คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #411 : Chap.After14 ความตั้งใจของชั้นบางอย่าง สำเร็จไปได้ด้วยดี
.........................................................................................
.........................................................................................
..............................................................
.........
เวทศักราชที่ 399 / 08 / 04
เวลา 14.20 น.
ลึกเข้ามาในซอยขนาดใหญ่ ที่มีบ้านคนธรรมดาตั้งเรียงรายมากมาย
แต่กลับมี บ้านหลังใหญ่โต กินพื้นที่ของบ้านกว่า 20 หลัง อยู่ใจกลางซอยนั้นด้วย
ณ บ้านหลังโต ขนาด 3 ชั้นที่แสนสวยงามโอ่โถง และมีสวนอันกว้างขวาง
สวนที่แสนสวยงาม ดูสะอาดสะอ้าน ...
และถึงแม้บ้านจะใหญ่แค่ไหนก็ตาม .... แต่มันกลับอบอุ่นเต็มไปด้วยความสุข
เพราะด้วยเจ้าของบ้านที่มีนิสัยดี ไม่เรื่องมาก ชอบการเผื่อแผ่ช่วยเหลือ รวมทั้งอารมณ์เย็น
เหล่าลูกๆภายในบ้านต่างก็นิสัยดี ไม่ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาเกาะพ่อแม่กิน รวมถึงโตกันหมดแล้ว
ทำให้บุคลากรอื่นๆของบ้านต่างก็มีความสุข และสุขภาพจิตดีไปด้วย
ทำให้พวกเขาต่างมีความต้องการที่จะทำงานตามหน้าที่ โดนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
และในตอนนี้ ... ที่บริเวณสวนดอกไม้
เหล่าแม่บ้านทั้งหลายต่างก็กำลังทำความสะอาดบ้านกันด้วยอารมณ์เพลิดเพลิน
มีความสุข ...เพราะนอกจากนายหญิงของบ้านจะใจดีมากๆ โดยให้พวกเธอตัดแต่งและทำสวนกันตามใจชอบแล้วแต่รสนิยมของแต่ละคนแล้ว
"วุฟๆ!! มิเนะเอากองใบไม้ไปทิ้งให้แล้วค่ะ ... มีอย่างอื่นให้มิเนะช่วยอีกไหม วุฟๆๆ!!"
"คิกๆ .. ไม่มีแล้วจ้า ... พวกพี่ก็เหลือกวาดตรงนี้อีกนิดเดียวเอง"
"ไม่มีแล้วจ้ะ หนูมิเนะ"
"นั่นสิ ... ไม่มีแล้วหละจ้า ...."
"วุฟ ... แต่เหมือนพี่ๆยังไม่เสร็จเลยนะวุฟ!! ... อยากให้มิเนะช่วยอะไรหรือป่าว....แฮ่กๆๆ"
ใช่แล้ว .... นอกจากนายหญิงของบ้านจะใจดีมากๆแล้ว ...
ยังมีเด็กสาวตัวน้อยคอยเอ็นเตอร์เทน และช่วยพวกเธออยู่อีกด้วย
"งั้นมิเนะฮัมเพลงให้ฟังหน่อยได้มั้ยเนี่ย"
"ใช่จ้ะ ฮัมเพลงๆ เพลงนั้นหน่ะ"
"เอาเพลงที่มิเนะชอบฟังกับคุณหนูตุ้มติ้มเลยนะ เพลงที่ท่าเต้นน่ารักๆหน่ะ"
"เต้นด้วยนะจ้ะ คิกๆ เอาน่ารักๆเลยนะ ..."
"วุฟ!! ... ได้เลย มิเนะเต้นเดี๋ยวนี้หละ .... อะ แฮ่ม .... ฮึฮึฮึ ฮึฮึฮึ ฮึ ฮึๆ ... ฮึฮึฮึ ฮึฮึฮึ ฮึ ฮึๆ"
"น่าร้าก ...."
"อยากมีเด็กที่อัญเชิญออกมาแล้วน่ารักอย่างงี้จัง"
"นั่นสิ ... คิกๆ"
"ส่ายหางเยอะๆเลยจ้ะ .... "
"วุฟ!! ฮึ ฮึ ฮึ ฮึๆๆ ฮึๆๆ ฮึๆๆ"
เด็กสาวนั้น กำมือส่ายตัวส่ายหาง ฮัมเพลงไปเต้นไปอย่างชอบใจ และมีความสุข ที่ได้สร้างความสุขให้ผู้อื่น
จนพวกแม่บ้านทั้งหลาย ทำงานบ้านเสร็จ กันด้วยอารมณ์เบิกบานไม่เหน็ดเหนื่อย ... เลยทีเดียว
.....
เวลา 15.25 น.
ภายในบ้านหลังงาม บริเวณ ชั้น 1 ห้องรับแขก
หญิงสาวเจ้าของบ้าน ที่แม้จะวัยกว่า 45 ปีแล้ว แต่ใบหน้ายังดูสาวสวยอยู่นั้น
กำลังนั่งจิบชา และฟังเพลงคราสสิคอย่างสบายอารมณ์อยู่
ตึกๆๆๆ
เสียงวิ่งก็ดังขึ้น ทำให้เธอหันไปมองด้วยรอยยิ้ม ราวกับรู้ว่าใครกำลังมา
และก็เป็นอย่างที่เธอคิด
เจ้าของเสียงวิ่งนั้นก็คือเด็กสาวตัวน้อยนามว่ามิเนะ นั่นเอง
ท่าทางเธอจะเพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จมาหมาดๆเลยทีเดียว
ก่อนที่เธอจะหยดวิ่งเมื่อใกล้ถึงตัวของหญิงสาวแล้วเดินเตาะแตะเข้าไปหาอย่างสบายอารมณ์
"วุฟๆๆ ... ท่านอุ๋มอิ๋ม .... มิเนะอาบน้ำเสร็จแล้ว!!"
มิเนะเอ่ยด้วยรอยยิ้มแล้วส่ายร่างกายไปมาให้ดู ในชุดสวยกระโปรงบานน่ารักสีชมพูดูบาดตาบาดใจ
"ไงจ๊ะ มิเนะ .... อาบน้ำสบายตัวมั้ยเอ่ย"
หญิงสาวผู้ถูกเรียกว่าท่านอุ๋มอิ๋มนั้น ก็ยิ้มหวานให้ เอ่ยถามก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวไปมา
หนุบๆๆ
"วุฟฟฟฟ~~~~~~"
เจ้าเด็กสาวหูหมาป่าหางจิ้งจอกตัวน้อยหลับตารับการลูบหัวอย่างสบายอารมณ์
ก่อนที่อุ๋มอิ๋มจะหยุดลูบหัว
"งั้นก็ตามสบายนะจ๊ะมิเนะ ...."
พลางเอ่ยบอกมิเนะกลับไปให้ทำตัวตามสบาย แล้วหันกลับมาจิบชาต่อ
คำพูดนั้น ก็น่าจะไม่มีอะไรแปลก
"..... วุฟ?"
แต่มิเนะกลับเอียงคอจ้องมองอย่างสงสัย.... กับคำพูดนั้น
......
...........
เวลา 14.35 น.
"หงิง .... ท่านอุ๋มอิ๋ม หงิงๆๆ"
มิเนะนั้นหลังจากรอมาราวๆ 10 นาที อุ๋มอิ๋มก็ไม่มีท่าทีจะขยับไหวติง
แถมยังคงจิบชาหลับตาฟังเพลงคราสสิคสบายอารมณ์ ราวกับว่าจะอยู่แบบนี้ไปตลอดยังงั้นแหละ
เจ้าหมาตัวน้อยก็เลยเริ่มเดินเข้าไปแล้วเอาลำตัวถูไถไซร้ไปมาที่ขาของหญิงสาว
"...หืม? ...อะไรจ๊ะมิเนะ ... อยากจิบชาด้วยเหรอ เรา ? ขึ้นมานั่งดีๆสิ ...... "
อุ๋มอิ๋มที่กำลังจิบชาก็ก้มมองเด็กสาวันทีก่อนจะวางถ้วยชาลง
แล้วโน้มตัวเข้าไปอุ้มเด็กสาวขึ้นมานั่งตัก กอดเอาไว้พลางลูบๆหัว
"วุฟๆๆ ... ท่านอุ๋มอิ๋มอ่า!! .... หงิง~~~~"
เด็กสาวเกาะๆไซร้งุดๆ ไปมากับร่างกายและอ้อมกอดของอุ๋มอิ๋ม
"ไม่ไปเล่นของเล่นหรือเล่นเกมหละมิเนะ มานั่งอะไรตรงนี้"
ทำให้อุ๋มอิ๋มต้องถามอย่างสงสัยที่เด็กสาวทำแบบนั้น
และนั่นเอง ที่ทำให้มิเนะโวยวายดิ้นๆใหญ่ทีเดียว
"ง่า ... มิเนะอยากไปรับท่านตุ้มติ้มแย้วอ่า จะไปรับท่านตุ้มติ้มอ่า วุฟ!"
ซึ่งแน่นอนว่า ที่เธอไม่ให้คนขับรถพามิเนะไปรับในวันนี้ก็เป็นเพราะว่าเมื่อตอนบ่ายสอง
ตุ้มติ้มโทรมาขอไปเที่ยวกับเพื่อนๆถึงเย็น แล้วเธอก็ดันลืมบอกมิเนะนั่นเอง
"อ้ะ .... ตายจริง ... ขอโทษนะจ๊ะ ลืมบอกไปเลย ... ตุ้มติ้มจะกลับมาเองตอนเย็นหน่ะ ... แม่ลืมบอกไปเลย"
"ง่า แบบนี้เอง ... ว่าแต่ท่านตุ้มติ้ม... กลับค่ำอีกแล้วเหรอวุฟ .... ฮึ่ม .... มิเนะคิดถึงนะเนี่ย .. ฮึ่ม!!"
มิเนะเมื่อได้รับคำตอบก็เข้าใจ แต่ก็กอดอกทำหน้าดุอมลมแก้มป่อง สะบัดหางไปมาใหญ่
มันทำให้หญิงสาวที่อุ้มเด็กสาวอยู่หยุดขำไมได้กับท่าทีนั้น
"คิกๆๆๆ..."
"ไม่เห็นน่าขำเลยนะท่านอุ๋มอิ๋ม!!"
เจ้าหมาน้อยโวยวายออกมาทันทีที่โดนขำใส่
"น่ารักขนาดนี้ไม่ให้ขำได้ไงฮะ เรานี่ ... "
"วุฟ ....มิเนะยังไม่ทันทำตัวน่ารักซะหน่อยนะ ท่านอุ๋มอิ๋ม!!"
"คิกๆๆๆ"
"ง่า!!!"
...........
.............................................
.............................................
.............
17.17 น.
"... ถึงบ้านตุ้มติ้มแล้วสิ ... ..."
เสียงของก้าวเดินเอ่ยขึ้นทันที
เมื่อพวกเราเดินกันมาจนถึงหน้าประตูบ้านของชั้น
ไม่รู้จะพูดยังไงดี ..... สุดท้ายก้าวเดินก็ขยั้นขยอจะมาส่งจนได้ ...
ความสัมพันธ์คืบหน้ามากเกินไปแล้วสิ
"....อะ ... อืม .... แค่นี้แหละ ...ส่งแค่นี้แหละ"
ชั้นรีบบอกกลับไปทันที
"... นี่พรุ่งนี้ไม่มีเรียนเช้านี่นา ... แถมไหนๆก็มาถึงนี่แล้ว ...ขอเข้าไปสวัสดีคุณป้าหน่อยได้ไหมหน่ะ"
นั่นไงหละ แล้วก้าวเดินก็คะยั้นคะยอ จะเข้ามาสวัสดีแม่ให้ได้อีกละ ... ถึงแต่ก่อนเราจะเป็นคนบังคับให้ก้าวเดินไปสวัสดีเองก็เถอะ .... ตัวเราแต่ก่อนมันบ้าเอง ....
"ตะ แต่ว่า กลับดึกๆคงไม่ดีมั้ง ..."
ชั้นรีบบอกปัดก้าวเดินไป
"ไม่เป็นไรหรอกน่า นี่เพิ่งจะห้าโมงเย็นนิดๆเองนะ ... แถมยังไงฝ่า ... หมายถึงมิเนะกับเพื่อนๆทุกคนก็มาด้วยกันหมด เพราะบ้านใกล้ๆกัน .... ถึงจะไม่ยอมเดินเข้ามาในซอยด้วยกัน เพราะจะให้เราเดินมาด้วยกันแค่สองคนก็เถอะ"
ตาบ้า ... ไม่ต้องพูดตรงๆก็ได้ ...
เจ้าพวกนั้นก็ด้วย จะช่วยกันทอดสะพานให้ชั้นกับก้าวเดินไปถึงไหน
"...."
ไม่รู้จะตอบอะไรไปดีจริงๆแฮะ
"นะ ตุ้มติ้ม ... ให้ก้าวเดินไปสวัสดีคุณป้าหน่อย"
ยังจะขออีกเหรอ
โถ่ .. ก็ได้ ก็ได้
"อะ ... อืม ..."
ชั้นกำลังจะพยักหน้าตอบก้าวเดินไป
แต่แล้ว
"วุฟ!!!!!!!!! ท่านตุ้มติ้มกลับมาแล้วววววววว!!!!"
มิเนะ ..... เสียงมิเนะนี่!! ....
แถมวิ่งมาซะเร็วเลย ...
ไม่ได้ ให้มิเนะรู้ไม่ได้ เดี๋ยวโวยวายใหญ่แน่
"กะ ก้าวเดินรีบกลับไปเลย!! ก่อนที่ตุ้มติ้มจะโมโหเข้าใจมั้ย!!"
"อะ .. อ่า .... งั้นแล้วเจอกันใหม่นะตุ้มติ้ม"
ก้าวเดินนั้นตกใจ ก่อนจะถอยทันที ที่ชั้นโวยกับเขาแบบนั้น
ถึงจะไม่อยากทำก็เถอะ
"อะ อืม ...."
ชั้นตอบรับโบกมือมองก้าวเดิน เดินจากไปจนลับ
แคร้งงงงงง
เสียงเปิดประตูรั้วบ้านก็ดังขึ้นทันที
" ..... ท่านตุ้มติ้ม"
พร้อมกับเสียงของเจ้าตัวน้อยที่ดูดุนิดๆ ...
".... ว่าไง มิเนะ .... มีอะไรเหรอ .... ทำเสียงดุเชียว"
ชั้นหันกลับไปถาม มิเนะด้วยใบหน้าเป็นธรรมชาติ และรอยยิ้ม
".... แง่ง .... ฟ่อๆๆ!! ท่านตุ้มติ้มอ่า!! มิเนะอยากจะไปเที่ยวด้วยนี่นา!!"
แล้วเจ้าตัวน้อยก็วิ่งเข้ามาโผกอดชั้น พร้อมกับไซร้ไปมา
"หงิง.... วุฟ!!"
แหม ยังงี้เอง นึกว่าจะโวยวายอะไรซะอีก ...
" ... ขอโทษนะ ... ไว้วันหลังจะพาไปนะ .... "
"พามิเนะไปเที่ยวที่ร้านขายแฮมเบอร์เกอร์ด้วยนะวุฟ!!"
เห้อ ... เจ้าตัวยุ่ง
"จ้าๆ ... จะพาไปจ้า ... ปะ เข้าบ้านได้แล้วมิเนะ ชั้นอยากอาบน้ำจะแย่แล้ว ..."
"มิเนะ อาบด้วยนะ ...."
ก็ไม่คิดจะว่าอะไรหรอกนะ
"จ้าๆ ... อาบด้วยกันก็อาบด้วยกัน ...."
"ว่าแต่ .... "
"หืม?"
"เมื่อกี้มิเนะมาขัดจังหวะท่านตุ้มติ้มอีกหรือป่าวหน่ะ ..."
เห้อ...
ไม่ขัดหรอกมั้ง ... เจ้าหมาจอมยุ่งตัวน้อย ....
"ไม่ขัดหรอก ... เมื่อกี้ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ .... ปะ .. เข้าบ้านได้แล้วเรา!"
"วุฟ!! ...."
ชีวิตประจำวันที่มีเจ้าตัวน้อยเพิ่มขึ้นมา ก็ดีเหมือนกันนะ ...
อย่างน้อยๆ ก็ทำให้ความตั้งใจของชั้นบางอย่าง สำเร็จไปได้ด้วยดี ...
ถึงจะไม่อยากก็ตาม
..........
......................................
...................................................................................................
..................................................................................................
End Chap.After14 ความตั้งใจของชั้นบางอย่าง สำเร็จไปได้ด้วยดี
ความคิดเห็น