เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #425 : Chap.After9-17 ปล่อยให้ริฟ่าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวแน่นอน

Chap.After9-17 ปล่อยให้ริฟ่าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวแน่นอน

............................................................................

............................................................................

...............................................

..........

"และ .. นี่นะคะ ... ก็เป็นส่วนของสัตว์ประหลาด ที่มีความสูงถึง สิบเมตร เลยค่ะ! ... เรียกว่าเป็นสัตว์ประหลาดที่ตัวใหญ่มากจริงๆ ... และมันก็มีชื่ออย่างเป็นทางการว่า สัตว์ประหลาดช้างม้า ค่ะ ...คาดว่าเป็นสัตว์ที่กลายพันธุ์ มาจาก ม้ากับช้างนั่นเองค่ะ"

เสียงของไกด์สาวเอ่ยอธิบายสัตว์ประหลาด ที่มีรูปร่างของร่างกายคล้ายกับม้าแต่มีน่องขา และช่วงหัวเป็นช้างพร้อมทั้งขนาดตัวที่ใหญ่กว่าช้างหลายเท่านัก

ตัวของมันนั้นเป็นที่สนอกสนใจของเหล่าคนดูเป็นอย่างมากทีเดียว

"โอ ... แบบนี้เอง ...."

"สุดๆไปเลยนะเนี่ย ... จะว่าสัตว์ประหลาดก็ใช่อยู่หรอกเนอะ"

"แต่หน้าตาแบบนี้ ก็เป็นสัตว์ประหลาดด้วยเหรอ"

"... .แต่มันก็น่ากลัวนะเธอ ... .ดูที่ร่างกายของมันสิ"

"ค่ะ ... วิธีสังเกตุว่ามันเป็นสัตว์ประหลาดด้วยหรือป่าว ก็สามารถดูจาก ส่วนของลำตัวที่มีเกร็ดผลึกแปลกๆติดอยู่ ... และสารกระจาย ที่กระจายออกมาจากตัวมันค่ะ .... แน่นอนว่า คนทั่วไปหลายๆคนอาจจะสัมผัสไม่ได้ถ้าไม่ได้ใช้เครื่องตรวจสอบสัตว์ประหลาด ... แต่ถ้าได้ยินเสียงร้องของมันหละก็ ... แน่นอนเลยค่ะ ว่าจะต้องรู้แน่นอนว่ามันไม่ใช่สัตว์ธรรมดา ... เพราะฟังแล้วจะรู้สึกใจสั่น และน่ากลัวพิกลๆหน่ะค่ะ"

ไกด์สาวอธิบายต่อให้เหล่าผู้ร่วมทริปฟัง อย่างตั้งอกตั้งใจ

ผู้ร่วมทริปต่างก็สนใจกันไม่น้อย

"ฮะๆ .. แค่ฟังเสียงแล้วเข้าใจจะไม่ตลกไปหน่อยเหรอคุณเจน"

"นั่นสิครับ ... คงจะยากหน่อยนะ"

"เข้าใจแล้วหละค่ะ ... "

"แหม ... จะเป็นเสียงแบบไหนเนอะ"

"อยากลองฟังจังเลย"

กลุ่มผู้ร่วมทริปบ้างก็เข้าใจ บ้างก็ไม่เข้าใจ บ้างเชื่อบ้างไม่เชื่อปะปนกันไปเป็นตามเรื่องราว ....

"ฮะๆ ... เดี๋ยวจะพาไปชมวีดีทัศน์เกี่ยวกับสัตว์ประหลาดพร้อมกับเปิดเสียงของแต่ละตัวให้ฟังนะคะ"

ไกด์สาวเอ่ยขึ้นพร้อมหัวเราะด้วยรอยยิ้มหวานๆ ให้กับผู้ร่วมทริป ....

วิ้งงงงงงงงงง!!!!!!!

แต่แล้วอยู่ๆ .... เสียงบางอย่างก็ดังขึ้น .... ราวกับเสียงประกายของหลอดไฟ หรือแสงเลเซอร์

มันอาจจะมีเสียงคล้ายกับตอนที่โดนหน้ากากจิ้งจอกสะกดจิต ... แต่ก็ไม่ใช่ ....

แค่เสียงคล้ายคลึงกันเท่านั้น ....

มันทำให้ไกด์สาวและคนบางคนที่เคยติดยาเสพติดเวทย์มาก่อนตระหนกตกใจขึ้นมาทันที

เพราะมันคล้ายกับเสียงเวลาดวงตาของพวกเธอประกายแสงจากการเสพยานั่นเอง ...

"... อก ..."

"นี่ ... เมื่อกี้มีคนได้ยินเสียงอะไรแปลกๆไหม?"

"สะ .... เสียงอะไรเหรอ ...."

"นั่นสิ ... เมื่อกี้ผมก็ได้ยินเหมือนกันนะครับ"

"ชั้นก็ได้ยินเหมือนกันค่ะ ..."

"... ผมไม่ได้ยินอะไรนะ ..."

"คงจะเป็นวีดีทัศน์ที่ไกด์เจนจะเซอไพรซ์หละมั้ง ..."

"แหม เล่นทำมาแบบนี้ เซอไพรซ์ไปหน่อยมั้ย"

"นั่นสิ ฮาๆๆ"

พวกกลุ่มผู้ร่วมทริปและกลุ่มทีมงานอนิวาโค้ต่างก็คุยกันอย่างตื่นเต้น ขำขัน และสนุกสนานกันไป

"... คะ คือว่า..."

ไกด์เจนพยายามจะบอกว่าไม่ใช่เธอที่เป็นคนทำ

แต่ไม่ทันที่จะได้บอกออกไปนั้น

"คว้ากกกกกกกกก!!!!!!!!!!!"

"โค้รงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!"

"ก้าบ!! ก้าบบบบบบบบบบบ!!!"

"คว้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"ฮี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"ฟ่ออออออออ!!!!!!!!!!!!!!!!"

เสียงของสัตว์ต่างๆมากมายก็เริ่มดังขึ้นมา .... เสียงเหล่านั้นแม้จะเหมือนกับสัตว์ปกติ

แต่มันกลับสร้างความรู้สึกบางอย่างที่สะเทือนไปถึง ประจุในใจ ให้เกิดอารมณ์ตื่นกลัวสั่นไหวไม่น้อย

"ว้ายยยยยยยยยย!!!"

"อึก ... ตะ ตกใจหมดเลย!!"

"ไกด์ครับ อย่าเล่นแบบนี้สิพวกเราตกใจนะ!!"

"ใช่ค่ะ!! ตกใจไปแล้วนะคะ"

มันทำให้ผู้ร่วมทริปต่างโวยวายออกมา

ไกด์สาวนั้นต้องรีบส่ายหัวปฏิเสธเพราะเธอไม่ได้เป็นคนทำ

"เปล่านะคะ ... ดะ ... ดิชั้น ... ไม่ได้ ....."

โคร้มมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!

เพล้ง!! เคร้ง!!! ครึ้ง ... เพล้งๆๆ!!!

ไม่ทันแล้วที่จะได้พูดอะไรอีก .... สัตว์ประหลาดที่ควรจะตายเพราะทั้งโดนฉีดสาร โดนดึงเอาเครื่องใน และเอาส่วนประกอบสำคัญอย่างสมองออกจากร่างกายไปหมดแล้วแท้ๆ ....

กลับพังกระจก ของตู้สต๊าฟออกมา

"โคร่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!"

"มออออออออออออออ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"แค้วกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!"

โชคยังดีที่มันเพิ่งหลุดออกมาแค่ 3 ตัวเท่านั้น ...

แต่มันก็มากเกินพอ ที่จะสร้างความโกลาหลให้กับพวกผู้อยู่ในเหตุการณ์ได้แล้ว

ตึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!

เสียงวิ่งของพวกมันดังสนั่นหวั่นไหวไปหมด

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!"

"เหวออออออออออออออ!!!!"

"อะ อะไรวะนั่น!!!!!!!!!!!"

"เหวอออออออออออออออออ มันเข้ามาแล้ว!!"

"สัตว์ประหลาด!!!"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!"

เหล่าผู้ร่วมทริปต่างตกใจกันใหญ่ ที่เจอเหตุการณ์แบบนั้นเข้าให้

พวกเขาทำตัวกันไม่ถูก ต่างกรีดร้องโวยวาย วิ่งหนีกระจัดกระจาย เมื่อโดนการจู่โจมของสัตว์ประหลาดอย่างไม่ทันตั้งตัว เพราะไม่มีประสบการณ์

"คว้ากกกกกกกกกกกกกกก!!"

สัตว์ประหลาดที่มีใบหน้าเป็นเสือร่างกายเป็นหมีวิ่ง 4 ขา กระโจนเข้าใส่หญิงสาวคนหนึ่งที่เป็นนางแบบของทางอนิวาโค้ เข้าให้อย่างรวดเร็ว

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!"

หญิงสาวได้แต่เพียงกรีดร้องอย่างตกใจ ที่โดนมันกระโจนเข้าใจอย่างจัง

แต่แล้ว ..... ก่อนที่มันจะพุ่งเข้าโจมตีเธอนั้นเอง!!!

"กำแพงดิน!!!!!!!!!!!!!! "

เสียงอันดังกึกก้องของไกด์สาว เจน ก็ดังขึ้น

พร้อมกับ ร่าวประจุเวทย์ดิน ตั้งตระหง่านขึ้นกั้น ระหว่าง สัตว์ประหลาดตนนั้น และหญิงสาว

โคร้มมมมมม!!!

สัตว์ประหลาดกระแทกเข้าอัดใส่กำแพงดินนั้นเข้าอย่างจัง .....

กำแพงดินที่ไกด์สาวสร้างนั้นหนาและแข็งแรงมากจนมันไม่อาจพังได้

ดูจากลักษณะแล้ว น่าจะเป็นพลังเวทย์ระดับขั้นสูง เลยทีเดียว

"อึก .... ฮึก .... "

หญิงสาวนางแบบอนิวาโค้ที่เกือบตายนั้นแทบจะทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว

เธอขาอ่อนนั่งลงสั่นไปหมดทั้งร่างกาย

"ไม่เป็นไรนะ "

"ทำใจดีๆไว้นะ ..."

"อึก ... ระ เราจะทำยังไงดี"

"หนี หนีเร็วเข้า!!"

"โคร้งงงงงงงงง!!"

เสียงของสัตว์ประหลาดเริ่มร้องดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

"ทุกๆคนคะ!!!!!!!!! ใจเย็นๆ แล้วมารวมตัวกันค่ะ!! ชั้นจะเปิดประตูทางออกให้หนี!!"

ไกด์สาวที่เห็นท่าจะไม่ดีแล้ว จึงตัดสินใจตะโกนเรียกทุกๆคนในทันที ... คนหลายๆคนที่ยังไม่ได้วิ่งหนีออกไป ต่างก็รีบร่วมตัวกัน เพราะหวังจะเอาชีวิตรอดในทันที

แล้วเมื่อเป็นเช่นนั้น เธอก็เริ่มใช้พลังของตนเอง

ควิ้งงงงงงงงงงง

เสียงของการร่ายเวทย์ดังขึ้นก่อนที่เธอจะกร่างแขนแล้วสะบัดแขนออกรอบข้าง

"กำแพงดิน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

แล้วทันทีที่สิ้นเสียงของเธอพร้อมกับการโปรยมือไปด้านหน้า

ครึ้ง ตึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

กำแพงดินก็ตั้งตระหง่าน เป็นเส้นทางตรง จากจุดที่เธอยืน ไปยังประตูทางออกห้องนี้ทันที

มันช่วยกั้นทางระหว่างกระจกที่กักสัตว์ประหลาด และกลุ่มผู้คนเอาไว้

"กำแพงนี้ช่วยได้ระยะหนึ่งเท่านั้นค่ะ .... รีบหนีไปเลยค่ะ!!! เร็วเข้า!!!"

เธอเอ่ยอีกครั้ง แล้วรีบบอกให้ทุกๆคนรีบหนีไป

"รีบหนีเร็ว!!"

"กรี๊ดดดดดดด"

"นี่เธอ ... ลุกไหวมั้ย ... ไปเร็ว"

"หนี .. .เร็วเข้า ... เร็ว!!"

ผู้ร่วมทริปต่างฟังคำสั่งกันเป็นอย่างดีไม่มีใครเถียง และรีบพากันหนีออกจากจุดเกิดเหตุกันทันที

"โค้รงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!"

"ก้าบ!! ก้าบบบบบบบบบบบ!!!"

"คว้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"ฮี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"ฟ่ออออออออ!!!!!!!!!!!!!!!!"

เสียงร้องของปีศาจเริ่มร้องระงม ดังบ้าครึ่งขึ้นอีกระรอกหนึ่ง ก่อนที่พวกมันจะเริ่มพังกระจกขึ้นมาอีก

*

*"ประกาศค่ะ ... ประกาศ ขณะนี้เกิดเหตุฉุกเฉิน สัตว์ประหลาด ที่ถูกสต๊าฟไว้ ได้ตื่นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ อาจจะก่อให้เกิดอันตรายต่อทุกๆท่านได้ ผู้ใดที่ยังอยู่ในพิพิธภัณฑ์ โปรดหนีออกจากที่นี่ด่วน ... ทางเรากำลังประสานงานกับผู้ปกป้องภายในประเทศให้มาควบคุมพื้นที่แล้วค่ะ ..." *

*"ประกาศค่ะ .... ประกาศ ..................................." *

*

เสียงประกาศดังขึ้นทันที ที่มีเหตุกาณณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นในทันที

เหล่าผู้คนต่างพากันวิ่งหนีตายออกจากพื้นที่กันเป็นการใหญ่

ประตูของพิพิธภัณฑ์ นั้นเริ่มเลื่อนลงมาปิด พื้นที่ของบริเวณ ต่างๆ อย่างหนาแน่นเพื่อป้องกันไม่ให้สัตว์ประหลาดออกมา .....

ทุกอย่างคาดว่าจะราบลื่นไปเสียหมดแล้วเมื่อการปิดประตูที่หนาแน่นของพิพิธภัณฑ์สำเร็จ ....

นอกเสียจากว่า .....

วิ้ง~~~~~~~~~~~!!!

สัตว์ประหลาด ตัวใหญ่นับ สิบๆตัว .... ที่กำลังเริ่มฟื้นฟูตัวเองใกล้เสร็จ .... ก็เริ่มตื่นขึ้นมาแล้วเหมือนกัน

..........

...............................................

...............................................

..........

วิ้งงงงงงงงงงง!!!!!!!!

"อึก ... งานงอกหละสิ... แล้วเจ้ารังสี เวทย์สีแดงนี่มัน"

"ให้ตายเหอะ .... บ้าจริง!! สารปนเปื้อนเวทย์เยอะเกินไปงั้นเหรอ ..."

สมรักษ์ และคำสิงห์ เอ่ยคุยกันพร้อมทั้งจ้องมองเด็กสาว ที่นั่งอยู่บนเตียงเอามือกุมศีรษะตนเองไว้ ร่างกายเกร็งกระตุกอย่างทรมาน เพราะสิ่งที่เกิดขึ้น

"อ้ากกกกกก ... อ้ากกกก .... เจ็บ .... อึก .... อ้ากกกกกกกกกก!!!!!!!"

เสียงของเด็กสาวยังคงดังระงมไปทั่วทั้งบริเวณ รวมทั้งแสงสว่างที่ส่องประกายสีแดงเจิดจ้าออกมาจากตัวของเธอนั้น ของห้องส่งผลให้ชายหน้าตาดีทั้งสองต้องถอยห่าง เพราะอาจจะเกิดอันตรายขึ้นกับพวกเขาได้

และยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้ทำอะไรมากกว่านั้นไปอีก

ครึ้งงงงงงงงง!!

เสียงอันดังพร้อมกับแรงสั่นสะเทือนก็เกิดขึ้นอย่างรุนแรง

"บ้าจริง ... ใครจะไปรู้ว่าสารของเรากับสารของพวกมันจะมีส่วนที่ผิดปกติต่อกันจนเกิดเป็นสารปนเปื้อนได้ฟระ"

คำสิงห์ เอ่ยด้วยท่าทางอันตกใจเป็นอย่างมากก่อนจะรีบหันกลับไปเก็บอุปกรณ์เพื่อรักษาสิ่งของเอาไว้

"อ้ากกกกกกกกกก!! อึ้กก ... ริฟ่า เจ็บ ... งึก อื้ออออออ!!! คุม ... ตัวเองไม่ได้เลย .... อึก"

ครื้นนนนนนน ...

เสียงของริฟ่ายังคงร้องดังไปทั่วห้อง ไม่ต่างจากแรงสั่นสะเทือนที่ไม่ยอมหยุด

มันยังคงทำให้พวกเขาเก็บของกันอย่างยากลำบากและทุลักทุเล

"เอาไงกับริฟ่าดีหละ .... แบบนี้งานงอกแน่ ...แล้วถ้าจะแตะตัว .... ไอ้สารปนเปื้อนนี่ อาจจะทำให้ตายได้เลยนะเห้ย"

สมรักษ์รีบถามคำสิงห์ทันที ด้วยความเป็นกังวลระหว่าง เอากล้องบรรจุลงกล่อง

"เออ .. ยังไงตอนนี้ก็ต้องออกจากห้องแล้วรอทางเบื้องบน ส่งทีมเก็บกู้มาจะดีกว่า ...."

คำสิงห์ตอบไปตามที่ทางเบื้องบนเคยบอกเอาไว้ แล้วสะพายกระเป๋าขึ้นเตรียมพร้อมหนี

"เออ!! ..."

สมรักษ์พยักหน้าตอบรับเก็บข้าวของตามคำสิงห์จนเสร็จ

แล้วหันไปมองเด็กสาวอีกครั้ง

"อึก ... อ้ากกก ... คะ .... ใครก็ได้ ... ชะ ช่วยริฟ่า ... แฮ่ก ... ที..."

เด็กสาวยังคงกรีดร้องอย่างไม่หยุด ... เธอเจ็บปวดไปทั้งร่างกาย ทรมานจนแทบจะระเบิดเสียให้ได้....

แต่ .... ชายทั้งสองก็ไม่เข้าไปช่วยตามคำขอเธอแม้แต่น้อย

"... เข้าไปก็ตายสิ .... อดทนไปก็แล้วกัน"

"อดทนหน่อยแล้วกันนะริฟ่า ... เดี๋ยวเบื้องบนก็มาช่วยแล้ว"

พวกเขาเอ่ยบอก พร้อมถอยหลังออกมา

ครึ่งงงงงงงงงงงงงงงง ครื้นนนนนนนน!!

แล้วไม่ทันจะได้ทำอะไรต่อ แรงสั่นสะเทือนไปทั่วก็กลับมาอีกระรอก

"เสียงอะไรฟระ ...."

"คงจะแผ่นดินไหวพอดีนั่นแหละ ... รีบหลบออกจากห้องก่อนแล้วกัน"

"เออ!! ไปๆ"

กรึกๆๆ .. .แกรก!! ตึ้ง!!!

แล้วพวกเขา 2 คนก็ตัดสินใจหนีจากห้องไปทันที

ปล่อยให้ริฟ่า ทรมานอยู่คนเดียวแบบนั้น ....

..............

....................................................

....................................................

.............

ในระหว่างความชุลมุนวุ่นวายนั้นเอง ...

ไกด์สาวเจน .. ที่หนีออกมาแอบอยู่บริเวณหนึ่ง ... ก็ได้โทรไปหาผู้นำกลุ่มอะไรบางอย่างของเธอในทันที

"....อิสรภาพสู่เรา"

"อืม ... ว่าไง"

เสียงของผู้นำ ที่มีน้ำเสียงคล้ายกับหญิงสาว ได้เอ่ยตอบรับขึ้นมา

".... ขออภัยค่ะ .... ตอนนี้เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น .... พวกสัตว์ประหลาดที่พิพิธภัณฑ์ตื่นขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อค่ะ "

".... เป็นจริงหรือนี่ ....."

"คะ?...?"

"คาดว่า .... พลังของพระแม่ผู้กลับมาเกิด .... จะเริ่มฟื้นคืนแล้วหน่ะสิ ...."

"!! จริงเหรอคะ!!"

"... ไม่แน่ใจ ... แต่เราจะส่งคนของทางเราไปทันที ... เปิดเครื่องบอกตำแหน่งแล้วเตรียมตัวรอ พร้อมกับหาตัวของพระแม่ให้เจอด้วย!!"

"รับทราบค่ะ!!!!"

"เท่านี้หละ..."

"อิสรภาพสู่เรา ..."

..............

....................................................

....................................................

.............

เวลาหลังจากนั้น ผ่านไปไม่ถึง 15 นาที

โคร้มมมมมมมมมมมมมมมม!!

อาคารต่างๆ ก็เริ่มพังทลาย ลง ... เพราะการโจมตี ของเหล่าสัตว์ประหลาดนั้นรุนแรง จนมันบุกออกมาข้างนอกได้สำเร็จ ....

เหล่าผู้คนต่างพากันหนีตายเอาชีวิตรอด

*

*"ประกาศค่ะ ... ประกาศ ขณะนี้เกิดเหตุฉุกเฉิน สัตว์ประหลาด ที่ถูกสต๊าฟไว้ ได้ตื่นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ อาจจะก่อให้เกิดอันตรายต่อทุกๆท่านได้ ผู้ใดที่ยังอยู่ในพิพิธภัณฑ์ โปรดหนีออกจากที่นี่ด่วน ... ทางเรากำลังประสานงานกับผู้ปกป้องภายในประเทศให้มาควบคุมพื้นที่แล้วค่ะ ..." *

*

ครึ้งงงงงงง!!

เสียงของอาคารยังคงเริ่มถูกโจมตีจนสั่นสะเทือนไปหมด ....

"อึก!! ......."

ยกเว้นเพียงชายสวมแว่นหน้าตาจืดๆคนหนึ่ง ... นามว่าเคน

ที่กำลังเดินลุยเข้าสู่ภายในเขตโซนของโรงแรม ...

เพื่อตามหาคนที่เขารักต่อไป แม้ว่าจะพึ่งเจอกันได้ไม่นานก็ตาม ....

......

"เหลือแค่โซนนี้เท่านั้น ... ที่ยังไม่ได้หา .... ริฟ่าต้องอยู่ที่นี่แน่ๆ .... ผมจะ ... ไม่ปล่อยให้ริฟ่าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวแน่นอน .... รอก่อนนะ ... ริฟ่า!! จะไปช่วยเดี๋ยวนี้แหละ!"

เขาเอ่ยออกมา ... ระหว่างเข้าสู่โซนของห้องพัก ...

จนได้พบกับห้อง .... ที่มีแสงสีแดงเรืองรองปรากฏออกมา จากซอกหลืบ ของประตูห้องนั้น

..........

............................................

..........................................................................................

.........................................................................................

End.After9-17 ปล่อยให้ริฟ่าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวแน่นอน