เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #429 : Chap.After9-20.5 อิสรภาพสู่เรา

Chap.After9-20.5 อิสรภาพสู่เรา

..............................................................................................

..............................................................................................

.................................................

................

เมื่อ 9 ปี ก่อน

"อ้ะ ... คุณป้าคะ!! ... ของหนักไหมคะ ? ... เดี๋ยวหนูช่วยค่ะ"

"แหม่ ... หนูเจน .... ช่วยป้าอีกแล้วนะเนี่ย ..."

"แฮะๆ ... เรื่องเล็กน้อยค่ะ"

"อ้าว ... เจนนี่เอง .... ช่วยคุณป้าแบกของอีกแล้วเหรอ"

"ค่ะ! ... เจอกันที่หน้าทางเข้าหน่ะค่ะ"

"แหม่ หนูเจนน่ารักจริงๆเลย ... สวยทั้งหน้าสวยทั้งใจเลยนะ"

"ไงจ๊ะ สุดสวย ....กลับจากโรงเรียนแล้วเหรอ มาเอาขนมร้านน้าสิ"

"เอ้านี่ ลุงเอาปลาให้ ... ตอบแทนที่ช่วยยัยแก่ละกัน"

"ต้าย ... ได้ไง เอ้านี่ เอาหมูไป ป้าแบ่งให้"

"เห้ยแบบนี้ จะน้อยหน้าได้ไง ... เอ้า เอาผักร้านลุงไปด้วย ..."

"งะ งั้นขอรับไว้ไม่เกรงใจนะคะ .... "

"เอาไปเลย"

"ฮะๆๆ"

"เอาไปเลยๆ"

...........

แกร้ก

"กลับมาแล้วค่า!! "

"กลับมาแล้วเหรอ เจน ซ้อมเวทย์เป็นไงมั่งจ๊ะ ..."

"กลับมาจากโรงเรียนแล้วเหรอเจน ..."

"กลับมาแล้วเหรอ พี่เจน ไง .. พี่วันนี้แข่งขันเวทย์ได้ที่หนึ่งอีกไหม"

"กลับมาแล้วค่ะ พ่อแม่ ... แน่นอนจูน ... พี่จัดเจ้าพวกผู้ชายพวกนั้นหมอบเลยหละ .. ในโรงเรียนไม่มีใครใช้เวทย์สู้พี่ได้แล้วด้วย ตัวแทนโรงเรียนใสๆเลย"

"ไม่ถ่อมตัวเลยนะลูกคนนี้"

"ฮะๆๆ .. ขอโทษค่ะ"

"ยอดไปเลยค่ะพี่ ... ว้า .... จูนก็อยากจะไปเรียนโรงเรียนเดียวกันกับพี่บ้างจังน้า"

"ไม่เอาน่า โรงเรียนพี่มันก็แค่โรงเรียนรัฐใกล้ๆหมู่บ้าน เราหน่ะเอาเวลาไปตั้งใจเรียนแล้วสอบเข้าที่ดีๆกว่านี้ดีกว่า"

"ค่า ค่า~~"

" ... อ้ะ วันนี้ได้ของกินกลับมาเพียบเลยค่ะ"

"ตายจริง ... เอาของกินกลับมาอีกแล้ว เดี๋ยวเหอะเรา"

"ก็เขาให้นี่แม่ ..."

"ปฏิเสธเขาซะมั่งสิ ลูกคนนี้ ..."

"แฮะๆๆ ...หน้าบาง ก็อดนะคะ ... ทำดี ได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว .... ยอมรับความจริง เราทำดี ได้ของกินตอบแทน ก็ต้องรับสิคะ"

"ใครไปสอนลูกแบบนี้เนี่ย"

"คุณเองนั่นแหละ ไปสอนเจนแบบนั้น"

"เอ้า ผมเองเหรอ ฮ่ะๆๆ"

"ไม่ไหวเลยนะคุณนี่ ฮ่ะๆๆๆๆ"

"คิก ... ฮะๆๆ"

"ฮ่ะๆๆๆ"

ชั้นเป็นเด็กสาววัย 13 ปี ที่แม้ว่าจะไม่ได้สวยเลิศเลออะไร แต่ใครๆต่างก็ชมว่าชั้นสวยที่สุดในหมู่บ้าน

และทุกๆคนก็ชมชั้นว่าเป็นเด็กนิสัยดี ของหมู่บ้านตลาดกึ่งอุตสาหกรรมแห่งนี้

ฝีมือในการใช้เวทย์ของชั้นก็ไม่เป็นสองรองใคร เพราะทุกๆคนต่างก็ชมว่าชั้นเก่งกาจ และชั้นก็ชนะการแข่งขันประจำโรงเรียน และในเขตใกล้เคียงเสมอๆ

ชั้นอาศัยในชุมชนผลิตก๊าซเล็กๆ ที่มีตลาดเล็กๆอยู่ภายในชุมชน กับครอบครัวเล็กๆ ที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร

ชั้นมีอะไรพิเศษกว่าใครตรงไหนมั้ย?

ตื่นเช้า ทานข้าว พูดคุยกับพ่อแม่น้อง ไปโรงเรียน แอบชอบรุ่นพี่ กลับบ้านกับเพื่อนๆ พูดคุยกับเพื่อนบ้าน ทำการบ้าน เข้านอน

มีความสุขกับวันเวลาธรรมดาๆ ชีวิตธรรมดาๆ

ชั้นคิดว่าชั้นจะมีความสุขแบบนี้ตลอดไป ... จนกระทั่งชั้นเติบโต

แต่เพราะอุบัติเหตุ ในวันนั้น กับกลุ่มคนที่ต้องการจะเข้าไปขโมยของในโรงงานผลิตก๊าซ

และความเลินเล่อของพวกเขา ทำให้โรงงานผลิตก๊าซ ระเบิด

จนทำให้เพื่อนบ้านของชั้นอีกหลายคน ต้องจากไป

รวมทั้ง พ่อ แม่ ... และน้องของชั้น

ชั้นควรจะจากไปด้วยแท้ๆ .... แต่เพราะตื่นกลางดึก เพื่อลงมาดื่มน้ำ ... และด้วยความตกใจ ...

ทำให้ชั้น ใช้พลังเวทย์ดินห่อหุ้มร่างกายบางส่วนไว้ได้ทัน ก่อนจะโดนแรงระเบิดอัดเข้าไป...

และสุดท้ายก็เหลือไว้เพียงแค่ตัวชั้นเองเท่านั้น ที่รอดมาได้

ชั้นไม่อาจจะช่วยใครได้เลย .... ชั้นมันเห็นแก่ตัว ....

ต่อจากนั้น ... ชั้นก็โดนส่งไปโรงพยาบาล ...

เพราะแรงระเบิดของเครื่องนั้นมีสารเคมีประกอบอยู่ด้วย

ทำให้ร่างกายของชั้นต้องพิการรูปร่างของร่างกายบิดเบี้ยวไม่สมประกอบ

อีกทั้งยังทรมานอย่างแสนสาหัส ทุกๆวัน ทุกๆวัน จะต้องทรมานด้วยความเจ็บแสบ

และปวดร้าวแทบจะทนไม่ไหว ...

"เจ็บ .... หนูเจ็บ ... อึก .... อ้า!!!"

".......อดทนหน่อยนะจ๊ะ ....."

"ฮึก ... อึก ... ค่ะ ...."

ชีวิตชั้นไม่มีใครเหลืออีกแล้ว .... ไม่ว่าจะคนรู้จักที่ไหนๆก็ตาม

มันควรจะมีคนรับผิดชอบ .... ค่าเสียหาย ... ควรจะมีคนรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น

ควรจะมีใคร ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือชั้น ... แต่ก็ไม่มีเลย

ไม่เป็นไร .... ชั้นเชื่อว่า ... คุณหมออาจจะช่วยเหลือชั้น

คุณพยาบาลอาจจะช่วยเหลือชั้น ....

เพราะพวกเขา .... ดูใจดีออกขนาดนั้น...

"....เอ๋ ... จะตัดไตของเธอออก แล้วส่งเธอไป ..... แบบนั้นจะดีเหรอคะคุณหมอ!!"

"ชู่ ... อย่าพูดดังสิ ...เดี๋ยวเด็กนั่นได้ยินหรอก"

"แต่ว่า มัน ..."

" ทำไงได้หละ โรงพยาบาลเล็กๆของเรา งบก็น้อย ... เงินก็จะหมดแล้ว .... แถมพวกเราก็ส่งรายชื่อไปว่า ไม่มีคนรอดจากเหตุการณ์นี้สักคนเดียว .... ดีออก .... ที่จะได้เงินมาช่วยเหลือโรงพยาบาลเราสักเล็กน้อย ..."

".................."

นั่นสินะ .... ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน

ทำดีได้ดี ... ทำชั่วได้ชั่ว

ไม่มีใครรับผิดชอบค่าเสียหายใดๆทั้งสิ้น ไม่มีใครหวังดีกับชั้นทั้งสิ้น

ไม่มีเลยสักคนเดียว

เพราะตอนแรงระเบิดนั่น .... ชั้น ... ไม่ช่วยเหลือใครนอกจากตัวชั้นเอง

ดังนั้นแล้ว ...

ชั้น ก็ไม่ควรจะมีคนมาช่วยเหมือนกัน ...

แล้วชั้นก็โดนผ่าตัดไตออกไปจริงๆ ... ชั้นรู้สึกได้ ... จากรอยแผลที่โดนเย็บที่ท้องของชั้น

ก่อนที่ชั้นจะถูกขายให้กับ ผู้ค้าบริการทางเพศ ในราคาไม่ถึง หนึ่งแสน

พวกเขาพาชั้นไป ... บีบบังคับให้ชั้นทานยาประหลาด ที่จะต้องเชื่อฟังพวกเขา

และเปิดให้ชั้น ... เป็นเสมือนสิ่งของ

สำหรับผู้ที่ชอบเล่นวิ่งไล่จับกับของแปลก ...

สิ่งของประหลาด ? ... ตัวประหลาด ? ... เด็กผู้หญิง หน้าตาพอใช้ได้

ที่มีรูปร่างทางร่างกายพิกลพิการ ...

กรีดร้องกับความเจ็บปวด .... ปวดร้าวกับร่างกายและการโดนย่ำยี ..... ร่ำไห้กับความโศกเศร้าและความโหดร้าย

ขมขื่น ทุกๆวัน ทุกๆคืน กับชีวิตที่เปลี่ยนไป

ชั้นวิงวอน ต่อพระเจ้า ... ต่อสิงศักดิ์สิทธิ์ ... ต่ออะไรก็ตาม

วิงวอน .... ขอให้โลกใบนี้เห็นใจชั้น ....

วิงวอน รอคอย ขอให้มีใครสักคน มาพาชั้นออกไปจากขุมนรกแห่งนี้

ชั้นร้องไห้จนไม่เหลือน้ำตาจะให้ร้องไห้อีกแล้ว ....

ชั้นหมดสิ้นหนทางทุกๆอย่าง

วิงวอนจนไม่อาจจะวิงวอนต่อไปได้

ไม่มีใครช่วยชั้น ....

เคยคิดว่าชั้น คงจะเป็นคนบาปมากจริงๆ .....ที่จะต้องมาโดนกระทำแบบนี้

แต่ในที่สุดก็เข้าใจ

ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่วงั้นเหรอ ? ....

ก็แค่คำพูดสวยหรูเท่านั้น

ไม่ใช่หรอก ... ไม่ใช่ว่าชั้นเป็นคนบาป ไม่ใช่เพราะชั้นทำความชั่ว

แต่เพราะ .... พระเจ้าไม่มีอยู่จริง ....

โลกจึงได้โหดร้ายขนาดนี้ ....

ใช่แล้ว ... ชั้นเชื่อว่า ... โลกนี้ ไม่มีพระเจ้าอีกต่อไป

และปล่อยร่างกายอันพิกลพิการ

และจิตใจอันมืดบอดของชั้น ดำดิ่งสู่ก้นบึ้งของความเน่าเฟะแห่งโลกใบนี้

ตลอด 7 ปี เต็มๆ

.....

จนกระทั่ง วันนั้นมาถึง ...ชั้นยังจำได้ดี ....

"ทำไมมึงไม่ยิ้มให้ลูกค้า .... อีนังหมูตัวเมีย!!!"

ผู้ที่คุมชั้นเอ่ยด้วยเสียงไม่พอใจขึ้นหลังจากที่พาชั้นแยกจากกลุ่มผู้หญิงบริการคนอื่นๆ

มาทิ้งไว้ภายในเล้าหมูก่อนจะเฆี่ยนชั้นด้วยแส้

เพียะ!!!

"อึก .... ...."

ชั้นได้แต่กัดฟันกรอด ด้วยความเจ็บปวด ... เพราะมันเป็นความผิดของชั้นเอง

ใช่ ... ความผิดของชั้นเอง

".... มึงเห็นไหม ... ว่าลูกค้าเขาไม่พอใจหน่ะ ...."

เพียะ!!!!

"ฮึก ... อึก ... "

เพียะ!!!! เพียะ!!! เพียะ!! เพียะ!

เขาเฆี่ยนชั้น ... ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า ... จนร่างกายของชั้นบอบช้ำเลือดอาบเต็มแผ่นหลัง ... และร่างกาย

ความเจ็บของร่างกาย .. ชั้นสามารถแบกรับมันไว้ได้ เพราะชั้นเจ็บมามาก มากเกินไปแล้ว

แต่ ...

"หรือจะให้กูต้อง ไม่ให้ยามึง ... ถึงจะยอมยิ้ม!"

"... มะ ไม่นะคะ ... ได้โปรด ... ชะ ชั้น ... อยาก ยา .... อะ อา... ขออภัย ขออภัยจริงๆค่ะ .... ดิชั้นผิดไปแล้ว ... ฮึก ... อื้อออ ... "

พอคำนี้มาทีไร ... ร่างกายชั้นไม่อาจจะแบกรับได้เลย ...

ชั้นติดยานั่นเข้าไปแล้ว .... ชั้นต้องการมัน .... ต้องการมัน ....

"ฮึ ... งั้นกูจะทำโทษสถานเบา .... "

เขาเอ่ยก่อนจะโยนยาเสพติดเวทย์นั้น ... ไปที่อีกมุมหนึ่งของเล้าหมู ...

แกรก! ...

"อะ ...ยะ ... ยา ... อา ...."

".... มึงคลานไปแดกเองแล้วกัน ..... นี่กูทำโทษมึงแค่นี้ ....ถือว่ากูใจบุญมากแล้วนะ ... จำเอาไว้"

เขาเอ่ยทิ้งท้าย .... ก่อนจะเดินเหยียบหัวของชั้น

ปึก!

"อึก ...."

แล้วออกจากเล้าหมูไป ..... พร้อมทั้งล็อค อย่างแน่นหนา ....

"... ยะ ยา .... อะ อา ... ยา"

ชั้น .... เอ่ยออกมา .... แล้วเริ่มคลาน.... ด้วยคาง ของชั้น ....

ใช่  ... แขนของชั้น ใช้การไม่ได้ .... ขาก็ใช้การไม่ได้ ...

การจะเคลื่อนที่ไปไหน ... ชั้นต้องใช้ คางของชั้น .... และช่วงตัว ... ในการขยับดันร่างกายไปข้างหน้า

"ยา ....."

คลานออกไป ไม่ต่างจากหนอนโสโครก ในโคลนตม ....

คลานเข้าไป .... ผ่านเศษซากของสิ่งปฏิกูล ภายในเล้าหมู ....

เพียงเพื่อ สิ่งที่อยู่เบื้องหน้า ...

ใช่ .... ตัวชั้นมันก็แค่ นี้ .... ไม่ต่างจาก หมูโสโครก ... หนอนโสโครก ....

มีชีวิตเพื่อแลกกับสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าเท่านั้น ....

"ยา .....ยา ... อึก ..."

ชั้นไม่รู้ว่า ... ชั้นใช้เวลาคลานนานเท่าไหร่ .... ชั้นไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น ....

นอกจากสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า

จนในที่สุด .... ชั้น ..... ก็สามารถคลานมาถึงมันได้ ....

เม็ดยาที่แสนสวยงาม ....

ชั้นจะทานมัน .... อยากจะทานมันเหลือเกิน

"ยา ... อะ อา ... คึบ ... อึก...."

ชั้นพยายามจะยื่นหน้าไปเอาปากคาบเม็ดยา ......

แต่มันยากเย็นเหลือเกิน .... ปากของชั้น แทบจะไม่สามารถคาบมันได้ เพราะ ความลื่นเละ และแฉะของสิ่งต่างๆ

ชั้นสั่นไหวไปหมด ..... อยากมัน ... แต่กินมันไม่ได้สักที ....

จะทนไม่ไหวแล้ว ... อดมาตั้งหกวันแล้ว ....

"อึก .... อา ... ยา!! ...."

เผละ ...

"อะ ...."

ร่างกายของชั้น ที่พยายามจะทานมันไหล ชนยานั้น จนกระเด็นไปอีกจุดหนึ่ง ...

"...... ฮึก ... อึก"

มันทำให้ชั้นร้องไห้ออกมา ... ระหว่างพยายามจะคลานไปหามันต่อ

ทำไมกัน .... ชั้นจะต้อง มาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ทำไมชั้นไม่เป็นเหมือนหญิงสาวทั่วๆไป

ก็รู้ว่าโลกนี้มันมีหลายด้าน แต่ทำไม ชั้นต้องมาเจอกับด้านนี้

ด้านนี้มัน ... โหดร้าย .... โลกนี้มันเลวร้าย ....

โลกนี้มันชั่วร้าย ....

และด้านที่ทำให้ชั้นเชื่อว่า ....

"อึก ... ถึงแล้ว ... อะ อา .... อา~~"

ในที่สุด ชั้นก็มาถึงยาเม็ดนั้นจนได้ .... เม็ดยา ... ที่จมอยู่บนเศษซากของเก่าของหมู

ชั้นไม่ได้สนใจเศษซากนั้น ... ตอนนี้ชั้นรู้แต่ว่าชั้นอยากยา ....

ชั้นอ้าปาก แลบลิ้น ... เพื่อจะยืดตัวให้ไกลที่สุด .... เพื่อไปแตะมัน ....

แต่ไม่ทันที่ลิ้นของชั้นจะไปแตะมันนั้นเอง ....

มือ ... ข้างหนึ่ง ... ที่ขาวเนียนละเอียด ก็ค่อยๆขยับเข้ามารองลิ้นของชั้นเอาไว้ ...

ไม่ให้สัมผัสกับเศษซากของเน่านั้น .....

"คึก ... อะ ... อา ...."

ชั้นชะงักค้าง ... กับมือคู่นั้น ก่อนจะหันไปมอง .... เจ้าของมือข้างนั้น ...

ชั้นยังจำติดตาได้ดี ..... ร่างกายของหญิงสาว ที่สะอาดสะอ้าน สวยงามในชุดผ้าขาวบางยาวสยายพลิ้วไหวไปกับสายลม .... ใบหน้าที่ไม่อาจจะมองเห็นที่สวมหน้ากากเอาไว้ พร้อมกับหูและหางจิ้งจอก สีเหลืองน้ำตาลที่งดงาม

เก๊ง .... เก๊ง ... เก๊ง .... เก๊ง ....

เสียงของระฆังประจำเมือง ที่ปกติชั้นจะไม่ได้ใส่ใจมันสักครั้ง ได้ดังหง่างเหง่งดังขึ้น บอกเวลาตี 4

.... แม้ว่ามันจะไม่ได้สลักสำคัญ แต่ชั้นจำเวลานั้นได้แม่นยำ

มันเป็นเสียงระฆังจากสรวงสวรรค์หรือไงกันนะ ?

ในโลกที่ไม่มีเทพเจ้าแบบนี้หน่ะเหรอ ? ....

"ยา .... อึก ... ยะ ... ยา"

ชั้นเอ่ย ร้องขอ .... ยาที่จมอยู่ภายในเศษซากอันเน่าเหม็นนั้น ....

แต่เธอผู้นั้นกลับ .... ส่ายหัวช้าๆ ด้วยริมฝีปากที่ดูเศร้าสลดเสียใจไปกับการกระทำของชั้น

พร้อมทั้งค่อยๆ น้อมร่างกายอันสวยงามและสะอาดสะอ้านของเธอ เข้ามาโอบกอดร่างกายของชั้นที่เปรอะเปื้อนสิ่งปฏิกูลทั้งหลายจนหมดเน่าคระคลุ้งเอาไว้อย่างไม่รังเกียจ

"?! ... "

ชั้นได้แต่ตกใจ ดิ้นสั่นไหวไปมา .... อึ้งค้างกับการกระทำ ของเธอ

เธออุ้มชั้นขึ้นมา .... โอบกอดไว้อย่าง เบาๆมือ .... ช้าๆ และอ่อนโยน

".... ฮึก ... อึก"

ไม่รู้ทำไม ... น้ำตาของชั้นมันถึงไหลออกมา

อบอุ่น ... เหลือเกิน

อ้อมกอดที่ชั้นคิดถึงมาตลอดนี่มันอะไรกันแน่นะ ..... ทำไมกัน

ทำไมชั้น ... ถึงได้รู้สึกว่า ... ทุกๆอย่างของโลกใบนี้ที่ชั้นเคยมองไม่เห็น

เคยลืมมันไป ... เคยโยนมันทิ้งไป ... กลับค่อยๆถูกเติมเต็ม

รู้สึกคิดถึง ... รู้สึกโหยหา ... รู้สึกไขว่คว้า

ต้องการมันมาตลอด ตั้งแต่มันหายไป

อะไรกัน ... มันคืออะไรกัน ... เธอ เป็นใครกัน ....

ทำไมถึงได้ .... อ่อนโยนกับชั้น ขนาดนี้

แล้วเธอ .... ที่ยังคงมีสีหน้าเศร้าหมอง ก็ได้เอ่ยบอกกับชั้นออกมา

เอ่ย ... ในคำพูด ที่ชั้น ... ไม่อาจจะได้ยินจากใครที่ไหนได้

คำพูดที่ราวกับเทพี แห่งสรวงสวรรค์

ได้ลงมาโปรดกับชั้น

"เธอลำบากมามากแล้ว ..... หลับตาและพักผ่อนให้สบายเถอะนะ"

".......อะ ..... อะ ....."

แม้ในตอนนั้น ... ชั้นจะยังคงอึ้งงง ... กับคำพูดนั้นก็ตาม ....

แต่ ...

คำพูดที่เธอพูดต่อจากนั้น .....

"วันนี้เธอจะเป็นอิสระ จากยาเสพติดเวทย์และพวกคนที่คอยทำร้ายเธอทั้งร่างกายรวมถึงจิตใจของทั้งปวงแล้ว.... จะเหลือแค่ชั้นเท่านั้น ... ที่จะทำให้เธอต้องติดอยู่ในบ่วงกรรม ....ที่อาจจะมีแต่ความสุขแต่เป็นความสุขที่หลอกลวง"

"อะ ? .... "

ใช่ ชั้นไม่เข้าใจ .... กับคำพูดนั้น ... จนกระทั่ง

"ขอโทษนะ ..."

เธอเอ่ยซ้ำ ... แล้วจึงค่อยๆ .... ยื่นริมฝีปาก อันสวยงาม และอวบอิ่ม

เข้ามาจุมพิตชั้น .... โดยไม่รังเกียจคราบสกปรกใดๆที่เปรอะเปื้อนตัวชั้นเลยแม้แต่น้อย

ชั้นโดนจูบ ... มาแล้วหลายครั้งนับไม่ถ้วน .... ชั้นไม่อาจนับได้ ... เพราะชั้นโดนทำร้ายมานานจนลืมไปแล้ว

ว่าการโดนจูบ มันคืออะไร ....

"อึก ..."

แต่จูบนี้ ... มันเป็นจูบแรก ...ที่ทำให้ชั้นได้เข้าใจ ....

ว่าความรักที่มอบให้กันผ่านริมฝีปากนั้น คืออะไร ...

หลงไหล .... อบอุ่น ... มีความสุข .... ปลื้มปิติ .... รัก

ทั้งหมด ... นี่คือความหมาย .... ของการจูบ ... ที่มอบให้แก่กัน

วิ้งงงงงงงงงงงงงงงง~~~~~~~~~~~~ .....

เสียงบางอย่างดังขึ้น ... แต่ชั้นไม่อาจจะจำได้ว่ามันคือเสียงอะไร

รู้แต่แสงสีแดงประกายอ่อนๆ ที่แสนอ่อนโยนจากท่านเท่านั้น ... ที่ชั้นจำมันได้ติดใจ

พร้อมทั้งความสุข ที่แผ่พุ่งไปทั่วทั้งร่างกาย .... ความสุขที่เปี่ยมล้น จนไม่อาจจะลืมได้

"อึก .. .อืม .... "

ก่อนที่เธอผู้นั้น ... จะค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาช้าๆ ....

ชั้นรู้สึกเหมือนร่างกายของชั้นได้รับการปลดปล่อย

ชั้นไม่อยากยานั่นแล้ว ... ชั้นไม่เจ็บปวดร่างกายแล้ว ... แม้ว่าจะยังใช้งานไม่ได้

ชั้นรู้สึกว่าชั้นไม่จำเป็นจะต้องเชื่อฟังพวกคนที่คอยทำร้ายชั้นแล้ว

"อา .... มีความสุข ... เหลือเกิน ค่ะ ... ทะ ท่าน ... หน้ากากจิ้งจอก"

และชั้นก็เรียกเธอผู้นั้นว่า หน้ากากจิ้งจอก แม้ว่าเธอจะยังไม่เคยบอกชื่อชั้นเลย

ใช่ ... ชั้นรู้สึกได้เอง ... ว่าเธอคือ หน้ากากจิ้งจอก ... และจะต้องเชื่อฟังเพียงเธอเท่านั้น

เธอค่อยๆ อุ้มชั้น ... ออกจากเล้าหมู ... เดินออกไปเรื่อยๆ ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่อง ....

ใช้พลังเวทย์บางอย่างล้างร่างกายของชั้นจนสะอาด ... ก่อนจะพาชั้นมาวางนอนลง ที่เตียงนอน

ลูบหัวชั้นอย่างเบามือ .... แล้วเอื้อนเอ่ยกับชั้น อีกครั้ง .... เป็นคำพูดสุดท้ายว่า ...

"อดทน อีกสักนิด .... ไม่นานหรอก ....แล้วเธอจะเป็นอิสระ .... ทั้งจากชั้น .... และร่างกายที่เป็นเช่นนี้ .... เธอจะมีสิทธิ์ ... เท่าเทียมกับมนุษย์ทุกๆคน บนโลกใบนี้ .... เมื่อวันนั้นมาถึง .... อย่าลืมใช้ชีวิตที่มีอยู่ของเธอ .... ให้คุ้มค่าด้วยหละ ...."

......

วิ้งงงงงงงงงงงง

"ค่ะ ...."

ชั้นในตอนนั้น รู้แต่เพียงว่าตนเองกลายเป็นทาสรักของเธอโดยสมบูรณ์แล้วเท่านั้น

และจดจำทุกๆอย่างของเธอ ... หน้ากากจิ้งจอก

ก่อนที่เธอ จะจากชั้นไป

.......

วันเวลาแห่งความสุขกลับมาหาชั้น .... แม้ว่าจะเป็นความสุขที่จอมปลอม

แต่มันก็เป็นความสุข ที่ไม่อาจจะหาได้มาก่อน ตลอด 7 ปีที่ผ่านมา

ชั้นคิดว่า ชั้นจะมีความสุขกับชีวิตแบบนี้

ร่างกายจะพิกลพิการ ก็ไม่เป็นไรเพราะชั้นมีความสุขแล้ว

ชั้นเชิดชูท่านหน้ากากจิ้งจอกเหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมด

แต่หลังจากนั้นไม่นาน ..... แสงสว่างบางอย่างก็เกิดขึ้นไปทั่วโลก

พร้อมกับร่างกายของชั้น ... ที่กลับมาเป็นปกติ ครบ 32 ทุกประการ

อาการเจ็บปวดต่างๆหายไปปลิดทิ้ง

พร้อมทั้งความรู้สึกหลงไหลคลั่งไคล้ในตัวหน้ากากจิ้งจอก ก็ได้หายไปหมดเช่นกัน

พร้อมกับข่าวที่ได้ออกมา .... ว่า

หน้ากากจิ้งจอก นักเวทย์ระดับจินตนาการ ผู้ชั่วร้าย

... โดนฆ่าตายไปแล้ว ทำให้เกิดความสงบสุขขึ้นกับโลกใบนี้อีกครั้ง ?

ชั้นรู้ตัวในทันที ... ว่านั่นคือ สิ่งที่หน้ากากจิ้งจอกต้องการ

เธอต้องการให้ทุกๆคนมองว่าตัวเธอชั่วร้าย เพื่อให้ทุกๆคนมุ่งเป้าไปที่เธอ

ความเลวร้ายทั้งหมด จะตกไปที่เธอ

เพื่อที่จะได้สามารถช่วยเหลือทุกๆคนที่ไม่อาจวิ่งหนีความชั่วร้ายอื่นๆได้

มีเพียงผู้ที่จมปรักในความมืดมิด มาก่อนเท่านั้น ที่เข้าใจ .... ความตั้งใจของเธอนั้น...

เธอไม่ใช่มนุษย์หรอก .... ชั้นรู้ .... เธอไม่ใช่นักเวทย์ระดับจินตนาการ ....

เธอคือผู้ที่มาเพื่อปลดปล่อยมนุษย์ทุกๆคน ให้กลับมาสู่โลกที่เท่าเทียมอีกครั้ง

ใช่แล้วหละ .... โลกใบนี้ ...มันไม่มีพระเจ้าอยู่จริงๆ

แต่ในโลกที่ชั้นเชื่อว่า พระเจ้าไม่มีอยู่จริงนั้น

กลับมี ....พระแม่ ได้ปรากฏกาย เบื้องหน้าของชั้น

พระแม่ที่จำแลงกายมาเป็นมนุษย์ ที่สวมหน้ากาก ... หูและหางจิ้งจอกเอาไว้

พระแม่ที่แสนงดงามไร้ที่ติ

พระแม่ .... ผู้มาจากสรวงสวรรค์

พระแม่ .... ผู้ปลดปล่อยชั้นออกจากโลกที่มืดมิด

.....

ชั้นกลับมาใช้ชีวิต ตามปกติสุข อย่างมนุษย์ .... ทำงานเป็นพนักงานบริษัทธรรมดาๆ

แต่ก็มีความสุข ที่ได้มีชีวิตในแบบนี้ ...

แม้ว่าจะเศร้าใจในทุกๆครั้ง ที่คิดถึง พระแม่ผู้นั้น ....

จนกระทั่งต่อจากนั้นไม่นาน ... ก็มีข่าวลือแปลกๆในโลกอินเตอร์เน็ตว่า

- เทพธิดาจะกลับมา -

- ไม่อาจนำพาขนนกทั้งมวลมาด้วย -

- ผิดแปลกเท่านั้นที่ใช้พิสูจน์ -

- เพียงบางสิ่งที่รอคอยการตื่น -

- โปรดนำก่อนหลงทาง -

ชั้น ... ตีความเป็นอย่างอื่นไม่ได้อีกแล้วนอกจาก ความหมายที่ว่า

พระแม่ ... อาจจะกลับมาจุติบนโลกอีกครั้ง แต่ท่านจะจำอะไรในอดีตไม่ได้ ... มีบางสิ่งที่แปลกจากมนุษย์ทั่วๆไปเท่านั้น ที่ใช้พิสูจน์ว่าท่านคือ พระแม่ และท่านมาเพราะ จะมีบางสิ่งเกิดขึ้น หากปล่อยให้ไปอยู่ในมือของผู้ชั่วร้ายอาจจะไม่เป็นผลดี

ชั้นจึงเข้าร่วม ... กับผู้ที่มีอุดมการณ์ เดียวกัน

เพื่อร่วมเป็นส่วนหนึ่งในการตามหาตัวของท่านอีกครั้ง

ลัทธิ ที่ถูกสร้างขึ้น หลังจากที่ พระแม่ โดนกล่าวหาว่าเป็นผู้ชั่วร้าย

"ลัทธิพระแม่หน้ากากจิ้งจอก"

ผู้นำ อิสรภาพสู่เรา

พระแม่ .... หากได้เจอกับท่านอีกสักครั้ง .... หากข้าพเจ้า ล่วงเกินท่านไปเพราะอดใจไม่ไหว

ได้โปรดอภัย ในความชั่วร้ายที่เกิดขึ้นในใจนี้ด้วย ....

.................

................................................

.....................................................................................................

.....................................................................................................

End Chap.After9-20.5 อิสรภาพสู่เรา