เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #431 : Chap.After9-22 จุดจบของ คดีลึกลับในห้องปิดตาย

Chap.After9-22 จุดจบของ คดีลึกลับในห้องปิดตาย

..............................................................................................................

.............................................................................................................

...............................................................

.................

3 เดือนก่อน ....

"ทุกๆอย่างก็เป็นอย่างงี้แหละ .... ขะ ขอโทษด้วยนะทุกๆคน ที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้น .... ยังไงชั้นจะรับผิดชอบด้วยการ ลบร่างกายนั้นออกไปเอง ... แล้วจะไปแก้ไขเรื่องต่างๆเท่าที่จะทำได้"

เสียงของเนียลี่ ที่นั่งสำนึกผิด เอ่ยออกไป หลังจากเล่าเรื่องทุกๆอย่างให้กับทุกๆคนฟัง

พร้อมกับก้มหัวหมอบกราบให้กับแซนด์

"แซนด์ ชั้นผิดไปแล้ว ... ยกโทษและอย่าโกรธชั้นเลยนะ"

ว่าเธอนั้น ทำอะไรลงไปบ้าง หลังจาก ที่ได้ตั๋วเที่ยวอนิวาโค่ทริปจนกระทั่งเด็กสาวปริศนาปราบสัตว์ประหลาด

เด็กสาวทั้ง 5 คนประกอบไปด้วย แซนด์ ดอเทอร์ มาเจนต้า ฮาร์ท และแคท ที่ได้ฟังแบบนั้นต่างก็พยักหน้าให้กันและกัน .... ราวกับจะให้อภัยแก่แซนด์

ส่วนแซนด์ก็พยักหน้าให้กับเนียลี่พลางจะก้มลงไปกุมมือเนียลี่เอาไว้

"ไม่เป็นไรหรอกเนียลี่ ... ทุกๆคนผิดพลาดกันได้นี่นะ .... ลุกขึ้นเถอะไม่เป็นไรหรอก"

พร้อมทั้งเอ่ยด้วยรอยยิ้มดุจดั่งเทพธิดาตัวน้อยแล้วเธอก็หันไปยิ้มๆให้ทุกๆคนต่อ

ฮาร์ท ที่ไม่ได้แสดงสีหน้านิ่งไร้ซึ่งอารมณ์ก็พยักหน้าให้กับแซนด์

"ถ้าแซนด์ว่ายังงั้น ............. ชั้นก็ไม่มีปัญหา"

พร้อมเอ่ยด้วยเสียงไร้อารมณ์ความรู้สึก ออกไป

"แซนด์ ..."

เนียลี่เอ่ยอย่างดีใจเงยหน้าขึ้นมองแซนด์น้ำตาไหลพราก

"ขอบคุณนะ ..."

"เห้อ ..."

ดอเทอร์ถอนหายใจโล่งๆ ที่เห็นเรื่องราวจบด้วยดี

"เอาน่า ... จบด้วยดีก็ดีแล้วนี่นะ ... ทุกคน .... แถมสารภาพมาแล้วก็ไม่น่าโกรธด้วยนี่คะ ... ยกเว้นแค่เรื่องนั้น ... ใช่ไหมคะ คุณแม่"

แคทเอ่ยบอกกับทุกๆคนด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปปรึกษาเรื่องหนึ่งกับ แม่ของเธอ หรือก็คือแซนด์นั่นเอง

"อื้ม .. ใช่แล้วหละแคท ... ถึงจะบอกว่าจะลบ แม้ว่าร่างกายนั้นเป็นร่างที่สร้างมาง่ายๆก็เถอะ ... แต่ว่านะเนียลี่ ... การจะลบตัวตน ที่มีจิตใจเป็นเป็นของตนเองแม้ว่าจะเป็นแค่ภาคส่วนหนึ่งของเราก็ตาม ทำแบบนั้นไม่ได้นะ เนียลี่ ... มันไม่ต่างอะไรจากการฆ่าคนคนนึงเลย ... ทางที่ดีเราต้องรับผิดชอบชีวิตของเธอนะ .. .เข้าใจไหม ...."

แล้วแซนด์ก็เสริมต่อ ว่าด้วยเรื่องของร่างกายที่เนียลี่สร้างขึ้นมาในทริปแล้วใส่จิตใจที่เป็นตัวตนของร่างกายนั้นเข้าไป จนเกิดเรื่องต่างๆ

"อะ ... งะ งั้น ... ต้องปล่อยเลยตามเลย และมีชีวิตต่อไป โดยชั้นต้องแบ่งความรู้สึกไปคุมงั้นเหรอ!"

เนียลี่เอ่ยด้วยใบหน้าซีดนิดๆ ... ปนอึ้งๆ กับการโดนแซนด์บอกให้ทำแบบนั้น

"...."

ฮาร์ทยืนมองหน้าของเนียลี่นิ่งๆ ไร้อารมณ์ความรู้สึก

"... ใช่สิ ... ถือเป็นโอกาสดีด้วยนะ ... ที่เนียลี่จะได้ฝึกการคุมสองร่างพร้อมกันไปด้วยและแยกอารมณ์ความทรงจำ ความคิด ความรู้สึกคู่ขนาน ชัดเจนให้ได้ด้วยหน่ะ .... "

แซนด์ตอบเนียลี่ออกไปด้วยรอยยิ้ม

"เอ่อ ... อ่า .. คือ แซนด์"

แต่เนียลี่กลับทำหน้าเหยเก ออกมาเพราะความที่ ร่างกายนั้น กำลังหลงรักผู้ชายอยู่ ....

"แต่ร่างกายนั้น ... มัน กำลังแอบชอบผู้ชายอยู่นะ .... แบบว่า แซนด์ก็รู้ว่า สองร้อยปีมานี่ ... ชั้นไม่ได้สนใจผู้ชายเลย ... เพียงแต่มันเป็นความรู้สึกของร่างกายนั้น! ... "

และด้วยความที่ ตัวจริงของเธอเองนั้น ไม่ได้ชอบผู้ชายเลยแม้แต่น้อย มันทำให้เกิดความรู้สึกแปลกๆ

"เห้อ .... "

ดอเทอร์ก็ได้แต่ถอนหายใจต่อไป เพราะท่าทีของเนียลี่ ที่ยังดื้อดึง

มาเจนต้าที่เงียบอยู่นานก็เดินเข้ามาแทรก

".... ก็ถึงบอกไงหละ ... ว่า มันต้องแยกกันให้ออก ... ถึงร่างหลักจะรับรู้ ... ก็เหมือนเป็นบทเรียนราคาแพงก็แล้วกัน ... รับผิดชอบซะ ... กับร่างกายของมนุษย์ที่พลังเวทย์เยอะที่สุดในโลกตอนนี้หน่ะ! แล้วนี่ก็เป็นการทำโทษ ที่ค่อนข้างเบาแล้วนะ เนียลี่ ....จริงไหม แซนด์"

พร้อมทั้งลากแซนด์มาเกี่ยวด้วย

"เอ๋ .. เอะ ... คะ คือไม่ได้คิดว่าเป็นการทำโทษหรอก ... แค่ ... มันก็เหมือนกับ  .... การที่พวกเด็กๆเกิดมา แล้วจู่ๆต้องมาโดนลบออกไป ก็ไม่ดีใช่ไหมหละ ..."

แซนด์อธิบาย ... ด้วยหน้ายิ้มนิดๆ ให้กับมาเจนต้า

มันทำให้มาเจนต้ายิ้ม ที่แซนด์แสดงท่าทางไม่ค่อยกล้าหือกับเธอนัก แต่ก็ไม่คิดจะปิดบังความรู้สึก

"อื้ม ... ก็ตามนั้นแหละ เนียลี่ ... ตกลง ... เข้าใจแล้วนะ"

เนียลี่ที่คิดหนัก ... แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจยอมรับชะตากรรม คำตัดสินของแซนด์ไป

"อื้ม ... ก็ได้ .... ขอบพระคุณมากๆเลยนะแซนด์ ... ที่อภัยให้ ...ขอบคุณทุกๆคนนะ ... "

"ไม่เป็นไรหรอก ... "

แซนด์เอ่ยด้วยรอยยิ้ม ....

"ชั้นจะ ... เอ่อ ... พยายามดูให้เต็มที่ ทั้งร่างกายนั้นและร่างกายนี้แล้วกันนะ"

"อืม ... พยายามเข้าแล้วกัน"

"พยายามๆ .... "

"เห้อ ...."

เหล่าเด็กสามคนอื่นๆก็ให้กำลังใจเนียลี่กันด้วยรอยยิ้ม

ทุกอย่างมันเหมือนจะสงบดีแล้ว ... จนกระทั่ง

ปั้ง!!

เสียงประตูหลังร้านเปิดดังขึ้น ....

"เฮือกกกกก!!"

มันทำให้ เนียลี่ตกใจสะดุ้งโหยงหันไปมองต้นเสียงทันทีด้วยใบหน้าสั่นไหวเหงื่อแตกพราก

แน่นอนว่า การมาคุยครั้งนี้ ... เนียลี่เลือกที่จะคุยกับแซนด์ และกลุ่มที่ค่อนข้างใจดีเท่านั้น

เพื่อที่จะได้ไม่เกิดปัญหาอะไรชวนหนักอึ้งตามมา

และ เนียลี่คิดผิดที่คิดว่า พวกคนที่เธอไม่อยากให้ได้ยินที่สุด ... จะไม่ได้ยิน

"เสียใจด้วยนะ ... เนียลี่ ... ชวนคนอื่นๆมาคุยแล้วคิดว่าชั้นจะไม่รู้หน่ะ ..."

ดอลฟิน สาวน้อยแสนน่ารักเอ่ยพร้อมกับแสยะยิ้มสุดซาดิสออกมาในทันทีที่เข้ามาถึง

"ขะ .. คือ เอ่อ ... ดะ ดอลฟิน .... คือ ชั้น .. หน่ะ นะ .. คือ"

เนียลี่ถึงกับสั่นกลัวพูดไม่เป็นภาษาเลยทีเดียว ที่ได้เห็นใบหน้าของดอลฟิน ที่มุ่งเป้าหมายมาที่เธอแบบนั้น

"คิดเหรอ ... ว่าทำเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ... แถมยังมาแอบมีลับลมคมใน ไม่ยอมบอกชั้นแบบนี้ แล้วมันจะจบเรื่องหรือยกโทษกันได้ .... จากจะลงโทษสถานเบา ... โทษฐานที่บังอาจ คิดจะปิดบังชั้น .... คงรู้นะ ... ว่ามันจะเป็นยังไง ... เนียลี่"

"..............................."

เด็กสาวคนอื่นๆ ต่างก็เงียบๆกันหมด พลางเหงื่อตก .. และพอจะเดาออกว่า ดอลฟินคิดอะไรอยู่

"ดะ ดอลฟิน ... ดะดะ ได้โปรดเถอะ ชะ ชั้นผิดปะปะไปแล้ว!! ดะดะดอลฟะฟิน .... อย่าทำชั้นเลย!!"

เนียลี่น้ำตาไหลพรากออกมาโดยไม่รู้ตัว ..... มันเป็นสัญชาตญาณ ที่ติดตัวมานานแสนนาน

ว่าวิธีลงโทษของดอลฟินนั้น มันซาดิส และเป็นตัวชักนำให้ แมงโก้ เรนโบว์ รวมทั้งสาวๆคนอื่นๆ ร่วมกันแกล้งเธออย่างสนุกสนานมากขึ้นแค่ไหน

แซนด์กลืนน้ำลายอึกหนึ่ง .... แล้วเหมือนจะเดินเข้าไปหาดอลฟินเพื่อขอให้เธออ่อนข้อให้

แต่แล้ว ...

หมับ!

มาเจนต้า ก็รีบจับมือของแซนด์เอาไว้

พร้อมส่ายหัวช้าๆ .. เป็นสัญญาณเตือนว่า ... ถ้าไม่อยากโดนไปด้วย อย่าเข้าไป

"..........."

มันทำให้แซนด์เหงื่อแตกพราก ตามไปด้วยทันที ก่อนจะถอยหลังกลับ

....

".... ไม่ต้องกลัวหรอก ... เนียลี่ .... ชั้นแค่จะเพิ่มกฎ ทำโทษ .... จากการทำโทษของแซนด์อีกแค่ข้อเดียว ..."

ดอลฟินค่อยๆเดินเข้าไป ... ใกล้ร่างกายของเนียลี่ มากขึ้น ... มากขึ้น ... มากขึ้น

จนใบหน้า ... แนบชิด ติดกับใบหน้า พลางแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจออกมา

"ฮือออออออออออ ...."

เนียลี่ร้องไห้ จนน้ำมูกน้ำตาน้ำลายไหล ... สั่นกลัวสะท้าน ดูแล้วน่าสงสารเป็นที่สุด

".... ต่อจากนี้ไปเป็นเวลาสามเดือน ... เธอจะต้องทำตามที่ชั้นสั่งทุกอย่าง แม้ว่าอุปกรณ์ทำโทษมันจะทรมานหรือพิศดารแค่ไหนก็ขัดขืนไม่ได้ทั้งนั้น .... เข้าใจไหม .... เนียลี่ ...."

ดอลฟินเอ่ยด้วยเสียงกดต่ำ บีบจนฟังดูหลอนหูน่ากลัวเป็นที่สุด

"ไม่ ... "

เนียลี่สั่นสะท้าน ร่างกายทรุดลงหมดแรง

"ไม่มีข้อแม้ทั้งนั้น ... นี่เป็นมติเอกฉันท์ ของชั้นและกลุ่มหน้าร้านทุกคน .... เตรียมรับการลงโทษจากพวกชั้นไว้เลย เนียลี่~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~"

"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

............

.............................................................

.............................................................

............

ปัจจุบัน

หลังจากเคนและริฟ่าเสร็จธุระและโดนพาออกมาจากสถานที่นั้นจนกระทั่งมาถึงห้างสรรพสินค้า ที่มีโรงหนังอยู่ด้วย พวกเขาก็ขอแยกตัวจากเจน และตรงเข้าห้างสรรถสินค้าไป

ชายหนุ่มหน้าตาจืดๆสวมแว่นเดินเคียงข้างกับสาวน้อยแสนน่ารักเคียงข้างกันภายในห้าง

ด้วยชุดใส่คู่กันดูแล้วเข้ากัน ราวซากไม้กับใบหยก ...?

สายตาหลายๆคู่ต่างก็แอบเหลือบมองไปที่พวกเขาทั้งสอง โดยเฉพาะ ริฟ่า ที่คนต่างๆพากันจ้องเป็นสายตาเดียวกัน เพราะเธอนั้นค่อนข้างจะโด่งดัง ในฐานะ เด็กสาวที่มีพลังเวทย์ระดับสูงสุดจากผลการสำรวจได้อันดับ 1 แถมยังมีพลังอัญเชิญที่ทรงพลังจนสามารถปราบสัตว์ประหลาดทั้งหลายได้ ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว .... รวมทั้งหุ่นและรูปร่างที่ดูเข้ารูปสวยงามของเธอแล้ว ....

ไม่แปลกเลย ที่จะมีใครหลายๆคนมองเธอกันขนาดนี้

เคนนั้นได้แต่ยิ้มหวานให้กับสิ่งที่เป็นแบบนั้น

แม้ว่าช่วงแรกๆเขาจะปรับตัวยากและไม่ชิน เพราะสิ่งรอบข้างที่เปลี่ยนไป

แต่เพราะริฟ่า คอยจับมือและส่งยิ้มให้เขาเสมอๆ พร้อมทั้งคำพูดปลอบประโลมแบบไร้เดียงสา

ทำให้เขาผ่านพ้นช่วงนั้นมาได้ จนมันกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ...

ในระหว่างเดิน

".... หนังรอบแรกจะฉายแล้วนะ ... รีบเดินเข้าไปไหม ... ริฟ่า"

เคนที่มองนาฬิกาซึ่งบอกเวลาจวนจะถึงเวลาหนังฉายก็รีบหันไปเอ่ยถามริฟ่า พลางเกาแก้มแก้เขินไปด้วย เพราะถึงจะเป็นเรื่องปกติ แต่เขาก็ยังไม่สามารถลบอาการเขินออกได้หมด ... เนื่องจากท่าทางในการเดินบิดเบียดช้าๆ ของริฟ่า ที่ทำให้สัดส่วนของร่างกายกระเด้งดูชวนมอง ไม่น้อยนั่นแหละ

"อืม ......"

แต่ริฟ่า กลับตอบออกมาด้วยเสียงเหมือนไม่ค่อยมีอารมณ์จะดูหนังนัก ....

มันทำให้เคนรู้สึกตัวได้ ว่าตอนนี้ริฟ่าคงจะยังรู้สึกผิดกับการรับเงินมา ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรเลยอยู่เป็นแน่แท้

".. อ่า ขอโทษนะ ริฟ่า เมื่อกี้พี่มัวแต่คิดเรื่องตนเองโดยไม่ได้สังเกตริฟ่าเลย ....เครียดเรื่องนั้นเหรอ"

"ค่ะ ... พี่เคน .... ริฟ่ารู้สึกไม่ดีเลยค่ะ ... ที่รับเงินเป็นล้านมาแบบนี้ ... "

ริฟ่าเอ่ยขึ้น แล้วหยุดยืนนิ่ง เอามือกุมบัตรเดบิตแน่น

"ริฟ่าไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากไปนั่งมอง และอวยพรเรื่องที่ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับการสวดมนตร์ ... แล้วยังได้เงินมาเยอะแยะขนาดนี้อีก ... ถ้าได้สักร้อยสองร้อย ริฟ่า จะไม่เครียดขนาดนี้เลยนะคะ ... "

เคนค่อยๆยิ้มหวานออกมา .... เมื่อเห็นความน่ารักปนไร้เดียงสาของเธอจนทำให้เขาต้องยื่นมือไปลูบหัวริฟ่าเบาๆมือ

".....ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา ริฟ่าก็เก็บเอาไว้สิ .... เก็บไว้เยอะๆ แล้วก็ค่อยแอบเอาไปบริจาคคืนให้พวกเขาก็ได้ ... จริงไหมหละ ริฟ่า"

เคนแนะนำพร้อมด้วยรอยยิ้ม

มันทำให้เด็กสาวค่อยๆ ยิ้มบางๆออกมา เพราะความอบอุ่นที่ส่งผ่านจากฝ่ามือของเคนสู่ร่างกายของเธอ

"นะ ... นั่นสินะคะ .. ขอบพระคุณมากๆเลยค่ะ พี่เคน ... ที่แนะนำ .... ริฟ่าสบายใจขึ้นมาแล้วค่ะ!"

".... งั้นไม่ดูหนังแล้วเปลี่ยนไปกินไอติมแทนนะ ... ริฟ่า กินของหวานๆที่ริฟ่าชอบจะได้สบายใจไง..."

เคนเอ่ยต่อราวกับรู้นิสัยของริฟ่าดีทีเดียว

"หนังไว้เราไปซื้อแผ่นมาดูก็ได้ .. เนอะ"

ริฟ่าที่ได้ยินเคน ที่เข้าใจเธอก็ซบหน้าลงใส่กายชายหนุ่ม ... โดยไม่สนเลยว่านี่มันกลางห้างสรรพสินค้า

"...ค่ะ ... ไอติมกันนะคะ ..."

"รัมเรซิ่นใช่ไหม"

"ไม่เอารัมเรซิ่นค่ะ!!"

"ฮ่ะๆๆๆ .. จ้าๆ น้องริฟ่า"

......

"ครีม ติดนะคะ .... พี่เคน ... เดี๋ยวริฟ่าเช็ดออกให้นะคะ"

".... ฮะๆ ไม่เลียออกเลยหละ ...ล้อเล่นนะ ...."

"แผลบ"

"เห้ย ..."

"แต่ริฟ่า ทำจริงค่ะ ... คิกๆ"

"น่ารักจังนะเรา ... "

"แฮะๆ ... ก็ริฟ่ารักพี่เคนนี่นา .... "

".... พี่ก็รักน้องริฟ่าเหมือนกัน ...."

ทั้งสอง ... มีความสุข ให้กับกันและกัน ... ในชีวิตประจำวันของมนุษย์ธรรมดา

ที่จะดำเนินต่อไป ... จากนี้ และตลอดไป ... จะไม่มีสิ่งใดมาพรากความรักของทั้งสองออกจากกันได้อีกอย่างแน่นอน....

.........

.............................................................

.............................................................

..........

ฟู่....

เสียงของเปลวเทียนลุกโชตช่วงชัชวาล ดังขึ้นภายในห้องปิดตายจากภายใน

กับร่างกายของเด็กสาวคนหนึ่งนามเนียลี่ ... ที่โดนจับขึงพืดเอาไว้

"ฮื้ออออออออออออ .... พอเถ้อ ... นี่มันสามเดือนแล้วนะ ... พอเถ้ออออออ!! .... ปล่อยชั้นไปเถ้อออออ .... ตูดชั้นบานหมดแล้ววววววววว ... ฮื้อออออออออ!!"

เนียลี่เอ่ยขอร้องด้วยเสียงที่อ่อนแรง และอ่อนล้าเต็มที

แต่หาได้ เด็กสาวที่ยืนยิ้มแสยะกันอยู่ 10 กว่าคนจะสนใจไม่

พวกเธอหัวเราะคิกคักชอบใจ ที่ได้แกล้งเนียลี่ ที่ปกติ ชอบบังคับให้พวกเธอแต่งชุดนั่นโน่นนี่ตามใจชอบ

มันเหมือนเป็นการเอาคืน ที่ไม่หนักหนาสาหัส สักเท่าไหร่?

"ก็เพราะวันสุดท้ายไง ..... วันนี้เลยจะเอา ไอ้แท่งที่ชั้นเคยพูดเล่นๆไว้เมื่อวันแรกมาใช้จริง ...."

แมงโก้เอ่ยขึ้น ก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามา พร้อมกับหยิบ ... แท่งหรรษาประหลาด ขนาดใหญ่เท่าท่อนแขนพร้อมตุ่มออกมาควงเล่น ... พร้อมกับเลียมันเบาๆด้วยสายตามุ่งร้ายเป็นที่สุด

"แผลบ.... คิกๆ"

"ไม่ต้องกลัว ... เนียลี่ ... วันสดท้ายแล้ว .... เจลที่ชั้นใช้วันนี้ เป็นแบบ ผสมสมุนไพรเย็นมากมาย ... รับรองว่า มันจะซาบซ่านไปถึงคั่วหัวใจเลยหละ"

ดอลฟินเอ่ย พลางหยิบเจลหล่อลื่น สูตรผสม เป๊ปเปอร์มิ้น เมนทอล ไซลิทอล ทรอปิทอล และสารต่างๆ ที่ทำให้รู้สึกเย็นวาบหวิว สยิวกิ้ว ไปถึงขั้วหัวใจ พลางเปิดกระปุก ... สวมถุงมือ แล้วควัก เจลนั้นไปทาที่ เจ้าอุปกรณ์ของแมงโก้

"อาวหล่าน้า ....... "

บั้นท้ายของเธอถูก จับแหวกออก ด้วยฝีมือ ของเด็กสาวนามว่าเรนโบว์ เธอเอ่ยสั้นๆ

"อ้ากกกกกกก ไม่ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ได้โปรด มันใหญ่ไปแล้ววววววววว ไม่ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"

เนียลี่ดิ้นพล่านแต่ก็ได้แต่ดิ้น .... ดิ้น และดิ้น ....

"คิกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

เสียงของเหล่าสาวๆ หัวเราะกันอย่างพึงพอใจ จ้องมองเนียลี่ที่กำลังโดนแกล้ง

"สาม...."

เสียงของการนับเริ่มต้นขึ้น

"ไม่ .. ไม่ ... ได้โปรด ... ได้โปรด ชั้นขอโทษ ... ได้โปรด ... ไม่เอาอย่า!!"

"สอง....."

"มะ มันใหญ่ไปแล้ว ได้โปรดเถอะ อย่าเลย ... ไม่ ม่ายยย ฮื้ออออออออ ไม่เอา ... ขอร้องหละ ... อย่าเลย"

"หนึ่ง ..."

"อย่า อย่า!! อย้า หยา อยา อย่า อย้า ... อยา ยา ย้า ยา!! ย่า อย่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ฮื้ออออ.."

"ศูนย์ ...."

...........................

สวบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!!!

............................

ด้านนอกห้องปิดตายจากภายในห้องนั้น ... กลุ่มสาวๆ ที่ไม่ใช่สายซาดิส ... ต่างก็ได้แต่

เอามืออุดหูเอาไว้ ...... เพื่อป้องกันเสียง อันโหยหวนเจ็บปวดทรมาน ... ของเนียลี่

ที่ร้องดังออกมา ตลอดคืน ....

และทั้งหมดนี้ก็คือจุดจบของ คดีลึกลับในห้องปิดตาย

...............................................

...............................................

....................

"ผลจากการตรวจครรภ์ ...ได้เป็นลูกผู้หญิงค่ะ"

"ขอบคุณมากครับคุณหมอ"

"ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ"

.......
"คุณ .... เราจะตั้งชื่อลูกของเราว่าอะไรดีหละ ...หืม"

"แล้วแต่คุณสิคะ ....คุณเป็นพ่อนะ ....คิดมาตลอดสามเดือนแล้วไม่ใช่เหรอคะ ..."

"นั่นสินะ เป็นเด็กผู้หญิง .... ก็ควรจะให้ชื่อที่ดูแล้วเย็นชื่นฉ่ำ .... และสงบสุข .... งั้นตั้งชื่อลูกว่า เรน แล้วกัน ... เอาอักษรตัวแรกของคุณ ... กับการออกเสียงของชื่อผม มารวมกันเป็นไง"

"คิก คิดชื่อตั้งชื่อง่ายเกินไปหรือป่าวคะเนี่ย ... คุณ"

"... ก็ผมตั้งชื่อไม่เก่งนี่นา ... ไม่ชอบเหรอ...."

"ไม่ค่ะ .... ชอบที่สุดเลย ....ก็คุณเป็นคน ... ตั้งให้เขาเองนี่นา .... จะชื่อว่าอะไร ขอแค่มันมีความหมายที่ดี .... ก็เป็นชื่อที่ดีทั้งนั้นนั่นแหละค่ะ! ... "

"เรามาเลี้ยงเขาให้เติบโตมาเป็นเด็กดี ... และเก่งๆ แบบคุณก็แล้วกันนะ..."

"ค่ะ ... ขอไม่ถ่อมตัวแล้วกันนะคะ .... แต่จะต้องเลี้ยงเขาให้เก่งๆแบบชั้น แล้วก็นิสัยดีแบบคุณให้ได้เลยคิกๆ "

พร้อมทั้งจุดเริ่มต้นใหม่ ... ของชีวิตใหม่

ที่กำลังจะเกิดขึ้น และดำเนินเรื่องราวต่อไป ...

..............

....................................................

............................................................................................................

.............................................................................................................

End Chap.After9-22 จุดจบของ คดีลึกลับในห้องปิดตาย