เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #44 : Chapter 30 หรือจริงๆแล้ว........... อาจจะเป็นคนที่ชั่วที่สุด ..........ก็เป็นได้

Chapter 30 หรือจริงๆแล้ว............ อาจจะเป็นคนที่ชั่วที่สุด ..........ก็เป็นได้

"เอาสิ มาเล่นด้วยกันเถอะ"

สโรชาเอ่ยด้วยรอยยิ้มแสยะอันน่าสยดสยอง หิวกระหาย

ราวกับเธอนั่นแหละคือปีศาจร้ายที่สิงสู่ร่างมนุษย์เสียเอง

".... เห ไม่ใช่คุณพยายามหรอกเหรอคะ ...."

เด็กสาวผมทองสลวยดวงตาสีเขียวมรกตเอ่ยถามกลับมา

"ไม่ต้องถึงเขาหรอก ........... คิกๆๆ......."

สโรชาหัวเราะออกมาพร้อมตอบ

"เธอเป็นอะไรของเธอหน่ะสโรชา เห้ย!!"

ผมรีบถามอาการแปลกๆของสโรชาทันที

"...แฮ่ก .... อืม ... พยายาม .... ก็แบบว่านะ .... ชั้นหน่ะ ..... อยากจะสู้ แฮ่ก ... แฮ่ก กับคนเก่งๆมานานแล้ว .... ได้เจอ คนที่น่าจะเก่งกว่าแบบนี้ .... แฮ่ก ....มันสุดยอดไปเลยไม่ใช่เหรอ!!! คิกๆ.... ฮึๆๆ"

เธอหันมาเอ่ยด้วยใบหน้าแดงกร่ำ ราวกับหิวกระหาย

ถึงมันจะไม่หนักเท่าตอนที่เธอหื่นกับผม

แต่นี่มันก็หน้าเหมือนคนโรคจิตเข้าขั้นอยู่ดีนั่นแหละ

"โอ้!! สุดยอดๆ ดีใจที่จะได้สู้ขนาดนั้นเลย .... งั้นเราก็มาเล่นกันเลยดีกว่า"

เด็กสาวเอ่ยชวนทันที

ไม่ดีแน่.... สโรชา.... เธอจะไหวหรือป่าวเถอะ

เธอคนเดียวไม่ไหวแน่ๆ ชั้นเดาได้เลย

ชั้นจะขอช่วยเธอด้วยในเกมนี้

อย่างน้อยๆ ก็ไม่อยากให้เธอต้องโดนควบคุมอีก...

"อ้ะ จริงสิ เสียดายนะ ที่บทละคร ยังเล่นไม่ทันจบเลย...... เล่นต่อดีกว่านะคะ"

เด็กสาวนั้นเอ่ยเสียงหวานแล้วเริ่มจับไวโอลินขึ้นมาแนบไว้ที่ลำคอ

เตรียมสีไวโอลินทันที

ไม่ทันที่เด็กสาวจะได้สีไวโอลิน

"พอแค่นั้นแหละ.... ชั้นจะไม่ยอมให้เธอได้ใช้มุขตลกร้ายเก่าๆอีกหรอก...."

สโรชาเอ่ยขัด แล้วสะบัดข้อมือ ทันใดนั้น ดาบที่มีหมายเลข 174 และผ้าคลุมสีดำของเธอก็โผล่ออกมา

ก่อนจะเอาดาบเคาะที่พื้น

แก๊ง!!!

เสียงนั้นก้องกังวาน แล้วค่อยๆเปลื่อนพื้นที่ทั้งหมดเป็นสีดำ มีเพียงผม สโรชาและเด็กสาวคนนั้น ที่เข้ามาภายในม่านอาณาเขตสีดำแห่งนี้

"!!! เห!!! สุดยอด สุดยอดๆๆ สุดยอดเลย! หมายเลข หนึ่งเจ็ดสี่ ไปช่วยเหลือฝั่งศัตรู เป็นไปได้ยังไงกันเนี่ย ถ้าย้ายข้างโดยไม่ตายเพราะสารที่ควบคุมสมองไว้ ก็แปลว่า......"

เด็กสาวเอ่ยแล้วนึกคิดก่อนจะทำท่าเหมือนคิดได้

"...ก็ต้องมีความสามารถในการสะกดหรือควบคุมมนุษย์แบบเราสินะ!! โห... ยอดไปเลย นึกว่าเราจะมีความสามารถชักใยมนุษย์คนเดียวเสียอีก...."

น้องเอ๋ยเข้าใจผิดเต็มประตูเลย

แต่ก็ดีแล้ว...... แบบนี้ตรูก็มีแผนหละ

"ผิดแล้ว .... ชั้นมาช่วยพยายามด้วยความเต็มใจตะหาก"

สโรชาเอ่ยยิ้มแสยะ

"เห? ไม่น่าเป็นไปได้นะคะ ก็สารนั่นหน่ะ...มันน่าจะฆ่าคุณได้เลยนา เราเห็นหลายๆคนตายมาต่อหน้าต่อตาแล้ว"

เด็กสาวเอ่ยแล้วทำไมใบหน้าไม่เข้าใจ เอานิ้วจิ้มปากราวกับตนไร้เดียงสา

ยัยสโรชาบ้าเอ้ย!!! เสียแผนหมด ไม่สิมันจะพังล่มไม่เป็นท่าเลยเหรอ

ไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องลองเล่นละครดูหละ

ถ้าเธอยังเด็กและไร้เดียงสาพอหละก็นะ

ถึงจะไม่เข้าใจว่าตนเอง ป้องกันสถานะสะกดของเด็กนั่นยังไงก็เถอะ

แต่ใช้แผนนี้เข้าร่วมด้วย ก็จะทำให้ละครสมจริงขึ้น

"หึๆๆๆ ... ช่ายยย.......  ยัยเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแถมยังตัวเตี้ยหน่มน้มแบน"

ผมเอ่ยยั่วให้สติของเธอต้องหันมาฟังผม

"วะ ว่าไงนะ ระ ระ ระ ระ ระ ระ ระระระระระระระ ระระระระ เรา นะ นะเนี่ยนะ ตะตะตะตะเตี้ย นะนะนะนะ นะหน่มน้มแบน ชะชะ ช่างเป็น ผู้ชายที่ไร้ยางอายอะไรบะ บะบะบะบะ แบบนี้"

เด็กสาวที่ได้ยินตะกระตุกหันหน้ามามองหน้าผมหน้าแดงกร่ำเต็มไปด้วยความโมโหและความอาย

ติดกับเต็มๆ....

คราวนี้ก็หลอกต่อได้แล้ว

"หึๆ ยืนเฉยๆแบบนั้นจะดีเหรอยัยหนูหน่มน้มแบน.... พลังของชั้น เมื่อชั้นกางม่านสีดำนี้หน่ะ .... ไม่ว่าจะเก่ง หรือมีพลังผู้ฝ่าฝืน ที่ป้องกันสูงระดับไร้เทียมทานยังไงก็ช่าง แม้แต่มิติที่ปิดกั้นหรือคู่ขนาน ถ้ายืนอยู่กับที่เกิน 2 นาที โดยไม่ขยับห่างจากจุดเดิมเกินห้าก้าวหละก็ .....จะโดนชั้นล้างสมองและจับปู้ยี่ปู้ยำได้อย่างที่ชั้นต้องการ ... หึๆๆๆ .... "

ผมเอ่ยด้วยใบหน้าชั่วร้ายขยับมือ ระรัวราวหนวดปลาหมึก หัวเราะราวคนชั่ว

"เอ๋..."

สโรชานั้นทำท่างงฉงน ตกใจหันมามองหน้าผม

"มะ ... !!!"

เด็กสาวนั้นตกใจรีบปิดม่านแล้ว ขยับจากจุดเดิม 5 ก้าว ก่อนจะสะบัดไวโอลินรอบตัวทำให้ม่านสีเหลืองของเธอกลับมาอีกครั้ง

เธอหลงกลอย่างง่ายดาย ... เด็กก็คือเด็ก

ผมเดาไม่ผิด เธอยังเด็กจริงๆ

แต่ .... เด็กหน่ะ การบอกครั้งแรกคือการขู่

ถ้าตามหนังสือจิตวิทยาหละก็ ... การเชือดไก่ให้ลิงดูถือว่าเป็นความจำคงทนและถาวรที่สุด

"เอ่อ ... พยายาม หมายความว่ายังไงหน่ะที่ว่าล้างสมอง"

สโรชาที่หน้าตาแสยะๆในตอนแรก ตอนนี้กลายเป็นงงแทน

แถมยังงงเรื่องอาณาเขตของเธอกลายเป็นอาณาเขต ของผมตั้งแต่เมื่อไหร่อีก

เยี่ยมไปเลย นี่หละ ละครบทต่อไป

ผมจะกลายเป็นไอ้ชั่วหื่นและบ้ากาม เพื่อเอาชนะเธอเอง

ถ้าเชื่อผลการตรวจความสามารถ ว่าสโรชาอยู่อันดับที่ 174 และ เด็กนั่นอยู่ที่ 150 จริงๆ

สโรชาคนเดียวแพ้แน่ๆ แต่ถ้า อันดับ 174 บวกกับความชั่วของผม มันก็อีกเรื่อง

"คะ คะ คุณโกหกสินะ!!! ระ เราไม่เชื่อคุณหรอก!! ดูสิเห็นมั้ย ตะตะ ตัว หนึ่งเจ็ดสี่ ยังไม่เข้าใจเลย หึ!! คอยดูเถอะ เราจะ.....!!"

เด็กสาวเอ่ยด้วยหน้าตาตื่นกอดไวโอลินแน่นแต่ไม่ทันจบ

ผมก็เอ่ยตัดบทเธอทันที

"โห..... คิดว่าชั้นโกหกสินะ หนูน้อย!!! ....... หึ ... เธอก็รู้ว่าสารในร่างกายมันต้องฆ่าพวกเธอแน่ๆ .....ถ้าหักหลัง แต่หนึ่งเจ็ดสี่ ไม่ตาย ก็เพราะอะไรหละ....."

ผมค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆสโรชา

"เดี๋ยวพยายามชั้นไม่เข้าใจ"

สโรชาหันมามองผมงงๆ

"มะ... ไม่จริง อยะ อย่ามาโกหก!! เราจะไม่ย้ายจุดแล้ว คอยดู"

เด็กสาวเอ่ยโวยวายออกมาอีก

ผมไม่สนใจคำพูดของทั้งสอง

"หึ ... ก็เพราะหนึ่งเจ็ดสี่ หรือสโรชาไม่รู้ยังไงหละ ว่าตัวเธอโดนล้างสมองไปแล้ว!!!"

ผมเอ่ยใบหน้าชั่ว แล้วเอามือจับร่างกายของสโรชากอดไว้

"อ้ะ ... "

สโรชานั้นงงไม่เข้าใจ

".... ดูเสียเถอะ ตอนนี้สโรชาก็ไม่ได้ก้าวไปไหนเกินสองนาทีแล้ว ชั้นจะล้างสมองหนึ่งเจ็ดสี่อีกรอบ ฮ่าๆๆๆ !!! จงร้องครางอย่างหื่นกระหายซะ!!! จงโดนชั้นควบคุมกามอารมณ์ของเธอซะเถอะ!!! "

ขอโทษนะสโรชา!!!!

ผมเอ่ยจบแล้ว

เอามือขึ้นมา.... จับหน้าอกของสโรชาเข้าไปเต็มอุ้งมือ

สะ สุดยอด หน้าอกใหญ่เต็มมือได้ใจ

ไม่ใช่ๆ .... แต่มันก็ดีจริงๆ

หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ ตรูทำได้ไงฟระ!!

แต่ .... มันเป็นทางเดียว

และผมมั่นใจเลยว่า สโรชาจะ...

"อ้า!!! ไม่เอาน้า.... พะ พยายาม ง้า!!! เสียวไปหมดแล้ว แฮ่ก แฮ่ก!!! ฮ้า!!! อ้า อ๋า!!!"

สโรชาร้องครางหน้าแดงบิดเบียดตัวไปมา

"ฮื้อออออ!!!"

เด็กสาวนั้นน้ำตาไหลร้องไห้ออกมา ด้วยความกลัวทันที

"... ช่ายยังงั้นแหละสโรชา เธอกลายเป็นนั่งร่านทาสแห่ง เซ็กส์! ที่ต้องต่อสู้เพื่อชั้น รับใช้ชั้น และปกป้องชั้นแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ!!"

ผมเอ่ยไปขยำหน้าอกสโรชาไป

"อ้า!!! พยายาม พยายาม เค้า เค้ายินดีน้า พยายาม อ๋า!! แฮ่กๆๆ อ่าๆ แฮ่กๆ ... "

สโรชาเล่นตามบทของผมโดยไม่ได้นัดหมาย

เยี่ยมที่สุดเลย สโรชา

"ต่อไปก็เธอแล้ว ยัยหนู อีกแปปเดียว ก็จะครบสองนาที ชั้นจะล้างสมองให้เธอกลายเป็นหมาคลั่งการเลียเท้าของชั้น อย่างหื่นกระหาย!! และรับใช้ชั้นตลอดไป"

ผมเอ่ยหลอกลวงเด็กได้อย่างหน้าชั่วที่สุด เท่าที่ผมจะทำได้

.......ภาพในจินตนาการของเด็กสาวคนหนึ่ง.........

>>เรา:บ๊อกบ๊อก! แฮ่กๆๆ ... ท่านพยายามขา บ๊อกๆ ขอเราเลียเท้าท่านด้วยเถอะแฮ่กๆ

>>เขา:ฮึๆๆ ฮ่าๆๆๆ เอาไปเลย .... เท้าของชั้น จงเลียให้สะอาดซะ

เขาเอ่ยหัวเราะเสียงดังพร้อมกับยื่นเท้าที่ไม่ได้ล้างมากว่า 30 ปี!!ออกมา มันดูสกปรกมาก

แต่เรากลับดมอย่างหอมมีความสุขแล้วลิ้นห้อยเหมือนหมาคลั่งเท้าไม่มีผิด

>>เรา:แฮ่กๆๆ หอมที่สุดเลยท่านพยายามขา แผลบ แผลบๆๆๆ บ๊อกๆ แผลบๆ

.......จบภาพในจินตนาการของเด็กสาวคนหนึ่ง.........

"ฮื้อออออออออออออออออ!!!!! ไม่นะ ไม่เอา ไม่น้า ฮื้อออ มะ หมา ไม่อยากเป็นหมาที่ต้องไปเลียเท้า ไม่เอา!!!!! ฮื้อออออออออออ!!!"

เด็กสาวนั้นตกใจ น้ำตาเล็ด รีบปิด ม่าน แล้วขยับ 5 ก้าว

สะบัดไวโอลินเปิดม่านทันทีอีกระรอก

ผมมองเด็กสาวที่ตอนนี้ ขาสั่นผับๆๆ จนเห็นได้ชัด มือของเธอสั่นเป็นเจ้าเข้า

เยี่ยม ... เยี่ยมที่สุดเลย .... ไม่ใช่หน้าอกของสโรชาที่ผมขยำอยู่

ผมหมายถึง แผนของผม เท่านี้ สโรชาก็น่าจะบุกโจมตียัยเด็กนั่นได้ง่ายขึ้นแล้ว

จริงๆ ก็อยากจะให้มันเหลือแค่นาทีเดียวนั่นแหละ แต่ตอนยืนตอนนั้น มันเกิด 1 นาทีไปแล้ว

กลัวว่า มันจะผิดสังเกตเกินไป ... แต่แบบนี้หละ เสร็จเรา

ผมค่อยๆหยุดมือจากหน้าอกของสโรชา

พร้อมทั้งกระหยิ่มยิ้มย่อง

ราวกับตัวร้ายในการ์ตูน

"...เอาหละ!!! ทาสแห่งกามของชั้น สโรชา จัดการสู้กับยัยเด็กนั่นซะ!!!"

ผมเอ่ยด้วยเสียงแห่งความมุ่งมั่นแล้วชี้พุ่งตรงไปยังเป้าหมาย

นั่นก็คือเด็กสาวผมทองน่ารักที่ตอนนี้สั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่ตรงนั้น

"แฮ่ก ... แฮ่ก ... พยายาม พยายาม ต่อนะ ต่อ .... ค่อยสู้ก็ได้ นวดต่อแฮ่กๆ...."

สโรชาไม่อยากให้ผมหยุด เธอเอ่ยครางเรียกร้อง

ยัยหื่นเอ้ยยยยยย!!!!

ไม่หยุดอีก ไปสู้ได้แล้ว ....

บะ บ้าชิบ เกาะติดหนึบเลยเว้ย

แถบยังไซร้ไม่เลิกอีก

ก็ได้!! อยากจะเล่นต่อใช่ไหม

"หึๆๆ... ท่าทางจะล้างสมองจนกลายเป็นทาสกามจนกู่ไม่กลับแล้วหละสินะเนี่ย! จะให้ยัยเด็กนั่นกลายเป็นทาสกามดีกว่าไหมนะ!"

ผมเนียนต่อพูดเสียงดัง

ให้เด็กสาวได้ยิน

.......ภาพในจินตนาการของเด็กสาวคนหนึ่ง.........

>>เรา:แฮ่ก แฮ่ก ได้โปรดเถอะ ท่านพยายามขา ได้โปรด นวด นวดหน้าอกของเราด้วยเถอะค่ะ!!!

>>เขา:ฮึๆๆ ฮ่าๆๆๆ นมเล็กๆอย่างเธอหน่ะเหรอ จะมาให้ชั้นนวดนม เอาก้นมา!!! นี่แน่ะ!!!

เขาเอ่ยหัวเราะเสียงดังพร้อมกับจับตัวเราหันแล้วตบก้นของเราเต็มแรง แล้วเริ่มนวดบีบก้น

แทนที่เราจะโกรธ แต่เรากลับชอบ คลั่งไคล้เขามากขึ้น จนน้ำลายไหลซี๊ด

>>เรา:อ้า!!! ท่านพยายาม ตบอีก ตบอีก .... ตีอีก นวดอีก ท่านพยายาม อ้า!! แฮ่ก อ้า!!!!!!!!!

.......จบภาพในจินตนาการของเด็กสาวคนหนึ่ง.........

"ฮึก แง้!!! ฮื้อออออ นะ น่ากลัว ง้า!! ฮื้อออออออออออออออ!!!"

150 ร้องไห้ไม่หยุด ร่างกายสั่นสะท้าน

แต่ร่างกายก็ยังตอบสนองในการต่อสู้ แม้จะสั่นไปหมด

สังเกตได้จากการที่มือยังคงจับไวโอลินท่าเตรียม

เธอนั้นเริ่มปิดม่านอีกครั้ง

แทนที่สโรชาจะสนเธอกลับยังไม่หยุดหื่นกับผม

บ้าชิบ .... นี่หล่อนหมดกำลังใจสู้แล้วสินะ

"ไม่เอ้า แง!! ไม่เอา ไม่เอาทาสกาม ไม่เอาหมา!! ฮื้อออ ไม่เอาตีก้น!! แง!!!"

150 ขยับตัวไป 5 ก้าว แล้วสะบัดไวโอลินเปิดม่านไปพลางพูดไปร้องไห้ไปเป็นเด็กๆ

"ปล่อยนะฮื้อออ ไม่เอา ที่นี่แล้ววว ไม่เอามิติมืดนี้แล้ว ฮื้ออ ไปสู้ที่อื่น ที่ไม่มีตัวประกันก็ได้ ฮื้ออออ ไม่เอาในนี้ แง!!!!"

น้ำตาของเด็กสาวไหลพรากออกมาไม่หยุด

ผมเดาได้เลยว่าเธอเป็นคนที่เคยสะกดจิตคนอื่น และควบคุมคนอื่นมามาก

จนเมื่อคิดมุมกลับ แล้ว ความรู้สึกนั้นๆ ที่จะต้องโดนบ้าง ทำให้ตัวเธอกลัวสุดๆ

ดีจริงๆ ที่อย่างน้อยๆ เธอก็ยังมีความเป็นมนุษย์อยู่บ้าง

พูดแล้วก็น่าสงสาร แต่ไม่รู้จะช่วยยังไงจริงๆ

ถ้าช่วย เรานั่นแหละ ที่จะตาย

"เสียใจด้วยนะยัยเด็กน้อย ... เธอหลงเข้ามาใน มิติดำมืดของชั้น ... เธอไม่มีทางหลุดออกไปได้ จนกว่าจะฆ่าชั้นเท่านั้นแหละ ฮ่าๆๆๆ!!"

ผมเอ่ยขู่หลอกหลอนประสาทเธอต่อให้หลอนมากขึ้น

"อ้อ .... แล้วก็ พวกคนในองค์กรของเธอที่หายไปทั้งหมดหน่ะ จริงๆชั้นไม่ได้จัดการหรอกนะ ... แต่ล้างสมองไปเป็นทาสกามของชั้น แล้วขังไว้ที่บ้านยังไงหละ ฮึๆ ฮ่าๆๆๆ!!"

"แฮ่ก ... แฮ่ก ...พยายาม"

สโรชานั้นถูไถกายกับผมไปมาไม่หยุด

ขอร้องหละครับ คุณเมิงเลิกหื่นได้แล้วครับ!!!

แต่นั่นก็ทำให้เด็กสาวที่มองเห็นอาการของสโรชากลัวเข้าไปจนแทบจะขึ้นสมองแล้ว

"ฮือออ ....  กลัวแล้วววว แง้!!! ไม่อยากสู้แล้วววว แง้!!! แต่หนีงานไม่ได้ ฮื้อ!!!!!!!!!! เบลลิก้าไม่เอาแล้วววว แง้!! ไม่อยากทำงานแล้ววว กลัว ฮื้อออ ฮื้อออออ อึกๆ.. แง!!! เบลลิก้า ไม่เอาแล้ว ฮึกอึก...ฮื้อออออ!!!"

เด็กสาวร้องไห้โฮราวกับเด็กที่ยังไม่โต

เธอแทบไม่มีใจจะสู้จนเผลอเอ่ยชื่อตนเองออกมาโดยไม่รู้ตัว

แต่หนีไป เธอก็ต้องตาย

เธอร้องไห้ดวงตาแดงกร่ำ.... จนสังเกตได้

มันเป็นความรู้สึกของเด็กที่กำลังกลัวจริงๆ

ผมพอเข้าใจดี ..... ขอโทษนะ ยกโทษให้พี่ด้วย

เบลลิก้าสินะ

ถ้าชาติหน้ามีจริงแล้วเราไม่ใช่ศัตรูกัน จะซื้อไอติมให้กินวันละแท่งเลยถ้ามีเงิน!

"ฮึๆๆ.... เอาหละ ... พอแล้ว แม่ทาสแห่งกามของชั้น.... ไปจัดการยัยเด็กนั่นซะ! จัดการได้ แล้วชั้นจะให้รางวัลที่เหมาะสมกับเธอ แม่ทาสแห่งกามที่โดนล้างสมองโดยสมบูรณ์ของชั้น!!"

ผมเอ่ยหัวเราะด้วยใบหน้าหื่นกามชั่วร้ายอีกรอบ แล้วสั่งการให้สโรชาบุกทันที

"แฮ่ก ... อื้อ ... พยายาม พยายาม .... เค้าเป็นทาสแห่งกามของพยายามจริงๆนั่นแหละ เฮะๆ"

สโรชาเอ่ยแล้วค่อยๆดันตัวน้ำลายยืดหน้าหื่น มองตรงไปทางเด็กสาวตายังเยิ้มๆอยู่เลย

"อย่าลืมตอบแทนเค้างามๆด้วยนะ"

เมื่อผมมองไปที่ฝั่งนั้นผมก็ต้องเอามือจับแขนสโรชาเอาไว้ก่อน

พลางกลืนน้ำลายมองภาพๆนั้น

บอกตรงๆเลยครับ

แรงหื่นของหล่อนที่มีต่อผมเนี่ย

มันมากกว่าแรงอยากสู้เมื่อกี้อีก ....  ยัยนี่หื่นจนน่ากลัว....

แต่ คนที่กลัวขึ้นสมองที่สุดตอนนี้ ไม่ใช่ผม หรือสโรชา

แต่เป็นคน ที่เคยทำให้เรากลัวมาก่อน

"ฮื้อออ... ม่ายอาว ฮึก อือออ"

เด็กสาวนั้นปิดม่าน แล้วเดิน 5 ก้าว ก่อนจะเปิดม่านใหม่

ทำไป ร้องไห้ไป ...

"ฮื้ออออ ฮื้ออออ ไม่อาวววว ฮื้อออออ เบลลิก้า ไม่อยากสู้แล้วววววว!!! ฮื้อออ!!!"

ตอนนี้ผมมองไปที่เธอ ถึงจะคิดว่ายัยเด็กคนนี้ใช้เด็กคนอื่นเป็นเครื่องมือเพื่อจัดการผมก็เถอะ

แต่คนที่ชั่วที่สุดในตอนนี้จริงๆ....

ก็คือผมนี่แหละ ที่เอาเรื่องทางเพศมาขู่เด็ก

และเธอก็แทบจะโดนล้างสมอง ไปด้วยความกลัวเสียหมดแล้ว

หรือจริงๆแล้ว.... ผมหน่ะ

อาจจะเป็นคนที่ชั่วที่สุด จนต้องโดนตามฆ่าก็เป็นได้

ผมคิดแบบนั้นแล้วก็ปล่อยแขนของสโรชาไป .... เพื่อสู้กับเด็กที่ไม่มีใจจะสู้แล้ว

End Chapter 30 หรือจริงๆแล้ว.... ผมหน่ะ อาจจะเป็นคนที่ชั่วที่สุด จนต้องโดนตามฆ่าก็เป็นได้