เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #47 : Chapter 30.25 ภายในอ้อมกอด อันแสนอบอุ่น

Chapter 30.25 ภายในอ้อมกอด อันแสนอบอุ่น

วันที่ 6 มีนาคม เวทศักราช 205

ครื้นนนนนนนนน!!!

ครื้นนนนนนน!!!

ซ่า ........

เสียงฝนตกโหมกระหน่ำไปพร้อมๆกับเสียงฟ้าร้อง

ภายใน บ้านชั้นเดียวที่สร้างจาก ปูน ประดับไปด้วยต้นไม้ตั้งแต่หน้าบ้านเข้าไปถึงในบ้าน

แสงไฟริบหรี่

ทางเดินสั้นๆ ที่มีห้องแยกเข้าไปภายในห้องนอน

เรา .... กำลังนั่งคุยกับ ผู้หญิงคนหนึ่ง .....

ผู้หญิงที่เราจำใบหน้าไม่ได้ ....

"เบลลิก้าไหนบอกอีกรอบซิจ้ะ .... ฮึก หนูชอบ .... อะไรจ้ะ....."

เสียงของหญิงสาวเอ่ยถามกับเราในวัย 4 ขวบ

แม้เราจะจำใบหน้าไม่ได้

เรายังจำเสียงอันแสนอบอุ่นของเธอได้ดี

เธอเป็นผู้หญิงที่มีเสียงไพเราะมาก ..... และใบหน้าสวยมากๆ ...เราคิดว่าแบบนั้น

เธอพูดราวกับกำลังมีความสุขกับเรา...

แต่ทำไม .... เธอถึงร้องไห้ระหว่างพูดกับเรา

"เบลยิก้าจ๊อบ .... อืม... จ๊อบ... ไวโอยิน ... แย้วก็ .... นิตาน!หนูจ้อบฟังมากๆเยยค่ะ"

เราเอ่ยตอบยิ้มหวานให้กับหญิงสาวคนนั้น

"ไวโอลินเหรอจ้ะ .....นิทานด้วย .... อยากได้ทั้งสองเลยมั้ยจ้ะ .... ฮึก .... อึก"

เธอเอ่ยแล้วหยิบนมให้เรา

"อื้อ .... เบลยิก้า อยากได้ที่ฉุดเยย"

เราตอบรับยิ้มหวาน

ก่อนจะเริ่มรู้สึกง่วง ....

"เหรอ ..... งั้นวันพรุ่งนี้ ..... ฮึก อึก .... จะ จะ พาไปซื้อนะจ้ะ ทั้งไวโอลิน .... ทั้งหนังสือนิทานเลยนะ"

ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยเสนอให้เราพร้อมรอยยิ้มและคราบน้ำตา

"เอานมไปดื่มก่อนนะ ... แล้วรีบเข้านอน ... ฮึกๆ .... นะจ้ะ"

ซา..... ซา ครืนนนนน

เสียงโหมกระหน่ำของสายฝนยังดังไม่หยุด

แต่เราไม่ได้สนใจเสียงของสายฝนนั้นหรอก

"..ว้าวววว เบลยิก้าดีใจที่ฉุดเยย!!!"

เรารู้สึกดีใจมากเลยหละ ..... แต่ว่าทำไมเธอเสนอของแบบนั้นทั้งที่ใบหน้าดู.... เสียใจ

อะ เธอยื่นแก้วนมให้เราดื่มด้วย

อุ่นดีจังเลย .....

"อึก ... อึก ... อึก...."

เราดื่มรวดเดียวจนหมดเลยหละ มันอร่อยมากๆเลย... หวานนิดๆ รสชาติดีที่สุดเลย

"งั้นเอนตัวลงนอนบนหมอนดีๆนะจ้ะ"

เธอบอกเรา ด้วยรอยยิ้ม ที่มีน้ำตาปนเปื้อน ...

แล้วพาเรา เอนกายลงนอน

เรายังไม่ง่วงเลย ....

"อือ ... แต่ เบลยิก้า ... ยังไม่ค่อยง่วง ... หาวววว ... เยยนิคะ"

แต่ทำไม ... ตาถึงหนักๆได้นะ

"ถ้ายังไม่ง่วงมาก งั้น จะเล่านิทานให้ฟังนะ .... เบลลิก้า"

หญิงสาวเอ่ยแล้วเริ่มลูบหัวชั้น ..... อย่างอ่อนโยน

มือคู่นั้นเราจำได้

มือที่เรียวบาง ... แม้จะมือของเธอจะแตกและมีรอยแผลเป็น

แต่มันก็อบอุ่น .... เราจำมือคู่นั้นได้

เรารักเจ้าของ ของมือคู่นั้น

เรารู้สึกดีจังเลย ....

"อื้อ ..... ... แต่ว่าทำไม .... คุณแม่ ต้อง ..... ร้องไห้ .... ละคะ.... อืออออ"

เราตอบรับ .... รู้สึกหนังตามันหนักจังเลย

"หาววว .... นิตาน...."

ครืนนนนนน!!

ซ่า..... ซา!!!!

ครืนนนนน .....

เสียงฝนยังคงกระหน่ำ เราได้ยินมัน .... แต่มันไม่ได้ดังไปกว่าเสียงของพวกเราสองคน

และความหนาวของมัน ก็ไม่ได้ทำให้ความอบอุ่นของพวกเราสองคนลดลง

เธอยิ้มให้กับเรา แล้วเริ่มอ้าปาก พูดขึ้นมาว่า ....

"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ..... มี ........."

เรา .... ฟังไปไม่ทันถึงไหน

ทุกๆอย่างที่เราฟัง ก็เงียบไป

และมืดมิด ..... เราหลับไปแล้ว.........

แต่เรารู้สึกได้ .... ว่าเราหน่ะ

อยู่ในนั้น ... อ้อมแขนนั้น ....

ภายในอ้อมกอด อันแสนอบอุ่น

ของเธอ....  ผู้หญิงที่เรารักมากที่สุด

แม้เราจะจำหน้าเธอไม่ได้แล้วก็ตาม

...................................................................

...........................................

..............

End Chapter 30.25 ภายในอ้อมกอด อันแสนอบอุ่น