เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #51 : Chapter 30.75 ดื้อเหมือน..... ยัยนั่นเลยนะ

Chapter 30.75 ดื้อเหมือน..... ยัยนั่นเลยนะ

-สุดยอดไปเลยนะ เด็กคนนี้-

-นั่นสิ ไม่แน่ เธออาจจะพัฒนาได้มากกว่านี้ก็ได้-

-ไม่รู้สึกทรมานเลยตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รับสารหน่ะเหรอ-

-นี่มันเรื่องเหนือความคาดหมายนะ-

-ก็อย่างที่ทางเบื้องบนทำนายนั่นแหละ-

-ตามที่เบื้องบนทำนายสินะ-

เหล่าเสียงคนต่างๆที่พูดถึงเรานั้น มันทำให้เรารู้สึกว่าตนเองพิเศษ

แต่ว่า

เรารู้สึกเหมือนอยากได้คำชมของใครสักคนมากกว่า

รู้สึกอยากได้ .... เสียงของใครสักคน

แต่เราจำไมได้ว่าใคร

ดังนั้นก็ .... ช่างมันเถอะ

ตั้งแต่ครั้งแรก ที่เราลืมตาขึ้นมา ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่

เราก็ได้รับ สารอะไรบางอย่างเข้าไปในร่างกาย

ทุกๆคนบอกว่า มันจะเจ็บปวดและทรมานมากๆ

แต่ไม่นานมันก็จะชินไปเอง

เราไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้น

การได้รับสารนั้น ทำให้เรารู้สึกเหมือนลืมอะไรไปหลายๆอย่าง

แต่เราไม่ได้รู้สึกเปล่าเปลี่ยวเลย

อย่างน้อยๆ ก็มีคุณ แคทริคเซีย ที่คอยเป็นห่วงเป็นใยเรา

และเราก็ยังชอบเล่นกับไลท์นิ่ง สุนัขของคุณแคทริคเซียด้วย

หลายๆคนบอกว่าเราพิเศษ

แต่เราเรียนรู้อาวุธอะไรไม่ได้เลย .... นอกจากเครื่องดนตรี

ที่โดนเรียกว่าไวโอลิน

เราสนุกกับมันมาก..... แค่ไม่ถึง เดือน เราก็สามารถใช้พลังพิเศษได้แล้ว

พลังที่ทุกๆคนต้องตกใจ

เราเองก็รู้สึกสนุกกับมันจริงๆ

ทุกคนเรียกพลังของเราว่า ผู้ฝ่าฝืนความนึกคิดทางเสียง ระดับ 7

แต่เราไม่ได้มีพลังแค่นั้น

ผู้ฝ่าฝืนการส่งผ่าน ระดับ 6

ผู้ฝ่าฝืนโมเลกุลต่อไม้ ระดับ 3

ผู้ฝ่าฝืนการกระทำ ระดับ 2

ทั้งหมดนั่นคือพลังที่เรามี

เราสามารถใช้พวกมันได้คล่องมากๆ

และมันก็ใช้งานง่ายด้วย

คนที่อ่อนกว่าเราทุกๆคน .... จะตกอยู่ภายใต้คำสั่งของเรา

....

สุดยอดเลย เราสามารถควบคุมคนให้เชื่อฟังตามคำสั่งที่เราพูดได้พร้อมๆกันถึง 70 คน

เราสามารถป้องกันศัตรูที่จะมาทำร้ายเราได้ จากภายนอก ด้วยพลัง ผ่าผืนการส่งผ่าน

เราสามารถ แอบแฝงร่างกายของเรา หรือแม้แต่สิ่งของๆเรา เข้าไปภายในไวโอลินไม้ได้

และเราก็ยังสามารถที่จะใช้ร่างกายของคนอื่นๆ ที่ถือไวโอลินที่เราแฝงเข้าไปแล้วได้ดั่งใจด้วย

ถ้าเขาได้ฟังเพลงจากไวโอลินของเราไปแล้ว

สุดยอดใช่ไหมหละ สุดยอดเลยใช่ไหม

สุดยอด สุดยอด

เราจะทำดนตรีประกอบนิทาน ให้ทุกๆคนฟัง

ตั้งใจฟังเรา .... ดูสิ พวกเขาตั้งใจฟังเราไม่วอกแวก

ไม่คุยกัน ไม่หันหน้าหนี .... สุดยอดไปเลย!!!

นิทานของเราทุกๆเรื่องที่แต่งขึ้นมา

พวกเขาจะฟังทั้งหมด

และเราก็ยังให้พวกเขาร่วมเล่นได้ด้วย.... ดีจริงๆเลย

.............

แต่น่าเสียดายจัง ... เราดื้อไม่ได้เลย

พอเราไม่อยากจะเชื่อฟังพวกเขา

ร่างกายของเรา .... กลับเจ็บปวดทรมาน

จนแทบตายหละเลย ....

แต่.... เรื่องนั้นช่างปะไรไป

ทำตัวดี เชื่อฟังพวกเขา ใช้พลังเท่าที่เขาให้ใช้

แค่นี้ เราก็จะได้รับทุกๆอย่าง

ใช่แล้ว เขาอนุญาตให้เราใช้พลังของเราได้

โดยไม่ขัดกับทางเขา .... ดีจัง ดีจัง

เราใช้เวลาฝึกฝนพวกมันมาตลอด

จนกระทั่งเราอายุ 7ขวบ

พวกเขาก็ส่งเราไปทำภารกิจแรก

สั่งให้หญิงคนนั้น ฆ่าผู้ชายคนนี้.....

ทำไมมันง่ายจัง ..... สุดยอด!!

เธอฆ่าเขาแล้ว !!

แต่ ... นิทานจะสมบูรณ์ได้ยังไงหละ

ไม่เห็นจะสนุกเลย ... อะ ใช่แล้ว...

ผู้หญิงคนนั้นต้องเศร้าใจที่ฆ่าผู้ชายคนนั้น .... เธอจริงฆ่าตัวตายตาม

.... ว้าว!! เธอฆ่าตัวตายตามแล้วจริงๆ

เราสัมผัสได้เลย ว่านิทานของเราสมบูรณ์แล้ว ....

สนุกจังเลย ....

ทิ้งเอาไว้แบบนั้น พวกเขาจะฟื้นไหมนะ ....

เอาเถอะ กลับบ้านดีกว่า.........

โทรเรียกคนมารับกลับบ้าน....

....................................

และเราก็ได้รับหมายเลข 2770 หลังจากจบภารกิจนั้น

แต่ว่านะ ... แต่ว่านะ... เราน่าจะได้มากกว่านั้นสิ

มากกว่านั้น.....

และเราก็สนุกมากขึ้น กับการแต่งนิทาน ....

ถึงคุณแคทริคเซียจะดูไม่ค่อยพอใจในนิทานของเราก็เถอะ

แต่เราไม่สนหรอก.... เราอยากจะทำนิทานให้มากขึ้น

แต่งนิทานสนุกๆ

นิทานของเรา

ไปพร้อมๆกับ บทเพลงจากไวโอลินของเรา....

มากกว่านี้ มากกว่านี้

เรายืนมองเหล่าผู้คนวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน

พวกเขาถือมีดวิ่งไล่ฟันกันอย่างสนุกสนาน

บ้างก็บีบคอตนเองจนหลับไป

บ้างก็เอาปืนยิงกัน

......

สนุกที่สุดเลย!!!

และเวลาผ่านไป ผ่านไป และก็ผ่านไป เราก็ขึ้นมาเป็นหมายเลข 150 จนได้

-------------------------------------

----------------------

---------

26 พฤศจิกายน เวทศักราช 212

เวลา 16.34 น.

"ฮื้มมม หื้มมม เสร็จอีกงานแล้ว ไปเล่าเรื่องนี้ให้คุณแคทริคเซียฟังแล้วก็ชวนไลท์นิ่งไปวิ่งเล่นดีกว่า!!"

หลังจากลงจากรถ

เรานั้นเดินกึ่งวิ่งกึ่งกระโดดฮัมเพลงอารมณ์ดีในมือของเรายังไม่ได้เก็บไวโอลินเลย

สุดยอดเลย นิทานเรื่องที่ เก้าสิบเก้าที่เราแต่งไปหน่ะ สนุกจริงๆนะ

อยากจะไปเล่าให้ทั้งสองฟังจังเลย

เราเดินจนมาถึง ห้องของ แคทริคเซียและไลท์นิ่ง

แต่ทั้งสองไม่อยู่แฮะ

ไปไหนกันนะ ... อ้ะ คุณคนใช้เดินมาพอดี

"นี่ๆ! ขอโทษค่ะ คุณแคทริคเซียไปไหนเหรอคะ!"

เราเอ่ยถามเธอไป

".... อะ เอ่อ... คือ มะ ไม่ทราบค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ คุณหนูเบลลิก้า"

เธอเอ่ยด้วยใบหน้าแขยงเรา

"นี่ ยิ้มหน่อยสิ แล้วบอกเราด้วย!"

เรามองหน้าเขาแล้วไม่ยิ้มเลย ดังนั้น เขาต้องยิ้ม

เราหยิบไวโอลินขึ้นมา

"อะ ... คะ คือ มะไม่ ไม่เอาค่ะ คุณหนูเบลลิก้าคะ!!"

เธอเอ่ยส่ายหัวแล้วรีบวิ่งหนีเรา

เราสะบัดไวโอลิน

ทันใดนั้น ม่านสีเหลือง ที่จะทำให้คุณคนใช้ไม่หนีก็โผล่ออกมา

"อะ ... อะ คะ คือ"

คุณคนใช้ สั่นกลัวไปหมดเลย

แต่ไม่ต้องกลัวนะคะ เดี๋ยวก็หายแล้ว เราจะเล่นดนตรีให้ฟังเอง

"ฟังนะคะ ... บทเพลงของเรา"

แอ๊ดดด ....... แอ๊ดดดดด

......

"ไม่นะคะ ... มะ ไม่เอา ... นะคะ"

เธอดูสั่นกลัวมาก แต่หลังจากเราสีไวโอลินไปราวๆ 20 วินาที

เธอก็ค่อยๆ นิ่งไป ...

สุดยอดเลย เธอกลายเป็นตุ๊กตาของเราไปแล้ว สุดยอดๆ

แต่ใบหน้าดูกลัวจังเลยน้า....

"เอาหละค่ะยิ้มเลยยิ้มเลยค่ะ!!"

เราบอกให้เธอยิ้ม

ทันใดนั้น เธอก็ยิ้มหวานให้เรา

"ต่อจากนั้น พาเราไปหาคุณแคทริคเซียเลย อ้ะ ... เอาแค่แอบๆ ไปที่หน้าห้องก็ได้ค่ะ"

"ค่า... ตามที่ท่านเบลลิก้าต้องการเลยค่ะ"

เธอตอบรับอย่างเต็มใจ ก้มหัวให้เรา แล้วเดินนำ

เราปิดม่านพลังของเราลง แล้วเดินตามเธอไปเรื่อยๆจนกระทั่ง ถึงห้องประชุม ที่ประตูทำจากไม้กันเสียงอย่างดี แต่ก็ไม่ได้มีระบบป้องกันภัยอะไรแน่นหนา

"ห้องนี้แหละค่ะท่านเบลลิก้า"

คุณคนใช้เอ่ยตอบเรา

"ห้องนี้เองๆ ... ขอบคุณค่ะ งั้นเราจะให้รางวัลคุณเป็น ... อืม... อ้ะ ... จำได้ว่าคุณคนใช้ช่วงนี้อดอาหารอยู่สินะคะ ถึงจะไม่รู้ว่าจะอดไปทำไมก็เถอะ! แบบนั้นหิวแย่เลยค่ะอดมากๆ ก็จะไม่โตขึ้นด้วยนะ! ไลท์นิ่งบอกเอาไว้ เพราะฉะนั้นเราอนุญาตให้ไปกินคุกกี้ในห้องขนมของเราได้ค่ะ กินให้หมดอย่างเอร็ดอร่อยสองกระปุกใหญ่เลยนะคะ! อ้อแล้วก็นมอีกหนึ่งเหยือกเลยค่ะ! แล้วค่อยได้สตินะคะ "

เราบอกอนุญาตให้เธอไปทานขนมของเราได้

เพราะว่าเราหวังดีไงหละ กลัวว่าเธอจะอดอาหาร แล้วไม่โต

ดังนั้นเราจะต้อง .... ให้เธอทานเยอะๆ ตุนเอาไว้ แล้วค่อยได้สติหละ

"รับทราบค่ะ ท่านเบลลิก้า ดิชั้นจะไปทานคุกกี้ สองกระปุกและดื่มนมของท่านหนึ่งเหยือกเดี๋ยวนี้ค่ะ"

เธอตอบแล้วเดินจากไป

"เอาหละ ... แอบฟังหน่อยดีกว่า ว่าคุณแคทริคเซียทำอะไรนะ"

เราคิดแล้วก็ค่อยๆ แฝงร่างกายของเราเองและไวโอลินของเรา เข้าไปภายในประตูไม้

เป็นพลังที่สุดยอดไปเลยหละ ใช้ซ่อนตัวได้ดีมากๆ

ไหนๆ ฟังซิ ....

"..... จะส่ง หกสองไปเลยมันก็ใช่เรื่องอยู่ คิวงานเธอก็ค่อนข้างเยอะนะ"

เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยภายในห้อง

"งั้นคงต้องส่งสองหกห้าไปหละมั้ง"

เสียงคุณแคทริคเซียเอ่ย

"อืมก็ไม่เลวนะ .... งานที่ไปต่างประเทศคราวนี้ ก็เอาเป็นสองหกห้าแล้วกัน"

เสียงหญิงอีกคนเอ่ยขึ้น

ต่างประเทศ!! สุดยอดเลย

อยากไปลองดูจัง อยากไปจัง

ไปแต่งนิทาน เรื่องที่ 100 ให้คนต่างประเทศ

เรา เรา หน่ะ เราจะรับงานนี้เอง

สุดยอดเลย สุดยอดเลย!!

เราจะบรรเลงบทเพลงที่แสนสนุกให้พวกเขาฟังด้วย!!

"ขอหนูเองค่ะ!!"

เราเอ่ยออกไปขณะยังแฝงอยู่ภายในประตู

"... เบลลิก้า?"

ทุกคนในห้องหันมาทางเดียวกัน

"ใช่ค่า!!"

เราตอบรับแล้วโผล่ตัวออกมาจากประตู

"ให้หนูไปนะคะ ... หนูอยากจะไปเที่ยว ไปแต่งนิทานให้คนต่างประเทศฟังบ้าง พวกเขาต้องชอบแบบที่คนในประเทศเราชอบแน่ๆเลยค่ะ!"

ทุกๆคนทำหน้าคิดหนัก

"... เบลลิก้า งานมันเสี่ยงนะ.... เรื่องพวกนี้เธอไม่ควรตัดสินใจเอง .... ศัตรูรอบนี้ไม่ธรรมดาเลย"

คุณแคทริคเซียหันมาเอ่ยบอก

"ใช่แล้วหละ เบลลิก้า คิดให้ดีนะ"

ไลท์นิ่ง หมาป่าที่นั่งข้างๆคุณแคทริคเซียเอ่ยเสริม

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ... แค่นี้เอง เชื่อมือหนูได้เลยค่ะ! พองานเสร็จนะ หนูก็อยากจะลองเที่ยว และดูสิ่งของต่างๆ ของที่นั่นด้วย!!! อาจจะได้อะไรใหม่ๆ ไว้แต่งนิทาน!!"

เราเอ่ยเสนอไป ด้วยแววตาที่ดูมุ่งมั่นและสนุกสนาน

....

เราคิดแบบนั้นนะ

"เห้อ.... เอางั้นเหรอ ..... "

คุณแคทริคเซียเอ่ยถอนหายใจ

แล้วยิ้มมองมาทางเราด้วยดวงตาที่อบอุ่นและเอ็นดู

"ดื้อเหมือน..... ยัยนั่นเลยนะ"

"นั่นสิน้า...."

ไลท์นิ่งก็พยักหน้าตามคำของคุณแคทริคเซีย

"เอ๋? ใครเหรอคะ"

เราไม่เข้าใจที่คุณแคทริคเซียเอ่ย

คุณแคทริเซียไม่ตอบเราและนิ่งครุ่นคิดสักพักก่อนจะ

จ้องมองเราราวๆ 10 วินาทีได้ แล้วเอ่ย

"ก็ได้ ...... เบลลิก้า .... ไม่สิ ... หนึ่งห้าศูนย์ เราขอส่งเธอไปทำภารกิจในครั้งนี้แล้วกัน มีใครคัดค้านไหม"

"ไม่มีหรอก เราเชื่อมือ หนึ่งห้าศูนย์อยู่แล้วหละนะ"

หญิงสาวอีกสองคนสนับสนุนเรา

"งั้นก็โอเคตามนั้นนะ เบลลิก้า ... แต่อย่าเถลไถลมากไปหละ"

คุณแคทริคเซียเอ่ยสั่งสอนเรา

"ฮ้า!!! ขอบคุณมากๆค่ะ คุณแคทริคเซีย!! งั้นเบลลิก้าไปเตรียมตัวก่อนนะ!!"

เราเอ่ยด้วยความรู้สึกดีใจสุดๆเลย

ขอบคุณค่ะ คุณแคทริคเซีย

ที่ส่งให้เบลลิก้าไปสนุก

ที่ประเทศนั้น....

........................................

.....................

.........

End Chapter 30.75 ดื้อเหมือน..... ยัยนั่นเลยนะ