เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #73 : Chapter 47.5 ผ่านไป ..เนิ่นนาน.. เท่าที่จะเป็นไปได้ แม้ว่าจะซัก 3 วินาทีผมก็เอา

Chapter 47.5 ผ่านไป .... เนิ่นนาน...... เท่าที่จะเป็นไปได้ แม้ว่าจะซัก 3 วินาทีผมก็เอา

วันที่ 5 ธันวาคม เวทศักราช 212 เวลา 10.20 น.

ผมชื่อแม็กซ์ .... ใครๆก็เรียกผมว่า แม็กซ์

ก็เพราะว่าผมชื่อ แม็กซ์ ยังไงหละ

ผมเป็นนักเรียน ที่เรียนเก่งมาก สำหรับปี 1 ในเวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ในเรื่องหน้าตาหละก็ ถือว่าผมพอใช้ได้ ไม่ได้แย่อะไร...

ถึงผมจะเป็นคนเพื่อนชายเยอะแยะ และสนิทกับเพื่อนผู้หญิงหลายคน

แต่ว่า ....

ผม ก็ยังมีคนที่เกลียดขี้หน้าอยู่ด้วย

มันคือ คนที่ชื่อ พยายาม

หมอนั่น เป็นคนที่ผม เกลียดหน้ามันมาก ... ไม่ใช่เพราะนิสัยหรอก

แต่เป็นเสน่ห์ของมัน ... ที่ทำให้มีผู้หญิงสวยๆ เข้าไปรุมล้อมมันตลอด

 .... เออ .. จริงๆ ก็แค่ มันทำให้ผมแห้วมา 2 รอบติดๆแล้วแค่นั้นแหละ ... แย่จริงๆ

แย่สุดๆ

แถมผม ก็เพิ่งอกหักมาหมาดๆ หลังจาก โดนกระเทยมาขอคบ....

คือไอ้ดีใจมันก็ดีใจ .... แต่ไอ้บ้าผู้ชายแท้ๆที่ไหนจะรับกระเทยได้ฟระ

จนผมก็ได้ หันหน้าเข้าสู่ไอ้บ้าเกม เต็มตัว สำหรับ ปิดเทอมนี้

เออ ไม่เกี่ยว เข้าเรื่องกันเลยเถอะ

วันนี้หน่ะ เป็นวันที่อากาศแจ่มใสมาก

ผมออกจากบ้านมาด้วยความสดชื่นหัวใจ เพราะหวังจะไปซื้อเกมใหม่มาเล่น

ซึ่งเป็นห้าง ติดกับมหาเวทยาลัย ยักษ์ใหญ่

- สถานีต่อไป สถานีรถไฟฟ้า มหาเวทยาลัย ปัญจมหามนตรา

และแล้วก็มาถึงเสียที

หลังจากที่ผมซื้อ ของที่ห้างเสร็จผมก็แวะ เดินออกมาแล้วเห็นป้ายบางอย่างเข้าพอดี

รับวันหยุด พร้อมกับท้าลมหนาว

มหกรรมงานคอมมิค อนิเมะ โดจิน และคอสเพลย์

พบกับกิจกรรมมากมายให้ร่วมสนุก

ประกวด คอสเพลย์

บูธขายของกว่า 200 เซอร์เคิล

พร้อมการประกาศ LC และสินค้าใหม่จากค่ายการ์ตูน ไม่ว่าจะเป็น

ค่าย DeKPress

ค่าย RoaDMedia

หรือค่าย TigeRTime

พร้อมสินค้าอื่นๆลดแหลกแจกของอีกเพียบ

วันที่ 5 ธ.ค. เวทศักราช 212 วันเดียวเท่านั้น

งานการ์ตูน? ... คอสเพลย์ ... เหย ... ไอ้ที่เขาแต่งตัวน่ารักน่ารักกันอะนะ ...

เออวะ ... น่าสนแฮะ ...เข้าท่าๆ

เข้าไปชมหน่อยดีกว่า

แล้วผมก็เข้าไปเดินเล่นในงาน

สุดยอดไปหมดเลยหวะ คนสายซัมม่อนเพียบ ของขายเพียบ คนเพียบ

สุดยอด .... แหล่มไปเลย สาวๆ เยอะแยะเลยเว้ย

เหย เขาให้ถ่ายรูปได้ด้วย ...

เข้าไปถ่ายมั่งๆๆๆ

แล้วผมก็เอา โทรศัพท์ ถ่ายรูปได้ของผม ถ่ายสาวๆไปทั่ว โดยร่วมแจมกับคนโน้นทีคนนี้ที

ไม่ได้ไปขอด้วยตนเอง

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะนะ ....

"มีแต่สาวๆ น่ารักแฮะ ... แต่มันก็ยังงั้นๆแหละ"

ผมบ่นออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

เดินมานานจน ปวดขาละแฮะ งานมันใหญ่จริงๆ เมื่อยไปหมด

ก่อนที่ผมจะมองเวลา ....

"ไปหาที่นั่งพักดีกว่า ....."

ผมบ่นขึ้น เกาหัวแล้วเดินตรงไปยังที่นั่งพักบริเวณลาน 4

นั่นสินะ ตรูมันก็แค่คนธรรมดา ที่หาแฟนจริงๆจังๆไม่ได้ ...

แถมกว่าจะหาได้ แฟนก็ดันมีกิ๊กอีก ... อุบาทจริงๆเลย.....

ผมค่อยๆเดินมาช้าๆ .... ผ่านซุ้มฝากของ

และคนถ่ายรูปก่อนจะเงยหน้าขึ้นไป

แล้ว !!!!

ในวันที่ 5 ธันวาคม เวทศักราช 212 เวลา 14.10 น. นี้เอง

ณ มหาเวทยาลัย ปัญจมหามนตรา นี้เอง

ณ ลานฝึกเวทมนตร์ที่ 4 นี้เอง

ณ ม้านั่งพัก นี้เอง

ร่างกายของผมก็ต้องหยุดลง ...

มันให้ความรู้สึก ถึงคำว่า แต่เราก็หากันจนเจอ....

ใช่แล้ว!

สายตาของผม จับจ้องไปที่ หญิงสาวคนหนึ่ง

เธอเป็นสาวคอสเพลย์ ที่ไม่ได้แต่งหน้าอะไรเลย

ใบหน้าดูเป็นธรรมชาติสุดๆ

ผมแอบ หลบมุมบริเวณนั้น แล้วพยายามจ้องมอง ชัดๆ

มองไปยัง ... หญิงสาวคอสเพลย์คนนั้น ที่นั่งคนเดียวภายในม้านั่งนั้น....

หญิงสาวหน้าตาสวยสุดๆ ... ไม่เตี้ยไป ... ไม่สูงไป

หน้าอกไม่เล็กไป ไม่ใหญ่ไป!

ตัดผมสั้นซอย

ใส่ชุดนักเรียนแบบในการ์ตูน

นั่งหนีบขาเรียบร้อย กริยาท่าทางมารยาทขี้อายสุดๆ

โห ... เสป็คเลย!! สุดยอด ...

"นะ .. น่ารักโคตร..."

คำพูดของผมหลุดออกมาทันที

จะเข้าไปคุยไงดีวะ คุย ... คุยไงดี .... อืม เออ...

ผมยืนคิดพักหนึ่ง ก็เห็นเธอเหล่มอง ผู้ชายอ้วนด้านข้างที่นั่งจีบกับสิ่งอัญเชิญอยู่

แต่ ... สายตาผมไม่สนตรงนั้นหรอก ...

ผมค่อยๆ แอบเอามือถือขึ้นมา มือสั่นๆ...

แอบกดถ่าย ช้าๆ ทำเป็นเนียน ว่าคุยโทรศัพท์

และแล้ว ... ละ และแล้ว .... ก็เห็นเธอทำท่าถอนหายใจ

โห .. น่ารัก ... ทำไมมองมุมไหนก็น่ารักขนาดนี้วะ!

แล้วเธอก็ลุกขึ้นไปแล้ว .... เดี๋ยวสิ .... รีบไปจัง ...

อะ ... อ้าวเห้ย ... กระเป๋าตัง .... กระเป๋าเงินตก ....

แต่เธอเดินไปเร็วมาก ... จนผมไม่รู้จะเรียกยังไง

ผมเลยรีบวิ่งเข้าไปหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาพิจารณา

แปลกแฮะ .... ใช้กระเป๋าตังใหญ่ยังกับของผู้ชาย

ที่สำคัญที่สุดเลยคือ ..... มีบัตรประชาชนอยู่ด้วย ......

อึก ....

ผมกลืนน้ำลาย .... ถ้ารีบถือไปคืนเลย ก็กระไรอยู่

ขอดูชื่อ ของเธอหน่อยแล้วกัน

ยะ อย่าหาว่าละลาบละล้วงเลยนะครับ ...

นี่ก็เพื่อ สายสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นของเราในอนาคต

ใช่ .... ผมเห็นงานแต่งงาน อันแสนหรูของเรา

ผมเห็นการเปิดกิจการเล็กๆร่วมกันของสองเรา

และ

ผมเห็นฝันที่จะได้มีลูกตัวน้อยๆ กับเธอสัก 2 คนในอนาคต

หยุดคิดๆ ... โอเค..

"ขอเปิดเลยแล้วกันนะครับ!"

ผมเอ่ยกับตัวเอง แล้วหยิบบัตรประชาชน ขึ้นมาดู

นาย พยายาม

เกิดวันที่ 27 สิงหาคม เวทศักราช 194 สูง 176 เซน หนัก 64 กิโลกรัม

นักศึกษาเวทย์ เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

.........................................................

.....................................

.................

.................

.....................................

.........................................................

พ่อ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เมิง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ตาย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

.........................................................

.....................................

.................

นี่มันเหี้ยอะไรวะเนี่ย!!!

กระเป๋าเงิน ของเธอ ทำไม มีบัตรไอ้เชรี่ยนี่ อยู่ในกระเป๋าได้วะ!! สาด!!

ไอ้เหรี้ยพยายาม แปลงเพศมาเหรอวะ!!! .... ไม่ใช่ๆๆ

ฝันสลายพอดีกรู

ไม่ใช่แน่ๆ มันไม่ได้เตี้ยขนาดนั้น กรูมั่นใจ จำได้ว่ามันตัวสูง ในบัตรยังบอกว่ามันสูง 176 เซน

ไอ้เช็ดแม่ม!! ... อย่าบอกว่าเมิงฝากบัตรประชาชนไว้ในกระเป๋าเธอวะ

แล้วเธอก็พกไว้อย่างดี ..... เพราะคบเป็นแฟนกันอยู่

เมิง!! เมิงมันเลวมาก ไอ้พยายาม นี่เมิงเอาสโรชาไปแล้ว เมิงยังจะมาเอาสาวในฝันกรูไปอีกเหรอวะ

เห้ยๆ ... ใจเย็น

หรือ .. หรือว่าจะไม่ใช่ของเธอวะ ... บัตรประชาชนของคนอื่นก็ไม่มีในกระเป๋า

.... ไอ้พยายามฝากไว้ ? .... ไม่น่าเป็นไปได้ ผู้หญิงเขาต้องเอาแต่ตังของผู้ชายมาถือแหละ

ไม่เอากระเป๋าเงินมาหรอก

คิดสิ ..... คิด .....

มันเป็นพวกหื่น น่ารังเกียจ แล้วก็ยังบ้ากาม หลายใจ มันต้องมาเดินที่นี่อยู่แล้ว

แล้วระหว่างที่มันเดินตามผู้หญิงคนอื่นต้อยๆ .... แล้วล้วงกล้องมาถ่ายรูป

มันก็ทำกระเป๋าตังตกแน่ๆ

เออ ... ชัดเลย .... มันต้องทำกระเป๋าตังตกแน่ๆ!!

แล้วสาวงามอย่างเธอก็เก็บไว้ให้

เป๊ะสุดๆ

หลังจากผมได้สติแล้ว ผมก็โผล่หน้าไปแอบมองเธอ

เธอกำลังซื้อน้ำปั่นอยู่ ..... ก่อนจะเริ่มทำท่าล้วงกระเป๋า ..... หาเงิน แล้วเหมือนหาไม่เจอ

อ้าว ... เห้ย กระเป๋าเงินของเธอเหรอวะ ...

ชิบหาย ... ไม่ๆ ... นี่หละ ... โอกาส สร้างคะแนน

จะเกี่ยวข้องกับไอ้พยายามแค่ไหนก็ช่าง .... แต่ว่า!!

นี่หละ ... เราจะเข้าไปให้กระเป๋าเงินเธอ จากนั้นเธอจะต้อง รู้สึกดีแน่ๆ

แล้วเราก็จะสนิทกันมากขึ้น มากขึ้น ..... แล้วเราก็จะ ... มีลูกด้วยกัน 2 คน...

โอเค .... ลุยเลย!! ตัวข้า สู่ฝันสละโสดอีกครั้ง ที่ยั่งยืนกว่าที่แล้วมา!

แล้วผมก็วิ่งเข้าไปหาเธอ ราวกับพระเอกการ์ตูนรัก

สายตาของผมจ้องมองไปยังเธอ

ดูเธอสิ ... เธอช่างเหมือนกับลูกแมวตัวน้อยที่กำลังลนลานเลย

ท่าทางที่ดูปั้มๆเป๋อๆ ของเธอ และขี้อายแบบนั้น

น่ารักโคตร

ผมค่อยๆยกมือขวาข้างที่ถือกระเป๋าไว้ขึ้นแล้วเรียกตะโกนเธอออกไป

"เห้!!!....คุณครับ ... กระเป๋าตังนี่ ของคุณหรือป่าวครับ!!!"

แล้วเธอก็ตกใจหันหน้ามาหาผม

"หวะ ฮ้ะ อะ!!!"

แล้วชนเข้ากับเหล็กกั้นของร้านขายน้ำ

ไม่นะ!! ลูกแมวน้อยที่แสนซุ่มซ่ามอย่างเธอกำลังจะล้มแล้ว

ผมต้องเร่งเข้าไปเพื่อไปช่วยเธอ

ผมเร่งฝีเท้าเข้าไปหาเธอ

แต่ทันใด เธอก็ดันทรงตัวได้ แล้วกลายเป็นสะดุดมาข้างหน้าแทน

แย่ละสิ .. เบรกไม่อยู่แล้ว!

"เหวอะ เหวอ!!"

ผมร้องขึ้นแต่พยายามตั้งสติ แล้วรีบใช้มือขวาที่มีกระเป๋าเงินของผมอ้อมไปจับส่วนหัวของเธอไว้

แม้มันจะเป็นแรงที่ถาโถม จนทำให้กายผมล้มก็ตาม

ร่างกายของเธอต้องไม่เป็นอะไร

ตุ้บ!!!

พวกเราล้มทับกัน

มันเหมือนฉากในหนัง หรือการ์ตูนเลย

ผมควรจะรีบเอาตัวออกจากเธอ .... แต่ไม่กล้าเอาออก

เพราะอะไรหน่ะเหรอ

ขาข้างขวาของผมสอดกดไม่ที่กลางหว่างขาของเธอ

..... มือของผมข้างขวาสอดเข้าไปรองใต้หัวของเธอเอาไว้

อีกมือหนึ่ง กดทับ ช่วงหน้าอกของเธออยู่ ... มันนุ่มมาก ... หน้าอกของเธอรู้สึกดีสุดๆ

แต่ที่มันรู้สึกดียิ่งกว่าก็คือ

จูบแรกของผม ....

ใช่แล้ว ....

ริมฝีปากของเราทั้งสองคน ... กำลังประกบกัน

อย่างดูดดื่ม ....

รู้สึกดีที่สุดในชีวิต ดีจนน้ำตาจะไหล

รู้สึกมีความสุขจริงๆ

ตายไปก็ไม่เสียชายเกิดแล้ว ...

ผมยังค้างอยู่นานกว่า 2 วินาที

ภาพทุกอย่างมันค้างและช้าไปหมด ราว 2 ชั่วโมง

"อึก .... อึก!"

เสียงสะอื้นไห้? ผมจ้องมองร่างกายของหญิงสาวที่โดนผมคร่อมจูบอยู่เบื้องล่าง

แล้วผมก็ได้เห็น ..... ดวงตาของลูกแมวน้อยอย่างเธอ ที่มีน้ำไหลรินออกมา

ราวกับหญิงสาวไร้เดียงสา ที่เพิ่งเสียจูบแรกของเธอไป

ขอโทษนะ ..... ขอโทษ

แต่ผม .... ขอเถอะนะ

ขอจูบต่อไปอีกสัก 5 วินาที ก็ยังดี

".... ตายจริง.... เป็นอะไรมั้ย"

เสียงผู้หญิงจากด้านบนของพวกเราเอ่ยดังขึ้น

".... เป็นอะไรมั้ยครับ? "

เสียงผู้ชายดังขึ้นมาอีก

แต่ผมไม่สนใจ ผมไม่ขยับออกไปไหน

แล้วผมก็ปล่อยให้เวลา ผ่านไป .... เนิ่นนาน

เท่าที่จะเป็นไปได้ แม้ว่าจะซัก 3 วินาทีผมก็เอา

End Chapter 47.5 ผ่านไป .... เนิ่นนาน...... เท่าที่จะเป็นไปได้ แม้ว่าจะซัก 3 วินาทีผมก็เอา