เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #74 : Chapter 48 นี่คือร่างจริงของพยายามยังไงหละ! (Warning: กลิ่นอาย Yuri)

Warning : ตอนนี้มีกลิ่นอาย Yuri ตลบอบอวล

และมีฉากล่อแหลมเล็กน้อย(จริงๆนะ) ผู้ที่อายุ ต่ำกว่า 15 ปี ควรตั้งสติให้ดีก่อนอ่าน

Chapter 48 นี่คือร่างจริงของพยายามยังไงหละ!

และแล้ว ...

ในวันที่ 5 ธันวาคม เวทศักราช 212 ช่วงเวลา บ่าย 2 กว่าๆ

ผมก็ได้เสียจูบ .... ให้กับผู้ชาย !...

ในร่างกายของผู้หญิง

ภาพที่คนทั่วไปเห็นมันคือ ฉากที่โรมานซ์สุดๆสินะ

แต่ผมไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย ..... ทั้งข้างตัวของผม และร่างกายนี้

"อึก .... ฮึก"

เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมเราถึงได้ .... ร้องไห้ออกมา

เข้าใจหละ ... จิตใจของเธอคนนี้ ได้รับอิทธิพลมาจาก การ์ตูนมากสินะ

คงจะอยากเสียจูบแรกให้คนรัก ...

บอกตรงๆเลย นี่มันไม่ฮา อยากจะลุกชิบหาย ... แต่ ... หมอนี่ช่วยเราตอนล้มไว้ ...

".... ตายจริง.... เป็นอะไรมั้ย"

เสียงของผู้หญิงในร้านน้ำปั่นดังมา น่าจะเป็นตุ๊กตาเวทย์ของเจ้าของร้าน

".... เป็นอะไรมั้ยครับ? "

เสียงของเจ้าของร้านดังตามมา

"เห้ย เกิดอะไรขึ้นหน่ะ"

"จูบกันเหรอ?"

"แบบในหนัง เหรอ?"

เสียงของคนอื่นๆเสริมมาต่อ

ถึงตอนนี้ อยากด่าพวกคนมุงมากๆเลยครับว่า

สราดดดด มาช่วยตรูหน่อย พวกเอ็งจะมุงกันทำไม!!! มาช่วยดิเห้ย!!!

เอาไงดีฟระ ... ไอ้หมอนี่ ไม่ยอมออกจากตัวตรูเลย ...

หนึบๆ ..

คะ ความรู้สึกนี้มัน!! นะ หน้าอก .... มะ มันจับหน้าอกตรูไม่พอ ยะ ยังขยับหน้าอกตรูอีก !!!

เช็ดเดร้!!!  ทนไม่ไหวแล้วโว้ย!!!!!!

เปรี้ยง!!!!!

แล้วผมก็ตัดสินใจกำหมัดต่อยหน้ามันไปจนล้มกลิ้ง

"อั่ก!!!"

ผู้ชายคนนั้นล้มกลิ้งลงไปที่พื้น

ผมดันตัวขึ้นมาน้ำตายังไหล แถมสะอื้นนิดๆอีก

"เห้ย!! ฮึก .... อึก ... เมิงจะจูบกรูอีกนานเท่าไหร่วะสรัด!!! ฮึก..."

เวรแท้ๆ ไอ้ความรู้สึกเสียใจผสานระหว่างร่างกายของผู้หญิงคนนี้

กับตรู มันช่างทำให้รู้สึกโมโหได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ!!

"ขะ ขอโทษที .... ขอโทษนะ ...... พอดีมันเผลอหน่ะ"

ชายคนนั้นเอ่ยแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผม

ผมพยายาม หยุดตัวเอง ไม่ให้สะอื้นร้องไห้ แล้วกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง

"เห้ย ... แม็กซ์"

ผมเอ่ยอย่างตกใจทันที

ไอ้ผู้ชายหน้าตาดูดีใช้ได้ แต่ชอบทำหน้าเหมือนนักเลง ใช้เจลปาดผมไปด้านหลัง แต่ดันเรียนเก่งคนนี้

มันเพื่อนห้องตรูเองนี่หว่า!

จำได้ว่ามันไม่ถูกกับผม เพราะเรื่องสโรชานี่แหละ

เวรแท้ๆเลยมาเจอมันในงานแล้วยังดันมาทำฉากพลอดรักยังกับนิยายบอยเลิฟไปซะได้

เหมือนลืมอะไรไปวะ ...

ช่างมัน ตอนนี้โมโหจนทนไม่ไหวแล้ว โมโหสุดๆ

แล้วแม็กซ์ก็ทำหน้าตาสงสัยขึ้นมา พร้อมใบหน้าแดงระเรื่อๆของมัน

"รู้จักชื่อผมด้วยเหรอครับ ?"

ไอ้สาด เมิงไม่ต้องมาพูดเพราะกับกรูเลย

"ก็ต้องรู้จักสิฟระ!! ก็เรียนห้องเดียวกันไม่ใช่หรือไง แล้วเอ็งเป็นเห้อะไรมาจูบปากกับตรูแล้วไม่รีบลุกวะ!"

ผมโวยอย่างโมโหแล้วกำคอเสื้อของมันมา

ตอนนี้ผมโมโหสุดๆอยู่ที่โดนมันลวนลามทางเพศ

".........เราเรียนห้องเดียวกันด้วยเหรอ?"

แล้วแม็กซ์ก็ถามผมแบบโง่ๆกลับมา

"เห้ย เอ็งจะมาทำไขสือทำไมวะ ก็นั่งด้านหน้าเอ็งข้ามไป สองโต๊ะไง ทำมาเป็น ......"

ก่อนผมจะเอ่ยจบ ก็โดนมันพูดขัดขึ้นมา

"สองโต๊ะ? นั่นมันที่นั่งพยายามนะ!"

"ก็เออดิ ก็ตรูนี่ไงพยายาม"

ผมเอ่ยสวนกลับก่อน อยากเดือดดาล

เออ ... เหมือนลืมอะไรไปวะ....

แม็กซ์ตาเบิกโพลงทันทีใบหน้าแดงเรื่อๆหายไป

แล้วเอื้อมมือมากำข้อมือของผมให้ปล่อยจากคอเสื้อของมัน

"เอ็งไปศัลยกรรมมาตอนไหนวะ...."

พูดอะไรของมันวะ! ศัลยกรรมพ่อเอ็งดิ! ด่ามันไปยังงี้แหละ!

"ศัลยกรม พะ ......"

ชิบหาย เพิ่งมองเห็นมือตนเองที่เรียวสวยแล้วก็ขาวแบบนั้น

 ... ชิบหายแล้วไง ชิบหาย ชิบหายแล้ว .. ชิบหายจริงๆ ชิบหายสุดๆ

ตรูไม่ได้อยู่ในร่างเดิมนี่หว่า

ลืมไปได้ไงวะเนี่ย!! แล้วตรูจะแถไงวะ ยอมรับไปเต็มๆแล้วด้วย

"เห้ย .... มาคุยกันหน่อยได้มั้ย .......พยายาม"

แม็กซ์นั้นกำมือผมแน่นขึ้น

"เออ ..... คือ ..... อืม"

ผมไม่รู้จะพูดอะไร มันอึ้งไปหมดแล้วสิ งานงอกเห็นๆ

แล้วไอ้สายตาคนนับสิบๆคู่ที่จ้องมองมานี่ มันอะไร!!

พวกเอ็งช่วยพูดอะไรหน่อยได้มั้ย คือแบบ .... จะเงียบมองกันทำไม

เข้ามาช่วยสิเห้ย .... มาช่วยกันหน่อย

"อ้าว เราได้คู่รักคู่ใหม่ กลางงานโดแล้วจ้า"

แล้วเสียงของพวกสาวๆก็ดังขึ้น

ฮิ้วๆๆๆๆ

เปาะแปะๆๆๆ

เสียงโห่ร้อง ดีใจปรบมือกันใหญ่

ราวกับเชียให้พวกเราได้ถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพรช

เห้ย!!! นี่พวกเอ็งยังสมองดีกันอยู่หรือป่าว .... ดูไม่ออกหรือไง ว่าตรูอยากให้ช่วยตรูออกไป!!

แล้วแม็กซ์ก็ปล่อยมือผมออก

"ตะกี้เห็น จะจ่ายเงินค่าอะไรนี่ ไวๆดิ แล้วรีบตามมาเลย .... คาใจหวะ ว่าไปทำอะไรมา... คือ อยากคุยด้วยจริงๆวะ"

แม็กซ์นั้นเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง ไม่ได้ดูเขินอายแบบเมื่อกี้ ก่อนจะยื่นกระเป๋าเงินคืนมาให้ผม

"....เออ"

ผมตอบออกไปแล้วหยิบเงินจ่ายให้คนขายน้ำปั่น

".... ตอนแรกก็ตกใจ ดีจริงๆ ที่เป็นคนรู้จักกันนะครับเนี่ย ....เรื่องอนิเมะเดี๋ยวผมไปหาดูนะครับ น้องพยายาม"

เจ้าของร้านเอ่ยมาหาผมด้วยรอยยิ้ม

"สู้ๆนะน้องพยายาม พี่เชื่อว่าความรักหน่ะ คือความถูกต้องของโลกใบนี้ยังไงหละ!"

สิ่งอัญเชิญในร่างตุ๊กตาเอ่ยด้วยรอยยิ้มกลับมาหาผม

ผม...... ตอบรับสิ่งที่เขาหวังไม่ได้

"ขอบคุณครับ.... "

แต่ก็ต้องรักษาน้ำใจไป พร้อมทั้งรับแก้วน้ำโยเกิร์ตกีวีปั่นออกมา

แล้วผมกับแม็กซ์ ก็เดินออกมาจาก จุดซุ้มขายอาหาร

เพื่อกลับมานั่ง ม้านั่ง ภายใน ลานฝึกเวทย์ ที่ 4

แต่รอบนี้ เราเลือกไปนั่งมุมสุดของลานฝึกเวทย์ ที่ห่างจากจุดคอสเพลย์

ทำให้ไม่มีคนตามมาถึง และไม่ได้ยินเสียงพวกเราคุยกัน

ผ่านไปราวๆ 30 วินาที ผมก็ยังนั่งนิ่งอยู่

ขาผมยังหนีบเข้าหากันไว้ นั่งเรียบร้อยแบบผู้หญิงดี

เออ .... จริงๆคือไม่รู้จะพูดอะไรครับ

เครียดครับ

".... เอาตรงๆเลยนะพยายาม .... นี่เอ็งศัลยกรรมมาหรือยังไงวะ"

แม็กซ์ถามผมกลับมา

- ไม่ใช่คะ ... จริงๆหนูคือ ปิงปิง สาวน้อยนักคอสเพลย์ค่า เอะเฮะๆ -

แล้วทำท่าเขินอายเอามือเคาะหัว เลียนแบบ ตัวละครสาวซุ่มซ่ามในการ์ตูนพรีเคียวที่ยัยสโรชาดู

.... อยากตอบไปแบบนี้จริงๆเลยโว้ย!!!

แต่ตอบไม่ได้ น้ำตาจะไหล ทั้งหน้าอาย ทั้งอุบาทตนเอง แถมยังแถไม่เนียนอีก

"คือ .... ไม่ใช่ทั้งคู่แหละ .... ซับซ้อนกว่านั้น"

"เห้ย เล่าให้ละเอียดได้มั้ยวะ .... เอ็งรู้มั้ย เอ็งทำข้าฝันสลายไป 3 รอบติดกันแล้วนะครั้งแรก ก็มายด์! ครั้งที่สองก็สโรชา ครั้งที่สามนี่ ตรูนึกว่าจะได้จีบผู้หญิงหน้าตาน่ารักแล้วนะไหงกลายเป็นเอ็งได้วะ!!"

แม็กซ์หันมาเอ่ยกับผม ด้วยเสียงที่อ่อนแรง แต่เน้นน้ำหนัก

มันเหมือนเสียงของคนที่หมดอาลัยตายอยากแปลกๆ

แต่ก็เหมือนกำลังต้องการอะไรบางอย่าง

เวรเอ้ย ไม่รู้จะพูดอะไรหวะ

ฆ่าคน 10 คน แล้วสร้างออกมาเป็นร่างกายใหม่ไว้ใช้งานเหรอวะ!

ไม่ใช่และ มะม่วง สโรชา มายด์ พวกหล่อนเสร็จกันยังเนี่ย!!! มาช่วยชั้นออกไปหน่อยสิเว้ย

"มาอยู่นี่เองเหรอ"

แล้วเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากเบื้องหน้าของผมกับแม็กซ์

ทำให้ต้องหันไปมอง

ภาพที่เห็นคือ สโรชายืนเท้าสะเอวอยู่ในชุดคอสเพลย์นักเต้นสุดสวยที่เปรอะไปด้วยเลือด

"สะ สโรชา? เห้ บอกหน่อยสิ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครหน่ะ? พยายามเหรอ? เกิดอะไรขึ้นหน่ะ... ชั้นงงไปหมดแล้วนะ"

แม็กซ์เอ่ยขึ้นมาก่อนเพื่อนเลย ด้วยอาการงง สงสัย แน่หละ เป็นผม ผมก็คงจะเข้าใจความรู้สึกมัน

แต่แค่นี้ .... เราก็รอดแล้ว!!!

สวรรค์ทรงโปรดแล้ว

สโรชา!! เธอมาช่วยแล้ว ยังไงก็รบกวนแถให้ฟังขึ้นหน่อยแล้วกัน

จะเรียกชั้นว่าอะไรดีหละ ปิงปิง ... สาวนักคอสเพลย์? อะไรก็ได้ ช่วยที่เถอะ!!

"ก็พยายามหน่ะสิ .... จะมีใครซะอีก"

สโรชาที่มีควันดำลอยฉุยๆเอ่ยแล้วเดินเข้ามาดึงผมแยกตัวออกมาจากแม็กซ์

ค่อยๆสอดมืออ้อมใต้แขนทั้งสองข้างแล้วกอดเอาไว้แน่น

ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งจับศีรษะของผมดันเข้าหาริมฝีปากอันอวบอิ่มของเธอ

เช็ดเห้!! หล่อนจะสื่อเห้อะไรฟระ!!! แล้วนี่หล่อนทำอะไร!!!

เห้ย ... เอา!! ... เอาหัวออกไปนะ เอาปากออกไปด้วย!!!

"ฮะ เฮ้ อึก!!! อื้อ!!!!"

แล้วทันใดนั้น ดวงตาผมก็ต้องสั่นระริก ... ร่างกายผมรู้สึกสั่นสะท้านไปทั่ว ริมฝีปากของผม... มัน...

ความรู้สึกร้อนผ่าวที่ถาโถมเข้ามาจากการแลกเปลี่ยน น้ำลายทางช่องปากของกันและกันนี่มันอะไรกัน

ไม่ได้..... ร่างกายเราอ่อนระทวยไปหมดแล้ว

ผมพยายามดัน .... เธอออก

แต่สู้แรงของสโรชาไม่ได้เลย

เธอดันกายกลับเข้ามาจูบผมต่อ ด้วยความร้อนแรงที่มากขึ้น

เธอเริ่มตวัดลิ้น กวาดปานผ่านริมฝีปากผมเข้ามากดดันเสียงดัง

"อึก ... จุ้บ ... อึก!!"

ผมได้แต่รับ ..... การบุกโจมตีของลิ้นเธอที่เข้ามาในปาก

"อื้ออ ... อื้มมม!!"

ไม่ไหว ... เธอจูบเก่งมาก ... ไม่สิ ผมรู้สึกดีไปหมดแล้ว ... อะไรกันเนี่ย!

ร่างกายร้อนและอ่อนแรงไปหมดเลย.....

"อื้ออแผลบ ... อึก"

สโรชานั้นดุนลิ้น เข้าไปทั่วช่องปากผม กวาดน้ำลายออกไปเข้าปากของเธอ

โดยเหลือบสายตามอง แม็กซ์ ที่นั่งอ้าปากค้างเป็นระยะๆ

ก่อนจะถอนหน้าออกมา

"อ้า .... เสร็จสิ้น"

"อะ ... อา แฮ่ก ... แฮ่ก .... สะ สะ เสร็จ เสร็จสิ้นกับผีสิ แฮ่ก ... แฮ่ก อะอะอะ อะไรของเธอเนี่ย สะ สโรชา "

ผมเอ่ยออกไป ด้วยเสียงที่อายเขินสุดๆ

เสียงของผม มันอ่อนแรง และดูสั่นเครือไปหมด

หน้าของผมก็แดงกร่ำ อ่อนระทวยแทบจะเหมือนตุ๊กตาให้เธอเล่นเลย....

บอกตรงๆว่า ...งงนะเห้ย!

"....ล้างปากให้ไงหละ พยายาม ...."

สโรชาตอบผมก่อนจะหันไปหาชายหนุ่มหน้าหล่อที่ยังนั่งมองฉากแลกเปลี่ยนน้ำลายของพวกเราไม่ไปไหน

ยิ้มแสยะแล้วเอ่ยออกมาราวกับผู้กำชัยชนะ

".... นายเคยหาข้อมูลในเน็ต แล้วเห็นข่าวลือใช่ไหมหละ ว่าชั้นเป็นพวกชอบผู้หญิงด้วยกัน..."

"กะ .. กะกะ ... ก็ใช่ ตะ แต่ว่าทำไมถึงรู้?"

แม็กซ์เอ่ยเสียงเขินอายสั่นและงุนงง ถามกลับมา

สโรชาไม่ตอบแล้วพูดเรื่องของตนเองต่อ

"และที่ชั้นไม่เลือกตอบรับรักนายตอนที่นายมาขอจีบชั้น แล้วไปเลือกพยายามก็เพราะว่า ...."

แต่ยังไม่ทันพูดจบ เธอก็หยุดพูดในคำที่จะเป็นท่อนฮุกนั้น....

"พะ เพราะว่า ...."

แม็กซ์นั้น ถึงกับเอ่ยออกมาตาม เขาเหงื่อตก .... หน้าซีดนิดๆ

เพราะว่า...

เออ ผมก็ลุ้นไปด้วย

หล่อนจะช่วยแถให้ยังไงฟระ! ขอเจ๋งๆเหอะ!

สโรชายังคงยิ้มแสยะแล้วกอดร่างกายผมแน่นขึ้น

มือข้างขวาย้ายมาจับเอว มือข้างซ้ายจับศีรษะลูบไล้หัวของผมไปมา

แล้วเอ่ยตอบแม็กซ์ไปด้วยเสียงดังกึกก้อง

"นี่คือร่างจริงของพยายามยังไงหละ! "

.....ตะลึงแปป.....

.................

...........................

........................................

"หะ?"

เสียงของแม็กซ์ร้องขึ้นมาด้วยท่าทางตื่นตระหนกตกใจดวงตาเบิกกว้าง

อ้าปากค้าง

"หา?"

เสียงของผมร้องตามมา แต่ก็โดนกลบด้วยเสียงพูดต่อเนื่องของสโรชา

"พยายามหน่ะ คือผู้หญิง ที่มีเหตุจำเป็นต้องปลอมเป็นชาย! เพื่อเข้าเรียนต่อ เพราะถ้าหากเธอมีสัมพันธ์ฉันชายหญิงกับชายคนไหนเข้าหละก็จะทำให้พลังอัญเชิญของเธออ่อนแอลงไปยังไงหละ!!!! เข้าใจไว้ซะด้วย จูบของนายเมื่อกี้อาจจะทำให้พลังของเธออ่อนแอลงก็ได้! ... ดังนั้นชั้นที่เป็นคู่รักของเธอในตอนนี้ถึงล้าง ไอ้จูบสกปรกๆ ของผู้ชายออกให้ยังไงหละ"

.... ตะลึงอีกรอบแปป .....

สโรชาครับ .... คุณแต่งนิยายอะไรให้ผมฟังครับ

นิยายของคุณ เนื้อเรื่อง หมาไม่รับประทานเลยครับ

หยุดเถอะขอร้อง ... ตรูเป็นชายแท้

แถอย่างอื่นครับ !! ได้โปรด แถแบบนี้ตกทะเลแน่ครับ

".... มะ ไม่น่าเชื่อ .... แล้วเธอปลอมตัวยังไงหละ!!"

แม็กซ์ที่ตกใจอึ้งทึ่งตะลึงลุกขึ้นยืนถามต่อเนื่อง

"นั่นไงหละ ..... ก็เพราะพลังอัญเชิญที่ใช้ได้ในตอนนี้ของเธอ คือการอัญเชิญร่างกายแบบผู้ชายมาสวมใส่ยังไงหละ!!! ก่อนที่จะไปฝึกพลังอัญเชิญที่ยิ่งใหญ่กว่านี้ในเทอมสอง เธอจำเป็นจะต้องไม่ยุ่งเกี่ยวกับชายไหนให้มีความสัมพันธ์แบบนั้นมากไปกว่านี้ และที่นายเห็นเธอมางานการ์ตูนนี้ก็เป็นเพราะเธอเป็นคนรักในการ์ตูนมาก เลยต้องยอมเหนื่อยและเสียงถอดพลังอัญเชิญสวมใส่ เพื่อมาร่วมงาน! นายคงเข้าใจสินะ! เรื่องที่พยายามทำ ในสิ่งที่ตัวเองชอบหน่ะ!!"

สโรชาเอ่ยต่อด้วยใบหน้าที่เปี่ยมล้นไปด้วยรอยยิ้มและการหลอกลวง

"..... ไม่น่าเชื่อว่าจะมีการอัญเชิญแบบนี้ด้วย ..... จะ เจ๋งโคตร"

แม็กซ์เอ่ยด้วยเสียงทึ่งและปลื้มที่สุด

เห้ยๆ .. ขอร้องหละ หยุดแถได้แล้วสโรชา

แล้วเอ็งด้วย ไอ้คุณแม็กซ์ จะไปเชื่อหล่อนทำไมเนี่ย!! น้ำตาจะไหลแล้ว

ไม่นะ ตรู .... สรุปที่ผ่านมาทั้งหมดมันคืออะไรฟระ

"จูบเมื่อกี้ ถ้าไม่โดนชั้นล้างให้หละก็ .... คงจะกลับร่างเป็นชายไม่ได้แน่ๆเลย ... ใช่มั้ยจ๊ะ พยายาม..."

สโรชาเอ่ยถามผมกลับมา

ขอโทษเหอะ .... ใครจะไปตอบหล่อนแบบนั้น

"มะ ... อะ อ้า!! อื้ออ!"

แต่ยังไม่ทันจะได้ตอบ ผมก็โดนนิ้วของเธอลูบไล้ทั่วคออ่อน

เล่นเอาผมร้องออกมาไม่เป็นภาษาเลย .... กลายเป็นตอบตกลงไปซะได้อีก

นะ นิ้วหล่อนมันทำด้วยอะไรฟระ .... ไหงมันเสียวแบบนี้เนี่ย

"... พยายามอาจจะกลับไปเรียนช้ากว่ากำหนด หน่อย เพราะต้องใช้เวลาฟื้นตัวจากการโดนจูบ .... เพราะนายแท้ๆ .... สำนึกซะ! .... แล้วก็จำไว้ด้วยถ้านายยังเป็นลูกผู้ชายที่อยากจะปกป้องความรู้สึกอันอ่อนไหว ของผู้หญิงคนนี้หละก็! อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร! เข้าใจมั้ย!"

สโรชาเอ่ยต่อ

".... อ่า .... อืม...... เข้าใจหละ .... "

แม็กซ์เอ่ย ก้มหน้าลง....แล้วเอ่ย

"ชั้นจะไม่บอกใคร .... แต่สัญญาได้มั้ย! ว่าถ้าชั้นอยากจะขอถ่ายรูปด้วยตอนไหน ช่วยแต่งคอสเพลย์มาให้ชั้นถ่ายด้วย!!! มันคือ การแลกเปลี่ยนที่เกือบเท่าเทียม!"

"หา?!"

ผมยังไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

".... ชั้นไม่มีทางทำแน่"

สโรชาที่ยังมีไอควันสีดำฉุยๆตอบสวนไป

"เปล่า ชั้นต้องการให้พยายามต่องคอสเพลย์ต่างหาก!"

"หา!!?"

ผมก็ยังคงพูดอะไรไม่ออกต่อ มันเกินกว่าสมองผมจะคำนวณได้

"... งั้นไม่มีปัญหา แต่นานๆครั้งนะ .... ชั้นจะนัดเธอให้เอง"

สโรชายกนิ้วโป้งให้เป็นอันตกลง

"หา!!!!!!!!!"

ผมร้องเสียงดังขึ้น

"นี่ ตกลงอะไร ไม่ถามความเหะ อ้ะ อ้า!!"

สโรชาลูบไล้เอวลงมาลูบร่องบั้นท้ายผมจนร้องไม่เป็นภาษาอีกแล้ว

อ้าก!! อะไรเนี่ย มือของหล่อนมันทำด้วยอะไรฟระ .... น่ากลัว

น่ากลัวกว่า ยัยสโรชาเวอร์ชั่นหื่นธรรมดาอีก

นี่มันเหมือน นางพญาหื่น เต็มตัวเลย!!!

"โอ้! งั้นวันนี้ขอถ่ายด้วยเลยแล้วกัน!!"

แม็กซ์เอ่ยออกมา

"เอาเลย!"

สโรชาตอบกลับไป แล้วยกผมให้แม็กซ์ถ่ายรูปทันที

.....

แม็กซ์ถ่ายผม ซ้ายที ขวาที และถ่ายคู่กันอีกที โดยที่ไม่แตะต้องตัวผมเลย

จนกระทั่งเสร็จ

".... ขอบคุณมากๆนะสโรชา ..."

แม็กซ์เอ่ยกับสโรชา

"ไม่เป็นไรหรอก...."

"พยายามด้วย ... โทษด้วยที่แสดงอาการไม่ชอบขี้หน้าเธอมานาน .... ต่อจากนี้มาเป็นเพื่อนกันเถอะนะ ... ถึงนายจะไม่ชอบชั้น แต่ความน่ารักของนาย จะเป็นแรงผลักดันให้ชั้นก้าวต่อไป!!"

แม็กซ์พูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นแห่งลูกผู้ชาย

แล้วหันหลังก้าวเดินจากพวกเราไปพร้อมอาทิตย์อัศดงเวลา 16.27 น.

"แล้วเจอกันใหม่ ... พยายาม ... ดอกไม้งามที่หลบซ่อนในกล่องไม้ผุเอ๋ย!!!

..........

ผมนิ่งอึ้ง กับฉากการจากลาของมัน ที่คล้ายกับ ตอนจบของไอ้หมดแดง หรือหน้ากากผู้ขับขี่ ยังไงยังงั้น

แล้วที่เรียกตัวจริงของตรูว่า กล่องไม้ผุ นี่มันอะไรวะ!!!

........

เมื่อแม็กซ์เดินจากไปแล้ว .... สโรชาก็หันมาหาผม

"... กลับบ้านกันเถอะค่ะ .... นายท่าน"

".... เมื่อกี้หล่อนทำอะไรลงไปฟระ!! รู้ตัวบ้างไหม!!"

ผมโวยทันที

"นายท่านนั่นแหละค่ะ ... ที่ทำให้มันบานปลายแบบนี้ .... ดีเสียอีก .... ใช้จุดอ่อนและความโง่เง่าของผู้ชาย เพื่อช่วยเราทางอ้อม ... นี่เป็นทางที่คำนวณมาแล้วค่ำ ว่าดีที่สุด"

สโรชาบอกผมราวหญิงสาวที่ผ่านประสบการณ์มาเยอะ

เออ .. จริง คนที่ทำให้มันเริ่มคือตรูเองนี่หว่า

"... ขอโทษด้วยละกัน ขอบใจมาก ..... ว่าแต่ ... มายด์กับมะม่วงหละ?"

ผมเอ่ยถามออกไป

"กลับไปก่อนแล้วค่ะ ........ คงจะไม่ดีแน่ๆ ถ้าแม็กซ์ต้องมาเจอมายด์อีกคน ..."

สโรชาตอบผม

"อืม....."

ผมพยักหน้าตอบรับเธอกลับไป

แล้วผมก็กลับบ้านกับเธออย่างเหนื่อยล้า ในร่างกายของหญิงสาวนักคอสเพลย์คนนี้

อา.... พูดไม่ถูกเลยว่า

หนทางข้างหน้าจะเป็นยังไงต่อไป

รู้แต่ว่า .... วันนี้มันเป็นวันที่วุ่นจริงๆ ... ทั้งฆ่าคนตาย .... ทั้งรู้ความลับพลังตนเอง ...

รวมถึง..... ประสบการณ์จูบทั้งของหญิง และของชาย....

End Chapter 48 นี่คือร่างจริงของพยายามยังไงหละ!