เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #91 : Chapter 56-2 ไง..... ยัยเด็ก.......ไม่ล้าง

Chapter 56-2 ไง..... ยัยเด็ก.......ไม่ล้าง

หลังจากพวกเราเสร็จสิ้นการนั่งทานเมนู

ไข่ ไข่ ไข่ ไข่ ไข่ และข้าวผัดไข่

พวกเราก็นั่งทำชีวิตประจำวันกันตามปกติ... มั้ง

มะม่วง สโรชา และ มายด์ นั่งเล่นไพ่กันบนเตียงข้างๆผม

ในชุดเสื้อยืดกางเกงยืดง่ายๆแบบใส่อยู่บ้าน

การเล่นของพวกเธอดูสนุกสนาน

ราวกับพวกเธอสนิทกันมาเป็นสิบๆปี

ทั้งๆที่ความจริง ก็เพิ่ง 3 วัน

เอะ แต่จะว่าไป มายด์กับสโรชา ก็น่าจะสนิทกันมานานจริงๆ

เอาเถอะ ไม่อยากจะจำเรื่องอดีต ..... ลืมๆไปก็ดี

ส่วนผมก็นั่งเล่นคอมพิวเตอร์เงียบๆ

แล้วแอบเปิดเว็บเสิร์ชเอนจิน  หาข้อมูลไปด้วย

องค์กรผู้ฝ่าฝืน .... โอเค ไม่มี หาไปก็เจอแต่อะไรตลกๆ

เช่น ผู้ฝ่าฝืนเพศ หรือ ข้อหาการฝ่าฝืนกฎหมาย

ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับองค์กรนั้นเลย

โอเค .... ผ่านมันไป .... ผมก็ไปหาข้อมูลเรื่อง สรีระเพศหญิงแทน

เยอะ .... เยอะมาก โอเค

โอะ .... มีภาพติดเรทด้วย แค่ค้นหาคำที่สงวนไว้เรื่องทางเพศหญิง

อ่า ... เยี่ยม ..... เรายังชอบสรีระผู้หญิงอยู่ ดีจริงๆ เรายังไม่บกพร่องทางเพศ

รอด ... ไป

แน่นอนว่า ช่วงนี้ผมไม่มั่นใจ ในเพศตนเองเลย

ถึงจะผ่านมาแค่สองวัน แต่การโดนลวนลามทางเพศนี่มันแย่จริงๆ ...

โดยเฉพาะ ... คนที่ลวนลามทางเพศ ดันเป็นผู้หญิงซะอีก

ตรืดดดดดดดดดดด ....

ตรืดดดดดดดดดดด ....

"พยายามโทรศัพท์"

ทั้งสามหันมาเอ่ยพร้อมกัน

ตรืดดดดดดดดดดด ....

"อ่า ... ขอบใจ .... อ้าว แล้วจะเลื่อนมือถือหนีไปไหนหน่ะ"

ผมเอ่ยตอบแล้วหันกลับไปจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้บนหัวเตียงติดมุมคอมพิวเตอร์

แต่ก็โดนมะม่วงแย่งหยิบโทรศัพท์มา

ตรืดดดดดดดดดดด ....

".... ร้องเหมียวๆเหมือนแมวให้เหมือนตามที่ใส่หูกับหางก่อนแล้วจะคืนให้"

มะม่วงเอ่ยบอกทำหน้ายิ้มยิงฟันให้กับผม

ตรืดดดดดดดดดดด ....

"Good Idea!"

สโรชาเอ่ยต่อทันที ท่าทางเธอจะไม่ได้คิดเอาไว้ก่อน

แต่เห็นด้วยอย่างที่สุด

พวกหล่อนนี่มันเข้าขากันจริงๆ!!!

แล้วพวกหล่อนก็เป็นคนบังคับให้ชั้นใส่หูกับหางแมวระหว่างใส่ชุดอยู่บ้านด้วย

แถมชุดอยู่บ้านที่บังคับให้ใส่ ก็ดันเป็นชุด เสื้อยืดรัดรูปคอวี แทบเห็นอก

กับกางเกงยืดขาสั้นกุดจนเห็นน่องขาตนเองหมด ซ้ำร้ายยังยัดเยียดหางและหูอีก

ทั้งหมดมันพวกหล่อนทั้งนั้น!

แล้วยังจะมาให้ ร้องอีก ....

ตรืดดดดดดดดดดด ....

โอ้ยย!! ร้องก็ได้!!

"เหมียว!"

ตรืดดดดดดดดดดด ....

"ไม่น่ารัก หันมาร้องให้น่ารักกว่านี้....ทำหน้าน่ารักๆด้วย"

สโรชาทำหน้าหื่น เอ่ย

"ใช่ๆ หื่นกว่านี้!"

มะม่วงเสริม

ส่วนมายด์ก็จ้องมองมาที่ผม

ดวงตาของเธอ ส่องประกาย

เหมือนอยากจะเห็นมาก

ตรืดดดดดดดดดดด ....

เออ!! ทำก็ทำ เดี๋ยวมันวางก่อน

ผมปล่อยอารมณ์ แล้วหันไปกำมือปั้น ทำหน้าแมวเหมียวแสนน่ารัก

"ขะ ขอโทรศัพท์คืนให้ชั้นทีนะ ทั้งสองคน .... เนียะ ....เนี้ยว!!!"

ตรืดดดดดดดดดดด ....

เสียงโทรศัพท์ดังอีกระรอก

ก่อนที่สามสาวจะนิ่ง

นิ่งอะไรครับ ....

"......พุๆๆ ..."

พวกเธอกลั้นหัวเราะ จนเป็นเสียงเหมือนพ่นอะไรออกมากัน

แถมยิ่งกลั้นยิ่งเหมือนจะพ่นหนักขึ้น

"พุๆๆๆๆๆ ..... พุๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!"

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!

ถ้าจะหัวเราะก็อย่ามาขอให้ทำสิโว้ย!!!

"อะ อะ ... เอาคืนไปเลย..."

มะม่วงยอมแพ้แล้วยื่นคืนให้

ตรืดดดดดดดดดดด ....

เออ ... ขอบใจ

อายโว้ย

แต่ช่างมันเถอะ .... เริ่มด้านละ

ตรืดดดดดดดดดดด ....

ผมยื่นมือไปรับโทรศัพท์มา มองเบอร์ ... M10TH

โอเค ผมสะบัดผมเล็กน้อยเอามือถือยัดใส่หู แล้วกดรับสาย

ติ๊ด

"... สวัสดี.... "

ผมตอบรับกลับไป

"... พยายามหละ?"

เสียงเด็กสาวตอบกลับมา

".... ชั้นเอง .... พยายามที่เธอหานั่นแหละ"

"... เออใช่ ลืมไปเลยนายอยู่ในร่างปิงปิงนี่นะ .... คืองี้ ชั้นอธิบายจนฝั่งโน้นเขาเข้าใจหมดแล้ว เดี๋ยวชั้นจะไปรับนะ ..... เพื่อมาคุยกับทางฝั่งโน้นหน่อย .... "

เธอตอบ

".... ให้พาทั้งสามคนไปด้วยมั้ย"

ผมถามกลับไป

"แล้วแต่ ... จริงๆไม่ต้องดีกว่า เดี๋ยวจะมีปัญหาต้องพูดอะไรเพิ่มอีก ..... นายมาคนเดียวก็ได้ หรือจะมากับพวกนั้น แต่ให้พวกนั้น รออยู่ด้านนอก .... คอยฟังที่เราคุยก็พอ"

เด็กสาวตอบต่อ

"โอเค .... งั้นมารับเลยนะเดี๋ยวไปเตรียมตัวก่อน"

"เตรียมตัวเสร็จก็ออกมาเลย ชั้นขับใกล้ถึงแล้ว"

มาเร็ว เคลมเร็ว ซ่อมเร็ว จริงๆ

"ไม่กลัวชั้นปฏิเสธหรือไง"

"ไม่หรอก นายพูดแล้วคงไม่คืนคำหรอกมั้ง ถ้าไม่เกิดอารมณ์โมโหหน่ะ"

เธอทำเสียงขำๆ ตอบกลับมา

".... โอเค .... แค่นี้หละ...."

ผมตอบแล้ววางไป

ก่อนจะหันไปหาสามสาว ที่นั่งจ้องผมอยู่เหมือนกัน

".... ทั้งหมดเตรียมตัวได้เลย .... เราจะไป .... ที่นั่นกันหละ..... แต่ ... พวกเธอคงจะต้องอยู่นิ่งๆ ระหว่างชั้นคุยกับทางพวกเขาหละนะ"

ทั้งสามพยักหน้าตอบรับ

และพวกเราก็ได้เตรียมตัวกันเรียบร้อย

พร้อมจะลุย

.................................................................

..................................

โอเค พวกเรานั่งเบียดกันมาในรถมินิแวนคันเล็กจนมาถึงศูนย์บันชาการ ...

ไม่สิ เรียกฐานทัพลับ ที่ไม่ลับดีกว่า

... ที่ผมสงสัยคือ

หล่อนไม่มีคนขับรถหรือไง .... ลูกน้องเป็นแสนคน

เอางบมาใช้ซื้อรถประจำตำแหน่ง สั่งคนรับใช้มารับบ้างก็ได้มั้ง!

ช่างมันเถอะ

ตอนนี้เรื่องอื่นสำคัญกว่า

เอาหละผมและสามสาวเดินตามเด็กสาวเข้ามาภายในตึก

ที่ดูหรูหราแต่ดันไม่ติดด้านหน้าว่าเป็นสถานที่อะไร

มีเพียงสาวๆ บางคน นั่งคอยป้องกันทางเข้า

เดินเข้ามุมพนักงาน ผ่านห้องลับ ห้องเปลี่ยนชุด และเข้าสู่ตึก

โอเค รอบนี้ผมได้สังเกตเห็น ว่ามันมีทางเข้าลับอีกทาง

 ..... น่าจะเป็นจุดที่ใช้เข้าสำหรับคนที่ใส่ฮู๊ดดำมากัน

ถ้าเข้าด้านหน้ามันโจ่งแจ้งไปจริงๆนั่นแหละ

เส้นทางที่เราเดินก็ผ่านเหล่าสมาชิกองค์กรชุดดำหลายๆคน

มันไม่ได้น่าใส่ใจอะไรมากหรอก ... แต่ก็น่ากลัว

เพราะพวกเธอเหล่มองพวกเรา สี่คน อย่างสนอกสนใจ

อ่า ครับๆ .... สี่สาว เปิดหน้า เดินเข้ามา ไม่แปลกสินะ ที่จะสนใจ

ไม่สิ .... หรือพวกหล่อนดูยิ้มๆ ไม่ก็ขำ ไม่ก็ชอบใจหรือประหลาดใจ ...

จัดเลย .... ตรูสินะ!! ชุดของตรูสินะ ไอ้ชุดสาวใช้หูแมวหางแมวนี่ต่างหากสินะ!

ก็พวกหล่อนเล่นปิดหน้าปิดตากันหมดนี่!

"ฝากเอาน้ำชาเขียวฮาจิตันแบบไม่มีน้ำตาลมา สี่ที่ แล้วก็นมกล่องสตรอเบอร์รี่ อีกกล่องด้วยนะ"

เด็กสาวหันไปเอ่ยบอกกับคนใส่ชุดสาวใช้ ที่ไม่ได้ใส่ฮู๊ดดำคนหนึ่ง

"ค่ะ.... "

เธอตอบรับแล้วรีบเดินไปทันที

โอเค .... แบบไม่มีน้ำตาล ... ไม่อ้วนด้วยสินะ

ไม่นานพวกเราก็เข้ามาในห้องทำงานของเด็กสาว ... สำหรับผมต้องเรียกว่าอีกครั้ง ...

ไม่ต้องคิดหรอก ..... ที่ๆผมฉี่ราดสินะ

.... พรมเปลี่ยนใหม่ .... โอเค ชัดเจนมาก

ส่วนเก้าอี้ยังตัวเดิม....

".... พวกเธอ นั่งตรงนี้ก่อนนะ .... "

เด็กสาวเอ่ยขึ้น แล้วชี้ไปที่เก้าอี้ด้านข้างห้อง ที่เรียงเอาไว้ 6 ตัวข้างประตูทางเข้า

สามสาวพยักหน้า ไม่รบกวนเวลางาน

โอเค เป็นพวกมีกาลเทศะดีมาก

"ส่วนนาย ... พยายาม ... มานั่งนี่ละกัน ..."

เด็กสาวเอ่ยแล้วเดินไปอุ้มเก้าอี้ตัวหนึ่งมาวางไว้ข้างๆเก้าอี้ตัวใหญ่ของเธอ

โอเค .. ตอนแรกนึกว่าจะยกไม่ขึ้นซะอีก....

แต่ก็อุ้มได้แล้วหละนะ

".. อ่า .... ได้ๆ"

ผมตอบรับแล้วเดินไปนั่งเก้าอี้

รู้สึกผิดที่ใช้แรงงานเด็ก ... ไม่สิ เธออายุ 39 แล้วนี่หว่า

โอเค ... ไอ้หกจอใหญ่ๆนี่ ที่มีข้อมูลอะไรวิ่งๆอยู่น่าจะเป็นจุดใช้คุยกับหัวหน้าองค์กรสินะ

อุปกรณ์ เทคโนโลยีชั้นเลิศ ที่คนทั่วไปใช้กันไม่ได้

น่าสนใจสุดๆเลยแฮะ

เด็กสาวกระโดดนั่งเก้าอี้ตาม

โอเค เข้าใจ ตัวเธอเล็กหละนะ

แล้วเธอก็เปิดจอเน็ตบุคเล็กๆขึ้น

เปลี่ยนเสียบสายจอด้วยตัวเองจาก จอเน็ตบุค ให้ย้ายไปอยู่บนจอมอนิเตอร์ทั้ง 6 ตัว

ไม่ได้มีระบบ สับสวิตช์แบบตามเวทยาลัยใช้กันเรอะ!!

ผิดหวังโว้ย!!!

เออ ช่างมันเถอะ ....

ต่อไปโปรแกรมที่ใช้คุย .... คงไม่ใช่โปรแกรมหาได้ดาดดื่นแบบ สกายฟี่หรอกนะ

แล้วเด็กสาวก็เลื่อนเมาส์ ไปดับเบิ้ลคลิกเปิด โปรแกรมสกายฟี่

"รอแปบนะ .... ต้องรอฝั่งนั้นรับแปบนึง"

เด็กสาวเลื่อนเมาส์ไปกด หาสาย M7USA ต่อ

ตึดๆ ตึด ตึ ตึด....

ตรื๊ดดดดดดดด

ตรื๊ดดดดดดดด

"อืม...."

ผมเอ่ยด้วยเสียงกล้ำกลืนน้ำลายนิดๆ

ขอโทษครับ เดาถูกซะงั้น ..... บ้าไปแล้ว!!!

องค์กรฮู๊ดดำอันแสนยิ่งใหญ่และน่ากลัว .... ใช้งานโปรแกรมสกายฟี่ติดต่อกัน!!!

บ้าไปแล้วเรอะ!!!! ช็อก ไม่จริงเฟ้ย!!! ตกใจนะเนี่ย!

แต่โอเค คราวนี้หละ....

จะเจอหน้าของฝั่งโน้นแล้วสินะ

พวกหัวหน้าองค์กร

จะต้องเป็นพวกหน้าตาน่ากลัว อยู่ในเงาดำมืดๆ .... น่าเกรงขามสุดๆ

และต้องดูยิ่งใหญ่ ทักทายด้วยเสียงอันดุดัน

คำพูดที่มีพลังจนสร้างความหวั่นผวาให้กับประสาทสัมผัสทั้งห้า

.........

กรึก ...

อะ ... รับแล้ว .......

"อึก..."

ผมกลืนน้ำลายเข้าไป พร้อมกับเตรียมตัวเตรียมใจได้รับการทักทายอันน่าเกรงขาม

ภาพที่โผล่ออกมาที่จอ มันเป็นภาพ ... ที่ว่างๆโล่งๆ ไม่มีใครอยู่

แต่เหมือนมีอะไรสักอย่าง ผ่านจอและหายไป

มันเป็นสีน้ำเงิน ขนๆ แต่ผมมองไม่ทัน .... ไม่เป็นไร

ผมรอฟังเสียงนั้น .... ไม่ทันไร ก็มีเสียงขึ้น!!

หัวใจของผมแทบจะหยุดเต้นไม่ได้ ที่จะได้ฟังเสียงนั้น ....

ผมเตรียมใจสุดๆ

แล้วเสียงนั้น!! .... ก็ตอบกลับมาอย่างน่าเกรงขามว่า!

"ไง..... ยัยเด็กกระเจี้ยวไม่ล้าง"

.....................

วินาทีนั้นเอง ที่ผมช็อก

และมะม่วง มายด์ สโรชา ที่นั่งนิ่งๆกันอยู่ก็ หันมามองพร้อมๆกัน

ด้วยใบหน้า ประหลาดใจ .....

เออ ไม่ประหลาดใจก็บ้าแล้วโว้ย!!!!!!

End Chapter 56-2 ไง..... ยัยเด็กกระเจี้ยวไม่ล้าง