เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #93 : Chapter 57 พวกเรา .... รอดแล้ว ..... ใช่ไหมหละ.... ....ทุกคน

Chapter 57 พวกเรา .... รอดแล้ว ..... ใช่ไหมหละ.... ....ทุกคน

วันที่ 7 ธันวาคม เวทศักราช 212

เวลา 11.16 น.

ภายในห้องทำงานสุดหรู ของอาคารแห่งหนึ่ง

ที่ปูพรมสวย ดูสง่า

ห้องที่ตกแต่งไปด้วยชั้นหนังสือ

เก้าอี้ 5 ตัวที่วางข้างประตู มีหญิงสาว 3 คน นั่งอยู่

โต๊ะทำงานตรงกลาง ที่มีจอคอมพิวเตอร์ 6 ตัว ที่ฉาย

มีผม ... ที่นั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ข้างๆกับเก้าอี้ตัวใหญ่จ้องมอง ภาพบนจอ

ที่ถูกฉายพร้อมๆกับเน็ตบุคสีชมพู

ภายในภาพบนจอที่ไม่มีใคร

มีเสียงๆหนึ่ง ดังขึ้น... กึกก้อง กังวาล

คำพูดอันสร้างความรู้สึก ตกใจ ไปถึงม้าม....

"ไง..... ยัยเด็กกระเจี้ยวไม่ล้าง"

..................

สิ้นคำนั้น ทุกๆคนก็หันมามองที่จอ

ไม่เว้นแม้แต่มะม่วง สโรชา และมายด์

พวกเราทั้งหมด

นิ่งกันทั้งวง

.........................................

เดี๋ยวๆๆๆ แปปๆๆ ฟังผิดสินะ....

ยะ ยัย M10TH มีกระเจี๊ยว? ... เห้ยๆๆ

ไม่ใช่ละมั้ง!!

ตะกี้เป็นการทักด้วยภาษาของชาวต่างชาติสินะ

อารมณ์แบบ กราดิโอส อะไรแบบนั้น

มันแค่เสียงคล้ายกับภาษาบ้านเรานี่

ตึ้ง!!!

"อย่ามาเรียกชั้นว่ากระเจี๊ยว ในขณะที่ชั้นพาคนมาคุยธุระด้วยสะเฟ้ย!!"

เด็กสาวตะโกนเสียงดังใบหน้าโมโหดุขึ้นมาทันที

พระเจ้าช่วย!!

ตะกี้มันของจริงนี่หว่า

ฝั่งโน้นพูดว่า กระเจี๊ยวจริงๆ.... สิ้นหวังแล้ว

ผิดคาดมาก .... ปวด .... ท้อง

".....โห .... ยังไงชั้นก็รู้สึกว่าเธอมันก็กระเจี๊ยวเน่าจริงๆนั่นแหละ"

เสียงคล้ายกับชายหนุ่มที่ดูดี แต่ให้อารมณ์ดุดันดังขึ้นมาอีกระรอก

ก่อนจะมีบางสิ่งโผล่เข้ามาในจอ

หมาป่าขนสีน้ำเงินสวย ดวงตาสีแดงฉานสี่ดวง ขนาดตัวของมันใหญ่เท่ากับมนุษย์

เดินเข้ามา ก่อนจะหันมองมาทางพวกเรา

สายตาของมันดุดันราวโกรธเคืองกันมาแต่ชาติปางไหนตลอดเวลา

......

ทุกๆคนในห้องอึ้งกันหมดจริงๆนั่นแหละ

ถึงว่า เด็กนี่ไม่อยากให้เราพาอีก 3 คนมาเท่าไหร่

"ก็บอกว่าไม่ใช่กระเจี๊ยวไงไอ้หมาบ้ากาม ... ชั้นไม่มีกระเจี๊ยว!!!!"

เด็กสาวโวยต่อ ก่อนที่หมาป่าจะไม่สนใจเธอและมองมาทางผมแทน

ผมที่ใส่ชุดสาวใช้หูแมวหางแมวนั่นแหละครับ

".... โอะ ..... ไง....แม่ลูกแมวน้อยที่น่ารัก ..... นี่หน่ะเหรอพยายาม .... เป้าหมายที่ทางเราสั่งให้ฆ่า .... จริงๆเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาเหมือนลูกแมวน่ารักที่โดนทิ้งเนี่ยหน่ะเหรอ"

ไม่ใช่ครับ ..... พวกเอ็งสั่งฆ่าคนไม่ดูหน้ากันเหรอครับ....

แล้วปัญหาคือ นั่นมันหมาป่านี่....ไม่ๆ สี่ตานั่นหมาป่าอันเชิญ?

โอเคตั้งหลักก่อน

ตัวจริงของหัวหน้าองค์กรอาจจะอยู่เบื้องหลังหมาป่าตัวนี้

"อ่า ... ใช่ ถึงตอนแรกจะไม่ใช่ก็เถอะ แต่ตอนนี้ใช่อยู่ ชั้นหมายถึง ..... จริงๆพยายามเป็นผู้ชาย แต่เพราะความผิดพลาด พยายามเลยติดอยู่ในร่างนี้หน่ะ"

เด็กสาวอธิบายบอกฝั่งนั้นด้วยใบหน้าเหนื่อยหน่ายที่โดนเมิน

"อย่างนี้เอง ..... ชั้นว่ามันเหมาะกับเธอดีนะ .... เห็นแล้วมันปลุกอารมณ์ของเราได้ดีเลยทีเดียว"

หมาป่านั้นเอ่ยต่อ

เอ็งเป็นหมาไม่ใช่เหรอ จะมาอารมณ์ขึ้นอะไรกับแมวฟระ

"... ขอบคุณครับ ..... แต่ผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีนักนะครับ..... ไอ้พวกเรื่อง ..... อย่างว่า กับหมาเนี่ย"

ผมตอบออกไปตรงๆ

....

"คุยเรื่องอะไรกันเหรอ?"

เสียงๆหนึ่งดังเพิ่มเข้ามาจากจอ

เสียงเหมือนหญิงสาว ที่มีความนิ่งสุขุม แต่กลับให้อารมณ์ที่ชวนเย้ายวน แฝงความรู้สึกเป็นผู้ใหญ่

ก่อนที่ตัวของเธอจะเดินเข้ามาในจอ

หญิงสาว ใส่ฮู๊ดดำ ..... ที่รูปร่างเห็นได้ไม่ชัดเจนนัก

แต่ที่แน่ๆ ร่างกายหลังจากเธอนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆหมาป่าตนนั้นแล้ว

มันชวนให้รู้สึก ว่าเธอเป็นคนที่รูปร่างดีจริงๆ

"... เปล่า ชั้นแค่เห็นหน้าของพยายามแล้วชมว่าน่ารักแค่นั้น"

หมาป่าเอ่ยก่อนที่ หญิงสาวนั้นจะเหล่ตามองด้วยสายตาไม่พอใจ

"ไลท์นิ่ง .... "

เธอเอ่ยเสียงน่ากลัวแข็งขึ้น

"ไม่เอาน่า .... ต่อหน้าคนอื่นนะใจเย็นๆ"

หมาป่าที่โดนเรียกว่าไลท์นิ่งเอ่ย

ทำให้หญิงใส่ในฮู๊ดดำเบื้องหน้ายอมหันกลับมามองจออีกครั้ง

....

คือ ... ผมรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายแปลกๆครับ

ผู้หญิงเบื้องหน้ามีกลิ่นอายแปลกๆ ที่พูดไม่ถูกอยู่ครับ ...

แต่ช่างเถอะ

"ชั้นจำไม่ได้ว่า นั่นคือคนที่เคยเป็นเป้าหมายนะ .... เอ็มหนึ่งศูนย์ทีเอช ....."

หญิงสาวมองมาที่ผมแล้วกลับมาเข้าเรื่อง

"..... นิดหน่อยหน่ะ .... เอาเป็นว่า พยายามเป็นผู้ชาย แต่เพราะความผิดพลาด พยายามเลยติดอยู่ในร่างนี้ เลยต้องใช้ร่างนี้คุยไปก่อน ตกลงนะ .... "

"อืม .... ถ้าฝั่งนั้นรับรองหละก็ไม่มีปัญหา ....ที่แน่ๆเลย ... วันนี้เธอไม่ใส่ฮู๊ดปิดหน้าเหรอ..."

หญิงสาวสอบถามกลับมา

"อ้ะ !!!! จริงด้วย!!!! ลืมไปเลย"

เด็กสาวเอ่ยแล้วหันหน้ากลับไปหยิบชุดมาสวมทันที

เห้ยๆๆ

ขอโทษเถอะครับ .... ไอ้มุขแบบนี้เนี่ย .....

ลืมกระทั่งชุดฮู๊ดปกปิดหน้าของตนเองเลยงั้นเรอะ!

เอาฮาใช่ไหมครับ คุณเด็กสาวอายุ 39 ปี ที่ถูกเรียกว่า M10TH

"โอเค ... เข้าเรื่องเลยละกันนะ พยายาม ... นี่คือ เอ็มเจ็ดยูเอสเอ เป็นหัวหน้าองค์กร ที่ประเทศของเราติดต่อและขึ้นตรงเรื่องงานกับงบประมาณ เป็นหลัก แล้วนั่นคือไลท์นิ่งเจ้าหมาหื่น"

เด็กสาวแนะนำ

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

ผมตอบเสียงเนือยๆ หลังจากจบการแนะนำว่าเป็นหมาหื่น

ทั้งสองในจอพยักหน้า

หมาป่านั้นไม่ปฏิเสธอะไรเลย .... อืมโอเค ...

"โอเคเข้าเรื่องกันเถอะ"

เด็กสาวเอ่ยทำท่าทางจริงจังขึ้นมา

หญิงฮู๊ดดำในจอ ที่โดนเรียกว่า M7USA ถอนหายใจ

"..... เรื่องที่ให้สอบถามองค์กรมา ตอบได้เลยว่าจริง ...... องค์กรบอกว่าที่สั่งให้ฆ่า ก็เพราะเหตุผลที่เธอเดามาจริงๆนั่นแหละ ..... ถึงจะมีอย่างอื่นเพิ่มมาด้วยอีกปัจจัยก็เถอะ แต่เขาไม่บอก ...."

"เห้อ..... เหตุผลนั้นจริงๆด้วย ..... สรุปเขาโอเคสินะ .... ที่จะให้หมอนี่เข้าเป็นคนในความดูแลของชั้นหน่ะ ....."

M10TH เอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ

โอเค ผมเข้าใจความเหนื่อยใจนี้ เป็นผมก็เหนื่อยใจ

"ฮึ .... แน่นอน ... โดนตามฆ่า แล้วยังกล้าเข้าร่วมได้นี่ ... องค์กรก็ประหลาดใจไม่น้อยนั่นแหละ .... แต่เกิดอะไรผิดพลาดขึ้นมาในเชิงหักหลัง เขาบอกว่า ..... ให้ใช้ชีวิตของเธอเป็นตัวรับประกันหละนะ"

M7USA เอ่ยกลับมา

หา .... เห้ย แค่นี้เนี่ยนะ ต้องเอาชีวิตมาเป็นตัวค้ำประกัน

บ้าไปแล้วแบบนั้น

".... เห้ ถ้าต้องเอาชีวิตของ ........"

ยังไม่ทันได้พูดจบ ก็โดน M10TH ยกมือขึ้นมาแตะริมฝีปากเอาไว้

"..... ชั้นจะรับผิดชอบเอง .... ตกลงเลยหละ..... "

เด็กสาวเอ่ยตอบกลับไป ด้วยท่าทีจริงจัง

"มั่นใจในตัวเขาจริงๆเลยนะ ....."

M7USA เอ่ยเสียงสงสัย

"...... แน่หละ ... ถ้าเขาจะช่วยลดจำนวนคนที่ตายลงได้ ...... ชั้นก็ยินดี"

M10TH ตอบกลับไปด้วยใบหน้าจริงจังมากกว่าเดิม

"โอเค .... ตกลง ชั้นยอมรับ .... ทางเธอหละว่าไง พยายาม.... คิดยังไงถึงเข้าร่วมเหรอ"

M7USA ย้ายเป้ามาถามผมแล้ว

"ก็แค่คิดว่า ทุกๆคนมีเหตุผลของตนเอง .... ในเมื่อผมรอดมาได้ ก็ไม่ได้อยากจะไปถือสาเอาความหรอก..... สำคัญกว่าจริงๆ คือเรื่องชีวิตคน ถ้าจะต้องไปสังเวยให้กับทั้งสงครามที่อาจเกิดขึ้น และต้องสังเวยให้กับปีศาจที่จะบุกมา .... ยังไงผมก็ไม่เอาทั้งนั้นนั่นแหละ!"

ผมตอบกลับไปด้วยใบหน้าจริงจังสุดๆ

"... พูดได้ดี ... เอาเป็นว่า ... ยินดีต้อนรับสู่องค์กรของเราแล้วกันนะ สมาชิกคนแรก ที่ไม่ต้องมีสารในการบังคับ .... ฮึๆๆ"

"สารในการบังคับ .... ไม่สิ.... อา ... ตกลงกันง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ เดี๋ยวนะ .... ผมนึกว่าจะมีพิธีรีตองกว่านี้"

ผมถามด้วยใบหน้างุนงง

".... แค่นี้แหละ .... องค์กรนี้ไม่มีอะไรยุ่งยากขนาดนั้นหรอกนะ รู้ไว้ซะด้วย .... ความลับ ... ที่ไม่ลับหน่ะ"

เด็กสาวตอบกลับมา

"ความลับ ... ที่ไม่ลับสินะ...."

ผมตอบกลับไป เหงื่อตก

เออ ... ใครไม่สงสัยแบบผมก็บ้าแล้วครับ

เรียกเข้ามาคุยที่นี่ ... นึกว่าจะมีอะไร มันไม่มีอะไรเลยนี่หว่า

ก๊อกๆ ....

"ขอโทษค่ะ .... ขออนุญาตเสิร์ฟน้ำ"

เสียงเคาะห้องดังขึ้นแล้วแม่บ้านคนนั้นก็เข้ามา

พร้อมส่งชาเขียวฮาจิตันให้สามสาว แล้วเดินเอานมกล่องสตรอเบอร์รี่เด็กสาว

แล้วยื่นชาเขียวฮาจะตันให้ผมสุดท้าย

".... มาช้านะ"

M10TH

"ขออภัยด้วยค่ะ .... ร้านสะดวกซื้อแถวนี้ ไม่มีร้านไหนขาย ฮาจิตันรสนี้เลยค่ะ ... เลยต้องไปซื้อในห้างสรรพสินค้าค่ะ"

หญิงสาวคนใช้ก้มหัวตอบ

"โอเค .... ไปได้ๆ"

M10TH ตอบรับ

หญิงสาวใช้ก้มหัวให้อีกครั้ง แล้วเดินออกไป

.............................

สายตาของมะม่วง มายด์ สโรชา นั้นยังคงมองไปมองมากับเหตุการณ์

ถึงตอนนี้ บอกได้คำเดียวว่า

นั่นไงหละโว้ย!!! แม้แต่น้ำดื่ม ยังต้องไปตามหาซื้อมากัน

กว่าจะหามาได้ ..... ปะ ปวดตับจริงๆ ไร้แบบแผนที่สุด

ไม่สิ ... เรามันตัวที่อยู่นอกกรอบแผนสินะ

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็แค่นี้หละนะ .... เอ็มหนึ่งศูนย์ทีเอช"

M7USA ที่เงียบให้เราทำธุระอยู่พักหนึ่งเอ่ยขึ้น

"... เดี๋ยว.... ห่าฝนหน่ะ .... เธอจะส่งคนมาช่วยเท่าไหร่....."

เด็กสาวเอ่ยถามกลับไป

"...... สองแสนห้าหมื่นสี่พัน ...... ทางเรือ .......ชั้นขอจากทุกประเทศแล้ว ได้เท่านั้นแหละ... ถ้าพวกเธอสามารถยืนยัน และจับสัญญาณของห่าฝนได้ภายในวันที่สิบธันวา ทุกคนน่าจะอนุมัติแล้วส่งไปถึงพร้อมกันในวันที่ ยี่สิบเอ็ดนี้ จริงๆก็อยากจะให้มากกว่านี้หรอก .... แต่ติดเรื่องเงินและค่าใช้จ่าย .... งบเสียไปเยอะ แถมอุปกรณ์ที่ใช้ในการขนคน ก็มีแค่เรือลำเลียงสินค้าที่ต้องขอให้ทางประเทศใกล้เคียงช่วย ... ทำได้แค่นั้นจริงๆ ขอโทษด้วยนะ"

M7USA ตอบคำถาม ทำให้เด็กสาวยิ้มออกมาแก้มแทบฉีกทันที

เห้ยๆ ... ที่พูดนี่ คนที่ส่งมาเหรอ

สองแสนห้าหมื่น .... เลยเหรอ

สงครามหรือไง .... จะเล่นสงครามกันหรือไงฟระ!!!

"โอ้!!! ขอบคุณมากเลยนะ! แค่นี้ ชั้นก็รู้สึกดีที่สุดแล้วหละ .... "

M10TH เอ่ยยิ้มหวาน มีความสุขที่สุด

".... เอ่อ.... ขอโทษนะ .... ผมถามจริงๆเลย เหตุการณ์นี้ มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงต้องใช้คนเยอะมากขนาดนี้"

ใช่ ผมอึ้งที่สุดเลย ... การต่อสู้กับสัตว์ประหลาดนี้หน่ะ

คือ ..... จำนวนคนเยอะขนาดนั้น

แล้วจะมาหวังอะไร

กับผมคนเดียว ที่ฆ่าคนอื่นตายได้ ร้อยห้าสิบคนในชั่วเวลาหนึ่ง

"เหตุการณ์นี้ร้ายแรงมาก ..... พยายาม .... ตามจำนวนคนที่ชั้นบอกนายไปนั่นแหละ .... ในครั้งที่แล้ว ... และในครั้งนี้ต่างชาติไม่ได้นิ่งนอนใจ.... เรื่องนั้นน่ายินดีมากๆ ที่พวกเขาช่วยเรา .... "

เด็กสาวตอบผมกลับมา

"..... อืม ..... แล้วคนเยอะขนาดนั้น ... จะต้องการผมทำไมอีก ผมก็แค่จัดการคนได้แค่ร้อยคน"

ผมพยักหน้าตอบรับให้เธอ

".... ไม่มีเหตุผลอื่น นอกจาก .... คำว่า ลดจำนวนคนตาย .... ต่อให้ลดได้จาก หนึ่งแสน เหลือ เก้าหมื่นเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้า .... ชั้นก็เอา!!!"

M10TH ตอบหนักแน่นจนผมต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่

"เข้าใจแล้วหละ .... "

ผมตอบรับพยักหน้าให้

"หึ ... งั้นก็ไม่มีอะไรคุยกับชั้นแล้วมั้ง .... กลับไปคุยกันเองแล้วกัน ..... เจอกันอีกทีวันที่สิบนะ ....."

M7USA เอ่ยบอก

"..... อ่า ...... ขอบใจนะ เอ็มเจ็ดยูเอสเอ"

เด็กสาวตอบรับ ก่อนจะเลื่อนมือไปเตรียมปิด

"แล้วเจอกัน ยัยเด็กกระเจี๊ยวเน่า .... "

ไลท์นิ่งหันมาเอ่ยด้วยเสียง ตลกขบขัน ก่อนจะทิ้งทวนด้วยเสียงหล่อนิดๆ

"กับเธอด้วยแม่ตุ๊กตาแมวที่แสนน่ารัก"

"...... คืนนี้เรามีเรื่องต้องคุยกันแน่ ... ไลท์นิ่ง"

M7USA เอ่ยด้วยเสียงไม่พอใจ มือเอื้อมไปกำขนบนหัวของไลท์นิ่ง...

"โอ้ยๆ ไม่เอาน่า .. อยู่หน้ากล้องนะ...."

ไลท์นิ่งเอ่ยหงอๆท่าทางเกรงๆ

M10TH ชะงักเล็กน้อยแล้วถอนหายใจแล้ว กดปิดไป

เออ .... ผมได้กลิ่นอายแปลกๆจริงๆนั่นแหละ

เด็กสาวหันมามองหน้าผม

".... เดี๋ยวชั้นจะเลี้ยงข้าว .... แล้วก็เตรียมตัวไว้เลย ... พรุ่งนี้ ชั้นจะพาไปดูสถานที่ก่อน .... ตกลงมั้ย ..."

".... ไวขนาดนั้นเลย ..... "

ผมถามกลับ

"ยิ่งเร็วยิ่งดีไม่ใช่หรือไง....."

เด็กสาวหันกลับมาตอบผม พลางเปิดผ้าคลุมฮู๊ดออก

"ยิ่งเร็ว ... ยิ่งดีสินะ ... ไม่ให้เวลาเตรียมตัวเลย .... แต่ ... ถ้าสามคนนั้นโอเค .... พรุ่งนี้ก็ไปกันเลยแล้วกัน"

ผมตอบออกไป

...........................................................................

..........................................................

วันที่ 8 ธันวาคม เวทศักราชที่ 212

ช่วงเวลา 8.40 น.

ตึกๆๆๆๆๆๆๆ ....

เสียงของใบพัดเฮลิคอปเตอร์ดังไม่ขาดสาย

เป็นเวลาเกือบ 3 ชั่วโมง ที่เรานั่งอยู่บนนี้

เราที่ว่า หมายถึง พวกเราทั้งสี่คน รวมกับ M10TH และคนขับเฮลิคอปเตอร์อีก 3 คนหละนะ

ระหว่างนั่งไป ทุกๆคนก็คุยกันเรื่องเรื่อยเปื่อย

ดูไร้สาระมากๆ และลวนลามผมเป็นระยะๆ

ไม่ก็ให้ผมทำท่าอะไรแบบนั้นให้พวกเธอดู

โอเค ... ไม่เป็นไรหรอก ..... ปัญหาคือ พอมองเฮลิคอปเตอร์นี้ทำให้พูดได้เลยว่า

ความจริงอันโหดร้ายที่ว่า เราไม่ได้เก่งอะไรเลย ที่จะต้องเดินทางมาที่นี่

และเขาก็ไม่ได้หวังให้เรา ช่วยคนได้เยอะแยะ

ขอแค่ช่วยให้รอดมากขึ้นสักหน่อยเธอก็โอเคแล้ว

พร้อมๆกับความรู้สึกที่ผมคิดขึ้นมาในใจ

ผมรู้สึกเหมือนเป็นคนยิ่งใหญ่ที่ตัวเล็กจริงๆ

ที่พวกเขายอมจ่ายงบลงไป เพื่อผมคนเดียว...... และช่วยลดจำนวนคนตายได้

สักหนึ่งหรือสองคน

แล้วเฮลิคอปเตอร์ ที่บินผ่านผืนป่ากว้างใหญ่ไล่ยาวมาเรื่อยๆ

ก็มาจอด ที่บริเวณชายฝั่งทะเลสาบน้ำกร่อยแห่งหนึ่ง

บริเวณขอบชายแดน เกือบจะถึงจุดอาณาเขตเวทย์วิทย์ที่กั้นพวกสัตว์ประหลาดไม่ให้เข้ามาภายในประเทศ

ชื่อทะเลสาบนั้นชื่อว่า โพลง ....

ซึ่งที่ชื่อแบบนั้น ก็เพราะว่า มันเป็นทะเลสาบ ที่เชื่อมต่อไปยังมหาสมุทร อันใหญ่ยักษ์

แล้วดันมามีปัญหาที่ มันมีสารเวทย์เจือปนบางอย่างในซีกของฝั่งหน้าโพลงนั้น

ทำให้ไม่สามารถที่จะใช้อาณาเขตเวทย์ กั้นพวกสัตว์ประหลาดได้

.... กลายเป็น จุดที่จะมีสัตว์ประหลาดเข้ามาได้ง่าย

รวมถึงล้อมผืนป่าไว้ก็ไม่ได้อย่างน่าประหลาด

ราวกับมันมีอาณาเขตของเวทย์อะไรบางอย่างปกป้อง

แล้วจุดที่สามารถทำได้ .... ถ้าจะทำ

ก็ต้องร่นระยะ มาเกือบ 3 จังหวัดที่ติดเขตแดนนั้น

ให้กลายเป็นพื้นที่ว่างเปล่า จนอาจจะมีต่างประเทศมาจับจองแทนได้......

รัฐบาลก็ไม่ยอมเรื่องนั้นแน่ๆ .... แถมงบเรื่องกำลังคนก็ไม่ให้

ก็พอเข้าใจเหตุผลหละนะ

คิดๆไปแล้ว องค์กรนี้ มันทำเพื่อโลกมนุษย์จริงๆแฮะ

ถ้าเราเป็นเจ้าขององค์กร คงไม่สั่งคนสองแสนห้ามาป้องกันประเทศนี้ประเทศเดียวหรอก

บ้าไปแล้วน่า เชื่อสิ.....

คนในบริเวณนั้น เนืองแน่นถนัดตา ลึกเข้าไปในป่า

ถ้าให้เดาในตอนนี้ ก็น่าจะราวๆ สามถึงสี่หมื่นคนได้

เยอะชิบ ....

แต่ที่สำคัญกว่าคือ ตอนนี้ เด็กสาว M10TH ในชุดฮู๊ดดำ มุ่งหน้าไปสนใจที่เครื่องอะไรบางอย่างหน้าตาแปลกๆ ที่ตั้งอยู่รอบๆ ทะเลสาบนับสิบๆเครื่อง

พวกเราได้แค่เดินตาม

และมองกลุ่ม ฮู๊ดดำ หลีกทางให้ พร้อมทั้งก้มหัวให้กับ M10TH

โอเค... รู้สึกขนลุกและดูยิ่งใหญ่ขึ้นมาเลยหละ ....

น่าเศร้า ที่สายตาพวกเธอทุกคนก็ยังจับจ้องมาที่ผม .....

ใช่!! เพราะวันนี้ ผมโดนบังคับให้ใส่ชุดนางพยาบาลหูแมวและหางแมวมาหน่ะสิ!!!

อา ... ใจเย็นๆ ช่างมันเถอะ ..... ช่างมันเถอะ

อายไปก็ไม่เป็นไร นี่ไม่ใช่ตัวจริงของเรา

ท่องไว้ ... ท่องไว้

ในที่สุด เราก็มายืนอยู่กับหญิงสาวหัวหน้าฮู๊ดดำคนหนึ่ง ที่เป็นคนดูแล เครื่องเหล่านี้

".... หวังว่าจะเป็นข่าวดีนะ ...."

M10TH เอ่ยกลับไป ด้วยใบหน้านิ่งๆนั้น

ก่อนที่ หญิงสาวหัวหน้าฮู๊ดดำจะก้มหัวลง

"จะเรียกว่าข่าวดี หรือข่าวร้ายดีคะ .... ถ้าจะตอบว่า ขนาดเราใช้เครื่องถึง ยี่สิบเอ็ดเครื่อง ในการตรวจหาการเคลื่อนไหวของห่าฝนแล้ว .... ดันกลับ ... ไม่พบร่องรอยของพวกมันเลยค่ะ!!!"

"ว่าไงนะ! ไม่พบ!? พูดใหม่อีกครั้งซิ!!! ชั้นได้ยินผิดใช่ไหม!"

M10TH ถึงกับตกใจ เอ่ยเสียงดังลั่น

"เราไม่พบร่องรอยของพวกมันเลยค่ะ!!!! ไม่ว่าจะพยายามตรวจกี่ครั้งก็ตามค่ะ!!! รวมถึงเมื่อเช้านี้ ที่เรารวบรวมเครื่องนี้ได้ยี่สิบเอ็ดเครื่องและใช้เวลาตรวจหากว่า หกชั่วโมงก็ไม่มีสัญญาณว่าจะพบร่องรอยของห่าฝนเลยค่ะ!! ราวกับว่า มันจะไม่เกิดห่าฝนขึ้นแล้วค่ะ!!"

หญิงสาวหัวหน้าฮู๊ดดำผู้คุมเครื่องกล่าวอีกครั้ง ด้วยเสียงดังฟังชัดกึกก้องไปทั่ว

มันทำให้ตัวเด็กสาวอึ้งไปเลย ..... ก่อนที่เธอจะกำมือแน่นสั่นและเหงื่อตก

"มันควรจะเป็นข่าวดี ... แต่ ถ้ามันจะวกกลับมาอีกหละ ... ไม่ได้!!! ยังไงก็ต้องสั่งค้นหาต่อไป แล้วต้องเพิ่มเครื่องหาสารเวทย์เจือปนเพิ่มอีก ให้มันช่วยกันหาอีก!!! เร่งนำคนและหาเครื่องนี้มาให้ได้มากที่สุด ก่อนวันที่สิบธันวา!!! จัดการเดี๋ยวนี้!!!!"

"ค่ะ!!"

พวกสมาชิกชุดดำตอบรับแล้วแยกย้ายกัน เพื่อเร่งรีบ เตรียมพร้อมทันที

.... ขอโทษเถอะ ไม่เข้าใจสถานการณ์เลย

แต่น่าจะเป็นเครื่องตรวจเบาะแสสินะ .....

ถ้าไม่มีเบาะแส .... ก็อนุมัติคนให้มาช่วยไม่ได้

เอาเข้าจริงๆ มันก็ดีไม่ใช่หรือไง

มันน่าจะดีกว่า ที่พวกเราจะสบายกันแล้วนะ

ถ้าหาเบาะแสของพวกมันไม่เจอ และพวกมันไม่มี

ไม่มีใครตาย .... แฮปปี้กันทุกฝ่าย และกลับบ้านนอน

.....

อืม ... ผมมองสายตาของเหล่าฮู๊ดดำ

ที่ท่าทางดูมีกำลังใจในการทำงานมากขึ้น

เมื่อรู้ว่าไม่สามารถจับสัญญาณห่าฝนได้แล้ว

ผมเข้าใจดีเลยหละ

พวกเธอกำลังคิดว่า ....

พวกเรา .... รอดแล้ว ..... ใช่ไหมหละ.... สมาชิกฮู๊ดดำทุกคน

End Chapter 57 พวกเรา .... รอดแล้ว ..... ใช่ไหมหละ.... สมาชิกฮู๊ดดำทุกคน