อินุยาฉะ เทพอสูรจิ้งจอกเงิน [ Living Normal Life ]

ลำดับตอนที่ #11 : คืนดีกันนะ

ตอนที่11



“กริ๊งงงงง กริ๊ง กริ๊งงงงงงงงงง” อือ...อื้อ.... “กริ๊งงงงงงง” โอ๊ย..รำคาญ นาฬิกาปลุกดังมาข้างหูเลย



“ตูม!!” ฉันทุบนาฬิกาปลุกแล้วก็นอนต่อไป หือ..แล้วนี่มัน..กี่โมงแล้วเนี่ย



“ส..สายแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! สายแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ฉันลุกขึ้นพรวดทันที



“ทำไมไม่มีใครปลุกเลยล่ะ!!!!!!” ฉันวิ่งไปรอบๆบ้านหมือนคนบ้า



“สายเองยังจะโทษคนอื่นอีกน้า...” เสียงของคุณแม่



“ไปแล้วนะค้า!!!!” ฉันพูดพร้อมกับหยิบขนมปังจากจานวิ่งออกนอกบ้านทันที



โอยๆๆๆๆๆๆ ทำไมต้องมาวิ่งแต่เช้าด้วยเนี่ย ง่วงก็ง่วง เฮ่อๆๆๆ หวังว่าฉันคงไปทันนะ ฉันวิ่งแบบสุดแรงเกิดเลย แล้วนี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย 7.50!! กรรมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!! นี่ฉันต้องวิ่งไปโรงเรียนภายใน 10 นาทีเหรอเนี่ย เหอๆๆๆ วันนี้ไปไม่ทันแน่ๆเลย ทำงายดีๆๆๆๆ แล้ววันนี้โฮโจคุงไม่ขับจักรยารมาอีกหรอไงน้า จะได้นั่งซ้อนท้าย จะได้ไม่ต้องเมื่อยด้วย แต่ฉันว่าวิ่งไปนี่แหละดีที่สุด จะได้ผอมลงและแข็งแรง!!!



“แฮ่กๆๆๆๆๆๆ สายแล้ว...สายแน่ๆ...” มีเสียงจากข้างหลังฉัน เสียงคุ้นๆแฮะ ฉันเลยหันไปดู



“อ้าว!!ริน มาวิ่งมาราธอนตั้งแต่เช้าเหมือนกันเหรอเนี่ย” ฉันพูด



“อ่าว พี่คาโงเมะนี่นา อรุณสวัสดิ์จ้า” รินก็เพิ่งจะเห็นฉันเหมือนกัน

แล้วฉันกับรินก็วิ่งไปโรงเรียนพร้อมกัน เหอๆ ก็สนุกดีนะ วิ่งไปคุยไป พอซักพักฉันก็สังเกตุรอยแผลตามตัวริน ทำไมมันเยอะขนาดนี้ล่ะ...มีทั้งรอยบวม ช้ำ ถลอก อะไรหมดเลย มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ไปโดนอะไรมาหนักขนาดนั้น....



“ริน...แผลเต็มตัวเลยอะ” ฉันพูด



“อ๋อ แหะๆๆๆ รินเบ๊อะเองแหละ ดันหกล้มตกบันไดน่ะ อย่าไปสนใจเลยจ้า” รินยิ้มออกมา

เหรอ..ถ้าแค่ตกบันไดก็ ok แต่ฉันคิดว่าไม่ใช่แค่ตกบันไดแน่ แค่ฉันจะไม่ถามอะไรไปมากกว่านี้ดีกว่า



______________________________________________________________________________________________________

ฉันกับรินวิ่งมาถึงโรงเรียนแล้ว



“บายจ้า เจอกันตอนเย็นน้า” รินโบกมือให้ฉัน



“บ๊ายบายยยยย” ฉันโบกมือให้ริน แล้วตอนนี้ก็ต้องเร่งฝีเท้าไปห้องเรียน แต่ทันแน่!!ตอนนี้ 7.59 ทันชัวร์ๆ



______________________________________________________________________________________________________

“ครืดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!! ทันเวลาพอดี!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฉันเปิดประตูห้องเรียนพร้อมกับตะโกน

แต่ว่า...ทันซะทีไหนเล่า!! ฉันโดนจ้องเป็นตาเดียวเลย ง่ะๆๆๆ อายอ่ะ...



“ฮิงุราชิ คาโงเมะ...โดนหัก 5 คะแนน” ครูคาเอเดะพูด เรียบง่ายแต่เฉียบขาด

เหอๆ หัก 5 คะแนนเลยเหรอ แต่ฉันไม่คิดมากหรอก ครูคาเอเดะน่ะไม่เคยหักคะแนนเด็กคนไหนจริงๆซะที เห็นดุอย่างงี้แต่ก็ใจดีกว่าครูบางคนซะอีก



ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะ แล้วฉันก็สังเกตุว่าคนข้างๆฉันไม่มา เอ๋..ปกติไม่เคยขาดเรียนนี่นา... อืม ช่างเถอะไม่มีไรหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็มาเองแหละ  งืมมมม วันนี้สังหรเรื่อง 2 คนนั้นยังไม่หายเลยแฮะ ฉันชัวร์เลยว่าฉันต้องผูกพักกับพวกเค้าแน่ๆ ในไม่ช้านี่แน่นอน เอ๋..จะว่าไปนะ ตอนนี้เลยด้วยแหละ ตอนนี้แน่เลย



“วันนี้จะมาเด็กใหม่นะ เอาล่ะเข้ามาแนะนำตัวสิ” ครูคาเอเดะพูด นั่นไงฉันว่าแล้วเชียว สังหรฉันไม่ผิดเลย แต่จะเป็นใครน้า...



“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ซาดาระ ซังโกะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” อ้า..ซังโกะจังวันนั้นนี่เอง ทำไมอะไรๆในชีวิตฉันมันบังเอิญไปหมดเลยเนี่ย แปลกดี แต่เอ..เข้ามาแบบนี้มิโรไม่ตายเอาเหรอเนี่ย



ฉันหันไปดูมิโร หมอนั่นแข็งเป็นหินเลย 55555 ขำๆๆๆๆ



“อืมมมมมม ไปนั่งไหนดีนะ อ้อ ไปนั่งข้าง อาโอชิตะ ละกันนะ” แหนะๆๆ ซวยแล้วไงเอ้ย อาโอชิตะ ก็ อาโอชิตะ มิโรคุ อ่ะ เหอๆๆๆๆ ตายแน่แกเอ๋ย



ซังโกะจังเดินไปหามิโรแบบไม่สนใจหมอนั่นเลยแม้แต่น้อย  เหอๆ ใจแข็งจริงจริ๊ง



______________________________________________________________________________________________________

พักเที่ยง



ฉันนั่งกินข้าวกับเพื่อนๆแล้วก็ซังโกะ พวกเราคุยกัน สนุกดี โดยเฉพาะซังโกะ พูดกันถูกคอมาก



“นี่ คาโงเมะ วันนี้อินุคุงไม่มาไม่เหงาเหรอจ๊ะ” ริกะพูด เฮ้ย อะไรเนี่ย



“อะไรๆ  เธอเป็นอะไรยะ” ฉันถามกลับ



“อ้าว... ไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกเหรอเนี่ย ฉันคิดว่าพวกเธอเป็นแฟนกันแล้วนะเนี่ย” เอริพูด ท่าทางจะคิดแบบนั้นจริงๆอะนะ



“ใช่ๆๆๆดูสนิทกันมากเลยแหละ” อายูมิพูด

นี่ฉันกับอินุยาฉะดูสนิทกันขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย!!?? นี่มันอะไรกัน..



“เปล่านะ ฉันยังไม่รู้เรื่องเลยเนี่ย” ฉันพูด



“อ้าว คาโงเมะจังมีแฟนแล้วเหรอเนี่ย”ซังโกะถามฉัน บอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่งายยย พวกเพื่อนๆฉันเนี่ยพูดไม่รู้เรื่อง



“ไม่ใช่หรอกน่า แล้วซังโกะกับแฟนล่ะเป็นไงมั่ง” ฉันถาม

ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่น่าถามเลย ปลาหมอตายเพราะปากจริงๆเรา แย่แล้ว ตอนนี้รอบๆตัวซังโกะเหมือนมีเงาดำๆออกมาเต็มเลย อึ้ยๆๆๆๆๆ



“.....อย่าพูดถึงมันอีก.....” ซังโกะพูดและลุกออกไปเก็บของทันที

แว๊กๆๆๆๆ น่ากลัวๆๆๆๆๆ หนูจะไม่ทำอีกแล้ว



“น่า...น่ากลัวจัง...แต่ว่าแฟนเค้าเป็นใครเหรอคาโงเมะ” เพื่อนฉันถาม



“แหะๆๆๆ ไม่มีไรหรอก” ฉันพูดแก้ขัดแทน



______________________________________________________________________________________________________

ผ่านมา 2 วัน



ซังโกะกลายเป็นเพื่อนสนิทกับฉันไปซะแล้ว แต่ว่าซังโกะยังไม่ได้คุยกับมิโรคุเลย มิโรคุก็ตามตื๊อแต่ซังโกะก็ไม่สนเลย เหอๆ ดุจัง แต่ฉันสังเกตุนะ มิโรคุไม่มองผู้หญิงคนไหนเลยนอกจากซังโกะ ส่วนอินุยาฉะก็ไม่มาโรงเรียนเหมือนเดิม

______________________________________________________________________________________________________

เลิกเรียน



วันนี้ฉันมีเวรทำความสะอาดอะนะ ดูเหมือนมิโรก็จะมีเหมือนกัน แต่มันไม่ทำแล้วหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ อู้อีกละ ช่างมันเหอะ



“ฮิงุราชิซังช่วยเอาขยะไปทิ้งข้างล่างหน่อยสิ เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง” คนนึงในห้องพูดกับฉัน

ฉันพยักหน้าและหยิบถังขยะไปข้างล่าง



______________________________________________________________________________________________________

ข้างล่าง



ฉันทิ้งขยะเสร็จเรียบร้อย แล้วฉันก็เห็นซังโกะเดินว่อนเลย  เป็นอะไรไปน้า ฉันเข้าไปทักดีกว่า



“ซัง....” พอฉันจะพูดฉันก็หยุดตัวเอง และนั่งลงทันที



“ซังโกะ ฟังก่อนนะ”



“ไม่!!” หยุดตื๊อซะที!!”

โห...เสียงแบบนี้ จะเป็นใครได้เล่า



ฉันเห็นไอ้เจ้ามิโรเดินตามหลังซังโกะติดๆเลย ง่ะๆๆ จะง้ออีกเหรอเนี่ย  ซังโกะก็วิ่งหนีใหญ่เลย มิโรก็ดันวิ่งตาม แย่แล้ว งานนี้มีมันส์แน่  ฉันจะไม่ไปยุ่งได้ไงเล่า



“ซังโกะ!!!!!! ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้ล่ะ ฟังก่อนได้มั้ย !!” มิโรคุตื๊อ เจ้าหมอนี่น่าสงสารแฮะ

ส่วนซังโกะก็เดินหนีเหมือนไม่ได้ยินอะไร



“ซังโกะ...ฟังผมนะ...”มิโรพูด อ่ากกก ฉันสงสารนายเหลือเกิน แล้วซังโกะก็เมินอีก



“ซังโกะ...” แต่ซังโกะก็เมินอยู่

เหอๆ ฉันว่าซังโกะก็ทำเกินไปไปหน่อยนะ



คราวนี้ฉันเห็นมิโรวิ่งตามหลังซังโกะแล้วคว้าแขนเลย



“อย่า...” ซังโกะพูดโดยไม่หันมา



“ซังโกะ!!! แบบนี้มันก็เจ็บปวดทั้ง 2 ฝ่ายนะ!! ไม่พูดไม่คุยอะไรกันแบบนี้มันอึดอัดนะ!! สู้บอกเลิกกันตรงๆยังเจ็บน้อยกว่าอีก!!” มิโรตะโกน อ่า...ฉันเห็นด้วยกับนายอย่างยิ่ง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นด้วยกับนายนะเนี่ย



ซังโกะก็หยุดเดินทันที และยืนเงียบ



“ซังโกะ...ผม...ผมขอโทษจริงๆนะ ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลยนะ..”



“ก็...ก็เพราะนายนั่นแหละ!!!! นายทำแบบนี้ทำไมล่ะ!!!” ซังโกะหันมาพร้อมน้ำตาท่วมเลย แหง่ก ฉันสงสารทั้งคู่เลยอะ



“ซังโกะ...อย่าร้องไห้นะ..ผมขอโทษ ผมไม่อยากให้เธอเศร้าเพราะผมมากไปกว่านี้อีกแล้วนะ”



“ฮือๆๆๆ...ฉัน...ฉันปวดใจนะรู้มั้ย..ทุกครั้งที่เธอทำ ฉันเบื่อแล้ว ฉันสู้กับนิสัยแบบนี้ไม่ไหวแล้ว..”



“ซังโกะ..ที่ผมทำไปผมต้องขอโทษจริงๆนะ ซังโกะ..หยุดร้องนะ..”

แต่ซังโกะก็ยังร้องอยู่อีก



“ตลอด 2 วัน ผมไม่ได้คุยกับผู้หญิงคนไหนเลย ผมไม่ได้มองผู้หญิงคนไหนเลยด้วย ผมมองแต่เธอนะ..มันปวดใจที่เธอเมินผม ไม่คุยกับผมแบบนี้..”



“ฮึกๆ..”



“ซังโกะ... ผมไม่อยากเห็นเธอเศร้าไปมากกว่านี้แล้ว..ผมรู้ว่าเธอยังรักผมอยู่ ผมก็รักเธอมากกว่าใครเลยนะ...ซังโกะ...ผมสัญญา.. ว่าผมจะปรับปรุงตัวเพื่อเธอนะ..ตกลงมั้ย?” โอ้โหว



“จริงนะ...ฮือ..ฮึ่ก ...สัญญานะ..”  ซังโกะสะอื้นและมองหน้ามิโร จริงๆแล้วคงอยากคืนดีกันมากเลยแหละ



“สัญญาสิ...ผมสัญญา..หยุดร้องนะ เรามากลับไปเป็นเหมือนเก่าเถอะ..” มิโรพูด

ซังโกะพยักหน้าตอนนี้ยังมีน้ำตาไหลออกมาเยอะอยู่เลย



มิโรจับคางซังโกะขึ้นมา แล้วก็จูบเปลือกตา ทำเอาฉันตกใจเลย



“อย่าร้องสิ...หยุดได้แล้วน่า..” มิโรพูด แหมใครจะหยุดร้องได้เร็วขนาดนั้น



“ก็เพราะใครล่ะ...ตาบ้า..ทำฉันร้องไห้...” ซังโกะเงยหน้าขึ้นมา ตอนนี้เหมือนจะกลับไปเป็นปกติแล้วแฮะ



“แฮะๆ” มิโรหัวเราะ



“มานี่มา ขอกอดหน่อย” มิโรพูด

ซังโกะยังไม่ได้ตอบอะไรเลย มิโรคุก็โผเข้าไปกอดซังโกะทันที



“หา....?” ซังโกะหน้าแดงเป็นลูกตำลึงขึ้นมาเลย  แล้วทำหน้าประมาณว่าเกิดอะไรขึ้น



“กอดกัน คืนดีแล้วนะ”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อยากจะกรี๊ดออกมาตอนนี้เลย



“อ...อืม..” ซังโกะหน้าแดงขึ้นไปอีก



“ไปกันเถอะเนอะซังโกะ มีเวรทำความสะอาดนี่ แล้วก็รีบเช็ดน้ำตาด้วยนะ เดี๋ยวคนเค้ารู้กันพอดีว่าเธอร้องไห้” มิโรจูงมือซังโกะเดินเข้าโรงเรียน



พอทั้งคู่เดินไปนอกสายตาฉัน ฉันลุกขึ้นมาทันที ฉันอึ้งเลย จะเรียกว่าไรดีล่ะ..คู่นี้มันก็..น่ารักดีมั้ง ไม่รู้สินะ แต่ตอนนั้นฉันอยากจะกรี๊ดออกมาเลย ตอนที่มิโรกอดซังโกะเนี่ย เหอๆๆๆ ไม่รู้ทำไม รู้สึกเหมือนตัวเองจะยุ่งเรื่องคนอื่นเค้าไปทุกวันแล้วแฮะ แต่ก็ดีใจแฮะ ที่ทั้งคู่ดีกันได้  มิโรนี่ร้ายไม่ใช่เล่นเลยนะ เอ้อ ว่าแต่เราเถอะขึ้นไปทำความสะอาดต่อดีกว่า เดี๋ยวโดนหาว่าอู้



จบ