อินุยาฉะ เทพอสูรจิ้งจอกเงิน [ Living Normal Life ]

ลำดับตอนที่ #16 : พระอาทิตย์ตกดิน

TT-TT โทษทีนะจ้ะที่มาอัพช้ามาก..(ตอนนี้แอบแม่มาอัพ) การบ้านเยอะมากจริงๆ หนังสือนี่พูนโต๊ะเลย (พูน?) เดี๋ยวนี้เริ่มหมดมุขล่ะอ่า แต่งไม่ค่อยสนุกเลย.. ยังไงก็ขอให้ติดตามชมกันต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณคร้าบบบบ



ตอนที่16



“เอาล่ะ...เริ่มทำสอบได้แล้ว...” คุณครูคาเอเดะพูด



แกร่กๆๆๆๆๆๆ เอ...เอานี่....บวก...แล้วก็...แกร่กๆๆๆๆ เออ ใช่แล้ว...เสร็จแล้วก็....แกร่กๆๆๆๆๆ อือฮึ...แล้วก็...แกร่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คำตอบก็......เอ....ใช่เปล่าหว่า มันใช่นะ ใช่จริงๆ! ข้อนี้มั่นใจ 100% เลย!! เอาล่ะ ข้อต่อไป....แกร่กๆๆๆๆๆๆ อือฮึ...เอานี่มา....อ๋อๆๆๆๆๆ งั้นๆๆๆ ข้ออื่นก็ทำแบบนี้หมด แล้วคำตอบก็...ใช่แล้วๆๆๆ ใช่แน่ๆ ถูกต้องแล้ว แล้วข้อนี้ก็....อ๋อๆๆๆ นี่แหละๆๆๆ ทำได้แล้ว จะว่าไปมันไม่ยากอย่างที่คิดไว้เลย ง๊ายง่าย พอเข้าใจแล้วมันง่ายมากเลยแฮะ ทำได้หมดเลย แถมบางข้อก็จำคำตอบของซังโกะจังได้อ่ะ หุหุหุ  เอาล่ะ นี่เหลือเวลาอีกเท่าไหร่นะ... 1 นาที... อีก 5 ข้อ... ทำทันแน่!! แกร่กๆๆๆๆๆๆๆๆ เอานี่มา...บวก....หาร..คูณ....ยกกำลัง...ส่วนด้วย...แกร่กๆๆๆๆๆ...อื้อๆๆๆๆ ...ปวดหัว....แต่ว่า....จะเสร็จแล้ว...เวลาเหลืออีก 30 วิเท่านั้น...ทันแน่...อีก3ข้อ... เอานี่มาบวก....พึมพำๆๆๆๆๆๆ....แกร่กๆๆ......



“เอาล่ะ...หมด...”  “เสร็จแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฉันกับอินุยาฉะลุกขึ้นพร้อมกัน



“แฮ่กๆๆๆๆๆ” พวกเราหอบทั้งคู่ ไม่รู้ทำไม ทำข้อสอบจนเหนื่อยอย่างงั้นเรอะ...



“ด...ดีมาก...กลับบ้านได้แล้ว...” ครูคาเอเดะเก็บข้อสอบและเดินออกจากห้อง



“เฮ่ออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ” ฉันกับอินุยาฉะถอนหายใจพร้อมกัน



______________________________________________________________________________________________________

ระหว่างทางกลับบ้าน



“โอย...ข้อสอบโหดชะมัด...ปวดมือไปหมดเลย” อินุยาฉะพูด



“อือ โฮ่ย แต่ก็พอทำได้นะ” ฉันพูด



“เออ เหนื่อยชะมัด นี่ไปนั่งเล่นกันเหอะ” อินุยาฉะพูดแล้วก็ชี้ไปที่ชิงช้า

โตแล้วยังจะชอบเล่นชิงช้าอีก แต่ก็ดีเหมือนกันแฮะ ฉันก็ไม่ได้ล่นมานานแล้วเหมือนกัน



ฉันเดินไปนั่งชิงช้ากับอินุยาฉะ แล้วก็แกว่งไปเรื่อยๆ อากาศดีจังแฮะ ท้องฟ้าสีส้ม ลมแรง แล้วตรงนี้ก็เงียบด้วย เป็นบรรยกาศที่เหมาะกับการพูดคุยจัง



“นี่...หวัดครั้งนั้นทำไมหายร็วจัง” ฉันชวนคุย



“หือ...ก็กินไอ้จิ้งจกอะไรนั่นน่ะ มันหายริงๆนะ” ห๊า นี่แกกินเข้าไปเรอะเนี่ย!!!!!! ซู๊ดหยอด



“ห๊า กินไปจริงอะ”



“ก็จริงน่ะสิ เหม็นมากอ่ะ แต่กินทีนะ หายเป็นปริดทิ้งเลย” ทำหน้ามั่นใจมากเลยแฮะ

ไอ้หมอนี่มันแปลกคนใช้ได้เลยอะ



จริงสิ...พอคิดถึงเรื่องไม่สบาย..ก็คิดไปถึงเรื่องไปเยี่ยมอินุยาฉะ พอคิดถงเรืองไปเยี่ยมอินุยาะก็คิดถึงเรื่อง....อินุยาฉะนอนละเมอ...กรี๊ดด..ฉ...ฉัน...ใจเต้นอีกแล้ว...หน้าก็ร้อนขึ้นมาเฉยๆ ตอนนี้ฉันชอบหมอนี่มาก มากถึงมากที่สุดแล้ว... อยากจะบอก...อยากจะถาม...เอาล่ะนะ....รวบรวมความกล้า...ฮึบ!!



“อินุยาฉะ...วันนั้น...เธอ...ละเมอด้วย...” ฉันพูดไป

เฮ้ย!! ฉันพูดไปผิดเรื่องเหรอเนี่ย!! อะๆๆๆ ฉันไม่ได้อยากพูดเรื่องน้านนนนนน



“อ...อ๋อ...อืม...รู้แล้วแหละ....” อินุยาฉะพูดตะกุกตะกัก



“ร...เหรอ....ล....แล้ว....ที่ว่า.....รู้สึก...แบบนั้น.....” ฉันรวบรวมความกล้าพูดออกไป กรี๊ดๆๆๆๆๆ อายๆๆๆๆ



“..............ก....ก็คง.......ง......ตรู๊ดๆๆๆๆ เอ่อ โทษทีมือถือมา ฮัลโหล....เออๆๆๆๆๆ ตามใจแก เออ ตามบาย แค่นี้นะ....ตู๊ด” พูดเร็ววางเร็วจริงแฮะ

ใครโทรมาเนี่ย ทำลายบรรยากาศจริงเลย



“ใครโทรมาเหรอ..”



“ชิปโป เฮ่อ..น่ารำคาญชะมัด....”



“อ...อืม”

เฮ่อ...ดันโทรมาขัดพอดี..ฉันไม่กล้าพูดอีกอะ อายแล้ว ไม่ไหวแล้ว พอแล้ว...



“อ่า..รู้จักกับชิปโปจังได้ไงน่ะ” ฉันพูดเปลี่ยนเรื่อง



“หืม....ก็รู้จักกันที่อเมริกาน่ะ”



“เหรอ...” เหอๆ เรื่องนั้นฉันรู้แล้วย่ะ



“ก็..ฉันอยู่กับ family แล้วคราวนี้ ชิปโปมันดันมาอยู่ family เดียวกันน่ะ เนื่องจากว่ามันบ้านไม่พอ แถมห้องนอนไม่พออีก ก็เลยต้องนอนห้องเดียวกันอีก ลำบากแทบแย่ แถมมันเป็นตัวป่วนเลยอะ ชอบหาเรื่องใส่ฉันทุกที แล้วแถมคนที่บ้านก็ไม่ดูแลชิปโปกับฉันด้วย...ก็เลยต้องดูแลกันเองอีก ตอนนี้ก็เลยกลายเป็นว่ามันเป็นน้องชายฉันไปแล้วอะสิ”



“อ่อ ฮิๆ น่ารักดีแฮะ รักกันไว้แบบนี้น่ะดีแล้วล่ะ” ตลกดีพอได้ยินเรื่องนี้แฮะ



ซักพักอินุยาฉะก็เงียบไป แล้วก็ทำหน้าเศร้าอีก เอ๊ะ...ไปอะไรไปอะ



“เป็นอะไรไปเหรอ” ฉันถาม



“อือ..เปล่าหรอก คิดถึงเรื่องที่อเมริกาน่ะ” อินุยาฉะพูดแล้วยังทำหน้าเศร้าอีก

เหอๆ คิดถึงเรื่องที่อเมริกาแล้วทำไมต้องทำหน้าเศร้าด้วยนะ ฉันว่า..คิดถึงคิเคียวแน่ๆเลย..สีหน้าบอกชัดมาก..แต่ช่างเหอะเนอะ...ฉันก็พยายามไม่คิดละกัน ปวดใจอีกแล้วแฮะเรา เอ้ออออ...เอ๋ ทำไมท้องฟ้ายิ่งส้มเข้าไปอีกแฮะปนฟ้าด้วย สวยจัง...พระอาทิตย์กำลังจะหายไปแล้ว สวยจังเลย..



“พระอาทิตย์จะตกดินแล้วแฮะ ดูสิ สวยจัง” ฉันพูดแล้วก็ลุกขึ้นเพื่อดูให้ชัด



“อืม” อินุยาฉะก็ลุกขึ้นเหมือนกัน



สวยจังแฮะ ธรรมชาตินี่สุดยอดเลยชอบจัง สวยมากๆ ดูจนกว่ามันจะตกดินเลยดีมั้ยเนี่ย เหอๆ คงนานไปแหละ อากาศดีจัง  

พอยืนมาซักพักก็รู้สึกว่ามันเงียบจัง อินุยาฉะไม่พูดอะไรเลย ฉันก็เลยจะหันไปหาหมอนั่น แต่ว่า....เจ้าหมอนั่นมันจ้องฉันอีกแล้วอ่ะ แถมจ้องใกล้ๆด้วย เหยๆๆๆๆ ทำไมต้องมาจ้องฉันแบบนั้นด้วย ฉันอายนะๆๆๆๆ



“ม..มีอะไรเหรอ...”ฉันพูด



“มีฝุ่นติดหน้า...”อินุยาฉะพูด

โถ่เอ๊ยยยยยยยย แค่ฝุนติดหน้าแล้วทำไมต้องจ้องฉันแบบนี้ด้วย เล่นจ้องซะอายเลย



“ตรงไหนเหรอ” ฉันเอามือคลำๆหน้า คลำไปเรื่อยๆ



“ไม่ใช่ ตรงนี้ต่ะหาก” อินุยาฉะเอามือมาเช็ดให้

พอเขาเช็ดเสร็จซักพักก็....มองหน้าฉันอยู่นาน แบบละสายตาไม่ได้...ฉันก็ไม่รู้ทำไมถึงลายตาไม่ได้เหมือนกัน...แสงอาทิตย์ที่เหลืออยู่น้อยนิดกระทบหน้าอินุยาฉะ ทำให้หน้ามองเข้าไปอีก..แล้วอยู่ๆอินุยาฉะก็โน้มลงมา....โน้มลงมาเรื่อยๆ....กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อายยยยยยยยย อะไรกันเนี่ย รึว่าจะ....!!!!!!! ฉันหลับตาไม่ลงเลย..แล้วตอนนี้...จมูกแตะกันแล้ว..แล้วก็.................................................................................................



“อ้าว เธอวันนั้นนี่เอง ว่าไงจ้ะน้องสาว“ เอ๋....เสียง เสียงใครนะ

ฉันกับอินุยาฉะผลักออกจากกันทันที ใครเนี่ยมาทำตัวเสียมารยาทแบบนี้!!



“ว่าไง ฉันเอง โคงะ ไง แหม แอบมาพรอดรักที่นี่นี่เอง”

ค...โคงะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



จบ