ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ย้อนความถึงคนๆนั้น (ที่ฟลอริด้า) 2 จบ
ตอนที่19 ย้อนความถึงคนๆนั้น (ที่ฟลอริด้า) 2 จบ
ฮ้าวววววววว เช้าแล้วเหรอเนี่ย ที่นี่นอนสบายจริงๆ หลับเป็นตายเลยแฮะ อ้าว อินุยาฉะไปไหนล่ะ ไม่อยู่ในห้องอะ อ่าว ไหงมันทิ้งฉันไว้อะ หาๆๆๆๆๆๆ ปล่อยเด็กอย่างฉันให้อยู่คนเดียว เป็นอย่างงี้ต้องโทรจิก!! ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดเบอร์อย่างรวดเร็ว 0001123949 ตื๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เฮ้ย ไม่รับ เอาอีก 0001123949 ตื๊ดๆๆๆๆๆๆๆ
“โหล” มันรับแล้ว
“อยู่ไหนวะ ทำไมแกทิ้งฉันไว้คนเดียวฮะ”
“ก็ปลุกแกยังไงก็ไม่ตื่นอะ ลงมาข้างล่างมากินข้าวเร็ว ตี๊ดๆๆๆ” พูดจบมันก็วางเลย
ทำไมต้องปล่อยเด็กตัวเล็กอย่างฉันให้อยู่คนเดียวด้วยนะ ฮือๆๆๆ เออ ลง ก็ลง
_____________________________________________________________________
ชั้นล่าง
พอฉันลงมาถึงฉันก็ว่าแล้ววว ทำไมมันถึงรีบลงมา มันอยู่กับคิเคียวนี่เอง ม่อจริงจริ๊ง ถึงกับขนาดทิ้งฉันเลยนี่นะ
“มาแล้ว ทำไมถึงทิ้งฉันไว้อ่ะ” ฉันมานั่งโต๊ะเดียวกับอินุยาฉะกับคิเคียว
“ก็บอกแล้วไงว่าปลุกแล้วไม่ยอมตื่น”อินุยาฉะพูด
เออๆ ฉันผิดเองละกัน
ฉันเดินไปหยิบอาหารแล้วก็มานั่งกิน
“นี่...อาซามะ ที่ว่าจะบอกน่ะอะไรเหรอ...” อินุยาฉะพูด
แหมมม ทำเรียกอาซามะ ที่แท้ก็อยากจะเรียกว่าคิเคียวจะตายชักแล้วอ่ะดิ แล้วมีอะไรกัน จะบอกอะไรกันเหรอ
“พ่อฉันเพิ่งโทรมาเมื่อเช้าน่ะ บอกกว่าให้ไปเรียนที่เท็กซัส - -\" พอบอกพ่อว่าเจอพวกเธอที่มาจากเท็กซัส ก็เลยบอกฉันน่ะนะ...บังเอิญมั้ย..พ่อฉันชอบเป็นแบบนี้ทุกทีแหละ ทำอะไรปุบปับ แล้ว..เธอมีโรงเรียนดีๆ พอที่จะแนะนำฉันได้บ้างมั้ย”
อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ อย่างงี้มาโรงเรียนฉันเลยสิ มีถึงไฮสคูลเลยน้า
“โรงเรียนที่ฉันเรียนอยู่....ก็ดีนะ” อินุยาฉะพูด ดีมากกกกก
_____________________________________________________________________
อยู่ฟลอริด้ามา 2 อาทิตย์แล้ว ฉันเบื่อจะตายชัก มาทีไม่กลับเลยนะ เพราะคิเคียวจังแหงๆ แถมเดี๋ยวนี้สนิทกันมากขึ้นไปอีก เห็นคิเคียวชวนไปเลือกซื้อของบ่อยๆ แถมไปเที่ยวกันบ่อยๆด้วย วันนี้ฉันเบื่อฉันเลยไม่ไป นอนรออยู่ที่รีสอรทยังดีกว่าอีก
“มาแล้ว...” อินุยาฉะเดินเข้าห้องมา
“เป็นไงมั่งล่ะ” ฉันถาม
“ซื้อขนมมาฝาก” อินุยาฉะพูดแล้วก็ยื่นกล่องขนมมาให้ฉัน
“ไม่ใช่อย่างงั้น ฉันหมายถึงกับคิเคียวตะหากเฟ้ย” ฉันพูด
“อ...หือ ทำไมเหรอ....” ไอ้นี่ หลบหน้าฉัน
“แหนะๆ” ฉันแหย่มันเล่น
“เฮ้ออออออ พรุ่งนี้จะเช็คเอาท์แล้วกลับแล้วนะ เกเว็นโทรมาตามแล้ว” อินุยาฉะพูดพร้อมกับล้มตัวลงนอน
“อี๋ เกเว็นอีกละ ฉันไม่อยากกลับเลยอะ แต่ช่างเหอะ ไม่อยากไปเลย เพราะอยู่กับคิเคียวจังสนุกจะตาย” ฉันพูด
“เดี๋ยวก็เจอกันที่โรงเรียนอยู่ดีแหละน่า เพราะคิเคียวจะย้ายมา...”
“เอ๋!! เอาจริงเหรอเนี่ย” ฉันกระโดดไปหาอินุยาฉะทันที
__________________________________________________________________
วันเปิดเทอม
อิอิอิอิอิอิอิ วันนี้คิเคียวจะเข้ามาโรงเรียนนี้แล้วล่ะ ดีใจจัง มีความสุขที่ซู้ดดดดดดดดด แต่วันนี้ยังไม่เห็นเลย ตอนนี้เลิกรียนแล้วเดี๋ยววันนี้เดินไปหาดีกว่า
“เพล้ง!!!” เอ๋ เสียงอะไรเนี่ย
ฉันเดินไปดูตามเสียง รู้สึกว่าจะเป็นเสียงกระจกแตกนะเนี่ย เอ๋ๆ
“เฮ้ย แกมาตรงนี้ทำไม หลบไป!” อ้าว เสียงเจ้าอินุยาฉะนี่หว่า มันทำกระจกแตกเป็นบานเลย บานเบ่อเร่อด้วย
ตอนนี้ที่ฉันเห็นก็คือ กระจกแตกเป็นเสี่ยงๆ กับเจ้าอินุยาฉะที่มีเรื่องกับคนอื่นอยู่ หวาๆๆๆๆ น่ากลัวอ้ะๆๆๆๆ
ซักพักไม่นานก็มีคนมามุงกันตรงนี้เพียบเลย แว๊กๆๆๆๆๆ “เพล้ง!!” เฮ้ย!! กระจกแตกอีกบานแล้วอะ เจ้าอินุยาฉะเป็นคนทำ หวาๆๆๆ ฉันเกือบโดนเศษกระจกแน่ะ แล้วทำไมไอ้หมอนี่ชอบมีเรื่องกับคนอื่นจังอะ นี่กระจกแตกไป 2 บานแล้วนะ เจ้าหมอนี่มันมีเรื่องในการทำกระจกแตกซะด้วย แย่แล้ว ทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆไอ้หมอนี่มันจะได้อยู่ที่โรงเรียนนี้ต่อไปรึเปล่าเนี่ย เราต้องห้ามมมมมมม
“อินุยาฉะ!!!!!!!!!!! หยุดดดดดดดดดดดด พอแล้วววววววววว” ฉันตะโกน
แต่มันก็ไม่ฟัง ทำงายดีๆๆๆๆๆๆๆ
“ชิปโป! เกิดอะไรขึ้น!” คิเคียววิ่งมาหาฉัน
หวาๆๆๆๆ คิเคียวเห็นธาตุแท้ของไอ้หมอนี่แล้ว
“อินุยาฉะ!!!!!!!!! หยุดเหอะนะ!!!!!!!!!” ฉันตะโกน
“เพล้ง!” กระจกแตกอีกใบแล้ว อะไรกันฟระ ตีกันทำไมต้องไปเกี่ยวกับกระจกด้วย ท่าทางจะห้ามไม่อยู่แล้ว
“หยุดเด้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฉันตะโกน
แต่มันไม่หยุด แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอย จะห้ามแล้วก็ไม่ฟัง ถ้าไม่ฟังก็เรื่องของแกล่ะ เตรียมโดนไล่ออกได้เลย
“อินุยาฉะ หยุดเดี๋ยวนี้!!!!!!” คิเคียวจังพูด ไม่ได้ตะโกนเลย
อินุยาฉะหูกระดิก ฉันว่ามันได้ยินแน่นอน 100% แต่ทำเป็นไม่ได้ยิน
“หยุด...”คิเคียวพูดอีก หูมันกระดิกอีกตามเคย
“ถ้าไม่หยุดฉันจะไม่ยุ่งกับเธอแล้วนะ” คิเคียวพูด
อินุยาฉะหยุดกึกทันที
“เฮอะ!!!!” อินุยาฉะสบถแล้วก็เดินหนีออกจากวงทันที ทำไมเอาแต่ใจอย่างงี้ฟระ
คิเคียวเดินตามไป อ่าว คิเคียวเดินไปฉันก็ต้องเดินไปด้วยดิ รอด้ววยยย
__________________________________________________________________________
โรงยิม
ฉันแอบเดินตามมา ตอนนี้ที่โรงยิมไม่มีใครอยู่เลย ยกเว้นอินุยาฉะกับคิเคียว(แล้วก็ฉันที่แอบมา) อินุยาฉะหยิบลูกบาสมาชู้ตลงแป้น คิเคียวเดินตามไปดู สงสัยหมอนี่จะโดนคิเคียวเทศแหงเลย
“นี่...” คิเคียวเดินเข้าไปหาอินุยาฉะ
“..........อะไร....”
“ทำไมเธอทำแบบนั้นล่ะ” คิเคียวถาม
“................มันก็เรื่องของฉัน....เธอไม่เกี่ยว...” อินุยาฉะพูด
อ้าว ทำไมพูดแบบนี้ล่ะฟระ เค้าอุตส่าห์เป็นห่วงตามมา
“อืม..ใช่ แต่เธอเป็นเพื่อนฉันนะ มีอะไรก็บอกกันได้ไม่ใช่เหรอ..”คิเคียวพูด
“........”มันเงียบอีก
ต่างจากวันที่ไปฟลอริด้าเด๊ะเลยนะแกเนี่ย
“นี่ ไปนั่งตรงนั้นกันเหอะ”คิเคียวพูดแล้วก็จูงมืออินุยาฉะไปนั่งที่เก้าอี้
“เอาล่ะ..เรามาคุยกันดีกว่า” คิเคียวพูดกับอินุยาฉะดีๆ
“......ก็ได้.......”
หา!!! ฉันไม่เชื่อหูตัวเองเลย ไอ้หมอนี่มันไม่ฟังใครง่ายๆไม่ใช่เรอะ
“เธอไม่ถูกกับเค้าเหรอ” คิเคียวถาม
“....ฉันไม่ถูกกับใครทั้งนั้นแหละ” อินุยาฉะตอบ
เหอๆ ฉันเห็นด้วยอย่างยิ่งเลย มันไม่เคยมีเพื่อนเลยซักคน จะมีก็มีแต่ฉันเท่านั้น กับพวกเกเว็นมันก็ทะเลาะกับเค้าเป็นประจำเลย
“ทำไมล่ะ...”คิเคียวถาม ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน
“....มีแต่คนมองว่าฉันต่างจากคนอื่น..”
“ยังไงล่ะ”
“..เธอมองไม่ออกเหรอไง..”
“ไม่เลย ฉันว่าเธอน่ะเหมือนกับทุกคนทั่วไป ไม่สิ..ไม่เหมือน..”
“เอ๋...” อินุยาฉะงง
“เธอน่ะ ไม่เหมือนกับคนอื่นที่ฉันเจอมาเลย เธอเป็นคนใจดี คิดถึงความรู้สึกคนอื่น จริงใจมากๆเลยนะ..ซึ่งฉันน่ะ ไม่เคยเจอเลย”คิเคียวพูด ทำไอ้เจ้าอินุยาฉะหน้าแดงหูแดงทันที อิอิอิอิอิ
“ร..เหรอ...”
“อื้ม ถึงใครจะมองเธอยังไง แต่ฉันก็มองว่าเธอเป็นเพื่อนนะ..” คิเคียวพูด
ทำเอาฉันประทับใจในตัวเธอมากเลยนะเนี่ย
“ช..เชอะ!” อินุยาฉะหันไปอีกทางนึง เป็นแบบนี้ทั้งปีอ่ะ
“ปะ..ไปทำแผลเถอะ..” คิเคียวลุกขึ้น และดินออกไป
อินุยาฉะมองเธอซักพักนึง แล้วก็เดินตามไป...
_______________________________________________________________________________
เวลาผ่านมาได้ 1 ปีแล้ว ช่างผ่านมาเร็วจริงๆน้า ตอนนี้ฉันเริ่มขึ้น ป.2 แล้ว อีกไม่นานก็คงจะได้กลับไปที่ญี่ปุ่นแล้วล่ะ เฮ้อ....ไม่อยากกลับไปเลย ฉันชอบทีนี่...แถมตอนนี้หิมะตกแล้วด้วย อีก 1 อาทิตย์จะถึงวันคริสมาสแล้วสิน้า...
“I’m back” ฉันเปิดประตูบ้านเกเว็น และวิ่งขึ้นห้อง ซึ่งเกเว็นไม่สนใจฉันเลยแม้แต้นิดเดียว ดีแล้วแหละ
“เฮ้ อินุยาฉะ วันนี้เราไปจัดงานคริสมาสกันเหอะ มีนัดไว้ไม่ใช่เรอะ” ฉันพูดพร้อมเปิดประตู เฮ้ย... ทำไมมันไม่อยู่อะ อีกละ ชอบเป็นแบบนี้อยู่เรื่อย ยิ่งพักหลังๆนี่ไม่ค่อยจะอยู่บ้านเล้ยยยยยยย ตั้งแต่เจอกับคิเคียวเนี่ย เอ๋...จะว่าไปน้า...วันนี้เพิ่งมีข่าวลือกันอยู่เลยว่าทั้งคู่เป็นแฟนกันแล้ว ไม่รู้ว่จริงรึเปล่านะ...แต่คิเคียวแก่กว่าหมอนี่ตั้ง 2 ปี โอ้วๆๆๆ ตัวเลขไม่เกี่ยวหรอก อิอิอิอิอิอิอิอิ เอ๊ะ เรานี่คิดอะไรเพ้อเจ้อฟะ แล้วเรื่องงานวันคริสมาสเล่า นัดเขาแล้วไม่ใช่เรอะ แถมเป็นงานใหญ่ด้วย จะไม่ไปช่วยเค้ามันคงจะไม่มีมารยาทไปหน่อยนา...แถมคนที่ชวนก็เป็นมหาเศรษฐีซะด้วย... เราจะชิ่งไปก่อนดีมั้ยน้า...
“นี่ ถ้าแกจะไปไหนให้โทรบอกชั้นด้วย ถ้าไม่โทรบอกล่ะก็....รู้มั้ยว่าจะเจออะไร?” คำพูดของอินุยาฉะลอยขึ้นมาบนหัวฉันทันที อ๊ากๆๆๆๆๆๆๆ เขกหัวร้อยครั้ง ไม่อาวววว เด็ดขาดดดดด แค่คิดก็เสียวแล้ว ก็มือถือนายปิดจะให้ฉันทำไงเล่าเฟ้ย เห็นทีจะต้องตามหาซะแล้วแฮะ อีกละ....ชีวิตฉันมันช่างแย่ซะจริง...
_________________________________________________________________________________
สวนสาธรานะ
แล้วทำไมเราต้องมาตามหาที่นี่ด้วย? ทำไมเราต้องมาตามด้วยฟระ แค่แอบๆไปมันก็ไม่รู้แล้ว... ทำไมเรามันโง่อย่างงี้ฟร้าๆๆๆ นี่ก็ค่ำแล้วด้วย ไม่ใช่เวลาที่เด็กอย่างเราจะเดินอยู่ที่นี่ ตัดใจซะดีกว่าแฮะเรา...ฉันเดินไปเรื่อยๆ..ปรากฏว่าหลงซะแล้วสิ!! เฮ้ยๆๆๆๆ แง้ๆๆๆๆๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ นี่มันสวนสาธารนะนะ!! ไม่ใช่ป่าที่ไหน แว้กๆๆๆๆๆ แง้ๆๆๆๆๆ ฉันวิ่งไปทั่ว แต่ก็ไม่เจอทางออกเลย นี่มันอะไรกันฟระ!!! งื้อๆๆๆๆๆ อ๊า!!!!!!!!! ตรงนั้นมีคนยืนอยู่!! ดีเลย ไปถามทางเค้าแล้วก็ให้เค้าพาไปด้วยเลยดีกว่า ฉันวิ่งอย่างสุดแรงเกิดเพื่อที่จะไปหาคนๆนั้น แต่ก็ต้องเบรกทันที “ครืดดดดดดดด!!!!!!”และหลบหลังต้นไม้....เมื่อได้เห็นภาพบาดตา(?)เข้า..... สิ่งที่ชั้นเห็นอยู่คือ...ผู้ชายหน้าตาดีมีผมยาวสีเงิน...กับผู้หญิงที่มีผมยาวสีดำ.. กำลังยืนจูบกัน............กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เด็กไม่สมควรดู!!! ฉันเข้าใจ ล้านเปอร์เซ็นเลยว่า... ไอ้หูหมานั่นมัน....เฮ้ยยยยยยยยยยย ว๊ากๆๆๆๆ ฉันรีบวิ่งหนีไปจากสถานที่ตรงนั้นแบบสุดแรงเกิด.....ในที่สุดฉันก็เจอทางออก...
_____________________________________________________________________________
“นี่ อินุยาฉะ ที่แกไม่ไปช่วยจัดงานคริสมาสที่บ้านมหาเศษฐ๊นั่นเพราะอะไรห๊า”ฉันถามหมอนั่นระหว่างอยู่ในห้อง ก็แน่อยู่แล้วว่าฉันรู้...
“.......จัดล่วงหน้าตั้ง1อาทิตย์จะไปทำไมกัน....”อินุยาฉะที่นอนอ่านการ์ตูนอยู่ตอบแบบหน้าตาเฉย
ฮั่นแน่.....ที่แกไม่มาเพราะจู๋จี๋กับคิเคียวอยู่ล่ะซี่.. แน๊ะๆๆๆ แซวมันเล่นดีกว่า
“เออ มีไรจะบอก วันคริสมาสฉันไม่ไปงานที่บ้านมหาเศรษฐีนั่นแล้วนะ..จะไปที่อื่นแทน” มันพูดอ้าว เฮ้ย
“อะไรอ่ะ อ้าว ไหงงั้นน่ะ งานที่นั่นเป็นงานที่แกตั้งใจรอมาตลอดเลยนะ...”
“เดทว่ะ”
............................................หะ.......................................................................................................
____________________________________________________________________________
คืนวันคริสมาส
ฉันชินโปะ ชิปโป...ไปงานคริสมาสของมหาเศรษฐีชื่อดัง...ได้ของขวัญมามากมาย..เป็นงานที่สนุกมาก...แต่ว่ามันแย่ตรงที่ไม่มีพี่ชายที่แสนดีมาด้วย..ถึงฉันจะเหม็นขี้หน้ามันขนาดไหน...แต่ฉันก็ยังรักมันอยู่ดี...ทำไมเราต้องซึมด้วยอ่ะ...ก็หมอนั่นมันมีความรัก...แล้วทำไมเราต้องเศร้าด้วยอ้ะ เราเชียร์คู่นั้นไม่ใช่เรอะ เฮ้อออออ น้อยใจชะมัด
________________________________________________________________________
วันรุ่งขึ้นที่บ้านเกเว็น
“ชิปโป แกเป็นไรวะ”มันถาม เชอะก็น้อยใจไงฟะ
“เปล่าหนิ แล้วนายล่ะเป็นไงมั่ง เดทเดิทไรนั่นอ่ะ” ฉันถามแบบไม่มองหน้ามัน เชอะ...แกทิ้งฉันไปมีความสุขอยู่กันสองคน
“เอ่อ..ก็ เฮ้อออ เอานี่ชิปโป ฉันให้แก” อินุยาฉะหยิบของจากกระเป๋าเป้ขึ้นมา เป็นกล่องของขวัญอันเล็กมาก พอเปิดมาก็เป็นตั๋วไปฟลอริด้าสองใบ อะ...ห๊า......เอ่อ.......
“เดี๋ยวไปกันอีกมะ คราวนี้ฟลอริด้าหน้าหนาว”มันพูดแล้วก็ยิ้ม
ฉันดีใจมาก มากๆเลยจริงๆ แต่ก็ต้องเก๊กไว้ก่อน ฮือๆๆๆ อยากร้องไห้ ฉัน...ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าไอ้หมอนี่มันให้ความสำคัญกับฉันขนาดไหน...ซึ้งอ่ะ...ซึ้งมาก ฉันไปกับนายอยู่แล้ว ฉันชอบที่จะไปเที่ยวกับนายมากที่สุดในโลก..
“เออ ไปก็ได้” ฉันพูดพร้อมกับหันหลัง แต่ตอนนี้น้ำตาซึมนองหน้าแล้ว
“ฮะๆๆๆๆ เรื่องแค่นี้จะร้องไห้ทำไมอะ” มันแซวฉัน แต่ตอนนี้ฉันไม่ขัดแย้งอะไรทั้งนั้น...
______________________________________________________________________
เวลาผ่านไปสองอาทิตย์ อีกห้าวันก็จะถึงเวลาไปฟลอริด้าแล้ว ตื่นเต้นๆๆๆๆๆๆๆ ระหว่างที่ฉันจัดของอยู่นั้นอินุยาฉะก็มีสายเข้ามาพอดี
“ฮัลโหล ว่าไง”มันรับ
“เอ๊ะ...เช้าวันพรุ่งนี้เหรอ...ทำไม...กะทันหันแบบนี้ล่ะ....”อินุยาฉะทำหน้าช็อ+ตกใจมาก.. เกิดอะไรขึ้นนะ
มันวางสายแล้วก็เอามือกุมหน้าผาก เกิดอะไรขึ้นนะ... ดูท่าจะเครียดมากๆเลย คราวนี้ฉันไม่ถามแล้วดีกว่า... อยากรู้แต่จะไม่ยุ่งอะไรแล้ว..
__________________________________________________________________
ตอนดึก
“เฮ้ย ชิปโป..” มันพูดปลุกฉัน ทำฉันตื่นเลย ฮึ้ยยยยยยยยยยยยยยยย ง่วงงงงงงงงงงงงง
“อื้ออออ อะไรอ้ะๆๆๆๆๆ” ฉันงอแง
“.....พรุ่งนี้เช้า...ไปสนามบินกับฉัน..” อ้าว ทำไมอะ
“ไมอะ”
“คิเคียวต้องย้ายบ้านไปฝรั่งเศสกะทันหัน...” ห๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
นี่มันอะไรกันเนี่ย!???! ทำไมมันกะทันหันจังฟระเนี่ย แต่เห็นว่าพ่อของคิเคียวชอบทำไรปุบปับนี่นา...
“เห้ย จริงดิ”ฉันถามให้แน่ใจ
“เออ..ฉันจะโกหกทำไมล่ะ แกนอนต่อเหอะ โทษทีที่ปลุก...”มันพูดแล้วก็นอนคลุมโปง
ทำไมเสียงมันเศร้าแปลกๆ...น่าสงสารมันแฮะ...อยู่ๆกะทันหันแบบนี้เลย..ฉันยังช็อกเลย โอยๆๆๆๆๆ ปวดเฮดๆๆๆ ง่า...ย้ายไปก็หมายความว่า..จะไม่กลับมาแล้วใช่ปะ อ่า งือ...ง่วงง่ะ..โถ่..ไม่อยากให้คิเคียวไปเลย...โถ่เอ๊ย พอได้ยินเรื่องนี้ก็นอนไม่หลับเลยอ่ะ...
______________________________________________________________________
ตอนเช้าที่สนามบิน
ฉันมาที่สนามบินกับอินุยาฉะ ตอนนี้ฉันยังง่วงๆอยู่เลย ไม่นึกว่ามันจะเช้าขนาดนี้....ตีสี่...พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นเลยมั้งเนี่ย คร่อก... ง่วงชะมัดเลย...
“เฮ้ย อย่าเพิ่งหลับดิ่” อินุยาฉะเขย่าตัวฉัน โอยยยยยยยยยยยยยยยยย ฉันง่วงอ้ะ แกนี่มัน...จับฉันมาทารุนจริงๆเลยโว้ยยยยยยย แงงงงงงงง ง่วงงงงงง
อินุยาฉะเดินไปหน้าประตูแล้วยืนพิงผนังอยู่แถวๆนั้น ไม่นานมันก็ยืนหลับไป ฉันหลับด้วยดีกว่าแฮะๆๆๆ ง่วงงง...
“ครืด....” อ๊ะ เสียงประตูเลื่อน แต่คงไม่มีไรหรอกมั้ง...แค่คนเข้าออกธรรมดาแหละ
“คิเคียว...”อินุยาฉะตื่นขึ้นมามองคนที่เข้าประตู คิเคียวเหรอ... ฉันลืมตาขึ้น เห็นว่าทั้งคู่จ้องกันตาแป๋วเลย จ้องกันไม่หยุด จะจ้องทำไมเนี่ยหาๆๆๆ แทนที่จะทักกัน..
“อรุณสวัสดิ์..”ทั้งคู่พูดขึ้นพร้อมกัน เล่นเอาฉันงงเลย แล้วฉันก็ยืนหลับต่อไป ฉันไม่ไหวแล้ว...ง่วงมาก...ไม่ไหวแล้วววววว คร่อกกกก....ฟี้ คร่อกกกก... อื๋ออ... เอ๋ อ้าว!! แล้วไหงฉันยืนหลับอยู่คนเดียวล่ะเนี่ย เฮ้ยๆๆๆๆๆๆ ทิ้งกันอีกแล้วอ้ะ แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง แง้ๆๆๆๆๆๆ อะไรกันเนี่ย...เฮ้อ...ไปไหนกันสองต่อสองอีกละ..ช่างเหอะ ปล่อยเค้าไป เราหลับต่อดีกว่า..คร่อกกกกกกก
______________________________________________________________________________
“ฉันต้องไปแล้วล่ะ..” คิเคียวพูดพลางลากกระเป๋าไปด้วย แง้..ฉันไม่อยากให้คิเคียวไปเลย..ฮือๆๆๆๆๆ .. ฉันชักจะอยากร้องไห้ขึ้นมาแล้วนา...
คิเคียวหันมาหาพวกฉันแล้วก็เดินมาหาอีกที เธออุ้มฉันขึ้นมากอดแล้วก็หอมแก้มฉัน อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ ฉันดีใจ+เสียใจสุดๆเลย แง้ๆๆๆๆๆ ตอนนี้น้ำตาฉันใหลเป็นทางเลย
“อย่าร้องไห้นะ ฉันจะไม่ลืมเธอหรอกชิปโป...” คิเคียวพูด วางฉันลงพื้น ฮือๆๆๆๆ ฮึกๆๆๆๆ ฉันพยักหน้า และก้มหน้าร้องไห้ต่อไป...แต่ถ้าฉันร้องไห้..แล้วเจ้าอินุยาฉะมันจะเป็นถึงขนาดไหนหว่า...
คิเคียวหันไปมองมัน มันก็มองเธอ...
“ฉันจะไม่ลืมเธอแน่อินุยาฉะ...จะไม่มีวันลืมไปจนชั่วชีวิต...”เธอพูด สีหน้าของคิเคียวนิ่งมาก แต่ฉันรู้ว่าในใจเธอเสียใจมากขนาดไหน
อินุยาฉะก็ดูจะเสียใจมากเหมือนกัน..เห็นแล้วสงสารอะ... แล้วฉันก็เห็นเจ้าอินุยาฉะมันเดินเข้าไปกอดคิเคียวซะแน่นเลย คิเคียวก็กอดมันตอบอ่ะนะ..แหม..ไม่อายเค้าเล้ย คนมองอยู่เยอะแยะ ฉันล่ะเขินตามไปด้วยเลย
“ฉันก็จะไม่ลืมเธอเหมือนกัน...”อินุยาฉะพูดแล้วก็จูบคิเคียวที่หน้าผาก อ๊ากกกกกกกกก...รู้สึกแปลกๆแฮะเรา
ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่คิเคียวจะต้องเดินไปจัดการเรื่องของเธอต่อแล้ว คิเคียวยิ้ม แล้วก็เดินไปอย่างช้าๆ เธอโบกมือไปด้วยเดินไปด้วยจนเธอลับสายตาพวกเราไป...อีกไม่นาน เธอก็ได้บินไปฝรั่งเศส...
___________________________________________________________________________________
ผ่านมา 3 วัน อินุยาฉะดูซึมๆแปลกๆแหะ ฉันก็ซึมนะ แต่ก็...นะ มันทำไรไม่ได้แล้วหนิ ยิ้มเข้าไว้ซี่ถึงจะดี แต่ฉันว่าตอนนี้อย่าไปยุ่งกับหมอนี่จะดีกว่าแหะ.. ซักพักก็มีคนเปิดประตูห้อง และก็มีจดหมายลอยเข้าห้องอะ ประตูก็ถูกปิดลง ฉันเดินไปดูจดหมายก็รู้สึกตกใจนิดหน่อยอะนะ...ฉันขว้างจดหมายให้เจ้าอินุยาฉะ มันมองฉันแล้วก็หยิบจดหมายมาอ่าน มันตกใจมากอะ แถมอยู่ๆมันก็ยิ้มขึ้นมาซะเฉยๆ..ก็นะ มันจากคิเคียวนี่...
_________________________________________________________________________________
ฉันไปฟลอริด้ากับอินุยาฉะ ขอบอกว่าหนุกมากกกกกกก ออิอิอิอิอิ หนุกเจงๆๆๆ ฉันเริ่มรักไอ้หมอนี่มากขึ้นทุกทีๆแล้วนะเนี้ย ฮะๆๆๆๆๆ เฮ้อออ ดูเหมือนเจ้าอินุยาฉะจะซึมน้อยลงรึเปล่าน้า แต่ก็ดีแล้วล่ะน้ออออออ ฉันกับมันเดินขึ้นห้องซักพักก็มือโทรศัพย์ดังในห้องอะนะ เจ้าอินุยาฉะมันก็เดินไปรับ..
“ฮัลโหล”
“อิจิโนเสะ...อินุยาฉะใช่ไหม....”คนที่โทรมาพูด
“อืมใช่ แต่นี่ใครเหรอ”
“ฉันคือ พ่อของคิเคียว .. ฉันจะโทรมาว่า..ไม่ต้องส่งจดหมายให้คิเคียวแล้ว...”
“ทำไมล่ะ...”อินุยาฉะพูดแบบมีสีหน้าตกใจนิดหน่อย มันเกิดอะไรขึ้นอะ
“คิเคียวถูกโจรที่ชื่อนาราคุ..ยิงจนเสียชีวิต..ตอนนี้นาราคุมันติดคุกไปแล้ว..และจะถูกประหารในไม่ช้านี่...”
“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!..........อะ..........” อินุยาฉะอ้าปากค้างไปเลย เกิดอะไรขึ้นอ้ะ
ซักพักมันก็วางสาย แล้วก็ทรุดลงกับพื้น... อะไรกันเกิดอะไรขึ้นเนี้ย อยู่ๆมันน้ำตาไหลอะ
“โถ่เอ๊ยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อยู่ๆมันตะโกนและหยิบข้าวของปาใสกำแพงใหญ่เลย ว้ากกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น่ากลัวอ้ะ กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ เกิดอะไรขึ้นเนี้ยยยยยยย ฉันสับสนไปหมดแล้วววววววววววววววว
“อ..อินุยาฉะ เกิดอะไรขึ้นอ่ะ นี่ๆๆ ใจเย็นๆก่อนนะ...”ฉันพูดกล่อมมัน
มันเดินไปที่เตียงแล้วก็นอนซมแบบไม่ให้ฉันเห็นหน้าด้วยอะ อะไรกัน
“ชิปโป...โทษนะ...ฉันอยากอยู่คนเดียว”มันพูด ฟังเสียงก็รู้ว่าร้องไห้อยู่อ้ะ ฮึ้ย....น่าสงสาร ฉันจะไม่ถามอะไรแล้ว ฉันเดินออกจากห้องอย่างเงียบๆ...
____________________________________________________________________________________
หลายเดือนต่อมา แม่ของอินุยาฉะมารับกลับญี่ปุ่น และพ่อฉันคงมารับในไม่ช้านี่แหละ...ฉันเพิ่งจะรู้ว่าคิเคียวตายแล้ว ฉันหัวใจสลายเลย...ทำไมถึงต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วยฉันก็ไม่รู้... โถ่เอ๊ย..ตลอดหลายเดือนมานี่อินุยาฉะไม่พูดกับใครเลย ผอมก็ผอมโทรมก็โทรม กินอะไรก็อ้วกออกมาหมด...แถมไม่ไปโรงเรียนอีกต่ะหาก...ฉันล่ะเศร้าแทนนายเลยว่ะ..ทำไมชีวิตนายต้องเจอแบบนี้ด้วยน้า....แต่ยังมีฉันอยู่ทั้งคนนะเฟ้ย... อ่า...เอ่อ...นานไปละล่ะ จบการย้อนความได้ละ คงเบื่อกันน่าดูแล้วล่ะ ฉันเล่านานไปหน่อนนะโทษที...(แถมเล่าเรื่องเท็กซัสอีกต่ะหาก)
จบจากการย้อนความ
จบ
ฮ้าวววววววว เช้าแล้วเหรอเนี่ย ที่นี่นอนสบายจริงๆ หลับเป็นตายเลยแฮะ อ้าว อินุยาฉะไปไหนล่ะ ไม่อยู่ในห้องอะ อ่าว ไหงมันทิ้งฉันไว้อะ หาๆๆๆๆๆๆ ปล่อยเด็กอย่างฉันให้อยู่คนเดียว เป็นอย่างงี้ต้องโทรจิก!! ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดเบอร์อย่างรวดเร็ว 0001123949 ตื๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เฮ้ย ไม่รับ เอาอีก 0001123949 ตื๊ดๆๆๆๆๆๆๆ
“โหล” มันรับแล้ว
“อยู่ไหนวะ ทำไมแกทิ้งฉันไว้คนเดียวฮะ”
“ก็ปลุกแกยังไงก็ไม่ตื่นอะ ลงมาข้างล่างมากินข้าวเร็ว ตี๊ดๆๆๆ” พูดจบมันก็วางเลย
ทำไมต้องปล่อยเด็กตัวเล็กอย่างฉันให้อยู่คนเดียวด้วยนะ ฮือๆๆๆ เออ ลง ก็ลง
_____________________________________________________________________
ชั้นล่าง
พอฉันลงมาถึงฉันก็ว่าแล้ววว ทำไมมันถึงรีบลงมา มันอยู่กับคิเคียวนี่เอง ม่อจริงจริ๊ง ถึงกับขนาดทิ้งฉันเลยนี่นะ
“มาแล้ว ทำไมถึงทิ้งฉันไว้อ่ะ” ฉันมานั่งโต๊ะเดียวกับอินุยาฉะกับคิเคียว
“ก็บอกแล้วไงว่าปลุกแล้วไม่ยอมตื่น”อินุยาฉะพูด
เออๆ ฉันผิดเองละกัน
ฉันเดินไปหยิบอาหารแล้วก็มานั่งกิน
“นี่...อาซามะ ที่ว่าจะบอกน่ะอะไรเหรอ...” อินุยาฉะพูด
แหมมม ทำเรียกอาซามะ ที่แท้ก็อยากจะเรียกว่าคิเคียวจะตายชักแล้วอ่ะดิ แล้วมีอะไรกัน จะบอกอะไรกันเหรอ
“พ่อฉันเพิ่งโทรมาเมื่อเช้าน่ะ บอกกว่าให้ไปเรียนที่เท็กซัส - -\" พอบอกพ่อว่าเจอพวกเธอที่มาจากเท็กซัส ก็เลยบอกฉันน่ะนะ...บังเอิญมั้ย..พ่อฉันชอบเป็นแบบนี้ทุกทีแหละ ทำอะไรปุบปับ แล้ว..เธอมีโรงเรียนดีๆ พอที่จะแนะนำฉันได้บ้างมั้ย”
อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ อย่างงี้มาโรงเรียนฉันเลยสิ มีถึงไฮสคูลเลยน้า
“โรงเรียนที่ฉันเรียนอยู่....ก็ดีนะ” อินุยาฉะพูด ดีมากกกกก
_____________________________________________________________________
อยู่ฟลอริด้ามา 2 อาทิตย์แล้ว ฉันเบื่อจะตายชัก มาทีไม่กลับเลยนะ เพราะคิเคียวจังแหงๆ แถมเดี๋ยวนี้สนิทกันมากขึ้นไปอีก เห็นคิเคียวชวนไปเลือกซื้อของบ่อยๆ แถมไปเที่ยวกันบ่อยๆด้วย วันนี้ฉันเบื่อฉันเลยไม่ไป นอนรออยู่ที่รีสอรทยังดีกว่าอีก
“มาแล้ว...” อินุยาฉะเดินเข้าห้องมา
“เป็นไงมั่งล่ะ” ฉันถาม
“ซื้อขนมมาฝาก” อินุยาฉะพูดแล้วก็ยื่นกล่องขนมมาให้ฉัน
“ไม่ใช่อย่างงั้น ฉันหมายถึงกับคิเคียวตะหากเฟ้ย” ฉันพูด
“อ...หือ ทำไมเหรอ....” ไอ้นี่ หลบหน้าฉัน
“แหนะๆ” ฉันแหย่มันเล่น
“เฮ้ออออออ พรุ่งนี้จะเช็คเอาท์แล้วกลับแล้วนะ เกเว็นโทรมาตามแล้ว” อินุยาฉะพูดพร้อมกับล้มตัวลงนอน
“อี๋ เกเว็นอีกละ ฉันไม่อยากกลับเลยอะ แต่ช่างเหอะ ไม่อยากไปเลย เพราะอยู่กับคิเคียวจังสนุกจะตาย” ฉันพูด
“เดี๋ยวก็เจอกันที่โรงเรียนอยู่ดีแหละน่า เพราะคิเคียวจะย้ายมา...”
“เอ๋!! เอาจริงเหรอเนี่ย” ฉันกระโดดไปหาอินุยาฉะทันที
__________________________________________________________________
วันเปิดเทอม
อิอิอิอิอิอิอิ วันนี้คิเคียวจะเข้ามาโรงเรียนนี้แล้วล่ะ ดีใจจัง มีความสุขที่ซู้ดดดดดดดดด แต่วันนี้ยังไม่เห็นเลย ตอนนี้เลิกรียนแล้วเดี๋ยววันนี้เดินไปหาดีกว่า
“เพล้ง!!!” เอ๋ เสียงอะไรเนี่ย
ฉันเดินไปดูตามเสียง รู้สึกว่าจะเป็นเสียงกระจกแตกนะเนี่ย เอ๋ๆ
“เฮ้ย แกมาตรงนี้ทำไม หลบไป!” อ้าว เสียงเจ้าอินุยาฉะนี่หว่า มันทำกระจกแตกเป็นบานเลย บานเบ่อเร่อด้วย
ตอนนี้ที่ฉันเห็นก็คือ กระจกแตกเป็นเสี่ยงๆ กับเจ้าอินุยาฉะที่มีเรื่องกับคนอื่นอยู่ หวาๆๆๆๆ น่ากลัวอ้ะๆๆๆๆ
ซักพักไม่นานก็มีคนมามุงกันตรงนี้เพียบเลย แว๊กๆๆๆๆๆ “เพล้ง!!” เฮ้ย!! กระจกแตกอีกบานแล้วอะ เจ้าอินุยาฉะเป็นคนทำ หวาๆๆๆ ฉันเกือบโดนเศษกระจกแน่ะ แล้วทำไมไอ้หมอนี่ชอบมีเรื่องกับคนอื่นจังอะ นี่กระจกแตกไป 2 บานแล้วนะ เจ้าหมอนี่มันมีเรื่องในการทำกระจกแตกซะด้วย แย่แล้ว ทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆไอ้หมอนี่มันจะได้อยู่ที่โรงเรียนนี้ต่อไปรึเปล่าเนี่ย เราต้องห้ามมมมมมม
“อินุยาฉะ!!!!!!!!!!! หยุดดดดดดดดดดดด พอแล้วววววววววว” ฉันตะโกน
แต่มันก็ไม่ฟัง ทำงายดีๆๆๆๆๆๆๆ
“ชิปโป! เกิดอะไรขึ้น!” คิเคียววิ่งมาหาฉัน
หวาๆๆๆๆ คิเคียวเห็นธาตุแท้ของไอ้หมอนี่แล้ว
“อินุยาฉะ!!!!!!!!! หยุดเหอะนะ!!!!!!!!!” ฉันตะโกน
“เพล้ง!” กระจกแตกอีกใบแล้ว อะไรกันฟระ ตีกันทำไมต้องไปเกี่ยวกับกระจกด้วย ท่าทางจะห้ามไม่อยู่แล้ว
“หยุดเด้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฉันตะโกน
แต่มันไม่หยุด แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอย จะห้ามแล้วก็ไม่ฟัง ถ้าไม่ฟังก็เรื่องของแกล่ะ เตรียมโดนไล่ออกได้เลย
“อินุยาฉะ หยุดเดี๋ยวนี้!!!!!!” คิเคียวจังพูด ไม่ได้ตะโกนเลย
อินุยาฉะหูกระดิก ฉันว่ามันได้ยินแน่นอน 100% แต่ทำเป็นไม่ได้ยิน
“หยุด...”คิเคียวพูดอีก หูมันกระดิกอีกตามเคย
“ถ้าไม่หยุดฉันจะไม่ยุ่งกับเธอแล้วนะ” คิเคียวพูด
อินุยาฉะหยุดกึกทันที
“เฮอะ!!!!” อินุยาฉะสบถแล้วก็เดินหนีออกจากวงทันที ทำไมเอาแต่ใจอย่างงี้ฟระ
คิเคียวเดินตามไป อ่าว คิเคียวเดินไปฉันก็ต้องเดินไปด้วยดิ รอด้ววยยย
__________________________________________________________________________
โรงยิม
ฉันแอบเดินตามมา ตอนนี้ที่โรงยิมไม่มีใครอยู่เลย ยกเว้นอินุยาฉะกับคิเคียว(แล้วก็ฉันที่แอบมา) อินุยาฉะหยิบลูกบาสมาชู้ตลงแป้น คิเคียวเดินตามไปดู สงสัยหมอนี่จะโดนคิเคียวเทศแหงเลย
“นี่...” คิเคียวเดินเข้าไปหาอินุยาฉะ
“..........อะไร....”
“ทำไมเธอทำแบบนั้นล่ะ” คิเคียวถาม
“................มันก็เรื่องของฉัน....เธอไม่เกี่ยว...” อินุยาฉะพูด
อ้าว ทำไมพูดแบบนี้ล่ะฟระ เค้าอุตส่าห์เป็นห่วงตามมา
“อืม..ใช่ แต่เธอเป็นเพื่อนฉันนะ มีอะไรก็บอกกันได้ไม่ใช่เหรอ..”คิเคียวพูด
“........”มันเงียบอีก
ต่างจากวันที่ไปฟลอริด้าเด๊ะเลยนะแกเนี่ย
“นี่ ไปนั่งตรงนั้นกันเหอะ”คิเคียวพูดแล้วก็จูงมืออินุยาฉะไปนั่งที่เก้าอี้
“เอาล่ะ..เรามาคุยกันดีกว่า” คิเคียวพูดกับอินุยาฉะดีๆ
“......ก็ได้.......”
หา!!! ฉันไม่เชื่อหูตัวเองเลย ไอ้หมอนี่มันไม่ฟังใครง่ายๆไม่ใช่เรอะ
“เธอไม่ถูกกับเค้าเหรอ” คิเคียวถาม
“....ฉันไม่ถูกกับใครทั้งนั้นแหละ” อินุยาฉะตอบ
เหอๆ ฉันเห็นด้วยอย่างยิ่งเลย มันไม่เคยมีเพื่อนเลยซักคน จะมีก็มีแต่ฉันเท่านั้น กับพวกเกเว็นมันก็ทะเลาะกับเค้าเป็นประจำเลย
“ทำไมล่ะ...”คิเคียวถาม ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน
“....มีแต่คนมองว่าฉันต่างจากคนอื่น..”
“ยังไงล่ะ”
“..เธอมองไม่ออกเหรอไง..”
“ไม่เลย ฉันว่าเธอน่ะเหมือนกับทุกคนทั่วไป ไม่สิ..ไม่เหมือน..”
“เอ๋...” อินุยาฉะงง
“เธอน่ะ ไม่เหมือนกับคนอื่นที่ฉันเจอมาเลย เธอเป็นคนใจดี คิดถึงความรู้สึกคนอื่น จริงใจมากๆเลยนะ..ซึ่งฉันน่ะ ไม่เคยเจอเลย”คิเคียวพูด ทำไอ้เจ้าอินุยาฉะหน้าแดงหูแดงทันที อิอิอิอิอิ
“ร..เหรอ...”
“อื้ม ถึงใครจะมองเธอยังไง แต่ฉันก็มองว่าเธอเป็นเพื่อนนะ..” คิเคียวพูด
ทำเอาฉันประทับใจในตัวเธอมากเลยนะเนี่ย
“ช..เชอะ!” อินุยาฉะหันไปอีกทางนึง เป็นแบบนี้ทั้งปีอ่ะ
“ปะ..ไปทำแผลเถอะ..” คิเคียวลุกขึ้น และดินออกไป
อินุยาฉะมองเธอซักพักนึง แล้วก็เดินตามไป...
_______________________________________________________________________________
เวลาผ่านมาได้ 1 ปีแล้ว ช่างผ่านมาเร็วจริงๆน้า ตอนนี้ฉันเริ่มขึ้น ป.2 แล้ว อีกไม่นานก็คงจะได้กลับไปที่ญี่ปุ่นแล้วล่ะ เฮ้อ....ไม่อยากกลับไปเลย ฉันชอบทีนี่...แถมตอนนี้หิมะตกแล้วด้วย อีก 1 อาทิตย์จะถึงวันคริสมาสแล้วสิน้า...
“I’m back” ฉันเปิดประตูบ้านเกเว็น และวิ่งขึ้นห้อง ซึ่งเกเว็นไม่สนใจฉันเลยแม้แต้นิดเดียว ดีแล้วแหละ
“เฮ้ อินุยาฉะ วันนี้เราไปจัดงานคริสมาสกันเหอะ มีนัดไว้ไม่ใช่เรอะ” ฉันพูดพร้อมเปิดประตู เฮ้ย... ทำไมมันไม่อยู่อะ อีกละ ชอบเป็นแบบนี้อยู่เรื่อย ยิ่งพักหลังๆนี่ไม่ค่อยจะอยู่บ้านเล้ยยยยยยย ตั้งแต่เจอกับคิเคียวเนี่ย เอ๋...จะว่าไปน้า...วันนี้เพิ่งมีข่าวลือกันอยู่เลยว่าทั้งคู่เป็นแฟนกันแล้ว ไม่รู้ว่จริงรึเปล่านะ...แต่คิเคียวแก่กว่าหมอนี่ตั้ง 2 ปี โอ้วๆๆๆ ตัวเลขไม่เกี่ยวหรอก อิอิอิอิอิอิอิอิ เอ๊ะ เรานี่คิดอะไรเพ้อเจ้อฟะ แล้วเรื่องงานวันคริสมาสเล่า นัดเขาแล้วไม่ใช่เรอะ แถมเป็นงานใหญ่ด้วย จะไม่ไปช่วยเค้ามันคงจะไม่มีมารยาทไปหน่อยนา...แถมคนที่ชวนก็เป็นมหาเศรษฐีซะด้วย... เราจะชิ่งไปก่อนดีมั้ยน้า...
“นี่ ถ้าแกจะไปไหนให้โทรบอกชั้นด้วย ถ้าไม่โทรบอกล่ะก็....รู้มั้ยว่าจะเจออะไร?” คำพูดของอินุยาฉะลอยขึ้นมาบนหัวฉันทันที อ๊ากๆๆๆๆๆๆๆ เขกหัวร้อยครั้ง ไม่อาวววว เด็ดขาดดดดด แค่คิดก็เสียวแล้ว ก็มือถือนายปิดจะให้ฉันทำไงเล่าเฟ้ย เห็นทีจะต้องตามหาซะแล้วแฮะ อีกละ....ชีวิตฉันมันช่างแย่ซะจริง...
_________________________________________________________________________________
สวนสาธรานะ
แล้วทำไมเราต้องมาตามหาที่นี่ด้วย? ทำไมเราต้องมาตามด้วยฟระ แค่แอบๆไปมันก็ไม่รู้แล้ว... ทำไมเรามันโง่อย่างงี้ฟร้าๆๆๆ นี่ก็ค่ำแล้วด้วย ไม่ใช่เวลาที่เด็กอย่างเราจะเดินอยู่ที่นี่ ตัดใจซะดีกว่าแฮะเรา...ฉันเดินไปเรื่อยๆ..ปรากฏว่าหลงซะแล้วสิ!! เฮ้ยๆๆๆๆ แง้ๆๆๆๆๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ นี่มันสวนสาธารนะนะ!! ไม่ใช่ป่าที่ไหน แว้กๆๆๆๆๆ แง้ๆๆๆๆๆ ฉันวิ่งไปทั่ว แต่ก็ไม่เจอทางออกเลย นี่มันอะไรกันฟระ!!! งื้อๆๆๆๆๆ อ๊า!!!!!!!!! ตรงนั้นมีคนยืนอยู่!! ดีเลย ไปถามทางเค้าแล้วก็ให้เค้าพาไปด้วยเลยดีกว่า ฉันวิ่งอย่างสุดแรงเกิดเพื่อที่จะไปหาคนๆนั้น แต่ก็ต้องเบรกทันที “ครืดดดดดดดด!!!!!!”และหลบหลังต้นไม้....เมื่อได้เห็นภาพบาดตา(?)เข้า..... สิ่งที่ชั้นเห็นอยู่คือ...ผู้ชายหน้าตาดีมีผมยาวสีเงิน...กับผู้หญิงที่มีผมยาวสีดำ.. กำลังยืนจูบกัน............กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เด็กไม่สมควรดู!!! ฉันเข้าใจ ล้านเปอร์เซ็นเลยว่า... ไอ้หูหมานั่นมัน....เฮ้ยยยยยยยยยยย ว๊ากๆๆๆๆ ฉันรีบวิ่งหนีไปจากสถานที่ตรงนั้นแบบสุดแรงเกิด.....ในที่สุดฉันก็เจอทางออก...
_____________________________________________________________________________
“นี่ อินุยาฉะ ที่แกไม่ไปช่วยจัดงานคริสมาสที่บ้านมหาเศษฐ๊นั่นเพราะอะไรห๊า”ฉันถามหมอนั่นระหว่างอยู่ในห้อง ก็แน่อยู่แล้วว่าฉันรู้...
“.......จัดล่วงหน้าตั้ง1อาทิตย์จะไปทำไมกัน....”อินุยาฉะที่นอนอ่านการ์ตูนอยู่ตอบแบบหน้าตาเฉย
ฮั่นแน่.....ที่แกไม่มาเพราะจู๋จี๋กับคิเคียวอยู่ล่ะซี่.. แน๊ะๆๆๆ แซวมันเล่นดีกว่า
“เออ มีไรจะบอก วันคริสมาสฉันไม่ไปงานที่บ้านมหาเศรษฐีนั่นแล้วนะ..จะไปที่อื่นแทน” มันพูดอ้าว เฮ้ย
“อะไรอ่ะ อ้าว ไหงงั้นน่ะ งานที่นั่นเป็นงานที่แกตั้งใจรอมาตลอดเลยนะ...”
“เดทว่ะ”
............................................หะ.......................................................................................................
____________________________________________________________________________
คืนวันคริสมาส
ฉันชินโปะ ชิปโป...ไปงานคริสมาสของมหาเศรษฐีชื่อดัง...ได้ของขวัญมามากมาย..เป็นงานที่สนุกมาก...แต่ว่ามันแย่ตรงที่ไม่มีพี่ชายที่แสนดีมาด้วย..ถึงฉันจะเหม็นขี้หน้ามันขนาดไหน...แต่ฉันก็ยังรักมันอยู่ดี...ทำไมเราต้องซึมด้วยอ่ะ...ก็หมอนั่นมันมีความรัก...แล้วทำไมเราต้องเศร้าด้วยอ้ะ เราเชียร์คู่นั้นไม่ใช่เรอะ เฮ้อออออ น้อยใจชะมัด
________________________________________________________________________
วันรุ่งขึ้นที่บ้านเกเว็น
“ชิปโป แกเป็นไรวะ”มันถาม เชอะก็น้อยใจไงฟะ
“เปล่าหนิ แล้วนายล่ะเป็นไงมั่ง เดทเดิทไรนั่นอ่ะ” ฉันถามแบบไม่มองหน้ามัน เชอะ...แกทิ้งฉันไปมีความสุขอยู่กันสองคน
“เอ่อ..ก็ เฮ้อออ เอานี่ชิปโป ฉันให้แก” อินุยาฉะหยิบของจากกระเป๋าเป้ขึ้นมา เป็นกล่องของขวัญอันเล็กมาก พอเปิดมาก็เป็นตั๋วไปฟลอริด้าสองใบ อะ...ห๊า......เอ่อ.......
“เดี๋ยวไปกันอีกมะ คราวนี้ฟลอริด้าหน้าหนาว”มันพูดแล้วก็ยิ้ม
ฉันดีใจมาก มากๆเลยจริงๆ แต่ก็ต้องเก๊กไว้ก่อน ฮือๆๆๆ อยากร้องไห้ ฉัน...ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าไอ้หมอนี่มันให้ความสำคัญกับฉันขนาดไหน...ซึ้งอ่ะ...ซึ้งมาก ฉันไปกับนายอยู่แล้ว ฉันชอบที่จะไปเที่ยวกับนายมากที่สุดในโลก..
“เออ ไปก็ได้” ฉันพูดพร้อมกับหันหลัง แต่ตอนนี้น้ำตาซึมนองหน้าแล้ว
“ฮะๆๆๆๆ เรื่องแค่นี้จะร้องไห้ทำไมอะ” มันแซวฉัน แต่ตอนนี้ฉันไม่ขัดแย้งอะไรทั้งนั้น...
______________________________________________________________________
เวลาผ่านไปสองอาทิตย์ อีกห้าวันก็จะถึงเวลาไปฟลอริด้าแล้ว ตื่นเต้นๆๆๆๆๆๆๆ ระหว่างที่ฉันจัดของอยู่นั้นอินุยาฉะก็มีสายเข้ามาพอดี
“ฮัลโหล ว่าไง”มันรับ
“เอ๊ะ...เช้าวันพรุ่งนี้เหรอ...ทำไม...กะทันหันแบบนี้ล่ะ....”อินุยาฉะทำหน้าช็อ+ตกใจมาก.. เกิดอะไรขึ้นนะ
มันวางสายแล้วก็เอามือกุมหน้าผาก เกิดอะไรขึ้นนะ... ดูท่าจะเครียดมากๆเลย คราวนี้ฉันไม่ถามแล้วดีกว่า... อยากรู้แต่จะไม่ยุ่งอะไรแล้ว..
__________________________________________________________________
ตอนดึก
“เฮ้ย ชิปโป..” มันพูดปลุกฉัน ทำฉันตื่นเลย ฮึ้ยยยยยยยยยยยยยยยย ง่วงงงงงงงงงงงงง
“อื้ออออ อะไรอ้ะๆๆๆๆๆ” ฉันงอแง
“.....พรุ่งนี้เช้า...ไปสนามบินกับฉัน..” อ้าว ทำไมอะ
“ไมอะ”
“คิเคียวต้องย้ายบ้านไปฝรั่งเศสกะทันหัน...” ห๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
นี่มันอะไรกันเนี่ย!???! ทำไมมันกะทันหันจังฟระเนี่ย แต่เห็นว่าพ่อของคิเคียวชอบทำไรปุบปับนี่นา...
“เห้ย จริงดิ”ฉันถามให้แน่ใจ
“เออ..ฉันจะโกหกทำไมล่ะ แกนอนต่อเหอะ โทษทีที่ปลุก...”มันพูดแล้วก็นอนคลุมโปง
ทำไมเสียงมันเศร้าแปลกๆ...น่าสงสารมันแฮะ...อยู่ๆกะทันหันแบบนี้เลย..ฉันยังช็อกเลย โอยๆๆๆๆๆ ปวดเฮดๆๆๆ ง่า...ย้ายไปก็หมายความว่า..จะไม่กลับมาแล้วใช่ปะ อ่า งือ...ง่วงง่ะ..โถ่..ไม่อยากให้คิเคียวไปเลย...โถ่เอ๊ย พอได้ยินเรื่องนี้ก็นอนไม่หลับเลยอ่ะ...
______________________________________________________________________
ตอนเช้าที่สนามบิน
ฉันมาที่สนามบินกับอินุยาฉะ ตอนนี้ฉันยังง่วงๆอยู่เลย ไม่นึกว่ามันจะเช้าขนาดนี้....ตีสี่...พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นเลยมั้งเนี่ย คร่อก... ง่วงชะมัดเลย...
“เฮ้ย อย่าเพิ่งหลับดิ่” อินุยาฉะเขย่าตัวฉัน โอยยยยยยยยยยยยยยยยย ฉันง่วงอ้ะ แกนี่มัน...จับฉันมาทารุนจริงๆเลยโว้ยยยยยยย แงงงงงงงง ง่วงงงงงง
อินุยาฉะเดินไปหน้าประตูแล้วยืนพิงผนังอยู่แถวๆนั้น ไม่นานมันก็ยืนหลับไป ฉันหลับด้วยดีกว่าแฮะๆๆๆ ง่วงงง...
“ครืด....” อ๊ะ เสียงประตูเลื่อน แต่คงไม่มีไรหรอกมั้ง...แค่คนเข้าออกธรรมดาแหละ
“คิเคียว...”อินุยาฉะตื่นขึ้นมามองคนที่เข้าประตู คิเคียวเหรอ... ฉันลืมตาขึ้น เห็นว่าทั้งคู่จ้องกันตาแป๋วเลย จ้องกันไม่หยุด จะจ้องทำไมเนี่ยหาๆๆๆ แทนที่จะทักกัน..
“อรุณสวัสดิ์..”ทั้งคู่พูดขึ้นพร้อมกัน เล่นเอาฉันงงเลย แล้วฉันก็ยืนหลับต่อไป ฉันไม่ไหวแล้ว...ง่วงมาก...ไม่ไหวแล้วววววว คร่อกกกก....ฟี้ คร่อกกกก... อื๋ออ... เอ๋ อ้าว!! แล้วไหงฉันยืนหลับอยู่คนเดียวล่ะเนี่ย เฮ้ยๆๆๆๆๆๆ ทิ้งกันอีกแล้วอ้ะ แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง แง้ๆๆๆๆๆๆ อะไรกันเนี่ย...เฮ้อ...ไปไหนกันสองต่อสองอีกละ..ช่างเหอะ ปล่อยเค้าไป เราหลับต่อดีกว่า..คร่อกกกกกกก
______________________________________________________________________________
“ฉันต้องไปแล้วล่ะ..” คิเคียวพูดพลางลากกระเป๋าไปด้วย แง้..ฉันไม่อยากให้คิเคียวไปเลย..ฮือๆๆๆๆๆ .. ฉันชักจะอยากร้องไห้ขึ้นมาแล้วนา...
คิเคียวหันมาหาพวกฉันแล้วก็เดินมาหาอีกที เธออุ้มฉันขึ้นมากอดแล้วก็หอมแก้มฉัน อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ ฉันดีใจ+เสียใจสุดๆเลย แง้ๆๆๆๆๆ ตอนนี้น้ำตาฉันใหลเป็นทางเลย
“อย่าร้องไห้นะ ฉันจะไม่ลืมเธอหรอกชิปโป...” คิเคียวพูด วางฉันลงพื้น ฮือๆๆๆๆ ฮึกๆๆๆๆ ฉันพยักหน้า และก้มหน้าร้องไห้ต่อไป...แต่ถ้าฉันร้องไห้..แล้วเจ้าอินุยาฉะมันจะเป็นถึงขนาดไหนหว่า...
คิเคียวหันไปมองมัน มันก็มองเธอ...
“ฉันจะไม่ลืมเธอแน่อินุยาฉะ...จะไม่มีวันลืมไปจนชั่วชีวิต...”เธอพูด สีหน้าของคิเคียวนิ่งมาก แต่ฉันรู้ว่าในใจเธอเสียใจมากขนาดไหน
อินุยาฉะก็ดูจะเสียใจมากเหมือนกัน..เห็นแล้วสงสารอะ... แล้วฉันก็เห็นเจ้าอินุยาฉะมันเดินเข้าไปกอดคิเคียวซะแน่นเลย คิเคียวก็กอดมันตอบอ่ะนะ..แหม..ไม่อายเค้าเล้ย คนมองอยู่เยอะแยะ ฉันล่ะเขินตามไปด้วยเลย
“ฉันก็จะไม่ลืมเธอเหมือนกัน...”อินุยาฉะพูดแล้วก็จูบคิเคียวที่หน้าผาก อ๊ากกกกกกกกก...รู้สึกแปลกๆแฮะเรา
ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่คิเคียวจะต้องเดินไปจัดการเรื่องของเธอต่อแล้ว คิเคียวยิ้ม แล้วก็เดินไปอย่างช้าๆ เธอโบกมือไปด้วยเดินไปด้วยจนเธอลับสายตาพวกเราไป...อีกไม่นาน เธอก็ได้บินไปฝรั่งเศส...
___________________________________________________________________________________
ผ่านมา 3 วัน อินุยาฉะดูซึมๆแปลกๆแหะ ฉันก็ซึมนะ แต่ก็...นะ มันทำไรไม่ได้แล้วหนิ ยิ้มเข้าไว้ซี่ถึงจะดี แต่ฉันว่าตอนนี้อย่าไปยุ่งกับหมอนี่จะดีกว่าแหะ.. ซักพักก็มีคนเปิดประตูห้อง และก็มีจดหมายลอยเข้าห้องอะ ประตูก็ถูกปิดลง ฉันเดินไปดูจดหมายก็รู้สึกตกใจนิดหน่อยอะนะ...ฉันขว้างจดหมายให้เจ้าอินุยาฉะ มันมองฉันแล้วก็หยิบจดหมายมาอ่าน มันตกใจมากอะ แถมอยู่ๆมันก็ยิ้มขึ้นมาซะเฉยๆ..ก็นะ มันจากคิเคียวนี่...
_________________________________________________________________________________
ฉันไปฟลอริด้ากับอินุยาฉะ ขอบอกว่าหนุกมากกกกกกก ออิอิอิอิอิ หนุกเจงๆๆๆ ฉันเริ่มรักไอ้หมอนี่มากขึ้นทุกทีๆแล้วนะเนี้ย ฮะๆๆๆๆๆ เฮ้อออ ดูเหมือนเจ้าอินุยาฉะจะซึมน้อยลงรึเปล่าน้า แต่ก็ดีแล้วล่ะน้ออออออ ฉันกับมันเดินขึ้นห้องซักพักก็มือโทรศัพย์ดังในห้องอะนะ เจ้าอินุยาฉะมันก็เดินไปรับ..
“ฮัลโหล”
“อิจิโนเสะ...อินุยาฉะใช่ไหม....”คนที่โทรมาพูด
“อืมใช่ แต่นี่ใครเหรอ”
“ฉันคือ พ่อของคิเคียว .. ฉันจะโทรมาว่า..ไม่ต้องส่งจดหมายให้คิเคียวแล้ว...”
“ทำไมล่ะ...”อินุยาฉะพูดแบบมีสีหน้าตกใจนิดหน่อย มันเกิดอะไรขึ้นอะ
“คิเคียวถูกโจรที่ชื่อนาราคุ..ยิงจนเสียชีวิต..ตอนนี้นาราคุมันติดคุกไปแล้ว..และจะถูกประหารในไม่ช้านี่...”
“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!..........อะ..........” อินุยาฉะอ้าปากค้างไปเลย เกิดอะไรขึ้นอ้ะ
ซักพักมันก็วางสาย แล้วก็ทรุดลงกับพื้น... อะไรกันเกิดอะไรขึ้นเนี้ย อยู่ๆมันน้ำตาไหลอะ
“โถ่เอ๊ยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อยู่ๆมันตะโกนและหยิบข้าวของปาใสกำแพงใหญ่เลย ว้ากกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น่ากลัวอ้ะ กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ เกิดอะไรขึ้นเนี้ยยยยยยย ฉันสับสนไปหมดแล้วววววววววววววววว
“อ..อินุยาฉะ เกิดอะไรขึ้นอ่ะ นี่ๆๆ ใจเย็นๆก่อนนะ...”ฉันพูดกล่อมมัน
มันเดินไปที่เตียงแล้วก็นอนซมแบบไม่ให้ฉันเห็นหน้าด้วยอะ อะไรกัน
“ชิปโป...โทษนะ...ฉันอยากอยู่คนเดียว”มันพูด ฟังเสียงก็รู้ว่าร้องไห้อยู่อ้ะ ฮึ้ย....น่าสงสาร ฉันจะไม่ถามอะไรแล้ว ฉันเดินออกจากห้องอย่างเงียบๆ...
____________________________________________________________________________________
หลายเดือนต่อมา แม่ของอินุยาฉะมารับกลับญี่ปุ่น และพ่อฉันคงมารับในไม่ช้านี่แหละ...ฉันเพิ่งจะรู้ว่าคิเคียวตายแล้ว ฉันหัวใจสลายเลย...ทำไมถึงต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วยฉันก็ไม่รู้... โถ่เอ๊ย..ตลอดหลายเดือนมานี่อินุยาฉะไม่พูดกับใครเลย ผอมก็ผอมโทรมก็โทรม กินอะไรก็อ้วกออกมาหมด...แถมไม่ไปโรงเรียนอีกต่ะหาก...ฉันล่ะเศร้าแทนนายเลยว่ะ..ทำไมชีวิตนายต้องเจอแบบนี้ด้วยน้า....แต่ยังมีฉันอยู่ทั้งคนนะเฟ้ย... อ่า...เอ่อ...นานไปละล่ะ จบการย้อนความได้ละ คงเบื่อกันน่าดูแล้วล่ะ ฉันเล่านานไปหน่อนนะโทษที...(แถมเล่าเรื่องเท็กซัสอีกต่ะหาก)
จบจากการย้อนความ
จบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น