ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องวุ่นๆเมื่อได้เจอ.....
วันนี้วันจันทร์ วันเปิดเทอม เทอม2
“คาโงเมะ คาโงเมะ...ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปสายนะลูก วันเปิดเทอมวันแรกด้วยนะ”
“อือ...” แล้วฉันก็ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆแล้วดูนาฬิกา -_-
“ตายแล้ว!!! จะแปดโมงแล้ว!!สายอีกแล้วเหรอเนี่ย แย่จังๆๆๆๆๆ สงสัยคงคิดเรื่องเซียมซีมากไปหน่อย ทำไมฉันถึงเพ้อขนาดนี้นะเนี่ย มันก็แค่กระดาษใบเดียว เอ่อ แล้วก็คิดเรื่องของไอ้บ้าอินุยาฉะด้วย แต่ช่างเถอะ ฉันคงจะไม่ได้เจอมันอีกแล้ว”
ฉันรีบกินข้าวอย่างรวดเร็วและรีบวิ่งไปโรงเรียน ระหว่างที่ฉันวิ่งอยู่นั้น “กริ้งๆ” มีเสียงของรถจักรยาน ฉันเลยหันไปมอง
“อ้าว โฮโจคุง” โฮโจคุงขับจักรยารแล้วก็โบกมือไปด้วย
“คาโงเมะจัง นั่งซ้อนท้ายฉันมั้ย เดี๋ยวไปสายนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันวิ่งไปเองก็ได้จ้ะ” จริงด้วย ฉันควรจะวิ่งไปเอง ฉันจะได้ผอมลง
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า” เอ๊ โฮโจคุงนี่เซ้าซี้จัง
แต่ฉันจะนั่งดีมั้ยเนี่ย แล้วฉันก็ดูนาฬิกา เฮ้ย จะแปดโมงอยู่แล้ว เอาไงเอากัน
“โอเค งั้นไปกันเลยเดี๋ยวไม่ทัน” แล้วฉันก็ขึ้นไปนั่งบนจักรยานของโฮโจคุงทันที
เอ๊ รู้สึกว่าโฮโจคุงขับจักรยานช้ากว่าปกติ หรือว่า.. !! เราตัวหนักขึ้น !!
“ผมต้องขับช้าๆเข้าไว้ เพราะคาโงเมะจังจะได้ปลอดภัยครับ” ปลอดภัยบ้าบออะไรเล่า ฉันจะไปตายตอนอยู่ในห้องเรียนน่ะสิ
“ขับให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้นะโฮโจคุง” ฉันพูดแต่ท่าทางเขาจะไม่ได้ยิน เฮ้อ~~~
______________________________________________________________________________________________________
โรงเรียน
“ขอบใจมากนะโฮโจคุง ฉันไปล่ะ” ฉันพูดแล้วก็รีบวิ่งไปห้องเรียนทันที
______________________________________________________________________________________________________
ห้องเรียน
“แฮ่กๆ....แฮ้ก.... ฉันมาทันใช่มั้ย แฮ่กๆ....”
“โห...มาแบบเส้นยาแดงผ่าแปดเลยนะ ดีนะที่ครูยังไม่เข้ามา” อายูมิพูดกับฉัน
“แล้วพวกริกะกับเอริล่ะไปไหน ผู้หญิงคนอื่นๆก็ไม่อยู่กัน” ฉันถามเพื่อน
“อ๋อพวกนั้นเค้าไปแอบดูเด็กใหม่ที่ห้องครูใหญ่น่ะ เห็นว่าหล่อมาก”
จากนั้นไม่นานพวกเด็กผู้หญิงก็เดินกลับเข้าห้องมากัน แล้วก็กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ เอริกับริกะวิ่งมาหาพวกฉันทันที
“นี่ๆๆๆ คาโงเมะ มีเด็กใหม่ด้วยล่ะ เขาจะเข้ามาที่ห้องของเราด้วย หล่อมากเลย ผิวแทน ตัวสูง ผมยาว จมูกโด่ง หุ่นดี แมนมากๆ”
“อ๋อเหรอ” เอ๊ะ...ผิวแทน...ตัวสูง...ผมยาว...หรือว่าจะเป็นไอ้หมอนั่น เฮ้ยไม่มั้งๆ
“แล้วเขาชื่อออะไรเหรอ พวกเธอรู้รึยัง” อายูมิถาม
“เห็นว่าชื่อ อินุยาฉะ นะ”
“เธอว่าชื่ออะไรนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” นี่ฉันฝันไปใช่มั้ย มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง
“ชื่อ อินุยาฉะ มันทำไมเหรอ” เพื่อนๆงง
ทำไม ทำไมหมอนั่นมาอยู่ที่โรงเรียนนี้ได้!? มันไม่ช่ความจริงใช่มั้ย แล้วทันได้นั้นเอง คุณครูก็เข้ามายืนหน้าห้อง แล้วก็พูดว่า
“วันนี้ห้องของเรามีเด็กใหม่ เข้ามาแนะนำตัวสิ”
เหยๆๆ ไอ้บ้าอินุยาฉะนั่นจริงๆด้วย หมอนั่นขึ้นมายืนหน้าห้อง ทำไมฉันซวยขนาดนี้เนี่ย
“หวัดดี ฉันชื่อ อิจิโนเสะ อินุยาฉะ ตั้งแต่วันนี้ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วย” บ้าจริง ดันมาเจอกันอีก
“จะให้นั่งตรงไหนดีนะ.... เอ๋ตรงนั้นว่างหนิ อิจิโนเสะ ไปนั่งข้างคาโงเมะจังสิ”
เฮ้ย ทำไมต้องเป็นตรงนี้ด้วย ที่อื่นมีเป็นร้อยทำไมต้องมานั่งข้างฉันด้วย เขาเดินมานั่งข้างฉันแล้วก็กระซิบว่า
“นี่เธออยู่โรงเรียนนี้ด้วยเหรอ....ถ้าฉันรู้ว่าเธออยู่ฉันไม่มาหรอก แย่ชะมัด”
อะไรเนี่ย ฉันยังไม่ทันพูดอะไรเกี่ยวกับนายเลยนะยะ แล้วไหงหมอนี่อยู่ๆมาเกลียดฉันล่ะ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้เลยนะ
“ผู้ชายอะไรหน้าไม่อาย พูดจาแบบนี้กับผู้หญิง” ฉันกระซิบกลับไป
“ว่าไงนะ!!!” หมอนั่นตะโกนแล้วก็ลุกขึ้น
“หูตึงรึไง ไอ้หูหมา” ฉันกระซิบกลับไป ฉันไม่ยอมหรอก
“แก...ยัย....!!!!!!! โป๊ก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
มีแปรงลบกระดานลอยมาจากหน้าห้อง....เป็นแปรงลบกระดานจากคุณครูที่ขึ้นชื่อว่าโหดที่สุดในโรงเรียน .....คุณครูคาเอเดะ... คุณครูคาเอเดะทอดสายตาโหดสุดๆมาที่พวกเรา
“จะนั่งไม่นั่ง...” โหดชะมัดเลยงะ
“ชิ...” อินุยาฉะสบถ ไอ้พวกทิฐิจัดเอ้ย
“ชิ อะไร!!!” ครูคาเอเดะตะโกน
“ป....เปล่าครับ...” หมอนั่นหน้าซีดเลย สะใจจนอดยิ้มไม่ได้เลยแฮะเรา แต่เป็นฉัน ฉันก็ซีดอะ
______________________________________________________________________________________________________
ตลอดทั้ง 3 คาบฉันเรียนไม่สงบเล้ยยยยยยย เพราะไอ้บ้าอินุยาฉะมันมากวนตลอดเวลา
“นี่ๆ เธอมียางลบรึเปล่า” อะไรยะ แค่ยางลบยังไม่มีเนี่ยนะ แต่ก็ให้ยืมล่ะนะ
“นี่ ยืมปากกาแดงที”
“ยีมไม้บรรทัดหน่อย”
“ยืมเครื่องคิดเลขหน่อยซิ”
“นี่ เค้าสอนว่าอะไรอะ” อ้าว นายไม่ฟังเองนะ มัวแต่นอนอยู่นั่นแหละ แล้วอย่างกับฉันรู้นักแหละว่าเค้าสอนอะไรอะ
“เฮ้ย ช่วยทำโจท์ข้อนี้ที” หา...ทำไปถึงข้อนั้นแล้วเหรอ
“ อิจิโนเสะ อ่านหน้า 257ซิ” คุณครูเรียกอินุยาฉะ
“อ...เอ่อ...หนังสือ... คาโงเมะ ยืมที”เฮ้อออออ ไม่ไหวเล้ยยยยยย หนังสือเรียนก็ยังไม่มีเหรอนี่ย แต่ก็ให้ยืมไปก่อนล่ะ
อ๋า นี่มันวิชา Science หนิ ไม่ใช่วิชาวิทย์ด้วย วิชานี้ศัพย์ยากจะตายชั้นอ่านแทบไม่ได้เลย แล้วอย่างอินุยาฉะที่นอนตลอดคาบจะเรียนจะรู้เรื่องมั้ยนี่ย คงอ่านไม่ออกหรอกมั้ง อิอิ มีเรื่องล้อแล้ว
“Soak 6 more seeds overnight. Spilt the soaked seeds the new plant from the seeds. Measure an record the length of new palns. Then place the new plants on damp paper towels and seal them in plastic bags store three bags in light and three in darkness. Sometimes people like to plant tree that will provide privacy. They would like these tress to grow quicky. Do some research at the libraly or call the country extension service to find out what kinds of trees grow quicky in your area.”
O_o อึ้งค่ะอึ้ง!!! ทำไมไอ้หมอนี่มันเองภาษาขนาดนี้ล่ะ??? พูดชัดแบบสุดยอดเลย แถมอ่านปรื๊ดๆ ไม่มีติดขัด เป็นลูกครึ่งรึเปล่าเนี่ย?? แต่ว่าตาสีทองนี่นา ผมก็สีเงินด้วย...เอ๊ะ! แล้วทำไมฉันต้องไปสนมันด้วย???
“ดีมาก...งั้นตอบข้อ 23 ซิ” หา ข้อนี้อภินิหารยากสุดๆนะ จะตอบได้เหรอเนี่ย???
“Bend the leaf back and use the forceps to strip off some of the transport tissue covering the leaf. The is the epidermis” OoO!!!!
“ถูกต้อง….” คุณครูดูท่าจะอึ้งเล็กน้อย
ทำไมไอ้หมอนี่มันเก่งขนาดนี้ หลังจากที่อินุยาฉะตอบคำถามสุดยากเสร็จก็มีเสียงตบมือจากทุกคน และเสียงกรี๊ดของสาวๆ
“ฮ้าวววว....ง่วงง่ะ...ขอบใจที่ให้ยืมหนังสือนะ”
หา! นอนอีกแล้วเหรอ ไอ้หมอนี่มันยังไงกันแน่นะ เดี๋ยวเก่งเดี๋ยวโง่
“นี่นาย ทำไมเก่งภาษาอังกฤษจัง แถมยังตอบคำถามข้อนั้นถูกอีก” ฉันถามเพราะอยากรู้อะนะ
“หือ...ก็เคยไปอยู่ที่อเมริกามา แล้วไอ้คำถามข้อนั้น...ฉันเรียนมาตั้งแต่ เกรด7 แล้ว...ทำไมมาใช้กับ ม.5 ที่นี่ฉันก็ไม่รู้นะ...แต่ยอมรับเลยว่านอกจากวิชาที่มีภาษาอังกฤษมันยากมาก...” เฮ้ย พูดกึ่งๆดูถูกนะเนี่ย
แล้วอินุยาฉะก็หลับต่อไป
______________________________________________________________________________________________________
4 วันผ่านไป
ฉันเริ่มจะชินกับอินุยาฉะหน่อยๆแล้วล่ะ ส่วนเจ้านั่นก็มีเพื่อนเยอะใช้ได้เลย แต่คู่หูของมันดันเป็นเจ้าหน้าม่อมิโรคุน่ะสิ แล้วฉันก็สนิทกับมิโรคุด้วยอะ
______________________________________________________________________________________________________
วิชาพละ
เฮ้อ~~~~~~~~~~ บาส...สอนทำไมบาสเนี่ย สอนวอลเล่บอลยังว่าไปอย่างมาสอนบาส แถมให้เด็กผู้หญิงนั่งอยู่เฉยๆดูเด็กผู้ชายเล่นกัน เบื่อสุดๆ ฉันนั่งไปหาวไป
“หมดเวลา!! 0-10” หา! 0-10 ??? ทีมไรวะโคตรห่วยเลย
“แฮ่กๆๆๆๆๆ....น...เหนื่อย...ป...เปลี่ยนตัวกับนายนะ...เด็กใหม่...” คนหนึ่งจากทีมวิ่งมาหอบสุดๆ
“เฮ้อ...แพ้แบบนี้ได้ไงฟะ แพ้ตั้งหลายคะแนน ห่วยชะมัดเลย” อินุยาฉะพูด
นายไม่เคยได้ยินสุภาษิตว่า ปลาหมอตายเพราะปากเหรอยะ?? แล้วนายลงเล่นช่วยทีมรึยังถามหน่อย มวแต่นั่งๆนอนๆ ทุกคนในทีมทำหน้าหมั่นไส้หมอนั่นกันเป็นแถวๆเลย เหมือนกับโกรธนิดๆด้วย ก็นะ..หมอนั่นมันปาก Dog ขนาดนี้
“เฮอะ แต่พวกนายก็เล่นกันสุดกำลังแล้วหนิ ก็ดีแล้ว ที่เหลือฉันจัดการเองละกัน”
หา....เราหูฝาดรึเปล่า...หมอนั่นพูดแบบนี้ได้ด้วยเรอะ
ไม่กี่นาทีผ่านไป ฉันดูอินุยาฉะเล่นบาส เจ้านั่นมันเล่นเก่งมากเลยอะ ชู๊ตเอาชู๊ตเอา บอกตามตรงว่าหมอนี่ เท่ + หล่อมากๆ ตอนเล่นบาสอะ (แต่ยังไม่ได้ชอบย่ะ) วิ่งเร็วยังกับหมาแน่ะ
“หล่ออะ หล่อมากๆ เท่สุดๆเลยยย” ริกะพูด
“เท่มากกกกกกกกกกก”เอริตะโกน
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ” เสียงของสาวๆที่เหลือ
“อืม...หมอนั่นก็ดูดีนะ...ว่ามั้ยคาโงเมะ” อายูมิถาม แต่ดูจะไม่ค่อยสนอินุยาฉะซักเท่าไหร่
“อืม..” ฉันตอบ ยอมรับว่าหมอนั่นมันหล่อมากจริงๆ
“ปรี๊ด!!! หมดเวลา!! 12-10!!”
หา!! 12-10!! ทีมสุดห่วยชนะเหรอเนี่ย??? เจ้าอินุยาฉะมันชู๊ตได้มากขนาดนี้เชียวเหรอ เว่อร์มากๆ
“เย่ๆๆๆ นายนี่เจ๋งสุดๆไปเลยว่ะ เด็กใหม่” พวกเด็กผู้ชายพูด และดีใจกันใหญ่
“แหะๆ ไม่เท่าไหร่หรอกน่า” อินุยาฉะยิ้ม
ยิ้มเหรอ...เพิ่งเคยเห็นเจ้านนี่ยิ้มเป็นครั้งแรก..นี่เป็นครั้งแรกที่เรามองหมอนั่นเท่..เก่ง...หล่อ...ฉันจ้องมองอินุยาฉะจนลืมสิ่งรอบข้างไป.......................แล้ว............เจ้านั่นก็หันมาหาฉัน ดันหันมาตอนนี้โธ่!!!!!!! OoO!!!!!!
“มองไร ยัยต้นไผ่”
ห๊า!!!!!!!!! ต้นไผ่เรอะ!!! ชื่อฉันแปลว่ดาวหกแฉกต่ะหากย่ะ!!!
“แกว่าไงนะยะ!!!”
“เฮ้อ~~ท่าทางจะเป็นต้นไผ่เน่าๆด้วย” ปากเหรอปาก...
“ไอ้ต้นไผ่เน่า อ๊ะ ขึ้นราด้วยล่ะ” มันพูดซ้ำอีก
“5555” ทุกคนหัวเราะ
ตอนนี้ฉันโกรธ+อายมากๆ
“อ๊า...ต้นไผ่เน่าขึ้นราโกรธเหรอ แหม...โกรธง่ายจังนะ หรือว่า...ที่โกรธง่ายเป็นเพราะเธอชอบฉัน”
เธอชอบฉัน ประโยคนี้วนเวียนอยู่ในหัวหลายครั้ง นี่นาย...ติดนิสัยหน้าม่อจากไอ้มิโรคุมาแล้วเหรอไง แต่ชั้น...ชั้นว่าชั้นเกลียดนายนะ...แกทำให้ชั้นเดือดมาก....แกพูดเหมือนกับว่าชั้นเป็นคนใจง่ายขนาดที่ว่าเจอกันแค่ 3 วัน ก็ชอบนายได้น่ะเหรอ...ไอ้คนหลงตัวเอง....ไอ้....ไอ้....
“อินุยาฉะ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฉันตะโกนลั่นแล้วก็หยิบลูกบาสจากมือใครก็ไม่รู้ปาใส่หน้าอินุยาฉะเต็มๆแบบสุดแรงเกิด “เปรี้ยง!!!!!!!!!!” อินุยาฉะล้มหน้าค่ำหมดสติทันที
“เด็กใหม่!!!” เสียงของพวกผู้ชาย
“อินุคุง!!!” เสียงของพวกผู้หญิง
“คา...คาโงเมะ...” เพื่อนๆของฉันพูดแบบกลัวๆ ตอนนี้ฉันไม่สนใครทั้งนั้นแล้ว
“คาโงเมะ..” ยังจะเรียกอีก... เดี๋ยวปั๊ด.... “คาโงเมะ” “คาโงเมะ” “คาโงเมะ” “คาโงเมะ” “คาโงเมะ”
“ฮิงุราชิซัง!!!!!!”
“อะไรเล่า!! พูดมากน่ารำคาญจริง อยากโดนแบบไอ้เจ้าอินุยาฉะบ้างเหรอไง!!! งั้นฉัน...อะ...”
ตายล่ะตายๆๆๆๆ ฉันไม่ได้ตะโกนใส่พวกเพื่อนๆหรอกเหรอ ข้างหน้าฉันคือ.....ครูพละจอมโหดล่ำบึ้กหน้าขึ้นสีด้วยความโกรธ
“อ๊ะ....แหะๆๆๆๆๆๆ” ฉันหัวเราะแก้ขัดแบบสุดๆ แต่....ท่าทางจะไม่ได้ผลอะ
“ฮิงุราชิ คาโงเมะ.....พักเที่ยงมาเจอกันที่ห้องพักครู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ห๊า!!!!!!!!!!!!!!!! ห้องพักครู....ห้องพักครูเหรอ...ไม่นะ...ไม่เอานะ...ฉันจะทำยังไงดี...แต่มานึกๆดู..ฉันก็ทำเกินไปจริงๆนั่นแหละ...ก็มันโมโหง่ะ...แต่ฉันทำเขาสลบเหมือดไปเลยเหรอเนี่ย..ฮือ...ชื่อเสียงฉัน...แย่แน่....
แล้วฉันก็เหลือบไปเห็นพวกผู้ชายกำลังอุ้มอินุยาฉะไปห้องพยาบาล เฮ้ย..ทำงี้ก็เหมือนฉันเป็นคนเลวเข้าไปใหญ่น่ะสิ ทำเค้ายังไม่พอ ยังจะให้คนอื่นมาช่วยเค้าอีก ไม่ดีแน่...
“ม...มิโรคุ....ทุกคน ให้ฉันพาเขาไปถอะนะ”
“หา..จะดีเหรอครับคาโงเมะจัง” มิโรคุถาม
“อือ...ฉันเป็นคนทำ..ฉันต้องรับผิดชอบน่ะ...ขอโทษนะทุกคน...คุณครู..ที่ทำให้เป็นแบบนี้..แล้วหนูจะไปที่ห้องพักครูตอนกลางวันนะคะ ขออนุญาติพาอิจิโนเสะคุงไปห้องพยาบาลก่อนนะ...ขอตัวค่ะ...”
พูดเสร็จฉันก็พยุงอินุยาฉะ แล้วมิโรคุก็เข้ามาช่วย
“คนเดียวไหวที่ไหนล่า” มิโรคุพูด
______________________________________________________________________________________________________
ห้องพยาบาล
ฉันกับมิโรคุพยุงอินุยาฉะมาถึงห้องพยาบาลแต่ยัยพยาบาลดันไม่อยู่อีก เฮ้อ แย่จัง โรงเรียนนี้คนออกจะเยอะแยะทำไมมีพยาบาลซัก 10 คนไปเลยนะ..งั้นคนเฝ้าหมอนี่ก็ต้องเป็นฉันอะสิ ไม่ๆๆๆ ไม่มีวัน อยู่กับหมอนี่น่ะเหรอ โนวเวย์ย่ะ แถมฉันเป็นผู้หญิงนะ อ๊ะ จริงสิ เจ้ามิโรคุอยู่ข้างๆนี่ ใช้เจ้านี่ละกัน
“เอ่อ...นี่มิโรคุ...นายช่วย...”
พอฉันหันกลับไปอีกทีไอ้บ้ามิโรคุมันหายไปแล้ว ไอ้บ้าเอ๊ย ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ เอาซะเลย สรุปว่าฉันต้องเฝ้าอินุยาฉะใช่มั้ย..โธ่...อีก10นาทีก็พักกลางวันแล้ว แต่ช่างเหอะ ตอนเที่ยงค่อยออกไปละกัน
“เฮ้อ..” ฉันถอนหายใจ และนั่งลงข้างๆเตียงพลางจ้องหน้าอินุยาฉะ !!หล่อ!! เฮ้ย ไม่ๆๆ ฉันเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย.............เฮ่อ..........เหนื่อยจังแฮะ.........มึนๆด้วย....หลับดีกว่าเรา
______________________________________________________________________________________________________
หือ...? เฮ้อ หลับสบายจัง ฉันบิดขี้เกียจพลางมองนาฬิกา เฮ้ย!! 12.30!! ฉันต้องกินข้าวกับไปห้องพักครูนี่นา!? ตายๆๆๆๆ อินุยาฉะยังไม่ฟื้นอีกเหรอ แค่โดนลูกบาสขว้างใส่หน้าก็สลบขนาดนี้เชียว...ไอ้อ่อนแอเอ้ย..ฉันจะไปล่ะ ไม่สนนายแล้ว
“อือ...” อ้าวเสียงอินุยาฉะนี่ รู้สึกตัวแล้วเหรอ ดีเลย
เจ้านั่นค่อยๆลืมตาขึ้นมา อยู่เหมือนว่ายังเบลอๆอยู่นะ และหมอนั่นก็มองฉันด้วยท่าทางที่เบลอๆ
“ม...มองอะไรอยู่ได้...” ฉันถาม เจ้านั่นยังมองฉันไม่หยุด
“ค...คิเคียว!!!!!!!”
แล้วหมอนั่นก็โผมากอดฉันจนฉันไม่รู้ตัว
“เฮ้ย!ปล่อยนะยะ!บอกให้ปล่อย! ไอ้บ้ากาม!กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!”
ฉันตะโกนพร้อมกับผลักอินุยาฉะออกแต่เจ้านี่ยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีก นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย???
“คิเคียว...เธอ...กลับมาแล้วเหรอ..คิเคียว...”
ฉันหยุดนิ่ง...ทำไมถึงได้มีเสียงที่เศร้าขนาดนี้ล่ะ??? แล้วคิเคียวเป็นใคร...เธอเข้าใจผิดแล้วนะ...
“อ...อินุยาฉะ...ฉันคาโงเมะนะ...เธอ...เข้าใจผิดแล้ว...”
อินุยาฉะสะดุ้งแล้วรีบเขยิบหนีฉันอย่างรวดเร็ว
“ข...ขอโทษ...ฉัน....”
“อือ...ไม่ป็นไรหรอก...ฟื้นมาก็ดีแล้วนะ..ขอโทษเรื่องบาสด้วยนะ...ฉันต้องไปห้องพักครูน่ะ ไปก่อนนะ”
“อืม...”
ฉันทิ้งอินุยาฉะไว้ที่ห้องพยาบาลคนเดียวและเดินไปที่ห้องพักครู ทำไมสีหน้าหมอนั่นถึงได้เศร้าขนาดนี้...ไม่เคยเห็นใครเศร้าขนาดนี้มาก่อน...แล้ว...คิเคียวเป็นใคร...อินุยาฉะ...นาย...ทำให้ฉันศร้าโดยไม่มีเหตุผลนะ..เฮ้อ~~~~ แต่ที่เศร้ากว่านี้ก็คือ...ฉันจะโดนอะไรบ้างที่ห้องพักครูน่ะสิ TT-TT ตายแน่...
จบตอนที่ 2
“คาโงเมะ คาโงเมะ...ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปสายนะลูก วันเปิดเทอมวันแรกด้วยนะ”
“อือ...” แล้วฉันก็ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆแล้วดูนาฬิกา -_-
“ตายแล้ว!!! จะแปดโมงแล้ว!!สายอีกแล้วเหรอเนี่ย แย่จังๆๆๆๆๆ สงสัยคงคิดเรื่องเซียมซีมากไปหน่อย ทำไมฉันถึงเพ้อขนาดนี้นะเนี่ย มันก็แค่กระดาษใบเดียว เอ่อ แล้วก็คิดเรื่องของไอ้บ้าอินุยาฉะด้วย แต่ช่างเถอะ ฉันคงจะไม่ได้เจอมันอีกแล้ว”
ฉันรีบกินข้าวอย่างรวดเร็วและรีบวิ่งไปโรงเรียน ระหว่างที่ฉันวิ่งอยู่นั้น “กริ้งๆ” มีเสียงของรถจักรยาน ฉันเลยหันไปมอง
“อ้าว โฮโจคุง” โฮโจคุงขับจักรยารแล้วก็โบกมือไปด้วย
“คาโงเมะจัง นั่งซ้อนท้ายฉันมั้ย เดี๋ยวไปสายนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันวิ่งไปเองก็ได้จ้ะ” จริงด้วย ฉันควรจะวิ่งไปเอง ฉันจะได้ผอมลง
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า” เอ๊ โฮโจคุงนี่เซ้าซี้จัง
แต่ฉันจะนั่งดีมั้ยเนี่ย แล้วฉันก็ดูนาฬิกา เฮ้ย จะแปดโมงอยู่แล้ว เอาไงเอากัน
“โอเค งั้นไปกันเลยเดี๋ยวไม่ทัน” แล้วฉันก็ขึ้นไปนั่งบนจักรยานของโฮโจคุงทันที
เอ๊ รู้สึกว่าโฮโจคุงขับจักรยานช้ากว่าปกติ หรือว่า.. !! เราตัวหนักขึ้น !!
“ผมต้องขับช้าๆเข้าไว้ เพราะคาโงเมะจังจะได้ปลอดภัยครับ” ปลอดภัยบ้าบออะไรเล่า ฉันจะไปตายตอนอยู่ในห้องเรียนน่ะสิ
“ขับให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้นะโฮโจคุง” ฉันพูดแต่ท่าทางเขาจะไม่ได้ยิน เฮ้อ~~~
______________________________________________________________________________________________________
โรงเรียน
“ขอบใจมากนะโฮโจคุง ฉันไปล่ะ” ฉันพูดแล้วก็รีบวิ่งไปห้องเรียนทันที
______________________________________________________________________________________________________
ห้องเรียน
“แฮ่กๆ....แฮ้ก.... ฉันมาทันใช่มั้ย แฮ่กๆ....”
“โห...มาแบบเส้นยาแดงผ่าแปดเลยนะ ดีนะที่ครูยังไม่เข้ามา” อายูมิพูดกับฉัน
“แล้วพวกริกะกับเอริล่ะไปไหน ผู้หญิงคนอื่นๆก็ไม่อยู่กัน” ฉันถามเพื่อน
“อ๋อพวกนั้นเค้าไปแอบดูเด็กใหม่ที่ห้องครูใหญ่น่ะ เห็นว่าหล่อมาก”
จากนั้นไม่นานพวกเด็กผู้หญิงก็เดินกลับเข้าห้องมากัน แล้วก็กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ เอริกับริกะวิ่งมาหาพวกฉันทันที
“นี่ๆๆๆ คาโงเมะ มีเด็กใหม่ด้วยล่ะ เขาจะเข้ามาที่ห้องของเราด้วย หล่อมากเลย ผิวแทน ตัวสูง ผมยาว จมูกโด่ง หุ่นดี แมนมากๆ”
“อ๋อเหรอ” เอ๊ะ...ผิวแทน...ตัวสูง...ผมยาว...หรือว่าจะเป็นไอ้หมอนั่น เฮ้ยไม่มั้งๆ
“แล้วเขาชื่อออะไรเหรอ พวกเธอรู้รึยัง” อายูมิถาม
“เห็นว่าชื่อ อินุยาฉะ นะ”
“เธอว่าชื่ออะไรนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” นี่ฉันฝันไปใช่มั้ย มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง
“ชื่อ อินุยาฉะ มันทำไมเหรอ” เพื่อนๆงง
ทำไม ทำไมหมอนั่นมาอยู่ที่โรงเรียนนี้ได้!? มันไม่ช่ความจริงใช่มั้ย แล้วทันได้นั้นเอง คุณครูก็เข้ามายืนหน้าห้อง แล้วก็พูดว่า
“วันนี้ห้องของเรามีเด็กใหม่ เข้ามาแนะนำตัวสิ”
เหยๆๆ ไอ้บ้าอินุยาฉะนั่นจริงๆด้วย หมอนั่นขึ้นมายืนหน้าห้อง ทำไมฉันซวยขนาดนี้เนี่ย
“หวัดดี ฉันชื่อ อิจิโนเสะ อินุยาฉะ ตั้งแต่วันนี้ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วย” บ้าจริง ดันมาเจอกันอีก
“จะให้นั่งตรงไหนดีนะ.... เอ๋ตรงนั้นว่างหนิ อิจิโนเสะ ไปนั่งข้างคาโงเมะจังสิ”
เฮ้ย ทำไมต้องเป็นตรงนี้ด้วย ที่อื่นมีเป็นร้อยทำไมต้องมานั่งข้างฉันด้วย เขาเดินมานั่งข้างฉันแล้วก็กระซิบว่า
“นี่เธออยู่โรงเรียนนี้ด้วยเหรอ....ถ้าฉันรู้ว่าเธออยู่ฉันไม่มาหรอก แย่ชะมัด”
อะไรเนี่ย ฉันยังไม่ทันพูดอะไรเกี่ยวกับนายเลยนะยะ แล้วไหงหมอนี่อยู่ๆมาเกลียดฉันล่ะ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้เลยนะ
“ผู้ชายอะไรหน้าไม่อาย พูดจาแบบนี้กับผู้หญิง” ฉันกระซิบกลับไป
“ว่าไงนะ!!!” หมอนั่นตะโกนแล้วก็ลุกขึ้น
“หูตึงรึไง ไอ้หูหมา” ฉันกระซิบกลับไป ฉันไม่ยอมหรอก
“แก...ยัย....!!!!!!! โป๊ก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
มีแปรงลบกระดานลอยมาจากหน้าห้อง....เป็นแปรงลบกระดานจากคุณครูที่ขึ้นชื่อว่าโหดที่สุดในโรงเรียน .....คุณครูคาเอเดะ... คุณครูคาเอเดะทอดสายตาโหดสุดๆมาที่พวกเรา
“จะนั่งไม่นั่ง...” โหดชะมัดเลยงะ
“ชิ...” อินุยาฉะสบถ ไอ้พวกทิฐิจัดเอ้ย
“ชิ อะไร!!!” ครูคาเอเดะตะโกน
“ป....เปล่าครับ...” หมอนั่นหน้าซีดเลย สะใจจนอดยิ้มไม่ได้เลยแฮะเรา แต่เป็นฉัน ฉันก็ซีดอะ
______________________________________________________________________________________________________
ตลอดทั้ง 3 คาบฉันเรียนไม่สงบเล้ยยยยยยย เพราะไอ้บ้าอินุยาฉะมันมากวนตลอดเวลา
“นี่ๆ เธอมียางลบรึเปล่า” อะไรยะ แค่ยางลบยังไม่มีเนี่ยนะ แต่ก็ให้ยืมล่ะนะ
“นี่ ยืมปากกาแดงที”
“ยีมไม้บรรทัดหน่อย”
“ยืมเครื่องคิดเลขหน่อยซิ”
“นี่ เค้าสอนว่าอะไรอะ” อ้าว นายไม่ฟังเองนะ มัวแต่นอนอยู่นั่นแหละ แล้วอย่างกับฉันรู้นักแหละว่าเค้าสอนอะไรอะ
“เฮ้ย ช่วยทำโจท์ข้อนี้ที” หา...ทำไปถึงข้อนั้นแล้วเหรอ
“ อิจิโนเสะ อ่านหน้า 257ซิ” คุณครูเรียกอินุยาฉะ
“อ...เอ่อ...หนังสือ... คาโงเมะ ยืมที”เฮ้อออออ ไม่ไหวเล้ยยยยยย หนังสือเรียนก็ยังไม่มีเหรอนี่ย แต่ก็ให้ยืมไปก่อนล่ะ
อ๋า นี่มันวิชา Science หนิ ไม่ใช่วิชาวิทย์ด้วย วิชานี้ศัพย์ยากจะตายชั้นอ่านแทบไม่ได้เลย แล้วอย่างอินุยาฉะที่นอนตลอดคาบจะเรียนจะรู้เรื่องมั้ยนี่ย คงอ่านไม่ออกหรอกมั้ง อิอิ มีเรื่องล้อแล้ว
“Soak 6 more seeds overnight. Spilt the soaked seeds the new plant from the seeds. Measure an record the length of new palns. Then place the new plants on damp paper towels and seal them in plastic bags store three bags in light and three in darkness. Sometimes people like to plant tree that will provide privacy. They would like these tress to grow quicky. Do some research at the libraly or call the country extension service to find out what kinds of trees grow quicky in your area.”
O_o อึ้งค่ะอึ้ง!!! ทำไมไอ้หมอนี่มันเองภาษาขนาดนี้ล่ะ??? พูดชัดแบบสุดยอดเลย แถมอ่านปรื๊ดๆ ไม่มีติดขัด เป็นลูกครึ่งรึเปล่าเนี่ย?? แต่ว่าตาสีทองนี่นา ผมก็สีเงินด้วย...เอ๊ะ! แล้วทำไมฉันต้องไปสนมันด้วย???
“ดีมาก...งั้นตอบข้อ 23 ซิ” หา ข้อนี้อภินิหารยากสุดๆนะ จะตอบได้เหรอเนี่ย???
“Bend the leaf back and use the forceps to strip off some of the transport tissue covering the leaf. The is the epidermis” OoO!!!!
“ถูกต้อง….” คุณครูดูท่าจะอึ้งเล็กน้อย
ทำไมไอ้หมอนี่มันเก่งขนาดนี้ หลังจากที่อินุยาฉะตอบคำถามสุดยากเสร็จก็มีเสียงตบมือจากทุกคน และเสียงกรี๊ดของสาวๆ
“ฮ้าวววว....ง่วงง่ะ...ขอบใจที่ให้ยืมหนังสือนะ”
หา! นอนอีกแล้วเหรอ ไอ้หมอนี่มันยังไงกันแน่นะ เดี๋ยวเก่งเดี๋ยวโง่
“นี่นาย ทำไมเก่งภาษาอังกฤษจัง แถมยังตอบคำถามข้อนั้นถูกอีก” ฉันถามเพราะอยากรู้อะนะ
“หือ...ก็เคยไปอยู่ที่อเมริกามา แล้วไอ้คำถามข้อนั้น...ฉันเรียนมาตั้งแต่ เกรด7 แล้ว...ทำไมมาใช้กับ ม.5 ที่นี่ฉันก็ไม่รู้นะ...แต่ยอมรับเลยว่านอกจากวิชาที่มีภาษาอังกฤษมันยากมาก...” เฮ้ย พูดกึ่งๆดูถูกนะเนี่ย
แล้วอินุยาฉะก็หลับต่อไป
______________________________________________________________________________________________________
4 วันผ่านไป
ฉันเริ่มจะชินกับอินุยาฉะหน่อยๆแล้วล่ะ ส่วนเจ้านั่นก็มีเพื่อนเยอะใช้ได้เลย แต่คู่หูของมันดันเป็นเจ้าหน้าม่อมิโรคุน่ะสิ แล้วฉันก็สนิทกับมิโรคุด้วยอะ
______________________________________________________________________________________________________
วิชาพละ
เฮ้อ~~~~~~~~~~ บาส...สอนทำไมบาสเนี่ย สอนวอลเล่บอลยังว่าไปอย่างมาสอนบาส แถมให้เด็กผู้หญิงนั่งอยู่เฉยๆดูเด็กผู้ชายเล่นกัน เบื่อสุดๆ ฉันนั่งไปหาวไป
“หมดเวลา!! 0-10” หา! 0-10 ??? ทีมไรวะโคตรห่วยเลย
“แฮ่กๆๆๆๆๆ....น...เหนื่อย...ป...เปลี่ยนตัวกับนายนะ...เด็กใหม่...” คนหนึ่งจากทีมวิ่งมาหอบสุดๆ
“เฮ้อ...แพ้แบบนี้ได้ไงฟะ แพ้ตั้งหลายคะแนน ห่วยชะมัดเลย” อินุยาฉะพูด
นายไม่เคยได้ยินสุภาษิตว่า ปลาหมอตายเพราะปากเหรอยะ?? แล้วนายลงเล่นช่วยทีมรึยังถามหน่อย มวแต่นั่งๆนอนๆ ทุกคนในทีมทำหน้าหมั่นไส้หมอนั่นกันเป็นแถวๆเลย เหมือนกับโกรธนิดๆด้วย ก็นะ..หมอนั่นมันปาก Dog ขนาดนี้
“เฮอะ แต่พวกนายก็เล่นกันสุดกำลังแล้วหนิ ก็ดีแล้ว ที่เหลือฉันจัดการเองละกัน”
หา....เราหูฝาดรึเปล่า...หมอนั่นพูดแบบนี้ได้ด้วยเรอะ
ไม่กี่นาทีผ่านไป ฉันดูอินุยาฉะเล่นบาส เจ้านั่นมันเล่นเก่งมากเลยอะ ชู๊ตเอาชู๊ตเอา บอกตามตรงว่าหมอนี่ เท่ + หล่อมากๆ ตอนเล่นบาสอะ (แต่ยังไม่ได้ชอบย่ะ) วิ่งเร็วยังกับหมาแน่ะ
“หล่ออะ หล่อมากๆ เท่สุดๆเลยยย” ริกะพูด
“เท่มากกกกกกกกกกก”เอริตะโกน
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ” เสียงของสาวๆที่เหลือ
“อืม...หมอนั่นก็ดูดีนะ...ว่ามั้ยคาโงเมะ” อายูมิถาม แต่ดูจะไม่ค่อยสนอินุยาฉะซักเท่าไหร่
“อืม..” ฉันตอบ ยอมรับว่าหมอนั่นมันหล่อมากจริงๆ
“ปรี๊ด!!! หมดเวลา!! 12-10!!”
หา!! 12-10!! ทีมสุดห่วยชนะเหรอเนี่ย??? เจ้าอินุยาฉะมันชู๊ตได้มากขนาดนี้เชียวเหรอ เว่อร์มากๆ
“เย่ๆๆๆ นายนี่เจ๋งสุดๆไปเลยว่ะ เด็กใหม่” พวกเด็กผู้ชายพูด และดีใจกันใหญ่
“แหะๆ ไม่เท่าไหร่หรอกน่า” อินุยาฉะยิ้ม
ยิ้มเหรอ...เพิ่งเคยเห็นเจ้านนี่ยิ้มเป็นครั้งแรก..นี่เป็นครั้งแรกที่เรามองหมอนั่นเท่..เก่ง...หล่อ...ฉันจ้องมองอินุยาฉะจนลืมสิ่งรอบข้างไป.......................แล้ว............เจ้านั่นก็หันมาหาฉัน ดันหันมาตอนนี้โธ่!!!!!!! OoO!!!!!!
“มองไร ยัยต้นไผ่”
ห๊า!!!!!!!!! ต้นไผ่เรอะ!!! ชื่อฉันแปลว่ดาวหกแฉกต่ะหากย่ะ!!!
“แกว่าไงนะยะ!!!”
“เฮ้อ~~ท่าทางจะเป็นต้นไผ่เน่าๆด้วย” ปากเหรอปาก...
“ไอ้ต้นไผ่เน่า อ๊ะ ขึ้นราด้วยล่ะ” มันพูดซ้ำอีก
“5555” ทุกคนหัวเราะ
ตอนนี้ฉันโกรธ+อายมากๆ
“อ๊า...ต้นไผ่เน่าขึ้นราโกรธเหรอ แหม...โกรธง่ายจังนะ หรือว่า...ที่โกรธง่ายเป็นเพราะเธอชอบฉัน”
เธอชอบฉัน ประโยคนี้วนเวียนอยู่ในหัวหลายครั้ง นี่นาย...ติดนิสัยหน้าม่อจากไอ้มิโรคุมาแล้วเหรอไง แต่ชั้น...ชั้นว่าชั้นเกลียดนายนะ...แกทำให้ชั้นเดือดมาก....แกพูดเหมือนกับว่าชั้นเป็นคนใจง่ายขนาดที่ว่าเจอกันแค่ 3 วัน ก็ชอบนายได้น่ะเหรอ...ไอ้คนหลงตัวเอง....ไอ้....ไอ้....
“อินุยาฉะ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฉันตะโกนลั่นแล้วก็หยิบลูกบาสจากมือใครก็ไม่รู้ปาใส่หน้าอินุยาฉะเต็มๆแบบสุดแรงเกิด “เปรี้ยง!!!!!!!!!!” อินุยาฉะล้มหน้าค่ำหมดสติทันที
“เด็กใหม่!!!” เสียงของพวกผู้ชาย
“อินุคุง!!!” เสียงของพวกผู้หญิง
“คา...คาโงเมะ...” เพื่อนๆของฉันพูดแบบกลัวๆ ตอนนี้ฉันไม่สนใครทั้งนั้นแล้ว
“คาโงเมะ..” ยังจะเรียกอีก... เดี๋ยวปั๊ด.... “คาโงเมะ” “คาโงเมะ” “คาโงเมะ” “คาโงเมะ” “คาโงเมะ”
“ฮิงุราชิซัง!!!!!!”
“อะไรเล่า!! พูดมากน่ารำคาญจริง อยากโดนแบบไอ้เจ้าอินุยาฉะบ้างเหรอไง!!! งั้นฉัน...อะ...”
ตายล่ะตายๆๆๆๆ ฉันไม่ได้ตะโกนใส่พวกเพื่อนๆหรอกเหรอ ข้างหน้าฉันคือ.....ครูพละจอมโหดล่ำบึ้กหน้าขึ้นสีด้วยความโกรธ
“อ๊ะ....แหะๆๆๆๆๆๆ” ฉันหัวเราะแก้ขัดแบบสุดๆ แต่....ท่าทางจะไม่ได้ผลอะ
“ฮิงุราชิ คาโงเมะ.....พักเที่ยงมาเจอกันที่ห้องพักครู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ห๊า!!!!!!!!!!!!!!!! ห้องพักครู....ห้องพักครูเหรอ...ไม่นะ...ไม่เอานะ...ฉันจะทำยังไงดี...แต่มานึกๆดู..ฉันก็ทำเกินไปจริงๆนั่นแหละ...ก็มันโมโหง่ะ...แต่ฉันทำเขาสลบเหมือดไปเลยเหรอเนี่ย..ฮือ...ชื่อเสียงฉัน...แย่แน่....
แล้วฉันก็เหลือบไปเห็นพวกผู้ชายกำลังอุ้มอินุยาฉะไปห้องพยาบาล เฮ้ย..ทำงี้ก็เหมือนฉันเป็นคนเลวเข้าไปใหญ่น่ะสิ ทำเค้ายังไม่พอ ยังจะให้คนอื่นมาช่วยเค้าอีก ไม่ดีแน่...
“ม...มิโรคุ....ทุกคน ให้ฉันพาเขาไปถอะนะ”
“หา..จะดีเหรอครับคาโงเมะจัง” มิโรคุถาม
“อือ...ฉันเป็นคนทำ..ฉันต้องรับผิดชอบน่ะ...ขอโทษนะทุกคน...คุณครู..ที่ทำให้เป็นแบบนี้..แล้วหนูจะไปที่ห้องพักครูตอนกลางวันนะคะ ขออนุญาติพาอิจิโนเสะคุงไปห้องพยาบาลก่อนนะ...ขอตัวค่ะ...”
พูดเสร็จฉันก็พยุงอินุยาฉะ แล้วมิโรคุก็เข้ามาช่วย
“คนเดียวไหวที่ไหนล่า” มิโรคุพูด
______________________________________________________________________________________________________
ห้องพยาบาล
ฉันกับมิโรคุพยุงอินุยาฉะมาถึงห้องพยาบาลแต่ยัยพยาบาลดันไม่อยู่อีก เฮ้อ แย่จัง โรงเรียนนี้คนออกจะเยอะแยะทำไมมีพยาบาลซัก 10 คนไปเลยนะ..งั้นคนเฝ้าหมอนี่ก็ต้องเป็นฉันอะสิ ไม่ๆๆๆ ไม่มีวัน อยู่กับหมอนี่น่ะเหรอ โนวเวย์ย่ะ แถมฉันเป็นผู้หญิงนะ อ๊ะ จริงสิ เจ้ามิโรคุอยู่ข้างๆนี่ ใช้เจ้านี่ละกัน
“เอ่อ...นี่มิโรคุ...นายช่วย...”
พอฉันหันกลับไปอีกทีไอ้บ้ามิโรคุมันหายไปแล้ว ไอ้บ้าเอ๊ย ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ เอาซะเลย สรุปว่าฉันต้องเฝ้าอินุยาฉะใช่มั้ย..โธ่...อีก10นาทีก็พักกลางวันแล้ว แต่ช่างเหอะ ตอนเที่ยงค่อยออกไปละกัน
“เฮ้อ..” ฉันถอนหายใจ และนั่งลงข้างๆเตียงพลางจ้องหน้าอินุยาฉะ !!หล่อ!! เฮ้ย ไม่ๆๆ ฉันเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย.............เฮ่อ..........เหนื่อยจังแฮะ.........มึนๆด้วย....หลับดีกว่าเรา
______________________________________________________________________________________________________
หือ...? เฮ้อ หลับสบายจัง ฉันบิดขี้เกียจพลางมองนาฬิกา เฮ้ย!! 12.30!! ฉันต้องกินข้าวกับไปห้องพักครูนี่นา!? ตายๆๆๆๆ อินุยาฉะยังไม่ฟื้นอีกเหรอ แค่โดนลูกบาสขว้างใส่หน้าก็สลบขนาดนี้เชียว...ไอ้อ่อนแอเอ้ย..ฉันจะไปล่ะ ไม่สนนายแล้ว
“อือ...” อ้าวเสียงอินุยาฉะนี่ รู้สึกตัวแล้วเหรอ ดีเลย
เจ้านั่นค่อยๆลืมตาขึ้นมา อยู่เหมือนว่ายังเบลอๆอยู่นะ และหมอนั่นก็มองฉันด้วยท่าทางที่เบลอๆ
“ม...มองอะไรอยู่ได้...” ฉันถาม เจ้านั่นยังมองฉันไม่หยุด
“ค...คิเคียว!!!!!!!”
แล้วหมอนั่นก็โผมากอดฉันจนฉันไม่รู้ตัว
“เฮ้ย!ปล่อยนะยะ!บอกให้ปล่อย! ไอ้บ้ากาม!กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!”
ฉันตะโกนพร้อมกับผลักอินุยาฉะออกแต่เจ้านี่ยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีก นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย???
“คิเคียว...เธอ...กลับมาแล้วเหรอ..คิเคียว...”
ฉันหยุดนิ่ง...ทำไมถึงได้มีเสียงที่เศร้าขนาดนี้ล่ะ??? แล้วคิเคียวเป็นใคร...เธอเข้าใจผิดแล้วนะ...
“อ...อินุยาฉะ...ฉันคาโงเมะนะ...เธอ...เข้าใจผิดแล้ว...”
อินุยาฉะสะดุ้งแล้วรีบเขยิบหนีฉันอย่างรวดเร็ว
“ข...ขอโทษ...ฉัน....”
“อือ...ไม่ป็นไรหรอก...ฟื้นมาก็ดีแล้วนะ..ขอโทษเรื่องบาสด้วยนะ...ฉันต้องไปห้องพักครูน่ะ ไปก่อนนะ”
“อืม...”
ฉันทิ้งอินุยาฉะไว้ที่ห้องพยาบาลคนเดียวและเดินไปที่ห้องพักครู ทำไมสีหน้าหมอนั่นถึงได้เศร้าขนาดนี้...ไม่เคยเห็นใครเศร้าขนาดนี้มาก่อน...แล้ว...คิเคียวเป็นใคร...อินุยาฉะ...นาย...ทำให้ฉันศร้าโดยไม่มีเหตุผลนะ..เฮ้อ~~~~ แต่ที่เศร้ากว่านี้ก็คือ...ฉันจะโดนอะไรบ้างที่ห้องพักครูน่ะสิ TT-TT ตายแน่...
จบตอนที่ 2
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น