ลำดับตอนที่ #24
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : เจอตัวตัวประกัน
ตอนที่24 เจอตัวตัวประกัน
*******ฉันของอินุยาฉะ*****
ผ่านมาหนึ่งวัน
“เอาล่ะจ้ะ ปู่เมียวกะ จาเค็น อะอุน...ไปสืบมาให้ได้นะ แล้วกลับมาให้ได้อย่างปลอดภัยนะจ้ะ..”แม่พูดกับพวกนั้น พวกนั้นพยักหน้า จาเค็นอะอุนและปู่เมียวกะขึ้นเฮลิคอปเตอร์และบินขึ้นฟ้าไป.. แม่สั่งให้เจ้าพวกนั้นไปสืบสถานที่และถิ่นของนาราคุให้หมด...ซึ่งต้องเสี่ยงอยู่เหมือนกัน
“แม่...เรื่องแบบนี้เราให้ตำรวจจัดการให้ก็ได้ไม่ใช่เหรอ..”
“ตำรวจคิดว่านาราคุตายแล้วจริงๆจ้ะ ซึ่งตอนนี้ก็ยังรู้ไม่แน่ชัด...ยังไงซะมันไม่มีอะไรจะต้องเสียอยู่แล้วล่ะ ในเมื่อแม่ตามสืบมานานอยู่ทั่ว...มีประเทศเดียวที่แม่ยังไม่ตรวจ ก็คือญี่ปุ่นนี่แหละ...ยังไงซะ แม่ก็ต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นคนฆ่าพ่อ..และฆ่ายังไง...”
แม่พูดทำหน้าเศร้าและเดินไปที่ห้องอื่น สืบไปทั่วแต่ไม่สืบในญี่ปุ่นก่อนเนี่ยนะ..แปลกใช้ได้..เฮ้อ...สงสารแม่ชะมัด ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอพ่อเลย...เห็นแต่รูป พูดถึงก็อยากจะเจอเหมือนกัน..พ่อเรานี่..หล่อใช้ได้เลยแฮะ อย่างกับดารา..ยิ่งกว่าดาราอีกมั้งเนี่ย...เฮ่อ พอคิดแล้วก็อิจฉาเจ้าเส็ตแฮะ มันเคยเจอพ่อมาแล้วหนิ ช่างมันเหอะๆๆๆ ตอนนี้เราต้องห่วงเรื่องคาโงเมะก่อน เจ้าพวกนั้นมันไปกันเองจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย รู้สึกเป็นห่วงยังไงไม่รู้ ยิ่งเซ่อๆกันอยู่ด้วย
****ฉันของเมียวกะ*****
ผ่านมาสิบกว่าชั่วโมงแล้ว ไม่เจออะไรเลยสักนิด เหนื่อยชะมัดเลย กว่าจะยัดอะอุนเข้าในค๊อปเตอร์ได้ก็ยากเหมือนกัน จะเอามาทำไมก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ สงสัยวันนี้คงหาไม่เจอแล้วล่ะ เฮ่อ............สงสัยคงต้องปลง
“นี่!! เจ้าเมียวกะ มาดูนี่ จุดตรงนี้มัน...ดูดิ สีแดงๆ”จาเค็นพูดและชี้ไปที่จุดแดงๆในแผนที่ที่แฮลิคอปเตอร์ เอ๋ เราใกล้จะถึงจุดแดงๆแล้วนี่หน่า จาเค็นจอดเครื่อง ตอนนี้คงไม่มีใครเห็นหรอก แถมจอดค่อนข้างจะไกลจากสถานที่ ฉันกับอะอุนลงจากแฮลิคอปเตอร์ และวิ่งไปตรวจสถานที่แถวๆนั้น ตรวจไปได้ไม่นานก็เจอบ้านเล็กๆหลังหนึ่ง... มีบ้านกลางป่าแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย...คงไม่ใช่มั้งน่ะ แต่ว่าน่าจะลองไปดู งานนี้เมียวกะลุยโลด!!!! ฉันปล่อยอะอุนให้อยู่แถวๆนั้น และเดินไปที่บ้านหลังนั้น..
________________________________________________________________
ในบ้าน
บ้านก็ธรรมดานี่นา แบบนี้จะเป็นที่ๆนาราคุอยู่เร้อ ไม่น่าจะใช่นา ไม่แน่หรอกๆ ฉันปีนขึ้นบันได เอ๋ ก็มีห้องนงห้องนอนอะไรอยู่ปกตินี่นา ลอดเข้าไปทุกห้องแล้วก็ไม่มี อืมมมสงสัยเด็กผู้หญิงสองคนอย่างว่าจะไม่อยู่ซะแล้วม้างงง เจ้านาราคุก็ไม่มี.. ฉันหยิบรูปของสามคนนั้นมาดู ไม่เห็นจะมีเลย...สงสัยมาผิดที่ เฮ้ออออ เสียแรงฟรี หืม..มีห้องๆนึงล็อกกุญแจไว้อย่างดีเลย มันเป็นห้องอะไรกันนะ แบบนี้ยิ่งอยากรู้ เอาล่ะ เข้าไปโลด!!!! ฉันวิ่งไปที่ใต้ประตู เอาล่ะ เข้ามาได้ละ หืม...มืดชะมัดเลย ไฟ....ไฟอยู่ไหนนะเอ...เจอละไฟ ฉันเปิดไฟก็เจอเด็กผู้หญิงสองคนนอนหลับอยู่ ทำไมสภาพโทรมขนาดนี้นะ..ขาทั้งสองข้างก็มีลูกตุ้มติดไว้..ทำไมมันโหดขนาดนี้ ฉันละเศร้าเลย เป็นแค่เด็กผู้หญิงแท้ๆ ทำไมโดนทำแบบนี้ แถมมีแผลเต็มตัวไปหมดเลย ตอนนี้ไม่เหมือนหลับเลย เหมือนสลบมากกว่า เอ๋...หน้าแบบนี้ มันเหมือนในรูปเด๊ะเลยนี่หว่า..เฮ้ย ใช่สองคนนี้จริงๆด้วย!! เอาล่ะ อย่างน้อยก็ต้องปลุกขึ้นมาก่อน เมียวกะ ดูดดู๊ดดูดเลือดดดด จ๊วบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
“แปะ!” อ๋อยยยยยย เจ็บคร้าบบบบบบบบบ แม่สาวคนหนึ่งที่ฉันดูดเลือดไปมาตบฉันซะแบนเลยง่า สาวคนนั้นดูงงๆ และมองมาที่ฉัน
“กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!~เห็บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”เธอกรี๊ด และเขยิบออกจากฉันทันที เฮ้ย ไม่ใช่นะ ฉันจะมาช่วยเธอนะ ฉันรีบกระโดดไปที่เธอและพูดก่อนที่เธอจะตะโกนออกมา
“ไม่ใช่นะครับ!! ฟังดีๆก่อน ผมจะมาช่วยคุณนะ นี่ไงครับ มีรูปด้วย ผมมาจากบ้านท่านอินุยาฉะกับท่านเส็ตโชมารุครับ!! ใจเย็นๆก่อนนะ คงจะตกใจใช่มั้ยครับที่เห็บพูดได้ แต่ไม่เป็นไรนะครับ ผมมาดี...ผมชื่อเมียวกะครับ เรียกปู่เมียวกะก็ได้...” ฉันพูดเป็นชุด แม่สาวคนนั้นดูอึ้งๆเล็กน้อย
“ข...ขอโทษนะจ้ะที่เสียมารยาท ฉันชื่อฮิงุราชิ คาโงเมะค่ะ...” เธอเชื่อฉัน เยส!!!!!!
“ครับ ผมจะมาติดเครื่องติดสัญญานของพวกคุณทั้งสองเลย หวายๆๆ เดินได้ไม่ไกลคงจะลำบากมากเลยน่ะสิครับ..”ฉันพูดและดูลูกตุ้มที่ติดอยู่กับขาของคาโงเมะ
“ค่ะ..”คาโงเมะพูดอย่างผิดหวัง เอาล่ะ...เราต้องช่วยให้เธอคนนั้นมีกำลังใจขึ้น
“เอาล่ะครับ ท่านคาโงเมะ เอ่อ..ขอเรียกว่าท่านนะครับ ช่วยบอกเรื่องที่เจอที่นี่ด้วยครับ”ฉันพูด คาโงเมะพยักหน้าและเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟัง สรุปก็คือว่า...มาเป็นตัวประกัน เพราะเจ้านาราคุมันอยากรู้เรื่องตะกูลอิจิโนเสะสินะ...แล้วทำไมถึงต้องจับพวกเธอมาด้วย?? พวกเธอไม่ใช่คนใกล้ตัวมากไม่ใช่รึไง อืมมมมม เอาล่ะ ต้องแจ้งทุกคนให้ทราบ ฉันหยิบมือถือชนิดจิ๋วมหาจิ๋วที่ฉันกดได้คนเดียวขึ้นมา ก่อนที่ฉันจะโทร ก็มีเสียงไขกญแจห้อง หวาๆๆๆๆ ตายแน่ๆๆๆ ยังไงซะ ก่อนทีพวกเธอจะโดนดีเราไปปิดไฟก่อนดีกว่า “แอ๊ด....”เสียงประตูดังขึ้น และมีร่างๆนึงลอยข้ามาในห้อง ประตูถูกปิดลง ในห้องเงียบอีกครั้ง รอได้ซักหลายนาทีฉันก็ไปเปิดไฟ เพื่อดูว่าใครถูกขว้างเข้ามา เอ..หน้ามันคุ้นๆ...ดูหน้าดีๆ....เอ๊ะ!!!!!!!!!!
“หืม....ม...เมียวกะ!!!!!!!!”
“ท......โทโตไซ!!!!!!”
“เอ๋...”คาโงเมะดูงงๆ
“แก...แกมาที่นี่ได้ยังไง”
“โดยตุ้ยท้องแล้วก็โดนพามาไว้ที่นี่ไงล่ะ ว่าแต่แกน่ะมาได้ยังไง”
“ไว้ทีหลัง”
ผ่านไปไม่นานฉันติดเครื่องสื่อสารไว้ที่ตัวทั้งสามคน คาโงเมะติดไว้ที่ตุ้มหู รินติดไว้ที่กระเป๋าเสื้อ ส่วนของเจ้าโทโตไซเอาไว้ที่หนวด...ฉันบอกลาพวกนั้นและบอกว่าจะมาช่วยอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เย้!!! ดีใจโว้ยยยย เจอตัวประกันแล้วววว เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่เราทำแบบนี้ ยะฮู้!!! อ..เอ๊ย จะมามัวดีใจอะไรล่ะฟะ ฉันรีบวิ่งออกจากบ้านอย่างเร็วที่สุด โดยการขี่อะอุนและขึ้นคอปเตอร์
จบ
*******ฉันของอินุยาฉะ*****
ผ่านมาหนึ่งวัน
“เอาล่ะจ้ะ ปู่เมียวกะ จาเค็น อะอุน...ไปสืบมาให้ได้นะ แล้วกลับมาให้ได้อย่างปลอดภัยนะจ้ะ..”แม่พูดกับพวกนั้น พวกนั้นพยักหน้า จาเค็นอะอุนและปู่เมียวกะขึ้นเฮลิคอปเตอร์และบินขึ้นฟ้าไป.. แม่สั่งให้เจ้าพวกนั้นไปสืบสถานที่และถิ่นของนาราคุให้หมด...ซึ่งต้องเสี่ยงอยู่เหมือนกัน
“แม่...เรื่องแบบนี้เราให้ตำรวจจัดการให้ก็ได้ไม่ใช่เหรอ..”
“ตำรวจคิดว่านาราคุตายแล้วจริงๆจ้ะ ซึ่งตอนนี้ก็ยังรู้ไม่แน่ชัด...ยังไงซะมันไม่มีอะไรจะต้องเสียอยู่แล้วล่ะ ในเมื่อแม่ตามสืบมานานอยู่ทั่ว...มีประเทศเดียวที่แม่ยังไม่ตรวจ ก็คือญี่ปุ่นนี่แหละ...ยังไงซะ แม่ก็ต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นคนฆ่าพ่อ..และฆ่ายังไง...”
แม่พูดทำหน้าเศร้าและเดินไปที่ห้องอื่น สืบไปทั่วแต่ไม่สืบในญี่ปุ่นก่อนเนี่ยนะ..แปลกใช้ได้..เฮ้อ...สงสารแม่ชะมัด ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอพ่อเลย...เห็นแต่รูป พูดถึงก็อยากจะเจอเหมือนกัน..พ่อเรานี่..หล่อใช้ได้เลยแฮะ อย่างกับดารา..ยิ่งกว่าดาราอีกมั้งเนี่ย...เฮ่อ พอคิดแล้วก็อิจฉาเจ้าเส็ตแฮะ มันเคยเจอพ่อมาแล้วหนิ ช่างมันเหอะๆๆๆ ตอนนี้เราต้องห่วงเรื่องคาโงเมะก่อน เจ้าพวกนั้นมันไปกันเองจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย รู้สึกเป็นห่วงยังไงไม่รู้ ยิ่งเซ่อๆกันอยู่ด้วย
****ฉันของเมียวกะ*****
ผ่านมาสิบกว่าชั่วโมงแล้ว ไม่เจออะไรเลยสักนิด เหนื่อยชะมัดเลย กว่าจะยัดอะอุนเข้าในค๊อปเตอร์ได้ก็ยากเหมือนกัน จะเอามาทำไมก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ สงสัยวันนี้คงหาไม่เจอแล้วล่ะ เฮ่อ............สงสัยคงต้องปลง
“นี่!! เจ้าเมียวกะ มาดูนี่ จุดตรงนี้มัน...ดูดิ สีแดงๆ”จาเค็นพูดและชี้ไปที่จุดแดงๆในแผนที่ที่แฮลิคอปเตอร์ เอ๋ เราใกล้จะถึงจุดแดงๆแล้วนี่หน่า จาเค็นจอดเครื่อง ตอนนี้คงไม่มีใครเห็นหรอก แถมจอดค่อนข้างจะไกลจากสถานที่ ฉันกับอะอุนลงจากแฮลิคอปเตอร์ และวิ่งไปตรวจสถานที่แถวๆนั้น ตรวจไปได้ไม่นานก็เจอบ้านเล็กๆหลังหนึ่ง... มีบ้านกลางป่าแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย...คงไม่ใช่มั้งน่ะ แต่ว่าน่าจะลองไปดู งานนี้เมียวกะลุยโลด!!!! ฉันปล่อยอะอุนให้อยู่แถวๆนั้น และเดินไปที่บ้านหลังนั้น..
________________________________________________________________
ในบ้าน
บ้านก็ธรรมดานี่นา แบบนี้จะเป็นที่ๆนาราคุอยู่เร้อ ไม่น่าจะใช่นา ไม่แน่หรอกๆ ฉันปีนขึ้นบันได เอ๋ ก็มีห้องนงห้องนอนอะไรอยู่ปกตินี่นา ลอดเข้าไปทุกห้องแล้วก็ไม่มี อืมมมสงสัยเด็กผู้หญิงสองคนอย่างว่าจะไม่อยู่ซะแล้วม้างงง เจ้านาราคุก็ไม่มี.. ฉันหยิบรูปของสามคนนั้นมาดู ไม่เห็นจะมีเลย...สงสัยมาผิดที่ เฮ้ออออ เสียแรงฟรี หืม..มีห้องๆนึงล็อกกุญแจไว้อย่างดีเลย มันเป็นห้องอะไรกันนะ แบบนี้ยิ่งอยากรู้ เอาล่ะ เข้าไปโลด!!!! ฉันวิ่งไปที่ใต้ประตู เอาล่ะ เข้ามาได้ละ หืม...มืดชะมัดเลย ไฟ....ไฟอยู่ไหนนะเอ...เจอละไฟ ฉันเปิดไฟก็เจอเด็กผู้หญิงสองคนนอนหลับอยู่ ทำไมสภาพโทรมขนาดนี้นะ..ขาทั้งสองข้างก็มีลูกตุ้มติดไว้..ทำไมมันโหดขนาดนี้ ฉันละเศร้าเลย เป็นแค่เด็กผู้หญิงแท้ๆ ทำไมโดนทำแบบนี้ แถมมีแผลเต็มตัวไปหมดเลย ตอนนี้ไม่เหมือนหลับเลย เหมือนสลบมากกว่า เอ๋...หน้าแบบนี้ มันเหมือนในรูปเด๊ะเลยนี่หว่า..เฮ้ย ใช่สองคนนี้จริงๆด้วย!! เอาล่ะ อย่างน้อยก็ต้องปลุกขึ้นมาก่อน เมียวกะ ดูดดู๊ดดูดเลือดดดด จ๊วบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
“แปะ!” อ๋อยยยยยย เจ็บคร้าบบบบบบบบบ แม่สาวคนหนึ่งที่ฉันดูดเลือดไปมาตบฉันซะแบนเลยง่า สาวคนนั้นดูงงๆ และมองมาที่ฉัน
“กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!~เห็บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”เธอกรี๊ด และเขยิบออกจากฉันทันที เฮ้ย ไม่ใช่นะ ฉันจะมาช่วยเธอนะ ฉันรีบกระโดดไปที่เธอและพูดก่อนที่เธอจะตะโกนออกมา
“ไม่ใช่นะครับ!! ฟังดีๆก่อน ผมจะมาช่วยคุณนะ นี่ไงครับ มีรูปด้วย ผมมาจากบ้านท่านอินุยาฉะกับท่านเส็ตโชมารุครับ!! ใจเย็นๆก่อนนะ คงจะตกใจใช่มั้ยครับที่เห็บพูดได้ แต่ไม่เป็นไรนะครับ ผมมาดี...ผมชื่อเมียวกะครับ เรียกปู่เมียวกะก็ได้...” ฉันพูดเป็นชุด แม่สาวคนนั้นดูอึ้งๆเล็กน้อย
“ข...ขอโทษนะจ้ะที่เสียมารยาท ฉันชื่อฮิงุราชิ คาโงเมะค่ะ...” เธอเชื่อฉัน เยส!!!!!!
“ครับ ผมจะมาติดเครื่องติดสัญญานของพวกคุณทั้งสองเลย หวายๆๆ เดินได้ไม่ไกลคงจะลำบากมากเลยน่ะสิครับ..”ฉันพูดและดูลูกตุ้มที่ติดอยู่กับขาของคาโงเมะ
“ค่ะ..”คาโงเมะพูดอย่างผิดหวัง เอาล่ะ...เราต้องช่วยให้เธอคนนั้นมีกำลังใจขึ้น
“เอาล่ะครับ ท่านคาโงเมะ เอ่อ..ขอเรียกว่าท่านนะครับ ช่วยบอกเรื่องที่เจอที่นี่ด้วยครับ”ฉันพูด คาโงเมะพยักหน้าและเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟัง สรุปก็คือว่า...มาเป็นตัวประกัน เพราะเจ้านาราคุมันอยากรู้เรื่องตะกูลอิจิโนเสะสินะ...แล้วทำไมถึงต้องจับพวกเธอมาด้วย?? พวกเธอไม่ใช่คนใกล้ตัวมากไม่ใช่รึไง อืมมมมม เอาล่ะ ต้องแจ้งทุกคนให้ทราบ ฉันหยิบมือถือชนิดจิ๋วมหาจิ๋วที่ฉันกดได้คนเดียวขึ้นมา ก่อนที่ฉันจะโทร ก็มีเสียงไขกญแจห้อง หวาๆๆๆๆ ตายแน่ๆๆๆ ยังไงซะ ก่อนทีพวกเธอจะโดนดีเราไปปิดไฟก่อนดีกว่า “แอ๊ด....”เสียงประตูดังขึ้น และมีร่างๆนึงลอยข้ามาในห้อง ประตูถูกปิดลง ในห้องเงียบอีกครั้ง รอได้ซักหลายนาทีฉันก็ไปเปิดไฟ เพื่อดูว่าใครถูกขว้างเข้ามา เอ..หน้ามันคุ้นๆ...ดูหน้าดีๆ....เอ๊ะ!!!!!!!!!!
“หืม....ม...เมียวกะ!!!!!!!!”
“ท......โทโตไซ!!!!!!”
“เอ๋...”คาโงเมะดูงงๆ
“แก...แกมาที่นี่ได้ยังไง”
“โดยตุ้ยท้องแล้วก็โดนพามาไว้ที่นี่ไงล่ะ ว่าแต่แกน่ะมาได้ยังไง”
“ไว้ทีหลัง”
ผ่านไปไม่นานฉันติดเครื่องสื่อสารไว้ที่ตัวทั้งสามคน คาโงเมะติดไว้ที่ตุ้มหู รินติดไว้ที่กระเป๋าเสื้อ ส่วนของเจ้าโทโตไซเอาไว้ที่หนวด...ฉันบอกลาพวกนั้นและบอกว่าจะมาช่วยอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เย้!!! ดีใจโว้ยยยย เจอตัวประกันแล้วววว เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่เราทำแบบนี้ ยะฮู้!!! อ..เอ๊ย จะมามัวดีใจอะไรล่ะฟะ ฉันรีบวิ่งออกจากบ้านอย่างเร็วที่สุด โดยการขี่อะอุนและขึ้นคอปเตอร์
จบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น