ลำดับตอนที่ #27
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : What the...!?
มาต่อแล้วคร้าบ ทีเดียว 2 ตอนเลย (ฉลองสอบเสร็จเย้) ปิดเทอมแล้วอ่า (แต่ก็แค่อาทิตย์เดียว)เว่อร์อีกตามเคย พักหลังดูงงๆ อีกไม่กี่ตอนก็จะกลับไปเป็นแบบหวานแหววเหมือนเดิมแล้วค่า ^ ^\"
ตอนที่27
“หมายความว่าไงไม่ใช่คน....” อินุยาฉะตาโต นั่นสิฉันก็งง ไม่ใช่คน? อย่าบอกน่าเป็นซอมบี้อะไรพวกนั้นน่ะ เหวอๆๆๆ
“แกรู้ไปก็เท่านั้น...” มันตอบและชกท้องอินุยาฉะ อินุยาฉะล้มลงไปกองกับพื้นทันที “เคร้ง!!” เส็ตโชมารุจะเอามีดแทงมัน แต่มันดันเอามาปืนมากันไว้ก่อน
“...........ถามไรอย่าง...............”เส็ตโชมารุพูดจ้องหน้าไอ้นาราคุนั่น ตอนนี้เส็ตโชมารุดูท่าจะเดือดมากๆแล้วอะ น่ากลัวมากๆๆ
“ว่ามาสิ”นาราคุมอง ยังทำหน้าตาโรคจิตเหมือนเดิม
“.......ที่แกบอกว่า........จะแก้แค้นที่พ่อฉันฆ่าพวกพ้องของแก.......งั้น.......หมายความว่า......” เส็ตโชมารุยังมองมันอยู่ด้วยความโมโห เค้าจ้องนาราคุอยู่ได้ซักพักเหมือนที่จะทำใจจะพูดอะไรซักอย่าง และเค้าก็พูด..
“............ที่คนรักและคนรู้จักของฉันกับอินุยาฉะแล้วก็แม่....ตายกันเกลื่อน.......เป็นฝีมือแกสินะ......?”
“ถูกต้อง.....รวมถึงคากุระ....และคันนะก็ตายไปแล้ว..หลังจากที่โทรมาหาแกนั่นแหละ.........”นาราคุพูด มองด้วยสายตาน่าชังนั่นอีกแล้ว เส็ตโชมารุตาเปิดโพลงด้วยความโมโห แทนที่จะใช้มีดฟันมัน เค้ากลับเตะเสยไปที่หน้าของนาราคุแทน นาราคุล้มลงไป เส็ตโชมารุวิ่งไปคร่อมมันและจัดการแทงตรงอกมันทันที ฉันหลับตาปี๋ ไม่อยากเห็นภาพพวกนั้นอีกแล้ว...
“เป็นอะไรไป? ทั้งที่แกก็อยากจะเลิกยุ่งกับพวกนั้นจะตายอยู่แล้วนี่?”นาราคุยังมองเส็ตโชมารุตัวสายตาแบบนั้นอีกเช่นเคย
“......................หุบปาก!!!” เส็ตโชมารุทำท่าจะแทงมันอีกรอบ แต่อินุยาฉะวิ่งเข้าไปและเตะเส็ตโชมารุออกไปก่อน “ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงปั่นดังสนั่นอีกครั้ง ปืนที่จะยิงใส่เส็ตโชมารุกลับทะลุเข้าหัวใจนาราคุแทน
“เกือบไปแล้วนะไอ้บ้า!!!!!!!”อินุยาฉะพูดพลางหอบไปด้วย
“เบาๆหน่อยสิ...บังโกซึ ไปโกรธใครมาล่ะ?” นาราคุถาม สายตามองไปข้างหน้า ฉันหันไปมอง เห็นผู้ชายผมยาวมัดเป็นหางเปียหน้าตาดีคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น เอ..คนที่เคยยืนอยู่ข้างจาโกสึนี่หน่า..มือหนึ่งถือปืน อีกมือหนึ่งลากอะไรด้วยก็ไม่รู้อ่ะ รู้สึกว่าจะเป็นคน...
“ก็นิดหน่อยน่ะ... จัดการกับตำรวจเยอะแยะแบบนั้นทำเอาเสียเวลาเหมือนกัน...เจ้าจาโกซึมันตายไปแล้วล่ะ เสียท่าให้กับพกมันจนได้..” บังโกซึพูด จาโกซึตายแล้วเหรอ!!! ในที่สุดพวกซังโกะจังก็ทำสำเร็จ ฉันดีใจอยู่หน่อยนึง แต่เวลาแบบนี้ไม่ใช่เวลามาดีใจนี่นะ ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงสนใจคนที่บังโกซึลากมา พยายามสังเกตุให้ดีๆ...ชัดๆ..
“โดยเฉพาะได้เด็กบ้านี่ มันแสบมาก เรียกตำรวจมาเป็นขโยง แถมมียันต์อีกต่ะหาก ดีนะที่ยิงมันไปก่อน” บังโกซึพูดและขว้างคนที่มันลากมาใส่พื้น ฉันช็อกมาก....ยิงไปก่อน!!!!!!!!!???!!!!!!!!! แล้วร่างนั้นมัน.......ม......ไม่จริงนะ.............ฉันตัวสั่น น้ำตาแทบไหล...........
“ม........มิโรคุ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อินุยาฉะตะโกนลั่นและวิ่งไปหามิโรคุ ที่สลบไสลและร่างกายเต็มไปด้วยเลือด ฉันน้ำตาไหลเมื่อเห็นเพื่อนสนิทของฉันโดนแบบนี้ ทำไม.....ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย.......
“พ...พี่คนนั้น....”รินพูดและกุมมือฉันแน่น ตอนนี้รินมือเปียกไปหมด ฉันตัวสั่น น้ำตาไหล พยายามไม่ส่งเสียงออกไป
“แก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไอ้ชั่ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไปตายซะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อินุยาฉะตะโกนและวิ่งเข้าไปต่อยบังโกซึอย่างแรงมากๆ บังโกซึล้มหน้าหันตัวกระแทกกับพื้น อินุยาฉะวิ่งไปคว้าปืนจากบังโกซึและยิงทันที เสียงปืนดังอีกครั้ง และแน่นอน...บังโกซึไม่ตาย...
“เจอหน้ากันก็ทำเอาตกใจเลยแฮะ นายนี่น่ากลัวไม่เบา...”บังโกซึพูดและค่อยๆลุกขึ้นมา อินุยาฉะหอบ ตัวสั่นไปหมดด้วยความโกรธ
“อย่ามัวแต่ไปสนใจคนอื่นสิ...” นาราคุพูดกับเส็ตโชมารุที่ยังมองอินุยาฉะอยู่ เส็ตโชมารุเพิ่งไหวตัวทัน “ฉัวะ!!” นาราคุใช้มีดฟันเข้าที่แขนเส็ตโชมารุ ฉันหลับาอีกครั้ง ถ้าเส็ตโชมารุไม่ไหวตัวทันล่ะก็โดนฟันทั้งแขนแน่ อ..โอย...ฉันน้ำตาไหลอีกครั้ง มันทนไม่ได้แล้ว.....
“อึ่ก............................” เส็ตโชมารุใช้มืออีกข้างนึงกำแผลไว้
“ผัวะ!!!” บังโกะสึเตะเข้าที่ท้องของอินุยาฉะเต็มๆ อินุยาฉะกระเด็นล้มลงไปกับพื้น เลือดออกปาก ตอนนี้อินุยาฉะกับเส็ตโชมารุหลังชนกัน สภาพของทั้งสองดูจะไม่ค่อยดีแล้ว..
“ฝีมือกระจอกไม่เหมือนพ่อแกเลย.....”นาราคุพูดและจิกผมอินุยาฉะขึ้นมา อินุยาฉะถุยน้ำลายใส่หน้ามัน (เป็นการกระทำไม่เหมาะกับคุณหนูเลยนะจ้ะ)นาราคุตาเปิดโพลงอีกครั้ง คราวนี้มันเอาปืนจ่อที่หน้าอินุยาฉะ ทำท่าจะยิงเดี๋ยวนั้นเลย ฉันทนไม่ได้อีกต่อไป ฉันทำท่าจะวิ่งแต่รินจังฉุดแขนฉันไว้
“เดี๋ยวค่ะ!!!!!!! มีคนกำลังมา!!!!!!!!!!” รินพูดและชี้ไปอีกฟากหนึ่ง
“ย้ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงแหลมของลุงแก่ๆดังขึ้น มีไฟลุกขึ้นมาที่ตัวบังโกสึ ไฟมาจากไหน ปู่โทโตไซเหรอ ไม่ใช่นี่นา... ฉันมองดูดีๆ มีตัวประหลาดสีเขียวๆมีสองหัว กับกบตัวใหญ่พิลึกแก่ๆตัวนึงนั่งอยู่บนนั้นถือไม้เท้าอยู่ด้วย ไม้เท้าแบบมีหน้าแปลกๆ..ทำไมวันนี้มีแต่ของแปลกๆโผล่มากัน...
“กบแก่จาเค็น!!!!!!!!!!!!!!” อินุยาฉะกับเส็ตโชมารุตะโกนพร้อมกัน มีพวกเดียวกันอีกแล้วเหรอเนี่ย
“ฮึ่ม!!!!!!!! เดี๋ยวเหอะเจ้าบ้าอินุยาฉะ พูดอะไรไม่เจียมเนื้อเจียมตัว แล้วท่านเส็ตพูดอะไรอย่างนั้นกับผมละคร้าบบบบบบ” กบนี่ชื่อจาเค็นนี่เอง...พูดมากชะมัดเลย ตอนนี้บังโกซึกำลังไหม้อยู่ แต่ก็ยังดูจะไม่ยอมล้มเอาง่ายๆ สรุปไอ้พวกนี้มันตัวอะไรกันแน่!?!?
“ตอนนี้แหละเมียวกะ ไปเลยโว้ย!!!!!!!!!!!!!”จาเค็นตะโกน เอ๋ คุณปู่เมียวกะก็มาด้วยเหรอเนี่ย!!!!
“เออ รู้แล้วเฟ้ย ย...ย้ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เมียวกะตะโกน และถือใบอะไรก็ไม่รู้ ขนาดจิ๋วมากๆ ที่มีแต่ปู่เมียวกะเท่านั้นที่จะถือได้คนเดียว ปู่เมียวกะขว้างใบนั่นใส่บังโกซึที่กำลังไหม้อยู่ บังโกสึร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เป็นเสียงที่น่ากลัวอะไรแบบนี้นะ..
“......!!!!!!!!!”นาราคุอึ้งพูดไม่ออกและทำท่าตกใจมาก ตอนนี้บังโกซึละลายเป็นผุยผง เอ๋ๆๆๆๆๆ เป็นวิธีกำจัดโดยต้องใช้ยันต์เหรอ!!? ง่ายและซิมเปิ้ลมากๆๆๆ ไม่น่าเชื่อว่ามันจะง่ายขนาดนี้ สรุปเจ้าพวกนี้ไม่ใช่คนสินะ...
“ยอมแต่โดยดีเถอะน่า... การกำจัดพวกแกน่ะ มันง่ายซะยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปากซะอีก แค่มียันต์แผ่นเดียวเท่านั้นเอง” จาเค็นตะโกนมาจากอีกฟากนึง ตอนนี้นาราคุโกรธเอามากๆ ก็สมควรอยู่หรอกนะ...ระหว่างที่มันโกรธจนทำอะไรไม่ถูกเส็ตโชมารุก็วิ่งไปชกมัน
“.........ใช้ยันต์เร็วสิ ไอ้เซ่อ!!!!!!!!!!!.......” เส็ตโชมารุตะโกนและมองไปที่ปู่เมียวกะ ปู่เมียวกะสะดุ้งโหยง
“ค...คร้าบบบบ เอ๋.......ยันต์ล่ะ ยันต์ไปไหน!!!! อ...เอ๋ๆๆๆๆๆๆ” ปู่เมียวกะทำท่าลุกลี้ลุกลน และควักกระเป๋าหายันต์อยู่นาน
“อย่าบอกนะว่าแกพกมาแค่ใบเดียว..”อินุยาฉะพูดทำหน้าเอือมๆ
“บ..บ้า พกมาเป็นปึกน่ะแหละ อู้ยยย หายไปไหนกัน โถ่ รู้งี้เราไม่น่ามายุ่งด้วยเล้ย”ปู่เมียวกะบ่นและหายันต์ต่อไป ฉันสังเกตุเห็นเงาดำๆแว้บๆแถวๆปู่เมียวกะ เอ๋!!! ฉันมองไปที่ที่นาราคุล้มลง มันไม่อยู่แล้ว!!!!!!!! ย...อย่าบอกนะว่า...
“ปู่เมียว.............”ฉันจะตะโกนเตือนแต่...”โครม!!!!!!!!!!!!!!!!” นาราคุใช้เท้าไปกระแทกกับต้นไม้หมุนเท้าไปเรื่อยๆ และปล่อยเท้าออก ฉันเห็นปู่เมียวกะล้มลงกับพื่นทันทีเมื่อเจ้านาราคุปล่อยเท้ามันออกจากต้นไม้ และ...มันก็หายไป...... ไปไหนอีกล่ะ......มันไปไหนอีก!!!!!!!
“พวกแกสินะ......ที่ทำให้พวกฉันวุ่นวายแบบนี้........”ตอนนี้นาราคุโผล่ไปที่จาเค็นและตัวประหลาดนั่น ตายแล้ว!!!!!!!!!! “ตูม!!!!!!!” มันใช้มือจับหน้าจาเค็นและตัวประหลาดและเอาจาเค็นกับตัวประหลาดกระแทกต้นไม้อย่างแรง จาเค็นเลือดไหลเป็นทางจากต้นไม้ อึก....ฉันสะดุ้งอีกครั้ง...โหดมาก.....นาราคุค่อยๆปล่อยมือออกและปล่อยให้จาเค็นกับตัวประหลาดล้มลงกับพื้น มันทำแค่ทีเดียวเองนะ!!
“สงสัย........”มันพูด
“ท่าจะจัดการพวกแกด้วยวิธีเดิมๆไม่ได้ซะแล้ว.......”มันพูดใช้หางตามองมาที่อินุยาฉะและเส็ตโชมารุ น่ากลัวมาก....มากๆจริงๆ........สายตาที่เต็มไปด้วยความน่าชังและน่ารังเกียจนั่น..
“ม....หมายความว่าไง!!!!!!!!!!!” อินุยาฉะตะโกน ตอนนี้นาราคุหายไปแล้ว มันหายไปไหนอีก!!!!!!!!! ฉันมองอยู่รอบๆ มันไปไหนกัน และเพิ่งจะมารู้สึกตัวภายหลังว่าตัวเองลืมมองข้างหลัง ม...ไม่จริง รึว่า!!!!!!!!!
“ถึงเวลาตายของแกซะที....”นาราคุพูด เสียงมาจากข้างหลัง พวกฉันหันไปดู ก.......กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ย...อย่าเข้ามานะ!!!” ฉันพูดและทำท่าจะวิ่งหนี
“ว..........ว้ายยยยยยยยยยยยยยย” รินกรี๊ด เพราะตอนนี้นาราคุมันมาจับคอเสื้อริน รินพยายามจะดึงออก แต่มันยกคอเสื้อขึ้นได้อย่างสบายๆ เป็นไปได้ยังไง!! ฉันรีบวิ่งกลับไป
“คะ......แค่กๆๆๆ.....แค่กกกกกกก”รินดิ้น และพยายามจะหลุดออกจากนาราคุ เส็ตโชมารุลุกขึ้นและกำลังจะวิ่งมาหาพวกฉัน
“ดูให้ดีๆล่ะ...เส็ตโชมารุ...”มันใช้หางตามองมาที่เส็ตโชมารุ ฉันจะวิ่งเข้าไปช่วย จะดึงมือนาราคุออกจากคอเสื้อรินแต่มันแค่ใช้มือดันฉันไว้เท่านั้น ขยับไม่ได้........แรงเยอะมาก...... มันชูรินจังขึ้นไปอีกทางนึง ฉันมองไปทางนั้น มัน.......มันเป็นเหวนี้!!!!!!!! ข้างล่างเหวมีน้ำลึก ย...อย่าบอกนะว่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“อย่านะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! อย่าทำแบบนั้น!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฉันตะโกน
“ลาก่อน......”นาราคุพูดและปล่อยชายเสื้อริน รินตกลงไปข้างล่างเหวพร้อมกับเสื้อร้อง ฉันอึ้งมาก ตาเปิดโพลง มันกล้าทำแบบนี้ได้ยัไง!!!!!!!!!!?????
“ริน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!เส็ตโชมารุตะโกน
จบ
ตอนที่27
“หมายความว่าไงไม่ใช่คน....” อินุยาฉะตาโต นั่นสิฉันก็งง ไม่ใช่คน? อย่าบอกน่าเป็นซอมบี้อะไรพวกนั้นน่ะ เหวอๆๆๆ
“แกรู้ไปก็เท่านั้น...” มันตอบและชกท้องอินุยาฉะ อินุยาฉะล้มลงไปกองกับพื้นทันที “เคร้ง!!” เส็ตโชมารุจะเอามีดแทงมัน แต่มันดันเอามาปืนมากันไว้ก่อน
“...........ถามไรอย่าง...............”เส็ตโชมารุพูดจ้องหน้าไอ้นาราคุนั่น ตอนนี้เส็ตโชมารุดูท่าจะเดือดมากๆแล้วอะ น่ากลัวมากๆๆ
“ว่ามาสิ”นาราคุมอง ยังทำหน้าตาโรคจิตเหมือนเดิม
“.......ที่แกบอกว่า........จะแก้แค้นที่พ่อฉันฆ่าพวกพ้องของแก.......งั้น.......หมายความว่า......” เส็ตโชมารุยังมองมันอยู่ด้วยความโมโห เค้าจ้องนาราคุอยู่ได้ซักพักเหมือนที่จะทำใจจะพูดอะไรซักอย่าง และเค้าก็พูด..
“............ที่คนรักและคนรู้จักของฉันกับอินุยาฉะแล้วก็แม่....ตายกันเกลื่อน.......เป็นฝีมือแกสินะ......?”
“ถูกต้อง.....รวมถึงคากุระ....และคันนะก็ตายไปแล้ว..หลังจากที่โทรมาหาแกนั่นแหละ.........”นาราคุพูด มองด้วยสายตาน่าชังนั่นอีกแล้ว เส็ตโชมารุตาเปิดโพลงด้วยความโมโห แทนที่จะใช้มีดฟันมัน เค้ากลับเตะเสยไปที่หน้าของนาราคุแทน นาราคุล้มลงไป เส็ตโชมารุวิ่งไปคร่อมมันและจัดการแทงตรงอกมันทันที ฉันหลับตาปี๋ ไม่อยากเห็นภาพพวกนั้นอีกแล้ว...
“เป็นอะไรไป? ทั้งที่แกก็อยากจะเลิกยุ่งกับพวกนั้นจะตายอยู่แล้วนี่?”นาราคุยังมองเส็ตโชมารุตัวสายตาแบบนั้นอีกเช่นเคย
“......................หุบปาก!!!” เส็ตโชมารุทำท่าจะแทงมันอีกรอบ แต่อินุยาฉะวิ่งเข้าไปและเตะเส็ตโชมารุออกไปก่อน “ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงปั่นดังสนั่นอีกครั้ง ปืนที่จะยิงใส่เส็ตโชมารุกลับทะลุเข้าหัวใจนาราคุแทน
“เกือบไปแล้วนะไอ้บ้า!!!!!!!”อินุยาฉะพูดพลางหอบไปด้วย
“เบาๆหน่อยสิ...บังโกซึ ไปโกรธใครมาล่ะ?” นาราคุถาม สายตามองไปข้างหน้า ฉันหันไปมอง เห็นผู้ชายผมยาวมัดเป็นหางเปียหน้าตาดีคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น เอ..คนที่เคยยืนอยู่ข้างจาโกสึนี่หน่า..มือหนึ่งถือปืน อีกมือหนึ่งลากอะไรด้วยก็ไม่รู้อ่ะ รู้สึกว่าจะเป็นคน...
“ก็นิดหน่อยน่ะ... จัดการกับตำรวจเยอะแยะแบบนั้นทำเอาเสียเวลาเหมือนกัน...เจ้าจาโกซึมันตายไปแล้วล่ะ เสียท่าให้กับพกมันจนได้..” บังโกซึพูด จาโกซึตายแล้วเหรอ!!! ในที่สุดพวกซังโกะจังก็ทำสำเร็จ ฉันดีใจอยู่หน่อยนึง แต่เวลาแบบนี้ไม่ใช่เวลามาดีใจนี่นะ ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงสนใจคนที่บังโกซึลากมา พยายามสังเกตุให้ดีๆ...ชัดๆ..
“โดยเฉพาะได้เด็กบ้านี่ มันแสบมาก เรียกตำรวจมาเป็นขโยง แถมมียันต์อีกต่ะหาก ดีนะที่ยิงมันไปก่อน” บังโกซึพูดและขว้างคนที่มันลากมาใส่พื้น ฉันช็อกมาก....ยิงไปก่อน!!!!!!!!!???!!!!!!!!! แล้วร่างนั้นมัน.......ม......ไม่จริงนะ.............ฉันตัวสั่น น้ำตาแทบไหล...........
“ม........มิโรคุ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อินุยาฉะตะโกนลั่นและวิ่งไปหามิโรคุ ที่สลบไสลและร่างกายเต็มไปด้วยเลือด ฉันน้ำตาไหลเมื่อเห็นเพื่อนสนิทของฉันโดนแบบนี้ ทำไม.....ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย.......
“พ...พี่คนนั้น....”รินพูดและกุมมือฉันแน่น ตอนนี้รินมือเปียกไปหมด ฉันตัวสั่น น้ำตาไหล พยายามไม่ส่งเสียงออกไป
“แก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไอ้ชั่ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไปตายซะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อินุยาฉะตะโกนและวิ่งเข้าไปต่อยบังโกซึอย่างแรงมากๆ บังโกซึล้มหน้าหันตัวกระแทกกับพื้น อินุยาฉะวิ่งไปคว้าปืนจากบังโกซึและยิงทันที เสียงปืนดังอีกครั้ง และแน่นอน...บังโกซึไม่ตาย...
“เจอหน้ากันก็ทำเอาตกใจเลยแฮะ นายนี่น่ากลัวไม่เบา...”บังโกซึพูดและค่อยๆลุกขึ้นมา อินุยาฉะหอบ ตัวสั่นไปหมดด้วยความโกรธ
“อย่ามัวแต่ไปสนใจคนอื่นสิ...” นาราคุพูดกับเส็ตโชมารุที่ยังมองอินุยาฉะอยู่ เส็ตโชมารุเพิ่งไหวตัวทัน “ฉัวะ!!” นาราคุใช้มีดฟันเข้าที่แขนเส็ตโชมารุ ฉันหลับาอีกครั้ง ถ้าเส็ตโชมารุไม่ไหวตัวทันล่ะก็โดนฟันทั้งแขนแน่ อ..โอย...ฉันน้ำตาไหลอีกครั้ง มันทนไม่ได้แล้ว.....
“อึ่ก............................” เส็ตโชมารุใช้มืออีกข้างนึงกำแผลไว้
“ผัวะ!!!” บังโกะสึเตะเข้าที่ท้องของอินุยาฉะเต็มๆ อินุยาฉะกระเด็นล้มลงไปกับพื้น เลือดออกปาก ตอนนี้อินุยาฉะกับเส็ตโชมารุหลังชนกัน สภาพของทั้งสองดูจะไม่ค่อยดีแล้ว..
“ฝีมือกระจอกไม่เหมือนพ่อแกเลย.....”นาราคุพูดและจิกผมอินุยาฉะขึ้นมา อินุยาฉะถุยน้ำลายใส่หน้ามัน (เป็นการกระทำไม่เหมาะกับคุณหนูเลยนะจ้ะ)นาราคุตาเปิดโพลงอีกครั้ง คราวนี้มันเอาปืนจ่อที่หน้าอินุยาฉะ ทำท่าจะยิงเดี๋ยวนั้นเลย ฉันทนไม่ได้อีกต่อไป ฉันทำท่าจะวิ่งแต่รินจังฉุดแขนฉันไว้
“เดี๋ยวค่ะ!!!!!!! มีคนกำลังมา!!!!!!!!!!” รินพูดและชี้ไปอีกฟากหนึ่ง
“ย้ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงแหลมของลุงแก่ๆดังขึ้น มีไฟลุกขึ้นมาที่ตัวบังโกสึ ไฟมาจากไหน ปู่โทโตไซเหรอ ไม่ใช่นี่นา... ฉันมองดูดีๆ มีตัวประหลาดสีเขียวๆมีสองหัว กับกบตัวใหญ่พิลึกแก่ๆตัวนึงนั่งอยู่บนนั้นถือไม้เท้าอยู่ด้วย ไม้เท้าแบบมีหน้าแปลกๆ..ทำไมวันนี้มีแต่ของแปลกๆโผล่มากัน...
“กบแก่จาเค็น!!!!!!!!!!!!!!” อินุยาฉะกับเส็ตโชมารุตะโกนพร้อมกัน มีพวกเดียวกันอีกแล้วเหรอเนี่ย
“ฮึ่ม!!!!!!!! เดี๋ยวเหอะเจ้าบ้าอินุยาฉะ พูดอะไรไม่เจียมเนื้อเจียมตัว แล้วท่านเส็ตพูดอะไรอย่างนั้นกับผมละคร้าบบบบบบ” กบนี่ชื่อจาเค็นนี่เอง...พูดมากชะมัดเลย ตอนนี้บังโกซึกำลังไหม้อยู่ แต่ก็ยังดูจะไม่ยอมล้มเอาง่ายๆ สรุปไอ้พวกนี้มันตัวอะไรกันแน่!?!?
“ตอนนี้แหละเมียวกะ ไปเลยโว้ย!!!!!!!!!!!!!”จาเค็นตะโกน เอ๋ คุณปู่เมียวกะก็มาด้วยเหรอเนี่ย!!!!
“เออ รู้แล้วเฟ้ย ย...ย้ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เมียวกะตะโกน และถือใบอะไรก็ไม่รู้ ขนาดจิ๋วมากๆ ที่มีแต่ปู่เมียวกะเท่านั้นที่จะถือได้คนเดียว ปู่เมียวกะขว้างใบนั่นใส่บังโกซึที่กำลังไหม้อยู่ บังโกสึร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เป็นเสียงที่น่ากลัวอะไรแบบนี้นะ..
“......!!!!!!!!!”นาราคุอึ้งพูดไม่ออกและทำท่าตกใจมาก ตอนนี้บังโกซึละลายเป็นผุยผง เอ๋ๆๆๆๆๆ เป็นวิธีกำจัดโดยต้องใช้ยันต์เหรอ!!? ง่ายและซิมเปิ้ลมากๆๆๆ ไม่น่าเชื่อว่ามันจะง่ายขนาดนี้ สรุปเจ้าพวกนี้ไม่ใช่คนสินะ...
“ยอมแต่โดยดีเถอะน่า... การกำจัดพวกแกน่ะ มันง่ายซะยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปากซะอีก แค่มียันต์แผ่นเดียวเท่านั้นเอง” จาเค็นตะโกนมาจากอีกฟากนึง ตอนนี้นาราคุโกรธเอามากๆ ก็สมควรอยู่หรอกนะ...ระหว่างที่มันโกรธจนทำอะไรไม่ถูกเส็ตโชมารุก็วิ่งไปชกมัน
“.........ใช้ยันต์เร็วสิ ไอ้เซ่อ!!!!!!!!!!!.......” เส็ตโชมารุตะโกนและมองไปที่ปู่เมียวกะ ปู่เมียวกะสะดุ้งโหยง
“ค...คร้าบบบบ เอ๋.......ยันต์ล่ะ ยันต์ไปไหน!!!! อ...เอ๋ๆๆๆๆๆๆ” ปู่เมียวกะทำท่าลุกลี้ลุกลน และควักกระเป๋าหายันต์อยู่นาน
“อย่าบอกนะว่าแกพกมาแค่ใบเดียว..”อินุยาฉะพูดทำหน้าเอือมๆ
“บ..บ้า พกมาเป็นปึกน่ะแหละ อู้ยยย หายไปไหนกัน โถ่ รู้งี้เราไม่น่ามายุ่งด้วยเล้ย”ปู่เมียวกะบ่นและหายันต์ต่อไป ฉันสังเกตุเห็นเงาดำๆแว้บๆแถวๆปู่เมียวกะ เอ๋!!! ฉันมองไปที่ที่นาราคุล้มลง มันไม่อยู่แล้ว!!!!!!!! ย...อย่าบอกนะว่า...
“ปู่เมียว.............”ฉันจะตะโกนเตือนแต่...”โครม!!!!!!!!!!!!!!!!” นาราคุใช้เท้าไปกระแทกกับต้นไม้หมุนเท้าไปเรื่อยๆ และปล่อยเท้าออก ฉันเห็นปู่เมียวกะล้มลงกับพื่นทันทีเมื่อเจ้านาราคุปล่อยเท้ามันออกจากต้นไม้ และ...มันก็หายไป...... ไปไหนอีกล่ะ......มันไปไหนอีก!!!!!!!
“พวกแกสินะ......ที่ทำให้พวกฉันวุ่นวายแบบนี้........”ตอนนี้นาราคุโผล่ไปที่จาเค็นและตัวประหลาดนั่น ตายแล้ว!!!!!!!!!! “ตูม!!!!!!!” มันใช้มือจับหน้าจาเค็นและตัวประหลาดและเอาจาเค็นกับตัวประหลาดกระแทกต้นไม้อย่างแรง จาเค็นเลือดไหลเป็นทางจากต้นไม้ อึก....ฉันสะดุ้งอีกครั้ง...โหดมาก.....นาราคุค่อยๆปล่อยมือออกและปล่อยให้จาเค็นกับตัวประหลาดล้มลงกับพื้น มันทำแค่ทีเดียวเองนะ!!
“สงสัย........”มันพูด
“ท่าจะจัดการพวกแกด้วยวิธีเดิมๆไม่ได้ซะแล้ว.......”มันพูดใช้หางตามองมาที่อินุยาฉะและเส็ตโชมารุ น่ากลัวมาก....มากๆจริงๆ........สายตาที่เต็มไปด้วยความน่าชังและน่ารังเกียจนั่น..
“ม....หมายความว่าไง!!!!!!!!!!!” อินุยาฉะตะโกน ตอนนี้นาราคุหายไปแล้ว มันหายไปไหนอีก!!!!!!!!! ฉันมองอยู่รอบๆ มันไปไหนกัน และเพิ่งจะมารู้สึกตัวภายหลังว่าตัวเองลืมมองข้างหลัง ม...ไม่จริง รึว่า!!!!!!!!!
“ถึงเวลาตายของแกซะที....”นาราคุพูด เสียงมาจากข้างหลัง พวกฉันหันไปดู ก.......กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ย...อย่าเข้ามานะ!!!” ฉันพูดและทำท่าจะวิ่งหนี
“ว..........ว้ายยยยยยยยยยยยยยย” รินกรี๊ด เพราะตอนนี้นาราคุมันมาจับคอเสื้อริน รินพยายามจะดึงออก แต่มันยกคอเสื้อขึ้นได้อย่างสบายๆ เป็นไปได้ยังไง!! ฉันรีบวิ่งกลับไป
“คะ......แค่กๆๆๆ.....แค่กกกกกกก”รินดิ้น และพยายามจะหลุดออกจากนาราคุ เส็ตโชมารุลุกขึ้นและกำลังจะวิ่งมาหาพวกฉัน
“ดูให้ดีๆล่ะ...เส็ตโชมารุ...”มันใช้หางตามองมาที่เส็ตโชมารุ ฉันจะวิ่งเข้าไปช่วย จะดึงมือนาราคุออกจากคอเสื้อรินแต่มันแค่ใช้มือดันฉันไว้เท่านั้น ขยับไม่ได้........แรงเยอะมาก...... มันชูรินจังขึ้นไปอีกทางนึง ฉันมองไปทางนั้น มัน.......มันเป็นเหวนี้!!!!!!!! ข้างล่างเหวมีน้ำลึก ย...อย่าบอกนะว่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“อย่านะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! อย่าทำแบบนั้น!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฉันตะโกน
“ลาก่อน......”นาราคุพูดและปล่อยชายเสื้อริน รินตกลงไปข้างล่างเหวพร้อมกับเสื้อร้อง ฉันอึ้งมาก ตาเปิดโพลง มันกล้าทำแบบนี้ได้ยัไง!!!!!!!!!!?????
“ริน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!เส็ตโชมารุตะโกน
จบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น