ลำดับตอนที่ #34
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : คืนระยิบระยับ
ขอโทดดดดดดดดดดดดดดดดดด นะคะ TT^TT ขออภัยจริงๆค่ะ รู้สึกผิดมากๆ คือว่า คอมโน้ตบบุ้คไว้ใช้พิมฟิคมันไม่มีแล้วอ่า แต่นี้กำลังหยุดคริสมาสค่ะ จะพยายามมาปั่นสุดชีวิตเลย - -\" โอยยย อยากขอโทดมากๆ ที่ให้รอนาน มันมีโอกาสได้พิมน้อยมากๆค่ะ ยกโทษให้ mojojiji คนนี้ด้วย TT-TT
ตอนที่34
*************ฉันของคาโงเมะ**************
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่สอบเสร็จแล้วววววว....ดีใจจังเลย จะได้จบๆไปซะทีชีวิต ม.5 เฮ่อออออ แต่ว่าอย่ารีบวางมือเลยจะดีกว่า เมื่อคืนอุตส่าห์ติวหนังสือจนโต้รุ่งเลย เป็นครั้งแรกนะเนี่ย หุหุ วันนี้รู้สึกว่าเราจะมาคนแรกของห้องเลยแฮะ ไม่น่าเชื่อ ช่างมันเหอะ ไปนั่งอ่านหนังสือต่อดีกว่า พอฉันไปนั่งปุ๊บเสียงประตูห้องก็เลื่อนปั๊บ
อินุยาฉะเดินเข้ามา มือแบกหนงสือเป็นกองเลยแฮะ... “ตูม!!!” มันวางหนังสือลงกับโต๊ะอย่างแรงและนั่งลง
“ไง มาเช้าจังนะ” ฉันเดินเข้าไปทัก อินุยาฉะหันหน้ามา มันยิ้มให้ฉันแบบแปลกๆอะ เอ...ปกติไม่ใช่แบบนี้ไม่ใช่เหรอ.... หมู่นี้อินุยาฉะแปลกแปลกไปจริงๆด้วย...ฉันลากเก้าอี้ของตัวเองมาไว้ข้างๆโต๊ะอินุยาฉะและหยิบหนังสือ Biography ของอินุยาฉะมาอ่าน...กระดาษสอดเต็มหนังสือเลยแฮะ ไม่เรียบร้อยเล้ย...
อินุยาฉะฟุบหลับไป ฉันก็เลยดูเศษกระดาษที่ติดตามหนังสือ เละทะชะมัดเลย...ส่วนใหญ่จะเป็นโน้ตที่จดตามกระดานอ่ะนะ.... เยอะชะมัด จัดให้หน่อยดีกว่าแฮะ... ฉันหยิบกระดาษแต่ละใบขึ้นมาพับไว้อย่างเรียบร้อย... มีกระดาษแผ่นนึงเป็นกระดาษสีฟ้าๆอะ ยับยู่ยี่จัง ฉันคลี่มาดู......มันก็เป็นแผ่นโน้ตเขียนเละๆธรรมดาอ่ะนะ แต่มีประโยคนึง มันไม่ใช่โน้ตนี่นา?
New york......Mama...Heart attack......no more Japan........
อะไรหว่า นิวยอร์ค แม่ หัวใจวาย ไม่มีญี่ปุ่น? ไรหว่ะ..ถึงจะเป็นข้อความสั้นๆ..แต่มันทำให้เราเครียดๆยังไงไม่รู้ สงสัยจังว่ามันเกี่ยวกับอะไร...แม่หัวใจวาย?...นิวยอร์คทำไม...หรือว่านี่มันเกี่ยวกับที่อินุยาฉะแปลกๆ? หรือว่าเราคิดมากไปเองกันนะ....
ผ่านมาซักพัก ทุกคนก็เข้าห้องมากัน เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังขึ้นเหมือนทุกๆวัน อินุยาฉะตื่นขึ้นมาและอ่านหนังสืออย่างตั้งใจ...ยังไงเราก็สงสัยอยู่ดี...เป็นอะไรไปนะ?
“คาโงเมะจัง...” อยู่ๆมิโรก็เดินมาหาฉัน ซังโกะเลยเดินมาหาฉันด้วย
“อะไรเหรอ?” ฉันตอบกลับไป มิโรกับซังโกะค่อยๆเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น ทำท่าทางเหมือนกับว่าจะพูดอะไรซักอย่าง ฉันเงยไปมองสองคนนั้นอย่างงงๆ
“เธอรู้มั้ยว่าเจ้าอินุยาฉะมันเป็นอะไร” มิโรพูบแบบกระซิบ ตาเหลือบไปมองอินุยาฉะอย่างแอบๆ
“ไม่รู้เหมือนกันอะ..” ฉันตอบกระซิบไปเหมือนกัน
“หมู่นี้มันแปลกๆไปน่ะว่ามั้ย..เหมือนมีอะไรปิดบังพวกเรางั้นแหละ ถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ยอมพูด” ซังโกะกระซิบต่อ นั่นสินะ....มันเป็นอะไรของมันก็ไม่รู้...แล้วมันเกี่ยวกับข้อความเมื่อเช้ารึเปล่านะ? คิดไปก็เครียดแฮะ แล้วฉันก็รู้สึกว่ามีใครมาจับบ่าฉันไว้
“ไม่เป็นไรหรอกคาโงเมะจัง ถ้ามีอะไรยังไงฉันจะคอยมาบอกนะ เพราะงั้นไม่ต้องเครียดมากหรอก....”มิโรคุพูดแบบกระซิบพร้อมกับจับบ่า และยิ้มออกมาแบบว่าเชื่อใจได้...
“ใช่แล้วล่ะ...ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ” ซังโกะก็ยิ้มออกมาเหมือนกัน รู้สึกดีจังแฮะ...ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆก็เหอะ ฉันก็ดีใจที่มีเพื่อนอย่างงี้ ฉันยิ้มกลับไปอย่างดีใจ
“ขอบใจทั้งสองคนมากนะจ้ะ...” ฉันพูด ทั้งสองยิ้มตอบอย่างอบอุ่น....
**********ฉันของมิโรคุ*********
ฉันเดินไปหาอินุยาฉะ แปลกแฮะมันไปไหนของมันนะ...ปกติจะอยู่กับคาโงเมะไม่ก็ไปเล่นบาสอยู่ไม่ใช่เหรอ หาตั้งนานแล้วก็หาไม่เจอ ที่หาเพราะไม่ใช่อะไรหรอกนะ คือรำคาญกับท่าทีของมันแต็มที ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ แถมตอบมาว่าไม่มีอะไรอีก ไม่มีอะไรได้ยังไงกันเนี่ย... ถึงจะไม่ชอบซักไซ้คนอื่นก็เถอะแต่คราวนี้เราต้องถามแล้วล่ะ... หาตั้งนานมือถือก็ปิดอีก อะไรของมันน้า... สงสัยต้องไปหาถึงดาดฟ้าโรงเรียนแล้วแฮะ...
______________________________________________________________________
ดาดฟ้า
โป๊ะเชะ เจอแล้ว มายืนเหม่ออยู่ที่นี่นี่เอง แปลกแฮะที่ดาดฟ้าไม่มีใครเลย
“เฮ้ย” ฉันเดินเข้าไปทัก มันหันหน้ามาแล้วก็หันกลับไปอีก
“ทำไมหมู่นี้แกแปลกไปวะ”ฉันเดินไปข้างๆ และรีบถามซะเลย มันยังทำหน้าเหม่ออยู่ จะรอคำตอบจากมันนี่แหละ
“....กะจะบอกนายหลายทีแล้ว....” มันพูด จะบอกอะไรเราน่ะ? หน้ามันยังเหม่อมองท้องฟ้าอยู่ เรื่องที่จะพูดเป็นเรื่องสำคัญเหรอไง?
“...” ฉันยืนรอคำตอบ มันเงียบซักพักก็ทำท่าจะพูด
“....ฉัน....” เริ่มพูดออกมา....
*******ฉันของคาโงเมะ*******
เฮ่ออออออออออออออออออ สอบเสร็จแล้วววววววววววววว อยากจะตะโกนออกมาดังๆเลย โว้ยยยยยยยยยโฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แต่ก็นะ จะมีงานพรอมนี่นา....เฉพาะม.6 เท่านั้นหละมั้ง? หรือว่าม.ปลายหว่า เออชั่งมันเหอะ ยังไงก็จะปิดเทอมแล้วววววว โฮฮฮฮฮฮฮฮ.....แต่ทำสอบไม่ค่อยจะได้เท่าไหร่ เออช่างมันเหอะ เรื่องนั้นไว้ทีหลัง สุขหนอสุข กลับบ้านดีกว่าเรา เอ๊ะ แล้วตรงนั้นมันใครหนะ ชุดนักเรียนโรงเรียนเรานี่หน่า ตัวสูงๆรวบผมหางเต่าแบบนี้มิโรคุแน่ๆเลย
“มิโรคู้!!!!!!”ฉันวิ่งไปหามิโรคุแบบสายฟ้าแลบ ทำเอาเจ้าตัวสะดุ้งเลย
“ตกใจหมด ไงคาโงเมะจัง”
“กลับบ้านด้วยกันป่าว” ฉันชวน
“ก็ดีครับ”
แปลกแฮะ ระหว่างทางมิโรคุคุยน้อยกว่าเดิม แถมมีสีหน้าแปลกๆ หรือว่าเราจะคิดมากไปเอง? เอ่อ...ตั้งแต่เรื่องอินุยาฉะแล้ว คิดมากไปเองว่าเค้าแปลก คราวนี้เราจะคิดว่ามิโรคุแปลกอีกเร้อ...สรุปที่แปลกที่สุดน่ะเราต่ะหากล่ะมั้ง.. หะๆๆๆๆ
**********ฉันของเส็ตโชมารุ**********
..........งานพรอมเหรอ.......จะไปดีมั้ยนะเรา...ขี้เกียจชะมัด......แถมตอนนี้เราไม่มีเวลาว่างพอที่จะคิดเรื่องงานพรอมหรอกนะ......เรื่องที่ต้องคิดตอนนี้มันเป็นเรื่องที่สำคัญกว่านั้นเยอะ....เฮ่อ...เครียดจริงๆเลย.....แต่ก็นะ....อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด...ทำอะไรไม่ได้หรอก...ยิ่งเฉพาะเรื่องนี้.......หมู่นี้ต้องดูแลท่านอิซายูอิมากกว่านี้แล้วสิเรา...คิดไปขับรถไป.....ว่าแต่.......เราอยู่หน้าร้านนั่นนี่......ร้าน pucci น่ะ......
***********ฉันของริน*********
“รินจัง โต๊ะ 3 ไปเร็วเข้า”
“ไปเช็คบิลโต๊ะ 12 ด้วยนะจ้ะ”
“พาลูกค้าไปนั่งตรงโต๊ะนั้นด้วย”
“เช็ดโต๊ะๆ”
“บริการลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาเร็วเข้า”
“เร็วเข้าๆๆๆๆๆ” “ฉอด” ”ฉอดๆๆๆๆๆๆๆๆ”
แง.......หนูจะบ้าตายค่า...งานหนักมากๆ วิ่งไปทั่วเลย ทำไมวันนี้คนถึงเยอะงี้อ่ะ ขนาดมุมสูบบุหรี่ยังมีคนเพียบเลย (ความจริงที่มันไม่ที่พอเลยต้องให้นั่งตรงมุมสูบบุหรี่ต่างหากล่ะ) ว้ากๆๆๆๆ วิ่งไม่ทันแล้วค่า คนเยอะมากมาย
“ไอติมครีมชีสไปส่งโต๊ะ 7 จ้า” อ้าว...ไอติมเหรอ อ่ะๆๆ วิ่งอีกแล้วเรา ฉันรีบหยิบถ้วยไอติมมาเตรียมพร้อมที่จะวิ่งไปโต๊ะ 7 ทันที แต่ก็นะ..รู้ว่าคนเยอะแบบนี้ไม่สมควรจะวิ่งนะเรา...
“โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!” “แหมะ...”
“โอยยยยยยย เจ็บๆๆๆๆๆๆ” ตายแล้ว เราไม่น่าวิ่งจริงๆด้วย ลมก้นฟาดพื้นเลย... เจ็บจังงงงง ฉันค่อยๆลุกขึ้นมา เอ๋....อ้าว ถ้วยไอติมที่ถือมาล่ะ... เอ...ทำไมมีคนยืนหน้าเราด้วย เฮ้ย...รึว่า... กลัวอ่ะ....ฉันค่อยๆแหงนหน้าขึ้นไปมอง...ที่กลัวอยู่แล้วกลับกลัวมากกว่าเดิมอีกอ๊ะๆๆๆๆๆๆ
“.................................” คุณชายใบ้ผมเงินมายืนอยู่ข้างหน้าฉันค่า.....แถม......ไอติมครีมชีส........ไปติดหนึบอยู่ที่เสื้อนักเรียนเข้าอ่ะสิค๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เหวอๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันรีบลุกขึ้นปรานสายลม
“ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงนะคะ ขอโทษคะ!!!!!!!!” และฉันก็ก้มหัวขอโทษเร็วปราณสายลมเหมือนกัน...
อ๊าก....น่ากลัวเว้ยยยยยย... เค้าจะว่าไรเราม่ะเนี่ย... ไม่เป็นไรหรอก รอการโดนกระทืบไว้แล้ว..ฉันหลับตาปี๋ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น รู้สึกได้แต่มีมือใครบางคนมาจับหัวฉันเท่านั้นเอง
“ช่างมันเหอะ................” คุณเส็ตโชมารุจับหัวฉันเบาๆและเดินไปนั่งโต๊ะที่ว่างพอดีเป๊ะๆ แล้วไงน่ะเหรอ...ทำเอางงตึ๊บเลยล่ะ... เฮ่อ........คราวนี้ไม่เสียวที่จะโดนเค้ากระทืบเอาแล้ว แต่จะเสียวที่โดยหัวหน้ากระทืบเอาแทนฮือ....(ดันทำตัวซุ่มซ่าม TT-TT)
_______________________________________________________________________________
“เอ่อ....รับอะไรดีคะ” ฉันเข้าไปปถามคุณเส็ตโชมารุอย่างกลัวๆ ก็ดูเสื้อเขาสิ...อย่างเลอะเลย แล้วทำไมต้องเป็นเค้าที่ต้องโดนกับความซุ่มซ่ามของฉันด้วยล่ะเนี่ย...
“กาแฟเอสเฟรสโซ่...กับไอติม....รสกาแฟ....” อ่ะหะๆๆๆๆ เอากาแฟไม่พอยังจะเอาไอติมรสกาแฟอีกเนอะ แต่ช่างเหอะ เค้าชอบอะไรมันก็เรื่องของเค้าไม่เกี่ยว หุๆๆ
“เอ่อ...แค่นี้นะคะ?..” ฉันถามซ้ำ
“อืม....” ตอบสั้นๆแบบไม่มองหน้าฉันเล้ยยย อ่ะดีแล้วหละ ยิ่งกลัวๆอยู่ รีบเดินหนีดีกว่าแฮะ
“นี่ๆๆๆ คนนั้นใครน่ะริน หล่อจัง แถมใจดีด้วย” คุณเพื่อนร่วมงานที่แก่กว่าเดินมากระซิบกระซาบ แหม่ กระซิบทีดังชะมัดเลยนะคะคุณ เอ่อ...เป็นใครน่ะเหรอ...คงแค่เพื่อนอ่ะนะ....
“รุ่นพี่ที่โรงเรียนน่ะจ้ะ....”ฉันตอบไป เหมือนย้ำตัวเองยังไงไม่รู้สินะ... ก็นะ...เราชอบเขาไปแล้วอ่ะ ไม่รู้ตัวเลยจริงๆ เอาเถอะๆ ทำงานต่อดีกว่า มีเวลาว่างค่อยคิดเนอะ
ฉันเอาไอติมรสกาแฟไปให้คุณเส็ตโชมารุ เหอะๆ สุบบุหรี่อีกแล้วเหรอคะคู๊ณ.....เอาเถอะๆ ทำตามหน้าที่ดีกว่า เค้าจะสูบอะไรมันก็เรื่องของเค้าล่ะว้า...
“ไอศรีมรสกาแฟได้แล้วค่า” ฉันพูด เค้าหันมา
“ริน.......” เค้าเรียก
“ขา.......”
“...........เลิกงานอีกเมื่อไหร่..........” เค้าถาม เอ...เลิกงาน....อีกซักครึ่งชั่วโมงได้มั้งนะ
“อีกครึ่งชั่วโมงน่ะค่ะ\" ฉันตอบไป เค้าก็พยักหน้าและหันไป อ่าว ถามทำไมหว่า???? งงแหะ ช่างมันเหอะ ทำงานต่อๆๆๆๆๆๆ
_________________________________________________________________________________________
เลิกงาน
พอฉันเดินออกมานอกร้านก็เห็นคุณเส็ตโชมารุรออยู่ข้างหน้าร้านอยู่แล้ว เหมือนเมื่อวันนั้นเลยนะ?..ฉันหยุดอยู่ตรงนั้น เขาค่อยๆหันมา
“..........มีเรื่องจะพูดด้วย...........” เค้าพูด มีเรื่องจะพูดกับเรางั้นเหรอ? จะพูดอะไรกับเราน้า?
“คะ?”
“.............เธอ.........ทำงานแบบนี้.........อยู่คนเดียวไหวเหรอ.........?” เอ่อ....ไหงอยู่ๆมาพูดเรื่องนี้กะเราหละ...ก็มีกินน่ะแหละ แต่บอกตรงๆว่าไม่ไหวเลย ไม่ไหวจริงๆนะ แต่ทำไงได้อ่า...ก็เราอยู่คนเดียวแล้ว แถมงานที่อายุประมาณเราทำได้มันก็มีแค่นี้เองนี่นา...เฮ่อ...คิดแล้วเศร้าแฮะ...หดหู่ชะมัดเลย
“ก็...ไม่ค่อยดีน่ะคะ...” พูดความจริงไป
คุณเส็ตโชมารุหันหน้าไปแล้วหันมาหาฉันอีกที
“..................หางานให้เอามั้ย?...............” อยู่ๆก็พูดมา
หา!!!!!! จะหางานให้ พูดเป็นเล่นไป จะหางานให้เนี่ยนะ เกรงใจจังอ่ะ เรารบกวนเค้ามานานแล้วด้วย แล้วจะหางานให้เราอีกเนี่ยนะ.....ความจริงก็อยากได้งานที่ดีกว่านี้อ่ะนะแต่.. จะหางานให้อีกเหรอเนี่ย ลองถามดูดีกว่าแฮะ
“งานอะไรเหรอคะ?”ฉันถามไปเค้าก็เงียบอีก จะเงียบทำไมเนี่ย.....
“.........เธอ........ชอบดีไซน์เสื้อใช่มั้ย?.........แม่ฉัน(ท่านอิซายูอิ)รู้จักกับบริษัท mewmewของญี่ปุ่น ....อยากลองไปทำมั้ย?...”
หา!!!!!!!อย่างฉันเนี่ยนะ บริษัท mewmew!!!!!! มันบริษัทเสื้อชื่อดังเลยไม่ใช่เหรอ!! ฉันชอบซะด้วยสิ... อย่างฉันเนี่ยนะไปทำได้? ถ้าไปทำได้ก็เจ๋งเลยน่ะสิ อ่า แล้วรู้ได้ไงว่าเราดีไซน์เสื้อนะ?
“อยากค่ะอยาก!!!” ต้องรีบตอบ โอกาสดีแบบนี้หาที่ไหนหาไม่ได้อีกแล้วนะ
ว่าแต่.......อยู่ๆมาชวนแบบนี้...หรือว่าจะเอาเราไปหลอก!!!??? มันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่มาคิดๆดู ใครจะได้ไปทำง่ายๆ? บริษัทนี่คนสมัครตั้งกี่ร้อยกี่หมื่นคนกันเชียว...แถมอยู่ๆฉันจะได้ไปง่ายๆเนี่ยนะ แล้วดูดิ๊ เรียนก็เรียนไม่จบ...เอาไงดี.......
“.....อืม......รายละเอียดไว้บอกอีกทีละกัน.....”
อ่อ...โอเค เรารอรายละเอียดดีกว่า...ถ้าเกิดมันมีอะไรแปลกๆเราก็คงจะปัดได้.. แต่มาคิดย้อนดูอีกที คนๆนี้น่ะนะจะหลอกเรา?? มันคิดได้หลายมุมแฮะ......ชักกังวลแล้ว...
“............กลัวฉันจะหลอกเธอเหรอไง........?” จู่ๆเค้าก็พูดขึ้นมา แถมสีหน้าสงสัยฉันสุดๆด้วย (แทนที่จะเป็นเราที่จะสงสัยเค้ามากกว่าด้วย ไหงเป็นงี้ไปได้.....)
ว้ายๆๆๆๆๆ รู้ได้ไงว่าเราคิดแบบนี้เนี่ย เหอๆ แต่มันก็คิดจริงๆน่ะแหละ..
“เปล่าค่ะ ไม่ใช่!!!” ฉันรีบตอบไป แต่ก็สายไปซะแล้ว..ยิ่งตอบเมื่อไหร่ยิ่งบ่งบอกว่าเราคิดเมื่อนั้น
ตายแหงเลยเรา....เค้าจะโกรธเรามั้ยเนี่ย จะโกรธมั้ยเนี่ย อูย...โอ๊ยยยย ปวดเฮดดดดดด เฮ่ออออออ ว่าแต่เรานี่กลัวไม่มีสาเหตุเนอะ?.... เค้าเฉยๆไม่ได้ว่าอะไร และเหม่อมองท้องฟ้า... วันนี้พระจันทร์เต็มดวงด้วย สวยจังเลย ดาวเต็มฟ้าไปหมดเลย
“มาเดินเล่นชมจันทร์กันมั้ยคะ?” ฉันชวน
เค้าทำหน้าตายและไม่พูดอะไร แล้วก็เดินนำหน้าฉันไป อย่างงี้ทุกที....
เราเดินกันไปร่วมชั่วโมงคุณเส็ตเค้าก็เดินเข้ารถ และหยิบอะไรออกมาไม่รู้ ที่ดูดีๆมันเป็นกระดาษวาดภาพกับขาตั้ง แล้วก็สีกับพู่กันอีกนิดหน่อย จะเอามาทำไมหว่า?
“จะวาดรูปเหรอคะ?”
ไม่ได้ตอบอะไรและเดินนำไปไหนอีกแล้ว ทั้งกะปี ไม่ยอมบอกอะไรเลยนะ สงสัยจะเป็นใบ้มั้งเนี่ย ทำท่าประมาณว่าให้ฉันเดินตามไป อ่ะตามก็ตาม
มาถึงแม่น้ำในที่หนึ่ง เอ๋...นี่มันแม่น้ำโอคิจิ (มั่วชื่ออย่างแรง) เห็นว่าแม่น้ำนี้ถ้ามาตอนพระจันทร์เต็มดวงจะโชคดีหรืออะไรซักอย่างเนี่ยแหละ จำไม่ได้ละ.... แต่มีเรือให้พายเล่นด้วยแฮะ
คุณเส็ตโชมารุเดินลงเรือพายพร้อมกับวางอุปกรวาดรูปที่เพิ่งขนเมื่อกี้ไว้ในนั้น อยู่ๆเดินลงเรือซะงั้น แต่ฉันก็ชอบลงเรือเหมือนกัน หุหุ แถมชอบพายด้วยล่ะ (พายเป็นด้วยเหรอเนี่ย)
แม่น้ำใสมากเลย แสงจากพระจันทร์เต็มดวงกระทบน้ำทำให้น้ำบางส่วนกลายเป็นแสงระยิบระยับ ดาวเต็มฟ้าเลย สวยจังเลย ท้องฟ้าแบบนี้หาได้ไม่ได้ง่ายๆแฮะ... ฉันเริ่มพายเรือ(คนเดียว) คุณเส็ตโชมารุไม่ช่วยพายเลยซักนิดอ่า... ทำไรอยู่ว่ะ
“........อยู่นิ่งๆ.......”เค้าว่างั้น
อยูนิ่งๆ? อ้าว เค้าวาดรูปฉันอยู่เหรอเนี่ย
ตาสีทองของเขากระทบแสงจันทร์ ฉันมองมือสวยตวัดพู่กันไปเรื่อยๆ....และแล้วฉันก็อยู่นิ่งโดยไม่รู้ตัว.....
ผ่านมาร่วมชั่วโมง เค้าก็ว่างพู่กันลง ฉันก็เริ่มขยับตัวละ โอยยยยยยยยย เมื่อยยยยยยยยยยย ฉันยื่นมือไปหยิบรูปที่เค้าวาดโดยไม่ได้ถามอะไรเลย แหม่ อุส่าห์นั่งเก๊กตั้งนาน ขอดูผลงานหน่อยนะ โอ้ว้าววววววววววววววว สวยจังเลยยยยยย ทำไมเราในรูปนี้น่ารักขนาดนี้? ไม่ได้หลงตัวเองน่ะ แต่น่ารักจริงๆ แถมเค้าวาดพระจันทร์กับดาวบนท้องฟ้าด้วย........ วาดสวยอ่ะ สวยมากๆเลย เก่งมาก..... อาร์ตมากเลยด้วย
“สวยจังเลย วาดเก่งมากเลยค่ะ” ฉันพูดอย่างชื่นชม
เค้ายิ้มมาให้ฉัน มันเป็นรอยยิ้มที่ธรรชาติ แถมอ่อนโยนอีกต่ะหาก หาดูยากนะเนี่ยคนๆนี้ยิ้มน่ะ.... แล้วฉันก็หน้าแดงขึ้นมาแล้วเหอะๆ.....
เค้าเริ่มพายเรือ...ฉันก็เลยพายด้วย
ตาสีทองทองเปล่างประกายจ้องมองท้องฟ้าอย่างไม่ละสายตา...แสงสีขาวจากพระจันทร์ที่กระทบผืนน้ำก็กระทบกับผมสีเงินของเขาด้วย ดาวระยิบระยับเต็มฟ้า...ทำให้ฉันรู้สึกว่ารอบๆตัวมีแต่ของระยิบระยับไปหมด...
ตาสีทองยังไม่เลิกจ้องมองท้องฟ้า.... แถมนัยตานั้นเหมือนคิดอะไรซักอย่าง
“.........ริน..........” เค้าพูดกบฉันโดยที่ตาคู่นั้นยังไม่ละออกจากท้องฟ้า
“คะ?”
“...........นี่อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่เรา.......คุยกันแบบนี้แล้วก็ได้........?”เค้าพูด ยังเหม่อมองทองฟ้าอยู่เหมือนเดิม ทำไมอ่ะ? ทำไมถึงเป็นวันสุดท้าย? รู้สึกสงสัยจังแฮะ
“เอ๋.......?” ฉันส่งเสียงถามไปโดยไม่คิด
คนตรงหน้าฉันเงียบและไม่พูดอะไร....ฉันก็ยังนั่งรอคำตอบอยู่ตรงนั้น... สีหน้าเขาเหมือนครุ่นคิดอะไรสักอย่าง....อะไรสักอย่าง........ที่เป็นเรื่องสำคัญ.....
ฉันลืมสิ่งระยิบระยับรอบๆตัวไปหมด และสนใจแต่คนตรงหน้าเท่านั้น.......เค้ามีอะไรจะบอกเราเหรอ?
“......ฉันไปอเมริกา.......” ในที่สุดก็เอ่ยออกมา...
จะไป.......อเมริกา?.............. หมายความว่าไง.........ทำไมอยู่ๆถึงปุบปับจะไป.........? ทำไมกันล่ะ......? แล้วที่ไปนี่หมายถึง ไปเดี๋ยวก็กลับมา หรือว่า ไปอยู่เลยล่ะ.....?
“..............จะไม่กลับมาอีก.................”
......เป็นคำสุดท้ายที่ฉันในยินในคืนระยิบระยับนี้.......
จบ
บทนี้มันมั่วๆไงไม่รู้ค่ะ - -* เพราะตอนนี้ไม่ได้แต่งรวดเดียว (เป็นคนที่แต่งรวดเดียวถึงจะได้อ่านรู้เรื่อง)
ตอนที่34
*************ฉันของคาโงเมะ**************
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่สอบเสร็จแล้วววววว....ดีใจจังเลย จะได้จบๆไปซะทีชีวิต ม.5 เฮ่อออออ แต่ว่าอย่ารีบวางมือเลยจะดีกว่า เมื่อคืนอุตส่าห์ติวหนังสือจนโต้รุ่งเลย เป็นครั้งแรกนะเนี่ย หุหุ วันนี้รู้สึกว่าเราจะมาคนแรกของห้องเลยแฮะ ไม่น่าเชื่อ ช่างมันเหอะ ไปนั่งอ่านหนังสือต่อดีกว่า พอฉันไปนั่งปุ๊บเสียงประตูห้องก็เลื่อนปั๊บ
อินุยาฉะเดินเข้ามา มือแบกหนงสือเป็นกองเลยแฮะ... “ตูม!!!” มันวางหนังสือลงกับโต๊ะอย่างแรงและนั่งลง
“ไง มาเช้าจังนะ” ฉันเดินเข้าไปทัก อินุยาฉะหันหน้ามา มันยิ้มให้ฉันแบบแปลกๆอะ เอ...ปกติไม่ใช่แบบนี้ไม่ใช่เหรอ.... หมู่นี้อินุยาฉะแปลกแปลกไปจริงๆด้วย...ฉันลากเก้าอี้ของตัวเองมาไว้ข้างๆโต๊ะอินุยาฉะและหยิบหนังสือ Biography ของอินุยาฉะมาอ่าน...กระดาษสอดเต็มหนังสือเลยแฮะ ไม่เรียบร้อยเล้ย...
อินุยาฉะฟุบหลับไป ฉันก็เลยดูเศษกระดาษที่ติดตามหนังสือ เละทะชะมัดเลย...ส่วนใหญ่จะเป็นโน้ตที่จดตามกระดานอ่ะนะ.... เยอะชะมัด จัดให้หน่อยดีกว่าแฮะ... ฉันหยิบกระดาษแต่ละใบขึ้นมาพับไว้อย่างเรียบร้อย... มีกระดาษแผ่นนึงเป็นกระดาษสีฟ้าๆอะ ยับยู่ยี่จัง ฉันคลี่มาดู......มันก็เป็นแผ่นโน้ตเขียนเละๆธรรมดาอ่ะนะ แต่มีประโยคนึง มันไม่ใช่โน้ตนี่นา?
New york......Mama...Heart attack......no more Japan........
อะไรหว่า นิวยอร์ค แม่ หัวใจวาย ไม่มีญี่ปุ่น? ไรหว่ะ..ถึงจะเป็นข้อความสั้นๆ..แต่มันทำให้เราเครียดๆยังไงไม่รู้ สงสัยจังว่ามันเกี่ยวกับอะไร...แม่หัวใจวาย?...นิวยอร์คทำไม...หรือว่านี่มันเกี่ยวกับที่อินุยาฉะแปลกๆ? หรือว่าเราคิดมากไปเองกันนะ....
ผ่านมาซักพัก ทุกคนก็เข้าห้องมากัน เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังขึ้นเหมือนทุกๆวัน อินุยาฉะตื่นขึ้นมาและอ่านหนังสืออย่างตั้งใจ...ยังไงเราก็สงสัยอยู่ดี...เป็นอะไรไปนะ?
“คาโงเมะจัง...” อยู่ๆมิโรก็เดินมาหาฉัน ซังโกะเลยเดินมาหาฉันด้วย
“อะไรเหรอ?” ฉันตอบกลับไป มิโรกับซังโกะค่อยๆเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น ทำท่าทางเหมือนกับว่าจะพูดอะไรซักอย่าง ฉันเงยไปมองสองคนนั้นอย่างงงๆ
“เธอรู้มั้ยว่าเจ้าอินุยาฉะมันเป็นอะไร” มิโรพูบแบบกระซิบ ตาเหลือบไปมองอินุยาฉะอย่างแอบๆ
“ไม่รู้เหมือนกันอะ..” ฉันตอบกระซิบไปเหมือนกัน
“หมู่นี้มันแปลกๆไปน่ะว่ามั้ย..เหมือนมีอะไรปิดบังพวกเรางั้นแหละ ถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ยอมพูด” ซังโกะกระซิบต่อ นั่นสินะ....มันเป็นอะไรของมันก็ไม่รู้...แล้วมันเกี่ยวกับข้อความเมื่อเช้ารึเปล่านะ? คิดไปก็เครียดแฮะ แล้วฉันก็รู้สึกว่ามีใครมาจับบ่าฉันไว้
“ไม่เป็นไรหรอกคาโงเมะจัง ถ้ามีอะไรยังไงฉันจะคอยมาบอกนะ เพราะงั้นไม่ต้องเครียดมากหรอก....”มิโรคุพูดแบบกระซิบพร้อมกับจับบ่า และยิ้มออกมาแบบว่าเชื่อใจได้...
“ใช่แล้วล่ะ...ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ” ซังโกะก็ยิ้มออกมาเหมือนกัน รู้สึกดีจังแฮะ...ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆก็เหอะ ฉันก็ดีใจที่มีเพื่อนอย่างงี้ ฉันยิ้มกลับไปอย่างดีใจ
“ขอบใจทั้งสองคนมากนะจ้ะ...” ฉันพูด ทั้งสองยิ้มตอบอย่างอบอุ่น....
**********ฉันของมิโรคุ*********
ฉันเดินไปหาอินุยาฉะ แปลกแฮะมันไปไหนของมันนะ...ปกติจะอยู่กับคาโงเมะไม่ก็ไปเล่นบาสอยู่ไม่ใช่เหรอ หาตั้งนานแล้วก็หาไม่เจอ ที่หาเพราะไม่ใช่อะไรหรอกนะ คือรำคาญกับท่าทีของมันแต็มที ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ แถมตอบมาว่าไม่มีอะไรอีก ไม่มีอะไรได้ยังไงกันเนี่ย... ถึงจะไม่ชอบซักไซ้คนอื่นก็เถอะแต่คราวนี้เราต้องถามแล้วล่ะ... หาตั้งนานมือถือก็ปิดอีก อะไรของมันน้า... สงสัยต้องไปหาถึงดาดฟ้าโรงเรียนแล้วแฮะ...
______________________________________________________________________
ดาดฟ้า
โป๊ะเชะ เจอแล้ว มายืนเหม่ออยู่ที่นี่นี่เอง แปลกแฮะที่ดาดฟ้าไม่มีใครเลย
“เฮ้ย” ฉันเดินเข้าไปทัก มันหันหน้ามาแล้วก็หันกลับไปอีก
“ทำไมหมู่นี้แกแปลกไปวะ”ฉันเดินไปข้างๆ และรีบถามซะเลย มันยังทำหน้าเหม่ออยู่ จะรอคำตอบจากมันนี่แหละ
“....กะจะบอกนายหลายทีแล้ว....” มันพูด จะบอกอะไรเราน่ะ? หน้ามันยังเหม่อมองท้องฟ้าอยู่ เรื่องที่จะพูดเป็นเรื่องสำคัญเหรอไง?
“...” ฉันยืนรอคำตอบ มันเงียบซักพักก็ทำท่าจะพูด
“....ฉัน....” เริ่มพูดออกมา....
*******ฉันของคาโงเมะ*******
เฮ่ออออออออออออออออออ สอบเสร็จแล้วววววววววววววว อยากจะตะโกนออกมาดังๆเลย โว้ยยยยยยยยยโฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แต่ก็นะ จะมีงานพรอมนี่นา....เฉพาะม.6 เท่านั้นหละมั้ง? หรือว่าม.ปลายหว่า เออชั่งมันเหอะ ยังไงก็จะปิดเทอมแล้วววววว โฮฮฮฮฮฮฮฮ.....แต่ทำสอบไม่ค่อยจะได้เท่าไหร่ เออช่างมันเหอะ เรื่องนั้นไว้ทีหลัง สุขหนอสุข กลับบ้านดีกว่าเรา เอ๊ะ แล้วตรงนั้นมันใครหนะ ชุดนักเรียนโรงเรียนเรานี่หน่า ตัวสูงๆรวบผมหางเต่าแบบนี้มิโรคุแน่ๆเลย
“มิโรคู้!!!!!!”ฉันวิ่งไปหามิโรคุแบบสายฟ้าแลบ ทำเอาเจ้าตัวสะดุ้งเลย
“ตกใจหมด ไงคาโงเมะจัง”
“กลับบ้านด้วยกันป่าว” ฉันชวน
“ก็ดีครับ”
แปลกแฮะ ระหว่างทางมิโรคุคุยน้อยกว่าเดิม แถมมีสีหน้าแปลกๆ หรือว่าเราจะคิดมากไปเอง? เอ่อ...ตั้งแต่เรื่องอินุยาฉะแล้ว คิดมากไปเองว่าเค้าแปลก คราวนี้เราจะคิดว่ามิโรคุแปลกอีกเร้อ...สรุปที่แปลกที่สุดน่ะเราต่ะหากล่ะมั้ง.. หะๆๆๆๆ
**********ฉันของเส็ตโชมารุ**********
..........งานพรอมเหรอ.......จะไปดีมั้ยนะเรา...ขี้เกียจชะมัด......แถมตอนนี้เราไม่มีเวลาว่างพอที่จะคิดเรื่องงานพรอมหรอกนะ......เรื่องที่ต้องคิดตอนนี้มันเป็นเรื่องที่สำคัญกว่านั้นเยอะ....เฮ่อ...เครียดจริงๆเลย.....แต่ก็นะ....อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด...ทำอะไรไม่ได้หรอก...ยิ่งเฉพาะเรื่องนี้.......หมู่นี้ต้องดูแลท่านอิซายูอิมากกว่านี้แล้วสิเรา...คิดไปขับรถไป.....ว่าแต่.......เราอยู่หน้าร้านนั่นนี่......ร้าน pucci น่ะ......
***********ฉันของริน*********
“รินจัง โต๊ะ 3 ไปเร็วเข้า”
“ไปเช็คบิลโต๊ะ 12 ด้วยนะจ้ะ”
“พาลูกค้าไปนั่งตรงโต๊ะนั้นด้วย”
“เช็ดโต๊ะๆ”
“บริการลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาเร็วเข้า”
“เร็วเข้าๆๆๆๆๆ” “ฉอด” ”ฉอดๆๆๆๆๆๆๆๆ”
แง.......หนูจะบ้าตายค่า...งานหนักมากๆ วิ่งไปทั่วเลย ทำไมวันนี้คนถึงเยอะงี้อ่ะ ขนาดมุมสูบบุหรี่ยังมีคนเพียบเลย (ความจริงที่มันไม่ที่พอเลยต้องให้นั่งตรงมุมสูบบุหรี่ต่างหากล่ะ) ว้ากๆๆๆๆ วิ่งไม่ทันแล้วค่า คนเยอะมากมาย
“ไอติมครีมชีสไปส่งโต๊ะ 7 จ้า” อ้าว...ไอติมเหรอ อ่ะๆๆ วิ่งอีกแล้วเรา ฉันรีบหยิบถ้วยไอติมมาเตรียมพร้อมที่จะวิ่งไปโต๊ะ 7 ทันที แต่ก็นะ..รู้ว่าคนเยอะแบบนี้ไม่สมควรจะวิ่งนะเรา...
“โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!” “แหมะ...”
“โอยยยยยยย เจ็บๆๆๆๆๆๆ” ตายแล้ว เราไม่น่าวิ่งจริงๆด้วย ลมก้นฟาดพื้นเลย... เจ็บจังงงงง ฉันค่อยๆลุกขึ้นมา เอ๋....อ้าว ถ้วยไอติมที่ถือมาล่ะ... เอ...ทำไมมีคนยืนหน้าเราด้วย เฮ้ย...รึว่า... กลัวอ่ะ....ฉันค่อยๆแหงนหน้าขึ้นไปมอง...ที่กลัวอยู่แล้วกลับกลัวมากกว่าเดิมอีกอ๊ะๆๆๆๆๆๆ
“.................................” คุณชายใบ้ผมเงินมายืนอยู่ข้างหน้าฉันค่า.....แถม......ไอติมครีมชีส........ไปติดหนึบอยู่ที่เสื้อนักเรียนเข้าอ่ะสิค๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เหวอๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันรีบลุกขึ้นปรานสายลม
“ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงนะคะ ขอโทษคะ!!!!!!!!” และฉันก็ก้มหัวขอโทษเร็วปราณสายลมเหมือนกัน...
อ๊าก....น่ากลัวเว้ยยยยยย... เค้าจะว่าไรเราม่ะเนี่ย... ไม่เป็นไรหรอก รอการโดนกระทืบไว้แล้ว..ฉันหลับตาปี๋ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น รู้สึกได้แต่มีมือใครบางคนมาจับหัวฉันเท่านั้นเอง
“ช่างมันเหอะ................” คุณเส็ตโชมารุจับหัวฉันเบาๆและเดินไปนั่งโต๊ะที่ว่างพอดีเป๊ะๆ แล้วไงน่ะเหรอ...ทำเอางงตึ๊บเลยล่ะ... เฮ่อ........คราวนี้ไม่เสียวที่จะโดนเค้ากระทืบเอาแล้ว แต่จะเสียวที่โดยหัวหน้ากระทืบเอาแทนฮือ....(ดันทำตัวซุ่มซ่าม TT-TT)
_______________________________________________________________________________
“เอ่อ....รับอะไรดีคะ” ฉันเข้าไปปถามคุณเส็ตโชมารุอย่างกลัวๆ ก็ดูเสื้อเขาสิ...อย่างเลอะเลย แล้วทำไมต้องเป็นเค้าที่ต้องโดนกับความซุ่มซ่ามของฉันด้วยล่ะเนี่ย...
“กาแฟเอสเฟรสโซ่...กับไอติม....รสกาแฟ....” อ่ะหะๆๆๆๆ เอากาแฟไม่พอยังจะเอาไอติมรสกาแฟอีกเนอะ แต่ช่างเหอะ เค้าชอบอะไรมันก็เรื่องของเค้าไม่เกี่ยว หุๆๆ
“เอ่อ...แค่นี้นะคะ?..” ฉันถามซ้ำ
“อืม....” ตอบสั้นๆแบบไม่มองหน้าฉันเล้ยยย อ่ะดีแล้วหละ ยิ่งกลัวๆอยู่ รีบเดินหนีดีกว่าแฮะ
“นี่ๆๆๆ คนนั้นใครน่ะริน หล่อจัง แถมใจดีด้วย” คุณเพื่อนร่วมงานที่แก่กว่าเดินมากระซิบกระซาบ แหม่ กระซิบทีดังชะมัดเลยนะคะคุณ เอ่อ...เป็นใครน่ะเหรอ...คงแค่เพื่อนอ่ะนะ....
“รุ่นพี่ที่โรงเรียนน่ะจ้ะ....”ฉันตอบไป เหมือนย้ำตัวเองยังไงไม่รู้สินะ... ก็นะ...เราชอบเขาไปแล้วอ่ะ ไม่รู้ตัวเลยจริงๆ เอาเถอะๆ ทำงานต่อดีกว่า มีเวลาว่างค่อยคิดเนอะ
ฉันเอาไอติมรสกาแฟไปให้คุณเส็ตโชมารุ เหอะๆ สุบบุหรี่อีกแล้วเหรอคะคู๊ณ.....เอาเถอะๆ ทำตามหน้าที่ดีกว่า เค้าจะสูบอะไรมันก็เรื่องของเค้าล่ะว้า...
“ไอศรีมรสกาแฟได้แล้วค่า” ฉันพูด เค้าหันมา
“ริน.......” เค้าเรียก
“ขา.......”
“...........เลิกงานอีกเมื่อไหร่..........” เค้าถาม เอ...เลิกงาน....อีกซักครึ่งชั่วโมงได้มั้งนะ
“อีกครึ่งชั่วโมงน่ะค่ะ\" ฉันตอบไป เค้าก็พยักหน้าและหันไป อ่าว ถามทำไมหว่า???? งงแหะ ช่างมันเหอะ ทำงานต่อๆๆๆๆๆๆ
_________________________________________________________________________________________
เลิกงาน
พอฉันเดินออกมานอกร้านก็เห็นคุณเส็ตโชมารุรออยู่ข้างหน้าร้านอยู่แล้ว เหมือนเมื่อวันนั้นเลยนะ?..ฉันหยุดอยู่ตรงนั้น เขาค่อยๆหันมา
“..........มีเรื่องจะพูดด้วย...........” เค้าพูด มีเรื่องจะพูดกับเรางั้นเหรอ? จะพูดอะไรกับเราน้า?
“คะ?”
“.............เธอ.........ทำงานแบบนี้.........อยู่คนเดียวไหวเหรอ.........?” เอ่อ....ไหงอยู่ๆมาพูดเรื่องนี้กะเราหละ...ก็มีกินน่ะแหละ แต่บอกตรงๆว่าไม่ไหวเลย ไม่ไหวจริงๆนะ แต่ทำไงได้อ่า...ก็เราอยู่คนเดียวแล้ว แถมงานที่อายุประมาณเราทำได้มันก็มีแค่นี้เองนี่นา...เฮ่อ...คิดแล้วเศร้าแฮะ...หดหู่ชะมัดเลย
“ก็...ไม่ค่อยดีน่ะคะ...” พูดความจริงไป
คุณเส็ตโชมารุหันหน้าไปแล้วหันมาหาฉันอีกที
“..................หางานให้เอามั้ย?...............” อยู่ๆก็พูดมา
หา!!!!!! จะหางานให้ พูดเป็นเล่นไป จะหางานให้เนี่ยนะ เกรงใจจังอ่ะ เรารบกวนเค้ามานานแล้วด้วย แล้วจะหางานให้เราอีกเนี่ยนะ.....ความจริงก็อยากได้งานที่ดีกว่านี้อ่ะนะแต่.. จะหางานให้อีกเหรอเนี่ย ลองถามดูดีกว่าแฮะ
“งานอะไรเหรอคะ?”ฉันถามไปเค้าก็เงียบอีก จะเงียบทำไมเนี่ย.....
“.........เธอ........ชอบดีไซน์เสื้อใช่มั้ย?.........แม่ฉัน(ท่านอิซายูอิ)รู้จักกับบริษัท mewmewของญี่ปุ่น ....อยากลองไปทำมั้ย?...”
หา!!!!!!!อย่างฉันเนี่ยนะ บริษัท mewmew!!!!!! มันบริษัทเสื้อชื่อดังเลยไม่ใช่เหรอ!! ฉันชอบซะด้วยสิ... อย่างฉันเนี่ยนะไปทำได้? ถ้าไปทำได้ก็เจ๋งเลยน่ะสิ อ่า แล้วรู้ได้ไงว่าเราดีไซน์เสื้อนะ?
“อยากค่ะอยาก!!!” ต้องรีบตอบ โอกาสดีแบบนี้หาที่ไหนหาไม่ได้อีกแล้วนะ
ว่าแต่.......อยู่ๆมาชวนแบบนี้...หรือว่าจะเอาเราไปหลอก!!!??? มันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่มาคิดๆดู ใครจะได้ไปทำง่ายๆ? บริษัทนี่คนสมัครตั้งกี่ร้อยกี่หมื่นคนกันเชียว...แถมอยู่ๆฉันจะได้ไปง่ายๆเนี่ยนะ แล้วดูดิ๊ เรียนก็เรียนไม่จบ...เอาไงดี.......
“.....อืม......รายละเอียดไว้บอกอีกทีละกัน.....”
อ่อ...โอเค เรารอรายละเอียดดีกว่า...ถ้าเกิดมันมีอะไรแปลกๆเราก็คงจะปัดได้.. แต่มาคิดย้อนดูอีกที คนๆนี้น่ะนะจะหลอกเรา?? มันคิดได้หลายมุมแฮะ......ชักกังวลแล้ว...
“............กลัวฉันจะหลอกเธอเหรอไง........?” จู่ๆเค้าก็พูดขึ้นมา แถมสีหน้าสงสัยฉันสุดๆด้วย (แทนที่จะเป็นเราที่จะสงสัยเค้ามากกว่าด้วย ไหงเป็นงี้ไปได้.....)
ว้ายๆๆๆๆๆ รู้ได้ไงว่าเราคิดแบบนี้เนี่ย เหอๆ แต่มันก็คิดจริงๆน่ะแหละ..
“เปล่าค่ะ ไม่ใช่!!!” ฉันรีบตอบไป แต่ก็สายไปซะแล้ว..ยิ่งตอบเมื่อไหร่ยิ่งบ่งบอกว่าเราคิดเมื่อนั้น
ตายแหงเลยเรา....เค้าจะโกรธเรามั้ยเนี่ย จะโกรธมั้ยเนี่ย อูย...โอ๊ยยยย ปวดเฮดดดดดด เฮ่ออออออ ว่าแต่เรานี่กลัวไม่มีสาเหตุเนอะ?.... เค้าเฉยๆไม่ได้ว่าอะไร และเหม่อมองท้องฟ้า... วันนี้พระจันทร์เต็มดวงด้วย สวยจังเลย ดาวเต็มฟ้าไปหมดเลย
“มาเดินเล่นชมจันทร์กันมั้ยคะ?” ฉันชวน
เค้าทำหน้าตายและไม่พูดอะไร แล้วก็เดินนำหน้าฉันไป อย่างงี้ทุกที....
เราเดินกันไปร่วมชั่วโมงคุณเส็ตเค้าก็เดินเข้ารถ และหยิบอะไรออกมาไม่รู้ ที่ดูดีๆมันเป็นกระดาษวาดภาพกับขาตั้ง แล้วก็สีกับพู่กันอีกนิดหน่อย จะเอามาทำไมหว่า?
“จะวาดรูปเหรอคะ?”
ไม่ได้ตอบอะไรและเดินนำไปไหนอีกแล้ว ทั้งกะปี ไม่ยอมบอกอะไรเลยนะ สงสัยจะเป็นใบ้มั้งเนี่ย ทำท่าประมาณว่าให้ฉันเดินตามไป อ่ะตามก็ตาม
มาถึงแม่น้ำในที่หนึ่ง เอ๋...นี่มันแม่น้ำโอคิจิ (มั่วชื่ออย่างแรง) เห็นว่าแม่น้ำนี้ถ้ามาตอนพระจันทร์เต็มดวงจะโชคดีหรืออะไรซักอย่างเนี่ยแหละ จำไม่ได้ละ.... แต่มีเรือให้พายเล่นด้วยแฮะ
คุณเส็ตโชมารุเดินลงเรือพายพร้อมกับวางอุปกรวาดรูปที่เพิ่งขนเมื่อกี้ไว้ในนั้น อยู่ๆเดินลงเรือซะงั้น แต่ฉันก็ชอบลงเรือเหมือนกัน หุหุ แถมชอบพายด้วยล่ะ (พายเป็นด้วยเหรอเนี่ย)
แม่น้ำใสมากเลย แสงจากพระจันทร์เต็มดวงกระทบน้ำทำให้น้ำบางส่วนกลายเป็นแสงระยิบระยับ ดาวเต็มฟ้าเลย สวยจังเลย ท้องฟ้าแบบนี้หาได้ไม่ได้ง่ายๆแฮะ... ฉันเริ่มพายเรือ(คนเดียว) คุณเส็ตโชมารุไม่ช่วยพายเลยซักนิดอ่า... ทำไรอยู่ว่ะ
“........อยู่นิ่งๆ.......”เค้าว่างั้น
อยูนิ่งๆ? อ้าว เค้าวาดรูปฉันอยู่เหรอเนี่ย
ตาสีทองของเขากระทบแสงจันทร์ ฉันมองมือสวยตวัดพู่กันไปเรื่อยๆ....และแล้วฉันก็อยู่นิ่งโดยไม่รู้ตัว.....
ผ่านมาร่วมชั่วโมง เค้าก็ว่างพู่กันลง ฉันก็เริ่มขยับตัวละ โอยยยยยยยยย เมื่อยยยยยยยยยยย ฉันยื่นมือไปหยิบรูปที่เค้าวาดโดยไม่ได้ถามอะไรเลย แหม่ อุส่าห์นั่งเก๊กตั้งนาน ขอดูผลงานหน่อยนะ โอ้ว้าววววววววววววววว สวยจังเลยยยยยย ทำไมเราในรูปนี้น่ารักขนาดนี้? ไม่ได้หลงตัวเองน่ะ แต่น่ารักจริงๆ แถมเค้าวาดพระจันทร์กับดาวบนท้องฟ้าด้วย........ วาดสวยอ่ะ สวยมากๆเลย เก่งมาก..... อาร์ตมากเลยด้วย
“สวยจังเลย วาดเก่งมากเลยค่ะ” ฉันพูดอย่างชื่นชม
เค้ายิ้มมาให้ฉัน มันเป็นรอยยิ้มที่ธรรชาติ แถมอ่อนโยนอีกต่ะหาก หาดูยากนะเนี่ยคนๆนี้ยิ้มน่ะ.... แล้วฉันก็หน้าแดงขึ้นมาแล้วเหอะๆ.....
เค้าเริ่มพายเรือ...ฉันก็เลยพายด้วย
ตาสีทองทองเปล่างประกายจ้องมองท้องฟ้าอย่างไม่ละสายตา...แสงสีขาวจากพระจันทร์ที่กระทบผืนน้ำก็กระทบกับผมสีเงินของเขาด้วย ดาวระยิบระยับเต็มฟ้า...ทำให้ฉันรู้สึกว่ารอบๆตัวมีแต่ของระยิบระยับไปหมด...
ตาสีทองยังไม่เลิกจ้องมองท้องฟ้า.... แถมนัยตานั้นเหมือนคิดอะไรซักอย่าง
“.........ริน..........” เค้าพูดกบฉันโดยที่ตาคู่นั้นยังไม่ละออกจากท้องฟ้า
“คะ?”
“...........นี่อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่เรา.......คุยกันแบบนี้แล้วก็ได้........?”เค้าพูด ยังเหม่อมองทองฟ้าอยู่เหมือนเดิม ทำไมอ่ะ? ทำไมถึงเป็นวันสุดท้าย? รู้สึกสงสัยจังแฮะ
“เอ๋.......?” ฉันส่งเสียงถามไปโดยไม่คิด
คนตรงหน้าฉันเงียบและไม่พูดอะไร....ฉันก็ยังนั่งรอคำตอบอยู่ตรงนั้น... สีหน้าเขาเหมือนครุ่นคิดอะไรสักอย่าง....อะไรสักอย่าง........ที่เป็นเรื่องสำคัญ.....
ฉันลืมสิ่งระยิบระยับรอบๆตัวไปหมด และสนใจแต่คนตรงหน้าเท่านั้น.......เค้ามีอะไรจะบอกเราเหรอ?
“......ฉันไปอเมริกา.......” ในที่สุดก็เอ่ยออกมา...
จะไป.......อเมริกา?.............. หมายความว่าไง.........ทำไมอยู่ๆถึงปุบปับจะไป.........? ทำไมกันล่ะ......? แล้วที่ไปนี่หมายถึง ไปเดี๋ยวก็กลับมา หรือว่า ไปอยู่เลยล่ะ.....?
“..............จะไม่กลับมาอีก.................”
......เป็นคำสุดท้ายที่ฉันในยินในคืนระยิบระยับนี้.......
จบ
บทนี้มันมั่วๆไงไม่รู้ค่ะ - -* เพราะตอนนี้ไม่ได้แต่งรวดเดียว (เป็นคนที่แต่งรวดเดียวถึงจะได้อ่านรู้เรื่อง)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น