คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : understand
กึง คาโงเมะ
ไง คาโงเมะ เป็นยังไงมั่ง? ส่วนฉันก็สบายดี ตอนนี้ทุกอยางที่นิวยอร์คไม่ค่อยลงล็อคซักเท่าไหร่ ยังแปลกๆอยู่เลย สงสัยคงไม่ชินล่ะมั้ง แต่ยอยู่อเมริกาคราวก่อนก็เคยมาเที่ยวนิวยอร์คนะ บ่อยด้วย แต่ไหงพอมาอยู่จริงๆมันแปลกๆยังไงไม่รู้ แต่โดยรวมก็ถือว่าokล่ะนะ
นิวยอร์คมีอะไรน่าเที่ยวเยอะมาก โดยเฉพาะตอนกลางคืน เป็นเมืองที่ครึกครื้นอยู่ตลอดเวลาเลย แล้วเธอล่ะตอนนี้เป็นยังไงบ้าง? ที่ญี่ปุ่นคงจะเริ่มเรียน ม.6 แล้วสินะ หวังว่าเธอคงไหวล่ะ แล้วก็หยุดใช้โพยหรือลอกข้อสอบคนอื่นได้แล้ว มันไม่ดีนะ
อาการแม่ของฉันก็ยังอยู่ในช่วงรักษาน่ะแหละ น่าเป็นห่วงจริงๆเลย.... ช่วงนี้สงสัยคงต้องดูแลแม่มากๆหน่อยแล้ว....
แล้วรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงไม่ส่งเมลมาแทนที่จะส่งจดหมาย? เหตุผลแรกคือ ไอ้คอมเนี่ยมันใช้ยากมากกกกกกก อะไรก็ไม่รู้ใช้ไม่เป็น เลยไม่รู้จะส่งเมลไปหาเธอยังไง อย่างที่สองคือไอ้เมลเนี่ย ส่งไปแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา ถึงจะได้อ่านข้อความดีๆก็เถอะนะ มันแต่ได้อ่านในหน้าจอ หรือพริ้นท์ออกมาเท่านั้น ซึ่งฉันว่ามันไม่มีประโยชน์เลย ถึงมันจะสะดวกก็เหอะ ยังไงซะส่งจดหมายก็ยังดีกว่าอยู่ดี ถึงจะเป็นแค่กระดาษแผ่นนึงแต่มันก็สื่อให้ถึงความสำคัญของคนๆนั้น แถมยังเก็บรักษาได้ด้วย.....ไม่รู้สิ แต่ดูแล้วมันตื้นตันกว่าว่ามั้ย? (หรือว่าฉันแปลกไปเอง) ว่าแต่ฉันนี่พูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ยังไงก็รักษาตัวดีๆนะคาโงเมะ เป็นห่วงนะ~~~ ว่างๆจะโทรไปนะ
คิดถึง
อินุยาฉะ
___________________________________________
ถึงคาโงเมะ
วันนั้นที่โทรไปได้ยินเสียงเธอแล้วอยากจะตะโกน คิดถึงจริงๆเลย.... เธอสบายดีก็ดีแล้ว ส่วนตอนนี้ฉันก็ไปโรงเรียนแล้วล่ะ ไม่รู้ทำไมแต่มีคนมองแปลกๆ เดี๋ยวก็ชินเองล่ะมั้งนะ.....แต่นี่มันก็ผ่านมาสี่เดือนแล้วนา.... ในโรงเรียนก็เรื่อยๆ แต่ตอนนี้ฉันคงจะต้องพยายามตั้งใจเรียนหน่อยล่ะ เพื่อแม่น่ะนะ... เธอเองก็ต้องพยายามเรียนเหมือนกันล่ะ เตรียมตัวไว้ตอนเอ็นฯอ่ะ
อาการของแม่ยังแปลกๆอยู่เลย....รู้สึกแย่มากๆ สงสัยฉันคงต้องพยายามมากกว่านี้... ทำไมฉันถึงไม่ยอมตั้งใจเรียนหนังสือตั้งแต่แรกก็ไม่รู้.... ตอนเด็กๆก็ทำตัวแย่ตลอด... ชอบทำให้แม่ลำบากอยู่เรื่อยเลย แต่พอมาเห็นแม่เป็นนี้เข้าแล้วมันทำใจไม่ได้... รู้ไหมคาโงเมะ..แม่ร้องไห้ทุกคืน ท่านแอบร้องทุกวันจนฉันรู้...แม่ร้องจนแม่ไม่ร้องแล้ว สีหน้าแม่แย่ลงเรื่อยๆ... ตอนนี้พยายามสุดๆเลยนะ พยายามที่จะให้ท่านได้มีความสุข.... ทำไมฉันถึงเพิ่งมาทำดีกับท่านตอนนี้ก็ไม่รู้......แต่ก่อนไม่เคยเชื่อเรื่องที่ว่าคนเราจะเห็นความสำคัญกับคนที่เรารักเมื่อถึงเวลาเขาจะจากไป...ไม่เชื่อจริงๆนะ แต่พอมาเจอเข้าจริงๆแล้วมันเจ็บปวดมาก.... แต่ยังไงฉันจะพยายามนะคาโงเมะ จะทำเพื่อแม่ ให้แม่ได้มีความสุขที่สุด.... อืม เดี๋ยวจะส่งมาหาใหม่นะ โชคดี....
____________________________________________________________
ถึง ต้นไผ่เน่า
ไงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สุขสันติ์วันเกิดนะสาวน้อย แก่ขึ้นอีกปีแล้วล่ะสิเนี่ย ยังไงปีนี้ก็ขอให้เธอีมความสุขมากๆกว่าเดิมนะ ขอให้โชคดี คิดอะไรก็ประสบความสำเร็จ ขอให้เอ็นฯติดมหาลัยดีๆ รวยๆ เฮงๆ แล้วก็ขอให้น่ารักมากขึ้นด้วยนะจ้ะ แล้วก็ขอให้กินน้อยลงด้วย อันนี้ขอเลยนะ มันดูไม่ดีเลยรู้มั้ย
อยากกลับไปที่โตเกียวมากเลย อยากเจอเธอจัง..... แต่ก็ได้แต่ส่งจดหมายให้เธอล่ะนะ เออนี่ ฉันทำเค้กมาให้เธอด้วย (ทำเองกับมมือเลยนะขอบอก) แต่ส่งไปที่ญี่ปุ่นคงเน่าพอดี ก็เลยแช่ไว้ก่อน555 อ่ะ ดูโฉมหน้าเค้กที่ฉันทำ
<a href="http://www.fakroop.com/public/0106/28/suckcake.jpg">http://www.fakroop.com/public/0106/28/suckcake.jpg</a>
เนี่ย ทำเองกับมือเลยนะ ทำครั้งแรกอย่างงี้ถือว้าเก่งมากนะขอบอก
ของขวัญที่ให้ไปคงชอบนะ อยากเจอมากๆเลย คิดถึงมาตลอด....ฉันรักเธอนะยัยอ้วนนนนนนน
__________________________________________________
ถึง คาโงเมะ
ไงคาโงเมะ ตอนนี้เธอคงกำลังจะสอบเอ็นฯอยู่ล่ะสิ สู้ๆนะ ขอให้ติดล่ะ ฉันเชื่อว่าเธอต้องทำได้
ส่วนเจ้าเส็ชมันก็เข้ามหาลัยไปเรียบร้อย (คือมันเข้าตั้งนานแล้วน่ะ แต่ฉันเพิ่งจะมาบอก) มันได้เข้าเยลอ่ะ..... ยังอึ้งๆอยู่เลย แต่ก็ดีสำหรับมันแล้วล่ะ
เมื่ออาทิตย์ที่แล้วฉันพาแม่ไปขับรถชมวิว เราก็คุยกันตามปกติ แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงไม่สบายใจเอาเลย.... แม่ก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แต่มันเหมือนกับว่าทุกคำพูดที่แม่พูดออกมาเราจะไม่ได้ยินอีกแล้ว....หรือฉันคิดมากไปเองนะ? ถึงช่วงเวลานั้นฉันจะไม่สบายใจแต่มันก็มีความสุขอยู่ลึกๆ..... แปลกชะมัดทั้งที่เป็นช่วงเวลาเบบนั้นแท้ๆ สับสนในตัวเองจัง..... ..เธอว่าไหม ชีวิตคนเราน่ะ...มันไม่ง่ายหรอก...แม้แต่เวลาที่จะหาความสุขยังไม่ง่ายเลย... บางคนคิดว่าความสุขต้องทำอย่างโง้นทำอย่างงี้ถึงจะมีความสุข... แต่พอเอาเข้าจริงๆกลับเหนื่อย กลับทุกข์........ฉันเชื่อว่าความสุขมันจะเข้ามาเอง ในบางครั้งเราก็ต้องปล่อยวางบ้าง...เฮ้ออออ เครียดๆๆๆๆ ยังไงก็ขอให้เอ็นฯติดนะคาโงเมะ ได้ไม่ได้ยังไงโทรมาด้วย
__________________________________________
ถึง ต้นไผ่
ช่วงนี้ไม่ได้โทรไปหาหรือส่งจดหมายเลย แต่เธอทำฉันอึ้งเลยนะ จดหมายที่เธอส่งมาเนี่ย สรุปได้เข้ามหาลัยเคโอเหรอ... ทำได้ไงเนี่ย เพราะแต่ก่อนเธอไม่เคยตั้งใจเรียนเลยสักครั้ง แต่ก็ยินดีด้วยนะ ดีใจมากๆเลย เข้าไปแล้วก็ขอให้พยายามเหมือนครั้งก่อนๆ ที่เคยพยามมานะ
รู้สึกว่าอยากกลับประเทศญี่ปุ่นแล้วล่ะ... ถึงจะชอบนิวยอร์คแต่รู้สึกว่าที่นี่มันเพอร์เฟ็กต์เกินไป..... มีแทบทุกอย่าง แต่ไม่มีในสิ่งที่ญี่ปุ่นมี ถึงญี่ปุ่นจะเจริญแต่มันก็คนละแบบกันกับที่นี่ เบื่อความที่มันเพอร์เฟ็กต์มากเกินไป ความที่ไม่สมบูรณ์ต่างห่างที่ทำให้ชีวิตคนเราสมบูรณ์ นี่ฉักคิดมากไปป่ะเนี่ย - -* ตอนนี้ฉันก็ยังพยายามเรียนอยู่ สู้เพื่อแม่!!!
_______________________________________________________
"อินุยาฉะนี่น่ารักจังน้า...." ซังโกะพูดกับฉันพร้อมกับดื่มกาแฟลาเต้
เหอะๆ ฉันก็ว่างั้นเหมือนกัน ไอ้หมอนี่มันเปลี่ยนไปเยอะ ไหงเป็นคนแบบนี้ได้ก็ไม่รู้ ไม่ขาดการติดต่อเลย แถมยังดูเป็นคนดีขึ้นอีกต่ะหาก เปลี่ยนไปมากๆเลยแฮะ... ตอนแรกนึกว่าจะไม่ได้ติดต่อกันเลยซะอีก... เพราะไปอเมริกาเชียวนะ...อย่างกับการ์ตูนเลย เว่อร์แฮะๆๆ
"มันแน่อยู่แล้วล่ะ" ฉันตอบเสียงแจ๋นกลับไป
ซังโกะยังคงดื่มกาแฟและอ่านหนังสือ วันนี้ซังโกะดูหดหู่ชอบกลแฮะ ไม่ค่อยพูดเหมือนปกติเลย มีปัญหาอะไรรึเปล่านะ? นานๆอุตส่าห์เจอกันทั้งทีมาอ่านหนังสือเรียนในร้านแบบนี้กันเนี่ยนะ? แต่มันก็ไม่แปลกหรอกนะสำหรับฉันน่ะ.... เดี๋ยวนี้พวกเราไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ เพราะว่าซังโกะสอบติดมหาลัยโตเกียวอ่ะนะ (เก่งขนาด...)
เราสองคนั่งเงียบกันทั้งคู่ ต่างคนต่างก็อ่านหนังสือเรียน ร้านกาแฟร้านนี้ไม่มีคนเลย มีแต่พวกเราสองคนกับพนักงานเท่านั้น... ในร้านไม่มีแอร์ มีแต่พัดลมที่ติดบนเพดาน ตรงมุมร้านก็มีหนังสือ หนังสือพิมพ์วางอยู่บนชั้น ตัวร้านดูเก่าๆ แต่บรรยกาศมันกลับดีอย่างประหลาด พื้นและเพดานเป็นไม้ไอ๊คดูสะอาดตา ไม่มีไฟตกแต่งร้าน มีแต่แสงแดดที่ลอดเข้ามาผ่านทางหน้าต่างเท่านั้น....
เราสองคนใช้เวลาอ่านหนังสือเรียนจนกระทั่งเวลาผ่านไป......
"ปึบ" ซังโกะปิดหนังสือเรียน ใบหน้าที่เคยสดใสตอนนี้กลับปนไปด้วยความเหนื่อยล้า
"ไม่อ่านแล้วเหรอ?" ฉันถามไป...
"อือ.." ซังโกะตอบฉันด้วยสีหน้าเนือยๆ
เป็นห่วงจังเลยแฮะ... มีอะไรรึเปล่านะ?
"เป็นอะไรรึเปล่า?"ฉันถามอีก เป็นห่วงจริงๆนะเนี่ย...
ซังโกะก้มหน้าลงและเอามืออังหน้าผากตัวเองไว้.. เหมือนกับว่าจะบังหน้าฉันอย่างงั้นแหละ.. ไม่รู้อะไรหรอกนะ แต่เพื่อนฉันคนนี้มันต้องเป็นอะไรแน่ๆ......ไม่งั้นจะมีท่าทีแบบนี้ยังไงกัน...
ซังเกาะค่อยๆเลื่อนมีตัวเองที่พยายามปกปิดหน้ามาปิดหน้า ตัวของเธอเริ่มห่อเข้าด้วยกัน...... มือสองข้างที่แนบกับหน้าเริ่มแนบมากขึ้นไปอีก...
"ฉัน........เลิกกับมิโรคุแล้ว..." ซังโกะพูดเสียงสั่นๆ...
"เห๊ะ...... อ้าว ทำไมล่ะ???" เมื่อวานยังเห็นคุยกันดีๆอยู่เลยนี่นา ทำไมถึงได้เลิกกันล่ะเนี่ย?? ห๊ะ?? ห๊า??
"ฉันทนไม่ไหวแล้วน่ะ..." เสียงซังโกะสั่นครือ นี่เธอกำลังร้องไห้อยู่เหรอ?? กำลังร้องไห้ใช่มั้ย??
ฉันยื่นทิชชู่ให้ซังโกะ..ซังโกะยื่นมือมารับทิชชู่จากฉัน เธอคลายมือทั้งสองข้างออก น้ำใสๆไหลออกจากตาสองข้างไม่ขาดสาย ริมฝีปากทั้งสองด้านขบกัน น่าสงสารอ่ะ..... ซังโกะสะอื้นไม่หยุด ไม่เคยเห็นยัยนี่อ่อนแอขนาดนี้เลย... แถมมีเรื่องอะไรก็ไม่ค่อยยอมบอก.......
หลายชั่วโมงผ่านไปซังโกะยังคงร้องไห้อยู่อย่างงี้.... ไม่ได้พูดอะไรสักนิด ถามกี่ทีก็ไม่ยอมตอบ... แปลคนอ่ะ ไม่เคยเจอเลย .... ก็รู้อยู่หรอกนะว่าไม่ค่อยชอบบอกอะไร... แต่นี่มันจะเกินไปหน่อยมั้งเนี่ย..... ยังไงฉันก็อดสงสารไม่ได้แฮะ เห็นคนร้องไห้ไม่ได้.... ยิ่งซังโกะที่ไม่เคยร้องไห้ยิ่งสงสารใหญ่........หนำซ้ำ รู้ว่าซังโกะรักมิโรคุมากแค่ไหนยิ่งสงสารมากขึ้นไปอีก.....
"ซังโกะ.......มะรืน...เราไปเที่ยวกันดีมั้ย......?"
******ฉันของอินุยาฉะ********
วันนี้ฉันรีบกลับบ้านมาเร็วมาก... ก ด้วยอารมณ์ที่ดีมากๆๆๆ ไม่รู้ทำไมวันนี้อารมณ์ถึงได้ดีขนาดนี้ อารมณ์ดีแล้วทำไมถึงมีความรู้สึกอยากจะกลับบ้านนักก็ไม่รู้ ฉันวิ่งไปเปิดประตูราวกับเด็กๆ อยากคุยกับแม่จังเลย... (ฉันกลายเป็นเด็กติดแม่ไปแล้วเหรอไงเนี่ย) ระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินเข้าบ้าน.....
".........................................................." ไอ้ตัวกวนมันก็กลับมาก่อนอยู่แล้วมันมองมาด้วยสายตาเย็นชา กึ่งๆรำคาญ เหอะๆ โทษทีนะที่ทำให้รำคาญใจ ฉันก็ไม่อยากจะอยู่บ้านเดียวกับแกนักหรอก ไอ้เบื๊อก.............................ฉันเดินผ่านมันไปทำเหมือนว่ามันไม่ได้อยู่ในโลกนี้..........เฮ้อ ไปหาแม่ดีกว่า.......
"..............ท่านอิซายูอิไปเจอเพื่อนข้างนอก....................."มันพูดขึ้น
หา แม่ออกไปข้างนอก ร่างกายแบบนั้นน่ะนะ!? ไปเจอเพื่อนข้างนอก จะบ้าเหรอไง........ ทำไมไม่รักษาสุขภาพอยู่บ้านล่ะ ออกไปเดินเตร็ดเตร่ข้างนอกได้ยังไงกัน....
"แล้วรูปมั้ยว่าไปที่ไหน?"
".............คิดจะตามไปรึไง?............." มันถาม แหม ท่าทางแบบนี้จะไม่ตามไปม้าง
มันทำท่าจะไม่บอกและจ้องหน้าฉัน ไอ้สายตากวนโอ๊ยแบบนั้นน่ะ พอทีเหอะ ในเมื่อไม่บอกก็ไม่เป็นไร โทรตามเองก็ได้......... ฉันทำท่าจะหยิบโทรศัพท์ แต่.........
"..................นายน่ะพอเหอะ........................." มันพูดอีก เอ๊ะ ทำอะไรๆก็ขัดจริงวุ้ย
ทำเป็นไม่สนใจมันอ่ะแหล่ะเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว...... โทรหาแม่เลยละกัน.......
"กรุณาติดต่อใหม่.............ตื๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ....." เวรกรรม แม่ปิดมือถือ....นี่เป็นอะไรรึเปล่า..หรือว่ากลัวว่าเราจะโทรตาม???? เอ้ย มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย........
"ปิดมือถือแบบนี้หมายความว่ายังไง!!!!!!!!" ฉันพูดและรัวกดเบอร์หาแม่ต่อ แต่โทรกี่ครั้งก็ไม่ติดแฮะ..
เจ้าเส็ชบนโซฟานั่งกอดอกพลางถอนหายใจไปด้วย.... สีหน้ามันบ่งบอกถึงความรำคาญ ความหงุดหงิดใจ หงุดหงิดอะไรของนาย...... ทำไมชอบทำให้คนอื่นเค้าอึดอัดอยู่เรื่อย รำคาญอ่ะ รำคาญมาก........
".................................พอเหอะ.....................ไม่มีประโยชน์หรอก................" มันพูด อะไรไม่มีประโยชน์?.......... แกหมายถึงสิ่งที่ฉันทำอยู่มันไม่มีประโยชน์อย่างงั้นเหรอ?........
"อะไร?" ฉันรีบหันไปหามัน จากที่อารมณ์ดีๆกลายเป็นทำให้อารมณ์เสียไปเลยนะเนี่ย ทำไมต้องชวนโมโหอยู่เรื่อย?.......
".....................เรื่องนี้แกน่าจะรู้ดี.............แกเองก็โตๆแล้ว........." มันพูดอีก นี่ตั้งใจจะสื่อถึงอะไรห๊ะเนี่ย......
"..............."
"...................................ปล่อยให้ท่านไดมีความสุขกับเพื่อนๆบ้างเถอะ...........................จะไปหวงอะไรมากมาย..........................."
"จะไม่หวงได้ไงกันเล่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"..........................เข้าใจท่านหน่อยสิ................................"
"พูดอย่างกับแกเข้าใจแม่นักล่ะ"
"................ทำตัวปัญญษอ่อนเหมือนเด็กๆอยู่ได้................." โอ้วโฮว เล่นด่ากันอย่างงี้เลยรึเนี่ย
"แล้วแกล่ะ ดูตัวเองซะมั่งเหอะ ก่อนที่จะว่าคนอื่นน่ะ วันๆเอาแต่ทำอะไรบ้างล่ะไอ้เบื๊อกเอ้ย...."
เจ้าเส็ชนั่งเงียบแล้วก็ถอนหายใจ....อะไรกันวะเนี่ย ทะเลาะกันอย่างกับเด็กๆเลยแฮะเรา...ก็มันอ่ะเริ่มก่อน จะทำอะไรก็มาขัดอยู่ได้ น่ารำคาญ ถึงมันจะเป็นพี่(คนละแม่)ก็เหอะ มันก็ไม่มีสิทมาสั่งอะไรฉัน ยิ่งพูดจาแบบนี้ยิ่งไม่มีสิทใหญ่ (แต่ก็พูดประจำ)
ฉันเดินไปหยิบรองเท้าและเตรียมจะออกไปข้างนอก ไปหาแม่ดีกว่า........
"...........................จะไปหาจริงๆเหรอเนี่ย?............................ทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตไปได้....................เว่อร์เกินเหตุ..........." ช่างมัน.....ช่างมัน……มันพูดไรก็ช่างหัวมัน.................
ระหว่างที่ฉันจะเดินออกไปข้างนอก เจ้าเส็ชมันก็เดินมาข้างๆ....อะไรอีกล่ะเนี่ย น่ารำคาญจริงๆเลย!!!!
"อะไรอีกล่ะห๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ฉันตะโกนออกไปด้วยความรำคาญ
".......................แกจะทำอะไรก็ช่าง........................แต่........... แม่แกฝากนี่มาให้................." มันพูดและยื่นอะไรที่คล้ายๆกับแผ่นกระดาษมาให้ แม่ฝากอะไรไว้? แล้วทำไมต้องมาฝากไว้กับมันด้วยนะ...
ฉันหยิบกระดาษมาและมาอ่านดู.......... มันเป็นตั๋วไปญี่ปุ่นนี่นา..... 1 ที่นั่ง...... นี่จะให้ฉันเหรอเนี่ย????? หา?????
"ตั๋ว?? ให้ฉันเหรอ??"
"................................................." อ่าว ทำไมไม่ตอบล่ะว่ะเนี่ย
"เฮ้ย......... ให้ฉันเหรอไง........"
"...........................................ไอ้โง่..................จะให้ใครอีกล่ะ..................................." มันพูดมาอีก ทำไมแค่นี้ต้องด่าว่าไอ้โง่ด้วยอ่ะ??? แต่คราวนี้โวยมันไม่ได้
"ทำไมล่ะ?? แม่ยังไม่ได้ถามอะไรฉันเลย....."
".....................................................ท่านเข้าใจนายดีน่ะสิ...................................."
.......................
แม่รู้ได้ไงว่าฉันอยากไปญี่ปุ่น?? ทำไมท่านถึงรู้ล่ะ ฉันยังไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้ใครรู้เลย... แล้วทำไม..........
ตั๋วหนึ่งที่ วันที่ 19 งั้นเหรอ........ มะรืนนี้?
จบ
ความคิดเห็น