อินุยาฉะ เทพอสูรจิ้งจอกเงิน [ Living Normal Life ]

ลำดับตอนที่ #8 : เย็นวันฝนตกของริน

Attention Please -*-



ตั้งแต่ตอนนี้ไปฟิคเรื่องนี้จะมีความโหดขึ้นนี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดส์นึง นะจ้ะ แล้วก็จะพยายามอัพเดตบ่อยๆนะ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามชมนะ ติชมได้ตามสบายเลยจ้า



ตอนที่ 8



***********ฉันของริน***************



อ่า...แย่จัง...กลับบ้านร็วไม่ได้ ดันมีเวรทำความสะอาด เฮ้อ~~วันนี้ตกหนักด้วยแย่จัง



“นี่ ยัยริน มัวแต่ยืนเอ๋ออะไรอยู่ล่ะ ถูพื้นต่อไปสิยะ“



“ใช่ นี่จะกินแรงคนอื่นหรือไงไม่ทราบ!”



“สงสัยคงคิดเรื่องพ่อกับแม่ที่ตายไปอยู่มั้ง อย่าไปสนใจเลย ฮิๆๆๆ”

นี่...ฉันทำอะไรให้พวกเธอรึยัง แล้วทำไมต้องมาซ้ำเติมฉันด้วย ฉันโกรธมาก พวกเธอทำฉันโกรธจริงๆ ฉันหยิบแจกันที่มีน้ำอยู่ข้างในสาดใส่พวกนั้นทันที “ซ่า!”



“ก..กรี๊ด!!” พวกนั้นกรี๊ด

แล้วฉันก็จัดการถูพื้นต่อไปโดยไม่สนใจพวกนั้นเลย  พอซักพักก็มีแปรงบกระดานลอยมาโดนหัวฉันเต็มๆ “โป๊ก!!”



“โอ๊ย...”



“คิดจะทำกร่างเหรอยะ!!”



“ยัยนี่ มันต้องสั่งสอนซะหน่อย เอ้า! รุมมันเลย!”

แล้วผู้หญิงทั้งห้องก็มารุมกระทืบฉัน เอาน้ำสาดใส่ฉัน และแกล้งต่างๆนาๆ ฉันพยายามนี้แต่หนีไม่ได้เลย ตอนนี้ฉันรู้สึกบวมไปทั้งตัวแล้ว แค่นี้ต้องทำกับฉันขนาดนี้เลยเหรอ...



“อ้าว! พูดสิยะ! พูดว่า “ขอโทษค่ะ ที่แกล้งพวกท่าน” เอ้า! พูดสิ!”



“....” ฉันเงียบ



“พูดสิ! อุตส่าห์หยุดให้พูดยังจะหยิ่งอีกเหรอยะ!”



“........................................” ฉันเงียบอีก



“หน็อย....!! แก!!!”



“เพี้ยะ!!!” ยัยนั่นตบฉันฉาดนึง เจ็บแทบแย่



“5555555” พวกนั้นหัวเราะฉัน ฉันสุดจะทนแล้ว



“5555ที่แท้ก็มีน้ำยาแค่นี้เองเหรอ555555555”



“หึ...” เสียงของฉันเอง



“ว่าไงยะ เปิดปากพูดแล้วเหรอ”



“ใช่..ฉันจะพูดก็ได้ บอกไว้ก่อนที่ฉันพูดเพราะฉันสงสารพวกเธอหรอกนะ เพราะปกติฉันจะไม่ลดตัวพูดกับคนชั้นต่ำที่สนุกกับการแกล้งคนอื่นหรอก จำใส่หัวพวกเธอไว้ด้วย”



“ผัวะ!” “พลั่ก!” “เปรี้ยง!” “เพี้ยะ!”  โอ้ย!... เจ็บ...อึ่ก!! แต่ฉันก็มีศักดิ์ศรีทีจะไม่ร้องออกมาก ฉันจะไม่ยอมแสดงความอ่อนแอออกมาเด็ดขาด



“หยุดนะ!!“ เอ๋...เสียงใครน่ะ



“ค..โคฮาคุคุง!!” เอ๋ โคฮาคุหรอ คนที่พูดกับฉันคนเดียวในห้องนี่

โคฮาคุเดินมากลางวงและพยุงฉันขึ้นมา ตอนนี้ฉันระบมไปทั้งตัวแล้ว แต่ฉันยังพอยืนไหว โคฮาคุพยุงฉันแล้วก็มองไปที่พวกนั้น



“พวกเธอทำเกินไปแล้วนะ ทำไมต้องทำร้ายคนอื่นเพราะเรื่องแค่นี้ด้วย” โคฮาคุพูด



“ก...ก็ยัยนี่มันมาหยามพวกเราหนิ”



“ฉันยังไม่เห็นเขาทำอะไรพวกเธอเลยแม้แต่น้อย นี่..ถ้าพวกเธอสนุกนักล่ะก็ หาอย่างอื่นทำที่มันสร้างสรรค์กว่านี้ทำดีกว่ามั้ง” อะโห...พูดถูกใจมากค่ะ หุหหุหุ



“ห....หน็อย.......” พวกนั้นเงียบ และหน้าแดง



“ไปกันเถอะรินซัง ไปห้องพยาบาลกัน” ฮ...เฮ้ย

พอฉันยังไม่ตอบอะไรเขาก็พยุงฉันไปเลย เฮ้ย ไม่ต้องก็ได้ ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือ ถึงนายจะดีขนาดไหนก็เหอะ



“ไหวไหม...รินซัง” แหม ก็เห็นๆอยู่ ถ้าไหวฉันจะให้นายพยุงเหรอ



“จ้ะๆ แต่ไม่ต้องก็ได้ เพราะป่านนะพยาบาลเขากลับกันหมดแล้ว” ฉันพูดพร้อมหยุดเดิน



“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวผมช่วยทำแผลให้ก็ได้น่า” เอ่อ...คือฉันไม่ต้องการอะ



“ไม่ต้องหรอก รบกวนเธอเปล่าๆ เธอไม่ต้องหรอก ฉันไปเองได้”



“ต..แต่ผมว่าคุณไม่ไหวแล้วน่า” เอ๊ โคฮาคุนี่เซ้าซี้จังแฮะ บอกว่าไหวก็ไหวซี่



แล้วก็มีเสียงมือถือดังขึ้น อัง อัง อัง เพลงโดเรม่อน โคฮาคุใช้ริงโทนโดเรม่อนเหรอเนี่ย



“โทษทีมือถือมา ฮัลโหล...ฮัลโหล...ฮัลโหลครับ?...ฮัลโหล??”

อ้าวโทรมาไม่พูดเหรอน่ะ สงสัยพวกโรคจิตมั้ง วางไปเถอะโคฮาคุเสียวลาเปล่าๆ



“ฉันบอกให้แกรีบกลับไม่ได้ยืนเหรอไอ้น้องซื้อบื้อ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

โหวววว..เสียงดังมากเลยอะ ทะลุอออกมาเลย ดังจนโคฮาคุมือถือเกือบหลุดมือแน่ะ



“ค..ครับ...พี่...ผ....ผมจะรีบกลับด่วนเลยครับ แค่นี้นะครับ ตื๊ด!”

อ้าว โคฮาคุมีพี่ด้วยเหรอเนี่ย ไม่ยักกะรู้



“รินซัง ผมต้องรีบกลับบ้านด่วนเลยครับ พี่ผมยิ่งดุๆอยู่ ไปก่อนนะครับ รักษาสุขภาพนะครับ บาย”

อ้าวไหงงั้นล่ะ แล้วโคฮาคุก็วิ่งปรื๊ดไปทันที มาเร็วไปเร็วแฮะ เหอๆ สงสารนายจังมีพี่โหดขนาดนี้ แล้วฉันมัวยืนทำอะไรอยู่ล่ะเนี่ย ไปห้องพยาบาลดีกว่า



______________________________________________________________________________________________________

ห้องพยาบาล



อูย...กว่าจะเดินมาได้ ปวดไปทั้งตัวเลย แล้วฉันก็เอายากับพลาสเตอร์มาแปะตามตัว ปวดเป็นบ้า อูยยยยย เฮ้อ~~ เสร็จละ จะกลับบ้านไหวมั้ยเนี่ยเรา แต่ยังไงก็ต้องรีบกลับ เดี๋ยวฝนมากันพอดี แล้วพอฉันลุกขึ้น ปรากฏว่า ฝนมาแล้ว!!! ตกแรงมากๆเลยอะ ไม่นะไม่!! แล้วนี่ฉันจะทำยังไงดี ร่มก็ไม่มี เพื่อนที่จะไปด้วยก็ไม่มี แถมนี่ก็ 5 โมงกว่าๆแล้ว คงกลับกันไปหมดแล้ว ทำไงดี จะยืมร่มอาจารย์ดีมั้ยนะ แต่อย่าเลย รบกวนเขาเปล่าๆ ทำไงดีๆๆๆ เฮ้อ~~ ช่วยไม่ได้ ลุยฝนไปเลยละกัน!! เอากระเป๋ามาบังฝนนี่แหละ

______________________________________________________________________________________________________

หน้าโรงเรียน



ฉันเอากระเป๋ามาบังฝนไว้ แต่ก็เปียกอยู่ดี โอ๊ย...ตัวก็ปวดไปหมด แถวนี้ไม่มีแท็กซี่เลยเหรอไงนะ เฮ้อ เอาไงเอากัน เดินต่อไปจนกว่าจะถึงบ้านนี่แหละ ฉันเดินแบบขาเป๋ๆก็มันบวมไปหมดหนิทำไงได้  พอเดินไปได้ครึ่งทางตามันเบลอๆ อูย...เริ่มพร่า  ทุกอย่างเริ่มมัว รู้สึกเหนื่อยๆ เพราะโดนกระทืบเมื่อกึ๊เหรอไงนะ? อูย...ไม่ไหวแล้ว เดินต่อไปไม่ได้อะ ไม่มีเรี่ยวแรง แล้วอยู่ๆฉันก็ล้มลงแบบไม่มีสาเหตุ แล้วฉันก็มองไปข้างหน้า มีรถเบนซ์สีขาวสุดหรูกำลังตรงมาที่ฉันหนิ กรี๊ดดดด!! ตายแน่ ฉันโดนรถชนแน่!! ช่วยด้วยๆๆๆๆๆๆๆช่วยด้วยแม่จ๋า!!! ฉันหลับตาปี๋ “เอี๊ยด!!” หา..เบรกทันหรอเนี่ย ..อูย..ฉันจะลุกไปขอโทษคนขับรถคันนั้น แต่ฉันลุกไม่ขึ้นจริงๆ มันปวดไปทั้งตัว แล้วซักพักคนขับรถคันนั้นก็วิ่งออกมาดูฉัน จากที่ฉันตาเบลอๆ ตอนนี้ฉันตาเปิดกว้างขึ้นมาทันที นี่มัน...!!!!



“........เป็นอะไรมั้ย......”อะ...อะ...อ....อะ....สุดหล่อเมื่อเช้า!!

ฉันส่ายหัว แต่ฉันลุกไม่ขึ้น แล้วฉันจะส่ายหัวทำมเนี่ย?ก็มันทำอะไรไม่ถูกนี่



“..............” ทำไมเขาเงียบจังง่า

แล้วเขาก็พยุงฉันขึ้นมา และเอาฉันขึ้นรถ หา!!! เฮ้ย..อ....อ...ไม่ต้องทำถึงขนาดก็ได้ ทำไมเอาฉันเข้ารถง่ายๆเลยอะ



“บ้านอยู่ไหน....เดี๋ยวไปส่ง......” หา! จะไปส่งฉันเหรอ! อย่าดีกว่าน่า ฉันยิ่งอายๆอยู่



“อ...เอ่อ...ม...ไม่ต้องก็ได้ค่ะ....คือ...ฉันไปไหว...”

แล้วเขาก็ใช้หางตามองมาที่ฉัน แบบว่าเขาไม่เชื่อที่ฉันพูดอะไรประมาณนนั้น อึดอัดจัง...บอกก็บอก...



“เอ่อ...ซอย โนบุนากะ 45 ค่ะ...”

แล้วเขาก็หันกลับไปแล้วก็ขับรถ อ่า..รถโคตรหรูเลยอ่า ฉันมองไปรอบๆรถอยู่นาน สวยมากอ่า สวยสุดๆ ไม่เคยเห็นรถสวยขนาดนี้มาก่อน แต่..ยังเรียนอยู่เลยนี่ ขับรถได้แล้วเหรอ? แต่ช่างเหอะ ห้องเราก็มีคนขับรถเองตั้งหลายคน...แต่..ไมเงียบจังอ่า พูดหน่อยก็ได้นะ ถึงฉันจะอายแต่ฉันก็ไม่ชอบบรรยกาศแบบนี้นะ..มาคุจัง...ชวนคุยดีกว่าแฮะ เผื่อจะได้รู้เรื่องเขาหน่อยนึง



“เอ่อ คุณชื่ออะไรเหรอคะ นั่งด้วยตั้งนานยังไม่ได้คุยกันเลย”



“......”อ้าว ไหงเงียบอะ เฮ้ย! มีมารยาทหน่อยสิคะ



“ฮัลโหล ชื่ออะไรคะ ฉันชื่อ คาคิซากิ ริน ค่ะ” ถ้าคุณเงียบอีกฉันจะว่าจริงๆนะ



“อิจิโนเสะ.....เส็ชโชมารุ.....” เฮ้อ ตอบละ ชื่อเส็ชโชมารุนี่เอง เท่จัง



แล้วฉันก็นั่งเงียบต่อไป รถติดจังเลยอะ เงียบก็เงียบ คุณยายด่าแน่เลย ทำไงดี...



______________________________________________________________________________________________________

ผ่านไป 1 ชม



โห...รถติดเป็นชั่วโมงแล้วเหรอ นานมากอะ ฉันรบกวนเขาไปรึเปล่า ถ้าเป็นแบบนี้ฉันเดินกลับเองยังดีกว่า บอกเขาดีกว่า



“คุณเส็ชโชมารุ นี่ก็ติดเป็นชั่วโมงแล้ว ฉันเดินเองดีกว่าค่ะ รบกวนคุณเปล่าๆ”

แล้วเขาก็ใช้หางตามามองฉันอีกละ ทำให้ฉันอึดอัดตามเคย



“..............บ้านฉัน..............ก็ไปทางนี้.........” อ๋อ งี้นี่เอง

ว่าแต่ติดเป็นชั่วโมงแบบนี้ยังไม่ได้คุยไรกันเลยนะเนี่ย พูดหน่อยก็ได้นะ



“คุณเส็ชโชมารุอยู่ชั้นอะไรคะ ฉันอยู่ม.4ค่ะ”



“...............ม.6.......” อ่าพูดน้อยจัง ฉันจะถามอีก



“อ๋อ...เมื้อเช้าน่ะ รินเห็นคุณเส็ชโชมารุวาดรูปด้วย วาดสวยจังเลยค่ะ ไปเรียนมาหรือว่าชอบอยู่แล้วคะ?”



“..........ทั้งสองอย่าง.........” อ๋อ ...ฉันจะถามอีก



“แล้วเรียนที่ไหนเหรอคะ”



“............ลอนดอน..........” หา! ลอนดอน! โอ้วโหวทั้งหล่อ รวย แถมเก่งอีก



แล้วรถก็เคลื่อนที่ซะที ดีจังจะได้ถึงบ้านเร็วๆ ว่าแต่รุ่นพี่นี่ขับรถเร็วจังแฮะ ฝนก็ตก ถนนลื่น เตือนหน่อยดีกว่า



“เอ่อ ขับช้าๆก็ได้ค่ะรุ่นพี่ มันจะปลอดภัยกว่า” แล้วเขาก็ใช้หางตามามองฉันอีกละ



“......นั่งเฉยๆ.......” เออๆ เกิดอะไรขึ้นฉันไม่รู้ด้วยนะ ฉันจะชวนคุยอีก



“รถคันนี้ราคาเท่าไหร่เหรอคะ สวยมากเลย ” แล้วเขาก็เงียบอีก

จะเงียบทำไมมีทราบ หรือว่านี่มันรถมือสองถึงได้เงียบห๊า!!!! แต่ว่า...รถเบนซ์ไม่มือสองหรอกน่า...มั้งนะ...



“........15ล้าน...........”ตู้ม!โครม! ห๊า! 15 ล้าน! โอ้วหม่ายก๊อด!! ขับรถคันนึงตั้ง 15 ล้าน! โคตรรวยอะ นี่...ถ้าเงินเหลือมากนักเอามาให้ฉันก็ได้นะ เฮ้อ อิจฉาคนรวยจัง..แล้วรถก็แล่นไปซักพัก ฉันมองข้างกระจก เห็นโกดังแห่งนึง เอ...โกดังนี้..ห๊ะ!!นี่มันโกดังของพวกลูกแมวหนิ แย่แน่เลย มันยังไม่ได้กินอะไรเลย ยิ่งฝนตกด้วย ฉันต้องช่วยมัน



“คุณเส็ชโชมารุจอดรถทีสิคะ”



“......” แล้วเขาก็ไม่ยอมจอด ขับรถต่อไป



“จอดนะคะๆ รินขอลงไปซัก 1 นาที...”



“...”แล้วเขาก็ไม่ยอมหยุดขับ นี่ฉันอุตส่าห์ขอร้องแล้วนะ



“ถ้าไม่จอดเดี๋ยวรินลงเอง”



“...เงียบซะ...” หนอย นิสัยไม่ดีเลยมากๆเลยผู้ชายคนนี้อะ



“จอดทีนะคะ รินจะลงข้างทางนี่แหละ”



“....ลงไป....แล้วได้อะไรขึ้นมา....”



“ก็รินกำลังจะลงไปหาลูกแมวที่โกดังนนั่น ฝนตกแบบนี้มันคงลำบากมาก มันยังไม่ได้กินอะไรเลยด้วย ให้รินลงทีนะคะ”



“...แค่ลูกแมว...จะเสียเวลาเพื่อนสัตว์ไรค่าแบบนั้นทำไม...” ทุเรสที่สุดเลย



“อย่าพูดว่าพวกมันไร้ค่าซีคะ! มันเป็นสิ่งมีชีวิตเช่นเดียวกับพวกเรา เช่นเดียวกับคุณ แล้วคุณไปว่ามันไร้ค่าได้ยังไงคะ!”



“มันก็แค่แมวที่ใกล้จะตายแล้ว.......จะช่วยอะไรได้......”



“ก็มันจะตายแล้วยังไงล่ะคะ ฉันถึงช่วยมัน.....!!!” ฉันตะโกนน้ำตาไหล

ใกล้จะตาย....ตาย...ไร้ค่า....ฉันไม่อยากให้ใครตายมากกว่านี้...เหมือน...พ่อแม่แล้วพี่ชายของฉัน...ฉันไม่ต้องการแบบนั้นอีกแล้ว..ฉัน..ฉันไม่อยากให้ใครตายไปมากกว่านี้ มันทำให้ฉันเศร้ามากกว่าอะไรทั้งหมด เส็ชโชมารุมองฉันแบบอึ้งเล็กน้อย คงสงสัยว่าฉันร้องไห้ทำไมสินะ



“......ร้องทำไม......” ใช่จริงด้วย



“ฮือๆๆๆๆ...ๆๆๆๆๆๆ คุณ...คุณไม่เข้าใจรินหรอก...ฮือๆๆๆๆ”ฉันร้องไห้พลางคิดถึงพ่อแม่พี่ชาย



“...............พอ..........หยุดร้องเถอะ........ฉันจะพาไป.........”หาว่าไงนะ



แล้วเขาก็พาฉันไปที่โกดัง และจอดรถรอฉัน ฉันเดินขาเป๋ไปหาเจ้าแมวพวกนั้น



“เมี้ยว” อ๊ะอยู่นี่นี่เอง แล้วฉันก็เอาขนมที่จิ๊กมาจากโรงเรียนออกจากกระเป๋าเสื้อ



“โทษทีนะ วันนี้มีแค่นี้ วันหลังจะเอามามากกว่านี้นะ”

เจ้าแมวพวกนั่นแย่งกันกินใหญ่ลย ฉันมองเจ้าแมวพวกนั้นซักพักฉันก็รู้สึกว่ามีคนมายื่นข้างหลัง....เส็ชโชมารุนี่เอง... กางร่มมาให้ด้วย



“......เดี๋ยวปียก......” เขาพูด ดูไปดูมาก็น่ารักดีแฮะ



“อ๊า ขอบคุณค่ะ”

พอซักพักพวกฉันก็ขึ้นรถ และเส็ชโชมารุก็ขับรถต่อไป ท่าทางว่าเขาจะมองฉันเป็นคนแปลกๆซะแล้วสิ แต่ช่างเถอะ คันหัวจัง แล้วฉันก็เกาหัวแกรกๆ พอฉันเกาซักพัก กิ๊บสุดสวยของฉันดันหล่นไปอยู่ที่เกียร์ ฉันก็เลยจะเก็บกิ๊บอันโปรดของฉัน แต่พอจะหยิบมันฉันกลับไปหยิบมาใครแทนไม่รู้..แล้วจะเป็นมือใครได้เล่า ฉันมองหน้าเขาก็มองหน้าฉันเหมือนกัน กรี๊ด อายจังๆๆๆ เขาหล่อมากเลยอะ แล้วฉันก็ปล่อยมาเขาทันที



“ข...ขอโทษค่ะ” ฉันหันไปพร้อมกับหน้าแดง



“ไม่เป็นไร.....” เส็ชโชมารุยื่นกิ๊บให้กับฉันแบบไม่จ้องหน้าฉันเลย



“ขอบคุณค่ะ” ฉันหยิบกิ๊บจากมือเขา

______________________________________________________________________________________________________



บ้าน



“ขอบคุณค่าที่มาส่ง ขอบคุณจริงๆ” ฉันพูดขอบคุณเขา เขาพยักหน้าและขับรถไป



เฮ้อ ถึงบ้านซะที เหนื่อยแทบแย่ เฮ้ย ทุ่มนึงแล้ว โดนด่าชัวร์ๆ ไหนจะแผลเต็มตัวอีก หวังว่าจะไม่โดนเฆี่ยนนะ ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ พอฉันเปิดประตูเข้าไป ปรากฏว่าคุณยายยืนถือไม้เรียวรอฉันแล้ว ฉันทรุดลงน้ำตาซึมทันที ...ทำไม...ทำไมกัน...คุณยายเดินมาหาฉัน แล้วก็หวดไม้ใส่ฉันทันที



“อ..โอ๊ย...ด..เดี๋ยวค่ะ!รถมันติด ฝนก็มา แถมหนูโดนเพื่อนรุมกระทืบมาด้วย ขอร้องล่ะค่ะ เว้นวันนี้วันนึงเถอะ!”

ฉันพูดพร้อมกับคลานไปหาคุณยายกอดขาคุณยายและร้องไห้



“โดนกระทืบแล้วทำไมไม่สู้! ผัวะ! เผียะ! หา! ทำไมไม่สู้! เผียะ!เผียะ! เผียะ!\"



จบตอน8 จบโหดนิดนึง - -\"