ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC EXO] EX-Friend?! (KaiDO and exo) [อยู่ในช่วงรีไรท์]

    ลำดับตอนที่ #12 : EX-Friend?! :: Chapter 10 'น้ำตากับบาดแผลที่??'

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.97K
      5
      30 ก.ย. 56

    chapter 10

     

              ขณะนี้พวกเราสี่คนกำลังทานข้าวเย็นกันอยู่ที่โต๊ะตัวใหญ่กลางบ้านหลังนี้ บรรยากาศแปลกๆก่อตัวขึ้นเมื่อพวกเราทานข้าว ไม่สิ ผมว่ามันแปลกๆตั้งนานแล้วนะ ผมว่าบรรยากาศมันแปลกเพราะเราทุกคนเงียบเนี่ยแหละ ตอนแรกที่ผมเงียบเพราะมัวคิดเรื่องของตัวเอง แต่อีกสามคนที่เหลือก็เงียบเหมือนกัน ผมไม่รู้ว่าทั้งสามคนเงียบทำไม แต่ถ้าทุกคนเงียบกันผมจะกล้าพูดได้ไง

     

              "ฮยอง.. อยากแลกห้องกับผมไหม"อยู่ดีๆเซฮุนก็หันมาพูดกับผมที่อยู่ด้านข้าง

     

              เพล้ง!

     

              แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้คิดหรือพูดคำตอบออกไป ผมกับได้ยินเสียงแก้วแตกนั้นก่อน ก่อนที่ผมจะเห็นว่าลู่หานส่งยิ้มแหย่ๆมาให้ผม เพราะตัวเองดันเผลอเอามือฝัดแก้วน้ำของตัวเองตกโต๊ะไป

     

              "แหะๆ โทษที"ลู่หานรีบพูดขึ้นก่อนจะรีบมุดไปใต้โต๊ะเก็บเศษแก้วขึ้น

     

              "ว่าไงล่ะฮยอง?" เซฮุนพูดกับผมอีกครัง

     

              "ฉันว่า..."ผมกำลังตรงคำตอบอยู่ก็ได้หยุดชะงักอีกครั้งเมื่อ

     

              "โอ้ย!" ลู่หานร้องขึ้น ทำให้ตัวน้องชายผมรีบถลาไปหาเจ้าของเสียง ก่อนที่จะพบว่า เศษแก้วได้บาดที่ฝ่ามือของลู่หานเป็นแนวยาว ไม่แปลกที่ลู่หานจะร้องออกมาเสียงหลงขนาดนั้น

     

              "ฮยองทำอะไรของฮยองน่ะ เดี๋ยวผมกลับเอง ไปๆ ไปล้างแผลก่อน ดูสิแผลยาวเลย" พูดเสร็จเซฮุนก็รีบพยุงลู่หานไปยังห้องครัวทันที คงจะไปล้างแผลล่ะมั้ง...

     

     

              ..เอ่อ..แก้วบาดนะครับไม่ใช่ลู่หานท้อง ถึงต้องพยุงกันขนาดนั้น..

     

     

              "เอ่อ.. ฉันอิ่มแล้ว ขอตัวไปเก็บจานนะ"ผมรีบลุกขึ้นทันทีที่รู้ตัวว่าโดนทิ้งให้อยู่กับไคสองคน ผมไม่ได้อิ่มอะไรหรอกครับ แต่ก็แค่รู้สึกแปลกๆที่ต้องอยู่กับไคตอนนี้ บอกตรงๆนะครับ.. ผมยังไม่พร้อมเห็นหน้าเขาตอนนี้ด้วยซ้ำ

     

              ผมรีบถือจานไปเก็บในห้องครัวทันที แต่ผมไม่ยักเห็นน้องชายกับเพื่อนตัวแสบของตัวเองเลย สงสัยคงเดินไปทำแผลที่ไหนล่ะมั้ง กล่องประถมพยาบาลคงไม่ได้อยู่ในห้องครัวหรอก

             

               แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่าถ้าเก็บจานเสร็จออกไปก็ต้องเจอไคอยู่ดี ก็เลยถ่วงเวลาด้วยการล้างจานไปก่อน ปกติคนอย่างคยองซูงานบ้านไม่ค่อยได้แตะนะครับ ถนัดแต่จิกหัวใช้น้องชายตัวเอง วันนี้ยอมมาล้างจานถือว่าเป็นบุญของคนอ่านจริงๆ..

     

              "ฝากล้างด้วยสิ" แต่ผมก็ต้องคิดผิดเมื่อคนที่ผมคิดว่ากำลังทานข้าวอยู่เดินตามผมมาเก็บจานด้วย

     

              "อือ.." ผมขานรับอย่างสั้นๆเพื่อให้เขารีบออกไปจากห้องครัว ฟ้าก็คงเข้าข้างผม พอผมขานตอบไคก็รีบออกไปจากห้องครัวทันที

     

              เมื่อผมได้ยินเสียงฝีเท้าเดินห่างออกไปผมจึงค่อยๆหันไปหยิบพวกจานชามที่ไคเก็บเอามาให้ผม แล้วเริ่มล้างจานต่อ ผมตัดสินใจล่ะผมจะสิงมันอยู่ที่ห้องครัวเนี่ยแหละ จะไม่ออกไปจนกว่าจะเห็นเซฮุนกับลู่หาน!

     

     

              "ครับ.. รู้แล้วครับว่าคิดถึง" อยู่ดีๆผมก็ได้ยินเสียงของคนที่เพิ่งเดินออกจากห้องครัวไปเอ่ยขึ้นมา.. แถมยังเป็นบทสนทนาที่ผมไม่ค่อยอยากฟังด้วย

     

              "ก็ที่นี้มันไม่ค่อยมีคลื่นนิครับ" คนที่อยู่นอกห้องครัวยังพูดต่อไป

     

     

              ถึงจะคิดว่าไม่อยากฟังแค่ไหน แต่อีกใจก็อยากฟัง.. เวลาคนที่เขารักคุยกับคนรัก..มันเป็นอย่างไรนะ จะต่างกับคุยกับเขาแค่ไหนนะ..

     

              "ครับๆๆๆ เดี๋ยวถึงบ้านจะรีบพาไปเที่ยวเลยครับ"น้ำเสียงคนพูดช่างสดใสเหลือเกิน จนคนที่แอบฟังคนนี้นึกอิจฉา..

     

              "แค่นี้ก่อนนะครับคนดี ต้องไปช่วยเพื่อนล้างจานก่อน ฮ่าๆๆๆ ครับๆ รักเหมือนกันครับ" พูดจบก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในห้องครัว

     

     

              'คนดี'งั้นหรอ.... ทำไมไคต้องทำให้เขาอิจฉา..

              คำบอกรักงั้นหรอ.. กี่ครั้งแล้วที่ได้ยินไคพูดออกมา

             

              คำทุกคำที่เขาเอ่ยออกมา เป็นคำที่คยองซูคนนี้อยากได้ยินมาตลอด แต่ติดตรงที่ว่า.. ไคไม่ได้พูดกับเขา.. ไคพูดกับคนรักของเขา.. แน่นอน.. คนรักของไคไม่ใช่เขา..

     

             

     

              "ฮรึก.." เมื่อทบทวนเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ และที่ผ่านมาทำให้คยองซูถึงกับกลั้นน้ำตาไม่ไหว..

     

     

              .... เขาควรจะพอหรือเปล่านะ... ควรหยุดวิ่งตามผู้ชายคนนี้หรือเปล่านะ...

     

              "นี่มีไรให้ช่วยหรือเปล่า" ไคทำเสียงร่าเริงแล้วเดินเข้ามาในห้องครัว

     

              คงจะมีความสุขมากสินะ..

     

              ".." ผมส่ายหน้าแทนเป็นทำตอบ

     

              ให้ตายสิ โด คยองซูนายเป็นเด็กขี้แยตั้งแต่เมื่อไหร่

     

              "มาต้องเกรงใจ กระผมจะช่วยคุณเอง ถ้าเกิดเจ้าหญิงทำจานแตกอีกคน เกรงว่าบ้านนี้จะไม่มีอะไรไว้ใส่ข้าวกินนะครับ"ไคพูดอย่างติดตลก..

     

              ... ไม่รู้ตัวสินะว่าทำให้ใครคนนึงร้องไห้

     

              ไคเดินมายืนข้างๆแล้วเบิดตัวผมเล็กน้อยเพื่อเป็นการบอกให้ผมเขยิบที่ให้เขาได้ช่วยล้างจานด้วยคน ผมเงียบไม่ได้ตอบโต้อะไรนอกจากเขยิบออกห่างจากตัวของไคเล็กน้อย ใจจริงผมอยากจะเดินออกไปจากบ้านหลังนี้ด้วยซ้ำ แต่นอกจากจะไม่อยากให้ไคสงสัยว่าผมเป็นอะไรแล้ว.. ผมยังอ่ออนแอ.. อ่อนแอเกินกวาจะตัดใจได้ในตอนนี้

     

              "ทำไมเจ้าหญิงทรงเงียบแบบนี้ หม่อมฉันใจไม่ดีเลยพะยะค่ะ ขออนุญาติถามนะ องค์หญิงทรง..มีประจำเดือนหรือยัง??"ไคหันมาถามผมด้วยเสียงทะเล้น

     

              ".." ผมเงียบก้มหน้าก้มตาล้างจานต่อไป

     

              "หรือว่า.. องค์หญิง.. อาย.. ให้กระหม่อมไปซื้อโซฟี ลอริเอะ ติดปีกบินได้ให้ไหมครับ?"ไคยังไม่เลิกพูด

     

              "เก็บไปใส่เองเถอะ!" ผมพูดเสร็จก็รีบล้างมือลวกๆแล้วรีบหันหลังเดินออกไปนอกห้องครัวทันที

     

              "เดี๋ยวจะไปไหนนะ"

     

              วิ่งได้ยินเสียงอีกคนรั้งถามไว้ ตัวคยองซูก็ยิ่งอยากเดินออกไปจากห้องครัวแห่งนี้ให้มากที่สุด ในหัวคิดเพียงอย่างเดียวว่าต้องรีบออกไปจากที่ที่ได้ยินเสียงของคนๆนี้ ออกไปไหนก็ได้ที่ตอนนี้จะไม่เห็นหน้าคนที่ทำให้ตนเจ็บ..เจ็บที่หัวใจดวงนี้

     

              "อย่าไปทางนั้น" เสียงอีกคนร้องขึ้นหลังจากที่ตั้งสติล้างมือได้ แต่เตรียมที่จะวิ่งไปรั้งตัวร่างบางที่เพิ่งเดินหนีเขามา

     

             

     

              "โอ้ย!"

              แต่เหมือนจะรีบเท่าไหร่ก็ไม่ทันอยู่ดี เพราะร่างเล็กตอนนี้ล้มไปกองบนพื้นเรียบร้อยแล้ว เหตุผลที่เขาร้องรั้งไว้นั้นก็เพราะว่าเศษแก้วที่ลู่หานทำแตกไว้ยังถูกเก็บไม่หมด ร่างสูงที่นึกขึ้นได้นั้นพยายามจะห้ามร่างเล็กไม่ให้เดินไปทางนั้น แต่เขาไม่คิดว่าร่างเล็กจะรีบขนาดไม่ฟังเสียงของเขา รีบ? รีบหรือจงใจไม่ฟังเสียงของเขากันนะ..

     

              ร่างสูงได้แต่เก็บคำถามกับตัวเองไว้ เรื่องที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือร่างเล็กที่กองอยู่บนพื้นนั้น มีเลือดมากมายไหลออกมาจากฝาเท้านั้น นอกจากเลือดจะไหลแล้ว.. น้ำตาคนตรงหน้ายังไหลไม่หยุดอีกด้วย แค่เห็นน้ำตาคนตรงหน้าก็ทำให้รู้สึกใจเสียแล้ว แผลคงจะเจ็บมากสินะ

     

             

              ร่างเล็กที่ตอนนี้เอามือนึงกุมแผลที่เท้าตัวเองไว้ อีกมือนึงก็พยายามปาดน้ำตาที่ไหลออก ไม่ใช่เพราะแผลที่เกิดขึ้นนี้เป็นสาเหตุของน้ำตาหรอกนะ ก็จริงอยู่ที่แผลที่เท้านั้นเจ็บมากแค่ไหน แต่ที่ร้องไห้น่ะ.. เพราะแผลที่ใจต่างหากที่ทำให้น้ำตาไหลรินได้เยอะขนาดนี้..

     

              แล้วจู่ร่างเล็กก็รู้สึกเหมือนว่าร่างของตัวเองลอยขึ้น เมื่อลืมตาขึ้นดูดีๆก็พบว่าตัวเอานั้นได้โดนร่างสูงอุ้มขึ้น ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติเขาคงจะดีใจไปแล้วที่จู่ๆร่างสูงตรงหน้านี้อุ้มเขาแบบนี้ แต่เรื่องในตอนนี้มันทำให้เขาไม่มีเวลาดีใจ เขาได้แต่ปล่อยน้ำตาไหลรินออกมาอย่างไม่อายคนตรงหน้านี้เลย แต่เพราะว่ามัวร้องไห้เนี่ยแหละ ถึงไม่รู้ตัวว่าตัวเองได้ถูกวางไว้ที่โซฟาเรียบร้อยแล้ว

     

              "เลือดไหลไม่หยุดเลย"อยู่ดีๆไคก็พูดขึ้นหลังจากที่เกิดความเงียบไปซักพัก ไม่สิ.. ผมเงียบอยู่ฝ่ายเดียวเลย

     

              "..." อีกครั้งที่ผมเลือกที่จะเงียบ ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างเงีนบๆ

     

              "เจ็บมากไหม.." ไคพูดขึ้นพร้อมหยิบผ้าเช็ดหน้าของเขาขึ้นมากดแผลของผม

     

              ".." ผมไม่ตอบได้แต่มองการกระทำของเขาเงียบๆ

     

              "ขอโทษนะ.." ไคพูดขึ้น

     

              ขอโทษ? นายขอโทษฉันทำไม นายไม่ผิดอะไรนิ คนที่ผิดน่ะฉัน คนที่ผิดคือฉันที่คิดไปรักคนที่เขามีคนรักแล้ว ถึงฉันจะมาก่อนคนรักของนาย.. แต่เมื่อนายไม่ได้รักฉันแบบคนรัก ฉันมันก็เลวแล้วล่ะ.. ที่คิดไปรักคนที่มีเจ้าของแล้ว..

     

              "ขอโทษนะ เพราะฉันเอง ถ้าฉันห้ามนายทัน นายคงไม่ต้องเจ็บขนาดนี้ ขอโทษจริงๆ ขอโทษนะ" ไคได้แต่พูดคำว่าขอโทษใส่ผม

     

              "นายไม่ผิด.." ผมเอ่ยขึ้นอย่างเงียบๆ น้ำตาตอนนี้ได้หยุดไหลแล้ว เพราะน้ำตามันไม่คู่ควรกับคนเลวๆอย่างผมหรอก มันก็เป็นแค่เครื่องมือเรียกความสงสาร คนเลวๆอย่างผมไม่มีสิทธิ์ได้แม้แต่ความสงสารจากเขาหรอก

     

     

              อยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงมือถือของไคดังขึ้น ไคหยิบขึ้นมาดูเล็กน้อย แล้วกดวางสายมันไป จังหวะนั้นเองที่ผมเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามา

     

     

              'อึนฮา(ที่รัก-//-)'

     

     

     

              ใช่แล้วเบอร์มันถูกเมมไว้แบบนี้จริงๆ ผมรู้ดีว่าคนอย่างไคไม่มีทางเมมรูปอิโมเขินอะไรแบบนี้ได้หรอก คงจะเป็นเจ้าของเบอร์มากกว่าที่เป็นคนเมม แต่นั้นหมายความว่า.. เจ้าของเบอร์ต้องสนิทและมีความมั่นใจพอที่จะเมมชื่อนี้..

     

              "ไม่รับล่ะ" ผมพูดขึ้นพร้อมส่งยิ้มเบาๆให้ แต่มันคงเป็นรอยยิ้มที่เศร้ามากสินะครับ

     

              "ไม่ล่ะองครักษ์คนนี้ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรอย่างอื่น นอกจากไถ่บาปที่เขาไม่สามารถดูแลเจ้าหญิงของเขาได้"ไคพูดขึ้น ผมไม่รู้หรอกว่าเขาพูดด้วยอารมณ์ไหน เนื่องจากน้ำเสียงช่างราบเรียบ แล้วเขาก็ไม่ยอมเงยหน้าจากแผลที่เท้าของผม

     

              ".."เนื่องจากผมไม่รู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง ผมจึงเลือกที่จะเงียบ

     

              "ขอโทษนะ ถ้าฉันดูแลนายดีกว่านี้นายคงไม่เจ็บแบบนี้.."

     

              "..."

     

              "..ได้โปรด.. อย่าอยู่ห่างฉัน "

     

     

     

              นี้..นายไม่รู้พูดแบบนี้มันทำให้อีกคนมีความหวังแค่ไหน

     

              ฉันมันบาปอีกแล้วทั้งๆที่คิดจะตัดใจจากนาย..

     

              แต่นายมาพูดแบบนี้ทำไม..

     

              ทำไมต้องพูดเหมือนนายมีใจให้ฉัน ทั้งๆที่นายมีเจ้าของแล้ว..

     

              ผมขอโทษ... ผมคงไม่มีสิทธิ์เป็นคนดีอีกแล้วในเมื่อผมคงตัดใจจากเขาไม่ได้จริงๆ..

     

     

     

     

     

     

     

     

              แล้วน้ำตาที่เคยแห้งไปแล้วก็กลับไหลมาอีกครั้ง...



    ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
    ตอนนี้มันดราม่า T T ทำไมอ่าาาาา ดราม่าติดต่อกันแล้วนะ >>> ประเด็นคือกลัวมันไม่ดราม่า

    คือเป็นคนที่กลัวว่าจะเขียนอะไรที่ตลกแล้วตลกไม่สุด กลัวการเขียนดราม่าแล้วดันไม่ดราม่าซะงั้น..

    เป็นไงบ้าง คิดว่าตอนนี้แต่งแย่หรือเปล่า? ถ้ามันไม่ดี จะพยายามไม่ดราม่าแล้ว.. แม่จ๋าาาาาาาาาาาา

    ประเด็นคือแต่งฟิคไปฟังเพลงไปนะสิ ประเด็นคือเพลงที่ฟังดันเป็นเพลงนี้ http://youtu.be/2BTBAJD2E4g

    ฟิคเลยดราม่า ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาา

    ปล.ติดต่อติชมออกความเห็นเกี่ยวกับฟิคได้ที่ @bjm_06b ได้นะ (แจกทวิตเฉยเลย)

    ----
    มาเนียนๆ แก้เลขตอน ไม่มีใครเห็นเนาะ กร๊ากกกกกกกก

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×