คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : EX-Friend?! :: Chapter 11 'คืนที่1' (100%)
chapter11
"สองคนนั้นทำไรกันอ่ะ" เสียงของลู่ฮานดังมาจากชั้นสองของบ้านทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับไค
ไอ้นี้.. มาแบบเงียบๆไม่ได้หรือไง..
"ก็มีคนดันไปเหยียบเศษแก้วที่ใครก็ไม่รู้ทำแตกไว้น่ะสิ เลือดไหลเลย" ไคพูดติดตลก ส่วนไอ้คนที่ทำแก้วแตกก็เดินมาดูพวกผม แต่ก็ยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ดี ครับมันไม่ผิด.. ผมโง่ไปเหยีบเอง..
"ฮยอง ฮยองเป็นอะไรมากหรือเปล่า"เซฮุนที่ตะโกนถามจากชั้นสองก่อนจะวิ่งเสียงตึงตังลงมายังชั้นล่าง...
คิดจะห่วงพี่ชายสุดหล่อคนนี้ก็ห่วงจะเวอร์เลยนะครับ...
"เซฮุนมาพอดีเลย เดี๋ยวทำแผลหน่อย เดี๋ยวฉันไปเก็บเศษแก้วเอง"ไคพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเลือดที่ไหลออกจากตัวผมเริ่มหยุดไหลแล้ว
"ไม่ต้องให้นายบอก พี่ฉัน ฉันดูแลเอง" เซฮุนขึ้น
ผมหันไปมองหาลู่ฮานด้วยอาการมึนงง เป็นเชิงถามว่าทำไมเซฮุนดูไม่ชอบหน้าไคขนาดนั้น แต่ลู่ฮานทำเพีลงแค่เบะปากก่อนจะสายหน้า ผมว่ามันคงรู้แหละครับแต่คงเลือกที่จะไม่บอกผมมากกว่า
ไคยักไหล่ทำเป็นไม่สนใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีไม่พอใจแต่อย่างไร เขาเดินผ่านเซฮุนหายไปในห้องครัว คงไปหาพวกอุปกรณ์ทำความสะอาดล่ะมั้ง
"เดี๋ยวผมไปเอากล่องปฐมพยาบาลชั้น2นะ วันนี้ผมได้ทำแผลให้คนบ่อยจังแหะ" ประโยคแรกเซุนหันมาบอกผม ส่วนประโยคหลังนั้นดูเป็นการพึมพำกับตัวเองซะมากกว่า
เมื่อลู่หานเห็นว่าเซฮุนได้เดินจากไปบริเวณนั้นแล้วก็ทิ้งตัวลงที่โซฟาตัวถัดมาจากผม ก่อนจะทิ้งตัวพิงมันพร้อมกับค่อยๆหลับตาลงช้าๆแล้วพูดว่า
"เกิดเป็นนายนี้ดีนะ"
"ดีตรงไหน?" ผมไม่เข้าใจประโยคคำถามที่มันถาม
"ก็มีคนที่นายชอบเป็นห่วงนาย.." พูดจบก็ชี้ไปทางห้องครัว "..แล้วก็มีน้องชายหวงนายขนาดนั้น"พูดจบก็ชี้นิ้วขึ้นข้างบน ไปทางส่วนชั้น2ของบ้าน
"แต่คนนึงดันมีแฟนแล้วอ่ะนะ ส่วนอีกคนนึงก็ติดเพื่อนของพี่ชายจนจะเป็นฝาแฝดกันแล้วอ่ะนะ" ผมพูดแบบติดตลก
"งั้นหรอ.. งั้นสินะ" ลู่ฮานพูดพึมพำเบาๆ ดูเป็นพูดคนเดียวมากกว่าจะตอบคำถามของผม
เมื่อผมเห็นว่าลู่หานเงียบไป ไม่มีการขานต่อกับมา ผมจึงค่อยๆทิ้งตัวกับโซฟา และหลับตาเหมือนกับที่ลู่หานทำ ผมค่อยๆคิดทบทวนเรื่องต่างๆ ทั้งเรื่องในอดีต.. เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น.. และเรื่องที่คิดว่าจะเกิดในอนาคตอีกด้วย... ผมไม่รู้
ว่าผมจมอยู่กับความคิดของตัวเองมานานแค่ไหนแล้ว พอรู้สึกตัวอีกทีก็เพราะรู้สึกได้ถึงแรงที่มากระทำต่อเท้าเล็กน้อย ทำให้ผมสะดุ้งตัว และลืมตาขึ้นมาอย่างตกใจ
"ขอโทษ..ทำให้ตื่นหรอ"เมื่อผมลืมตาขึ้นผมก็เห็นว่าเป็นเซฮุนนั้นเองที่กำลังจับข้อเท้าผมยกขึ้นเพื่อที่จะได้ดูแผลได้อย่างถนัดตา
"ไม่อ่ะ ไม่ได้หลับ" ผมพูดตอบโดยที่ตาก็จ้องมองดูการกระทำของน้องชายตัวเองต่อไป
"เจ็บมาไหม จะใส่ยานะ"เซฮุนเงยหน้ามาถามผม
"..." ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบก่อนจะจ้องการกระทำของคนเป็นน้องต่อไป
ดูๆไปแล้วเซฮุนก็ดูเป็นผู้ใหญ่ดีนะ ไม่น่าเชื่อว่าเด็กผู้ชายที่คอยวิ่งตามผม เด็กที่คอยจะเรียกเขาว่า 'ฮยอง' ฮยองอย่างนู้น ฮยองอย่างนี้ในเมื่อก่อน จะเป็นคนมาทำแผลให้เขาในวันนี้ ดูนาย...
"โตขึ้นเยอะเลยนะ.."ผมพูดพึมพำเบาๆกับตัวเอง
"หือ?"เซฮุนเงยหน้ามามองผมอย่างงงๆ
"ก็ไม่มีไร แค่คิดว่าไอ้เด็กที่วิ่งซนเมื่อวาน จะกลายเป็นลูกชายมาดูแลพี่ชายคนนี้ได้แล้ว" ผมพูดพร้อมอมยิ้ม
"ผมน่ะ.. เป็นผู้ชายเต็มตัวมานานแล้ว..เพียงแต่ฮยอง..ไม่เคยเห็นเอง" เซฮุนก้มหน้าทำแผลต่อทันที
"หือ?" แล้วเป็นผมเองที่ต้องงงกับคำพูดของคนที่สนทนาด้วย
หมายความว่าไง?
"อ่ะ เสร็จแล้ว" เซฮุนพูดเสร็จก็เก็บอุปกาณ์ทำแผลลงในกล่องปฐมพยาบาล แล้วลุกขึ้น
"ทำไมทำเสร็จเร็วจัง ไม่เจ็บด้วย" ผมพูดผมทำสีหน้ามึนงง ก็จริงๆนิครับ ไม่รู้สึกซักนิดว่าโดนยา แล้วก็ทำเสร็จไวมากๆด้วย
"ก็เก่งอ่ะ" เซฮุนพูดกวนๆก่อนจะถือกล่องปฐมพยาบาลขึ้นไปเก็บไว้บนชั้นสองของห้อง
ผมที่ล่ะสายตามาจากน้องชายจอมกวนประสาทก่อนจะสังเกตุเห็นว่าเสี่ยวลู่ฮานเพื่อนผู้แสนดีของผมไม่ได้นั่งอยู่โซฟาตัวข้างๆผมอีกต่อไปแล้ว หายไปไหยของมันนะ? เมื่อกี้ก่อนเซฮุนมาก็นั่งอยู่ข้างๆนี้เอง แล้วอยู่ๆก็หาย
ตัวไปเฉยเลย
ผมพยายามที่จะลุกไปตามหาลู่หานแต่เมื่อผมลุกขึ้น ก็ต้องทิ้งน้ำหนักตัวลงไปนั่งบนโซฟาอีกครั้ง เหตุมาจากผมลืมไปว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บที่ฝ่าเท้านี้ เมื่อผมลุกขึ้นก็เลยทำให้เจ็บแผลขึ้นมา
เออดี... เหยียบแก้ว หรือเป็นง่อยเนี่ย เจ็บซะไม่อยากลุกไปไหนเลย
"ฮยอง ฮยองเห็นลู่ฮานฮยองไหม ผมหาทั่วทั้งบ้านแล้ว"เซฮุนเดินทำหน้ามุ่ยมาหาผม...
... ห่างกันไม่ได้เลยนะครับ
"เห็นก่อนที่แกจะทำแผลให้ฉัน พอตอนแกทำแผลก็ไม่เห็นแล้ว"ผมตอบพร้อมทำหน้าเซ็งไม่แพ้กัน ใครมันจะรู้สึกดีที่ตัวเองมีแผลที่ทำให้รู้สึกไม่อยากเดินไปไหน
"ไปไหนของเขานะ.. ยังคุยไม่รู้เรื่องเลย" เซฮุนบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว ก่อนจะหันมาถามผมอีกประโยค "แล้วตกลงฮยองจะแลกห้องนอนกับผมไหม"
"เอิ่ม.. ไม่เป็นไรก็ได้" ผมตอบอย่างไม่แน่ใจออกไป
"แน่หรือเปล่า เดี๋ยวก็ร้องไห้อีกนะ.."เซฮุนพูดพลางทำหน้าเครียด
"ใครร้อง ไม่มี อย่ามามั่ว ฮยองแกนะออกจะเข้มแข็ง แข็งแรงดั่งหินผา" ผมพูดผอมมองค้อน
"เหอะ เข้มแข็งมาก ใครกันนะที่ร้องไห้กับผมเมื่อกี้ แข็งแรงดั่งหินผามาก เมื่อกี้ใครกันนะที่นั่งให้ผมทำแผลให้" เซฮุนเอ่ยอย่างเรียบ แต่ยิ่งทำหน้าตายเท่าไหร่หน้ามันก็เตะมากเท่านั้น
ผมไม่ได้ขานตอบอะไรเซฮุน เพียงแต่ส่งแรงค้อนทางเสียตามากยิ่งขึ้น ซึ่งน้องชายของผมก็ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านแต่อย่างไร กลับทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างๆผม ก่อนจะหยิบมือถือออกมา แล้วทำท่าเหมือนนึกอะไรได้แล้วก็ทำ
หน้าเสียดายขึ้นมา ก่อนจะเก็บมือถือใส่ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม
..อะไรของมัน..
"กลับมาแล้ว~~~" อยู่ๆดีผมก็ได้ยินเสียงของลู่ฮานดังมาจากบริเวณหน้าบ้าน ก่อนจะเห็นมันเดินเข้ามา ข้างหลังมันยังมีไคที่เดินตามมันเข้าบ้านอย่างช้าๆ
"ไปไหนมา" เซฮุนลุกขึ้นเมื่อเห็นเจ้าของเสียงเมื่อกี้เดินมาถึงห้องนั่งเล่น
"ไปเดินเล่นมา~ ไปเซอร์เวย์สถานที่ก่อนที่พรุ่งนี้จะไปเล่น"ลู่ฮานกล่าวอย่างร่าเริง
"แล้วทำไมไม่รอผม" เซฮุนพูดตอบลู่ฮาน แต่สายตาจ้องไปยังไค
"ก็เห็นนายทำแผลให้คยองซู.. เห็นว่าไคเก็บเศษแก้วเสร็จพอดี เลยชวนไป" ลู่ฮานที่ตอนนี้เริ่มจะแสดงอาการเซ็งเซฮุนแล้ว น้ำเสียงของเขาบ่งบอกเป็นนัยๆว่าเบื่อที่จะตอบคำถามของเซฮุนอีก
"อือ.." ถึงแม้สายตาของเซฮุนเหมือนจะยังไม่พอใจอยู่บ้าง หากแต่รับรู้ได้ว่าลู่ฮานกำลังไม่พอใจที่เขาถามซักไซร้จึงทำได้เพียงตัดบทสนทนาสั้นๆ
"ไปนอนกันเถอะ พรุ่งนี้เก็บแรงไปเล่นน้ำกัน"ลู่ฮานพูดอย่างร่าเริง แต่เหมือนไม่ได้คุยกับเซฮุน เพราะหันมามองหน้าผมเอง
"อะ อืม"ผมที่รับมือกับอารมณ์ของลู่ฮานไม่ทันขานตอบอย่างงงงวย
ดูเหมือนเรื่องระหว่างเซฮุนและลู่ฮานจะมีอะไรบ้างอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้แหะ ดูเหมือนบางทีสองคนนี้ก็เหมือนจะใจตรงกัน เข้ากันได้อย่างกับฝาแฝด แต่บางทีในแววต่อของเซฮุนที่มองลู่ฮานก็มักจะปรากฏแต่คำ
ว่า'ขอโทษ' ส่วนบางเวลาที่ลู่ฮานมองเซฮุนนั้นในแววตาของเขามักจะแสดงความเศร้าออกมาในหน่อยครั้ง แต่วันนี้แต่มันดูชัดเจนซะคนนอกอย่างดีโอยังรู้สึกถึงมันได้
..ความสัมพันธ์ของสองคนนี้คืออะไร??
"ฉันขึ้นห้องก่อนนะ ง่วง" ลู่ฮานหันมาบอกผมกับไคก่อนจะรีบหันหลังไปทางบันไดทันที
"เดี๋ยวสิ ฮยอง! เมื่อกี้ผมยังมีเรื่องที่ยังคุยไม่จบ" เซฮุนรีบเดินตามลู่ฮานไปยังชั้นสองทันที
ไม่ว่าจะทะเลาะอะไรกัน ฮยองขอให้นายปรับความเข้าใจกับลู่ฮานได้นะ..
"แล้วนี้จะนั่งแช่อยู่อีกนานไหมครับ ไม่คิดจะนอนเลยหรอครับ หรือนั้นอยากให้ผมอุ้มหรือครับองค์หญิง" ไคหันมามองหน้าผมอย่างล้อเลียน
"ไม่ต้อง! เดินเองได้เถอะ"ผมตอบกลับทันที
ด้วยความที่ลืมตัวบวกกับความที่ถูกไคกวนโหใส่ ทำให้ผมลุกขึ้นมด้วยอย่างฉับพลัน และแน่นอนมันมีผลกับแผลของผมด้วย เมื่อผมลุกยืนขึ้น คราวนี้ไม่ได้ลงเอยแค่กลับไปนั่งเหมือนกับคราวที่แล้ว แต่แรงที่ลุกขึ้นคราวนี้แรงกว่าเดิมมาก จนผมเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
"โอ้ย!" ผมร้องขึ้นอย่างเจ็บปวด แต่ไม่ทันที่ตัวจะกระทบกับโซฟาก็รู้สึกได้ว่าบางสิ่งช่วยประคองผมไว้ได้ก่อน
"ลุกไม่ได้แล้วยังอวดเกรงอีก" แล้วก็เป็นมือของไคเองที่เข้ามาประคองผม ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะไปทางดุแต่สีหน้าของเขาออกแนวเป็นกังวลมากกว่า
พูดจบคนที่ตัวสูงกว่าก็ทำการช้อนคนตัวเล็กขึ้นด้วยมือทั้งสองข้างขึ้น ด้วยความที่มันฉับไวเกินไป ทำให้คนตัวเล็กกว่ายังไม่ทันได้ตั้งตัว จึงเผลอเผลอคว้าไหล่กว้างของคนที่ยกตัวเองขึ้นอย่างตกใจ
"เฮ้ย ปล่อย! ไม่หนักหรือไง"คนตัวเล็กพูดขึ้นอย่างตกใจ สีหน้าราบเรียบได้เปลี่ยนเป็นสีชมพูเรียบร้อยแล้ว
"หนัก" คนตัวสูงตอบมาสั้นๆแล้วเริ่มก้าวเดินไปทางบันไดของบ้านทันที
"นะ..หนักแล้วอุ้มทำไม ปล่อยดิ" คนตัวเล็กเริ่มโวยวาย ได้แต่ดิ้นเล็กน้อย เพราะยังกลัวคนที่ยกตัวเองจะเผลอปล่อยตัวเขาลงอย่างกระทันหัน
"ถ้าปล่อยนายจะได้นอนหรือไง นิ่งๆดิ เดี๋ยวก็ทุมลงตรงนี้หรอก...
.....อ่อนโยนมากเลยครับ เหอะ!
ผมได้แต่ทำตัวนิ่งๆตามที่เขาพูด ไม่ใช่เพราะว่ากลัวที่มันขู่นะครับ แต่เป็นเพราะผมกลัวมันจะหนักมากกว่าครับ ตัวผมถึงจะ..เอ่ย... เตี้ย นิดนึง.. แต่ก็ไม่ได้บอบบางเท่าตัวเล็กผู้หญิงตัวเล็กๆนะครับ ทุกวันนี้ผมยังเป็นผู้ชายนะครับ.. เตือนไว้หน่อยเผื่อคนอ่านจะลืมกัน
ไคอุ้มผมมาถึงห้องนอนก่อนจะค่อยวางผมลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา จ้องผมเล็กน้อย ทำให้ผมรู้สึกขนลุกทั้งตัว.. เจอคนจ้องแล้วคุณไม่เคยมรอาการแบบนี้หรอครับ?
"อะไร!" ผมถามออกไป
"เปล่า"ตอบผม แล้วหันหลังเตรียมจะเดินออกจากห้องไป
"จะไปไหน ...ไม่นอนหรอ" ผมเอ่ยถามออกไปอย่างแปลกใจ
"นายคงไม่อยากนอนห้องเดียวกับฉัน.. นายนอนไปเถอะ"ไคหยุดเดินแล้วตอบผมโดยที่ไม่หันหน้ามามองผมด้วยซ้ำ
"เอ่อ.. ไม่ใช่..คือ นายนอนเถอะ"ผมไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี
"ถ้านายลำบากใจก็ไม่เป็นไรนะ"ไคพูดขึ้นเบาๆพร้อมเดินต่อไป
"เดี๋ยว!... ไค... นอนกับฉันเถอะ" ผมพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด ไคคงรู้สึกเสียใจมากสินะ เขาคงคิดว่าผมรังเกียจเขาจนไม่อยากนอนด้วยกับเขา
"ครับ!" ไคหันมาตอบผมด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
...สรุปผมโดนหลอก ไอ้เราก็นึกว่าเสียใจจริง
"เฮอะ!" ผมเห็นดังนั้นจึงตัดสินใจหันไปอีฝั่งของเตียงทันที ก่อนจะยกผ้าห่มขึ้นมาคุม แล้วทำท่าเหมือนไม่สนใจไคอีกต่อไป
"ราตรีสวัสดิ์นะครับ"ไคพูดขึ้นเบาๆ
"ขอบคุณนะ ..ราตรีสวัสดิ์"
คงเพราะร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงนั้นได้ตัดสินใจหลับตาลงไปซะก่อน เจ้าตัวถึงไม่มีโอกาสได้เห็นว่าร่างสูงที่กำลังจ้องมองเขานั้น.. กำลังใช้สายตาที่อ่อนโยนแค่ไหนจ้องมองเขาอยู่
...ฝันดีนะครับองค์หญิงของผม
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เมื่อคืนแต่งไปได้มากกว่านี้อีกแต่ลืมเซฟ แงๆๆๆๆๆๆๆๆ
วันนี้เอาไปแค่นี้พอเนาะ T T วันนี้ขอตัวนอนก่อนราตรีสวัสดิ์ค่ะ!
==============================================
มาอัพต่อให้จบแล้วนะ ก็ว่าอยู่ว่าทำไมง่วงเพลียแปลกๆ วันนี้ร่างกายเฉลยซะแล้ว สรุปคือไม่สบายค่ะ
เฮ้อออออออออออออออออออ
เราอาจจะได้เจอกันวันอังคารเลยนะคะ T T เนื่องจากไรเตอร์มีสอบวันจันทร์อีก1วัน ระหว่างนี้คงจะกลับบ้าน แล้วอยู่บ้านคงแอบเล่นคอมไม่ได้ 5555
ปล.เป็นฟิคที่ไม่มีพล็อตที่แต่ละตอนดำเนินไปช้ามากกกกกกก ว่าไหม?
สปอย..
"แล้วหรอหรอคริส~~~~ เอา...มาด้วยเปล่า"
"เดี๋ยว!"
"นี้พี่ชายผม!"
ความคิดเห็น