คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : EX-Friend?! :: Chapter 21 'แกล้งเป็นเพื่อน'
chapter 21
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ พยายามปรับตาให้เข้ากับแสงที่อยู่ในห้อง ล่วงมือไปใต้ผ้าห่มก่อนจะค่อยๆแกะมืออีกคนที่กอดเอวผมไว้ออก ค่อยๆลุกขึ้นช้าและเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วเดินออกมาจากห้องนอน ก่อนจะปิดประตูอย่างเงียบเชียบ หันไปดูนาฬิากาที่แขวนอยู่นั้นแสดงเวลาเย็นมาแล้ว นั้นทำให้ผมคำนวณเวลาการงีบหลับของตัวเองได้
..เป็นการงีบที่นานเหมือนกันแหะ
ผมเดินเข้าไปในโซนห้องครัว ก่อนจะสำรวจในห้องครัวว่ามีอะไรเหลือเป็นวัตถุดิบบ้าง เพราะตอนนี้มันก็ถึงเวลาที่ควรจะลงมือทำข้าวเย็นแล้ว ผมหาไปหามาก็พอจะเจอวัตถุดิบที่พอจะทำข้าวต้มได้บ้าง ผมก็คาดไว้แล้วล่ะครับว่าห้องของผู้ชายจะมีของให้ใช้เป็นวัตถุดิบทำกับข้าวอยู่ไม่มาก นี้ยังดีนะครับที่ยังพอมีอยู่บ้าง
ผมลงมือทำข้าวต้มให้คนป่วยอย่างสุดความสามารถ ผมก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาที่พอจะทำอาหารได้บ้างแต่ไม่เก่ง คงเป็นเพราะต้องอยู่กับน้องชายสองคนตั้งแต่เด็กนั้นแหละครับถึงพอจะทำกับเขาเป็นบ้าง แต่ถ้าให้พูดตรงๆที่ทำไม่เก่งเนี่ยก็คงเพราะอยู่กับน้องชายตัวดีเนี่ยแหละครับ อยู่กับเซฮุนที่ไรผมก็ให้มันทำทุกที จนฝีมือมันจะเป็นเชฟอยู่แล้วครับ
ผมถือถาดที่มีชามข้ามต้มเดินเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะเห็นคนป่วยนอนจ้องหน้าผมเขม็ง
"ตื่นนานยั้ง หิวเปล่า เอาข้าวต้มมาให้"ผมเดินไปวางถาดข้าวต้มข้างคนป่วย ก่อนจะอ้อมไปเก็บกะลามังและแก้วน้ำที่ผมเอามาตั้งเมื่อเช้านี้
"อืม" คนป่วยแค่ขานตอบเบาๆก่อนจะยันตัวขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง
"เดี๋ยวเอาของไปเก็บก่อน ข้าวต้มร้อนนะเป่าก่อน" ผมเดินเอากะลามังกับแก้วน้ำไปเก็บไว้ที่ห้องครัว จัดการล้างภาชนะทั้งหมดที่ผมใช้ไปในวันนี้ ไปตักน้ำใส่แก้ว แล้วเดินไปหยิบยาจากลิ้นชักอันเดิม ก่อนจะเดินกลับเข้าไปที่ห้องนอน เคาะประตูสองสามทีแล้วเปิดเข้าไป
"นี้ออกไปตั้งนาน ยังกินไม่ถึงไหนอีกหรอ" ผมเข้าไปในห้อง ก่อนจะเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าข้าวต้มในชามนั้นยังไม่ลดลงจากเดิมเท่าไหร่
"อือ... ไม่มีแรงกิน ป้อนหน่อย" คนป่วยพูดขึ้นก่อนจะส่งสาตาอ่อนล้ามาให้ผม
...ถ้าไม่เห็นว่าป่วยอย่าหวังว่าคยองซูจะยอม
"เฮ้อ..ก็ได้ ไม่ป่วยไม่ยอมหรอกนะ" ผมถอนหายใจก่อนจะวางแก้วน้ำและยาลง แล้วจับช้อนและชามข้าวต้มขึ้น ตักข้ามต้มขึ้นแล้วเป่าอีกสองสามทีแล้วส่งเข้าปากอีกคนนึง
คนป่วยได้แต่นั่งอมยิ้มรอข้าวต้มส่งเข้าปากอย่างสบายใจ ทำให้นางพยาบาลคนนี้อดแสดงอาการหมั่นไส้ไม่ได้ จึงคิดแกล้งเล่นๆด้วยการป้อนข้าวต้มร้อนๆเข้าปากคำโต และแน่นอนคนป่วยที่เอาแต่จ้องหน้าพยาบาลคนสวยเพลินๆก็ถึงกับลิ้นพองกันเลยทีเดียว... สม เล่นกับใครไม่เล่น
"โอ้ยนี้ป่วยอยู่นะ ทำไมต้องแหล้งกันด้วย"คนป่วยโอดครวญ
"ก็หมั่นไส้อ่ะ ทานอิ่มแล้วก็ทานยาซะสิ เดี๋ยวไม่หายกันพอดี แล้วก็ไม่ต้องบอกว่าไม่มีแรงนะ แค่กินยา" พูดจบก็ยื่นแก้วน้ำและยาให้คนป่วยทันที
"แล้วถ้าบอกว่าไม่มีแรง นางพยาบาลจะป้อนด้วยปากหรือเปล่าครับ" คนป่วยรับแก้วและยาไว้ในมือ ก่อนจะเอ่ยทีเล่นทีจริงออกมา
"อยากตายหรือไงคิม จงอิน" แล้วนางพยาบาลคนสวยก็ลงมือปาหมอนใส่คนป่วยไปอย่างแรง
"ฮ่าๆๆ แค่นี้ทำไมต้องลงไม้ลมือกันด้วย เออ แล้วนี้เข้าห้องมาได้ไง รู้รหัสได้ไง?" คนป่วยเอ่ยถามขึ้นอย่างแปลกใจ
"ก็ไม่เห็นอยากไง รหัสก็1412 อยู่แล้ว ไม่เห็นจะเดายากตรงไหน" นางพยาบาลยักไหล่อย่างไม่สนใจ
"นายยังจำได้ด้วยหรอ.."คนป่วยหันมาสบตากับคนตรงหน้า
"อือ.. ก็นะ" แต่คนตัวเล็กกลับหลบสายตาของคนป่วยไป เป็นเพราะไม่อยากสบตากับคนตรงหน้าตอนนี้ เพราะเขาเพิ่งนึกเรื่องสำคัญออกหลังจากที่มัวห่วงคนป่วยอยู่
...เขาต้องสารภาพรัก...
..ต้องเตรียมใจอกหัก... ครั้งใหญ่เสียด้วย...
"ฉะ..ฉัน ไปเก็บจานก่อนนะ นายก็พักผ่อนไปนะ ฉันจะพานายไปบ้านใหญ่ตอนเช้า" เป็นอีกครั้งที่ผมตั้งใจจะเดินออกไปจากห้องนอนแห่งนี้
"เดี๋ยว.. อยู่คุยกันก่อน" คนป่วยคว้าข้อมือผมเอาไว้ ผมให้ผมไม่สามารถลุกขึ้นจากเตียงได้
"มะ..มีอะไรหรอ" เหมือนความวิตกกังวลในหัวใจจะส่งผลต่อคนตัวเล็กเป็นอย่างดี นอกจะจำทำให้ไม่กล้าสบตากับคนป่วยแล้ว น้ำเสียงก็เริ่มสั่นด้วย
"ทำไมนายใจดีกับฉัน.. ทำไมต้องมาดูแลฉันขนาดนี้ด้วย.."
"ก็นายป่วย.." นางพยาบาลอยากจะตบปากตัวเองออกไปแรงๆ เนื่องจากดันตอบอะไรไม่เข้าท่าออกไป
"งั้นสินะ..." คนป่วยค่อยๆคลายมือออก ก่อนจะเปลี่ยนกลับมากำข้อมือคนตัวเกแน่นอีกครั้ง
"เพราะฉันไม่สบายใช่ไหมนายถึงมาดูแล"
"..."
"เพราะฉันเป็นเพื่อนนายใช่ไหมนายถึงเอาใจใส่ฉันขนาดนี้ ..."
"..."
"แล้วถ้าเป็นเพื่อนคนอื่นป่วยล่ะ"
"..."
"ถ้าเป็นไอ้ลู่ฮานหรือแบคฮยอนล่ะ"
"..."
"นายจะดูแลเหมือนที่นายดูแลฉันหรือเปล่า"
".."
"ตอบสิดีโอ..."
"ฉัน..."
"ถ้าเราไม่ใช่เพื่อนกันนายจะมาดูแลฉันไหม.."
".."
"ฉันเบื่อกับการที่ต้องมาแกล้งเล่นบทบาทเพื่อนนี้แล้ว.."
"ไค..นาย..."
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันนี้มาอัพอีกตอนให้แล้วเป็นการขอโทษที่หายหน้าไปนาน T T หวังว่าจะให้อภัยเหมือนกัน ตอนนี้สาระมันอยู่ที่ท้ายๆจริงๆ
ก็บอกแล้วว่าจะจบแล้ว... แต่ไม่นับตอนสเปเชียลนะ 55555555555555555
แล้วมีใครอยากรู้เรื่องฮุนฮานบางไหม (เงียบกริบ)
เอาเป็นว่าคืนนี้หลับฝันดีนะคะ บ๊ายบาย ปย๊ง
ความคิดเห็น