คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : EX-Friend?! :: Speacial [hunhan] (3) (100%) END
Speacial [hunhan] (3)
"ฉันถามว่าพูดถึงคยองซูจบหรือยัง"
"ฮยอง..หมายความว่าไง..."
"ช่างเถอะ ฉันไม่มีอารมณ์นั่งเล่นแล้ว กลับบ้านกันเถอะ" ลู่ฮานลุกขึ้นจากม้านั่ง ก่อนจะพูดโดยไม่หันมามองมองหน้าเซฮุน
"เดี๋ยวฮยอง เรายังพูดกันไม่รู้เรื่องเลยนะ" เซฮุนกระชากข้อมือของลู่ฮานให้หันกลับมาสบตากับเขา
"โอ เซฮุน ปล่อย! ฉันจะกลับบ้าน" ลู่ฮานพยายามกระชากข้อมือตัวเองกลับมา แต่ก็ยังสู้แรงของอีกคนไม่ได้
"ก็คุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิ!!" น้ำเสียงอีกคนดังขึ้นจนกลายเป็นน้ำเสียงของการตวาด เป็นน้ำเสียงที่ลู่ฮานไม่เคยได้ยินมาก่อน มันทำให้เขากลัว...
"เซฮุน.. ฮยอง..เจ็บ.. ฮึก..ปล่อยนะ" ลู่ฮานพูดขึ้น ก่อนจะก้มหน้าไม่ให้อีกคนเห็นน้ำตาที่กำลังร่วงริน มือที่ไม่ได้ถูกอีกคนเกาะกุมไว้ก็พยายามแกะมือของอีกคนออก ถึงแม้ว่าตอนแรกการกลับบ้านจะเป็นข้ออ้างในการที่เขา
จะไม่ต้องตอบคำถามของเซฮุน แต่ตอนนี้เขาอยากกลับบ้านจริงๆแล้ว... กลับไปร้องไห้ให้เต็มที่ไงล่ะ
"ก็ฮยองไม่เคยฟัง ไม่เคยพูด ไม่เคยเข้าใจผมซักนิด ตอนอยู่ที่ทะเลก็เหมือนกัน ฮยองเอาแต่โกรธผม ไม่ยอมพูดอะไร ไม่ยอมบอกอะไร ผมก็คนนะ ผมก็ขีดจำกัดเรื่องความอดทนนะ" เซฮุนคว้าข้อมืแทั้งสองข้างไว้ ไม่ให้ลู่ฮานขัดขืนได้
"ปล่อย.. บอกให้ปล่อย ปล่อย " ส่วนลู่ฮานก็เอาแต่พูดให้ปล่อยไปเรื่อย โดยไม่ยอมฟังประโยคของคนตัวสูงเลย
"ฮยอง.. ผมเหนื่อยเป็นนะ.. อย่าให้ผมเหนื่อยที่จะ..รัก.. เลย" คนตัวสูงพูดอย่างตัดพ้อ แน่นอนมันเป็นประโยคที่ได้ผล คนตัวเล็กถึงกลับตกใจและช็อคในเวลาเดียวกัน
หมายความว่าไง... นายไม่อยากรักฉันแล้วงั้นหรอ...
"งั้นหรอ.." คนตัวเล็กหยุดขัดขืน ก่อนจะเงยหน้ามาสบตาคนตัวสูง ก่อนจะยิ้มขึ้นเบาๆ
"ฮยอง.." คนตัวสูงที่กำลังสับสนกับการกระทำของตัวเล็ก ถึงกับงงจนปล่อยข้อมือของคนตัวเล็กลง
"ถ้าการรักฉันมันเหนื่อยนัก.. ก็หยุดเลยสิเซฮุนอา.. ฉันมันคนงี่เง่า ลู่ฮานคนงี่เง่า ลู่ฮานคนเอาแต่ใจลู่ฮานไม่ใช่คนที่แสนดี... ไปรักคนที่เขาแสนดีกับนายสิ" พูดจบก็คนตัวเล็กก็ผลักอกคนตัวสูง คนตัวสูงที่เอาแต่ตกใจในคำพูดของคนตัวเล็กก็โดนผลักให้ล้มโดยง่าย ได้แต่มองคนตัวเล็กหันเล็กแล้ววิ่งหนีไป ก่อนจะยิ้มให้กับตัวเองอย่างสมเพช..
ใช่.. เซฮุนสมเพชกับตัวเอง..
"ถ้าฉันเลิกรักนายฉันทำไปแล้ว เสี่ยวลู่ฮาน"
ลู่ฮานไม่รู้ว่าเขากำลังวิ่งไปไหน ลู่ฮานไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจากนี้เขาควรไปไหน เขารู้แต่ว่าเขาควรไปให้ห่างจากเซฮุนให้มากที่สุด..อย่างน้อยก็ตอนนี้ ขอเวลาให้เขาได้คิด ได้ไตร่ตรอง ได้ตัดสินใจก่อนเถอะนะ เขาไม่ใช่อัจฉริยะที่จะสามารถตัดสินใจเลือกทางที่ถูกต้องได้ในทันที ขอเวลาหน่อยนะ..
เขาค่อยๆหยุดความเร็วของการวิ่งลงช้าๆจนกลายเป็นการเดินช้าๆแทน จนในที่สุดเขาก็หยุดยืนกับที่แล้วก็หมดแรงจนต้องนั่งลงกับพื้น
"ฮึก..ฮึก"
ใช่..ลู่ฮานร้องไห้อย่างน่าสมเพชไงล่ะ
ไม่มีอีกแล้วลู่ฮานคนเก่ง.. ไม่มีอีกแล้วนับตั้งแต่วินาทีที่เซฮุนเข้ามาในชีวิต เขากลายเป็นคนอ่อนแอ..
เขายอมรับวินาทีแรกที่เขาเจอเซฮุน เขาก็สนใจเซฮุนอยู่บ้าง เอาตามตรงตอนนั้นก็คงเป็นเพราะรูปล่างหน้าตาที่ดีเฉยๆนั้นแหละที่ทำให้เขารู้สึกสนใจ แล้วเขาก็เห็นว่าเซฮุนเป็นเด็กซึ่งเขาไม่คิดจะจริงใจด้วย เขาแค่อยากจะแกล้งน้องชายของเพื่อนคนนี้แค่นั้น จนกระทั่งเขาแกล้งไปเรื่อยๆ แกล้งทำให้เซฮุนเขิน แกล้งหึงเซฮุน ซึ่งเขาคิดผิด..
...เขาไม่ควรแกล้งรักใคร.... มันทำให้เขารักเขาขึ้นมาจริงๆ..
ลู่ฮานรัก.. รัก เซฮุน รักที่เซฮุนนั้นซื่อตรงกับความรู้สึก เขารู้ว่าเซฮุนนั้นก็รู้สึกดีๆกับเขาตั้งแต่คราวแรกที่เจอกัน แต่ว่าลู่ฮาน..กลัวเกินกว่าที่จะบอกความรู้สึกของตัวเองให้เซฮุนฟัง เขาแค่คิดว่าการที่ได้อยู่ในสถานะนี้มันก็มีความสุขมากแล้ว.. ไม่จำเป็นต้องผูกมัดกันด้วยคำพูด แค่ต่างฝ่ายต่างผูกมัดกันด้วยหัวใจ แค่นั้นก็พอแล้ว..
ลู่ฮานคิดผิด..
ลู่ฮานไม่ใช่คนโง่ เขาสังเกตุพฤติกรรมของเซฮุนทุกครั้ง ในหัวของเซฮุนมีแต่จะเป็นหวงคยองซู เวลาอยู่กับลู่ฮานก็เอาแต่โทรเช็คว่าคยองซูกลับบ้านหรือยัง คยองซูทานข้าวหรือยัง คยองซูตากฝนหรือเปล่า ใช่..เขาเองก็ไม่พอใจในการกระทำนั้นของเซฮุนอยู่ไม่น้อย แต่เขาก็ไม่ได้ติดใจอะไร เพราะยังไงเขาก็รู้ว่าสองคนนี้เขาเป็นพี่น้องกัน...
จนกระทั่งลู่ฮานรู้ความจริง
ในวันนึงลู่ฮานและกลุ่มเพื่อนของเขา แน่นอนรวมถึงคยองซูด้วย พวกเขาได้จับกลุ่มคุยตามประสาเด็กนักเรียนที่เลิกเรียนแต่ยังไม่กลับบ้าน และวันนั้นเองคยองซูก็ได้เล่าเรื่องครอบครัวของเขาให้ฟัง เรื่องที่เขากับน้องชาย
ของเขาต่างเป็นลูกติดพ่อและลูกติดแม่ เรื่องที่เขาไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ
นั้นทำให้ลู่ฮานรู้สึก..กลัว.. กลัวความสัมพันธ์ของเขากับเซฮุนจะหายไป
..เพราะว่าเขาไม่ใช่คนที่มาก่อน...
...คนที่เข้าไปในชีวิตของเซฮุนก่อนเขาคือ คยองซู
ลู่ฮานตัดสินใจเก็บความไม่สบายใจนั้นไว้เพียงลำพัง ไม่เอ่ยบอกคยองซู แน่นอนเขาก็ไม่ยอมบอกเซฮุนเช่นกัน แต่ถึงแม้เขาจะเก็บมันเป็นความลับแค่ไหน แต่ก็มีอีกหนึ่งคนที่สังเกตอาการผิดปกติ เขาก็คือ.. คิมจงอิน จงอินรู้
เขาเองก็สังเกตุเหมือนกันว่าน้องชายของคยองซูเองมักจะเป็นห่วงพี่ชายจนเกินเหตุ เขาก็รู้ว่าทั้งสองไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อเขาเองก็แอบรักคยองซูเหมือนกัน...
ตอนที่ไปเที่ยวทะเลเอง ตอนที่ผมกับคยองซูนั้นจมน้ำ ผมเป็นคนที่ฟื้นก่อน ผมเห็นสีหน้าของเซฮุน ผมรู้ดีว่าเซฮุนเป็นห่วงคยองซูแค่ไหน.. เขากังวลแค่ไหนที่คยองซูไม่ยอมฟื้นสักที สีหน้าที่แสดงว่าเขาดีใจแค่ไหนที่คยองซูได้สติ.. เขาดีใจ.. ดีใจจนลืมผม ผมคนนี้ที่เพิ่งผ่านพ้นนาทีชีวิตไม่ถึงนาทีเช่นกัน นั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมแน่ใจว่า..
ลู่ฮานไม่มีทางชนะคยองซูจริงๆ
แพ้.. แพ้อย่างราบคาบ..
แพ้โดยไม่แม้แต่ได้ขึ้นสนาม...
เขาไม่เคยเสียเซฮุนไป แต่เขา... ไม่เคยได้เซฮุนมาเลย..
"นี้... พี่ชาย เจ็บตรงไหนหรอ" ลู่ฮานได้ยินเสียงเล็กๆถามขึ้น จึงเงยหน้าจากการร้องไห้ ก่อนจะพบว่าเป็นเด็กผู้ชายที่เตะลูกบอลไปโดนเซฮุนเอง
".." ลู่ฮานได้แต่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ เขาไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของเด็กคนนี้อย่างไรดี เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถ้าตอบไปแล้วเด็กตรงหน้านี้จะเข้าใจเรื่องทั้งหมดหรือเปล่า
"ไม่ร้องนะครับ โอ๋ๆ เจ็บตรงไหน เพี้ยง! หายเนาะๆ" เด็กคนนั้นเข้ามากอดผมก่อนจะพูดขึ้น
"ฮือ.. ฮึก.." มันน่าอายที่จะต้องให้เด็กเล็กๆมาปลอบแบบนี้ แต่ยิ่งมีคนมาปลอบก็ยิ่งทำให้น้ำตาที่กลั้นไว้ได้แต่ไหลออกมาหนักขึ้น
"ทำไมไม่ได้ผลล่ะ พี่ผมเขาทำให้ผมแบบนี้ทุกครั้งที่ผมหกล้มแล้วร้องไห้เลยนะ" เด็กชายนั้นพูดก่อนจะเกาหัวงงๆมองผมที่ร้องไห้หนักกว่าเดิม
"นี้เจ้าหนู ฉันถามอะไรหน่อยสิ ฮึก นายรักพี่ชายนายมากไหม"
"รักสิ.. ก็นั้นพี่ชายผม" เด็กชายตอบคำถามพร้อมยิ้มกว้าง
"ระหว่างพี่ชายกับเอ่อ.. เอ่อ.. สมมุติว่าคนที่นายรัก คนที่นายแบบ..อยากแต่งงานด้วยอ่ะ นายรักใครมากกว่ากัน ลู่ฮานพยายามอธิบายคำถามให้เด็กชายตรงหน้ามั่นใจ เขาไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเด็กชายตรงหน้าจะเข้าใจคำ
ว่า'รัก'หรือเปล่า
"ผมจะแต่งงานกับพี่!" เด็กคนนั้นตอบพร้อมรอยยิ้มที่กว้างขึ้น
"ดะ..ได้ไง นายแต่งกับพี่นายได้อย่างไงก็เป็นพี่น้องกัน" ลู่ฮานมั่นใจว่าร้อยเปอร์เซ็นต์... เด็กคนนี้ไม่เข้าใจคำว่ารัก
"ผมกับพี่เป็นเด็กกำพร้าฮะ เราเจอกันที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าใกล้นี้" เด็กชายชี้นิ้วป็นภาพประกอบ "ถ้าผมเรียนจบผมจะขอพี่ผมแต่งงาน! เราจะออกไปอยู่ด้วยกัน พี่เขาสัญญากับผมแล้ว"
".."ลู่ฮานได้แต่อึ้งในความคิดของเด็กชายตรงหน้า และเขาก็หมั่นใจว่าเขาไม่ควรหาคำตอบจากเด็กชายตรงหน้าเขา ไม่ว่าเขาจะรู้จักคำว่ารักจริงๆหรือเปล่า
"ผมจะทำทุกอย่างที่จะได้อยู่กับคนที่ผมรักฮะ แม้ว่ารอบข้างจะมองผมไร้สาระแค่ไหน แต่ผมจะอยู่กับพี่.." เด็กชายนั้นพูดขึ้นก่อนจะเอามือเล็กแปะๆที่แก้มของลู่ฮาน
".." ลู่ฮานมองเด็กตรงหน้าอย่างอึ้งๆ
"เพราะงั้น.. พี่ชายเองก็อย่าวิ่งหนีคนที่พี่รักเลยนะ" เด็กชายมองผ่านหน้าลู่ฮานไปข้างหลัง ทำให้ลู่ฮานต้องมองตามไป
"..เซฮุน.."
".." เซฮุนไม่ตอบได้แต่ส่งยิ้มบางๆมาให้ถาม ก่อนจะปล่อยมือกับเด็กชายอีกคนที่มาด้วย
"ก็บอกแล้วว่าให้อยู่ใกล้ๆพี่ ดูสิหลงกันอีกแล้ว" เด็กชายที่ถูกเซฮุนปล่อยมือมาก็ตรงไปพูดกับเด็กชายข้างผม
"อย่าบ่นน่า ยังไงผมกับพี่ก็เจอกันตลอดบ่นทำไมกัน" เด็กชายที่ยืนข้างผมพูดอย่างปลงๆ
"แล้วถ้าหาไม่เจอทำไงเล่า!!"เด็กชายคนพี่ถึงกับตะโกนออกมาเมื่อเจอสีหน้าเซ็งๆของน้องชายตัวเอง
"ถ้าพี่หาผมไม่เจอ ผมก็จะหาจนเจออยู่ดีนั้นแหละ โอ๋ๆไม่โกรธนะครับ ไปๆกลับกันเถอะเย็นแล้ว"เด็กชายคนน้องเอ่ยอย่างใจเย็น ก่อนจะจูงมือเด็กชายคนพี่
ลู่ฮานที่มองการกระทำของเด็กทั้งสองอยู่ถึงกับงงกันเลยทีเดียว เขาต้องคิดว่าเด็กๆรักกันนั้นดีอยู่แล้วหรือว่าสองคนนี้แปลกซะจริง ดูเหมือนจะแก่แดดไปไหม โดยเฉพาะคนเป็นน้อง เขาไม่รู้หรอกคนเป็นพี่นั้นรู้เรื่องอะไรบ้างหรือเปล่า แต่สายตาของคนน้องเนี่ยดูเหมือนจะ'รัก'พี่เขามากจริงๆ รักในรูปแบบที่ไม่ใช่พี่น้องด้วย เล่นเอาซะลู่ฮานงงกับเด็กสมัยนี้ซะจริง
"ไง คนขี้แย มานั่งร้องไห้ให้เด็ปลอบทำไมตรงนี้" เซฮุนนั่งยองๆตรงหน้าผม
"ก็ใครมันไม่ยอมวิ่งตามมาปลอบล่ะ!" ลู่ฮานตอบก่อนจะสะบัดหน้านี้เป็นเชิงว่างอน
"ก็มันตกใจนิ นี่.. ดีกันนะ" เซฮุนพูดเสร็จก็ยื่นนิ้วก้อยมาข้างหน้าของลู่ฮาน
"ไม่! ฉันไม่ใช่เด็กๆนะโอเซฮุนที่ง้อแบบนี้แล้วจะหาย"ลู่ฮานบอกกับเซฮุน พร้อมกับสะบัดหน้าหนี
ท่าทีของลู่ฮานนั้นขัดครับคำพูดของเขาทุกอย่าง เพราะการที่เขาปฏิเสธและสะบัดหน้าหนีเซฮุนนั้นในสายตาของเซฮุนเขามองนั้นลู่ฮานเหมือนเด็กจริงๆ ไม่ใช่แค่เหมือนเด็กกว่าเขา แต่เหมือนเด็กประถมเลยก็ว่าได้ ซึ่งเซฮุนก็มองว่ามันน่ารักและเหมาะกับลู่ฮานแน่นอน
"งั้น.. ฟังนะ เรื่องผมกับพี่คยองซู" เซฮุนจับไหล่ของลู่ฮานและออกแรงบีบเล็กน้อย
".." ลู่ฮานไม่ตอบอะไรเพียงแต่ยอมสบตากับดวงตาคมที่แสดงความจริงใจออกมาของเซฮุน
"จริงอยู่ที่ผมคิดกับพี่คยองซูมากกว่าความรู้สึกที่น้องชายมีให้ต่อพี่ชาย.."
"..." สีหน้าของลู่ฮานสลดลงทันทีที่ฟังเซฮุนจบ
"แต่ผมก็ไม่ได้คิดว่าผมจะรักพี่เขาในแบบที่ผู้ชายคนนึงจะรักใครซักคน ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร มันอาจจะเป็นเรื่องของความผูกพันธ์ ซึ่งแน่นอนมันย่อมเกิดขึ้นง่ายๆเพราะผมกับพี่คยองซูอยู่บ้านเดียวกันตั้งแต่เด็ก แต่พี่ก็รู้..ว่าเรื่องของผมกับพี่มันไม่ใช่อะไรแบบนั้น" เซฮุนพูดต่อ
"มันอาจจะไม่ใช่อะไรแบบที่นายมีให้คยองซู แล้วนายแน่ใจได้ยังว่านายรักฉันในเมื่อนายเองยังไม่มั่นใจเลยว่านายคิดยังไงกับคยองซู เพราะงั้น.. เรื่องของเราอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้" ลู่ฮานพูดขึ้น ถึงแม้ปากของลู่ฮานจะพูดแบบนั้น แต่ใจของเขากลับภาวนาให้เซฮุนปฏิเสธมัน..
"ก็จริงนะ.."เซฮุนยิ้มให้ลู่ฮานก่อนจะพูดต่อ "แต่พี่คิดว่าผมเป็นที่แยกแยะความรู้สึกของตัวเองไม่เป็นหรือไง"
"..."
"พี่คิดว่าการที่ผมอยากอยู่เคียงข้างพี่ อยากปกป้องพี่ อยากใช้เวลาทั้งหมดเท่าที่มีอยู่กับพี่ พี่คิดว่ามันไม่ใช่ความรักงั้นหรอ" เซฮุนยิ้ม
".."
"ผมพยายามแสดงออกตั้งมากมายว่าผมรักพี่.. รักมาตลอด"
".."
"พี่ต่างหากที่ไม่เคยเชื่อใจในตัวผม"
"..."
"บอกผมสิว่าผมผิดตรงไหน"
"..."
ลู่ฮานยังคงนิ่ง เขาอึ้งกับคำบอกรักของเซฮุน และแน่นอนเขาก็อึ้งกับคำประชดประชันที่เซฮุนพูด ใช่เซฮุนพูดถูกทุกอย่าง เซฮุนแสดงออกทุกอย่างว่าเขารักลู่ฮาน ลู่ฮานเองก็รับรู้มันตลอด แต่ก็อย่างที่เซฮุนพูด... เขาไม่เคยเชื่อใจเซฮุนซักครั้ง..
เซฮุนล้วงโทรศัพท์ออกมาจากในกระเป๋ากางเกงทันทีที่พูดจบ เขาปลดล็อคและกดโทรออกไปยังเบอร์ที่คุ้นเคย ลู่ฮานมองการกระทำของคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ทำไมอยู่ดีๆเซฮุนถึงหยิบมือขึ้นมาโทรออก ลู่ฮานได้แต่สงสัย แต่เมื่อคนปลายสายรับโทรศัพท์ ประโยคแรกของเซฮุนก็ทำให้ลู่ฮานหายสงสัยทันที
"ฮยอง ฮยองว่างอยู่หรือเปล่า" เซฮุนจ้องหน้าลู่ฮานขณะกรอกเสียงไปยังปลายสาย
ลู่ฮานรู้ทันทีด้วยสัญชาตญาณ... คนที่เซฮุนโทรหาคือคยองซู...
"ฮยองผมรักฮยองมากนะ ฮยองเป็นพี่ของผม ฮยองเป็นพี่ที่ดีมากนะ ผมชอบที่ฮยองเป็นฮยองผม.. เป็นพี่.." เซฮุนจ้องไปลึกในดวงตาของลู่ฮาน
"ฮ่าๆ ไม่มีอะไรหรอก แค่นี้นะฮยอง"ลู่ฮานเดาได้ว่าคนปลายสายจะต้องงงกับบทสนทนาของเซฮุนแน่ๆ แต่เรื่องนั้นในตอนนี้มันไม่สำคัญ ที่สำคัญตอนนี้คือเรื่องของเขากับเซฮุนต่างหาก...
"ที่นี้เข้าใจหรือยัง เสี่ยวลู่ฮาน" เซฮุนพูดขึ้นก่อนจะลูกใบหน้าของลู่ฮานอย่างเบามือ
เซฮุนทำให้หัวใจของลู่ฮานที่เจ็บปวดกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ไม่สิ โอ เซฮุนเป็นคนเดียวที่มีอิทธิพลต่อลู่ฮานคนนี้ นั้นก็เพราะว่าลู่ฮาน..รัก.. ลู่ฮานกล้าพูดได้อย่างเต็มปากว่าเขารักเซฮุน ต่อไปนี้เขาจะเชื่อใจเซฮุน เพราะงั้น.. ในเมื่อมันไม่มีอุปสรรคในเรื่องของเขากับเซฮุนแล้ว.. เขาควรจะบอกความรู้สึกของตัวเองให้เซฮุนรู้สักที...
"ฉัน.. ฉันระ..."ในขณะที่ลู่ฮานจะเอ่ยประโยคสารภาพความในใจต่อคนตรงหน้านั้น ก็โดนนิ้วชี้ของอีกคนแตะที่ริมฝีปากเป็นเชิงให้หยุดพูดก่อน
"ผมรักฮยอง คบกับผมนะ คบกับฉันนะลู่ฮาน.." แล้วเซฮุนก็พูดด้วยรอยยิ้ม
"นายพูดแทรกฉันทำไมกันเล่า" ลู่ฮานตกใจกับประโยคคนตรงหน้า แต่เมื่อสมองประมวลประโยคเรียบร้อยแล้วเขาก็ปิดกลั้นความดีใจเอาไว้ไม่อยู่ ลู่ฮานโผล่กอดเซฮุนอย่างแรงสนเซฮุนที่นั่งยองๆกับพื้นถึงกับเสียหลักนอนลงกับพื้นโดยมีลู่ฮานนอนทับเขาอีกที
"มันไม่สำคัญหรอกที่ใครพูดก่อน"
".." ลู่ฮานเงยหน้าจากอกกว้างของเซฮุนก่อนจะจ้องหน้าเซฮุน
"ในเมื่อพวกเรารักกัน.... ที่สำคัญการที่สุดคือการที่เราได้อยู่ด้วยกันโดยเชื่อใจกันต่างหาก.."เซฮุนเอามือลูบหัวลู่ฮาน
"ฉันรักนายโอ เซฮุน"ลู่ฮานพูดขึ้นก่อนจะโน้มตูเอาริมฝีปากของเขาสัมผัสกับริมฝีปากของเซฮุน
เรื่องของทั้งสองคนมันยังคงเป็นแค่จุดเริ่มต้น.. เรื่องของพวกเขาทั้งสองจะยังดำเนินต่อไปโดยใช้คำว่า 'เรา'
แล้วคุณล่ะ.. บอกรักคนที่รักหรือยัง..
...อย่าอาย อย่าขี้ขลาดที่จะบอกรักคนที่คุณรัก...
..เพราะว่าคุณ...
..ไม่มีทางรู้หรอก ว่าเขา...
..อาจจะแอบรักคุณอยู่เช่นกัน....
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
กรี๊ดดดดดดดดดดด แต่งดราม่าฮุนฮาน T T ไม่ไหวแหละ น้ำลายไหล เอ้ยน้ำตาไหล เอาล่ะ เดี๋ยวมาต่อให้นะคะ ใครที่ค้างแนะนำให้ไไปอ่าน VAMPIRE AND WAREWOLF นะคะ มีฮุนฮานเป็นคู่หลัก (โฆษณาอีก) ถึงแม้ฮุนฮานจะไม่ค่อยมีบทเพราะเพิ่งตอน1อยู่เลย... อย่าไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
มาถึงตรงนี้ได้ต้องขอบคุณทุกๆกำลังใจทุกคอมเม้นที่ถามกันนะคะ เรารู้ว่าฟิคเราสู้ฟฟิคคนอื่นไม่ได้ แต่ที่ตื้นตันคงเพราะว่ามันไม่ดีแต่ยังมีคนอ่านเนี่ยแหละคะ T T ขอบคุณทุกคนที่มาอ่านนะคะ ขอบคุณทุกคนที่คอมเม้นนะคะ เราอ่านทุกคอมเม้นจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นคอมเม้นสั้นๆอย่าง รอต่อนะ หรือ สนุกมากค่ะ หรือจะเป็นคอมเม้นยาว1หน้าเอสี่(เว่อร์) เราอ่าน เผลอๆอ่านมากกว่า1รอบ อีก ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาคะ T T
===========================================================================
จบแล้วกับเรื่องราวของฮุนฮานที่ไรเตอร์คนนี้แต่ง ขอทิชชู่ด้วยค่ะ ไม่คิดว่าคนขี้เกียจคนนี้จะแต่งเสร็จ T T ร้องไห้ได้ไหม?
ตลอดวันแรกที่เอาอินโทรมาลง ขอบคุณนะคะ ขอบคุณทุกกำลังใจ ขอบคุณคนที่ถาม คนที่คอยรอตอนต่อไป หรือกระทั่งคนที่ไม่เม้นไม่ถามแต่ยังเข้ามาอ่านมาชม ขอบคุณจริงๆค่ะ อย่างน้อยพวกคุณก็คือกำลังใจจริงๆนะคะ
จบกันแล้วกับเรื่องนี้ ใครอยากพูดคุยกันก็ไปเจอกันที่ @bjm_06b นะคะ ส่วนใครที่อยากอ่านกันต่อเรื่องอื่นก็เชิญชมกันได้นะคะ > <
ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ
ปล.เด็กชายสองคนที่เป็นพี่น้องช่างเป็นตัวละครด้นสดที่เด่นซะจริงๆ 5555555
ความคิดเห็น