คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : (รีไรท์)EX-Friend?! :: Chapter 4
chapter 4
หิว...
ความรู้สึกที่ทำให้ผมลืมตามองนาฬิกาก่อนจะพบว่า... บ่ายโมงยี่สิบ.. เอิ่ม.. ถึงว่าทำไมหิว มันเลยเวลาทั้งข้าวเช้าและข้าวกลางวันไปแล้วนี้นา ทำไมถึงนอนนานขนาดนี้นะ...
...ไม่ได้นอนนานนี้นา.. แต่เพิ่งนอนเมื่อเช้าต่างหาก...
เพราะเมื่อวานตัดสินใจไปห้าง ตัดสินใจไปงานเลี้ยงรุ่น เลยทำให้ไปเจอกับคนที่ไม่ได้เจอมานาน คนที่ทำให้ใจสั่น... อีกครั้ง
ผมลุกขึ้นนั่งก่อนจะค่อยลุกไปล้างหน้าแปรงฟัน เพราะท้องที่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆทำให้ต้องรีบเดินไปที่ห้องน้องชายตัวเองทันที ผมรู้ดีครับว่ามันยังไม่ตื่นเพราะรู้สึกได้ว่าบ้านเงียบปกติ
"ขอโทษที่ขัดจังหวะ"
ผมพูดขณะที่เปิดประตูห้องนอนน้องชายของตัวเอง เพราะภาพที่เห็นทำให้ผมเกือบสลบลงไปหลับอีกครั้ง ถามว่าผมเห็นอะไรหรอครับ... ก็แค่... ภาพที่เพื่อนสมัยม.ปลายของตนเองนอนคร่อมร่างของน้องชายตัวเองบนเตียง.. สภาพเสื้อผ้าทั้งสองคนเรียกว่าหลุดลุ่ยเต็มที
..ไม่ตกใจเลย..ซักนิด
"รู้ว่าขัดจังหวะก็ปิดประตูสิว่ะ มาแอบดูเขาทำไม หน้าไม่อาย" ไอ้ลู่หานหันหน้ามาตอบผมอย่างกวนๆ ในขณะที่น้องชายผมทำหน้าเหมือนปลาสำนักน้ำ อยากจะพูดแต่พูดอะไรไม่ออก
"เออๆ" ผมปิดประตูดังปัง! ก่อนจะคิดได้ว่า.....
พวกมันน่ะสิหน้าไม่อาย!!
"ไปกับผีอ่ะดิ ไอ้ลู่! ออกมาจากตัวน้องกู ส่วนเซฮุนลงไปข้างล่าง หิว..ไปทำไรกินสิ" ผมออกคำสั่ง ไอ้ลู่หานเลยทำหน้าเสียดายก่อนจะพลิกตัวไปนั่งอีกฟากนึงของเตียงมีโอกาสปล่อยตัวน้องชายผมเป็นอิสระ พอเซฮุนเป็นอิสระก็รีบลุกขึ้นจากเตียงและวิ่งออกจากห้องทันที ก่อนออกยังไม่ลืมหันมาบอกผมว่า
"มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ"
ผมเดินลงมาชั้นล่างของบ้านพร้อมกับลู่หานที่ทำหน้าไม่พอใจเพราะโดนผมบังคับให้ไปล้างหน้าแปรงฟัน ผมเสียเวลากับมันไปมากเกินไป ท้องผมมันแทบจะทนรอไม่ไหวอีกแล้ว หืม? แต่เหมือนจะไม่ต้องทนรออะไรมากนะ เพราะดูเหมือนเซฮุนจะทำอาหารเสร็จแล้วนะ ได้กลิ่นหอมๆด้วย
"ทานแล้วนะคร้าบบบบบบบ" ลู่หานตะโกนขึ้นก่อนจะเริ่มจัดการเอ่อ... บอกให้ถูกก็คือสวปามมากกว่า
"ทำเป็นร่าเริงกลบเกลื่อน เมื่อกี่มึงยังจะปล้ำน้องกูอยู่เลย" ผมพูดพร้อมตักชิ้นเนื้อเข้าปาก
"พี่!!!!" เซฮุนที่เพิ่งเดินมานั่งรวมทานอาหารได้ยินจึงตะโกนขึ้น ผิดกับคนที่ผมสนทนาด้วยตอนนี้มันกำลังขำยกใหญ่
"หัวเราะอะไร น้องกูนะโวย สินสอดแพง"ผมพูดพร้อมแย่งชิ้นเนื้อในจานเซฮุนมาตักใส่ปาก
"พี่ดีโอ!"เซฮุนเรียกผมอีกครั้ง และไอ้ลู่หานยังคงคอนเซ็ปเหมือนเดิมคือ..ขำอย่างเดียว
"เรียกทำไม แกก็อีกคน อย่าง่ายสิว่ะ เดี๋ยวเขาไม่ให้สินสอดเราแพงๆ" ผมมองมือของลู่หานที่กำลังเนียนเอาชิ้นเนื้อจากจานของเซฮุนใส่เข้าปาก
"ฮ่าๆ แคร็กๆ โอ้ย! สำลัก"เป็นเพราะผลกรรมที่มันลวนลามน้องชายผมหรือเพราะมันขโมยอาหารน้องชายผมก็ไม่ทราบสิ่งศักดิ์สิทธิ์จึงดลบันดาลให้มัน... ติดคอ
"ใจเย็นๆพี่ นี้ๆน้ำ"ไอ้เซฮุนรีบโผล่ไปลูบหลังไอ้เซฮุน แล้วเอาแก้วน้ำของตัวเองยื่นไปให้ลู่หาน เมื่อลู่หานหายสำลักจึงพูดว่า...
"ใครบอกว่ากูต้องเสียสินสอดให้น้องมึง... น้องมึงต่างหากที่ต้องมาขอกู..."ลู่หานพูดพร้อมทำสายตากลุ้มกลิ่ม ผมเลยตามน้ำถามมันไปว่า...
"เฮ้ย... เมื่อคืนน้องกูได้มึงกี่ที..."ผมทำท่ากระซิบ..แต่ดังพอให้น้องชายผมได้ยิน ก่อนที่หน้ามันจะเปลี่ยนเป็นสีแดงแปร๊ดดดดดด
"กู.. นับไม่ทัน..."ลู่หานทำท่าพยายามนึก
"พวกพี่เล่นอะไรกันเนี่ย!!!"เซฮุนตบโต๊ะก่อนจะถามขึ้น
"ก็เปล่า...นิ" ผมกับลู่หานลุกขึ้นพร้อมเอาจานไปล้างพร้อมกัน ทิ้งเซฮุนไว้กับจานอาหารของตนที่หมดไปเกือบครึ่งทั้งๆที่ตนยังกินไปได้เพียงคำสองคำ
"ไอ้ลู่ไป กลับบ้านคุณมึงได้แล้ว"ผมหันไปบอกลู่หานที่ตอนนี้กำลังนั่งบนโซฟาพร้อมกดไล่ช่องทีวีบ้านผม
"โห้ย ทำไมต้องไล่กันด้วย ลู่หานเสียใจนะ ลู่หานไม่อยากจากที่นี้ไป" ถึงจะฟังแล้วเป็นประโยคที่หน้าสงสารมาก แต่ถ้ามองหน้ามันแล้ว..การไม่เอามือไปตบหัวมันได้ถือว่าคุณมีความอดทนสูงแล้วครับ
"ไม่ต้องทำเป็นพูด ไปเดี๋ยวกูนั่งแท็กซี่ไปเป็นเพื่อน" ผมพูดพร้อมลุกขึ้นยืน
"เดี๋ยวผมไปส่ง ผมไปเอากุญแจรถก่อนนะ"พูดเสร็จน้องชายผมก็รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปที่ห้องนอนตนเองเพื่อไปหากุญแจรถยนต์ทันที ผมมองหน้าลู่หานอย่างงงๆประมาณว่า 'ทำไมน้องกูต้องกระตือลือล้นไปส่งมึงขนาดนั้น' ส่วนลู่หานก็ยักไหล่เป็นเชิงตบผมว่า...
'ก็ไม่รู้สินะ'
บนรถเต่าคันเก่าแต่ยังดูดีคันนี้ มีน้องชายผมรับหน้าที่เป็นคนขับ ผมนั่งที่นั่งข้างคนขับ ส่วนลู่หานนั่งท่าสบายๆหลังรถก่อนจะพูดขึ้นมาว่า..
"อยากไปทะเลจัง"
"บ่นไรมึง อยากไปก็ไปสิ"ผมพูแขวะมัน
"ไปกับกูไหม กูไม่มีเพื่อนไป?"มันหันหน้ามาถามผม... เอ่อ..ช่วยอย่าทำหน้าเหมือนลูกหมาขอข้าวเพิ่มได้ไหม
"กูไม่ว่าง กูมีงาน ไม่ได้อยู่สบายๆเหมือนมึง" ผมแขวะมันอีกที
"งานเป็นครูอนุบาลเนี่ยนะสบาย! มึงพูดได้ไง" ลู่หานตะโกนใส่หูผม
"ตะโกนทำไม.. ก็มึงเป็นครูอนุบาลแค่พาร์ททาร์ม.. กูเห็นนานๆทีมึงจะมีงานให้ทำ ส่วนกูงานประจำนะโว้ย ไม่ได้ทำงานเหยาะแหยะเหมือนมึง"
"มึงเลิกแขวะกูได้ป่ะ กูผิดตรงไหน พ่อกูแค่รวย มีมรดกที่คิดว่าชาตินี้ไม่มีวันใช้หมด กูมีน้องชายที่ขยันทำงานดี มึงเข้าใจคนที่เกิดบนกองเงินกองทองไหม ไม่ต้องทนตรากทนระคนทุกข์ทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตเหมือนคนแถวนี้" ลู่หานแขวะผมกลับทันที
"เหอะ" ผมไม่รู้จะตอบมันยังไงเลยเป็นฝ่ายเงียบไป
"พวกพี่จะทะเลาะกันทำไม ผมว่าพี่น่าจะหยุดงานบ้างนะพี่ดีโอ ใช่ว่าบ้านเราต้องการเงินขนาดไม่มีเวลาพักซักหน่อย ไปเที่ยวกับเพื่อนก็ดีแล้ว"เซฮุนพูดกับผม เออ.. เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะคู่นี้
"เห็นไหม น้องมึงโคตรน่ารักอ่ะ จุ๊บ" พูดไม่ทันขาดคำมันก็พุ่งมาหอมแก้มน้องชายผมทันที ไอ้คนที่มัวขับรถอยู่ก็ไม่ทันได้ตั้งตัว ตอนนี้อ้าปากค้างไปแล้วครับ
"เออๆ กูไปก็ได้ แต่ห้ามเกินอาทิตย์นึงนะ แต่กูไม่ยุ่งเรื่องที่พักล่ะ มึงต้องหามาให้กู แต่ถูกๆนะ" ผมพูดอย่างเซ็งๆ หยุดพักบ้างก็ดี
"เย้! มึงไม่ต้องห่วงเรื่องที่พักนะ มึงลืมไปแล้วหรอว่ากูเป็นใคร..."ลู่หานขยิบตาให้ผม แล้วผมก็ใช้ความคิดนิยามว่ามันเป็นใคร..
"อ้อ... มึงคือลู่หานลูกเจ้าของธุรกิจการโรงแรมที่มีสาขาใหญ่อันดับต้นของโลกนี้นา" ผมแขวะมันอีก
"ใครบอกมึง.. กูน่ะเป็นแค่พี่ชายของเจ้าของผู้บริหารธุรกิจการโรงแรมสาขาเกาหลีที่ใหญ่ที่สุดในเอเชียแค่นั้นเอง ไม่ต้องยกย่องกูขนาดนั้นก็ได้" มันพูดก่อนทำท่าน่ามั่นไส้
แต่ก็ช่วยไม่ได้จริงๆก็มันดันมีพ่อเป็นเจ้าของธุรกิจการโรงแรมที่มีสาขาใหญ่อันดับต้นของโลกมีน้องชายเป็นผู้บริหารธุรกิจการโรงแรมสาขาเกาหลีที่ใหญ่ที่สุดในเอเชียเป็นผม ผมก็เถียงมันไม่ได้ครับ แต่มันติดอยู่ตรงที่ว่าครอบครัวดูยิ่งใหญ่ขนาดนั้น.. แต่ตัวมันเป็นแค่..ครูพี่เลี้ยงเด็กอนุบาล..แถม...พาร์ททาร์มอีกต่างหาก
"ขอบคุณมากนะครับที่มาส่งพี่ชายผม"
ครับ.. เสียงน้องชายไอ้ลู่หานหรือ'คริส'นั่นแหละครับ ไม่รู้ว่าทำไม แต่ตอนที่ผมอยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้ผมต้องเกร็งไปหมดทั้งตัวแบบนี้นะ
"ไม่เป็นไรครับไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรเลย"เป็นเสียงของโอเซฮุนน้องชายผมต่างหากที่ตอบกลับคริสไป ผมนี้..ยังพูดอะไรไม่ออกเลย
"เอ่อ..ถามไรได้ไหมคริส.."ลู่หานพูดอย่างอ้ำๆอึ้งๆ
"ครับ? มีไรครับพี่?"คริสหันไปถามคนเป็นพี่ของตน
"ทำไมนาย..เอ่อ.. ดูไม่โกรธที่เมื่อคืนฉันเมาแถมไม่ยอมกลับบ้านล่ะ"ลู่หานถามเสร็จก็หลับตาปี๋
"ถามว่าโกรธไหม ก็โกรธครับ แต่ทำใจไว้แล้ว เมื่อคืนคุณเซฮุนโทรมาเล่าเรื่องพี่ให้ผมฟังแล้วครับ" คริสตอบก่อนจะส่งสายตาอาฆาตมาให้ลู่หานเล็กน้อย
"เอ่อ.. งั้นหรอ นะ แหะๆๆ" เมื่อโดนสายตาเย็นๆของน้องชายตัวเองก็ทำให้คนเป็นพี่ถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลยครับ อยากจะขำนะครับ.. ถ้าไม่ติดตรงที่ว่าคุณคริสเขายังอยู่ตรงนี้
"นั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" เซฮุนหันไปยิ้มให้คู่พี่น้องเจ้าของบ้าน ก่อนลากพี่ชายของตนออกมาจากบ้าน
"ครับอย่าไงก็ขอบคุณมากนะครับ" คริสโค้งให้อย่างสุภาพ
เสียดายลู่ฮานยังไม่หายสงสัยเลยว่าทำไมเซฮุนถึงมีเบอร์ติดต่อคริส... หรือว่าสองคนนี้มีซัมธิงกัน...
บรึ่ย! แค่คิดก็สยอง
"อ่า.. เจอคุณน้องชายไอ้ลู่หานที่ไร เกร็งไปทั้งตัว" ผมบ่นหลังจากทั้งผมแต่เซฮุนปิดประตูเรียบร้อยแล้ว
"พี่เขาก็ดูใจดีดีนะ"เซฮุนพูด
"ก็นั้นนะแหละที่ทำให้เกร็ง ไอ้ลู่เป็นเพื่อนฉัน ถึงมันจะแก่กว่าฉันแต่ไม่ค่อยหน้านับถือ เป็นยังไงก็ได้แค่เพื่อน นับถือไม่ลง แต่น้องมันไม่ใช่ มีความเป็นผู้ใหญ่ผิดกับมันลิบหลับ แถมอายุยังมากกว่าฉัน แต่เป็นน้องเพื่อนแกเข้าใจไหม อารมณ์ประมาณนับญาติไม่ถูกอ่ะ อีกคนอายุมากกว่าแต่ดันเป็นน้องเพื่อน ไม่รู้จะเรียกว่าพี่หรือน้องดี.. เลยทำตัวไม่ถูก"
"พี่นี้ก็คิดมากเรื่อง" เซฮุนส่ายหัวให้กับพี่ตัวเอง
"แปปนะเซฮุน อ้าว ไอ้ลู่โทรมา สงสัยลืมอะไรไว้บ้านเรา" ผมยกมือห้ามเซฮุนที่กำลังจะบ่นผมก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นรับ "ว่าไง"
"เรื่องทะเลที่คุยค้างไว้อ่ะ หาได้แล้วนะโว้ย แต่.." ลู่หานพูดขึ้นอย่างสดใสก่อนจะลงท้ายเสียงเศร้าๆ
"แต่อะไรว่ะ" ผมทำเสียงหงุดหงิดที่มันพูดครึ่งๆกลางไม่พูดให้จบ
"แต่.. มันไกล มึงจะไปไหม" ลู่หานถาม
"เออๆ ไปก็ไป แต่อย่าเอาแพงนะโว้ย กูไม่มีเงินจ่ายค่าโรงแรมน้องมึง" ผมพูดประชดประชันมัน
"ที่อยู่ฟรี.."
"ไป!"ผมตอบทันที.. ก็แหม่.. ถ้าที่อยู่ฟรีเรื่องค่าเดินทาง.. ไกลหน่อยคงไม่เป็นหรอกมั้ง
"ดีมาก มึงรับปากแล้วนะ"
"เออๆ ไปวันไหนก็บอกกูด้วยกูจะได้ลางานทัน"
"อีก 3วัน เอาน้องมึงไปด้วยนะ อ้อกูโทรชวนจงอินแล้ว แล้วก็มีน้องกูกับเพื่อนกูที่จีนจะมาด้วยอีกคนนะ"ลู่หานพูดอย่างรวดเร็ว
"อะไรนะ!!!" ผตกใจประมวนผลประโยคที่ลู่หานพูดไม่ทัน
"เออๆ เอาน่าไปเยอะสนุกดี อ้อพวกเราไปกันก่อน4คน เดี๋ยวน้องฉันกับเพื่อนฉันตามมาทีหลัง เดี๋ยวจองเครื่องบินให้ เอาเป็นว่าอีก3วันเจอกันนะ"
"เดี๋ยวๆ เที่ยวทะเลทำไมต้องจองเครื่องบิน..."ไม่นะคงไม่ใช่อย่างที่ผมคิดใช่ไหม...
"ไอ้โง่ ก็จองเครื่องบินเพราะว่าที่ๆเราไปมันไกลไง... มันต้องนั่งเครื่องบินไปลงแล้วค่อยขึ้นเรือไปเกาะ..ส่วนตัวของตระกูลฉัน..."
"ห๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
--------------------------------------------------------
จบ1ตอนไปอย่างปวงๆเช่นเดิม...
ความคิดเห็น