ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC EXO] VAMPIRE AND WEREWOLF (HunHan,ChanBaek and EXO)

    ลำดับตอนที่ #12 : VAMPIRE AND WAREWOLF :: CHAPTER 11 (100%)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 3.79K
      0
      3 ธ.ค. 56

    chapter11

     

                "กลับกันเถอะ" ลู่ฮานพูดขึ้นหลังจากเก็บพืชต้นสุดท้ายที่คุณย่าสั่งใส่ไว้ในตะกร้า ทำหน้าหมดอารมณ์ จริงๆก็ไม่ได้ทำหรอก ที่สีหน้าแบบนี้ก็เพราะเซ็งไอ้คนที่คอยเดินตามเขามา นอกจากจะไม่ช่วยอะไรแล้วยังบ่นอีก

     

                "อ้าว ครบแล้วหรอ" เซฮุนทำหน้ามึนๆเดินเข้าไปหาลู่ฮาน ชะเง้อหัวลงไปมองของในตะกร้า

     

                "ใช่ ครบแล้วๆ กลับกันเถอะ"

     

     

                ไม่ได้อยู่ในโหมดอยากมีเรื่องครับ... อยากกลับไป อย่างน้อยก็ไม่ต้องรบราฆ่าฟันกับหมอนี้มากนัก

     

                "ครบจริงหรอ?" เซฮุนยกต้นไม้ขึ้นมานับๆดู

     

               

     

                จริงๆไม่น่ายกมานับนะ นายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเก็บอะไรมาบ้าง!

     

     

                "ครบแล้ว เชื่อฉันดิ"ลู่ฮานบอกปัดๆ ก่อนจะก้าวเดินไปอย่างไม่สนใจเซฮุน แต่สุดท้ายก็ต้องหยุดเดินอยู่ดี เพราะเซฮุนรั้งมือของเขาไว้

     

     

                อะไรอีกครับ....

     

     

               

     

     

                "คบแล้วห้ามเลิกนะ.."

     

     

                ฮะ? อะไรนะ?

     

     

     

                เดี๋ยวๆ ขอเวลาประมวลผลแปป....

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

     

     

     

     

     

                "อะไรของมึงเนี่ย!!!!!"

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                "โอ้ยยยยย...."

     

                ผมค่อยๆลืมตาขึ้น ก่อนจะค่อยๆลุกสำรวจร่างกายตัวเองเล็กน้อย แล้วก็ต้องโล่งใจเพราะอย่างน้อยผมก็ไม่ได้ต้องไปดูแลเซฮุนบนสวรรค์ แต่เจอแบบนี้ไม่ตายก็เจ็บนะครับ กลิ้งตกเขาแบบนี้ ดีนะที่ไม่มีแผลสักนิด โชคดีเกินไปจริงนะเนี่ย

     

                ...เดี๋ยวนะเมื่อกี้เสียงใครร้อง

     

                แน่ล่ะครับ เสียงโอ้ยเมื่อกี้ทุกคนคงคิดว่าเป็นเสียงของผม แต่บอกตรงๆนะว่าผมยังไมได้ทันอ้าปากออกมาเลย แล้วเสียงร้องเมื่อกี้เป็นของใคร....

     

     

                "แบคฮยอน!"

     

                ผมหันไปเห็นแบคฮยอนที่นอนไม่ห่างจากผมมากนัก ก่อนจะรีบวิ่งไปประคองแบคฮยอนให้อยู่ในท่านั่ง ก่อนจะนึกเหตุการ์ณที่ผ่านมาเมื่อกี้

     

     

     

                'เดี๋ยวชานยอล!!! ทางนั้นมัน' ผมได้ยินเสียงแบคฮยอนเรียกผมก่อนที่ผมจะเสียหลักลื่นลงเขาไป

     

                ผมรู้สึกได้ว่าแบคฮยอนคว้าข้อมือของผมไว้ได้ ต้องชื่นชมประสาทสัมผัสของแบคฮยอนที่รวดเร็วได้ขนาดนี้ แต่มันก็คงไม่พอในสถานะการณ์นี้ เพราะถึงแบคฮยอนคว้าข้อมือผมได้ แต่ตัวเขาก็ยังไม่ได้คำนึงถึงน้ำหนักตัวผมและแรงโน้มถ่วงของโลก... ง่ายๆนะครับ...

     

                ก็ตกไปทั้งคู่แหละครับ...

     

     

                "เป็นอะไรมากไหมแบคฮยอน ยืนไหวหรือเปล่า" ผมพูดหลังนั่งลงไปปรพคองแบคฮยอน

     

                "ไม่เป็นไร พอไหว" แบคฮยอนพยายามจะชันตัวเองให้ลุกขึ้น

     

                "ไม่เป็นไร คิดว่าพอไหวนะ.. อ๊ะ!"แบคฮยอนพยายามจะยันตัวเองให้ลุกยืนขึ้น แต่อยู่ดีๆก็ทำท่าเหมือนจะล้มลง ชานยอลเลยต้องประคองแบคฮยอนอีกครั้ง

     

     

                หวังดีก็หวังนะครับ... แต่ตอนนี้ผมหวังกำไรครับ...

     

     

                "เป็นอะไร เจ็บตรงไหน"

     

                "ขา..." แบคฮยอนพูดไม่เต็มเสียงมากนัก

     

     

                ผมก้มลงนั่งยองๆกับพื้น ก่อนจะเริ่มหาบาดแผลที่ขาของแบคฮยอน ก้มสำรวจอยู่สักพักก็พบว่าข้อเท้าของแบคฮยอนข้างนึงมีรอยบวมปูดขึ้นมา คงเป็นตอนที่ตกลงมาคงไปกระแทกกับหินพวกนั้นแน่ๆ จริงๆคนที่ควรมีแผลสมควรเป็นผมด้วยซ้ำ ถ้าแบคฮยอนไม่คว้ามือผมเอาไว้... และถ้าแบคฮยอนไม่เอาตัวเองมาบังไม่ให้ผมกระแทกกับหินพวกนั้น

     

                "ขอโทษ..." ผมพูดโดยที่ยังไม่ได้เงยหน้าไปสบตากับแบคฮยอน

     

                "ไม่ใช่ความผิดของชานยอลซะหน่อย" แบคฮยอนคงรู้แหละครับว่าผมขอโทษเรื่องอะไร

     

                "แต่เพราะฉัน.."

     

                "บอกว่าไม่ใช่ความผิดนายไง" แบคฮยอนส่ายหัวอย่างเนือยๆ

     

                "แต่..."

     

                "!!" แบคฮยอนช้อนตามองอย่างเคืองๆ เป็นเชิงว่าให้เลิกพูดได้แล้ว ไม่งั้นจะโดน

     

     

                แล้วชานยอลจะทำไงได้...(ว่าที่)ลูกสะใภ้แม่เขาสั่งห้ามทางสายตาแล้วนี่นา

     

     

                "ก็ได้... งั้นขึ้นมา" ผมพูดพร้อมหมุนตัวหันหลังให้แบคฮยอนโดยที่ยังนั่งยองๆอยู่ ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้แบคฮยอนขึ้นมาบนหลังเขา

     

                "แต่.." แบคฮยอนลังเลเล็กน้อย

     

                "ไม่มีแต่นะครับ" ผมพูดพร้อมส่งสายตาดุเป็นเชิงให้แบคฮยอนทำตาม

     

                "ก็ได้..." แบคฮยอนยอมขึ้นมาบนหลังของผมอย่างว่าง่าย แต่ไม่วายทำหน้างออยู่ดี

     

     

                ...รู้แล้วครับว่าน่ารัก...

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                ปัง!

     

                "กลับมาแล้วครับ"

     

                "อ้าว เซฮุน ลู่ฮานกลับมาแล้วหรอ มาๆ นั่งพักก่อน เหนื่อยแย่ล่ะสิ" คุณย่ายิ้มให้พวกผม หลังจากเห็นว่าลู่ฮานและผมเข้าบ้านมาแล้ว

     

                "ผมขอไปพักบนห้องนะครับ เดี๋ยวผมลงมาอีกทีตอนกินข้าวเลยล่ะกันนะครับ" ลู่ฮานหันไปส่งยิ้มบางๆให้คุณย่า

     

                "อ้าว ทำไมรีบขึ้นห้องจังล่ะ เป็นอะไรตรงไหนหรือเปล่า" คุณย่าถามลู่ฮานด้วยความเป็นห่วง ก็ปกติเด็กคนนี้ต้องช่วยหล่อนเช็คของก่อน รอให้แบคฮยอนกลับมาก่อนแล้วจึงไปพักผ่อน นี้เล่นขอตัวขึ้นห้องไปก่อน มันต้องมีอะไรแปลกๆแน่

     

                "ไปถามหลานย่าเถอะครับ" พูดจบก็ส่งค้อนงามๆทางสายตาไปให้เซฮุนหนึ่งที

     

                "ผมเปล่านี้ครับ ลู่ฮานต่างหาก อยู่ดีๆก็พูดคำหยาบใส่ผม.."

     

               

                ให้มันรู้สิครับว่าเรื่องเข้าหาผู้ใหญ่เซฮุนจะยอมแพ้..

     

     

                "ไอ้..." ลู่ฮานพูดลอดไรฟัน...

     

     

                เดี๋ยวเถอะ!

     

     

                "จริงหรือเปล่าลู่ฮาน ย่าไม่เคยสอนให้หลานพูดคำหยาบนิจ๊ะ ทำไมทำแบบนี้" คุณย่าส่งสายตาดุมาให้ลู่ฮาน

     

                "ก็หมอนี้..."ในขณะลู่ฮานกำลังพูดถึงสาเหตุที่ตนพูดคำหยาบ เซฮุนก็พูดแทรกมาก่อน

     

                "ในขณะที่ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเขาเลยนะครับ แต่ลู่ฮานกลับพูดคำหยาบใส่ผม แต่ก็ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจว่าเขาเกลียดผม.." แล้วเซฮุนก็ตีหน้าเศร้า

     

     

                จะเกลียดมึงก็คราวนี้แหละครับ!!!!

     

     

                "แต่..." ลู่ฮานเพียงจะบอกว่าคำหยาบที่ว่า ก็แค่คำสรรพนามที่ลู่ฮานใช้เรียกเซฮุน อาจจะหยาบไปบ้างตามที่เซฮุนพูด แต่ไม่ใช่คำด่าซะหน่อย ทำไมมันต้องทำให้โอเว่อร์ขนาดนี้ด้วย

     

                "ไม่มีแต่จ๊ะ... ลู่ฮานขอโทษน้องเลยนะ" คุณย่าพูด

     

     

                น้อง? ไอ้หมอนี้อ่ะน้อง??

     

     

     

     

     

                มีน้องแบบนี้แม่งจะจับแขวนบนกล้วยตั้งแต่เด็ก แขวนเสร็จจะปล่อยฝูงลิงให้รุมทึ้ง!

     

     

     

                "ไม่เป็นไรฮะคุณย่า เซฮุนเข้าใจ 'พี่'เขาคงเกลียดผมจริงๆ ไม่ต้องขอโทษก็ได้ฮะ" น้ำเสียงของเซฮุนพูดขึ้นด้วยความเศร้า ช่างขัดกับหน้าตาที่หลบอยู่ด้านหลังคุณย่าจริงๆ หมอนี้ยังยิ้มทะเล้นอยู่เลย แล้วยิ่งเน้นคำว่า'พี่'แบบนี้ มันเยาะเย้ยกันชัดๆ

     

                "ลู่ฮานจ๊ะ.."คุณย่าเรียกลู่ฮานพร้อมส่งสายตาโหดไปให้ลู่ฮาน

     

                "ขอโทษ.... ก็ได้" ลู่ฮานกัดฟันพูด

     

                "ไม่เป็นไร ผมไม่ได้โกรธอะไร" เซฮุนพูดพร้อมส่งรอยยิ้มสดใสให้ลู่ฮาน รอยยิ้มของผู้ชนะ...

     

     

     

                ฝากไอ้ก่อนนะไอ้เด็กปีนเกลียว!!!

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                "ฝน..."

     

                "หืม? ว่าไงนะแบคฮยอน" ชานยอลถามขึ้นหลังจากได้ยินเสียงแบคฮยอนพึมพำอะไรบางอย่างบนหลังเขา

     

                "แย่แล้วชานยอล ฝนกำลังจะตก เราต้องรีบหาที่หลบฝน" แบคฮยอนกำลังตื่นตระหนก

     

                "รู้ได้ไงว่าฝนจะตก ท้องฟ้าออกจะสด...อ้าว เมฆครึ้มเลย" ชานยอลที่ตอนแรกว่าจะท้วงแบคฮยอน แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับเมฆฝนก้อนเบ่อเร่อเลย

     

                "ชานยอลๆ ทางซ้ายๆ มีที่ที่พอจะหลบฝนได้ ไปเร็วฝนจะตกแล้ว" แบคฮยอนตีหลังผมเป็นเชิงให้รีบไป

     

     

     

     

     

     

               

     

                "บ้าชิบ.. สุดท้ายก็เปียกอยู่ดี" ผมบ่นพึมพำหลังจากที่เข้ามาถึงถ้ำเล็กๆ จริงๆเรียกว่าถ้ำก็ดูจะมากไป เพราะมันคือเชิงหินที่ยื่นออกมามากเกิน จนมีพื้นที่แห้งมากพอให้หลบฝนได้

     

                "นั้นสิ ถ้าฉันไม่เจ็บขาเราคงไม่ต้องเปียกหรอก ขอโทษนะ" แบคฮยอนพูด

     

                "ไม่ใช่ความผิดของนายซะหน่อย เป็นเพราะฉันต่างหาก ถ้าไม่เซ่อซ่ากลิ้งตกมาแบบนี้เราคงได้นอนสบายๆที่บ้านแล้ว"

     

                "ไม่ใช่ซะหน่อย ถ้าฉันช่วยนายไม่ให้ตกลงมาได้ก็คงไม่เป็นแบบนี้" แบคฮยอนเถียง

     

                "เพราะฉันต่างหาก"

     

                "เพราะฉัน!"

     

                "ก็บอกไงว่าเพราะฉัน!"

     

               

     

                หลังจากสิ้นสุดการเถียงของชานยอล ทั้งคู่ก็ตกอยู่ในความเงียบ มีแต่เสียงฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างหนักเท่านั้นที่พวกเขาได้ยิน ชานยอลเป็นฝ่ายที่ทนความเงียบไม่ได้สุดท้ายก็ต้องยอมเปลี่ยนเรื่องไปอย่างง่ายดาย

     

                "ทำไมแบคฮยอนต้องยอมเจ็บตัวแทนฉันอยู่เรื่อย.. เมื่อคืนก็ด้วย" ชานยอลพูดพร้อมนึกไปถึงเรื่องคืนที่เขามีอาการทรมาณเนื่องจากยารักษาของคุณย่า

     

                "หมาน่ะมันซื่อสัตย์ไง"แบคฮยอนตอบสั้นๆพร้อมชันเข่าขึ้นมากอด

     

                "หมายความว่าไง?"ชานยอลถามขึ้นอย่างงงๆ

     

                "ก็หมาน่ะมันซื่อสัตย์ มันไม่มีทางปล่อยให้'เจ้านาย'ของตัวเองได้รับบาดเจ็บโดยที่มันไม่ยอมช่วยเหลืออะไรหรอก..."

     

                "..."

     

                "มันก็ช่วยไม่ได้นี่น่า..."

     

                "เดี๋ยวนะแบคฮยอน นี้นายกำลังพูดเรื่องอะไร ใครหมาอะไร ใครเจ้านายอีก นี้นายกำลังตอบคำถามฉันอยู่หรือเปล่าเนี่ย?" ชานยอลถึงกับยกือขึ้นมากุมขมับตัวเองกับคำตอบของแบคฮยอนที่ตอบเขา

     

                "ก็เนี่ยแหละคำตอบ.." แบคฮยอนซุกหน้าลงกับเข่าตัวเอง

     

                "ยังไง.."

     

     

                "ชานยอลอา... ฉันไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา ฉันเป็นหมนุษย์หมาป่า....."

     

                "!!!"

     

     

     

     

     

                ผมขอเวลาช็อคหน่อยนะครับ.... เหมือนผมจะเพิ่งรู้ว่าย่าแท้ๆของตัวเองเป็นแม่มด...

     

     

     

     

     

                ...แล้วนี้ก็เพิ่งรู้ว่าคนที่ผมจะเต๊าะ.... เขาไม่ให้มนุษย์ธรรมดา...

     

     

     

                ...เป็นมนุษย์หมาป่าซะด้วย.....

     

     

     

     

     

     

     

                ขอเวลาให้ปาร์คชานยอลคนนี้ได้ทำใจก่อนนะครับ แล้วตอนหน้าจะไม่ตกใจแล้ว.....


    ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
    วันนี้มีเรื่องซวยๆ T T ขอมาอัพแค่นี้ก่อนนะ พรุ่งนี้จะมาต่อนะ  สัญญาจะเอาให้จบตอน...
    .
    .
    .
    ช่วงนี้รู้สึกเหมือนดวงตกๆ มีใครเป็นบ้างม่ะ 55555 ไม่เอาไม่นอกเรื่องแล้ว

    ทั้งๆที่สัญญาว่จะเล่มปมของชานแบคให้ชัดเจนแล้ว แต่ตอนนี้ก็มาแค่เกริ่นๆพอให้ชานยอลเข้าใจเท่านั้นเอง T T เซ็งแทนชานยอล

    อิอิ นี้ก็แอบสปอยนะจ๊ะว่ามันมีอะไรอยู่นิดหน่อยไม่ใช่แค่แบคฮยอนเป็นหมาป่า -3- 


    แต่ฮุนฮานตอนนี้หามีสาระไม่... เอิ๊กๆ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×