ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC EXO] VAMPIRE AND WEREWOLF (HunHan,ChanBaek and EXO)

    ลำดับตอนที่ #17 : VAMPIRE AND WAREWOLF :: CHAPTER 16

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 3.39K
      4
      23 ธ.ค. 56

    chapter16








     

                อ่า.... กี่โมงแล้ว...

     

     

               

     

     

     

                เพิ่งผ่านไป15นาทีเองหรอ....

     

     

     

     

                เซฮุนพลิกตัวทันทีที่รู้เวลา เขาหลับตาลงอีกครั้ง.. เป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันก็ไม่รู้ที่เขาเอาแต่นอนที่โซฟาแห่งนี้ วันนี้ไม่มีมิชชั่นพิเศษอะไรจากคุณย่า ทำให้เขาไม่รู้จะทำอะไร....

     

     

                หรือต้องบอกว่าไม่มีกระจิตกระใจทำมากกว่านะ?

     

     

               

                เบื่อ

     

     

                ความรู้สึกนี้มันวนเวียนอยู่รอบตัวเขา สลัดเท่าไหร่ก็ไม่หลุด สุดท้ายก็ปล่อยให้มันครอบงำ จนไม่มีกระจิตกระใจทำอะไร ปกติเวลาเขาอยู่ที่นี้เขาทำอะไรงั้นหรอ? ล้างจาน? อย่างเดียว? ดูเหมือนเขาจะไม่มีอะไรทำเป็นกิจลักษณะอยู่แล้วนะ แต่ทำไมวันก่อนๆถึงดูไม่น่าเบื่อแบบนี้กันนะ

     

     

                เหงาปาก?

     

     

                ก็คงจะอย่างนั้นแหละนะ.. ก็วันนี้ไม่มีใครให้เถียงด้วยนี่นา พี่ชายของเขาก็เอาแต่คลุกกับมนุษย์หมาป่าบนห้องนอนชั้นสอง ถึงคุณย่าจะนั่งอยู่ข้างก็เถอะ แต่ท่านก็อ่านหนังสืออยู่... ไม่สิ... ไม่เหมือนกันซะหน่อย ให้คุยกับคุณย่าก็คนล่ะความรู้สึกกับเวลาอยู่กับ...

     

     

                ลู่ฮาน...

     

     

     

                อยู่ไหนกันนะ นายไม่อยู่ไม่มีคนชวนทะเลาะเลย...

     

     

     

     

     

     

     

     

                อะไร? กำลังจะบอกว่าผมคิดถึงลู่ฮาน?

     

     

               

     

     

                เปล่า....

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                ไม่ได้คิดถึง....

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                ก็แค่อยากให้มาอยู่ข้างๆกัน.....     ....ไม่ได้หรอ....

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                ชานยอลกำลังจ้องมองคนที่กำลังหลับในอ้อมกอดเขา แบคฮยอนหลับไปแล้ว หลังจากที่พูดคุยกับชานยอลจนเหนื่อย บ่นว่าง่วงอยู่สองสามครั้งชานยอลหันมามองก็กลายเป็นว่าหลับไปซะแล้ว ชานยอลลูบหัวแบคฮยอนเล่น แอบยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะพูดลอยๆว่า

     

                "นี้นายไม่ใช่มนุษย์หมาป่าหรอกนะ.."

     

                "..." แบคฮยอนไม่ตอบโต้ใดๆทั้งสิ้น มีเพียงแค่เสียงลมหายใจสม่ำเสมอที่แสดงว่าแบคฮยอนกำลังอยู่ในห้วงนิทรา

     

                "นี้นายมันลูกหมาชัดเลยแบคฮยอนอา..." ชานยอลยิ้ม ออกแรงลูบผมมากขึ้นเล็กน้อยเพราะความหมั่นเขี้ยว

     

     

                ใครเห็นแบคฮยอนตอนหลับก็คงจะคิดแบบชานยอล ท่าหลับของแบคฮยอนเหมือนเด็กซะจริงๆ ถ้าบอกว่าแบคฮยอนเป็นมนุษย์หมาป่าหลังจากนี้เขาอาจจะคิดว่าแบคฮยอนอาจจะเป็นมนุษย์สุนัข... อาทิ ปอมปอม พุตเดิ้ล อะไรทำนองนั้น

     

               

                ก็ทั้งน่ารัก แล้วดูใสสื่อขนาดนี้....

     

     

                นั้นสินะชานยอล ทั้งที่แบคฮยอนน่ารักขนาดนี้....

     

     

     

                นายคิดอย่างไงกับแบคฮยอนกันแน่...

     

     

     

                "เฮ้อ...." ยังจากส่งประโยคคำถามไปถามตัวเลงชานยอลก็ถอนใจเฮือกใหญ่ลงมา

     

     

               

     

     

                ถ้าให้พูดตามตรงคำตอบก็คือไม่รู้... เขาไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไงกับแบคฮยอนกันแน่ จะบอกว่ารัก... มันก็ยังดูห่างไกลไปสำหรับเขา แต่ถ้าบอกว่าไม่ได้สนใจอะไรในแบคฮยอนเลยก็คงไม่ใช่ ไม่งั้นเขากับแบคฮยอนก็คงไม่มานั่งคุยนั่งเล่นกันแบบนี้หรอก

     

                แล้วตกลงคืออะไร?

     

                เขายอมรับอย่างลูกผู้ชายเลยว่า ตอนแรกที่เข้าใกล้แบคฮยอน มันไม่ได้เกิดจากรักแรกพบอะไรแบบนั้นหรอกนะ มันก็มีบ้างของผู้ชาย... ไม่สิ ทุกๆคนต่างหาก ทุกคนๆน่ะชอบอะไรๆที่มันดูดี แล้วแบคฮยอนก็ดันเป็น'อะไร'ที่เรียกว่าดูดีด้วย ทั้งตัวเล็ก ผิวขาว น่ารักขนาดนี้...

     

     

                เป็นใครก็อยากได้ทั้งนั้นแหละ...

     

     

                แต่พอผมรู้แล้วว่าคนตรงหน้าคิดอย่างไรกับผม บอกตรงๆนะครับว่าค่อนข้างตกใจ ผมไม่คิดว่าแบคฮยอนจะ..เอ่อ.. รักผม ผมคิดว่าอย่างมากก็อาจจะมีใจให้ไม่มากก็น้อย ไม่คิดว่ามันจะมากถึงขั้นเป็นคำว่ารักอะไรประมาณนั้น ยิ่งแบคฮยอนเป็นคนพูดมันออกมาเองด้วยแล้ว ...ไม่ใช่ไม่ดีใจนะครับ แต่มันติดอยู่ที่ว่า

     

     

                ผมรักแบคฮยอนจริงๆหรือเปล่า

     

     

     

     

               

     

     

     

                ถ้าไม่รักก็ปล่อยคนดีๆอย่างแบคฮยอนไปนะ....

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                นายไม่เหมาะกับแบคฮยอนหรอก แบคฮยอนดีเกินไปสำหรับนาย....

     

     

     

     

     

     

     

                หวังว่าจะจำให้ได้นะชานยอล...

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                กี่โมงแล้ว.....

     

     

     

                อีกสิบห้านาทีจะบ่ายโมงแล้ว...

     

     

     

                รู้สึกเหมือนจะโดนคุณย่าเรียกให้ไปกินข้าวเที่ยงแล้วครุ้งหนึ่งนะ แต่ตอนนั้นมันง่วงอยู่เลยไม่ได้ลุกไป แต่ตอนนี้น้ำย่อยในกระเพาะมันเริ่มทำงานแล้ว ทำให้เซฮุนต้องลุกขึ้นมานั่งมึนๆบนโซฟาอยู่แบบนี้ คุณย่าที่กำลังอ่านหนังสือเองก็ส่งยิ้มมาให้เซฮุนเมื่อเห็นว่าเซฮุนรู้สึกตัวแล้ว ก่อนจะพูดขึ้นว่า

     

                "ย่าวางข้าวไว้บนโต๊ะนะจ๊ะ ถ้าทานไม่หมดก็เก็บไว้นะ อย่าลืมล้างจานนะจ๊ะ"

     

     

                เซฮุนเพียงขานตอบสั้นๆ ก่อนจะลุกออกไปทานข้าว แต่จะเรียกว่าทานก็คงไม่ใช่ ถ้าพูดให้ถูกก็คือการนั่งเขี้ยข้าวมากกว่า เพราะถึงแม้ท้องจะร้องแค่ไหน แต่เขาก็ไม่มีอาการอยากอาหารแม้แต่นิดเดียว

     

     

     

                กินไม่ลง....

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

               

     

     

                ก็อก! ก็อก! ก็อก!

     

     

                เซฮุนได้ยินเสียงเคาะประตูบ้าน ไม่รู้ว่าคนที่มาเคาะนั้นเคาะเสียงดังหรือว่าบางทีเขาอาจจะรอคอยให้ใครบางคนกลับบ้านมามากเกินไป เซฮุนวางช้อนก่อนจะรีบโผล่อหัวไปแอบดูว่าใครเป็นคนเคาะประตู ริมฝีปากคลี่ยิ้มเตรียมให้คนที่หวังไว้เป็นคนเคาะประตู

     

     

                "สวัสดีครับคุณย่า.." 'แขก'ที่เพิ่งมาเอ่ยทักขึ้น

     

                "สวัสดีจ๊ะ...คริส" คุณย่ายิ้มให้กับแขก

     

               

     

                เซฮุนอยู่ในสภาวะตกตะลึงทันที นอกจากที่เขาจะผิดหวังจากการที่คิดว่าจะเป็นลู่ฮานที่เป็นคนเคาะประตูแล้ว เขายังต้องตกใจเมื่อได้ยินคุณย่าเรียกชื่อแขกที่มาเยี่ยมถึงบ้าน ใช่..ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นหน้าเจ้าของชื่อนี้ แต่เขาก็จำได้ดีว่า...

     

                น้องชายของลู่ฮาน....

     

     

                "ผมเอาพวกพวกวัตถุดิบแล้วสมุนไพรมาให้ครับ" คริสเอ่ยเสียงเรียบ

     

                เซฮุนพยายามจะชะเง้อตัวดูหน้าของคนที่ชื่อคริส แต่จากที่ที่เขาแอบดูอยู่นั้นคุณย่านั้นยืนบังเต็มๆ เซฮุนเลยถอดใจ เปลี่ยนจากการเห็นหน้าเป็นการตั้งใจฟังบทสนทนาของคุณย่ากับน้องชายของลู่ฮานแทน

     

               

     

                "ขอบคุณมากเลยนะ ต้องลำบากเราเอาของติดไม้ติดมือมาให้ทุกที" คุณย่าพูดขึ้น

     

                "ไม่เป็นไรครับ ถือว่าเป็นของเล็กน้อยที่ผมตอบแทนเรื่องที่คอยดูแลลู่ฮานให้ตอนที่ผมไม่อยู่นะครับ"

     

                "ดูแลอะไร ลู่ฮานต่างหากที่คอยมาช่วยคนแก่ๆอย่างย่า ทั้งลู่ฮานทั้งคริสก็เหมือนหลานของย่าอีกคนนั้นแหละ ไม่ต้องเกรงใจไป อ้อ แบคฮยอนอีกคนด้วย" เซฮุนมองไม่เห็นหน้าคุณย่าหรอกนะ แต่ถ้าให้เดาคุณย่าคงยิ้มอ่อนโยนอยู่แน่ๆ

     

                "ครับ พูดถึง ไอ้แสบนอนอยู่หรอครับ" คริสมองเข้าไปในตัวบ้าน

     

                "แบคฮยอนนอนอยู่ชั้นสองน่ะ..." คุณย่าชั่งใจเล็กน้อยที่จะตอบ

     

                "หมายถึง อยู่กับปาร์คชานยอลหรอครับ?" คริสถามขึ้น

     

     

                รู้ได้ไง!

     

                นี้คือคำถามที่เซฮุนสงสัยขึ้นทันทีที่ได้ยินคำถามของคริส

     

               

                "ย่าก็คิดว่างั้น" ดูเหมือนคุณย่าของเซฮุนจะไม่แปลกใจเลยกับปฏิกิริยาของคริส

     

               

     

                "บางที.. ผมควรเข้าไปแนะนำตัวหรือเปล่าครับ... นายก็เห็นด้วยใช่ไหม....โอเซฮุน"

     

     

     

                หลังจากที่คริสเอ่ยประโยคนั้นเสร็จแล้ว คริสก็ถือวิสาสะเดินเข้ามาในบ้าน จ้องมายังเซฮุน โดยที่เซฮุนยังไม่ออกจากที่ซ้อนตัว

     

     

     

     

     

     

     

                ไม่ใช่ว่าไม่อยากออก.... แต่มันแค่ตกใจจนก้าวไม่ออกแค่นั้น.....




     

    --------------------

    อะแฮ่มๆ ขอสปอตไลท์ให้พี่คริสหน่อยเร็วววววววววววว คือกว่าจะมีบทก็ปาไปตอนที่16แล้ว ปรบมือๆๆๆๆ


    แต่เอ๊ะ... ตอนนี้ลู่ฮานไม่มีบทเลยนี้นา... เอาน่า.. ถือว่าไม่อยู่ให้น้องฮุนคิดถึงนะจ๊ะ



    ปล.ทุกคนว่าเรื่องจะออกมาเป็นไงคะ?
    #ฟิคแวมไพร์หมาป่า

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×