ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC EXO] VAMPIRE AND WEREWOLF (HunHan,ChanBaek and EXO)

    ลำดับตอนที่ #25 : VAMPIRE AND WAREWOLF :: CHAPTER 23

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 3.02K
      4
      3 ก.พ. 57

    chapter 23

     

                "ตื่นกันแล้วหรอจ๊ะ~" เสียงของคุณย่าทักทายขึ้นเมื่อเห็นหลานชายคนโตเดินออกมาพร้อมกับมนุษย์ป่า

     

               

                ชานยอลเพียงแค่หันมันพยักหน้าอย่างเนือยๆให้คุณย่าเท่านั้น ถึงแม้จะรู้ตัวว่ามันเป็นมารยาทที่ไม่ดีที่ไม่ขานตอบย่าของเขาไป แต่ชานยอลเองก็ไม่มีแรงมากพอที่จะเอ่ยอะไรออกมาจากปากทั้งนั้น ใต้ตาที่หมองคล้ำก็คงแสดงให้ได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่ได้นอนทั้งคืน...

               

                อย่าถามว่ามัวทำอะไรทั้งคืน... คุณก็รู้ดีนิ...

     

                คุณคิดว่าคนเจ้าชู้..คนมีเสน่ห์อย่างผมเวลาอยู่กับคนน่ารักๆอย่างแบคฮยอนสองต่อสองทั้งคืน.. คุณว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น.. แล้วยิ่งคนน่ารักๆอย่างแบคฮยอนไม่ได้ใส่อะไรเลยสักชิ้น... คนสองคนต้องกอดกันทั้งคืน เนื้อโดนเนื้อบ้าง.. คุณว่าอะไรมันจะเกิดขึ้นล่ะ...

     

     

     

                หึๆ....

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก..

     

     

                เปล่า.. ปาร์คชานยอลไม่ได้โกหกอะไรทั้งนั้น เมื่อคืน..ไม่มีอะไรเกิดขึ้นไปมากกว่ากอดจริงๆ แต่คงจะสงสัยว่ารอยใต้ตานั้นเกิดขึ้นจากอะไร ปาร์คชานยอลก็คงต้องบอกเลยว่ามันมาจากการอดนอนจริงๆนั้นแหละ แต่ไม่ใช่การอดนอนเพราะมีกิจกรรมที่นันทนาการกว่า... ก็เพียงเพราะชานยอลต้องการควบคุมจิตใจของตัวเองไม่ให้เตลิดไปไกลกว่านี้..

     

                มันอาจจะง่ายกว่านี้ถ้าแบคฮยอนแต่งตัวมิดชิด!!

     

               

                ชานยอลเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องอดกลั้นตัวเอง ถ้าเป็นตัวเขาก่อนหน้านี้..เรื่องมันคงเลยเถิดไปไกลกว่านี้หลายเท่าตัว..  เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงเปลี่ยนไป..

     

     

                ไม่สิ ปัญหามันไม่ใช่เพราะเขานี้นา

     

     

               

     

     

     

                เป็นเพราะแบคฮยอนต่างหาก...

     

     

     

     

     

     

                "หลับสบายไหมแบคฮยอน" คุณย่าถามแบคฮยอนด้วยน้ำเสียงสดใสเช่นเดิม

     

                "อื้อ! ชานยอลตัวอุ่นมากเลย ไม่หนาวเลยครับ" แบคฮยอน(ที่ตอนนี้แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว)ขานตอบคุณย่าด้วยน้ำเสียงร่าเริงกว่าแต่เก่า

     

     

     

                ยิ่งมองก็ยิ่ง... น่ารัก..

     

     

     

                "ชานยอลจ๊ะ ดูท่าทางจะนอนไม่พอเลย เมื่อคืนหนักจัดขนาดนั้นเลยหรอ" คุณย่าหันมาถามชานยอลบ้าง

     

                "มะ..ไม่ใช่นะครับ ไม่มีอะไรทั้งนั้น" ปาร์ค ชานยอลคนมีฟอร์ม โบกไม้โบกมือปฏิเสธอย่างลืมตัว

     

                "หรอ..จ๊ะ" คุณย่าทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะหันกลับเข้าไปในครัว เตรียมอาหารเช้าให้พวกหนุ่มๆเหมือนเดิม

     

     

     

     

     

                คุณย่า....

     

     

     

                "นี้ๆ ชานยอลที่คุณย่าถามหมายความว่าไงหรอ" แบคฮยอนคิ้วขมวดถามขึ้นพร้อมกับดึงชายเสื้อผม

     

     

     

     

                บอกได้คำเดียวเลยครับว่า....

     

     

     

     

     

     

                น่ารัก....

     

     

     

     

     

     

     

                ปาร์คชานยอลคนนี้อยู่ในระยะหลงครับ ยอมรับเลยครับว่าหลง!!!!!!

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                โอเซฮุนยังคงนอนอยู่บนเตียงแม้ว่าเวลานี้จะเป็นเวลาสายแล้วก็ตาม เขาเหลือบมองเตียงที่ว่างเปล่าของผู้เป็นพี่เล็กน้อย คงไม่ต้องคิดหาสาเหตุว่าทำไมถึงไม่เห็นร่างของเจ้าของเตียงเลย เหตุผลก็รู้ๆกันอยู่ว่า..ก็คงจะอยู่ด้วยกันกับแบคฮยอนฮยอนทั้งคืนแน่นอน.. แต่จะทำอะไรกันนั้นงั้น...

     

                คงนั่งต่อเลโก้ด้วยกันมั้ง...

     

                เซฮุนหลิกตัวอย่างเบื่อหน่าย อาการแบบนี้คนอื่นก็คงบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าขี้เกียจ ส่วนเจ้าตัวคงบอกว่าแค่หมดแรง แต่ถ้าเป็นคนที่ใกล้ชิดใกล้ตัวหน่อยก็บอกได้แค่ว่า...เหงา...

     

     

     

     

     

                ตอนนี้ในหัวจะบอกว่าว่างเปล่าก็คือว่างเปล่า จะบอกว่าคิดจนสมองแทบระเบิดก็คือใช่ เพราะเขาเองก็คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในไม่กี่วันมานี้ และก็คิดถึงเรื่องราวที่กำลังจะเกิดในไม่กี่ชั่วโมงนี้ แต่เมื่อคิดไปสักพักแล้วก็ยังคงหาบทสรุปไม่ได้อยู่ดี สุดท้ายแล้วก็ไม่รู้อะไรอยู่ดี..

     

     

                ทั้งสิ่งที่ลู่ฮานต้องการ..

     

     

     

     

     

     

                ทั้งสิ่งที่คริสต้องการ..

     

     

     

     

     

     

                แล้วก็สิ่งที่หัวใจของเขาต้องการ..

     

     

     

     

                ลู่ฮานเพียงแค่บอกวิธีที่จะช่วยเหลือเลย์ออกมา.. แต่ไม่เคยบอกเขาว่าเขาควรจะพูดอะไร

     

     

     

                เขาควรจะทำอะไร..

     

     

     

     

                ไม่มี...

     

     

     

     

     

     

                "เฮ้อ...." เสียงถอนหายใจของโอเซฮุนดังขึ้นทำลายความเงียบของห้องนอน

     

                "หงอยได้อีกนะ" เสียงของพี่ชายแท้ๆของเซฮุนทักขึ้นจากประตูห้องนอน

     

                ".." ไม่มีกระทั้งกระจิตกระใจในการโต้เถียง เพียงแค่พลิกตัวหนีก็เปลืองแรงของเซฮุนมากพอแล้ว

     

                "ย่าให้มาตามกินข้าว" เมื่อเห็นว่าคนเป็นน้องชายไม่มีท่าทีจะลุกขึ้นมาเถียงเขา ชานยอลเองก็เลยบอกจุดประสงค์ที่ขึ้นมาที่ห้องนอนเพื่อตามน้องชายลงไปทานข้าวทันที

     

                "อือ.. เดี๋ยวลงไป" ถึงแม้จะขานรับชานยอลอย่างว่าง่าย แต่ก็มีเพียงลมปากที่ออกมาเท่านั้น เซฮุนไม่แม้กระทั่งพลิกตัวไปคุยกับพี่ตัวเองดีๆ

     

                "นี้... ถามหน่อยว่าแกคิดว่าเราไปช่วยเลย์ออกมาจากบ้านลู่ฮาน แกไม่คิดหรอว่าเราจะได้เจอลู่ฮานอีกครั้ง เพราะงั้นลงไปทานข้าวและวางแผนสำหรับคืนนี้ได้แล้ว" ชานยอลพูดจบก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งน้องชายสุดหล่อเอาไว้ที่เดิม

     

                "ลู่ฮาน.." พูดจบก็เหมือนจะมีสติขึ้นมาเล็กน้อยเพราะเซฮุนรีบวิ่งลงไปทานข้าวทันที

     

     

     

     

     

     

     

                อะไรที่มีความหวังที่จะได้เจอลู่ฮานอีกครั้ง... บอกเลยเซฮุนทำหมด!!

     

    --------------------
    ตอนนี้ปวงๆเรียกกำลังใจคนแต่ง(?) หืม...

    เอาล่ะตอนหน้า... ตอนหน้า... ตอนหน้าทำไม....นะ


    ปล.อย่าสนใจการสปอย..
    ปล.2 อยากรู้วิธีช่วยเหลือหรือคริสเลย์อีกน้อย โหวตมาได้ที่*44... ไม่ใช่แหละ... คอมเม้นมาได้ในตอนนี้ ก่อนพรุ่งนี้3ทุ่ม 

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×