คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : VAMPIRE AND WAREWOLF :: CHAPTER 8 (100%)
chapter 8
"มองอะไร" เซฮุนเงยหน้าไปมองคนเป็นพี่ที่นั่งอยู่ด้านข้าง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
"เปล๊า~" ชานยอลตอบคนเป็นน้องด้วยน้ำเสียงสูงที่จงใจขึ้น หน้าตาซื่อแต่รอยยิ้มกลับเป็นรอยยิ้มที่รู้ทันคนเป็นน้อง
"มีอะไรก็พูดมาดิวะ" เซฮุนยกช้อนขึ้นชีหน้าคนเป็นพี่
"เด็กๆ.." เสียงคุณย่าที่นั่งหัวโต๊ะเอ่ยขึ้นห้ามศึกสายเลือดที่กำลังจะเกิดขึ้น
"ย่า... ก็ดูมันดิ..." เซฮุนเริ่มเข้าโหมดหลานคนเล็ก เริ่มอ้อนคุณย่าอีกครั้ง
"ผม..เปล่าเสียหน่อย.."น้ำเสียงล้อเลียนยังถูกชานยอลใช้อยู่ แต่สายตาของชานยอลไปหยุดลงที่ลู่ฮานที่นั่งก้มหน้าก้มตากินข้าว.. พูดให้ถูกคือนั่งเขี่ยข้าวเล่นมากกว่า
ซ่า...
หน้าของลู่ฮานสุกเต็มที่แล้วจ้า... แดงขนาดนี้ไม่กลับด้านระวังไหม้นะจ๊ะ
"ไอ้ชานยอล!" เซฮุนหยิบส้อมขึ้นมา..
"กลัวแล้วครับผม!" ชานยอลล้อเลียนก่อนจะหันไปใส่ใจกับจานข้าวตัวเองตรงหน้า
แบคฮยอนมองสองพี่น้องที่ทะเลาะหัน และหน้าลู่ฮานสลับไปมาอย่างมึนงง เหมือนเขาพลาดอะไรไป แต่เขาก็พอจะเดาๆทางได้ แต่มันอยากรู้นี้นา... ติดอยู่ตรงที่ไม่รู้จะถามใครดีเนี่ยสิ ลู่ฮานก็คงไม่ตอบ... เซฮุนนี้อาจจะมีอาละวาด.. ชานยอลก็ไม่ดีมั้ง..เดี๋ยวโดนหาว่าอยากรู้เรื่องชาวบ้าน..
แล้วแบคฮยอนต้องถามใคร....
1ชั่วโมงก่อน..
เซฮุนรู้สึกตัวเพราะฝันร้ายแปลกๆ แต่เขาก็จำอะไรไม่ค่อยได้มากนัก เนื่องจากเป็นคนไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องอะไรแบบนี้อยู่แล้ว มันเลยไม่ใช่เรื่องง่ายที่ไม่เกก็บมาใส่ใจ แต่ที่ทำให้เซฮุนตื่นมาไม่ใช่เพราะฝันอย่างเดียวหรอก เป็นเพราะรู้สึกได้ว่า...
มีคนจ้องเขาอยู่...
หมับ!
"ปล่อย" คนที่จ้องเซฮุนอยู่พูดขึ้นทันทีที่เซฮุนคว้าข้อมือเอาไว้ได้
"ทำไมต้องปล่อยด้วย" เซฮุนเลิกคิ้วทำหน้ากวนอารมณ์ใส่อีกคน
"แล้วทำไมต้องจับ?" คนที่ถูกเซฮุนจับข้อมือไว้กับย้อนถามก่อนจะทำหน้ากวนอารมณ์ไม่แพ้กัน
"อย่ามาย้อนนะลู่ฮาน" เซฮุนเองก็หงุดหงิดจากการนอนในที่ที่ไม่สบายอยู่แล้ว ก็อารมณ์เสียใหญ่เพราะต้องมาเจอคนกวนอารมณ์ตั้งแต่ตื่นนอน
"ไม่ได้ย้อน แล้วก็ปล่อยได้แล้ว ทำไมต้องขึ้นเสียง" ลู่ฮานสะบัดข้อมือทันทีที่พูดเสร็จ แล้วข้อมือของลู่ฮานก็เป็นอิสระทันที ไม่ใช่เพราะลู่ฮานออกแรงมากแต่อย่างไร แต่เป็นเพราะเซฮุนตัดสินใจปล่อยข้อมือของลู่ฮานให้เป็นอิสระเองต่างหาก
"ก็พูดดีๆด้วยแล้วจะยอมฟังไหมล่ะ" เซฮุนพูดเสียงอ่อน
ก็พูดดีๆด้วยเคยฟังไหม.... แล้วยังมีหน้ามาถามอีกว่าทำไมต้องขึ้นเสียง..
"มีอะไร" ลู่ฮานที่เห็นเซฮุนทำหน้าเศร้าก็ยอมหันมาพูดด้วย ถึงแม้ว่าจะยังไม่ใช่น้ำเสียงที่หวานหยดย้อย แต่สำหรับเซฮุนแล้วก็ถือว่า...
สำเร็จ.. มุขทำตัวน่าสงสารเนี่ยถ้าไม่ใช่ญาติก็ถือว่าเซฮุนสามารถใช้สิ่งนี้เป็นอาวุธได้
"ก็แค่..." เซฮุนเงยหน้าสบตาคนที่ยืนอยู่ข้างๆโซฟาตัวที่เขานอนอยู่
"แค่?"
"ขอบคุณนะ ผ้าห่มนายเอามาให้ใช่ไหม" เซฮุนส่งยิ้มให้ลู่ฮาน ยิ้มบางๆของเซฮุน
ทำไมมันสดใสจัง..
"มะ..ไม่ใช่ซะหน่อย มั่ว!" ลู่ฮานที่ตอนนี้สะบัดหน้าหนี ก่อนจะเตรียมหมุนตัวหันหลังกลับ
"เดี๋ยวดิ!" เซฮุนคว้าข้อมือของลู่ฮานอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่เหมือนกับคราวที่แล้ว เพราะเซฮุนคาดคะเนแรงของตัวเองพลาดไปหน่อย เขากระชากข้อมือลู่ฮานแรงเกินไป ทำให้ลู่ฮานเสียหลักเซถลาไปตามแรงดึงของเซฮุน แล้วสุดท้ายก็กลายเป็นว่า
.. ลู่ฮานนอนคร่อมเซฮุน...
ทั้งสองคนมัวแต่ตกใจกับสถานะของตัวเองที่อยู่ในท่าค่อนข้างล่อแหลมในตอนนี้ ก่อนที่ลู่ฮานจะเป็นคนตั้งสติได้ แล้วพยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน แต่เขาก็ยืนขึ้นไม่ ไม่ใช่เพราะได้รับบาดเจ็บอะไรหรอกนะ ก็คงเป็นเพราะ.. มือของเซฮุนจับไว้ที่เอวของลู่ฮาน... ใช่แล้ว เอวเลย..
"จะปล่อยไม่ปล่อย" ลู่ฮานค้อนตาส่งไปที่เซฮุนอีกครั้งของวัน
"อะไรๆก็ให้ปล่อย ถ้าฟังดีๆตั้งแต่ทีแรกก็ไม่ต้องมาอยู่ท่านี้หรอก" เซฮุนพูดก่อนจะยิ้มทะเล้น
บอกตามตรงถึงแม้เซฮุนจะเป็นผู้ชายหน้าตาดีมีเสน่ห์แค่ไหน แต่เซฮุนก็ไม่เคยบังคับให้ใครมาอยู่ใกล้เขาเหมือนลู่ฮานสักครั้ง มีอย่างที่ไหน มีแต่คนวิ่งเข้าหาตัวเขา ก็มีแค่ลู่ฮานเนี่ยแหละที่อะไรๆก็บอกให้ปล่อยอย่างเดียว
"ก็ยืนคุยกันเฉยๆสิ ไม่ต้องถูกตัว!" ลู่ฮานยังคงค้อนใส่เซฮุนไม่หยุด
"ทำไม... เขินหรือไง" เซฮุนก่อนจะอมยิ้มเจ้าเล่ห์
"อย่ามามั่วปล่อยสิโว้ย!!!" ลู่ฮานโวยวาย ก่อนจะดึงดันให้ตัวเองลุกให้ได้
เซฮุนเห็นแบบนั้นก็เลยใช้จังหวะนี้พลิกตัวของตัวเองให้ไปอยู่ด้านบนลู่ฮานแทน ให้ลู่ฮานเป็นฝ่ายนอนอยู่ด้านล่างเขาเอง จริงๆเขาเองก็งงตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องทำแบบนี้ แต่เขาก็คิดว่าทำแบบนี้ก็สนุกดี เพราะอย่างไงลู่ฮานก็เขินแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่โวยวายแบบนี้ แล้วพอเห็นลู่ฮานเขินเพราะเขา
..เซฮุนเองก็อดจะยิ้มตามไม่ได้
ดูเหมือนกลับบ้านเมื่อไหร่เซฮุนต้องไปเช็คร่างกายแหละ...
...ถามว่าทำไมอะหรอ... ง่ายๆเลย...
หัวใจของเซฮุนมันเต้นผิดจังหวะเนี่ยสิ...
ชานยอลเมื่อทานเสร็จก็เดินไปเก็บจานทันที หน้าที่ล้างจานคุณย่าก็ยังให้เซฮุนล้างเช่นเดิม สงสัยคุณย่าจะติดใจฝีมือล้างจานของมันที่ทำจานแตกไป3ใบ แต่สำหรับผมใครล้างก็เหมือนกันนั้นแหละ.. ถ้าไม่ใช่ผมล้างอ่ะนะ
ผมเดินออกจากบ้านไป เดินลงเนินเขา แล้วผ่านจุดที่เลย์เคยจาดรถมาส่งผมกับเซฮุน เดินเลยมาสักพัก ก่อนจะควักมือถือแสนรักขึ้นมาหาคลื่นสัญญาณ หมุนตัวอยู่สองสามทีก่อนจะพบตำแหน่งที่มีคลื่นพอให้คุยโทรศัพท์ได้ ชานยอลจึงกดเบอร์ที่คุ้นเคยก่อนจะยกขึ้นฟังรอให้คนปลายสายรับ
"ฮัลโล่ว ลูกชายคนหล่อ มีอะไรถึงโทรมาแม่คนนี้ได้ล่ะ" เสียงปลายสายพูดอย่างอารมณ์ดี
"แม่... แม่ส่งผมมาอยู่กับย่าหรือในคุกกันแน่ ที่นี้ไม่มีอะไรเลยนะ" ชานยอลบ่นอย่างหัวเสีย
"แหม่..." คนเป็นแม่รู้อยู่แล้วว่าเรื่องแบบนี้มันจะต้องเกิดขึ้น เธอรู้อยู่แล้วว่าลูกชายตัวดีต้องบ่นเรื่องบ้านของคุณย่าแน่นอน "ก็มันเป็นการฝึกลูกนี้นา ก็อยู่ๆไปเถอะ แปปเดียวมันก็จะเปิดเทอมแล้ว เชื่อแม่สิ" แม่ของชานยอลก็ยังอารมณ์ดีอยู่
"แม่... ผู้หญิงสวยแถวนี้ก็ไม่มี... ผมอาจจะลงแดงตายก็ได้นะ" ชานยอลพูดเสียงอ่อน
"ไอ้ชานยอล! ดูพูดเข้า ถ้าแกไม่ได้กกผู้หญิงจะลงแดงเลยหรือไง ฉันจะบ้าตายกับลูกชายชั้น" คุณนายโอถึงกับจะลมจับทันทีที่ได้ยินลูกชายพูดแบบนั้น
"ก็ผมพูดความจริง ถ้าผมกลับไปแล้วเอาต้นไม้เป็นเมียระวังแม่จะต้องเสียสินสอดไปมาก" ชานยอลพูดน้ำเสียงเซ็งๆ
"ถ้าแกได้ต้นไม้ก็ดีนะ ดีกว่าเอาชะนีลิงค่างอย่างปกติ ฉันไม่คุยกับแกแล้ว แล้วเซฮุนอยู่ไหน" คนเป็นแม่พูดเสียงเอือมๆ
"ลูกชายคนโปรดของแม่มันปาโทรศัพท์ทิ้งไปแล้ว มีคนเก็บได้นะ แต่ไม่รู้ใช้ได้เปล่า" ชานยอลพูดพร้อมนึกเหตุการณ์ที่ลู่ฮานแะชานยอลเจอกันครั้งแรก
"ไอ้ลูกคนนี้.. ปามือถือทิ้ง เดี๋ยวกลับไปฉันจะให้มันใช้นกพิราบ" น้ำเสียงคุณนายโอเริ่มหงุดหงิดอีกครั้ง
"แม่ ผมไปแล้วนะ สัญญาณไม่ดี.. " แล้วชานยอลก็ตัดสายไป โดยที่หน้าจอแสดงสัญลักษณ์ของคลื่นโทรศัพท์ที่ยังเต็มอยู่
ขี้เกียจฟังแม่บ่นถึงลูกชายคนโปรด ถ้าแม่จะบ่นก็น่าจะไปบ่นให้ไอ้เซฮุนฟัง ไม่ใช่เขา เพราะงั้นไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องยอมฟังแม่บ่นโดยไม่จำเป็น
คิดได้แบบนั้นก็กดเบอร์ที่คุ้นเคยขึ้นอีกเบอร์นึง คราวนี้รอคนปลายสายรับสายเร็วกว่าแม่ของเขา ก่อนจะได้ยินเสียงทักทายชานยอลเป็นภาษาเกาหลีสำเนียงแปร๋งๆ
"ว่ายังไงชานยอล มีสัญญาณด้วยหรอ" เสียงปลายสายถามด้วยเสียงตื่นเต้น
"ก็เดินออกมาหาคลื่นเนี่ยแหละ นายทำอะไรอยู่" ชานยอลถาม
"ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก ดีดกีต้าร์เล่นๆแก้เบื่อน่ะ ไม่มีนายฉันก็ไม่ค่อยอยากออกจากห้องเท่าไหร่" น้ำเสียงปลายสายตอบอย่างเซ็งๆ
"นายควรจะออกไปหาเพื่อนคนอื่นบ้างนะเลย์ เพราะแบบนี้ไงนายถึงไม่ค่อยมีเพื่อนทั้งๆที่ออกจะนิสัยดี"
"ก็เพื่อนคนอื่นรำคาญเวลาฉันพูดเกาหลีไม่ได้หรือไม่เข้าใจนี่นา..." เลย์บอกเสียงอ่อน
"อย่างน้อยนายก็ดีกว่าฉัน อยู่ที่นี้ไม่มีอะไรให้ทำแม้กระทั่งทีวี อย่างน้อยถ้านายมาคงต้องบ่นว่าไม่มีอะไรทำแล้วก็บ่นว่าเบื่อมากกว่าตอนนี้แน่ๆ" ชานยอลบอกเสียงเซ็งๆ
"แต่ฉันอยากไปอยู่ด้วยนะ อย่างน้อยดูนายกับน้องนายทะเลาะกันก็สนุกดี"
"เห็นฉันเป็นตัวตลกหรือไง" ชานยอลส่ายหน้าให้กับความคิดของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนของตน
"เปล่าซะหน่อย..." เลย์พูดเสียงอ่อนอีกครั้ง
"เฮ้อ... ฉันวางแล้วนะ"
"โอเคๆ บายยยย แล้วค่อยคุยกัน" เลย์พูดเสียงสดใสก่อนจะตัดสายไปเลย
บางทีก็สงสัยว่ามันอยากคุยกับผมจริงๆหรือเปล่า รับตัดสายไปไหน
ผมมองรายชื่อของจำนวนสายที่ผมไม่ได้รับ ส่วนใหญ่ก็เป็นบรรดาผู้หญิงที่ผมติดผันด้วยทั้งนั้น นอกนั้นก็มีเพื่อนโทรมาบ้างแต่ไม่มากเท่าไหร่ ผมมองลิสต์รายชื่อก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ผู้หญิงแต่ละคนที่โทรมา.. กลับไปคงมีการสับรางง้อครั้งยิ่งใหญ่แน่ๆ...
"ทำไรอ่ะ!" เสียงนึงพูดขึ้นก่อนจะโผล่หน้ามาทางด้านหลังของผมก็จะชะเง้อหน้าออกมาดูจอโทรศัพท์ของผม
"เฮ้ย!" ผมตกใจกระโดดหนีทันที
"ขวัญอ่อนทำไมชานยอล" แบคฮยอนเอียงคอถามอย่างสงสัย
"ก็โผล่มาทำไมไม่ให้สุ่มให้เสียง"
"ฉันแค่จะมาตาม คุณย่าจะชวนไปในป่าน่ะ"
"ไปไมอ่ะ" ผมถามแบคฮยอนกลับ
"ไม่รู้ ออกมาตามนายก่อนไง... แล้วเมื่อกี้คุยกับใครหรอ?" แบคฮยอนถาม ก่อนจะจ้องโทรศัพท์ที่ผมกำไว้อยู่
"อ้อ... แม่กับเพื่อนน่ะ ทำไมหึงหรือไง" ชานยอลพูอย่างทีเล่นทีจริง
"เปล่า.. แค่สงสัยเฉยๆ" แบคฮยอนยักไหล่
"สงสัย.. แปลว่าสนใจ.."ชานยอลยิ้มเจ้าเล่ห์
"ไม่คุยกับนายดีกว่า ไปหาคุณย่าแล้ว!" แบคฮยอนพูดจบก็หันหลังเดินกลับบ้านไป
ในสายตาของชานยอลดูยังไงที่แบคฮยอนทำทั้งหมดก็แปลว่าทั้งหึงทั้งเขินเขาทั้งหมดนั้นแหละ หืม? ใครบอกว่าผมคิดเข้าข้างตัวเองหรอครับ คุณไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องจริงหรอครับ? ดูยังไงๆ...
แบคฮยอนก็หลงรักผมอยู่ชัดๆ
"รอด้วยดิ" ผมวิ่งตามแบคฮยอนไป
"อ๊ะ! แล้วทำไมต้องจับมือ" แบคฮยอนพูดถามหยุดกึกทันทีที่ชานยอลคว้ามือของแบคฮยอนไปกุกเอาไว้
"อยากจับมือแบคฮยอน ไม่ได้หรอ.." ชานยอล'แสร้ง'ทำหน้าเสียใจ
"รีบเดินมาก็แล้วกัน" แบคฮยอนก้มหน้าก่อนจะเดินลิ่วๆกลับบ้าน
"คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ" ชานยอลขานรับก่อนจะรีบเดิน ไม่สิ.. แบคฮยอนนะรีบเดินส่วนชานยอลน่ะแค่เดินก้าวยาวกว่าปกติเล็กน้อยก็ตามแบคฮยอนทันแหละ
บางทีเหยื่อคนนี้ของชานยอล ก็ไม่ได้ตกยากอย่างที่ชานยอลคิด...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เดี๋ยวไว้วันหลังเค้ามาตอนะตัว วันนี้เค้าติดวันเฉลิม...
*มาเติมให้แล้วนะตัว~ อิอิ วันนี้ไม่มีวันเฉลิม...
ตอนนี้ไม่ค่อยมีสาระเลยเนาะๆ เนาะๆ แต่ตอนนี้มีความรู้สึกดีๆ -////- ตรงที่มีคนมาให้รีบต่อไวๆ มีกำลังใจมาแต่งต่อ เขินจริงๆนะเนี่ย ปริ่มเว่อร์!
ปล.เอ๊ะหรือสปอย.... ใครบอกเรื่องของฮุนฮานจบแล้ว ยังมีปม.. อีกเยอะมาก! ใครเดาถูกอย่างน้อย1เรื่อง เรามีรางวัลให้คือ......... คือ.... คือ.... คืออะไรอ่ะ.... ใครอยากได้อะไรบอกล่ะกัน เดี๋ยวไรเตอร์จะบอกว่าให้ได้เปล่า (ยกเว้นเรื่องเงินนะจ๊ะ)
เรื่องของชานแบคก็ยังไม่ได้เฉลยปมซักตอนเลยนี่หน่า... หว่าาาาาาาาาา~~
มาสปอยแล้วจากไป.... เจอกันใหม่ คาดว่าวันจันทร์ 555555555555555555 (ถ้ายิมคอมเพื่อนได้ก็อาจจะเสาร์-อาทิตย์)
บ๊ายบายค่าาาา~~
ความคิดเห็น