[EXO] Without Definition

ลำดับตอนที่ #2 : 01

ตอนที่ 01

"ท่านคริสครับ... นี่ใกล้ถึงเวลาที่คุณหนูฮวางจะลงเครื่องแล้วครับ "

 

เสียงของลู่ห่านบอดี้การ์ดที่ควบตำแหน่งเลขามือดีของอู๋อี้ฟ่าน หรือมีชื่อที่เรียกในวงการนักธุรกิจว่า คริสกล่าวเบาๆ พร้อมกับผายมือไปทางรถสปอร์ตคันหรูของเจ้านายที่เขาขับเอามาไว้ให้ ถึงอี้ฟ่านจะรวยขนาดจ้างคนขับรถได้เป็นร้อยๆคนได้อย่างสบายๆ แต่อี้ฟ่านไม่เคยวางใจให้ใครขับรถให้ตนนั่ง ชีวิตของเขาทั้งชีวิต.. จะไปฝากไว้กับมือของใครไม่รู้ได้ยังไง?.. 

 

อี้ฟ่านหันไปมองทางลู่ห่านก่อนที่จะพยักหน้ารับเบาๆ แล้วเดินขึ้นรถสปอร์ตคันหรูที่อี้ฟ่านคัดสรรมาอย่างดี ว่าสวยทั้งภายนอกและภายใน ความเร็วที่ไม่เป็นสองรองใคร ส่วนประกอบที่เป็นเหล็กหนาที่มีแข็งแรงและทนความร้อนไม่ติดไฟความปลอดภัยระดับสูง ทำให้อี้ฟ่านยอมทุ่มเงินมหาศาลให้กับรถสปอร์ตหรูระดับโลก ที่มีอยู่เพียงไม่กี่คัน และประกอบตามใบสั่งเท่านั้น

 

เมื่ออี้ฟ่านเริ่มออกรถ ลู่ห่านพร้อมบอดี้การ์ดของอี้ฟ่านอีกสามคน ก็รีบขึ้นไปนั่งบนรถเก๋งสีดำติดฟิล์มดำทึบ คอยขับตามอี้ฟ่าน และคอยระวังความปลอดภัยให้อี้ฟ่านอยู่ไกลๆ

 

เมื่ออี้ฟ่านถึงสนามบิน เขาก็เดินไปตรงผู้โดยสารขาออก แล้วยืนรอจือเถาอยู่ตรงนั้น ผู้คนภายในสนามบินมองมาที่อี้ฟ่านอย่างสนอกสนใจ อาจเป็นเพราะส่วนสูงที่มากกว่า 187 เซ็นติเมตร อาจจะเป็นเพราะผมสีทอง อาจเป็นเพราะหน้าตาที่หล่อเหลาราวกับปูนปั้น.. หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะคุ้นหน้าคุ้นตานักธุรกิจหนุ่มหน้าใหม่ไฟแรงแห่งศัตวรรษที่มักจะพบเห็นอยู่ตามหน้าจอทีวี กับหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจอยู่เสมอ

 

สาวน้อยสาวใหญ่พยายามที่จะสบตาและให้ท่าอี้ฟ่านอยู่ตลอดเวลา แต่อี้ฟ่านไม่คิดที่จะสนใจ

คนที่เขาเฝ้ารอมีเพียงฮวางจือเถาเพียงคนเดียวเท่านั้น

 

อี้ฟ่านยกมือขึ้นดูนาฬิกาเป็นครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้ และเริ่มกระวนกระวายเพราะนี่มันน่าจะถึงเวลาที่จือเถาควรจะออกมาจากเกตได้แล้ว ผู้โดยสารที่เดินทางมาเที่ยวบินเดียวกับจือเถาก็ออกกันมาจนหมด อี้ฟ่านเป็นห่วงคิดไปในด้านลบและอดตำหนิในใจไม่ได้ว่าตนไม่ควรให้จือเถานั่งเครื่องบินจากอเมริกามาถึงที่เกาหลีด้วยตัวคนเดียว ทั้งๆที่รู้ว่าจือเถากำลังอ่อนแอทั้งกายและใจที่รู้ว่าพ่อของตนเองป่วยหนัก จึงเรียกให้ลู่ห่านไปสอบถามพนังงานของสายการบินว่าจือเถาของเขาหายไปไหน? ทั้งๆที่คนของเขาที่ส่งไปคุ้มครองจือเถาที่อเมริกาโทรมารายงานว่าจือเถาขึ้นเครื่องไปเรียบร้อยแล้ว

 

เมื่อลู่ห่านได้คำสั่งดังนั้น จึงเดินไปติดต่อกับเคาท์เตอร์ของสายการบินที่จือเถานั่งมาให้ช่วยตรวจสอบให้หน่อย พนักงานของสายการบินให้ความร่วมมือกับลู่ห่านเป็นอย่างดี เพราะอู๋อี้ฟ่านเจ้านายของลู่ห่านนั้น มีหุ้นส่วนกับสายการบินนี้อยู่ถึง 30% 

 

"มิสเตอร์ฮวางจื่อเทาที่บินจากลอสเองเจอลิสใช่ไหมคะ? "

 

พนังงานสาวเอ่ยถามกับลู่ห่านขณะที่กำลังคีย์หาข้อมูลของฮวางจือเถาจากเครื่องคอมพิวเตอร์

 

"ใช่ครับ"

 

"เอ่อ มิสเตอร์ฮวางเป็นลมไประหว่างที่เครื่องกำลังแลนดิ้งค่ะ เราเลยส่งคุณฮวางไปที่ศูนย์พยายามของสนามบิน ตอนนี้ยังไม่ฟื้่นเลยค่ะ "

 

เมื่อได้ข้อมูลดังนั้น ลู่ห่านก็กล่าวขอบคุณสั้นๆแล้วรีบเดินไปหาเจ้านายของตนด้วยสีหน้าไม่ดี รับรู้ด้วยสัญชาติญาณเลยว่าพายุจะต้องมาลงที่สนามบินนี้อย่างแน่นอน

 

"คุณหนูฮวางเป็นลมระหว่างที่เครื่องบินจะลงครับคุณอี้ฟ่าน ตอนนี้นอนพักอยู่ที่ศูนย์พยาบาลของสนามบิน"

 

ลู่ห่านตอบเสียงเบา แล้วรีบหลบสายตาของอี้ฟ่าน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทันที ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงคุกกรุ่น

 

"อะไรนะ? จือเถาเป็นลม!! พวกนายปล่อยให้เป็นอย่างนี้ได้ยังไง ทำไมไม่มีใครคอยดูแลจือเถาอยู่บนเครื่องฮะ!! "

 

อี้ฟ่านอะลาวาดทันที ทั้งๆที่ตนเป็นคนสั่งให้คนของเขาที่คอยดูแลจือเถารออยู่ที่อเมริกา คอยจัดการข้าวของและเรื่องเรียนของจือเถา และปล่อยให้จือเถาบินเดี่ยวมาเอง เพราะไว้ใจสายการบินที่ตนถือหุ้นอยู่ และตั๋วของจือเถาก็เป็นตั๋วระดับเฟิร์สคลาส ลืมคิดไปถึงสุขภาพที่อ่อนแอของจือเถาที่อาจจะเป็นลมล้มพับไปได้ทุกเมื่อ

 

ลู่ห่านได้แต่ก้มหน้าไม่คิดจะเถียงผู้เป็นเจ้านายเพราะรู้ว่าเถียงไปก็ไม่มีประโยชน์ แล้วรีบก้มหน้างกๆแล้วเดินนำหน้าเจ้านายของตนไปที่ศูนย์พยาบาลของสนามบินทันที

 

เหล่าสาวน้อยสาวใหญ่ที่เคยมองอี้ฟ่านด้วยสายตาหวานเชื่อมทอดสะพาน เมื่อเห็นอี้ฟ่านตะคอกใส่เลขาตัวเล็ก และบวกกับหน้าตาถมึงทึงไม่รับแขกที่ทวีความรุนแรงมากกว่าเดิม ก็ล่าถอยไปแทบจะทันที

 

เมื่อเดินไปถึงศูนย์พยาบาลที่อยู่ไม่ไกลนัก คนที่เป็นห่่วงจือเถาและโมโหทุกๆสิ่งก็เดินเข้าไปหาจือเถาที่นอนอยู่บนเตียงทันที ไม่สนใจหมอและพยาบาลที่มองอย่างแตกตื่น ที่มีผู้ชายตัวสูงใหญ่อย่างกับยักษ์ปักหลั่น เดินเข้ามาในศูนย์ดุ่มๆไม่พูดไม่จา จนลู่ห่านต้องไปอธิบายว่าอี้ฟ่านเป็นผู้ปกครองจือเถา ที่เป็นห่วงจือเถามากถึงมากที่สุด

 

อี้ฟ่านมองไปบนเตียงที่มีร่างของจือเถานอนอยู่ ความรู้สึกมากมายตีกันอยู่ภายในอก

 

คิดถึง

 

เป็นห่วง

 

แสนสเน่หา

 

อยากปกป้อง..

 

อยากครอบครอง..

 

 

จือเถาโตขึ้นมากจากที่เขาเห็นครั้งล่าสุด.. ผิวขาวยังคงเนียนและส่งกลิ่นหอมทั้งๆที่ปราศจากน้ำหอมใดๆเหมือนเดิม แต่ใบหน้ากลับซีดเซียวและดูหมอง บริเวณดวงตาแดงคล้ำและปวมเป่งจากอาการอดนอนและจากการร้องให้อย่างหนัก..

 

จือเถาอดหลับอดนอนเพื่อทำวิทยานิพนธ์ให้จบจะได้รีบบินมาหาคุณฮวางที่่ป่วย

จือเถาอดหลับอดนอนอ่านหนังสือเพื่อจะได้สอบไฟนอลได้คะแนนเยอะๆเพื่อจะได้เกียรตินิยมมาอวดคุณฮวาง

จือเถาอดหลับอดนอนเพื่อทำเรื่องเรียนจบจะได้รับบินมาดูแลคุณฮวาง... 

 

..บินมาดูแลพ่อของตน

 

แต่มันไม่ทันแล้ว .. ไม่ทันแล้ว

 

คุณฮวางตายแล้ว.. 

 

เมื่อคิดถึงเรื่องคุณฮวางอี้ฟ่านจะพาลน้ำตาจะไหลมาดื้อๆ อี้ฟ่านสงสารคุณฮวางและจือเถาที่ไม่ได้เจอหน้าไม่ได้คุยกันไม่ได้สั่งเสียกันเป็นครั้งสุดท้ายในฐานะพ่อลูก..

 

ตอนแรกจือเถาจะกลับมาทันทีที่รู้ข่าวว่าคุณฮวางป่วยทั้งๆที่อยู่ระหว่างสอบไฟนอลครั้งสำคัญ ทั้งเขาและคุณฮวางเลยห้ามไว้ แล้วโกหกไปว่าคุณฮวางไม่ได้ป่วยเป็นอะไรมาก จือเถาทำท่าเหมือนจะไม่เชื่อ แต่ก็ต้องยอมเมื่อคุณฮวางยืนกรานให้จือเถาทำเรื่องเรียนจบให้เสร็จก่อนแล้วค่อยกลับมาเกาหลี

 

เรื่องมันก็มาแดงเมื่อคุณฮวางเข้าห้้อง ICU นักข่าวพากันประโคมข่าวกันให้วุ่นว่าคุณฮวางป่วยหนักอาการเป็นตายเท่ากัน อี้ฟ่านที่กำลังยุ่งๆเรื่องอาการป่วยจึงลืมเอาเงินไปปิดปากพวกนักข่าว จนเรื่องดังไปถึงแอลเอ จือเถาที่กำลังจะกลับมาเกาหลีอย่างชิวๆหลังเรียนเรียนจบ จึงรีบเลื่อนไฟต์บินกลับเกาหลีให้เร็วที่สุด แต่สุดท้ายก็ไม่ทันอยู่ดี

 

ร่ายกายของจือเถาที่ไม่ได้พักผ่อนแล้วยังต้องมาเจอเรื่องแย่ๆคงประท้วงว่าไม่ไหวแล้ว.. เลยทำให้จือเถาเป็นลมล้มตึงไปอย่างนี้

 

อี้ฟ่านกำลังจะเดินไปหาจือเทาที่นอนอยู่บนเตียง คิ้วเข้มๆที่ยุ่งอยู่แล้วขมวดหากันเข้าไปอีก เม้มปากเน้น อารมณ์เสียขึ้นมาเป็นเท่าตัวเมื่อเห็นหมอหนุ่มประจำศูนย์พยาบาล กำลังใช้ฝ่ามืออังไปบนหน้าผากของจือเถาเพื่อตรวจดูความร้อนภายในร่างกาย

 

ปรอทวัดไข้ก็มีทำไมต้องใช้มือมาอัง?

มือสกปรก.. กล้าเอามาโดนตัวจือเถาของเขาได้ยังไง

 

อี้ฟ่านเดินไปปัดมือของหมอคนนั้นออก แล้วมองหน้าอย่างเอาเรื่อง อี้ฟ่านลูบหน้าของจือเถาเบาๆ ก่อนที่จะหันไปถามหมอกหนุ่มที่ยืนตัวลีบทำตัวไม่ถูกอยู่ข้าๆเตียง 

 

เขาทำอะไรผิดเนี่ย ?

 

"จือเถาเป็นอะไร? ทำไมอยู่ดีๆก็เป็นลมไป ?​" 

 

อี้ฟ่าถามคุณหมอด้วยเสียงที่เครียดและแข็งกร้าว แต่มือที่ลูบหน้าของจือเถากลับอ่อนโยน

 

"คนไข้ขาดการพักผ่อนติดต่อกันเป็นระยะเวลานาน บวกกับอาการเครียด และไม่มีอาหารตกถึงท้อง รวมถึงอาจจะมีอาการช็อคจากอะไรซักอย่าง ร่างกายเลยช็อตและเป็นลมไป แต่ไม่เป็นอันตรายอะไรหรอกครับ ให้น้ำเกลือซักสองถุงแล้วให้นอนพักซักหน่อยก็คงจะฟื้นแล้ว "

 

แพทย์หนุ่มตอบรวดเดียวอย่างยาว เพราะกลัวผู้ปกครองหน้าดุของคนไข้จะถามอะไรขึ้นมาอีก .. น่ากลัว

 

อี้ฟ่านได้ยินดังนั้นเลยพยักหน้าเบาๆสีหน้าดูผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่จะอุ้มจือเถาแนบอก หมอหนุ่มคนเดิมเลิกลั่กก่อนที่จะเอ่ยค้าน 

 

"คุณจะทำอะไรครับ? คนไข้ต้องการการพักผ่อนนะครับ! "

 

อี้ฟ่านหันกลับมามอง เพียงแวบเดียวก่อนที่จะเดินออกไปจากศูนย์พยาบาล ร้อนถึงลู่ห่านคนเดิมที่ต้องเดินไปหาหมอที่กำลังตกใจและโวยวาย

 

"ขอโทษที่เจ้านายเสียมารยาทนะครับ แต่เรามีหมอประจำตระกูลอยู่แล้ว ขอโทษจริงๆนะครับ"

 

ลู่ห่านโค้งขอโทษแรงๆ แล้วรีบเดินตามเจ้านายที่อุ้มจือเถาแล้วเดินดุ่ยๆไปที่ลานจอดรถโดยไม่สนใจผู้คนที่มองตามด้วยความสนอกสนใจอย่างเห็นได้ชัด..

 

ก็ผู้ชายที่หล่อเหลาสูงชะลูด อุ้มผู้ชายหน้าสวยแต่ซีดเซียวที่กำลังหมดสติด้วยท่าเจ้าสาวน่ะ . .. 

มันน่าสนใจน้อยที่ไหนกันล่ะ?







PEANDA SAYS :
#ทำไมเหมือนจะดราม่า =[ ]= ไม่น่าาาา เรื่องนี้ตบจูบบบบบบบ
#ใครว่างกดโหวตให้ไรท์หน่อยสิ เห็นมันเป็น 0 % แล้วใจไม่ดีเลยอะ ._____.
#ฝากรีดเดอร์กดไลค์ให้ไรท์เตอร์หน่อยยย http://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=463615973691522&id=443707669015686&comment_id=4641875&notif_t=like  ของไรท์คอมเม้นที่เจ็ด ดิสเป็นดิสเป็นแพนด้าาาาา ถ้าได้ไรท์จะเอาช็อทฟิคที่แต่งเสร็จแล้วมาเซ่น รับรองแซ่บ!

∆ ( คูลิโอ้' ) 。