คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : ภาค 1 เล่ม 2: บทที่ 23: ข้อเสนอ (จบ) - 100%
“ันอยู่ในุ” เบลิะยับายลุึ้นยืน รอบัวเธอมีผู้หิอีนับสิบีวิ ่า็ใ้่วเวลาอยู่ับัวเอ
“ที่นี่เา พวอโ้เรียันว่าเป็นอสัว์” หิสาวนหนึ่ลืบลานเ้ามาอย่าน่าลัว เบลึ้อถอยห่าเพื่อเว้นระยะให้ที่และปลอภัย “ันไม่ทำร้ายเธอ”
เบลสัมผัสผนั มันเย็นยะเยือไปถึระูอเธอ นเธอ้อรีบัมือออมา พื้นที่เหนียวเหนอะหนะ และสปร ้าในมืนแทบะไม่มีแสลอผ่านเ้ามา แ่ยัีที่ห้อไม่เล็มานหายใไม่ออ
“เี๋ยวเธอ็ินเอ ลาืนหนาว ลาวันร้อน” หิผมำระโนึ้นไปเาะบนำแพอย่า่ายาย ราวับเธอเป็นมนุษย์แมมุม ลิ่มสาปอเธอลอยลุ้ไปทั่ว
“พวุเป็นอะไรันแน่” เบลเยิบหนีออมามาึ้น้วยวามหวาลัว
“ันเป็นมนุษย์ที่ถูฝึเพื่อเป็นนัล่า” หิผมำลานลมาามำแพที่เย็นเียบ ้านล่าเธอมีราน้ำุลึลไปในพื้นิน พวเธอใ้มันเป็นห้อน้ำเพราะมีน้ำไหลผ่านลอเวลา ปัหาือน้ำไหลไม่แรพอที่ะะล้าทุอย่าไป และูเหมือนนุมะไม่เยเ้ามาูแลทำวามสะอาุนี้เลย
หิผมำแลบลิ้นเลียน้ำที่้นทาึ่เป็นน้ำสะอา มันเป็นุเียวที่พวเธอะสามารถหาน้ำินไ้ในุสี่เหลี่ยมนี้ “นั่นพวอัน พวเธอแ่ละนมีวามสามารถในารล่า่าัน”
“ุื่ออะไร” เบลถามอย่าล้าๆ ลัวๆ
“ารันี้”
“พวุใ้เวทมนร์ไม่ไ้ั้นหรือ” เบลถาม้วยวามสสัย เธอเริ่มหวาลัวน้อยล แ่็ยัเว้นระยะห่าาพวมนุษย์นอื่นๆ นอนนี้เธอไปหลบอยู่ที่มุมห้อ
“เวทมนร์ืออะไร” หิราอีนโผเ้ามาแยเี้ยวอยู่รหน้าเบล เธอระโโหย้วยวามหวาลัว
“พวุไม่รู้ัเวทมนร์ั้นหรือ” เบลพึมพำ “ทุนที่อยู่ในเแนเฟมูลัสะ้อใ้เวทมนร์ไ้”
“เวทมนร์ืออะไร เแนเฟมูลัสืออะไร” หิผมำลืบลานเ้ามาใล้
“็อย่าเ่นแบบนี้” เบลพยายามะเรียทาอเธอออมาแ่ทันในั้นเธอ็รีร้อออมาอย่าโหยหวน เธอทรุัวลไปุมแน้ายอย่าเ็บปว เวลานั้นเอที่เธอสัมผัสไ้ถึวแหวนสีทอที่รัอยู่ที่แน้ายอเธอ “นี่มันอะไรเนี่ย”
“เวทมนร์ืออะไร” หิผมำถาม้ำ
“ันสามารถเสสิ่อไ้ามใปรารถนา ันสามารถสร้ามีพลัไ้” เบลพยายามอีรั้แ่มัน็เหมือนเิม เธอนอนะเียะายอยู่บนพื้น เธอร็สึเหมือนแน้ายเธอะไหม้้วยอำนาอะไรัอย่า
“เธอเป็นอะไรไป” หิรายื่นหน้าเ้ามาใล้
“ะ ันใ้เวทมนร์ไม่ไ้แล้ว” เบลบอ้วยแววาที่ื่นลัว
“็แน่อยู่แล้ว พวเราไม่รู้ัอะไรที่เธอเรียว่าเวทมนร์ แล้วเธอะรู้ไ้อย่าไร แล้วเแนเฟมูลัสืออะไร” หิผมำพยุเธอให้ลุึ้นมา
“เแนเฟมูลัสือินแนเวทมนร์ที่เป็นมิิู่นานับโลมนุษย์” เบลพยายามอธิบาย แู่เหมือนะไร้ผล พวเธอูเหมือนะไม่รุ้เรื่ออะไรเลย
“พวุถูัอยู่ที่นี่ั้แ่เมื่อไหร่” เบลเปลี่ยนเรื่อ
“ันถูัที่นี่ั้แ่เิ” หิราบอ
“ส่วนันสิบปี” หิผมำนับนิ้วให้เบลู “แ่ันลับำอะไร่อนหน้านี้ไม่ไ้เลย”
หิรายมือึ้นมาลูบผมาวๆ อเธอ ำไลแนสีทอส่อประายวับึ้นมา
“ุ็มีำไลทอ” เบลว่า
“ทุน็มีทั้นั้น มันเป็นสัลัษ์อนัล่า พวอโ้ว่าอย่านั้น” หิราบอ
“มันสวยีนะ” หิผมำเสริมะที่เธอโผไปที่ประูไม้อห้อั และมอผ่านลูรที่ๆ พวเธอะสามารถเห็นพวทหารอโ้เินรวารในบาเวลา
“แล้วพวนอื่นๆ ทำอะไรัน” เบลหันไปมอหินอื่นๆ ที่่าน่าทำานอัวเอโยไม่สนใเธอเลยแม้แ่น้อย
“พวนั้นำลัทำานให้อาิว” หิราบอ
ทันในั้นเอพวเธอ็ลุฮือึ้นมาแล้วพุ่ัวผ่านเบลไปที่ประูไม้ เบลถอยมาหลบอยู่ที่มุมห้ออี้าน ร้ามับประูไม้ พวเธอเลื่อนัวามสัาา และเพื่อินอาหาร
ในวินาทีถัมาทหารอเผ่าอโ้นหนึ่็โผล่มาที่ลูร เาสอถาผลไม้เ้ามาแล้วเทมันลมา ยัไม่ทันที่ฝนอาหาระถึพื้น พวมนุษย์ผู้ระหาย็แย่ันินนหม บาน็แ่เินว่าะไปแย่อาหาร ึอาศัยะายไปเ็บเศษน่าทุเรศอผลไม้ที่แเละบนพื้นินเป็นอาหาร อย่าเ่นหิรานนั้น
บานยัไม่อิ่ม็เลียพื้นที่ยัมีเศษอผลไม้อยู่เล็น้อย่อ พื้นที่ถูเหยียบย่ำไปมา เบลเบินหน้าหนี้วยวามสะอิสะเอียน เธอไม่เยิมา่อนว่านเอะ้ออยู่ในสภาพนี้
“ัน้อารุ้ผัอส สนิเอร์วนึ” เบละโนออไป่อนที่ทหารอโ้ะเินหนีาไป
“…” ไม่มีเสียอบาทหารอโ้ เาเินาไปอย่าเียบริบ
เ้าวันรุ่ึ้นมาถึ ารันี้ หิผมำที่เลื่อนไหวไ้เหมือนแมมุม ลานัวเ้ามาหาเบล เธอูมือำๆ ทั้สอ้าอเธอึ้นมา ในอุ้มืออเธอมีน้ำอยู่ำนวนหนึ่
“ินน้ำหน่อยไหม” หิสาวบอ
“ไม่เป็นไร่ะ อบุ” เบลบอปั แ่เธอเห็นมืออหิรา เธอ็แทบะเป็นลมอยู่แล้ว
รื รื รื
บานเลื่อนเหล็ล้า้านบน่อยๆ เลื่อนออเผยให้เห็นลูรั้นนอ แสแส่อเ้ามา้านในห้อั ทำให้เธอเห็นสภาพอมันไ้อย่าัเน พื้นที่เธอนั่อยู่เป็นพื้นินเหนียว และทุนล้วนมีำไลสีทอที่แน ไม่้าใ็้าหนึ่
“พวนั้นระุ้นพวเรา้วยารเปิแสอาทิย์แสนร้อนนั่น” ารันี้บอ เธอเยิบมาบัแให้เบล “ันว่าเธอไม่อบแนะ ูเธอะไม่เยถูแเลย้วย้ำ”
‘็ันเป็นอ์หินี่น่า’ เบลิ ‘ทำไมเรา้ออยู่ในสภาพอย่านี้้วยนะ บ้าะมั’
อาหารมื้อเ้านี้็ทำให้เบลำไม่อออีามเย แถมยัเลวร้ายว่าเมื่อลาืน เพราะที่ลูรเหนือหัวเธอ มีทหารอโ้สามนทิ้ผลไม้ เศษเนื้อที่แทบะเหลือแ่ระูำนวนหนึ่ลมา ฝนอาหารระแทพื้นินเหนียว แและระายไปทั่ว พวผู้หินัล่าเริ่ม่อยๆ ลานเ้ามาหยิบเศษอาหารเหล่านั้นไปิน พวเธอูไม่ระือรือร้นเหมือนเมื่อืน
“อาหารมื้อเ้าเป็นมื้อที่นินน้อยเพราะมันไม่อร่อย และอูะมีุภาพที่แย่ว่า” ารันี้บอราวับอ่านใเธอออ
เบลลอหยิบเศษผลไม้ึ้นมา มันเละและเหลว ูไม่ใ้ผลไม้ที่เนื้อแน่นเหมือนเมื่อืน ปีไ่็เป็นอที่ินเหลือ ‘พวนั้นล้าียัไมาเลี้ยัน้วยอาหารยะ’
เบลรู้สึโรธึ้นทุนาที เหลือเื่อที่พวอโ้ะปิบัิ่อมนุษย์อย่าไร้มนุษยธรรมเ่นนี้ โยเพาะเมื่อ้นพบว่าพวมันพร้อมะใ้นพวนี้เป็นนัล่า รวมถึัวเธอ้วย
เ้าวันนี้มีหินที่สามที่เ้ามาุยับเบล เธอนนั้นมีอายุราว 20 ปีแ่เินหลั่อมและัวผอมูบ
“ันื่อนาฟฟาี้ เป็นนัล่ามือหนึ่อเผ่าอโ้” เธอุยโว
“ันเบล เป็นนัเรียน” เบลพูเสียอ่อย
“ลอใ้นีู่ไหม สนุนะ” นาฟฟาี้ไม่สนใับารแนะนำัวอเบล เธอโยนลู่าไม้อันให่ ที่น้ำหนัเบาไปให้
“อเล่นหรือ”
“มันเป็นอาวุธ” นาฟฟาี้บอ
“ยัไ” เบลพลิูลู่าไม้อย่าละเอียแู่มันะไม่น่าะเป็นอาวุธนอาอเล่นธรรมา
“มันเป็นอาวุธ” นาฟฟาี้พูย้ำ เธอเอื้อมมือไปว้าลู่ามาามืออเบล ่อนะท่อนไม้ยาวบนลู่าลมา ไม้ที่ถูเหลานแหลมพุ่พรวออมาาปลายลู่า มันมเหมือนมี
“…” เบละลึ สำหรับเธอแล้วนพวนี้็เหมือนมนุษย์ธรรมา มีวามรู้สึนึิ ลา และมี่ามาว่าที่พวอโ้ะใ้พวเธอเป็นเพียแ่อาวุธ
ทันในั้นเอที่ทหารอโ้นนึเปิประู พวนัล่าั้ท่าพร้อมโมี ทหาร้าวเ้ามา เาูบเพลิึ้น และพวนัล่าเยิบถอยออไปในทันที …พวนั้นลัวไฟ!!!
้านหลัอทหารอโ้นนั้นมีายร่าอ้วนเินามหลัมา ริมฝีปาอนาฟฟาี้สั่น้วยวามหวาลัว
“เาเป็นใร” เบลถาม
“อาิว หัวหน้าเผ่าอโ้”
โรเรียนมหาเวท The Montello ภายในห้อพัสายแสั้นปีที่ 1 เ็มไป้วยบรรยาาศที่วนรู้สึอึอั แ่ละนแทบะไม่ไ้พูุยันเลย ทุๆ นเ็บัวอยู่ในโลส่วนัวอัวเอ มาโว์ที่พึ่ลับมาาารรัษาัว็เอาแ่นอนเล่นอยู่บนโฟา าุระ็นัุ่มมือมาโว์อยู่ลอเวลา ส่วนมาเรีย็เอาแ่อ่านหนัสือ
ารสนทนาส่วนให่ะเป็นอเอนโรและโอิมะ ที่พยายามุประเ็นารสนทนาึ้นมา แ่สุท้าย็้อหยุลแ่นั้น
“พรุ่นี้พวเราะไปเรียนันีไหม” เอนโรถาม
“นั่นสิ เราไม่เ้าเรียนมาหลายั่วโมแล้วนะ” โอิมะเสริม “พวนายว่าไ”
เียบ! ไม่มีเสียอบรับานอื่นๆ
ทันในั้นเอที่หน้า่าบานหนึ่เปิออ สายลมอ่อนๆ พัผ่านเ้ามา เรียทุสายาให้ับ้อไปที่หน้า่าบานนั้น
“ใรเปิทิ้ไว้” าุระพู หลัเียบมาเือบหนึ่ั่วโม
“ันเป็นนปิมันเอ เมื่อเ้านี้” มาเรียบอ
“แล้วมันเปิไ้ยัไ”
“ันเป็นนเปิมันเอ” เสียๆ หนึ่พูึ้น
พวเ็ๆ ถึับอ้าปา้าเมื่อร่าๆ หนึ่่อยๆ ลอยผ่านหน้า่าเ้ามา “รอศาสราารย์!!!”
โอมาร์ปัผมที่ยาวลมาปรา้าวาอเาออ วาแห่เทพสีเียวมรอเาส่อแสออมาเป็นระยะๆ เอนโรไม่รอให้โอมาร์ไ้ั้ัว เาพุ่ัวเ้าไปหาพร้อมเรียหอู่ใออมาอย่ารวเร็ว แ่เพียแ่โอมาร์สะบัมือร่าอเอนโร็ถูัระเ็นออไปที่มุมห้อ นสิ่อ่าๆ นล้มระเะระะ
“มีใระล้าอีไหม” โอมาร์แยเี้ยว
“ะ…” ฟราสพยายามะรีร้อ แ่็ถูโอมาร์ร่ายเวทสะไว้ไ้อี
“อะไรัน ทั้ๆ ที่ไม่มีทาแห่มนราแ่ลับใ้เวทไ้นานี้” สีล่าพึมพำ
“มีใรล้าอีไหม” โอมาร์ถามย้ำ
“หนวหูะมั” มาโว์บ่นอุบ ะยันัวลุึ้นมานั่บนโฟา พร้อมสร้าลูบอลน้ำแ็ไว้ในมือ
“ปาีนัหรือ” โอมาร์ยมือ้าวาึ้น ร่าอมาโว์็ถูยามึ้นมา้วย เาเหวี่ยมือไป้านหลัและร่าอมาโว์็ถูเหวี่ยามนทะลุหน้า่าออไป้านนอ มาโว์รีบสร้าบอร์น้ำึ้นมา่อนะทะยานหายไป
“วันนี้ันไม่อยาะให้ใร้อมาเ็บัวหลอนะ แ่บารั้มัน็เลี่ยไม่ไ้” โอมาร์บอ เาาแนทั้สอ้าออ ่อนะโบมันมา้านหน้า ร่าอเ็ทั้ 6 ถูวบุมให้มาหยุอยู่รหน้าเา
“แ ไอ้อาารย์ั่ว แทรยศมอนเทโร่ แมันเป็น…” โอิมะะโนอย่าสุทน โอมาร์ูมือึ้นและโอิมะ็ถูวบุมให้มาลอยอยู่รหน้าเา
“ันไม่อยาทำร้ายใร แ่มัน็ึ้นอยู่ับว่าพวเธอะรับฟัมันไหม” โอมาร์สะบัมือ ร่าอโอิมะลอยไประแทเ้าับประูห้อ
“แเอาเบลและเนไปไว้ที่ไหน” เอนโระโน
“ันไม่ไ้เอาัวพวเาไป ันอร้อ่วยนั่เยๆ แล้วรับฟั”
“อาารย์้อารอะไร่ะ” สีล่าถามึ้น เธอูะเป็นนัเรียนเพียนเียวในสายแสที่ยัเห็นนรหน้าเป็นอาารย์อเธออยู่เหมือนเิม
“ัน้อารวาม่วยเหลือ” โอมาร์บอ
“าพวเรานี่นะ แมันบ้าไปแล้ว” โอิมะปาเลือที่มุมปาออ
“ไปหานอื่นเถอะไป เราไม่้อาร่วยใรทั้นั้น” เอนโรเสริม
“และถ้ามันเี่ยวับทิโิ เน” สิ้นเสียอโอมาร์ นัย์าอพวเ็ๆ ็เบิว้าึ้นมาแทบะพร้อมๆ ัน มาเรียถึับละสายาาหนัสือ และับ้อมาที่โอมาร์
“มันเี่ยวอะไรับเน หรือว่าแอยาล้าแ้น นที่สามารถเอานะแไ้ ทั้ๆ ที่เป็นแ่เ็” โอิมะะโนใส่โอมาร์
“ันะพยายามวบุมอารม์อัวเอนะ” โอมาร์บอเสียเรียบ
“แ้อารทาแห่เทพใ่ไหม” เอนโรถาม
โอมาร์ลับไม่ไ้ฟัำถามอเอนโรแ่อย่าใ วาแห่เทพอเาส่อแสออมา ภาพ่าๆ ไหลทะลัเ้ามาในหัวอเา ่อนที่แสนั้นะับวูบล
“ุมอเห็นอะไร” สีล่าถามึ้นในทันที
“หายนะ วามาย ุบอโล ุบอเแนเฟมูลัส” เาบอพลาเหลือบมอนาฬิาอัวเอ
“เวลาที่ันะไ้อยู่ับพวเธอำลัะหมล ันะไม่ทำมันพลาเหมือนอนไปพบนายเทศมนรีระทรวเวทมนร์ ันะพลาไม่ไ้อีแล้ว ัน้อารวาม่วยเหลือาพวเธอ ไม่เียวับทาแห่เทพแ่อย่าใ” โอมาร์บอ น้ำเสียอเาแฝไป้วยวามริใ
“เาพูริ” มาเรียบอ ะพยายามอ่านสีหน้าและน้ำเสียอโอมาร์
“ั้นแ้อารอะไร” เอนโรถาม
โอมาร์เหลือบมอนาฬิาอีรั้ เาเยหน้าึ้น และรีบส่ระาษแผ่นหนึ่ให้าุระ
“ห้อัหมายเล 16 เผ่าอโ้” าุระอ่าน
“นี่อะไร” ฟราสถาม
“ที่อยู่อเนและเบล”
“เผ่าอโ้อยู่ที่ไหน” าุระถาม “ไม่เห็นะเยเอในแผนที่ที่เรียนาอาารย์ทีร่า”
“เผ่าอโ้เป็นเผ่าที่อยู่ในมิิู่นานับเแนเฟมูลัส และโล พวเธอ้อั้้นที่หมู่บ้านนแระ…”
โรม!!! อั๊!!!
ประูห้อถูระแท พร้อมับลำแสพลัที่ถูปล่อยออมาทันที มันพุ่มาัเ้าเ็มท้ออโอมาร์ ศาสราารย์เบอร์ิวเินเ้ามา “แมาทำอะไรที่นี่”
โอมาร์ุมท้ออเาอย่าเ็บปว เาถูเล่นานเ้าที่แผลเ่าเ็มๆ เารีบพึมพำอะไรบาอย่า่อนะหายัวไป ศาสราารย์ัฟันรอ เาพลาที่ะไ้ัวโอมาร์เป็นรั้ที่สอิ่อัน
“มันบออะไรับพวเธอ” ศาสราารย์ถาม
“เามาอวาม่วยเหลือ่ะ ศาสราารย์” สีล่าอบ
“เรื่ออะไร”
“ทาแห่เทพ” มาเรียโห เอนโรหันมามอมาเรียแบบไม่เ้าใ
“อืม” ศาสราารยพยัหน้า พลาหันไปหามาโว์ที่ยืนอยู่้าหลัเา “อบใเธอมานะ”
“รับ” มาโว์โ้ำนับ
“อ๋อ เือบลืมไป” ศาสราารย์ล้วเ้าไปในเสื้อลุมอเา พร้อมหยิบระาษึ้นมาแผ่นนึ “ผลสอบอย่าไม่เป็นทาารอพวเธอ”
ศาสราารย์ยื่นระาษให้พร้อมับใ้าถาเ็บวาห้อให้ลับมาเป็นระเบียบเหมือนเิม านั้นเาึเินออาห้อไป
หลัาที่ศาสราารย์ไปแล้ว เอนโระเ้ามาระิบถามมาเรีย “ทำไมเธอ้อโห ทำไมไม่บอวามริเาไป ว่าเาให้ที่อยู่อเนและเบล”
“อย่าบอนะว่าเธอเื่อำพูออาารย์บ้านั่น” โอิมะเสริม
“็ั้น และเา็บอว่าไม่ให้บอใร้วย”
“เาบออนไหนหรือ ันไม่เห็นไ้ยินเลย” าุระถาม
“่อนที่เาะหายัวไป เาพึมพำอะไรบาอย่า และเา็มอมาที่ันราวับเารู้ว่าันำลัอ่านปาเาอยู่ และมัน็ริๆ ันอ่านำพูอเา” มาเรียบอ “เาบอว่า ‘อย่าบอใร ทำามนั้น ่วยทิโิ เน ่วยโล ่วยมอนเทโร่’”
ไลออไปามอนเทโร่ ในอีมิิหนึ่ึ่เป็นมิิู่นานับโลและเแนเฟมูลัส ึ่เป็นที่ั้อเผ่าอโ้ ายร่าอ้วนำลัยืนอยู่่อหน้าเบล หิสาวผู้ามส่า
“อาิว” เบลมอสำรวั้แ่หัวรเท้า
“มาับัน” อาิวยื่นมือออไป
“ันไม่ไปไหนทั้นั้น นว่าแะบอว่า เนอยู่ที่ไหน” เบลย้ำประโยหลัอย่าัเน เธอั้ท่าเรียมป้อันเ็มที่
“หนูน้อย วิธีนั้นมันไม่ใ่วิธีที่าลาเท่าไรหรอนะ ราบใที่เธอยัมีไอ้นั่นอยู่” อาิวี้ไปที่ำไลที่แนอเธอ “ันเาว่าเธอเยลอทสอบ ‘เอ็์ เทมเพลส’ มาแล้ว รู้สึีไหม”
“แ ไอ้นเลว” เบลเร่พลัอเธอแ่็้อทรุลไปในทันที ำไลแนทำหน้าที่อมันอย่าสมบูร์แบบ
“มาับัน” อาิวบอย้ำ
“ไปับเาเถอะ ไม่เยมีใร่อ้านเาไ้” นาฟฟายี้พู
“ุมัวเธอ” อาิวสั่ สิ้นเสียอเาทหารพร้อมบเพลิ็เ้ามาับุมัวเธอ นาฟฟายี้ถอยห่าออมาเพราะบเพลิในมืออพวทหาร
“ถูอเธอนาฟฟายี้ ไม่มีใรหยุันไ้” อาิวบอทิ้ท้าย ่อนะเินาไป
“แะพาันไปที่ไหน” เบลถามะเินออมาาสถานทีุ่มั เธอึไ้เห็นว่าแท้ริแล้วทีุ่มัเป็นระท่อมอิยาวสุลุหูลุา ภายในมีอาารุมัะมีห้อัอยู่น้บร้อยห้อ แ่ละห้อมีหมายเลิเอาไว้
‘เธออยู่ห้อไหนันนะเน’ เบลิ
“ไปหาเพื่อนอเธอ ทิโิ เน ันะมอบ้อเสนอสุพิเศษให้พวเธอ”
To be continue...
ความคิดเห็น