คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 แรกพบ[ฉบับรีไรท์]
ตอนที่ 1 แรกพบ **ฉบับรีไรท์**
ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่ผมเหล่มามองนาฬิกาที่ข้อมือ
แล้วหันมองเก้าอี้ว่างข้างๆ ตัว
ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในห้องเรียนแต่ไอ้เพื่อนตัวดีของผมมันยังไม่โผล่มาสักคน!
“แซม!! ไอ้แซมม”
เหมือนจะมาแล้วแฮะ
"อะไร มีไร" ผมตอบอย่างไม่ได้สนใจอะไรมันเท่าไหร่นัก
กับไอ้เพื่อนสมองนิ่ม
ที่วิ่งร่าเข้ามาแล้วทำหน้าทำตาประมาณว่ากำลังมีเรื่องน่าตื่นเต้นรอผมอยู่
"แกรู้ข่าวยังวะ ที่ไอกิจมันจีบน้องม่อนเดือนศิลปกรรม"
ห๊ะ? ว่าไงนะ
ไอกิจจีบใครนะ ? โดเรม่อนเหรอ?
"ม่อนไหนวะ?" ผมถามไปอย่างงงๆ
ในขณะที่มันเองก็กรอกตาไปมาแล้วทำหน้าเซ็งๆ
"น้องม่อนไง ไอ้ม่อนอ่ะ!"
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ
มองหน้ามันแบบที่พยายามจะสื่อให้มันรู้ว่าถ้ามันยังไม่พูดให้ชัดเจนกว่านี้ผมจะเขมือบหัวมันซะตอนนี้แล้วนะ!
"ไอ้ม่อน เดือนคณะศิลปกรรมไง"
"ห๊ะ! ไอ้ม่อน ไอ้ม่อนอะนะ?" ผมขานรับเสียงหลง ผมฟังผิดไปรึเปล่าไอกิจ จีบผู้ชาย
แถมนั่นยังเป็นรุ่นน้องที่พวกเราต่างก็รู้จักกันดี บ้าไปแล้ว ต้องบ้าแน่ๆ
ไอ้มาร์คนี่มันก็หาเรื่องมาปั่นหัวผมได้ทุกวัน
"เออดิ ไอ้ม่อนเนี่ยแหละ แกไม่เชื่อฉันเหรอ?" ไอมาร์คพูดพลางทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆผม แล้วทำหน้าตาจริงจัง
อย่างที่ผมเองก็เริ่มคิดแล้วล่ะ..จะว่าไปสองคนนั้นมันก็ดูแปลกๆ
อยู่เหมือนกันนะช่วงพักหลังๆ..
เอ๊ะ
จริงสิ..นี่ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่นะ ผมรามินทร์ หรือที่ทุกๆ คนเรียกกันว่าแซม เรียนอยู่
ปี2 และค่อนข้างมั่นใจอยู่นะว่าผมน่ะหน้าตาดีโคตรๆ(?) ถึงแม้ว่าพวกเพื่อนๆ
มันจะชอบบอกว่าผมออกแนวน่ารักมากกว่าหล่อก็เถอะ ส่วนเพื่อนซี้ของผมก็มีอยู่สองคน
คือไอ้มาร์คที่มันค่อนข้างจะบ้าๆ บอๆ แต่มันเป็นพวกรักธรรมชาติมาก
เรียกได้ว่าถวายชีวิตให้ผืนป่าเลยล่ะ ส่วนอีกคนก็คือไอ้กิจ
ที่ไอมาร์คมันเพิ่งพูดถึงไปเมื่อกี้นี่แหละนะ สาวๆ
ทั้งมหาลัยค่อนข้างที่จะรู้จักพวกผมสามคนกันซะส่วนใหญ่ คงเพราะว่าหน้าตาหล่อๆ
ของพวกเราแหละนะ คึคึ
------------------------------------------------------------
ในที่สุดผมกับไอมาร์คก็ทำภารกิจลับสำเร็จคือการโดดเรียน วิชาประวัติศาสตร์ภาคตะวันตกได้สำเร็ และตอนนี้ผมกำลังมุ่งหน้าไปที่สนามฟุตบอลศิลปกรรม เพื่อไปหาไอเพื่อนรักอีกคน
อย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่าไอกิจเพื่อนผมมันเป็นนักฟุตบอลล่ะ มันแค่ไปหาเด็กน่ะครับ..
" ขยับเข้ามาได้มั้ย ขยับมาใกล้กัน "
เสียงร้องเพลงยียวนกวนประสาทดังมาจากที่ไหนสักที่
ให้ผมหันซ้ายหันขวาจนสายตาไปสะดุดกับกลุ่มเด็กวิศวะที่นั่งรวมกลุ่มกันเป็นโขยง และเพลงที่มันร้องจะไม่ได้ทำให้ผมสนใจอะไรมากนักหรอก
ถ้ามันไม่ได้มองหน้าผม..
"ว่าไงจ๊ะ น้องสาว อุ๊ย! น้องชายนี่"
“ฮ่าาา” เสียงหัวเราะดังลั่นที่มันเริ่มจะทำให้ผมของขึ้น..
ผมหันซ้ายหันขวามองหาเพื่อนข้างตัวที่ตอนนี้มันหายไปแล้ว!
ไอ้มาร์คมันหายไปแล้ว!!
เออ
ให้มันได้อย่างนี้สิไอ้เพื่อนบ้า!!
"อ่าวเห้ย แซมมาทำไรตรงนี้ ฉันบอกให้ไปรอสนามบอล” เสียงทุ้มๆต่ำๆ ที่ผมจำได้แม่นว่าเป็นเสียงของใคร หันไปทางต้นเสียง
ไอ้หนุ่มร่างสูง ชุดนักศึกษาที่ดูยับยู่ยี่เหมือนไปฟัดกับหมามา
แต่เดี๋ยวนี่ไม่ใช่เวลาที่ผมจะมาสังเกตชุดมันหรอกนะ!
"อ่าวกิจ แกรู้จักไอหน้าจืดนี่ด้วยหรอว้ะ?" ไอกิจเดินเข้ามาหาผมและเหมือนว่าไอ้รุ่นพี่หน้าหนวดคนนึง
ที่เป็นหนึ่งในคนที่แซวผมเมื่อกี้เดินมากอดคอมัน
"เอ่อ..เออ นี่แซมเพื่อนผม" กิจมันพูดอ้ำๆ อึ้งๆ มองหน้าผมกับไอหนวดนั่นสลับกันไปมาแบบงงๆ
เหมือนอยากจะถามว่ามีเรื่องอะไร แต่ที่ผมสงสัยคือทำไมมันต้องทำตัวอ่อนน้อมกับไอหนวดขนาดนั้นด้วย!
"หึ เพื่อนน่ารักดีนี่หว่า" รุ่นพี่หนวดนั่นมันตบไหล่กิจเบาๆ
แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะของมัน เหมือนว่าที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ไอกิจมันเลิกคิ้วใส่ผมก่อนจะกอดคอ พาผมเดินไปที่สนามบอล
นี่มันกะจะไม่ให้ผมพูดอะไรบ้างเลยสินะ!
"ไอหนวดนั่นใครวะ" ผมเงยหน้าถามไอกิจ
ที่กำลังทำตาหวานเยิ้มใส่สาวๆ บัญชี ต้องใช้คำว่าเงยครับเงย
ผมไม่ได้เตี้ยนะครับ แค่ตัวเล็กเฉยๆ ถ้าถามว่าเล็กประมาณไหน
เอาง่ายๆหัวผมต่ำกว่าคางมันแหละครับ
"อ่อ พี่รหัสฉันชื่อพี่ฟะ.....”
ผั๊วะ!!
“โอ๊ย!!" ฝ่ามืออรหันแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้ ไอมาร์คที่โผล่มาจากไหนไม่รู้
มาถึงก็ประทับมือลงกลางหลังไอกิจแบบที่ทั้งผมทั้งมันก็ยังไม่ทันตั้งตัว แถมยังทำให้ผมไม่ได้รู้ชื่อไอหนวดนั่นอีก ไอกิจหันไปมองไอมาร์คตาขวางแต่เหมือนว่าไอ้บ้ามาร์คมันจะไม่ได้สนใจเลยสักนิด
"อ่าวไอเปี๊ยก มาแล้วเหรอวะ"
ใครเป็นคนที่ต้องพูดคำนี้ห๊ะ!
แกแหละหายไปไหนมาไอเบื๊อก
"แกแหละหายไปไหนมาวะ...เออ...แล้วไอซีล่ะ"
ผมถามหาเพื่อนอีกคนที่ไอกิจมันพูดว่ามันมาที่นี่ก็เพราะไอซี แต่ผมมองหาไอซีเท่าไหร่ก็ไม่เจอ
คงจะไปติดสาวอยู่ที่ไหนสักที่ ไอซีนี่มันเป็นพวกรักเด็กครับ
ทั้งเด็กบัญชี เด็กนิติมันรักหมด เหอๆ
"ไอซีไปซื้อน้ำ" ผมสองคนพยักหน้า
แล้วก็เดินไปหาที่นั่งตามม้าหินอ่อนข้างสนาม แต่ไม่ทันที่ผมจะได้นั่งอย่างสบายใจ
สายตาเจ้ากรรมมันกลับไปเห็น.. ไอ้หนวดครับ!
ไอ้คนเมื่อกี้ที่มันนั่งหัวเราะผม!!
"เห้ยๆ ไอเปี๊ยกเนี่ย ชื่อไรนะ..แซมใช่ป่ะ?" มันพูดพลางชี้นิ้วมาหาผม อะไรใครเปี๊ยก ผมไม่ได้ชื่อเปี๊ยก!! ไอพวกเพื่อนผมนี่ก็รักผมกันจริงๆ พากันหัวเราะเยาะผมอย่างพร้อมเพียง
ไอ้มาร์คไอ้กิจหัวเราะพรืดออกมาแบบไม่เกรงใจกันเลยสักนิด!
"เออ แซมทำไม”
"เออ
เมื่อกี้พี่ขอโทษนะเว้ย แกล้งเล่นๆ" มันพูดแล้วเดินมานั่งข้างผม รอยยิ้มที่ดูอบอุ่นแปลกๆ
มันทำให้ผมรู้สึกขนลุกขึ้นมาซะแบบนั้น จะมามุกไหนก็ไม่รู้
ขอระวังตัวไว้ก่อนแล้วกันครับ
"เห้ยพี่ฟาร์ม พี่จะจีบเพื่อนผมเหรอพี่" ไอกิจเท้าแขนลงบนไหล่ไอหนวดนั่นแล้วพูดเสียงยียวนกวนบาทา
แต่ในที่สุดผมก็ได้รู้ชื่อไอหนวดนั่นแล้วล่ะ
"ไอนี่พูดแมวๆ เห็นแบบนี้ผมไม่นิยมคนแคระนะครับ” คำพูดที่เหมือนจะเป็นสิ่งที่ทำให้พวกมันพากันหัวเราะชอบใจ
โดยเฉพาะไอมาร์ค มันนั่งกุมท้องขำอย่างไม่เกรงกลัวว่าผมจะใช้เท้างามๆ
ยันมันลงไปที่พื้น!
"เฮ้ย ขำไรนักหนาวะ!" แล้วพูดขึ้นเสียงแข็ง
มองหน้าพวกมันแล้วพยายามทำสายตาดุๆ แต่ทำไมพวกมันต้องมองหน้าผมแปลกๆแบบนั้น...
"ขำ .. คน.....เเคระ! ฮ่าาาาาา" ระหว่างที่ไอพวกบ้ากับไอหนวดนั่นกำลังล้อผมอย่างสนุกสนาน
และเหมือนเป็นอีกครั้งที่สายตาผมไปสะดุดเข้ากลับผู้ชายร่างสูงที่ออร่าความหล่อแผ่กระจายมาแต่ไกล
....จมูกโด่งเป็นสัน ไปหน้าเรียวขาวเนียน
แถมยังตัวสูงแล้วมีกล้ามอีก นี่มันกินณเดชเป็นอาหารว่างรึไงวะ!
"ฟาร์มยื้มรถหน่อย" ไอหน้าหล่อเดินมาสะกิดแขนไอ้หนวดนั่น
แถมมันยังเหลือบมามองผมนิดๆ สงสัยผมจะจ้องหน้ามันมากไปหน่อย
มันเลิกคิ้วนิดๆแล้วพูดขึ้น
"อะไร?" ผมสะดุ้งนิดๆ
ไม่คิดว่ามันจะพูดถามออกมา ให้ผมได้แต่ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองแล้วทำหน้าเหวอๆ
"ห๊ะ ? เราเหรอ
อ้อเปล่าๆ" ผมมองซ้ายมองขวา ทั้งๆที่รู้อยู่ว่ามันก็หมายถึงผมนั่นแหละ
ผมก็ไม่รู้หรอกนะครับ ว่าตอนนี้หน้าผมมันเป็นแบบไหน ไอเพื่อนข้างๆผมมันถึงได้..
"หลงในความหล่อของมันแล้วดิน้องแซมม"
"ฮิ้ววว ฮ่าๆ" ไอมาร์คมันหันมาแซวผมแล้วตามด้วยเสียงเชียร์จาก ไอเพื่อนปากชิสุทั้งหลาย พอไอหน้าหล่อนั่นมันเดินควงกุญเเจรถออกไปพร้อมกับไอหนวด แล้วผมก็นึกอะไรขึ้นมาได้..
"เออกิจ ตอนนี้แกคบกับใครอยู่วะ" ผมถามแล้วแกล้งตีหน้าซื่อเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร
ไอมาร์คหันมาสบตากับผมอย่างรู้ทัน
"ตอนนี้เหรอ ก็ไม่ได้คบใครว่ะ มีแค่คุยๆ กันอยู่บ้าง"
มันพูดแสร้งหลบสายตาพวกผม มันคงคิดว่าพวกผมจับพิรุธมันไม่ได้งั้นสินะ เข้าทางแล้วสิ
ไอคุณเพื่อนเสร็จฉันแน่ หึหึ
"ใครวะ สวยป่ะ" ไอมาร์คแกล้งถามต่อเสียงนิ่งๆ
ส่วนไอคุณกิจมันก็อึ้งๆ อึนๆ ไปซักพัก ก่อนจะหันมาตอบ
"ไม่สวย... แต่น่ารัก" คำตอบที่ทำให้ผมกลั้นหัวเราะเอาไว้
นึกถึงภาพของหนุ่มน้อยตาโตๆ ตัวเล็กๆ พอๆ กับผม กับผิวที่ขาวอย่างกับสำลี..
"ชื่อ?" ไอมาร์คเป็นฝ่ายถามแล้วผมกับไอมาร์คหันมามองหน้ากันนิดๆ
ก่อนจะหันไปหาไอกิจ
"ถ้าฉันบอกแล้ว .. ห้ามล้อนะเว้ย" มันพูดแล้วก้มหน้าเขินๆ
แถมยังขโมยหลอดจากแก้วน้ำผมไปหักเล่น
ไอบ้านี่มันเป็นโรคเวลาเขินแล้วชอบทำลายข้าวของชาวบ้านน่ะครับ
"เออ พูดมาเร็วๆเหอะ" มาร์คพูดเสียงขุ่น
แบบที่ถ้าใครได้เห็นสีหน้าของไอกิจตอนนี้คงอดกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหว สีหน้าที่ดูเหมือนทำอะไรไม่ถูก พูดอะไรไม่ออก
ผิดลุคหนุ่มเพลย์บอยไปทันที
"เอ่อ .... น้องม่อน" ผมกับมาร์คตะลึงพอๆ กันถึงจะพอรู้บ้างมาแล้วบ้างเหอะ พอไอกิจเห็นพวกผมทำหน้าแบบนั้นมันก็คงตกใจนึกว่าโกรธหน้าถอดสีกลายเป็นคนละคน
"เห้ย ฉันไม่ได้จะปิดบังนะเว้ย แต่แค่ไม่ทีโอกาสบอก..”
"พี่กิจ"
แหม่ พูดปุ๊บก็มาปั๊บ
"อะอ่าว มาทำไรแถวนี้ล่ะม่อน”
ผมแกล้งถามออกไปทั้งๆ ที่ก็พอจะรู้อยู่บ้าง ผมกับเด็กนี่ รู้จักกันมาปีกว่าๆ
แล้วล่ะครับ พี่ชายของมันเป็นเพื่อนกับไอ้กิจไอ้มาร์ค
แต่ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าพี่มันคือใคร ไม่มีโอกาสได้เจอสักที
อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะหล่อสมคำร่ำลือรึเปล่า
"มาหาพี่ๆ เนี่ยแหละ" ม่อนพูดเสียงอ้อมแอ้ม ไอมาร์คก็เป็นฝ่ายพูด
"เอ้า มีไรก็พูดมาสิ"
"คือ..ม่อนมีเรื่องจะคุยกับพี่กิจน่ะครับ" น้องม่อนมันพูดแล้วก้มหน้าบิดไปบิดมา
ผมกับไอมาร์คยิ้มแบบชั่วร้ายให้กันแล้วค่อยหันไปทำหน้านิ่วพยักหน้าให้มัน สองคน
ไอ้กิจลุกขึ้นแล้วเดินกอดคอร่างเล็กๆ
ไป
รูปร่างที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดจนทำให้ผมเริ่มคิดว่าเวลาผมเดินกับพวกมันผมจะดูเตี้ยแบบนี้มั้ยนะ..
อ๊ะ แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมาคิดเรื่องนี้สักหน่อย
“มาร์ค
ตามไปดูกันดีมั้ยวะ”
“รออะไรล่ะ รีบไปสิ!”
เพื่อนผมเป็นคนดีใช่มั้ยล่ะครับ ฮึ
มันพูดแค่นั้นยังไม่พอ
จากที่คิดว่าอาจจะแย้งผมสักนิดสักหน่อย แบบคนที่ยังพอมีศีลธรรม แต่เปล่าเลย
มันพูดจบแล้วลุกขึ้นวิ่งไปทางที่ไอกิจกับไอม่อนเดินไป
แบบที่ขาสั้นๆของผมก็ต้องรีบวิ่งตาม
"โอ๊ย!" ไม่ใช่เสียงร้องของใครที่ไหน ผมนี่แหละ
ที่รู้สึกเหมือนจะวิ่งไปชนกับหลังใครเขาเข้า ดั้งที่ไม่ค่อยมีเหมือนจะยุบลงไปเล็กน้อย
ไม่ได้เวอร์นะครับ! มันเจ็บจริงๆ!
"โทษๆ" ผมเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียงที่มันพูดห้วนๆแล้วดันตัวผมออก
แล้วเหมือนว่าโลกมันช่างกลมซะเหลือเกิน ไปเจ้าของแผ่นหลังที่ผมดันเซ่อซ่าวิ่งชนเข้ามันคือไอหน้าหล่อเทพบุตรบนดินที่มาหาไอฟาร์มเมื่อกี้ไงครับ
"ชนแล้วหนีเหรอวะ"
ผมได้ยินเสียงไอ้บ้าหน้าหล่อนี่มันขำในลำคอ
ก่อนจะหรี่ตาลงนิดแล้วมองหน้าผมแบบกวนๆ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ผมของขึ้นขึ้น
"โทษทีมองไม่เห็น" มันพูดเสียงนิ่งจ้อง ทำหน้าตาหน้าหมันไส้
เออจริง! มันหล่อแต่ทำพูดจาหมาไม่รับประทานแบบนี้ก็โดนทีนได้เหมือนกันนะ!
หึ
มันประเมินผมต่ำเกินไปแล้ว!
ปั่ก!!
"โอ๊ยย!!!!" มันร้องด้วยความเจ็บปวด
แล้วทรุดลงไปนั่งกับพื้น จนคนที่เดินผ่านไปมามองจนเหลียวหลัง
สงสัยล่ะสิว่าผมทำอะไรมัน ผมไม่ได้ทำอะไรแค่เอาเข่ากระแทกน้องน้อยมันไปทีนึง แล้ววิ่งหนีออกมาอย่างไม่คิดชีวิต แน่ล่ะ ใครจะอยู่ให้โง่ล่ะครับ!~
….. เล่นกับใครไม่เล่น! มาเล่นกับนายรามินทร์!!
-อัศวินดาบชมพู-
100%----------------------------------------------------------100%
ฉบับรีไรท์
สวัสดีค้า นักอ่านที่น่ารักทุกท่าน
ตอนนี้ก็เป็นตอนแรกเนาะ
ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านกันนะคะ ยังไงก็ติชมกันได้เลยน้า ^^
ความคิดเห็น