คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : คาบเรียนที่ 13!! ฮิบาริ เคียวยะ ปะทะ สัตว์กินพืชและเนื้อ!!
ซาวาดะ สึนะโยชิ เข้าปะทะกับฮิบาริ เคียวยะด้วยท่อนฟาคนละข้าง
!!!!!?
“ยังอ่อนหัดอยู่นะเคียวยะ”
ด้วยรอยยิ้ม….
.
.
.
.
ที่ทำให้ฮิบาริ เคียวยะขนลุกเกรียว!
นี่มันคืออะไร?
เคียวยะไม่เข้าใจสถานการ์ณตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว
อาจาร์ยที่เรียกได้ว่าเป็นกากเดนของโรงเรียน เป็นส่วนหนึ่งของคราบสกปรกที่ทำให้นามิโมริตกต่ำลง...กำลังรับทอนฟ่าของเขาแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน!
ทำไมสัตว์กินพืชที่เป็นจุดต่ำสุดของห่วงโซ่อาหารถึงกำลังต่อกรกับสัตว์กินเนื้อที่อยู่เหนือสัตว์ทุกตัว!?
เขากดแขนลงไปจนทอนฟ่าทั้งสองถูกกดไปอยู่ตรงหน้าอาจารย์หนุ่ม----ที่สะบัดมันไปด้านข้างแล้วเหวี่ยงมันกลับมาปะทะกันอีกครั้งแทบจะทันที!
โดนที่ไม่เปิดโอกาสให้คนที่ถนัดใช้ทอนฟ่าได้ประโยชน์ไป?
แรงน้อยกว่าสมเป็นสัตว์กินพืช
แต่เร็ว...
ฮิบาริมองผ่านทอนฟ่าทั้งสองที่กำลังปะทะกันไปยังใบหน้าที่ดูเหมือนกำลัง…
มีความสุข? ตื่นเต้น? คาดหวัง?
??????
ท้าทาย…..?
สัตว์กินเนื้อหนึ่งเดียว? เลิกคิ้วสลับกับขมวดมันแน่นเป็นปมอย่างตัดสินใจไม่ได้
นี่มันหมายความว่ายังไง?
นี่คือตัวจริงของ ซาวาดะ สึนะโยชิ..?
ไทรเดนท์ ชามาลเป็นคนตรวจร่างกายและรายงานผลมา...ถ้าหากว่าไม่ใช่ตัวจริงก็ไม่น่าจะรอดกลับมาจากโรงพยาบาลได้…
หรือว่าจะเป็นสัตว์กินเนื้อจำพวกเสือหรือแมว...? ถ้าหากไม่ไปแหย่หนวด กัดหาง หรือหิวขึ้นมาก็จะไม่จู่โจมงั้นเหรอ?
ถึงจะไม่อยากยอมรับแต่เขาก็ไปจู่โจมอีกคนระหว่างที่กำลังกินข้าวอยู่...ซึ่งก็นับว่าเสียมารยาทไม่น้อย
“หึม!”
เคียวยะผ่อนแรงที่ปะทะกันอยู่ที่แขนแล้วกระแทกอีกฝ่ายออกไปให้เสียหลักก่อนจะกดตัวลงกับพื้นเพื่อวาดเท้าออกไปสกัดให้เจ้าสัตว์กินพืช----? ตรงหน้าล้มลง มือก็เหวี่ยงทอนฟ่าในมือให้แทนที่มันจะแนบติดกับแขนกลับกลับด้านยืดออกไปข้างหน้าเพิ่มระยะโจมตีให้เขาไล่ตามเป้าหมายได้มากขึ้น---
แต่ดูจากเห็ด สาหร่ายหรืออย่างอื่นที่เกลื่อนพื้นแล้วก็เป็นสัตว์กินพืช…?
แต่ไข่ก็ถือว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่หากได้โอกาสก็จะเติบโตเป็นสัตว์
ถ้างั้นก็เป็นสัตว์กินเนื้อ?
แล้วทำไมกินพืช?
แต่มันกลับเหมือนกับว่าเจ้าสัตว์ไม่ทราบสายพันธุ์นี่รู้อยู่แล้วว่าเขาจะทำอะไรและกระโดดหลบขาเขาไปด้านหลังพร้อมกับที่หลบทอนฟ่าที่พลาดเป้าไปเพียงแค่ถากๆเท่านั้น
มัน--ซาวาดะขมวดคิ้วเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง---
ก่อนจะยิ้มเผล่แล้วกระโจนเข้าใส่เขา--
ด้วยรอยยิ้มนั่นอีกแล้ว…
แล้วทำไมมุมปากของเขาถึงได้กระตุกขึ้นเบาๆเหมือนอยากจะ...ยิ้ม..ตาม…….?
ฮิบาริตวัดขาข้างเดิมกลับมาแต่ก็ถูกทอนฟ่าในมืออีกฝ่ายยกขึ้นกันจนเขาต้องกัดฟันกรอดเพื่อไม่ให้เสียงในลำคอของเขาเล็ดลอดออกไปตอนที่เข่าปะทะเข้ากับเหล็ก--
เขาเผลอหลับตาไปเสี้ยววินาทีนึง---เพื่อลืมตามาเจอรอยยิ้มกริ่มแบบต่อหน้าต่อตา
“ช้านะเคียว---”
ก่อนที่เขาจะตั้งสติได้แล้วฟาดทอนฟ่าไปที่หัวของอีกฝ่ายเข้าเต็มๆจนซาวาดะกระเด็นออกจากตัวเขาไปสองสามเมตร
ฮิบาริขมวดคิ้วตำหนิตัวเองที่ปล่อยให้ถูกเข้าใกล้ถึงขนาดนั้นพร้อมกับที่ทอนฟ่าอีกข้างกระแทกลงกับพื้นเรียกความสนใจอยู่ข้างๆตัวเขา
“จำเป็นต้องฟาดแรงขนาดนั้นมั้ยเนี่ยเคียวยะ---”
เขามองอีกฝ่ายกุมหัวของตัวเองที่ค่อยๆมีเลือกไหลออกมาท่วมไปครึ่งหน้าและหยดลงกับพื้น
เคียวยะ?
เข่าของเขายังใช้งานได้แต่อีกฝ่ายที่ถึงจะดูมึนๆแต่ก็สะบัดหัวลุกขึ้นมาพร้อมๆกับเขา...รอยยิ้มนั่นโค้งลงเล็กน้อยแต่ก็ดูเหมือนจะไม่แคร์เรื่องเลือดแม้แต่น้อย
ริมฝีปากของฮิบาริกระตุกขึ้น
ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าไอ้ความรู้สึกตอนที่เห็นรอยยิ้มนั้นครั้งแรกนั่นคืออะไร
ความตื่นเต้น?
มันรุนแรงกว่านั้น…
กรรมการคุมกฏหนุ่มคว้าทอนฟ่าทั้งสองขึ้นมาแล้วมองอีกฝ่ายอย่างใจจดใจจ่อ
ดูเหมือนว่าหมอนี่จะไม่ใช่สัตว์กินพืชแล้ว
เพราะไอ้ความรู้สึกนั่นมัน---
ฮิบาริมองนิ้วที่กระตุกยิกๆเชิญชวนให้เขาเข้าไปขย้ำให้ตายแล้วกระโจนเข้าใส่อย่างไม่คิดลังเล
สนุก!!! เจ้าสัตว์ประหลาดนี่กำลังสนุก!!
เหมือนกับเขา!
เคียวยะแสยะยิ้มแล้วฟาดทอนฟ่าเข้าใส่แบบไม่ยั้ง
มันทั้งโดนเป้าหมายและไม่โดน แลกกับที่เขาถูกทั้งเตะและต่อยสลับกัน
ความสนุกที่เข้าขั้นกระหายเลือด
รอยยิ้มที่แมชกันถูกหมัดของอีกฝ่ายกระแทกเข้าใส่จนหน้าหัน
แต่มันกลับไม่มีท่าทีจะหุบลงเลย
เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทอนฟ่าหายไปตั้งแต่เมื่อไร
พอมารู้ตัวอีกทีเขาก็กำลังทั้งต่อยทั้งคร่อมเจ้าสัตว์ที่ไม่ยอมเชื่อฟังและกำลังดิ้นรนหาทางหนีพร้อมกับสู้ไปด้วยอย่างไม่ลดละ
แต่จะยังไงฮิบาริรู้จากสัมผัสว่าคนตรงหน้าไม่ได้อยู่ในสภาพสมบูรณ์ตั้งแต่แรก
สภาพร่างกายอย่างมากที่สุดก็แค่สี่ส่วนจากปกติ
และกล้ามเนื้อบู้บี้แทบไม่มีที่เสียไปกับการนอนโรงพยาบาล
แต่แรงจากหมัดและการเตะนั้นก็ไม่ได้ถือว่าอ่อนแอเลยซักนิด
คงเป็นเพราะใช้วิธียืนหรือปล่อยหมัดที่ถูกต้องและการฝึกฝนอย่างหนัก…
แล้วถ้าเขาเต็มร้อยหล่ะ? ถ้าร่างกายและจิตใจเต็มร้อยหล่ะ?
“...!!!!”
เคียวยะแทบคำรามออกมาอย่างโกรธเกรี้ยวเมื่อเเขนของเขาถูกกัดจนจมเขี้ยว
กล้าดียังไงถึงได้กัด!!
คนที่ต้องยอมก้มหัวให้ไม่ใช่เขา!!
ฮิบาริสลัดแขนตัวเองออกจากปากสึนะจนเลือดกระเซ็นไปทั่วแล้วจับผมสีน้ำตาลที่เกรอะกรังจนบางส่วนกลายเป็นสีดำโขกลงกับพื้น!
เขายังไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายเป็นสัตว์ประเภทไหน
เป็นทั้งสองอย่างเหมือนพวกหมี...หรือแร็กคูนงั้นเหรอ? ที่กินทั้งเบอร์รี่และปลา?
แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นจ่าฝูง!!
“จำนนซะ”
ไม่ใช่จะขย้ำให้ตาย….
แต่ถ้าไม่จำนนเราได้เห็นดีกันอีกแน่
เสียงหอบหายใจดังไปทั่วสวนซากุระเล็กๆหลังโรงเรียนแห่งนี้
หนึ่งหายใจรุนแรง
อีกหนึ่งหายใจรวยริน
สัตว์กินเนื้อมองสัตว์ประหลาดตรงหน้าที่มีสายตาเลื่อนลอยแล้วกระตุกยิ้ม
มือยึดเข้ากับคางของอีกคนแล้วเชิดมันไปด้านข้าง...มองหาจุดที่เหมาะสมกับการกัดให้จมเขี้ยวเพื่อประกาศว่าใครเป็นผู้เหนือกว่า...
“....”
เสียงขู่หรือคำพูดไม่ได้สรรพเหมือนยังไม่ยอมจำนนแต่โดยดีก็ทำให้เจ้าของผมสีดำที่อยู่เหนือกว่าตาลุกวาว
มือที่ดื้อด้านพอๆกับเจ้าของทั้งจิก ดันและข่วนแขนเขาซ้ำเข้าที่เดิมที่ถูกกัดและสร้างแผลใหม่ให้ฮิบาริไม่หยุด
แต่สัตว์กินเนื้อหนุ่มหาได้สนใจเรื่องเล็กๆน้อยๆนั่นไม่?
เขามองเหยื่อที่ได้มาโดยยากของเขาอยู่เนิ่นนานด้วยสายตาพอใจ…….ก่อนจะปล่อยคางเขาเพื่อดึงร่างอีกคนตามเขาขึ้นมาเมื่อเขาลุกยืนขึ้น
แล้วเอาอีกคนพาดบ่า(จนเซแถ่ดๆจนเกือบพากันล้มคว่ำ)กะเพลกเดินตรงไปที่ห้องรับรองที่สองหรือที่เรียกกันว่าห้องกรรมการคุมกฎนามิโมริ
ไว้ค่อยประกาศความ...เป็นเจ้าของ? เหนือกว่า? ตอนที่อีกฝ่ายมีสติมากกว่านี้แล้วกัน…
เจ้าของผมสีดำสะดุดกึกเมื่อมือของคนที่อยู่บนบ่ายังไม่เลิกราและกำลังใช้เล็บครูดไปตามหลังและแผลของเขา…อย่างไม่ลดละ…
“...เจ้าสัตว์กินพืชและเนื้อดื้อด้าน...”
182718271827182718271827182718271827
ต้องบอกว่าคุซาคาเบะแถมคงหน้านิ่งๆไว้ไม่อยู่เมื่อเห็นสภาพของกรรมการคุมกฏหนุ่มที่ยับเยิน...และร่างที่ถูกกองไว้บนโซฟา…
นั่น...หรือว่าจะเป็นอาจารย์ซาวาดะ?
ตายแล้ว…? เอาศพกลับมาเป็นที่ระลึกการฆ่าครั้งแรก...งั้นสินะครับคุณฮิบาริ?
แต่เขายังไม่ทันได้พูดแสดงความยินดีที่การฆ่าครั้งแรกสำเร็จลุล่วงและถามว่าจะให้กำจัดศพหรือเก็บไว้ยังไงดี…
“คุซาคาเบะ”
เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะมองไปที่หัวหน้ากรรมการคุมกฏที่ยังไม่ยอมละสายตาออกจาก...คนบนโซฟา
“ครับคุณฮิบาริ?”
“รักษา”
“เข้าใจแล้วครับ...จะให้เรียกรถพยาบาลหรือว่…”
“ที่นี่”
“รับทราบครับคุณฮิบาริ เชิญใช้กล่องปฐมพยาบาลอันนี้ก่อนเลยครับ ผมจะไปเอากล่องอีกอันในห้องพยาบาลมารักษาอาจารย์ซาวาดะเองครับ”
“ทอนฟ่า”
“อันสำรองอยู่ในลิ้นชักครับ อันปกติจะไปรับมาทำความสะอาดเดี๋ยวนี้ครับ”
“หึม”
คุซาคาเบะโค้งหลังจากที่หัวหน้าของเขาตอบรับแล้วออกจากห้องมา
“อิชิดะ พาคนไปหาสถานที่ที่คุณฮิบาริต่อสู้แล้วจัดการให้เรียบร้อย”
“ครับ”
“โยมุ ถ้าอิชิดะหาทอนฟ่าของคุณฮิบาริเจอแล้วเอาไปทำความสะอาดให้ดี”
“รับทราบครับผม”
“ทาคาดะไปเอากล่องปฐมพยาบาลชุดใหญ่จากห้องพยาบาลมา”
“เดี๋ยวนี้เลยครับ”
หลังจากสั่งการเสร็จคุซาคาเบะ เท็ตสึยะก็ลูบหน้าตัวเองแรงๆ…
บางทีเขาก็ไม่เข้าใจคุณฮิบาริเลยจริงๆ…
Kusa 18 27 Kusa 18 27 Kusa 18 27 Kusa 18 27
คุณ เคิร์ส ใจเย็นๆนะค่ะ แต่แอบขำที่ สไลด์มาก้มลงกราบ ฟฟฟฟ555555+
ขอบคุณทุกคนนะค่ะที่ยังคงรอและสนุกไปกับเฟียนะคะ! ขอลาหายไปอีกสิบปีละค่---
ความคิดเห็น