คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : คาบเรียนที่ 14!! ถ้าขย้ำแล้วรอยหายไป...?
คาบเรียนที่ 14 !! ถ้ากัดแล้วรอยหายไป...?
สึนะรู้สึกตัวขึ้นเมื่อถูกปลดกระดุมเสื้อออก
เขาหายใจกระตุกไปชั่วครู่พร้อมๆกับมือของใครซักคนที่หยุดลง….
ไม่...ไม่ใช่คนสนิทของเขา
ถูกลักพาตัว?
ศัตรู?
ไม่...เป็นคนที่เคยคุ้นเคย...แต่ตอนนี้ไม่ใช่มิตรโดยตรง
ก่อนที่ร่างที่นอนอยู่จะทำเหมือนกับยังหลับอยู่ต่อไป
เขาได้ยินเสียงคนผ่อนลมหายใจใกล้ๆก่อนที่มือนั่นจะค่อยๆถอดเสื้อเขาออกแล้วกดไปตามตัวย้ำๆแถวๆซี่โครงที่ทำให้เขาซี้ดปากด้วยความเจ็บ--
ซี่โครงเขาหัก? ไม่เขายังหายใจได้ปกติไม่สั้นไม่ติดขัด ถึงจะเจ็บไปทั่วแต่อย่างมากก็คงแค่ร้าว..
ทำไมเขาถึงซี่โครงร้าว?
มือหยาบจากการขัดเกลา...เคนโด้เหรอ? ดาบ? ทำอะไรบางอย่าง...จากกลิ่นยาฆ่าเชื้อที่โชยมาแล้วก็คงพึ่งเปิดขวดไป...ตามด้วยเสียงพลาสติกถูกฉีกแล้วเสียงตัดอะไรบางอย่างด้วยกรรไกร
รักษาแบบคนทั่วไป..? หน่วยอรุณไปไหน?
เรียวเฮหล่ะ?
.
.
.
.
.
.
อ่า...ตายไปหมดแล้วงั้นเหรอ…
สึนะผ่อนลมหายใจแล้วพยายามผ่อนคลายตัวเองลงเพื่อให้รักษาได้ง่ายขึ้น
ไฟนภาแทบไม่เหลือเลย อย่าพึ่งให้รู้ว่าได้สติดีกว่า
ช่วยไม่ได้...แต่ที่นี่มันที่ไหน?
นอกจากกลิ่นเครื่องปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้วยังมีกลิ่นเลือด หมึกปากกา..เอกสาร เหล็ก...
เป็นกลิ่นที่ชวนให้คิดถึงจนคนที่นอนอยู่เผลอวูบไปครู่นึง รู้สึกตัวอีกทีมือคู่นั้นก็หายไปแล้ว
กลิ่นยาจางลงไปจนได้กลิ่นจางๆของน้ำยาขัดอาวุธ ลม...ซากุระ..
ไม่ได้อยู่ในฐานใต้ดิน
ทำไมกลิ่นเหมือนกับ---
สึนะค่อยๆลืมตาขึ้นมาเจอกับพนังที่ห้องที่ตรงกับกลิ่นที่เขาได้รับ...สายตากวาดมองไปรอบๆโดยที่ไม่ขยับตัว---
ภาพลวงตา?
ช่างเถอะตอนนี้ต้องออกจากกับดักนี่ให้ได้ก่อน
วองโกเล่รุ่นที่สิบหมุนตัวลุกขึ้นแล้วพุ่งตัวไปที่ทางออกที่ใกล้ที่สุดทันที!
เพื่อพบกับการถูกตะครุบจับจากด้านหลังโดยคนที่รู้ว่าเขาตื่นมาตั้งแต่แรกแล้ว
ฮิบาริเลิกคิ้วแล้ววางปากกาลงเมื่อได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอสะดุดไป...สายตาจับจ้องมองไปที่ผมสีน้ำตาลที่ไม่ได้ขยับเขยื้อนของคนบนโซฟา
ตื่นแล้ว?
ตัวฮิบาริเองนั้นสงบลงหลังจากที่เขาชนะซาวาดะกลับมาตามคาด…
และตอนนี้กรรมการคุมกฎหนุ่มก็กำลังให้ความสนใจ….เหยื่อ? ฮึม...รางวัล? ของเขาที่กำลังแกล้งตายอย่างสนใจ...มือทั้งสองเลื่อนไปหยิบทอนฟ่าสำรองออกมาเตรียมอย่างไร้สุ่มเสียง…
ก่อนที่ร่างของคนที่นอนอยู่จะสลัดตัวออกจากโซฟาเพื่อพุ่งไปที่ทางออก! เหมือนกับว่าซี่โครงไม่ได้ร้าวหรือเจ็บหนัก!
ซึ่งฮิบาริก็คาดการ์ณไว้แล้ว..
สัตว์ที่จนตรอก...ต้องคุมให้อยู่
เขากดหลังอีกคนลงกับพื้นอย่างไม่ใส่ใจ...พร้อมๆกับไขว้แขนอีกคนมาไว้ข้างหลังให้จับได้ง่ายๆ--
แต่ก็ยังจะถูกโจมตีด้วยขาที่มีจุดประสงค์จะให้เขาหันไปสนใจและปล่อยมือ…
แน่นอนมันไม่ได้ผล
แต่เขาก็กดขาทั้งสองของเจ้าสัตว์กึ่งไม่รู้จักยอมแพ้นี่ลงด้วยน้ำหนักจากขาของเขาอยู่ดี
สายตาเกรี้ยวกราดที่ถ้ามองไม่ผิดสาดแสงสีส้มร้อนแรงขึ้นมาแว่บนึง--ก่อนจะดับไปเป็นสีน้ำตาลเมื่อเห็นว่าคนที่กดเขาลงเป็นใคร..
สายตาตกใจก่อนจะรับรู้สถานการ์ณขึ้นมา
กำลังแยกเขาจากใคร…?
หรือยังไม่ยอมรับว่าเขามีตำแหน่งสูงสุดและเป็นผู้นำของสรรพสัตว์ในนามิโมริ?
...ถูกกดลงถึงสองครั้งแล้วถึงจะไม่รู้ว่าเป็นสัตว์แบบไหนแต่ก็ควรจะเข้าใจได้แล้วว่าเขาใหญ่ที่สุดในอาณาเขตนะ
เคียวยะงับริมฝีปากอย่างเคืองๆนิดหน่อยที่ต้องมาทำเรื่องยุ่งยากแต่ตอนนี้ก็ใจเย็นพอที่จะให้สึนะตีความสถานการณ์
กัดให้จำนนเลยดีมั้ย?
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ...ก่อนที่ร่างที่ถูกกดลงกับพื้นจะเข้าใจอะไรขึ้นมาแล้วเลิกขัดขืน…
กว่าจะยอม--
ทำตัวยุ่งยากมาตั้งแต่แรกและยังคิดจะหนี...
หรือจะเข้าใจว่าเพราะแพ้เลยต้องออกจากฝูงไป?
“ไม่อณุมัติ”
ซาวาดะแพ้และเขาได้ครองตำแหน่งจ่าฝูงต่อ เพราะงั้นลูกฝูง(?)อย่างเจ้าสัตว์กึ่งนี่จะอยู่หรือจะไปก็ต้องอยู่ในอาณัติของเขาเท่านั้น
ไม่มีอะไรมากหรือน้อยกว่านั้น
ที่นี้ก็เชิดคอจำนนต่อเขาซักที
ฮิบาริก้มลงไปเพื่อจะกัดคอของอีกคนแสดงอำนาจ--
“จะทำอะไรนะเคียว...ฮิบาริคุง?”
เจ้าของผมสีดำที่กำลังจะฝังเขี้ยวลงบนหลังคอน่าขย้ำชะงักลงแล้วมองตอบกับดวงตาสีน้ำตาลที่เหลือกกลับมาพร้อมคำถาม--
กลับไปเรียกอย่างสุภาพมากขึ้นนิดหน่อยเพื่อแสดงความเคารพงั้นเหรอ?
แต่ยิ่งมองหาความกระหายการต่อสู้เมื่อตอนก่อนหน้านี้...ก็ยิ่งหาไม่เจอ...
แปลว่ายอมแล้ว?
ถ้าอย่างนั้นก็ดีคิ้วที่ขมวดอยู่คลายลงจนสึนะที่ไม่เข้าใจสถานการณ์เท่าไรรู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย
“ไม่อณุญาตให้ขัดขืน”
ดวงตาสีเงินมองสบสีน้ำตาลอีกครั้งอย่างเตือนๆก่อนจะก้มลงไปอีกครั้ง
“ถ้าคิดจะทำแบบในสารคดีละก็---ฉันบอกเลยนะว่ารอยมันไม่อยู่ไปตลอดเหมือนกันหรอกนะ--ไม่กี่วันก็หายแล้ว”
ฮิบาริขมวดคิ้ว...ก็จริงของเจ้าสัตว์กึ่งนี่...รอยกัดของเขาอยู่ได้อย่างมากก็แค่ไม่กี่วัน
“ยังไงๆตอนนี้ก็ปล่อยก่อนได้มั้ยฮิบาริคุง? คลาสที่ฉันต้องสอนใกล้จะเริ่มแล้--”
“ไม่อณุมัติ”
ฮิบาริมองสึนะโยชิ(ที่ทำหน้าปุเลี่ยนๆอยู่บนพื้น)อย่างไม่พอใจที่อีกฝ่ายยังไม่เลิกทำตัวดื้อด้าน…
เขาไม่อณุมัติแล้วยังจะทำท่าทางเหมือนจะขัดขืนอีก…
เขาเรียกคุซาคาเบะเข้ามาโดยไม่สนใจหน้าบูดๆของอาจารย์หนุ่ม
“ส่งใบลาอาจารย์ซาวาดะ สึนะโยชิให้เลขานุการคาว่ะแล้วจัดคนไปสอนแทน”
“เอ๋!!? เดี๋ยวๆฮิบาริคู๊งงง! ฉันไม่เป็นไร๊--!”
“รับทราบครับคุณฮิบาริ จะเซ็นต์รับรองเองเลยมั้ยครับ?”
“หุบปากเจ้าสัตว์กึ่ง”เขากล่าวแล้วพยักหน้าตอบรับคำถามของคุซาคาเบะ
“แต่ว่า--”ฮิบาริยกทอนฟ่าขึ้นขู่พร้อมหรี่ตาลงอย่างเอาจริงจนสึนะทำได้แค่ถอนหายใจ...
รองกรรมการคุมกฎหนุ่มค่อมตัวแล้วออกจากห้องไปทำตามคำสั่ง ในขณะที่ตัวกรรมการคุมกฎเองนั้นมองคนที่จ้องจะหนีแล้วหัวอีกคนด้วยทอนฟ่าจนคอพับไปถึงได้เก็บทอนฟ่าแล้วกลับไปทำงานบนโต๊ะตัวเองต่อ…
โดยทิ้งอดีตบอสหนุ่มไว้บนพื้นอย่างเคืองๆ…พลางคิดเรื่องการกัดแสดงสถานะของอีกฝ่าย...
ฮึม...ถ้าขย้ำแล้วรอยหายไป…
ก็ขย้ำมันทุกวันเลยเป็นไง?
ฮิบาริคลี่ยิ้มมุมปาก---
เป็นความคิดดี ยังไงเจ้าสัตว์กึ่งก็ต้องฝึกให้มากกว่านี้อยู่แล้ว...
เขาส่งเสียงพอใจออกมาแล้วกลับไปทำงานต่ออย่างไม่คิดจะทวงถามคนที่อยู่ๆก็ได้คนช่วยซ้อมให้บนพื้นใกล้ๆ...
กรุณาร่วมกันยืนไว้อาลัยทูน่าโยชิเป็นเวลา 2 วินาที..........ขอบคุณค่ะ...
2718271827182718271827182718271827182718271827
สามวันผ่านไปหลังจากที่ได้สู้กับฮิบาริคุง…
ตอนนี้ผมกำลังโดนตามล่าอยู่ครับ
โดยอดีตผู้พิทักษ์ของเขาหรือไอ้บ้าที่เรียกคนอื่นว่าสัตว์โน่นนี่นั่นนั่นแหล่ะ!
เนื่องจากหลังจากที่โดนฟาดหัว เขาก็ตื่นมาอีกที่ตอนห้าโมงอะไรซักอย่าง...ซึ่งก็พอดีกับที่ฮิบาริต้องออกไปเดินตรวจ--
เขาก็เลยหนีกลับบ้านอย่างสวยงาม---โดยการโดดออกหน้าต่างห้องที่ไม่มีใครเฝ้าเหมือนหน้าประตู
ประจวบกับที่เป็นวันศุกร์แล้ว นอกจากที่ต้องโทรหาชามาลเพื่อเลื่อนสัญญาที่จะเลี้ยงเหล้าเพราะปากแตกยับขืนจิบแอลกอฮอลล์ได้น้ำตาไหลไปกินไปแน่ๆ
สรุปก็คือเขาได้หลุดพ้นจากหมอนั่นได้ถึงสองวัน---
อ่า---มันจะกลายเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขอย่างสุดท้ายของชีวิตเขามั้ยนะ?
สึนะถือกล่องข้าวขึ้นบันไดไปดาดฟ้าเพื่อหลบจากการถูกฆ่าตายอนาถ---
เขาถอนหายใจแล้วเปิดประตู---
“พี่สึนะ!!”
หืม?
สึนะมองไปหาเจ้าของเสียงอันแสนจะสดใส---และได้เห็นซีจีดอกไม้บานสะพรั่งอันคุ้นตา---
ทาเคชิ!?
คนในกลุ่มทั้งหมดหันมาหาคนที่ถูกเรียกอย่างพร้อมเพรียง...ท่าทางดูเหมือนจะกำลังวุ่นวายอะไรซักอย่างอยู่ด้วย---
เวรเอ๊ย...เขาลืมไปเลยว่าดาดฟ้ามันที่ประจำของเขาสมัยหนุ่มๆ!!
“เอ่อ...ไง?”
เขายกมือขึ้นโบกทักทายด้วยรอยยิ้มแห้งๆ
ก่อนที่จะถูกเด็กตัวเล็กๆเกาะเข้าให้ที่ขา--
อี้ผิง!!?
ดวงตาของเธอที่มองมานั้น....เป็นรูปหัวใจ...
และแต้มจุด 9 แต้มบนหน้าผากของเธอค่อยๆลดลงที่ละจุด…
เอ๊ะ…
นั่นมัน…ระเบิดเกี๊ยวซ่าไม่ใช่เหรอ?
เอ๊ะ…
แล้วถ้าตาเป็นรูปหัวใจแบบนี้…..ก็แปลว่า….
“กล้ามากที่หนี เจ้าสัตว์กึ่ง”
อยู่จริงๆด้วยเรอะ!!?
27272727272727272727272727272727272727272727
ตอนหน้า!!! ยะ..ยันเดเระ???????
กลับมาแล้วค่าาาาา สุขสันต์วันใกล้ๆคริสต์มาสนะค่ะทุกคน!!
อาโพดีใจจังที่ได้มีเวลามาอัพกะแต่งต่อซักที ม.ปลายปีสุดท้ายนี่ยุ่งมากมายนัก ถถถ
แล้วก็จริงๆตอนนี้ยาวกว่านี้มากแต่ตัดบางส่วนทิ้งไปเพราะมัน...ยังเร็วเกินไปค่ะ รีไรท์หลายรอบมากไม่ได้เอามาลงซักที ตอนนี้เลยดูกลวงๆไปเลย เพราะฉากที่ตั้งใจจะให้เป็นไคลแมกซ์โดนตัดทิ้งอร่า---
คำถามประจำตอนนนนนจว้าาาา!!
คิดว่าใครในรีบอร์นเหมาะจะเป็นยันเดเระมากที่สุดกัน! ขอเหตุผลด้วยนาจา! ถ้ามีคนตอบถูกใจอาโพก็พร้อมจะลงสกายไซด์สตอรี่ให้อ่านได้เลยค่ะ!!
แด่คุณ Snowdorm อุแหม--ยังจำได้อีกนะค่ะ5555+ รอดูผลจากการกระทำนั้นได้ในตอนหน้านะค่ะ!
คุณ Waranya แง คำผิดขอรอแก้ตอนเช็ครวดเดียวเลยนะค่ะ กลัวมันไปดังแจ้งเตือนแล้วทุกคนเข้ามาผิดหวังกัน + ใช่ค่ะฮิบารินี่งงมากเลยอยู่ๆมาเรียกชื่อเหมือนเพื่อนกัน--สึนะเลยถูกเสยด้วยทอนฟ่าไปตามระเบียบ--ฟฟฟ
คุณ cadifa มีแน่นอนค่ะเวลาเฉิดฉายของ R27! จริงๆส่วนที่ตัดไปจากตอนนี้คือโมเม็นต์นั่นแหล่ะค่ะถถถ แต่เฟียคิดว่ายังเร็วไปเลยขอตัดไว้ก่อนนะค่ะ!
ความคิดเห็น