[Fic Reborn Yaoi] From boss to teacher! จากบอสมาเป็นครู!

ลำดับตอนที่ #2 : คาบเรียนที่ 2 โอกาสของนภา..

+ background-repeat: no-repeat; }

“อือ..”สึนะมองไปข้างหน้ามองไปยังสีขาวที่ไม่มีวันสิ้นสุดด้วยสายตาเหม่อลอย..เขาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนและอยู่มานานเท่าไรแล้ว..หรืออยู่ไปเพื่ออะไร..

รู้แค่เพียงว่าตัวเองกำลังลองล่อยอยู่บนความว่างเปล่า..สงบอย่างน่าประหลาด..

“....”เขามองหยดที่น้ำล่องลอยอยู่รอบตัวเขาราวกับอยู่ในอวกาศ..

“...”เขาทิ้งตัวลงกับพื้นสีขาวที่ตอนแรกว่างเปล่าแต่เมื่อเพียงแค่คิดโต๊ะน้ำชาและเครื่องเคียงก็ปรากฎขึ้น

“กาแฟจะดีกว่าละมั้ง..?”เพียงชั่วครู่ทุกสิ่งก็หายไป..

ก่อนที่ความว่างเปล่าจะถูกแทนที่ด้วยห้องที่ให้ความรู้สึกคุ้นเคย..

ถึงจะไม่เข้าใจแต่ดูเหมือนว่าทุกสิ่งจะเปลี่ยนไปตามที่เขาคิด

เขาเปลี่ยนมันเป็นสวนสนุก ทะเล และสถานที่ที่น่าตื่นตา..

สวยมากๆก็จริง

แต่ช่างเงียบเหงาเหลือเกิน..

เขาจึงเปลี่ยนทุกอย่างให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม..

เป็นห้องที่รู้สึกโหยหาละมั้ง?

เมื่อความเงียบกลืนกินห้องแห่งนี้..

ความรู้สึกแปลกๆก็แล่นเข้ามาในหัวใจ..ก่อนที่ภาพรางๆจะทำให้เกิดบางสิ่ง..

อย่างเจ้าตัวนี้ที่อยู่บนตักของเขา..เขาไม่แน่ใจว่ามันเป็นตัวอะไร แต่อะไรสักอย่างบอกเขาว่ามันคือสิงโต..

ถึงจะไม่น่าเกรงขามและหน้าตาเหมือนตุ๊กตามากก็ตาม

ตัวที่สองเป็นแมวเหมียวตัวน้อยที่นั่งคลอเคลียขาเขาไม่ยอมห่างและสายตาจับจ้องไปที่สิงโต?ตัวน้อยบนตักของเขา

ตัวที่สามและที่สี่เป็นนกนางแอ่นที่กำลังบินวนไปมากับสุนัขที่วิ่งวนไปทั่วห้องเพื่อไล่ตามเจ้าตัวที่ห้าหรือจิงโจ้ที่กำลังจ๊อกกิ๊งยามเช้า?อยู่

ตัวที่หกกับตัวที่เจ็ดที่กำลังนอนพิงกันอยู่บนโซฟาด้านซ้ายของห้องหรือก็คือนกฮูกฝาแฝดที่เหมือนกันทุกอย่าง เพียงแต่ตัวนึงมีตาสองสีและอีกตัวมีผ้าปิดตาแทนที่

ส่วนตัวที่แปดก็คือเม่นที่นอนหลับอยู่มุมโซฟาฝั่งตรงข้าม..

“อรุณสวัสด์น่ะทุกคน..”เขากล่าวยิ้มๆก่อนจะจิบกาแฟของตัวเองอย่างสงบ



ก็แค่รู้สึกว่าต้องเอ่ยคำนี้..

สภาพห้องเริ่มรกขึ้นเรื่อยๆเมื่อเจ้าจิงโจ้แท็กทีมกับนกนางแอ่นกับเจ้าหมาตัวป่วน..

โดยการชวนนกฮูกตาสองสีไปเล่นกับเม่นน้อยที่กำลังหลับอยู่..

ดูเหมือนว่านกฮูกที่ใส่ผ้าปิดตาจะพยายามห้าม..แน่นอนว่าไม่ได้ผล..

เขามองการเล่น?สุดอิรุงตุงนังที่เพิ่งเกิดขึ้นด้วยรอยยิ้ม..ก่อนจะก้มลงไปมองสิงโตตัวน้อยบนตัก

“ไปสิ..”มันคลอเคลียอยู่กับอกเขาครู่นึงก่อนจะกระโดดลงจากตักไปหาเจ้าแมวน้อย..แล้วพากันวิ่งไปรวมกับหมาน้อยและนกนางแอ่นเพื่อเข้าร่วม

พอเห็นทั้งหมดวิ่งวุ่นไปทั่วอย่างสนุกสนาน เขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากอมยิ้มพลางจิบกาแฟไปด้วย..

’ทำไมถึงได้คุ้นเคยแบบนี้กันน่ะ?’

 “เอ๋..?”ความรู้สึกเปียกๆที่ข้อมือทำให้เขาต้องก้มมอง..

‘ทำไมแขนเสือถึงได้เปียกหล่ะ?’เขามองแขนเสื้อตัวเองด้วยความมึนงง

น้ำตา...

ทำไม.....?

แต่แล้วเสียงแห่งความวุ่นวายก็หายไป..

ที่อยู่ตรงนั้นมีเพียงแค่สิงโตตัวน้อยเท่านั้น..

สิงโตที่เปรอะเปื้อนไปด้วยด้วยสีแดง

“ตะ แต่ว่าเมื่อกี้ยังอยู่ก..”

แล้วทุกอย่างก็มืดลง..

2727272727272727272727272727

“อือ..”ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองไปข้างหน้ามองไปยังสีขาวที่ไม่มีวันสิ้นสุดด้วยสายตาเหม่อลอย..

เขาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนและอยู่มานานเท่าไรแล้ว..หรืออยู่ไปเพื่ออะไร..

รู้แค่เพียงว่าตัวเองกำลังลองล่อยอยู่บนความว่างเปล่า..ที่สงบอย่างน่าประหลาด..

“....”เขามองหยดที่น้ำล่องลอยอยู่รอบตัวเขาราวกับอยู่ในอวกาศ..

‘น้ำอะไรกันน่ะ?’เขายกมือขึ้นเพื่อจะแตะพวกมันแต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรดวงตาเขาก็เรื่มพร่ามัว..เขาหลับตาลงก่อนจะขยี้ตา..

สัมผัสถึงความเปียกชื้น..

“เอ๋..?”เขามองหยดน้ำที่ค่อยๆลอยขึ้นไปจากดวงตาของเขา..

‘หยดน้ำพวกนี้คือน้ำตาของเรา..?’

‘แล้วทำไมเราถึงร้องไห้ล่ะ?’

‘เราร้องไห้เพราะ...’

“เพราะทั้งสึนะทั้งนัทสึถูกทิ้งเอาไว้น่ะสิ..”

‘เพราะสึนะและนัทสึถูกทิ้งงั้นเหรอ..’

“ใช่แล้ว...เพราะฉะนั้นตื่นได้แล้ว..เดชิโม่ เจ้ารู้ตัวรึเปล่า..ว่าได้หลงลืมสิ่งสำคัญไป”

‘อะไรคือสิ่งสำคัญของเรา? เดชิโม่คือชื่องั้นเหรอ?’

“จงนึกให้ออก เดชิโม่ เราอาจจะช่วยสิ่งสำคัญของเจ้าได้..”

‘สิ่งสำคัญ...ของเรา..’

“ใช่แล้ว..สิ่งสำคัญของเจ้า...”

‘...’เรากำลังพูดกับอะไรอยู่น่ะ..

“ผู้สืบทอดของเรา ซาวะดะ สึนะโยชิ..”

‘.......’สึนะ..โยชิ?

“เจ้าห่วยสึนะ”

“สึน่า~~”

“ซาวะดะ สึนะโยชิ”

“คุฟุฟุ สึนะโยชิคุง?”

เสียงเรียกใครสักคนแทรกเข้ามาในหัวของผม...

เสียงพวกนี้มัน...?

“เดชิโม่?”

‘.............’

“ถ้าเจ้าได้หลงลืมไปแล้วเราก็จะไป..เจ้..”

“พรี..โม่..?”

ทันทีที่สิ้นเสียงความรู้สึกเหมือนถูกกอดรัดก็ชัดเจนขึ้น

ก่อนที่ร่างสูงเจ้าของผมสีทองจะค่อยๆปรากฏขึ้น..

โดยที่มีผมอยู่ในอ้อมแขน..

“สึนะโยชิ..เราดีใจเหลือเกิน..ที่เจ้าหลุดออกจากความว่างเปล่าของแหวนได้เสียที..”พรีโม่ค่อยๆคลายกอดก่อนจะยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน

“หมายความว่ายังไงเหรอครับ? ความว่างเปล่า..ของแหวน?”ผมถามเสียงแห้งรู้สึกกระหายน้ำอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน..

“เราไปนั่งดื่มชากันที่โดมกันก่อนเถอะ..เจ้าคงจะกระหายน้ำไม่น้อย”พรีโม่กล่าวก่อนจะฝ่ายมือไปที่โดมกลางสวนหย่อมที่เรายืนอยู่..ซึ่งสึนะพยักหน้าเห็นด้วยทันที

‘เรามาอยู่กลางสวนหย่อมตั้งแต่เมื่อไร? แล้วเราอยู่ที่ไหนหล่ะเนี่ย?’ระหว่างเดินไปผมกวาดสายตามองไปรอบๆ..คำถามผุดขึ้นมาเต็มไปหมด..

“เดชิโม่? นี่ชาของเจ้า..”รู้ตัวอีกทีผมก็รับชาจากพรีโม่มากระดกอย่างกระหาย..โชคดีที่มันไม่ร้อนมากนัก..

“เออ..ขอเพิ่มได้มั้ย....ครับ?”ผมเสมองไปทางอื่นเกาแก้มกบเกลื่อน..

“แน่นอน เดชิโม่”พรีโม่หัวเราะน้อยๆก่อนจะรินชาแก้วใหม่ให้ผม

“ขอบคุณ...ครับ”ผมรับมาแล้วจิบน้อยๆแล้วมองพรีโม่ที่กำลังรินชาให้ตัวเองอยู่..

“เอ่อ..ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ ท่านรุ่นที่หนึ่ง..”ผมกล่าวอ้อมแอ้ม

“ไม่เป็นไรหรอก เจ้าไม่ได้ดื่มอะไรมาสามปีแล้วนี่ แล้วก็เรียกเราว่าพรีโม่หรือจีอ็อตโต้เถอะ..”พรีโม่กล่าวก่อนจะจิบชาของตัวเอง..เดี๊ยวๆๆอะไรน่ะ?

“....ว่ายังไงน่ะครับ?”

“หืม..? เรียกเราว่าพรีโม่หรือจีอ๊อตโ..”

“ไม่ใช่ๆ ก่อนหน้านั้นอีก...ครับ”พรีโม่เลิกคิ้ว

“เราบอกว่า ไม่เป็นเพราะเจ้าไม่ได้ดื่มอะไรมาสามปีแล้ว”

“สามปี? มะ..หมายความว่าไงครับ?”ผมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพยายามถามออกไปอย่างใจเย็น..

“อืม...จะให้เราบอกยังไงดีล่ะ..”พรีโม่ตีหน้ายุ่งก่อนจะเงียบไปพักนึง

“เดชิโม่..เจ้าจำได้ใช่มั้ย? ว่า..เอ่อ..เจ้า...ตายแล้ว..”

“....ครับ..”ผมตอบนึกถึงจุดจบของตัวเอง..

นึกว่าถ้าตายแล้วทุกคนจะได้อยู่ด้วยกันซะอีก..

“เดชิโม่...”ผมสะดุ้งก่อนจะปาดน้ำตาที่รื้นขึ้นมาปริ่มขอบตา..

“อ่า..ฮึก..คะ แค่ผงเข้าตานะ..น่ะครับ”ผมฝืนยิ้ม..ตอบออกไป

“จำไว้น่ะสึนะ..บอสจะร้องไห้ต่อหน้าใครไม่ได้ทั้งนั้น”

บอสจะร้องไห้ต่อหน้าใครไม่ได้..เน่อะ? รีบอร์น

“สึนะโยชิ..ลุกขึ้นสิ”พรีโม่กล่าวก่อนจะลุกขึ้นเองแล้วเดินอ้อมโต๊ะมาหาผม..ผมลุกขึ้นพยายามปาดน้ำตา

“เราจะให้เจ้ายืมไหล่หนึ่งวัน”ชายผมทองกล่าวก่อนจะยิ้มบางๆ

“...ครับ?”

“เพราะฉะนั้น..สิ่งที่เจ้าแบกเอาไว้น่ะ ยกให้เราบ้างก็ได้น่ะ สึนะโยชิ..”พรีโม่ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วอ้าแขนรอให้ผมตอบรับ..

“พรีโม่..ฮึก..ฮึก...ฮืออออออออ”ผมน้ำตาปริ่มอีกรอบก่อนจะพุ่งเข้าไปซุกอกปู่ทวดของปู่ทวดของปู่ทอด...ของผมแล้วปล่อยโฮอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

“ฮึก...ฮึก..”หลังจากนั้นผมก็ปล่อยโฮซะยกใหญ่..แต่ว่าไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่ผมมานั่งสะอึกสะอื้นอยู่บนตักของปู่ทวดของปู่ทวดของปู่ทวด...

“ดีขึ้นรึยังหึ? สึนะโยชิ”พรีโม่ลูบหัวผมตลอดเวลาก่อนที่จะปาดน้ำตาให้ผม

“ฮะ..ขอบคุณ..”ผมตอบพอเงยหน้าเพื่อที่จะยืนยัน

"เหวอ!"แต่กลับถูกจับเหวี่ยงไปรอบๆ..

“หลานเราน่ารักที่สุดเลย! เจ้าน่ารักเหมือนตอนแบเบาะไม่มีผิด ถึงปีนี้เจ้าจะอายุ 24 แล้วก็เถอะ!”พรีโม่เลิกเหวี่ยงผมไปรอบๆแล้วกอดผมแน่น ผมก็เลยกอดตอบอย่างมึนๆ

‘ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ พรีโม่นะอายุ 400ปีอัพแล้วไม่ใช่เหรอ?’ผมคิดเหงื่อตกเบาๆแล้วเอะใจขึ้นมา

“แต่ผมพึ่งจะ 21 เองน่ะครับ”ผมค้านแงะตัวเองออกจากปู่ทวดของปู่ทว..โอ๊ย เอาเป็นว่าโคตรปู่ทวดของตัวเองอย่างทุลักทุเล..

“ก็อย่างที่เราบอกไปเจ้าน่ะติดอยู่ในช่องว่างของแหวนอยู่สามปีตอนนี้เจ้าก็เลยอายุ 24 ยังไงหล่ะ”โคตรปู่ทวดของผมคลายกอดก่อนจะอธิบายเพิ่ม

“จริงๆแล้วเราก็รู้อะไรไม่มากหรอก..แต่ว่าเราเองก็เคยติดอยู่ในนั้นสักพัก..ใหญ่ๆ..อ่อ เจ้ารู้รึไม่ว่าตอนนี้เจ้าอยู่ที่ไหนสึนะโยชิ?”ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ

“เจ้าสังเกตบ้างมั้ยว่าแหวนของเจ้าหายไป?”ผมยกมือขึ้นมาดูแล้วพบว่ามือของผมไม่มีเครื่องประดับสักชิ้น

“อย่าบอกน่ะว่า...”ผมเดาแล้วหันไปหาพรีโม่ด้วยความไม่แน่ใจ..

“ใช่แล้ว..พวกเราอยู่ในแหวนไงหล่ะ”

“เอ๋!!!”

“ตะๆๆๆแต่ว่านั่นมัน!”ผมพยายามคิดคำแต่สมองตื้อไปหมด ตกใจก็ตกใจ อึ้งก็อึ้ง

“ฮะๆๆ เอาหล่ะเราจะอธิบายเรื่องช่องว่างของแหวนให้เจ้าฟังละกัน”

“เจ้ารู้มั้ยว่าทำไมแหวนถึงเลือกเจ้า? ไม่ใช่ทายาทของเซ็คเคนโด?(Secondo/ รุ่นที่สอง)
(ในที่นี้หมายถึงแซนซัสหรือซันซัสน่ะค่ะ)
 

“เอ่อ...เพราะผมมีเลือดของท่านรุ่นที่เอ่อ..คุณอยู่ไม่ใช่เหรอครับ?”

“นั่นก็มีส่วน..แต่จริงๆแล้วแหวนน่ะมีความรู้สึกน่ะ”

“เอ๋..ยังไงเหรอครับ?”

“ช่องว่างของแหวนก็คงจะเกิดขึ้นจากตรงนั่นแหล่ะ..”

“เอิ่ม...ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี..”

“เพราะว่าแหวนน่ะรู้สึกถึงเจ้านานมาแล้วน่ะสิ เราเองหลังจากที่มาอยู่ในแหวนเราก็รู้ได้เลย..ว่าแหวนกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง..และที่เจ้าติดอยู่ในนั้น..ก็เพราะ..แหวนน่ะรักเจ้าน่ะสิ..”

“รักเหรอครับ?”

“แหวนน่ะรักพวกเรามากและรักมาตลอด..รักมากจนไม่อยากให้กาลเวลาพรากพวกเราไป..เพราะอย่างนั้นตัวเราจึงยังคงอยู่ที่นี่..”

“ถูกตรึงไว้เหรอครับ!”งั้นผมเองก็..

“ไม่ใช่หรอก..จริงๆแล้วเราเองก็อยากอยู่ดูวองโกเล่แต่ละรุ่นไปเรื่อยๆเองนั่นแหล่ะ”ถึงจิอ็อตโต้จะพูดอย่างนั้นแต่จริงๆแล้วเขาอยากรู้ว่าสิ่งที่แหวนรอคอยนั้นคืออะไร...ตัวเขาหลงรักสิ่งนั้นตั้งแต่เมื่อเขายังไม่เกิดด้วยซ้ำ..

“ครับ...”

“สึนะโยชิ เรามีเรื่องที่อยากจะถาม..”

“ครับ?”

“อยากช่วยผู้พิทักษ์ของเจ้าจากชะตากรรมแบบเดียวกันมั้ย?”

“....”ผมชะงักสมองประมวลผลที่ได้มาซ้ำๆอย่างไม่มั่นใจในสิ่งที่ได้ยิน

“....แน่นอนครับ! ทะทำได้จริงๆเหรอครับ!”เขาตะโกนด้วยความตกใจ

“แต่ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนๆเดียวกันแต่ก็ไม่ใช่คนที่เจ้ารู้จักและเติบโตมาด้วยกันหรอกน่ะ..”

“หมายความว่ายังไงครับ?”

“เราสามารถส่งเจ้าไปอีกมิตินึงที่ผู้พิทักษ์ของเจ้ายังมีชีวิตอยู่ได้..และเจ้าจะต้องปกป้องพวกเขาจากจุดจบนั้นเป็นข้อแลกเปลี่ยน..เราไม่ต้องการให้ทายาทของเพื่อนของเราต้องทีจุดจบแบบที่เจ้าเห็นอีก..”

“.....”ผมตาเบิกกว้างก่อนจะละล้ำละลักออกไป

“ขะ ขอแค่นั้นเองเหรอครับ”มันเป็นเรื่องใหญ่ก็จริงแต่ถ้ารู้อนาคตแล้วก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร..

“เรามีอีกเรื่องนึงที่จะขอ..แต่เรารู้ว่าคำขอนี้จะทำให้เจ้าต้องแบกรับความรู้สึกที่เจ้าไม่อยากรับรู้ที่สุด”พรีโม่กล่าวก่อนหลับตาลง..

“ครับ...?”

“เจ้าจะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเจ้าไม่ใช่คนของมิตินั้น..”

“เอ๋? แต่ว่าไม่ได้ให้ผมไปเตือนเฉยๆหรอกเหรอครับ?!”

“.....”พรีโม่นิ่งไปพักนึงก่อนจะสบตาผม..

“ที่มิติแห่งนั้นเราเกรงว่าเจ้าจะไม่ได้เป็นวองโกเล่รุ่นที่สิบ จะมีคนอยู่แทนที่เจ้า..เป็นเดชิโม่แทนเจ้าและผู้พิทักษ์ของเจ้าก็จะกลายเป็นของเขา..เจ้าจะเป็นเพียงคนนอกเท่านั้น”

“......!!”

‘ทุกคนจะไม่รู้จักเราเหรอ?’ตาเบิกกว้าง..สับสน..

“ผู้พิทักษ์ของเจ้าอาจรู้จักเจ้าแต่คงไม่ใช่ในฐานะผู้พิทักษ์”

“....”เมื่อพรีโม่เห็นผมเงียบจึงกล่าวต่อ
 

“บางที่เจ้าอาจจะเป็นประชากรธรรมดาที่ไม่รู้เรื่องโลกเบื้องหลัง อายุอาจจะมากกว่าหรือน้อยกว่าหรืออาจจะอยู่ในฐานะศัตรู..”

“ผมจะไม่ใช่ผมเหรอครับ?”

“ใช่แล้ว สึนะโยชิ... เราขอโทษที่ช่วยอะไรเจ้ามากกว่านี้ไม่ได้แล้ว..แต่ว่าเจ้าสามารถที่จะแตกดับซะเดี๊ยวนี้และไปสู่สิ่งที่ดีกว่าได้..”

“....”

“ผมจะทำครับ..”

“ทำไมหล่ะ? เจ้าจะเจ็บปวดยิ่งกว่าตายทั้งเป็นเชียวน่ะ”

“พรีโม่ครับ..ถึงจะดูไม่เหมือน แต่จริงๆแล้วผมโล่งอกมากเลยที่ยังสามารถเป็นมิตรกับพวกเขาได้..นึกว่าจะต้องค่อยตามอยู่ห่างๆตลอดซะอีก”

“เดชิโม่..”

“ขอแค่โอกาส..โอกาสให้ผมได้ปกป้องพวกเขา..ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไรผมก็ยอมครับ..”ผมยิ้มบางๆกับโอกาสนี้..โอกาสที่จะได้ปกป้องพวกเขา..แม้ว่าพวกเขาจะไม่มองผมเป็นเพื่อนอีกแล้ว..

แต่ผมก็ยังรู้อยู่ดีว่าเราเป็นเพื่อนกันนี่? แทนที่จะดึงเขามาให้เจ็บปวดไปด้วยสู้ให้ไม่รู้เรื่องต่อไปจะดีกว่า..

“สึนะโยชิ...ขอบใจเจ้ามาก..ขอบใจเจ้ามากจริงๆที่ฟังคำขอของเรา..”พรีโม่ดึงผมเขาไปกอดแน่น

“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ..ขอบคุณมากๆที่ให้โอกาศผมได้แก้ตัวที่ช่วยพวกเขาไว้ไม่ได้..”ผมกอดตอบ..เรากอดกันเนิ่นนานก่อนที่พรีโม่จะคลายกอด..

“เจ้าสมควรที่จะไปแล้วสึนะโยชิ ถ้าเจ้าอยู่ที่นี่นานเกินไปช่อวว่างของแหวนจะไม่ปล่อยเจ้าออกไปอีกแล้ว..”พรีโม่ปาดน้ำตาที่เริ่มไหลตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ของผมอย่างอ่อนโยน

“นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พบกัน..สึนะโยชิ”

“ครับ..”ผมจ้องมองใบหน้าของเจ้าของผมสีทองอย่างไม่อยากที่จะละสายตา..เพราะนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่เราสองคนจะคุยกันในฐานะโคตรปู่หลาน..

หากมีครั้งหน้าเขาก็จะไม่ได้อยู่ข้างๆผมแต่เป็นคนอื่น..ที่ได้สืบทอดตำแหน่งรุ่นที่สิบ..

“Spero che ci incontreremo di nuovo primo.”

(หวังว่าเราจะได้พบกันอีกน่ะครับ พรีโม่)

“Ah..viaggio in tutta sicurezza Decimo.

(อืม..เดินทางโดยสวัสดิภาพหล่ะ เดชิโม่)

พรีโม่ยิ้มให้ผมเป็นครั้งสุดท้ายเช่นเดียวกับที่ผมยิ้มตอบไป..

ก่อนที่ทุกอย่างจะลางเลือนและขาวโผลนจะไม่สามารถมองเห็นอะไรได้อีก..




G27G27G27G27G27G27G27G27






 

จบตอนแล้ววววว นี้เขียนจนไม่น่าจะค้างแล้วน่า 555+
ตอนหน้าคงใช้เวลาสักพักหย่ายยยยยๆ 555+
แอบขำโคตรปู่หลานแฮะ 555+
แล้วเจอกันจ๊ะ!
ApologiZE!