คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -2- ขอบคุณนะ
หลังจากโดนโฮซอกประกาศกร้าวเมื่อวานว่าจะทำให้มินฮยอกมาชอบตนให้ได้
ร่างบางก็เริ่มจะระวังตัวมากขึ้น
เพราะมินฮยอกเองก็กลัวว่าตัวเองจะหวั่นไหวไปกับคนร่างหนาอย่างโฮซอกเช่นกัน บางทีมินฮยอกเองก็เริ่มจะสงสัยในความสัมพันธ์ของตนกับฮยองวอน
มินฮยอกและฮยองวอนคบหาดูใจกันมาได้สามปีแล้วตั้งแต่ร่างบางยังเป็นนักศึกษาอยู่และได้ไปงานแฟชั่นโชว์ประจำปีกับคุณหญิงแม่
จึงได้พบกับฮยองวอนผู้ซึ่งเป็นนายแบบฟินนาเร่ในค่ำคืนนั้น ทั้งคู่รักกันโดยอยู่ในสายตาของพ่อแม่ตลอด
ปัจจุบันลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตระกูล อี
ผู้เป็นเจ้าของห้างขายเพชรที่ใหญ่ที่สุดในเอเชีย กลับขอเบี่ยงตัวเองมาอยู่คอนโด MOMO VILLAGE แห่งนี้
ซึ่งเมื่อคุณหนูของบ้านต้องการอยากจะได้อะไรแล้ว แน่นอนว่าพ่อกับแม่ก็ต้องตามใจ
พักหลัง ๆ มานี้ฮยองวอนเริ่มมีพฤติกรรมเปลี่ยนไปจากการสังเกตของร่างบางเอง แต่เจ้าตัวของยังไม่อยากโวยวายอะไรมาก
ก็แค่อยากจับให้ได้คาหนังคาเขาว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
อย่างเช่นตอนนี้ที่ร่างบางกำลังทาบเสื้อผ้าชุดต่าง ๆ เข้ากับตัวเอง
เนื่องจากเลือกไม่ได้ว่าจะใส่ชุดไหนไปดูหนังกับแฟนหนุ่มคืนนี้ดี
“ จะออกไปจริง ๆ เหรอ ”
โฮซอกที่ยืนพิงกำแพงอยู่หน้าประตูห้องเอ่ยถามเสียงเรียบ
“ ฉันนัดกับฮยองวอนไว้แล้วนายก็รู้ ”
“ อืม ถ้างั้นก็ขอให้สนุกนะ ”
น่าแปลกที่วันนี้โฮซอกไม่ต่อล้อต่อเถียงมินฮยอกมากนัก
ร่างบางฉงนใจเล็กน้อยว่าทำไมวันนี้ไอ้บ้านี่มันถึงได้ยอมง่าย ๆ
แต่ถึงกระนั้นมินฮยอกก็เดินออกมาทันทีโดยไม่สนใจโฮซอกที่ยืนคอตกอยู่
โฮซอกเดินกลับเข้ามาในห้องจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสูทสีดำสนิท
หยิบเจลมาปาดผมพร้อมกับฉีดโคโลญจ์จนหอมฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง สลัดคราบโฮซอกคนที่ไม่ได้เรื่องในสายตามินฮยอก
คนที่มินฮยอกไม่เคยแม้แต่จะชายตามอง มิหนำซ้ำยังทำเหมือนโฮซอกนั้นเป็นแค่ตัวก่อกวนไปวัน
ๆ ร่างหนาขยับปรับไทด์ให้เข้าที่ก่อนจะหยิบโทรศัพท์กดโทรหาใครบางคน
“ กีฮยอน เตรียมรถ ฉันจะไปข้างนอก ”
กรอกเสียงลงในไปในโทรศัพท์แค่นั้นก่อนที่เจ้าตัวจะกดวางสายและก้าวขาออกมาจากห้อง
“ บี๋อ่า วันนี้หนังสนุกมากเลยเนอะ บี๋ว่ามั้ย ”
มินฮยอกกอดแขนออเซาะฮยองวอนทันทีที่ทั้งคู่ออกมาจากโรงหนัง
Rrr Rrr Rrr เสียงริงโทนโทรศัพท์มือถือของฮยองวอนดังขึ้น
ร่างสูงทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเล็กน้อยเมื่อเห็นสายที่โทรเข้ามา
แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ
“ บี๋ไม่รับสายหรอ เผื่อสำคัญนะ ” มินฮยอกเอ่ยถามเนื่องจากเสียงริงโทนนั้นเริ่มจะดังมานานมากแล้วแต่ฮยองวอนกลับไม่คิดที่จะรับมัน
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ตอนนี้มุ้งสำคัญที่สุดสำหรับบี๋ ”
“ ปากหวานแบบนี้ อยากได้อะไรพิเศษรึเปล่า ”
“ จูบหวาน ๆ จากบี๋ก็พอครับ ”
เอ่ยจบฮยองวอนก็โน้มหน้าลงมาจูบปากคุณหนูร่างบางเพียงชั่วครู่เนื่องจากทั้งคู่ยังอยู่ในที่สารธารณะเกรงว่าคนอื่นจะมองไม่ดี
เสียงริงโทนโทรศัพท์ดังกลับเข้ามาอีกครั้งในขณะที่ทั้งคู่กำลังจะสั่งอาหาร
มินฮยอกถอนหายใจเล็กน้อยเนื่องจากมันรบกวนเวลาของเขาและฮยองวอนเป็นอย่างมาก
“ บี๋รับสายเถอะ มุ้งรำคาญอ่ะ ถ้าไม่รับก็ปิดเครื่องไปซะ ”
“ ถ้างั้นเดี๋ยวบี๋มานะครับ มุ้งอยากกินอะไรมุ้งสั่งไปก่อน ”
ฮยองวอนเอ่ยออกไปแค่นั้นก่อนจะรีบสาวเท้าเดินออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอก และในทันทีที่ฮยองวอนลุกออกไปจากโต๊ะ
มีเหรอที่คุณหนูอย่างมินฮยอกจะไม่แอบตามไป
“ ยูราอ่า โทรมาทำไมตอนนี้ ตอนนี้บี๋อยู่กับมินฮยอกนะ อื้อ
เดี๋ยวเสร็จจากนี่จะรีบไปหาที่ห้องนะ คร้าบบ บี๋รักยูราน๊า ” หลังจากวางสายลง
ฮยองวอนก็กลับหลังหันจะเดินกลับไปที่ร้านอาหารแต่กลับเจอมินฮยอกยืนอยู่ด้านหลังด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยและแววตาที่แข็งกร้าว
“ ฉันสงสัยในตัวนายมานานแล้วฮยองวอนว่าทำไมพักหลัง ๆ
มานี้นายถึงรับโทรศัพท์ฉันช้า ส่งข้อความไปก็ไม่ค่อยตอบ
ขอบคุณนะที่วันนี้ทำให้ฉันได้คำตอบ ” มินฮยอกเอ่ยจบก็รีบสาวเท้าเดินออกมาเนื่องจากน้ำตามันกำลังจะไหล
คุณหนูตระกูลไฮโซอย่างเขาจะต้องไม่เสียน้ำตาให้กับเรื่องแบบนี้
“ เดี๋ยวสิมินฮยอก ฉันอธิบายเรื่องนี้ได้ คือฉัน ๆ ”
ร่างสูงรีบคว้าข้อมือบางเอาไว้ก่อนจะเพื่อจะแก้ตัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“ นายไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น
สิ่งที่นายพูดกับแม่ยูราอะไรนั่นมันบอกฉันหมดแล้ว พอทีฮยองวอน เราเลิกกันเถอะ ”
“ นายไม่รักฉันแล้วเหรอมินฮยอก ”
“ ถ้าฉันรักนาย แต่นายไม่เคยรักฉัน มันจะไปมีประโยชน์อะไรละ ”
“ ฉันขอโทษ ฉันรักนายนะมินฮยอก ”
“ แต่นายก็รักยูรานั่นด้วย พอเถอะ
จากนี้ไปเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ขอบคุณสำหรับสามปีที่ผ่านมา ”
มินฮยอกเอ่ยออกมาแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับน้ำตามากมายที่ไหลลงออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“ เอาไงดีครับคุณโฮซอก ”
“ กลับคอนโดด่วน ! ต้องถึงก่อนมินฮยอก ”
ร่างบางกลับมาที่ห้องในสภาพจิตใจที่ค่อนข้างจะแย่แต่ก็ไม่ได้แย่ทั้งหมด
เจ้าตัวรู้อยู่แล้วว่าสักวันมันจะต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้
แต่จะมาช้าหรือเร็วก็แค่นั้นเอง
โฮซอกยืนพิงประตูอยู่หน้าห้องมองตรงมายังมินฮยอกที่หน้าบอกบุญไม่รับ
“ มินฮยอกกลับมาแล้วเหรอ
รู้มั้ยว่าโฮซอกรอมินฮยอกมาทำกับข้าวให้กินอยู่นะ เนี่ยโฮซอกหิ้วท้องรอหิวมากเลย ”
“ ขอร้องละโฮซอก ฉันไม่มีอารมณ์จะมาทำอะไรให้นายตอนนี้ ออกไปซะ ” ร่างบางพยายามระงับอารมณ์ที่มันกำลังจะปะทุขึ้นอีกรอบ
“ มินฮยอกเป็นอะไรไป เที่ยวกับฮยองวอนไม่สนุกเหรอ ” ร่างหนายังคงแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องเอ่ยถามออกไปพลางทำหน้าออดอ้อนให้อีกคนสงสารเช่นเคย
“ เปล่าหรอก ฉันแค่เหนื่อย ” มินฮยอกบอกปัดออกไปก่อนจะแตะคีย์การ์ดที่หน้าประตูห้องเดินเข้าไป
“ แต่มินฮยอกไม่เคยเป็นแบบนี้ ทำไมโฮซอกจะไม่รู้ ”
“ เลิกตอแยฉันสักที รำคาญ ! ”
“ ขอโทษ แต่ถ้านายไม่โอเค เรียกฉันได้ตลอดเวลานะ ”
“ ฉันเลิกกับฮยองวอนแล้ว ฮึก ”
มินฮยอกเอ่ยออกมาแค่นั้นก่อนจะปล่อยโฮลงมาโดยไม่อายโฮซอกแม้แต่นิด ร่างหนารีบดึงคุณหนูตัวเล็กเข้ามากอดลูบหลังปลอบประโลมทันทีที่อีกฝ่ายร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
“ ฉันจะไม่ถามนะว่าเกิดอะไรขึ้น ร้องมันออกมาซะให้หมดในคืนนี้
และพรุ่งนี้ก็ลืมมันไปซะ ”
“ ฮือออ ฮึก ฉันไม่น่ารักแล้วเหรอโฮซอก ทำไมฮยองวอนถึงได้ทำกับฉัน ฮึก
ทำกับฉันแบบนี้ ฉันมันไม่ดีเหรอโฮซอก
ทำไมกัน ” เสียงสะอื้นของร่างบางนั้นกรีดหัวใจของโฮซอกเป็นอย่างมาก
คุณหนูคนนี้น่าสงสารที่สุดก็ตอนร้องไห้ แล้วยิ่งมินฮยอกแล้วโฮซอกกลับเจ็บปวดมากกว่าเดิม
“ ไม่เป็นไรนะ นายกับมันหมดเวรหมดกรรมกันแล้ว ลืมมันไปซะเถอะ ”
“ ฉันอยากกินเหล้า ”
ร่างบางกระดกเหล้าเข้าปากอย่างต่อเนื่องและพร่ำเพ้อถึงฮยองวอนไม่หยุดตั้งแต่ที่เจ้าตัวบอกว่าอยากกินเหล้า
โฮซอกแปลกใจเล็กน้อยที่ในห้องครัวของมินฮยอกนั้นมีเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์อยู่มากมายหลากหลายชนิด
คุณหนูผู้บอบบางและสดใสตลอดเวลา บัดนี้กลับมีแววตาที่เศร้าหมอง และร้องไห้จนตาบวมไปหมด
“ พอแล้วมินฮยอก นายจะไม่ไหวแล้วนะ ” โฮซอกเอ่ยห้ามเนื่องจากเห็นสภาพร่างบางตอนนี้เริ่มจะคอพับคออ่อนหัวทิ่มโต๊ะอยู่รอมร่อ
“ ขนาดนายยังไม่ตามใจฉันเลย โฮซอกอ่า ไหนนายบอกว่ารักฉันไง ” มินฮยอกตอบกลับอย่างกับเด็กที่กำลังงอแงขอของเล่นจากผู้ใหญ่
“ แต่นายเมาแล้วนะ ”
“ ก็เรื่องของฉันป่ะ ออกไปจากห้องฉันเลยไป ไม่ต้องมาห้าม
นายไม่มีสิทธ์มายุ่งกับฉัน ออกไป ! ” มินฮยอกลุกขึ้นยืนโซซัดโซเซชี้นิ้วไปยังประตูหน้าห้อง
“ สภาพนายเป็นแบบนี้ โฮซอกจะปล่อยให้มินฮยอกอยู่คนเดียวได้ไง ”
ร่างหนาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะจัดการอุ้มร่างบางพาดบ่าเดินเข้าไปในห้องทันที
“ ปล่อยนะ ไอ้บ้าโฮซอก ไอ้หูกาง ปล่อยฉันน อ๊ากกก ”
มินฮยอกร้องโวยวายออกมาแต่ร่างหนากลับไม่สนใจที่จะฟังเสียงนั่น
โฮซอกพามินฮยอกมานอนลงบนเตียง ก่อนจะค่อย
ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกเพราะต้องการจะเช็ดตัวให้ร่างบางก่อน
ไม่ได้มีเจตนาจะทำอย่างอื่น
“ โฮซอก ขอบคุณนะที่อยู่ข้างฉันตลอดเวลา นายรู้สึกดีกับฉันจริง ๆ เหรอ
” มินฮยอกเอ่ยออกมา ร่างบางพยายามเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งของตนมองหน้าคนที่กำลังเช็ดตัวให้ตนอยู่
“ ฉันรู้สึกดีกับนายมานานแล้ว นายก็รู้ ”
“ ถ้างั้นก็ทำให้ฉันรู้สึกดีกับนายสิ ” เอ่ยจบร่างบางก็โน้มคอร่างสูงลงมาให้ประทับจูบกับตน
ปากหนาที่ครอบลงริมฝีปากบางค่อย ๆ ละเลียดชิมความหอมหวานที่เขาเฝ้ารอมานานที่จะได้จูบกับคุณหนูคนนี้
ลิ้นร้อนเลาะเล็มกลีบปากบางเล็กน้อยก่อนที่ร่างบางใต้ร่างจะเผยอออกเชิญชวนให้ตนได้เข้าไปทักทายด้านใน
ริมฝีปากของทั้งคู่ยังคงแนบสนิทติดกัน
ในขณะที่มินฮยอกนั้นเริ่มจะร้องไห้ออกมาอีกรอบแล้ว
“ ฉันขอโทษ ” โฮซอกเอ่ยออกมาหลังจากถอนจูบออกมาแล้ว
“ ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะโฮซอก
ตอนนี้ฉันอยากนอน นายออกไปได้แล้ว ”
โฮซอกปล่อยให้มินฮยอกได้นอนพักตามที่อีกฝ่ายต้องการอย่างไม่ขัดความประสงค์
ร่างหนาก้มลงประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากใสหนึ่งทีก่อนจะเดินออกมาจากห้องนั้น
________________________________________________________________________________________________________
Talk : บรรยากาศไม่ค่อยดีแฮะ หม่นหมองเหมือนจิตใจมินมุงเลย TT
ความคิดเห็น