คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : -6- หายไปไหน
เช้าวันต่อมาร่างหนาอย่างโฮซอกกลับต้องแปลกใจเล็กน้อยเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วไม่พบกับร่างบางของใครบางคนที่ควรจะนอนอยู่ข้างกายเค้า
มีแต่เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น โฮซอกสะบัดผ้าห่มลุกออกจากเตียงอย่างร้อนรน
ร่างหนามีอาการกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด หยิบเสื้อผ้ามาใส่ลวก ๆ
ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไป
“ อ้าว ตื่นแล้วเหรอ ฉันกำลังทำข้าวต้มกุ้งอยู่พอดี ”
เสียงมินฮยอกเอ่ยขึ้นพลางก้มหน้าคนข้าวต้มในหม้อไปด้วย
ร่างบางอยู่ในสภาพเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งของโฮซอก ถือวิสาสะหยิบเสื้อร่างหนามาใส่
เพราะตนไม่มีเสื้อผ้าจะเปลี่ยน อย่าลืมสิว่านี่ห้องโฮซอกนะ
“ โธ่ ที่รักครับ ก็นึกว่าหายไปไหน ตกใจหมดเลย ” โฮซอกสาวเท้าเดินเข้าไปหาร่างบางก่อนจะสวมกอดอีกฝ่ายไว้จากด้านหลัง
วางคางเกยไว้บนไหล่เล็ก
“ อย่าเพิ่งกอดได้มั้ย เห็นมั้ยทำข้าวต้มอยู่ ”
มินฮยอกเอี้ยวหน้ามาบอกเสียงแง้ว ๆ ก่อนจะหันไปคนข้าวต้มต่อ
แต่โฮซอกก็ยังเอาแต่กอดไม่ยอมปล่อย
“ อยากกอดอ่ะ ยิ่งอยู่ในเสื้อผ้าของฉันยิ่งโคตรน่าขย้ำเลย ”
“ หยุดเลยนะ อย่ามาทะลึ่งอะไรตอนนี้ ออกไปก่อนเลย
ฉันจะทำข้าวต้มต่อขืนนายยังอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องกินกันพอดี ”
ถือทัพพียกขึ้นมาขู่เสียงเขียว จนโฮซอกยอมถอยทัพเลิกกอดไป
“ จุ๊บก่อนครับ ” ร่างหนาหันมาทำหน้าออดอ้อนพลางพองแก้มเอียงไปให้อีกฝ่าย
“ ประสาท ออกไปเลย ” ผลักอกอีกฝ่ายเต็มแรงจนเซเกือบจะล้ม
ร่างบางแอบอมยิ้มเล็กน้อยด้วยความเขินก่อนจะหันไปจัดการข้าวต้มต่อ
“ อร่อยมั้ย ”
เอ่ยถามร่างหนาที่ตักข้าวต้มเข้าปากไปแล้วด้วยสีหน้าที่ลุ้นระทึก
เพราะนี่ถือเป็นการทำข้าวต้มครั้งแรกของมินฮยอกเลยก็ว่าได้
“ อร่อยสิครับ มินฮยอกทำอะไรก็อร่อยหมดแหละ
ไม่งั้นโฮซอกจะมาขอข้าวกินตลอดหรอ ”
“ นั่นน่ะสิ นายมันบ้า เป็นลูกคนรวยซะเปล่า
แต่กลับมาขอข้าวฉันกินทุกวัน หน้าด้านชะมัด ”
“ ง่ะ ก็โฮซอกอยากอยู่ใกล้มินฮยอกไงครับ ”
“ แปลว่าที่ผ่านมา นายพยายามกวนประสาทฉันเพราะอยากอยู่ใกล้ ? ”
“ ฮี่ฮี่ ใช่แล้วว ” โฮซอกฉีกยิ้มกว้างตอบได้อย่างน่าหมันไส้สุด ๆ
“ ไอ้โรคจิต ผลั่วะ ”
มินฮยอกเสยหมัดเข้าใส่หน้าโฮซอกเต็ม ๆ ด้วยความหมันไส้
ก่อนจะลุกเอาจานเก็บไปล้าง โดยไม่สนใจร่างหนาที่เอามือกุมหน้าด้วยความเจ็บปวดอยู่
“ เจ็บอ่า มินฮยอกครับ ทำแผลให้โฮซอกหน่อยนะ ”
เสียงโอดครวญของร่างหนาดังขึ้นมาทันทีที่มินฮยอกเดินผ่านหน้า โฮซอกกำลังนอนอยู่ที่โซฟาพลางเอาน้ำแข็งมาประคบบริเวณริมฝีปากที่โดนเสยไปเมื่อครู่
มินฮยอกเดินเข้ามาหาก่อนจะขึ้นนั่งคร่อมทับร่างหนาเอาไว้ มือเล็กเชยคางร่างสูงขึ้นมาเล็กน้อย ก้มมองพิจารณารอยแดงช้ำจากการโดนตัวเขาเองลงมือทำร้ายอีกฝ่ายด้วยตัวเขาเอง
“ เจ็บมั้ย ” เอ่ยถามอีกฝ่ายเสียงอ่อน
พลางเอานิ้วมือไล้ไปตามริมฝีปากอีกคน
“ เจ็บครับ ”
“ ขอโทษนะ ”
ร่างบางก้มลงไปกดจูบที่ริมฝีปากของร่างหนาเพื่อเป็นการขอโทษ
โฮซอกเลื่อนมือมาโอบเอวเล็กเอาไว้
ก่อนจะไล้มือสอดเข้ามาในเสื้อลูบแผ่นหลังเล็กเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกเคลิบเคลิ้มมากกว่าเดิม
ริมฝีปากของทั้งสองยังคงคลอเคลียกันอยู่ไม่ห่างจนกระทั่งมินฮยอกเป็นฝ่ายถอนจูบออกไป
“ หายเจ็บยัง ” เอ่ยเสียงอู้อี้เนื่องจากกำลังซุกใบหน้าลงบนหน้าอกอีกฝ่ายด้วยความเขินอาย
นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย
“ ได้ยาดีขนาดนี้ ไม่เจ็บแล้วแหละครับ ” โฮซอกเอ่ยตอบก่อนจะกอดรัดเอวบางเอาไว้ให้แนบแน่นมากกว่าเดิม
“ พอแล้ว ปล่อยเลย จะกลับห้องแล้ว ”
โฮซอกเดินมาส่งร่างบางถึงหน้าห้องโบกมือบ๊ายบายให้ราวกับว่าจะไม่ได้เจอกันอีกทั้ง ๆ ที่ห้องก็อยู่ข้างกันเนี่ย บ้าบอ
มินฮยอกบึนปากใส่ร่างหนาอีกครั้งก่อนจะรีบแตะคีย์การ์ดเดินเข้าห้องตัวเองไป
_________________________________________________________________________________________________________
Talk : ต่อยเค้าเอง ง้อเค้าเอง อะไรของหนูคะ คุณหนูมินฮยอกกกกกก
ความคิดเห็น