คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : จับกุมครั้งที่ 13 [100%]
“แบมแบมลูก หยิบถุงปุ๋ยมาให้น้าหน่อย”
ลลิดาที่อยู่สวนหลังบ้านตะโกนหาหลานชายที่นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ห้องนั่งเล่น
“คร้าบบ” แบมแบมเดินไปหยิบถุงปุ๋ยที่อยู่ประตูหน้าบ้านแล้วเดินอ้อมไปหลังบ้านเพื่อเอาไปให้
ตุ๊บ!
“โอ้ย” แบมแบมเดินไปสะดุดกับขวดน้ำเข้าทำให้ล้มลงกับพื้นทำให้หน้าอกกระแทกเข้ากับพื้นอย่างจังจนเกิดรอยช้ำ
“เจ็บไหมลูก” ลลิดารีบวิ่งไปหาแบมแบมที่นอนแหมะอยู่กับพื้น
“มะ ไม่เป็นไรครับ” พูดเสร็จก็รีบลุกขึ้นแล้วปัดฝุ่นตามเสื้อผ้าออก
“กันต์ทำดอกไม้ของน้าพังหมดเลย
ขาคงไปโดนตอนที่กันต์ล้ม” เขาก้มหน้ารู้สึกผิด
ลลิดาไม่พูดอะไรแต่ค่อยๆยื่นมือไปลูบหัวแบมแบมแทน
“ทำไมหนูจะไม่เป็นอะไร
เห็นไหมว่าหน้าอกตัวเองช้ำเนี่ย” เมื่อฟังคำพูดของน้าตัวเองจบเขารีบก้มลงมองดูก็เห็นว่าช้ำจริงๆ
ลลิดาเลยจูงมือเขาเข้าไปในบ้านเพื่อไปทายา
แบมแบมถอดเสื้อออกเพื่อให้น้าของตนทายาสะดวก
ลลิดาแต้มยาเล็กน้อยลงที่นิ้วมือแล้วค่อยๆป้ายลงที่แผลช้ำของเขา ตาก็เหลือบไปเห็นแผลเป็นปูดๆเป็นรอยเส้นตรงยาวประมาณห้าเซ็นที่หน้าอกข้างซ้ายของหลานชายสุดที่รัก
มันเหมือนเป็นตราบาปของเด็กคนนี้ เขาเลยพยายามเลี้ยงแบมแบมให้ดีที่สุด
มอบความรักให้เขาอย่างเต็มที่ ไม่ให้กลายเป็นเด็กมีปัญหาหรือขาดความอบอุ่น
ลลิดาเลื่อนมือไปลูบที่แผลเป็นของหลานตัวเองเบาๆ
“เจ็บไหมลูก” ลลิดาถามออกไป แบมแบมรีบส่ายหน้าเป็นคำตอบแล้วยิ้มออกมา
“แผลมันนานแล้วนิครับ
ผมไม่เจ็บเลย อันที่จริงผมไม่เคยรับรู้ความเจ็บของแผลนี้ด้วยซ้ำ” แบมแบมตอบแบบยิ้มๆ แต่ลลิดานั้นยิ้มไม่ออกเลย น้ำตาของเขาเอ่อล้นเต็มขอบตา
“น้ามีอะไรปิดบังกันต์หรือเปล่า” ลลิดานั่งนิ่งอยู่นาน สักพักเขาก็ถอนหายใจออกมาแล้วตัดสินใจพูดออกมา
“แบมแบมมีพี่ชายนะ”
“อะไรนะครับ”
“หนูมีพี่ชาย
แล้วพี่ชายของหนูก็ยังไม่ตาย น้ามั่นใจ”
“นะ…น้าล้อผมเล่นหรือเปล่าครับ และ..แล้วทำไมถึงไม่ติดต่อกลับมาเลยล่ะครับ..” เสียงสั่นเครือของแบมแบมทำให้ลลิดารู้สึกผิดที่บอกเรื่องนี้ให้แบมแบมรู้
แต่ยังไงสักวันแบมก็ต้องรู้เรื่องนี้อยู่ดี
“ผมไม่ตามหาเขาหรอกครับ
ผมไม่มีพี่ชาย ฮึก…”
“แบมแบม…”
ตลอดเวลาที่ผ่านมา
เวลาเขาเห็นเด็กผู้ชายที่เป็นพี่น้องกันเล่นด้วยกัน ความรู้สึกแปลกๆมันเข้ามาในใจทุกที
มันเป็นความรู้สึกเหมือนว่าเขานั้นก็มีพี่เหมือนกัน เคยเล่นกับพี่ชายเหมือนกัน
แต่ก็ได้แต่สะบัดความคิดพวกนั้นออก อาจเป็นเพราะเขาคงอยากมีพี่ชายเหมือนคนอื่นๆ
มหาวิทยาลัย
แบมแบมนั่งเหม่อถึงเรื่องที่น้าของตนพูดมาเมื่อวาน
เป็นเรื่องจริงใช่ไหมที่เขามีพี่ชาย
จริงๆก็อยากเจอสักครั้งแต่อีกใจก็โกรธที่ทำไมพี่ชายไม่พยายามตามหาเขาเลย
“เห้ย!” แบมแบมสะดุ้งกับเสียงเรียกและแรงจากฝ่ามือที่ตบมาเต็มแรงที่ข้างหลังเขา
“ว่าไงวะ
ทำไมมานั่งเหม่อเป็นแฮมสเตอร์รออาหารจากเจ้าของ”
เสียงของยุนอาหญิงสาวที่เป็นรุ่นพี่ในคณะ ค่อนข้างชอบแบมแบมและเป็นน้องชายมาก
ยุนอาให้เหตุผลว่าน่าทะนุถนอมและน่าปกป้อง
“โห่พี่ ผมก็เหม่อไปเรื่อย”
“อ๋อหรอออออ
นึกว่าคิดถึงใครซะอี๊ก”
“นึกถึงใครล่ะพี่
ใส่ร้ายอ่ะ ละนี่จะแต่งตัวหล่อไปไหนครับพี่คนสวย” แบมแบมมองการแต่งตัวของยุนอาแล้วแปลกใจ
ปกติเห็นแต่เธอใส่ชุดนักศึกษาแต่วันนี้เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสีดำ
รองเท้าผ้าใบสีดำและปล่อยผมสีบลอนด์สว่างๆนั้น
“ไม่ได้ไปไหน แต่งงี้สบายดี สาวๆมองเต็ม”
“อ่าว
พี่ชอบผู้หญิงหรอวะครับฮ่ะๆ”
“เปล่าหรอก
แค่เบื่อเวลาโดนผู้ชายมองอ่ะ เลยแต่งตัวเท่ๆ เขาคงไม่มองผู้หญิงแบบนี้”
“ใช่ป๊าวววว
ผมรู้มาว่านี้เป็นสไตล์ผู้หญิงของพี่ชยอนูเลยนะ และตอนนี้เขาก็มองพี่ไม่วางตาเลย” แบมแบมยักคิ้วกวนๆใส่ยุนอา เพราะรู้ว่ายุนอาแอบปลื้มชยอนูอยู่
“เห้ยจริงปะ
เขินนะว้อย” ยุนอาหันไปกระซิบแบมแบม
ไม่กล้าหันหน้าไปทางที่ชยอนูนั่งอยู่
“ผมว่าพี่กับพี่ชยอนูก็เข้ากันดีนะ
คนนิ่งๆอึนๆกับคนบ้า”
ผลั้ว!
“เดี๋ยวเตะคว่ำเลยไอแห้ง”
“เจ็บนะเฟ้ยไอพี่” แบมแบมรีบเอามือมากุมหัวตัวเองไว้
“เห้ยๆพี่ๆ
พี่ชยอนูแอบยิ้มด้วยว่ะ เอาแล๊วววว พี่จะมีผัวแล้วนะ”
“เดี๋ยวนะมึงไอ้แบม
พี่เขินนะเว่ยยยยยย”
แบมแบมยิ้มขำและมีความสุขกับการล้อยุนอาเรื่องชยอนูทำให้เขาลืมไปเลยว่าตนกำลังคิดเรื่องพี่ชายอยู่
เย็นวันนั้น
กริ้งๆ
เสียงประตูกระทบกับกระดิ่งหน้าร้านทำให้เจ้าของร้านให้ไปสนใจกับลูกค้าที่เข้ามา
“สวัสดีค่ะ
รับอะไรดีคะ” ฟ้ากล่าวทักทายลูกค้าที่เข้ามา “เอ๋ ใช่เพื่อนหมวดมาร์คหรือเปล่าคะ ชื่ออะไรน้า” ฟ้าคุ้นๆว่าเป็นเพื่อนของมาร์คแต่นึกชื่อไม่ออก
อีกฝ่ายเลยรีบตอบกลับมา
“เจบีครับ”
“อ่าใช่! ขอโทษทีนะมันติดที่ปาก ฮ่ะๆ” เจบีไม่ได้พูดอะไรแต่ส่งยิ้มให้เล็กน้อย
“ผมขอเมริกาโน่แก้วหนึ่ง
ทานที่นี้นะครับ”
“โอเคค่ะ
หมวดไปนั่งรอก่อนน้า”
เจบีนั่งกดโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ
สักพักฟ้าก็เอากาแฟมาเสิร์ฟที่โต๊ะ
“ได้แล้วค่ะ
อเมริกาโน่…เอ๋ หมวดดูเครียดๆนะคะ เจอคดีที่ยากมากแน่ๆเลย”
กริ้งๆ
“พี่ฟ้า คิดถึงงงงงงง” เสียงประตูที่ไปกระทบกับกริ่งดังขึ้นและเสียงเอ่ยทักทายของเด็กที่คุ้นเคยทำให้ฟ้าหันไปสนใจและเดินไปหา
โดยที่สนทนาระหว่างเขากับเจบีก็จบแค่นั้น
“ยากครับ…ยากมากๆเลยแหละ”
เสียงของเจบีที่เปล่งออกมาอย่างแผ่วเบาจากนั้นเขาค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบล็อคเกตที่มีรูปเด็กน้อยอยู่ในนั้นขึ้นมาดู
…
“หมวดครับ” เจบีสะดุ้งและรีบเก็บล็อคเกตนั้นเข้ากระเป๋า
เป็นแบมแบมที่เป็นคนเรียกเขาและยังถือถาดที่มีขนมเค้กมาด้วย
“ผมไม่ได้สั่งนิครับ”
“อ๋อ
พี่ฟ้าให้เอามาให้หมวดน่ะครับ พี่ฟ้าบอกเห็นหมวดดูเครียดๆ”
พูดเสร็จแบมแบมก็หยิบจานเค้กวางไว้ที่ตรงหน้าของเจบีและนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆกัน
“หมวดมีเรื่องไม่สบายใจหรอครับ
สีหน้าไม่ค่อยดีเลย”
“เอ่อ…นิดหน่อยน่ะ สีหน้าผมมันออกขนาดนั้นเลยหรอ”
“หูยยย มองมาจากสี่แยกก็รู้แล่ว”
“ฮ่ะๆ เป็นแบมแบมนี่ก็คงดีนะครับ
เป็นเด็กที่ดูน่ารักจังเลยนะ ดูไม่ค่อยมีเรื่องอะไรให้ทุกข์ใจ” เจบีหันไปยิ้มให้กับแบมแบม เขารู้สึกประหลาดใจตัวเองเหมือนกันที่กำลังทุกข์ใจอยู่แท้ๆทำไมถึงยิ้มได้
“ใครว่าล่ะครับหมวด
ผมก็มีเรื่องไม่ค่อยสบายใจเหมือนกันแหละ”
“จริงหรอครับ ผมรับฟังได้นะ
เผื่อจะได้สบายใจขึ้น”
“คือ… ถ้าสมมติว่าหมวดเพิ่งจะรู้ว่าตัวเองมีน้องชายหมวดจะรู้สึกยังไงหรอครับ”
“รู้สึกดีสิครับ มีน้องชายผมจะได้ไม่เหงา…แบมแบมเป็นอย่างที่ว่าหรอครับ”
“เปล่า…ผมแค่เพิ่งรู้ว่าตัวเองมีพี่ชาย”
“ผู้ชายคนนั้นต้องโชคดีมากแน่ๆครับ”
เจบียิ้มให้กับแบมแบมที่นั่งก้มหน้าอยู่ ทำไมถึงรู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้จังนะ
“จริงหรอครับ”
“จริงสิ
ผมก็ยังอยากมีน้องชายแบบแบมแบมเลย”
“ผมนิสัยไม่ดีนะ
ชอบมีเรื่องตลอดๆอ่ะ”
“ผมรู้ว่าแบมแบมน่ะเป็นเด็กน่ารัก” เจบีเอื้อมมือมาลูบหัวของแบมแบมเบาๆ
ความรู้สึกตอนนี้มันคืออะไรกัน
อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
แบมแบมรู้สึกเหมือนกับว่าเขารอฝ่ามืออุ่นๆนี้มานาน
เจบีเองก็รู้สึกเหมือนกับว่าเขากับเด็กคนนี้เคยเจอกันที่ไหนมาก่อน
ยิ่งพอมาคุยกันแบบนี้ทำไมรู้สึกว่าอยากกอด
“โอ้ยไอมดบ้า”
แบมแบมเปิดเสื้อและใช้นิ้วไปบี้ให้มดตาย รอยแดงที่เกิดจากการเกานั้นอยู่บริเวณแผลเป็นของเขา
“เป็นอะ…” เจบีถามออกไปแต่ยังไม่ทันได้พูดจบเขาก็หยุดชะงักไปเพราะรอยแผลเป็นนั้น
สายตาเหลือบไปเห็นสร้อยที่มีแหวนห้อยไว้ด้านหลังของแบมแบม
เป็นสร้อยที่ใส่แหวนห้อยเอาไว้แต่ว่าดันเอาแหวนไปไว้ด้านหลัง มองเผินๆก็เป็นแค่สร้อยธรรมดาโล่งๆ
แบมแบมมองตามสายตาของเจบีที่ตอนนี้ที่กำลังมองไปยังแหวนของเขา
“โอ้ะ
หมวดมองเห็นแหวนของผมด้วยหรอเนี่ย อุตส่าห์ซ่อนไว้ข้างหลัง ฮ่ะๆ” พูดจบแบมแบมก็เลื่อนแหวนให้มาอยู่ข้างหน้า
“ผมขี้รำคาญน่ะ
แต่จะถอดก็ไม่ได้เลยเอาแหวนไปไว้ข้างหลัง นิ้วผมใหญ่เกินไปเลยเอามาทำเป็นจี้สร้อยคอแทน”
“แบมแบมชอบแหวนเรียบๆสินะครับ
ไม่มีลายอะไรเลย”
“ก็ไม่เชิงเรียบนะครับ
มีสลักชื่ออยู่ตรงนี้ด้วย”
JBB
“BB นี่ชื่อผมแน่นอนแต่ J นี่มันอะไรก็ไม่รู้ครับ
คงจะหมายความว่าเจ้าก็ได้ เจ้าแบมแบม ฮ่ะๆๆ”
แบมแบมนั่งหัวเราะกับความคิดบ้าๆบอของตัวเองแต่อีกคนหนึ่งกลับนั่งเงียบ
“หมวดเป็นอะ..”
“หมวดขอกอดแบมแบมหน่อยได้ไหม”
เป็นเจบีที่พูดแบบนั้นออกไป แบมแบมตกใจเล็กน้อยแต่ก็นึกได้ว่าหมวดไม่สบายใจอยู่
การกอดอาจทำให้เขารู้สึกดีขึ้นได้
เจบีกอดแบมแบมอย่างเต็มอก
น้ำตาของเขาไหลออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุแบมแบมที่รู้สึกได้ว่าหมวดกำลังร้องไห้เขาก็ทำอะไรไม่ถูก
เลยตัดสินใจเลื่อนฝ่ามือตบไปที่หลังของเจบีอย่างแผ่วเบา
ไม่นานเจบีก็ค่อยๆคลายอ้อมกอดออกและจัดการเช็ดน้ำตาของตัวเองออก
“ขอบใจนะ ผมไปล่ะ
แล้วเจอกัน” เจบีรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปโดยไม่หันกลับมา
“ขอบคะ…อ่าว”
ไม่ทันที่ฟ้าจะพูดจบเจบีก็เดินออกไปแล้ว
“เมื่อกี้แกคุยไรกับหมวดวะ
อย่างนาน พวกแกอย่างกับเหมือนรู้จักกันมานาน”
“ไม่รู้ว่ะพี่ฟ้า หมวดเขากำลังรู้สึกไม่ดีน่ะผมเลยอยู่เป็นเพื่อน”
“ไม่คิดว่าจะใกล้ตัวขนาดนี้”
เจบีที่เดินออกมาได้สักพัก
ตอนนี้ในหัวเขาโล่งไปหมดคิดถึงแต่อ้อมกอดเมื่อกี้ เขาล้วงมือไปหยิบล็อคเกตแล้วหันกลับดูด้านหลังของมัน
JBB
(ต่อ)
เจบีกลับมายังโรงพักและนั่งเงียบๆที่โต๊ะตัวเองมาเกือบชั่วโมง
แบมแบมเป็นน้องชายของเขา
ไม่ผิดแน่ๆ ทั้งรอยแผลเป็นทั้งแหวนและความรู้สึกแปลกๆพวกนั้นอีก แต่เขาจะเผยตัวเองไม่ได้เด็ดขาดด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูทำให้เจบีหลุดจากภวังค์
เป็นจูเนียร์ที่เดินเข้ามาและตรงมายังที่โต๊ะของเจบี
“เป็นไรเปล่าอ่ะ สีหน้าไม่ดีเลย”
“เปล่าอ่ะ จูกินไรยัง”
“ยังเลย โคตรหิวอ่ะ
บีกินปะเดี๋ยวสั่งข้าวเผื่อ” เจบีพยักหน้าเป็นคำตอบ
ไม่นานข้าวที่พวกเขาสั่งก็มาส่ง
“กินข้าวกันๆ” จูเนียร์ดึงแขนเจบีให้ไปที่โต๊ะกินข้าว
แล้วจัดการแกะกับข้าวใส่จานชามที่เตรียมไว้
“ไอมาร์คกับแจ็คสันไปไหนนะ
ไม่เห็นเลย” พูดจบจูเนียร์ก็ตักข้าวใส่ปากตัวเอง
เขารู้สึกได้ว่าเจบีนั้นมีความเหม่อๆเลยใช้ช้อนตักกับข้าวที่อยู่ตรงหน้าไปใส่ในจานของเจบี
“อ่ะ กินๆ อย่าเหม่อดิ”
เจบีเหมือนได้สติแล้วก็หันมาตั้งใจกินข้าว สักพักเสียงข้อความก็ดังขึ้น
ตึ่ง
เจบีเปิดอ่านแล้วรู้สึกเหมือนข้าวที่เขากินนั้นมันขมเกินไป
แรงเคี้ยวก็ไม่มี เขาฝืนมันกลืนลงคอก่อนที่จะลบข้อความนั้นออกไป
‘เหมือนเดิม’
เป็นข้อความที่เขาได้รับก่อนที่จะตัดสินใจลบมันไป
“เอ้อ พรุ่งนี้บีหยุดนิ จูก็หยุดเหมือนกัน ไปเที่ยวกันมะ”
“บีว่าจะนอนอยู่บ้านน่ะ”
“อื้มม ก็ดีนะ
บีดูไม่ค่อยดีอ่ะ อย่าเครียดมากล่ะ”
เจบียิ้มน้อยๆให้กับจูเนียร์และหันไปมองมือถือของตนที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนจะตัดสินใจปิดเครื่องและยัดเข้ากระเป๋ากางเกงตัวเอง
ไรท์คิดว่าตัวเองดำเนินเรื่องเร็วอีกแล้ว มุมกุ๊กกิ๊กไม่ค่อยจะมีหรอก TT
ความคิดเห็น