คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : จับกุมครั้งที่ 5
โรงพัก
“ไง
เพราะความสวยของแจ็คการีแท้ๆ” แจ็คสันพูดขึ้นพร้อมกับสะบัดวิกหนึ่งที
“หมวดแจ็คสันครับ
ไปเปลี่ยนชุดเถอะ ผมจะอ้วก” จูเนียร์พูดขึ้นเสียงเรียบๆและหันไปมองแทฮยองที่ตอนนี้เหมือนจะงงๆกับสถานการณ์
“เอ่อ.. นี่มันเกิดเรื่องอะไรครับ”
“ก็พวกนี้อ่ะดิ
มันไปข่มขืนผู้หญิง พวกฉันเลยปลอมป็นหญิงเพื่อหลอกให้มันพูดความจริงออกมา” จูเนียร์พูดขึ้น
“แล้วหมวดมาร์คล่ะครับ”
“นั่นไง” จูเนียร์ชี้ไปทางห้องสอบสวนซึ่งเหมือนมาร์คกำลังเดินเข้าไปด้วยสภาพยังคงเป็นน้องมาร์กี้
“หมวดมาร์คสวยจังครับ
*-*”
“หยุดเลยไอแทฮยอง หมวดมาร์คได้ก้านคอแกเอาแน่.. ปะหมวดแจ็คสัน เข้าไปหาหมวดมาร์คกันเถอะ” จูเนียร์ยื่นมือไปคว้าข้อมือของแจ็คสันและพาเดินไปยังห้องสอบสวน
“หมวดจูเนียร์ต่างหากที่สวยสุดในใจผม” แทฮยองพึมพำขึ้นเบาๆ
“ไงแทฮยอง
จบจากโรงเรียนตำรวจมาหมาดๆก็’ตาม’หมวดจูเนียร์มาที่นี้เลยหรอ”
เจบีที่เดินมาเงียบๆได้พูดขึ้น พอแทฮยองได้ยินเสียงของเขากับมีอาการสะดุ้งนิดหน่อย
ในใจเขาคิดว่าหมวดเจบีจะได้ยินที่เขาพูดเมื่อกี้หรือเปล่า
ขืนได้ยินแล้วหมวดเจบีไปบอกหมวดจูเนียร์ว่าตัวเขานั้นปลื้มหมวดจูเนียร์อยู่ มีหวังเขาได้โดนเท้าหมวดจูเนียร์เหยียบอกแน่ๆ
“อะ..เอ่อ ใช่ครับ แหะๆ ก็หมวดจูเนียร์อยู่สายรหัสเดียวกับผมนิหน่า
แล้วหมวดจูเนียร์ก็เก่งมากๆด้วยครับ ผะ..ผมปลื้มหมวดมากๆ” แทฮยองยิ้มแหยๆให้กับเจบีที่ยืนนิ่งตั้งใจฟังในสิ่งเขาพูด
“หรอ” เจบีตอบแค่นั้น แล้วเขาก็หันตัวกลับแล้วเดินไปที่ห้องสอบสวน
“สมกับเป็นหมวดเจบีจริงๆ….ในโรงเรียนดูเย็นชายังไง จบออกมาก็ยังเย็นชาอยู่อย่างนั้น..”
“ก๊อกๆ” จูเนียร์เปิดประตูออกมาละเคาะไปที่ส่วนที่เป็นกระจกของประตู ทำให้แทฮยองหันไปสนใจพร้อมกับทำหน้างงๆ
จูเนียร์เห็นแทฮยองมองมาเลยใช้นิ้วชี้ไปที่โต๊ะบันทึกประจำวันเพราะมีคนกำลังจะมาแจ้งความ
“อ่า.. เหมออะไรของเราเนี่ย ฮ่ะๆ” แทฮยองหันไปมองตามนิ้วของจูเนียร์ก็เลยเข้าใจว่าหมวดจูเนียร์จะสื่ออะไร
เขายิ้มแห้งๆพร้อมกับเกาหัวและก้าวขาเดินเพื่อไปยังโต๊ะ
“คิดถูกหรือคิดผิดนะที่มาทำสน.เดียวกับพี่จูเนียร์ งี้ยิ่งทำให้ชอบเขาเข้าไปใหญ่”
แทฮยองเดินก้มหน้าและพึมพำเบาๆ เขาถอนหายใจออกมายาวๆก่อนจะถึงโต๊ะ พอถึงโต๊ะเขาก็สลัดความคิดทุกอย่างออกไป
พร้อมเงยหน้าและยิ้มให้กับผู้ที่มาแจ้งความ
“สวัสดีค่ะคุณตำรวจ
ดิฉันอยากแจ้งความ”
ห้องสอบสวน
“เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ” มาร์คพูดขึ้น ขณะนั้นเจบีก็เปิดประตูเข้ามาพอดี
ในห้องนี้มีหมวดทั้งสี่คนและผู้ต้องหาอีกสามคน
ส่วนโซมียืนดูสถานการณ์อยู่นอกห้องสอบสวน
“ผมบอกว่าพวกผมไม่ได้เมาไงครับ”
“ใช่ครับหมวด
พวกหมวดคิดว่าพวกผมไม่รู้หรอครับว่าพวกหมวดเป็นผู้ชาย
ถ้าตอนนั้นพวกผมเมาก็อาจจะไม่รู้ว่าพวกคุณเป็นผู้หญิงกันจริงๆ”
“จริงครับ
ก่อนอื่นผมต้องขอโทษคุณโซมีก่อนเลยนะครับ ที่ทำไปเพราะพวกผมมีเหตุผล
ถ้าไม่ทำพวกมันก็จะทำร้ายครอบครัวพวกผม” โซมียืนฟังอยู่ในโซนที่มีไว้สำหรับคนนอกที่อยากจะฟังการสอบสวนของข้างใน
เสียงที่ออกมาจากลำโพงทำให้เธอกำหมัดแน่น
เขาไม่คิดว่าแฟนที่แสนดีกับเขานั้นจะร้ายกาจได้ถึงขนาดนี้
“พวกผมโดนขู่ แล้วพวกหมวดไม่คิดบ้างหรอครับว่าพวกผมอยากเอามันเข้าตารางขนาดไหน”
“แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าพวกนายพูดความจริง
และพวกนายไม่ได้ใส่ร้ายแฟนของคุณโซมี”
เจบีขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น เขาไว้ใจใครไม่ได้ แม้กระทั่งตัวของคุณโซมีเอง
“คลิปเสียงครับ
เหมือนที่น้องแจ็คการีนกับน้องมาร์กี้ทำกับพวกผม”
“เดี๋ยวเหอะ….” มาร์คมองทั้งสามคนจนตาจะเขียว
เพราะพวกนั้นแอบแซะเขา ทั้งที่เขาอุตส่าห์เนียนๆแล้วแท้ๆ
“ไหนเอามาฟัง” แจ็คสันหยิบมือถือมาจากหนึ่งในผู้ต้องหา
จากนั้นก็กดเข้าไปในที่เก็บไฟล์บันทึกเสียงและกดฟัง
บทสนทนาไม่ได้เริ่มจากคำแรกที่เฌอพูดกับพวกเขา แต่บทสนทนามันดูทะแม่งแปลกๆ
หนึ่งในนั้นเลยแอบกดบันทึกเสียงเอาไว้ เผื่อเฌอหักหลังเขา เฌอคิดว่าตัวเองฉลาดแล้วแต่โทษที
เหนือฟ้ายังมีชั้นบรรยากาศ
“กูพูดจริง
กูรู้ว่ามันไม่กล้าแบกหน้าไปฟ้องตำรวจหรอก”
“กูขอเหตุผลมึงหน่อยไอเฌอ!”
“กูรำคาญแม่งว่ะ กูขอมันมีอะไรด้วยหลายทีละแม่งก็หวงตัวอยู่ได้
ตั้งแต่คบกับแม่งมากูไม่เคยมีไรกับแม่งเลยไอสัส!”
“แค่นี้อ๋อวะ!”
“เออ
เหตุผลแค่นี้แหละ หมั่นไส้ จัดแม่งหลายๆดอกเลยนะสัส”
“ถ้าพวกกูบอกว่าไม่อยากทำล่ะวะ...”
“มึงอย่าลืมว่าแม่พวกมึงติดหนี้กูไปเท่าไหร่
กูสั่งยึดบ้านมึงตอนนี้ยังได้”
“นี่มึงขู่พวกกูหรอวะ”
“ใช่”
“แบบนี้เขาเรียกว่าเพื่อนกันหรอวะไอเฌอ
แค่ทุกวันนี้มึงทำเหมือนไม่รู้จักพวกกูเวลาที่มึงเดินกับใครๆ พวกกูเสียใจมากนะ”
“หึ
จะพูดยังไงก็แล้วแต่ ยังไงมึงก็ต้องทำ ไม่งั้นก็ไปหาบ้านใหม่อยู่!”
“เออๆไอสัส! ทำก็ทำ”
“อ่ะนี่ยา
แดกๆเข้าไปจะได้ไม่มีสติและกล้าขมขื่นมัน”
“ยาบ้าเลยหรอวะไอเฌอ
มึงไปเอามาจากไหน”
“ก็แถวๆนี้แหละ
อย่ามาพูดเชียวว่าพวกมึงไม่เคยเสพกัน ถุ้ย!”
“ใช่พวกกูเคยเสพแต่…ช่างเหอะ”
“หึ งั้นตกลงตามนี้
กูจะโทรพวกมึงเพื่อเป็นสัญญาณว่ามันเดินออกจากบ้านกูไปแล้ว
แล้ววันนั้นกูจะฟอร์มไม่สบายเลยไม่ได้ไปส่ง”
“…”
“…”
“…”
“อย่าให้พลาดล่ะเพื่อนรักทั้งสาม
: ) ”
บทสนทนาในคลิปสิ้นสุดลงแล้ว
มาร์คพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงว่าโอเคเชื่อแล้ว
เรื่องที่พวกเขาเล่าให้ฟังตอนนั้นมันคือเรื่องจริง พวกเขามีหลักฐานในการมัดตัวเฌอ
แต่ยังไงพวกเขาทั้งสามก็ต้องโดนข้อหาข่มขืน
แต่อาจจะลดหย่อนโทษได้เพราะเกิดจากการข่มขู่ให้ทำ
ตอนนี้ผู้ต้องหาถูกทิ้งให้อยู่ในห้องสอบสวนไปก่อน
ตอนนี้พวกเขาทั้งสี่คนอยู่ในห้องทำงานของพวกเขาเพื่อที่จะวางแผนจับเฌอ
“ทำไมเราไม่บอกแผนกับคุณโซมีล่ะ
เผื่อเขาช่วยเราได้เพราะเป็นคนใกล้ชิดกับเฌอ” แจ็คสันพูดขึ้น
จูเนียร์พยักหน้าให้กับความคิดของแจ็คสันและก็ออกความคิดเห็นต่อ
“ก็จริงนะตอนนี้คุณโซมีก็ไม่ได้บอกเฌอนิเรื่องที่เกิดขึ้น
ก็ให้คุณโซมีข่มใจเรื่องนี้ไปก่อนแล้วเล่นละครกับเฌอไป”
“ใช่มะๆจู”
“ไม่ได้” เจบีพูดขึ้นเสียงเรียบๆ เขามองจูเนียร์และแจ็คสันสลับไปมา “จริงๆเราพลาดตรงที่เราให้ผู้ไม่ควรให้ผู้ที่โดนกระทำรู้แผนของเราเลยด้วยซ้ำ”
“ทำไมบีพูดงั้นอ่ะ
คุณโซมีโดนกระทำนะ” จูเนียร์ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“บีรู้ว่าคุณโซมีถูกกระทำ
แต่ครั้งนี้เราก็ไม่ควรให้เขามารับรู้แผนของเรา”
“…”
จูเนียร์เลือกที่จะเงียบและไม่ออกความคิดเห็นใดๆ
“เชื่อบีนะว่าขอให้พวกเราสี่คนเท่านั้นที่รู้แผน” เจบีหันไปพูดกับจูเนียร์ที่ตอนนี้ทำหน้าบูดบึ้งเพราะไม่เข้าใจว่าเจบีจะสื่ออะไร
คุณโซมีคือผู้ถูกกระทำนะ ทำไมใจร้ายถึงขนาดไม่ให้เขารู้อะไรเลย
“…”
“จู..” เจบีเรียกชื่อจูเนียร์เบาๆแล้วยื่นมือไปจับมือจูเนียร์แล้วบีบเบาๆ
“อือ”
“เดี๋ยวนะ
ในห้องมีสี่คนนะว้อยไม่ใช่สอง!”
แจ็คสันโวยวายขึ้นหลังเห็นบทสยิวกิ้วของเพื่อนทั้งสองที่กำลังงอนและง้อกันอยู่
“เบื่ออิสองผัวเมียคู่นี้”
มาร์คหันไปหาทั้งคู่และเบ้ปากนิดๆ
“พูดให้ดีๆ
เจบีเขาไม่ใช่ผู้ชายเหมือนพวกมึงเฉยๆเว้ย!” จูเนียรพูดขึ้น
“อ๋อหรออออออ
ชอบล่ะสิ้คนที่อบอุ่น โรแมนติค ขี้ง้อแบบมันอ่ะ แดกกันเองแล้วไหมล่ะ”
“ป๊อก!” เจบีหยิบปากกาที่วางอยู่บนโต๊ะและเอาไปตีที่หน้าผากของแจ็คสัน
“ตลกหรอไอหวัง”
“ฮื้อ! เจ็บ! เรียกนามสกุลกูเลยหรอ ชิ้!” แจ็คสันบุ้ยปากงอนๆพร้อมกับลูบหน้าผากตัวเองเบาๆ
“งอนหรอ ไม่ง้อหรอก
ไม่ใช่จู”
“เออใช่สิ้ไอบี!!!!
จำไว้”
“เมื่อกี้พูดไรไปนะลืมแล้ว”
พูดเสร็จเจบีก็ขมวดคิ้วทำหน้าเหมือนนึกว่าเมื่อกี้พูดอะไรนะ..
“ฮืออออพี่มาร์คขรา
น้องแจ็คการีนโดนรังแก ฮือออ” แจ็คสันหันไปกอดแขนมาร์คและเอาหน้าซบ
“เสียใจตอนนี้กูยังเป็นมาร์กี้อยู่
ดูชุดกูสิ อี๋ออกไป ชะนี!!” มาร์คดันและทีบแจ็คสันเบาๆ
จูเนียร์มองเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วก็หนักใจ นี่เข้ามาประชุมนัดแนะแผนกันหรือเข้ามาทะเลาะกัน…
“ตกลงจะได้ไหมแผนเนี่ยยยยยยยย” จูเนียร์ลากเสียงยาวๆด้วยความเบื่อหน่าย
“กูขอเสนอละกัน” เจบีพูดขึ้น
มาร์คและแจ็คสันเลยเลิกกัดกันและหันมาตั้งใจฟังแผนของเจบี
“เอาดิ
กูไงก็ได้อยู่แล้ว” มาร์ค
“เห็นว่านายเฌอมียาบ้าในครอบครองนิ
ไม่แน่ว่าเขาอาจจะขายด้วย… งั้นเราไปล่อซื้อไหม
พอจับเขาได้ก็พ่วงคดีนี้ไปด้วยเลย”
“แล้วถ้ามันไม่ขายล่ะไอบี” แจ็คสันพูดขึ้น
“งั้นเราลองไปถามวัยรุ่นแถวนั้นก่อน
ว่าเราอยากยา เท่านี้พอจะมีใครปล่อยยาไหม”
“ปลอมตัวอีกละ?” จูเนียร์พูดขึ้น
“อืม รอบนี้กูปลอมตัวเป็นวัยรุ่นติดยาเอง”
“ไหวใช่มะไอบี”
“ไหวดิมาร์ค
ไม่ได้ปลอมตัวเป็นผู้หญิงซะหน่อย”
“สัส../สัส!”
มาร์คและแจ็คสันสบถออกมาพร้อมกันทำให้เจบีและจูเนียร์ยิ้มขำออกมา
“แหม
มาร์คกี้กะแจ็คการีนแต่งออกมาก็รอดนิ อย่าคิดมากสิ้ ฮ่าๆๆ”
“แหม…อย่าให้ถึงตามึงบ้างนะจู….”
แจ็คสันพูดกดเสียงต่ำและจิกตาให้จูเนียร์ เป็นคำขู่ที่น่ากลัวมากโลย
จากนั้นจูเนียร์เลยแลบลิ้นปลิ้นตาใส่แจ็คสัน
“งั้นเอาตามนี้นะ
เจบีไปล่อซื้อ” มาร์คพูด
เจบีพยักหน้าตอบรับ
จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายออกจากห้องนี่ไป โดยที่เจบีและจูเนียร์ก็ไปดูแลผู้ต้องหาสามคนที่อยู่ในห้องสอบสวน ส่วนมาร์คและแจ็คสันไปประจำอยู่ที่ส่วนที่รับเรื่องคดีประจำวันแต่ก็ยังคงสภาพน้องมาร์กี้และน้องแจ็คการีนอยู่อย่างนั้น
“ไหนแทฮยอง
เดี๋ยวฉันรับค่าปรับแทนละกัน นายไปหาไรกินเถอะ จะตีสามแล้วนะ” แทฮยองหันไปหามาร์คที่พูดขึ้นและเดินมายังโต๊ะที่รับเรื่องบันทึกประจำวัน
“ดะ…ได้ครับหมวด ฝากด้วยนะครับ เดี๋ยวผมจะรีบไปรีบมา”
แทฮยองรีบโค้งขอบคุณมาร์คและรีบเดินออกนอกโรงพักเพื่อไปซื้ออะไรมาประทังท้อง
มาร์คนั่งลงกับเก้าอี้และเปิดสมุดบันทึกประจำวันขึ้นมา
หันไปหยิบปากกา ปากก็ถามชื่อออกไปโดยที่ไม่ได้มองหน้าอีกฝ่าย
“ชื่ออะไรครับ”
“กันพิมุกต์”
#หมวดมาร์ค
ยังไม่แก้คำผิด
ความคิดเห็น