คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : จับกุมครั้งที่ 6 [100%]
Mark’s
part
“กันต์พิมุก” เดี๋ยวนะ… ไม่หน่า… กันพิมุกต์ไม่ได้มีคนเดียวซะหน่อย
หลังจากหลอกตัวเองภายในใจเสร็จผมเลยตัดสินใจเงยหน้าขึ้น
“น่ารักดีนะครับหมวด” แบมแบมพูดขึ้นหลังจากที่ผมเงยหน้าขึ้น แม่งเอ้ย….
หมดกัน
“…"
“เงียบทำไมอ่ะหมวด”
“เปล่า
แล้วนี้ไปทำไรมา ทะเลาะวิวาทอีกแล้วหรอ” ผมถามแบมแบมทั้งๆที่ยังเป็นน้องมาร์กี้อยู่อย่างนั้น
ไม่องไม่อายแม่งละ
“ก็มันวอนตีน” เด็กอะไรวะพฤติกรรมดูไม่น่ารัก แต่ทำไมอยู่ใกล้ๆแล้วรู้สึกว่าไอเด็กคนนี้มันน่ารัก!
หึ่ย!
“หึ ห้าวจังนะเรา
หน้าตาก็ดูน่ารัก”
“ที่โรงเรียนนายร้อยมีสอนวิชา..”
ผมรู้ครับว่าแบมแบมจะพูดอะไรต่อ ผมเลยชิ่งพูดตัดทันที
“เออไม่มี
ฉันเสือกเอง โอเค้”
“หึ” ใครสั่งใครสอนให้หัวเราะแบบนี้ ขนลุกไปยังขนตูด
“หมดธุระผมแล้วใช่ไหมครับหมวด
งั้นผมขอตัวกลับนะครับ”พูดเสร็จแบมแบมก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้และกำลังจะก้าวขาเดินออกไป
แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของผม
“ครับ
มีเรื่องบ่อยๆล่ะ อยากเห็นหน้า”
ผมพูดไว้แค่นั้นและก็รีบหันตัวแล้วเดินไปในห้องทำงานทันที
“เมื่อกี้หมวดมันพูดเต๊าะกูหรอ.. หึ จะได้ขึ้นโรงพักอีกทีเพราะได้กระทืบหมวดนี่แหละ”
สองวันถัดมา
“ไอบี โอเคใช่ไหมวะ”
ผมหันไปถามเจบีที่ตอนนี้มีสภาพใส่กางเกงเจเจครึ่งเข่า
เสื้อกล้ามตราห่านคู่ที่มีรอยขาดเล็กใหญ่สลับกันไปหลายจุด
ไหนจะทรงผมที่ดูยุ่งเหยิงเหมือนคนไม่ได้สระผมมาเป็นเดือนๆ บวกกับร้องเท้าอีแตะสองข้างที่สภาพเยินซะเหลือเกิน
“กูบอกตรงๆนะ
กูสงสารมึงมากไอบี มีเงินกินข้าวไหม”
“เงียบไปเลยสัสแจ็ค
ไอบีมันเต็มที่กับงานเว้ย!” จูเนียร์รีบพูดสวนขึ้น
“อ๋อหรา
เข้าข้างกันดีจริ้งงงง”
“เงียบไปอิแจ็คการีน” เจบีพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบๆ ก่อนที่จะจับเชือกของกางเกงเจเจแล้วดึงแล้วมัดเพื่อให้กางเกงมันแน่นๆ
เห้อ อย่าว่าแต่ไอแจ็คมันสงสารเลยครับ
ผมยังรู้สึกหดหู่มากกับไอบีตอนนี้ ฮ่าๆๆ
“มึงรีบไปเหอะ
ก่อนที่กูจะลงไปนอนขำเพราะเห็นสภาพมึงตอนนี้ ฮ่าๆๆๆ”
ดูไอแจ็คสันพยายามกลั้นขำกับสภาพของไอเจบีตอนนี้มาก แต่ก็เหมือนจะกลั้นไม่ไหว
สุดท้ายก็หลุดขำออกมา แต่ก็นะเพราะเจบีมีลุคที่ดูคลูและชิคตลอด
พอมาเห็นเพื่อนแต่งตัวงี้ใครจะกลั้นขำไหว…ฮ่าๆๆๆๆ
“มึงก็ไปล้อมันจังอิแจ็คการีน” พูดจบผมก็ตบหัวไอแจ็คมันไปที
“อิมาร์กี้
เดี๋ยวก่อนเถอะมึง”
“ไปๆขึ้นรถได้แล้วพวกมึง” จูเนียร์กวักมือเรียกพวกผมให้ขึ้นรถ
End
Mark’s part
ไม่นานรถก็มาจอดข้างถนนที่ใกล้ๆกับซอยหมู่บ้านที่พวกเขากำลังจะไป ขืนไปส่งเจบีที่หน้าซอยมีหวังแผนอาจจะแตกได้
“ไอบีมึงเดินไปเองนะ
พวกกูส่งแค่นี้” มาร์คพูดขึ้น จากนั้นเจบีก็เปิดประตูลงไปและรถก็ถูกแล่นออกไปทันที
เจบีเดินเข้ามาในซอยของหมู่บ้านนั้น
ตามที่โซมีเคยให้ข้อมูลรูปร่างหน้าตาของแฟนเธอไว้ เจบีจำได้
จำได้แม่นและบังเอิญผู้ชายคนนั้นก็กำลังเดินสวนกับเขาพอดี
เจบีจึงตัดสินใจทำตัวเองให้มีบุคลิกภาพของผู้ที่ติดยาโดยทำหน้าเหม่อลอยและเดินเข้าไปหาเฌอ
แฟนหนุ่มของโซมีหรือผู้ต้องหาที่พวกเขากำลังหมายหัวอยู่นั่นแหละ
“พี่ชายครับ
พอจะมียาเหลือไหมครับ…” ขณะที่เฌอกำลังเดินผ่านเจบีไป
เจบีกับรีบพูดขึ้นทำให้เฌอชะงักและหันไปหาเขา
“เอ็งเป็นใคร
เอ็งไม่ใช่คนแถวนี้นิ” เฌอขมวดคิ้วหรี่ตามองไปหาเจบี
“ผมอยู่ที่นี้แหละครับ
แต่เวลาผมอยากยาผมมักจะให้เพื่อนออกมาซื้อให้ครับ”
น้ำเสียงที่ดูเอื่อยๆยานๆของเจบีทำให้เฌอเชื่อสนิทว่าเจบีเสพยาจริงๆ
“เออๆ
เดี๋ยวเอ็งไปเอาที่บ้านข้าละกัน ตามมา ข้ากำลังจะกลับบ้าน”
เจบีพยักหน้าหงึกหงักก่อนที่จะเดินตามเฌอไปเรื่อยๆ
เฌออาจจะไม่สังเกตว่าสร้อยบนคอของเจบีถ้าสังเกตจี้ของมันดีๆก็จะทำให้รู้ว่ามันเป็นกล้องขนาดเล็ก
เพื่อเป็นหลักฐานอีกชิ้นหนึ่งเพื่อมัดตัวของเขา
ตอนนี้เจบีอยู่ที่หน้าบ้านของเฌอแล้ว
เฌอบอกให้เจบีรออยู่หน้าบ้านซึ่งเขาก็ทำตาม ไม่นานเฌอก็เดินมาพร้อมกับซองยา
ถือแบบไม่เกรงกลัวกฎหมายใดๆ
“อะ” เฌอยื่นซองยาให้เจบี จากนั้นเจบีเลยยื่นแบงค์ร้อยใบเดียวกลับไปให้เขา
“นี่แกเล่นตลกอะไรกับข้าวะ
ยาที่ไหนร้อยเดียว” เฌอกระตุกมุมปากหัวเราะ
“เอ.. ผมก็ไม่รู้นะครับ เพราะคุณโซมีก็ไม่ได้ระบุมาว่าคุณขายยากี่บาท” น้ำเสียงและท่าทางของเจบีเปลี่ยนไปเลยทำให้เฌอหวั่นใจนิดๆว่าเขากำลังจะโดนล่อซื้อหรือเปล่า
“โซมี ? หึ”
“ดูเหมือนคุณจะรู้เรื่องที่แฟนของคุณโดนข่มขืนดีนะครับ”
“อะไรใครโดนข่มขืน
นังแพศยานั่นอยู่ดีๆก็หายไป ข้าไม่รู้ด้วยหรอกว่ามันจะเป็นตายร้ายดีอะไร”
“ผมไม่รู้ครับว่าระหว่างพวกคุณมันเกิดอะไรขึ้นแต่ตอนนี้ผมขอจับคุณข้อหามียาเสพติดในครอบครอง”
เฌอชะงักไปนิดหน่อยแต่เจบีรู้สึกแปลกใจนิดๆที่เฌอดันยิ้มออกมา
“จับเลยครับ
ผมไม่ขัดขืน นังนั่นมันคงอยากจะทำลายชีวิตผมจะแย่ ถึงขนาดไปฟ้องตำรวจเรื่องผมขายยา”
โรงพัก
“เพี้ยะ!” แรงตบจากฝ่ามือของโซมีที่ไปกระทบบนแก้มของเฌอนั้นดังลั่นโรงพัก
มาร์คเลยรีบจับข้อมือของโซมีไว้
“โซมีตบพี่ทำไม” เฌอดูจะอึ้งๆนิดๆกับการกระทำของแฟนสาว เขาไม่เข้าใจว่าโซมีตบเขาทำไม
“เหอะ! แกยังจะมาถามอีกหรอ ไอเลว!”
“การที่พี่ขายยาเพื่ออยากให้โซมีได้ใช้ตังค์เยอะๆมันแย่มากเลยหรอ”
“แกก็รู้ว่าแกทำอะไรลงไป
อย่ามาทำไขสือ” โซมีทำตาเลิกลั่กก่อนที่จะพูดออกมา
“พี่ทำอะไร
วันๆพี่ก็นั่งแต่ส่งยาเพื่อให้โซมีมีตังค์ใช้ อยู่ดีๆอาทิตย์ที่ผ่านมานี้เธอก็หายไปไม่ติดต่อพี่มาเลย
พี่โทรไปก็ไม่รับ ไม่รักกันแล้วก็รีบบอกสิ ปล่อยให้โง่ทำไม” เฌอตัดพ้อแฟนสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ทุกคนดูเหมือนจะไม่เข้าใจกับสถานการณ์ยกเว้นเพียงเจบีที่ตอนนี้กระตุกยิ้มมุมปากเพราะเหมือนเริ่มจับไต๋อะไรได้บางอย่าง
“หมวดจูเนียร์
ผมรบกวนเอาผู้ต้องหาสามคนนั้นออกมาจากห้องขังหน่อยครับ”
เจบีหันไปพูดกับจูเนียร์
“เอามาทำไมคะ!” โซมีหันขวับและรีบพูดขึ้นด้วยเสียงดัง
“ทั้งสามคนนั้นมีความเกี่ยวข้องไม่ใช่หรอครับ” เจบีพูดขึ้น
จากนั้นไม่นานผู้ต้องหาทั้งสามก็เดินพร้อมหน้ามายืนอยู่ที่โต๊ะทำคดีความ
“ไอนนท์ ไอน้ำ
ไอนาว ทำไมพวกมึงมาเป็นผู้ต้องหาวะ
พวกมึงไปทำอะไรมา” เฌอตกใจที่เห็นเพื่อนของตนทั้งสามและยิ่งทำให้เขางงไปอีกเพราะได้ยินคำว่าผู้ต้องหาทั้งสาม
“…”
“ทำไมไม่ตอบกู”
“พวกกูขอโทษนะไอเฌอ”
“พวกนายไปขอโทษทำไม
พวกนายไม่ได้ทำอะไรผิด!” น้ำเสียงของโซมีดูสั่นไปอย่างเห็นได้ชัด
มาร์คเห็นสถานการณ์ตรงหน้าแล้วก็พอจะเข้าใจแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
เป็นแจ็คสันที่หันมากระซิบมาร์ค
“มึง
กูว่าเรื่องนี้พวกเราโดนต้มว่ะ”
“เออ
กูก็คิดว่างั้นแหละ”
“ขอโทษนะโซมี
พวกเราจะบอกความจริงกับตำรวจ”
“!!”
วันก่อน
“หมวดเจบีคะ
ดิฉันเห็นค่ะว่านังนี่มันขโมยของ” ตอนนี้เจบีและหญิงสาวที่เป็นผู้เสียหายได้ยืนพูดคุยกันอยู่หน้าห้องขังของผู้ต้องหาทั้งสาม
“คุณแน่ใจนะครับว่าคุณเห็นจริงๆ
แล้วคุณไม่ได้โกหกเจ้าหน้าที่ เพราะถ้าคุณโกหกต่อเจ้าหน้าที่…คุณเองนะครับที่จะเดือดร้อน”
“เอ่อ..เดือดร้อนที่ว่านี่ประมาณไหนคะ”
“ก็ดูจากคดีความนะครับ
ถ้าคดีเล็กๆเสียค่าปรับนิดหน่อยก็ไม่หนักมาก แต่ถ้า…” เจบีตั้งใจเว้นวรรคและพูดเสียงเข้มขึ้น
“แต่ถ้าเป็นคดีใหญ่
แล้วหลอกเจ้าหน้าที่เป็นตุเป็นตะ หลักฐานที่เอามาให้เจ้าหน้าที่ก็ปลอม
อันนั้นแหละครับ ผมก็ไม่รู้ชะตาชีวิตเขาเหมือนกันว่าจะเป็นไงต่อไป” เจบีเหลือบมองไปทางห้องขังเขาก็เห็นว่าทั้งสามกำลังตั้งใจฟังที่เขาพูดอยู่
“โห… ดิฉันไม่อยากนึกสภาพเลยค่ะ คงโทษหนักแน่ๆ”
“ไม่เสมอไปนะครับ
ถ้าคุณยอมที่จะพูดความจริงออกมา และบอกว่าใครกันแน่ที่เป็นผู้ร้าย
เราก็พร้อมที่จะลดโทษ”
“งั้นเราไปคุยกันที่โต๊ะแจ้งความเถอะค่ะ
ดิฉันขอถอนแจ้งความ ขอโทษนะคะ ดิฉันมั่นไส้นังนั่นเลยปรักปรำมันไป”
“เชิญครับ” เจบีผายมือไปข้างหน้าเพื่อให้หญิงสาวเดินไปก่อน
ก่อนจะหันไปหาผู้ต้องหาทั้งสามและยิ้มบางๆให้จากนั้นขายาวๆก็รีบก้าวออกไปจากตรงนั้น
“พวกแกจะทำอะไร” โซมีมองตาค้อนผู้ต้องหาทั้งสามและกำมือแน่น
“ใจเย็นนะครับคุณโซมี
วันนี้คุณดูอารมณ์ฉุนเฉียวนะ” เจบีพูดขึ้น พร้อมกอดอกมองหญิงสาวที่ตอนนี้ทำตัวเลิกลั่ก
ตัวสั่นและหน้าสงสัย
“หมวดเจบีพูดอะไรอ่ะ
โซมีไม่รู้เรื่อง” โซมีพูดขึ้นก่อนที่จะชะงักกับคำพูดของตัวเอง
ยังไม่มีใครถามอะไรเขาเลย แต่เขากลับพูดอะไรที่น่าสงสัยออกไป
“หึ สนุกไหมครับ
ผมว่าคุณโซมีน่าจะมีอดิเรกคือเล่นละครนะครับ” เจบีพูดขึ้น
“เดี๋ยวนะหมวดเจบี
ผมไม่เข้าใจ” จูเนียร์ยืนมองสถานการณ์และงงกับสิ่งที่เจบีพูด
เหมือนเจบีจะรู้อะไรบางอย่าง
“รอดูต่อไปอีกนิด”
ได้ยินแบบนั้นจูเนียร์เลยพยักหน้าเออ ออตอบกลับไป
“หยุดเถอะครับคุณโซมี
ก่อนที่โทษของคุณมันจะหนักไปกว่านี้”
นนท์พูดขึ้นเพื่อเตือนสติของโซมี
“อะไร! ฉันทำอะไร พวกแกแหละหุบปาก! พวกแกเป็นคนข่มขืนฉันนะ!!!!”
ดูเหมือนว่าเธอจะคุมสติตัวเองไม่ได้แล้วตอนนี้
“ก็เพราะคุณไม่ใช่หรอ
ที่ให้พวกผมข่มขืน อะไรจะลงทุนขนาดนั้นครับแม่คุณ!!” น้ำที่ทนกับสถานการณ์ตรงหน้าไม่ไหวแล้วเลยตัดสินใจโพล่งความจริงออกมา
“อะ..อะไรนะ…เธอ..ทำไมต้องทำอะไรอย่างนั้น”
เฌอเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหลังจากที่ได้ยินน้ำพูดออกมา
“ใครทำอะไร
พวกแกใส่ร้ายฉัน!!!!”
“พอเถอะครับคุณโซมี” แจ็คสันห้ามปามเธอ เพราะตอนนี้ทั้งโรงพักหันมาสนใจพวกเขาหมดแล้ว
“เงียบปาก!!!”
“หยุดเสียงดังได้แล้วนะครับว่าที่ผู้ต้องหา” เจบีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นิ่งๆและเย็น…
“พวกกูขอโทษนะเฌอ
พวกกูมันหน้าเงิน ถึงขั้นทำร้ายเพื่อนรักอย่างมึงได้”
แหมะ แหมะ… เฌอก้มหน้าลงเพราะน้ำตาของเขากำลังไหล… เพื่อนที่ไว้ใจ
และแฟนที่หวังจะมีครอบครัวด้วยหักหลังเขากันหมด
“พวกกูไม่อยากรู้สึกผิดกับมึงแล้ว
เลยตัดสินใจบอกความจริงดีกว่า”
“พวกมึงหุบปากเดี๋ยวนี้นะ!!!!!”
“ถ้าคุณไม่สงบปาก
ผมจะใส่กุญแจข้อมือคุณเดี๋ยวนี้แหละ”
มาร์คพูดขึ้นพร้อมกับสายตาที่ดูแข็งและดุดัน โซมีเห็นอย่างเลยทำให้เธอยอมสงบปาก ถึงแม้ในใจเธอจะเดือดขนาดไหนก็ตาม
เมื่อเห็นว่าโซมียอมเงียบแล้วทั้งสามเลยพูดความจริงต่อ
“เห้อ.. เธอสร้างสถานการณ์เองหมดทุกอย่าง รวมไปถึงถุงยาง เธอบอกทุกอย่างต้องเสมือนจริง
เผื่อแถวนั้นมีกล้องวงจรปิด จะได้ยืนยันได้ว่าเธอโดนข่มขืนจริงๆ…” ทุกคนตั้งใจฟังเพียงแต่โซมีที่ตอนนี้ยืนกำมือแน่นเพราะความโกรธที่พวกนั้นหักหลังเธอ
“เธอบอกพวกผมว่าถ้าพวกผมโดนจับ
เธอจะไม่เอาความพวกผมแต่จะจัดการโดยจี้ไปที่เฌอเพียงคนเดียว.. คลิปเสียงนั้นพวกเราเมคมันขึ้นมาเอง..”
“พวกกูโกหกต่อไม่ได้แล้วจริงๆ..
แต่ก็ขอบคุณหมวดเจบีนะครับที่ทำให้พวกผมคิดได้ ผมรู้ว่าตอนนั้นหมวดตั้งใจพูดให้พวกผมได้ยิน”
“พวกนายทำถูกแล้วล่ะ
ฉันเริ่มได้กลิ่นไม่ดีเพราะตอนนั้นดันไปเจอคุณโซมียืนคุยกับพวกนายตรงห้องขัง
แต่แปลกที่คุณโซมียิ้มให้พวกนาย ซึ่งมันไม่น่าจะเป็นไปได้ที่คุณโซมีจะยิ้มให้พวกนาย
เพราะพวกนายทำไม่ดีกับเธอและยิ่งมั่นใจขึ้นเพราะได้ยินเสียงคุณเฌอตอนไปล่อซื้อ
ซึ่งในคลิปที่พวกนายให้พวกฉันฟังตอนนั้นน้ำเสียงมันไม่ใช่และไม่คล้ายคลึงกันเลย…”
เจบีพูดขึ้นทำให้มาร์ค
แจ็คสันและจูเนียร์กระจ่างและเฌอที่ตอนนี้ดูจะน่าสงสารที่สุด
“เป็นเสียงผมเอง
ผมดัดเสียงขึ้นมา” นาวที่ยืนเงียบๆได้พูดขึ้น
“เธอเกลียดอะไรพี่หรอโซมี
ทุกวันนี้เธอได้กินได้ใช้ไม่ใช่ว่าเป็นพี่หรอ”
“แกมันห่วย
ฉันโคตรจะรังเกียจแกเลย! น่ารำคาญ!”
“เหตุผลเท่านี้ถึงขั้นทำร้ายชีวิตพี่เลยหรอ…”
“ใจจริงฉันอยากให้แกตายไปพ้นๆหน้าฉันซะ!”
“พอแล้วครับ คุณโซมี
ผมขอจับคุณ..”
“เออ!! จับไปเลย!! เฮงซวย!!!”
โซมีไม่รอให้เจบีพูดจบเขารีบพูดแทรกขึ้นมาด้วยความโมโห
สุดท้ายทุกอย่างที่โซมีตั้งใจไว้ก็กลับตาลปัตรไปหมด
กลายเป็นเธอที่โดนจับรวมทั้งนนท์ น้ำ นาวที่ถึงจะยอมพูดความจริงออกมาแต่ก็ต้องโดนโทษไปด้วย
ส่วนเฌอก็โดนคดียาเสพติด คนที่ทำไม่ดี ยังไงก็ต้องโดนกฎหมายลงโทษ ไม่ช้าก็เร็ว
#หมวดมาร์ค
ยังไม่แก้คำผิด
งงไหม... ถ้างงเม้นบอกนะคะ จะได้อธิบายใต้เม้น :D
หมดในพาร์ทของโซมีแล้วนะคะ ไม่พูดถึงแล้วววว ให้นายเอกเขาออกโรงมั่ง 55555
ความคิดเห็น