Forever&Always {Yaoi}[Rewrite]

ลำดับตอนที่ #13 : เมียไอ้มี้!!

                                                                                     ตอนที่ 13

ตอนนี้ผมอยู่มอ.แล้วครับดูไอ้แป้งมันจะดีใจเป็นพิเศษครับไม่รู้ว่ามันตื่นเต้นอะไรนักหนากับแค่มามอ.เนี้ยไอ้นัทกับผมนี้มองหน้ากันแบบปลงๆ

“แป้ง! มึงเลิกทำเหมือนมึงไม่เคยมามอ.ดิ” ไอ้นัทมันคงหมั่นไส้มากมั่งนะ

“แหม!มึงก็นานๆกูจะมาตอนเย็นๆแบบนี้นี้หว่า แมร่ง!เหี้ยถ้ารู้ว่ามามอ.ตอนเย็นแล้วมีให้เลือกเยอะขนาดนี้กูมาทุกวันแล้ว!”

“น่าเกลียด!มึงเป็นผู้หญิงพูดจา” ผมครับ ไอ้แป้งมันทำหน้าไม่สนใจครับแล้วมันก็กวาดสายตาไปรอบๆ ตอนนี้พวกผมกำลังหาไอ้พวกพี่ชายผมว่าไปมุดหัวอยู่ที่ไหน

“ฮัลโหลพี่! อยู่ไหนเนี้ย” ไอ้มี้มันคุยโทรศัพท์กับพี่กี้ “เอออเดี๋ยวตามไป อย่าให้มันกลับก่อนนะ” แล้วมันก็ลากพวกผมมาที่ตึกคณะของพี่ผมตอนนี้พวกพี่เขากำลังทำงานกันอยู่ ส่วนพี่ผมมันมีมือดีคอยช่วยครับทั่งๆที่พี่กี้เรียนคนละคณะกับมัน

“แมร่ง! ไม่ทำแมร่งมันแล้ว!! ยากเหี้ยเลย!!” นั่นคือเสียงของไอ้ฟาวมันครับ

“แล้วถ้าไม่ทำงานก็ไม่เสร็จ เดี๋ยวต้องลำบากคนอื่นอีก” ผมนี้ยืนมองแล้วหัวเราะเลยครับ หน้ามันตอนนี้บึ้งตึงสุดๆๆ

“พี่ฟาววววววววววววววว คิดถึงๆๆๆๆ” ไอ้แป้งครับมันวิ่งเข้าไปหาเลยนะ พี่กี้นี้ยืนมองอึ้งเลยครับ ส่วนเพื่อนๆพี่ผมที่นั่งทำงานอยู่ยังหันมามองเลย ไอ้พี่ผมพอมันเห็นไอ้แป้งก็ยิ้มเลยครับกอดกันแทบจะเข้าท้องกันอยู่แล้ว

“เป็นไงมาไง ถึงมากับไอ้ฟาร์ได้!” พวกมันสองตัวทำเหมือนตรงนั่นไม่มีคนยืนอยู่ครับ ไอ้ผมกับไอ้นัทไม่เท่าไรหรอกครับแต่พี่กี้อ่ะดิยืนมองตอนนี้คิ้วพี่แกเริ่มผูกโบว์แล้วครับ เพราะไม่รู้ว่าไอ้สองตัวนี้มันมีความสัมพันธ์กันแบบไหน

“หนูขอมันมาด้วย คิดถึงไม่เจอกันตั้งนาน”

“ก็เรานั่นแหละไม่โทรหาพี่ หายไปเลยนะ!” แล้วมันก็จับหัวไอ้แป้งโยกไปมา สงสัยไอ้ฟาวมันคงเห็นว่าพี่กี้เงียบแปลกๆมั้งเลยหันหน้ามาดูแล้วก็ต้องหน้าเสียเพราะพี่กี้นี้ยืนมองมันนิ่งเลยครับมันจึงดึงมือพี่กี้เข้าไปแล้วแนะนำไอ้แป้งให้รู้จัก

“ทีนี้ก็เลิกทำหน้าบ้าได้แล้วใช่ไหม มาเลยมาช่วยกูทำงานต่อเลย” แล้วมันก็ลากพี่กี้ไปช่วยงานมันต่อ ส่วนไอ้แป้งนี้หันมาทำโง่ใส่ผมแล้วขยับปากถามว่าใคร?

“ไม่ต้องอยากรู้หรอกว่าเป็นใคร ไปซื้อขนมกับกูดีกว่า”

“อะไรว่ะมึง เมื่อกี้ก่อนมามึงกินเครป กับไส้กรอกไปแล้วนะยังจะกินอีก”

“พูดมากนะมึง เดี๋ยวกูซื้อมามึงก็กินไปเร็วๆ พี่เขาทำงานกันอยู่ด้วย” ผมหันไปชวนไอ้นัท

“เออๆ ไปๆเดี๋ยวจะไปเล่นบาสด้วย ไม่ได้เล่นมาหลายวันแล้ว” แล้วมันก็หันไปชวนไอ้มี้แต่ไอ้มี้มันหายไปไหนไม่รู้ครับ

“มี้มันหายไปไหนว่ะ เมื่อกี้ก็เดินมาเดินมาด้วยกันนี้หว่า” ผมลองๆมองดูเห็นแล้วครับมันยืนพูดกับพี่วีอยู่ แต่ดูเหมือนมันจะพูดอยู่ฝ่ายเดียวเพราะพี่วีก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างเดียว หน้าไอ้มี้ตอนนี้โมโหมาก

“กูว่าพวกเราไปกันแค่นี้แหละ กูว่ามันคงทำธุระอยู่” แล้วผมก็ลากไอ้สองตัวนั่นออกมา ผมว่าแล้วไอ้มี้กับพี่วีต้องมีอะไรกันแน่เลย เพราะดูจากวันนั่นที่มันพูดประชด

“ไอ้ฟาร์มึงคุยกับไอ้กิ๊บมั้งป่ะ!” ไอ้นัทมันถามผมระหว่างที่รอไอ้แป้งจ่ายตังค์(แต่ตังค์ผม) ผมแหลตามองมัน

“ไม่ค่อยได้คุยเท่าไร เพราะมันซ้อมบอลหนักทุกวันแต่ส่งข้อความหากัน ทำไมมึง”

“เหรอ ไม่มีไรหรอก!!! ไปเล่นบาสกัน” แล้วมันก็เดินนำลิ่วไปเลยครับ ไอ้แป้งที่เพิ่งออกมาจากเซเว่นหน้าทำหน้างงเลยครับ เพราะมันเจอสายตาพิฆาตของไอ้นัทเข้าให้

“แมร่ง!ไอ้นัทเป็นอะไรอีกวะ ประจำเดือนไม่มาหรือไงฮะ!!” ไอ้แป้งมันตะโกนไล้หลังไป แต่ผมคิดว่ามันต้องมีอะไรที่มันยังไม่เล่าให้ผมฟังแน่เลย

“นัทมึงมีอะไรยังไม่เล่าให้กูฟังหรือเปล่าว่ะ” ผมถามระหว่างที่นั่งพักกินน้ำ เพราะวันนี้ผมรู้สึกได้ว่าไอ้นัทมันเล่นแรงมาก

“ไม่มี!!”

“แน่ใจ? แล้วมึงกับไอ้ดีนอะไปถึงไหนแล้ว” ผมลองแหย่มันดูครับหน้ามันนี้ยิ่งบึ้งกว่าเดิมอีก

“ถึงไหนยังไง! ไม่ถึงไหนทั้งนั้นแหละ”

“เหรอ แล้วตกลงมึงเป็นแฟนกับมันยังว่ะ” ไอ้นัทไม่ตอบครับแต่ผมก็รู้แล้วว่ามันสองตัวเป็นแฟนกันเพราะไอ้กิ๊บมันบอกผมแล้ว แต่ที่ผมสงสัยคือว่าทำไมมันอารมณ์เสียขนาดนี้ ไอ้ดีนมันทำอะไรให้นัทโกรธ แล้วเสียงโทรศัพท์ของไอ้นัทก็ดังขึ้นมาแต่มันกดตัดสายครับ

“อ้าว! ไมไม่รับว่ะใครโทรมา”

“หมาบ้ากูไม่อยากรับ!!” ผมนี้คิดในใจผมว่ามันนั่นแหละที่เป็นหมาบ้า ดูดิแยกเขี้ยวขู่แล้ว

“โอ๊ะ!กูเพิ่งรู้นะเนี้ยว่าหมาบ้าเขาใช้โทรศัพท์เป็นด้วย” มันนี้หันมาแยกเขี้ยวใส่ผม คิดดูนะปากบอกว่าไม่อยากรับแต่ตานี้มองว่าเขาจะโทรมาอีกหรือเปล่า แต่ดีที่ไอ้ดีนมันก็มีความพยายามครับโทรไม่หยุดเลย

“เล่นตัวมากๆเดี๋ยวเค้าก็ไม่ง้อหรอกมึง!”

“ไม่ง้ออย่าง้อ ไม่ได้สนซะหน่อย” ผมนี้อยากจะเอาอะไรมาเคาะปากมันจริงๆท่าทางจะแข็งน่าดู “ปากดีไปเหอะมึง” แล้วมันก็จ้องมือถือมันอยู่นั่นแหละ แต่ดูท่าทางฝ่ายโน้นจะไม่โทรมาซะแล้วหน้ามันก็ยิ่งบึ้งเข้าไปอีกผมนี้หัวเราะเลยครับ

ครืดดด ครืดดดดด

[ฮัลโหลตุ๊ด! อยู่ไหน??]” ไอ้กิ๊บมันโทรมาครับ

“อยู่มอ.กับไอ้นัท”

[งั้นเอาโทรศัพท์ให้ไอ้นัทดิ ไอ้ดีนมันจะบ้าแล้วเนี้ยโทรไปแล้วไม่รับ]” ผมนี้หน้างอเลยครับ นึกว่าจะได้คุยซะหน่อย ><

“มึงโทรมาแค่นี้ใช่ไหม! ไอ้ดีนอยากคุยก็ให้มันโทรหาไอ้นัทเองดิ!” แมร่ง!คนเค้าคิดถึงเสือกยังจะเป็นแบบนี้อีก

[ฟาร์ฮัท อย่าเพิ่งหาเรื่อง]” ผมนี้น้อยใจสุดๆเลยครับ เลยส่งมือถือให้นัทไป ไอ้นัทมันรับไปคุยแต่เดินออกไปคุยที่อื่น ผมขี้เกียจตามครับเลยนั่งรอมันที่เดิม แมร่ง!หงุดหงิดชะมัด คนเขาจะคุยด้วยเสือกเล่นตัวอีก

“อะ! ไอ้กิ๊บมันจะคุยด้วย” ไอ้นัทคราวนี้หล่ะยิ้มแป้นมาเลยครับ ผมนี้อยากจะถีบมันจริงๆ

“อะไรมึง!!!” ผมถามมันเสียงห้วนๆครับ ส่วนไอ้นัทมันก็ไปรับโทรศัพท์มัน

[เมื่อกี้ขอโทษ ก็โมโหไอ้ดีนอยู่เลยพูดออกไปแบบนั่น]

“แค่นี้ใช่ไหม!”

[ตุ๊ดดดดดดดดดดด อ่ะ อย่างอแงดิ!]” เสียงยานมาเลยครับ จริงๆไม่โกรธเท่าไรหรอกแค่น้อยใจเท่านั้นแหละ แล้วตอนนี้ก็หายแล้วด้วย

“ตุ๊ดหน้ามึงอ่ะ เรียกแบบนี้อยู่นั่นแหละอยากมีแฟนเป็นตุ๊ดหรือไง”

[แล้วมึงเป็นป่ะล่ะ ถ้ามึงเป็นกูก็คงมีแฟนเป็นตุ๊ดนั่นแหละ]” แล้วมันก็หัวเราะร่วนเลยครับ

“หัวเราะนะมึง! เดี๋ยวกูก็มีชู้หรอก” คราวนี้มันหัวเราะไม่ออกเลยครับ เงียบเลย

[อยากมีเรื่องก็ลองดู จะเล่นทั้งมึงและชู้แน่คอยดู]

“ล้อเล่นคร๊าบบบบบบบบบบบบ ผมไม่กล้าอยู่แล้ว 555” ต้องรีบง้อก่อนเดี๋ยวมันโกรธแล้วผมจะเดือดร้อน

[ไม่ตลกด้วย!!]” นั่นไงทำไมไอ้กิ๊บมันคิดมากแบบนี้ว่ะ

“โอ๊ะ! อย่าทำเสียงแบบนี้ดิกลัวแล้วน่ะ”

[เล่นนะ ชอบจริงๆเลยให้อารมณ์เสียใส่เนี้ย!]” น้ำเสียงเริ่มกลับมาปกติแล้วครับ

“5555 แหย่นิดเดียวเองเอ่อ…เกือบลืมเมื่อตอนกลางวันน้องจูนมาถามถึงมึงด้วย!”

[แล้วฟาร์บอกน้องเค้าไปว่าไงหล่ะ]

“บอกว่าไม่รู้แค่นั่นแหละ!” มันหัวเราะครับคงรู้นั่นแหละว่าผมคงไม่ชอบใจเป็นแน่ ><

[อ่อ แล้วมาทำไรที่มอ.อ่ะ]

“ไอ้มี้ช่วนมา มันบอกว่าจะมาหาคนของมันหน่อย” แต่ผมว่าผมรู้แล้วแหละว่ามันมาหาใครก็เล่นยืนด่าเขาขนาดนั่นอ่ะ หลังจากนั่นผมก็คุยโทรศัพท์กับไอ้กิ๊บไปเรื่อยๆครับ จนถึงเวลาที่มันต้องไปซ้อมต่อ

“แมร่ง! ไอ้ฟาร์ไปกลับ ไม่น่ามาให้อารมณ์เสียเลยกู!!” ไอ้มี้ครับเดินหน้าบึ้งออกมาจากใต้ตึกคณะพี่ผม แล้วด้านหลังก็มีไอ้ฟาว พี่กี้ แล้วพี่วีตามหลังมา ผมนี้งงเลยครับมาถึงมันลากๆพวกผมอย่างเดียวครับ

“เฮ้ย!เดี๋ยวๆอะไรของมึงเนี้ย!! มาถึงก็ลากๆเนี้ย!” ไอ้นัทครับ

“นั่นดิ! แล้วมึงจะรีบเดินไปไหนกูจะล้มอยู่แล้ว” ก็ตัวมันกับผมนี้ห่างกันตั้งเยอะความยาวของขาก็ต้องไม่เท่ากันอยู่แล้ว

“เกลียดหน้าคน! กูไม่อยากมอง!!” แล้วมันตะหวัดสายตาพิฆาตส่งไปให้พี่วี นี้ขนาดมันไม่อยากมองนะเนี้ย แต่พี่วีหันหน้าไปทางอื่นครับไม่ยอมมองหน้าไอ้มี้มัน มันเลยเพิ่มแรงบีบที่ข้อมือผมกับไอ้นัทเล่นเอาผมสองคนนิ่วหน้าเลย

“เชี้ยมี้!กูเจ็บบบบบบบบบบบบบ” ผมกับนัทพร้อมกันเลยครับ “เฮ้ยๆๆกูโทษที”        

“เป็นบ้าไรมี้!!” พี่กี้ครับที่เดินตามหลังมาถามขึ้น พร้อมกับไอ้ฟาวที่มองหน้าไอ้มี้กับพี่วีสลับกันไปมา “เปล่า ไม่มีไรหรอกพี่รีบกลับเหอะผมหิวข้าวแล้ว”

“อ่อๆ ที่โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงนี้เพราะหิวข้าวหรอกหรือนี้!” ไอ้พี่ผมมันถามขึ้นมา

“ไปๆๆ ไอ้นัทไอ้ฟาร์กลับเดี๋ยวต้องไปส่งมึงที่บ้านอีกไอ้นัท” ไอ้นัทนี้งงครับ

“เกี่ยวไรกับกูอะ กูกลับเองได้ไม่ต้องไปส่งแล้วนี้ไหนไอ้แป้งอะ” นั่นนะซิลืมไอ้แป้งไปเลยนะเนี้ย เมื่อกี้ผมเห็นมันแว๊บๆนะ

“น้อง/ไอ้แป้งกลับบ้านไปแล้ว!” ไอ้มี้กลับพี่วีพูดพร้อมกันเลยครับ พวกผมนี้มองกันตาวาวเลยครับโดยเฉพาะไอ้ฟาวจ้องหน้าพี่วีนิ่งเลยครับ

“มึงรู้ได้ไงแล้วทำไมต้องพูดพร้อมกันด้วย!” ปากมันไวเท่าความคิดมันนั่นแหละ

“ก็น้องแป้งเขาเดินมาบอกกู แล้วตอนนั่นไอ้มี้มันก็ยืนอยู่ตรงนั่นด้วย” พี่วีบอกแต่ไอ้ฟาวมันทำท่าจะถามต่อครับแต่ได้พี่กี้ห้ามไว้ก่อน

“อ่อๆๆ งั้นก็กลับกันได้แล้ว ผมก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน!” ผมบอก

“โอเค!!งั้นวันนี้มากินข้าวบ้านกูนะ เดี๋ยวกลับไปทำกับข้าวให้”พี่ผมมันน่ารักตรงนี้แหละครับ ชอบทำอาหาร

“กูไม่ไปนะ รู้สึกปวดหัวอยากกลับไปนอนที่ห้อง” พี่วีพูดขึ้นมาไอ้มี้นี้หันควับไปมองทันที

“ทำไมว้า มึงเป็นอะไรมากป่ะเนี้ยไหนกูดูหน่อย” แล้วไอ้พี่ผมมันก็เข้าไปวัดไข้ที่หน้าพี่วี เอามืออังที่หน้าผากบ้าง ลูบแก้มบ้างจนพี่กี้ทนดูไม่ไหวลากออกมาแล้วทำตาดุใส่

“ก็ไอ้วีมันบอกว่าปวดหัว ก็จะเข้าไปดู”

“ก็ไม่ต้องเกินหน้าเกินตาก็ได้มั่ง แล้วอีกอย่างมันมีคนของมันคอยดูแลอยู่แล้ว!” แล้วพี่กี้ก็หันไปส่งสายให้ไอ้มี้ประมาณว่าดูแลคนของมึงด้วย

“กูไม่ได้เป็นไรมาก พวกมึงกลับบ้านไปได้แล้วแยกกันตรงนี้นะ!”

“อย่าทำตัวมีปัญหาดิไปกินข้าวแล้วก็กินยาแล้วค่อยกลับไปนอนที่ห้อง!!” ไอ้มี้ตวาดลั่นเลยครับ

“ไม่ได้ทำตัวมีปัญหา!! โตแล้วดูแลตัวเองได้!!!” ตอนนี้เหมือนอยู่กลางศึกระหว่างสายตาเลยครับ

“ปากเก่งตลอดเลยนะ ไม่เลิกนะนิสัยแบบนี้”

“ไม่เลิกเพราะมันเป็นสันดาร!! เข้าใจไหม!!”  ไอ้มี้มันไม่พูดอะไรมากครับ มันแค่ลากอย่างเดียวมันจับที่ข้อมือพี่วีแล้วลากไปที่รถ ผมกับไอ้นัทนี้ยืน งง กับเหตุการณ์ที่เห็น

“โอเค! จบไปแล้วคู่นึง งั้นพวกเรากลับไปรอที่บ้านดีกว่าเดี๋ยวพี่ทำกับข้าวให้กิน” แล้วมันก็จูงมือสามีมันออกไปผมไอ้นัทที่ไม่ค่อยรู้เรื่องก็มองหน้ากันแล้วเดินตามไปครับ

ผมว่าไอ้ฟาวมันเหมาะเป็นแม่บ้านจริงๆนะเพราะมันกลับมาถึงล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เปลี่ยนชุดแล้วก็เข้าครัวไปทำกับข้าวทันทีอะไรมันชอบขนาดนั่น ส่วนพี่กี้ก็โดนเข้าไปเป็นลูกมือครับ ผมกับไอ้นัทก็ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อบนห้องผม ไอ้นัทกับผมตัวเท่าๆกันเลยใส่เสื้อด้วยกันได้

“มึงว่าไอ้มี้กับพี่วีเป็นไรกันเปล่าวะ” อยู่ดีๆไอ้นัทมันก็ถามผมขึ้นมา

“แล้วมึงคิดว่าไงอ่ะ แล้วทำไมมึงถามขึ้นมาหล่ะ”

“ไมรู้ว่ะ เพราะถ้าเป็นคนที่เพิ่งรู้จักกันคงไม่แสดงอาการแบบนั่นออกมาหรอกมั้ง?”

“อาการแบบไหนอ่ะ” ทีเรื่องของคนอื่นนี้มันรู้ดีครับ แต่เรื่องของตัวเองทีไรโง่ทุกที

“ก็…โว้ย!! มึงก็กูลงไปด้านล่างดีกว่ากูหิวแล้ว!” แล้วมันก็เดินปังๆ ออกไปเลยครับผมวิ่งไปชนมันแล้ววิ่งตัดหน้าลงไปก่อน

“ไอ้หมาฟาร์!!! ชนกู!”

                                                           TBC.

                                                 ตอนนี้เป็นไงบ้างค่ะ พอจะรู้แล้วใช่ไหมใครเมียมื้    555555 
                                              

                                             อย่าเพิ่งเบื่อๆกันก่อนนะ ตอนหน้ากิ๊บกลับมาแล้ววววววววว เม้นๆกันด้วยนะ ^^