Forever&Always {Yaoi}[Rewrite]

ลำดับตอนที่ #19 : ไอ้มี้ ไอ้ฟาร์ซวย

                                                                         ตอนที่ 19

อารมณ์ผมตอนนี้คือเจ็บใจจนอยากจะร้องไห้แล้ว ก็ไอ้กิ๊บนั่นแหละจะดูบอลเวลาบอลกับเวลาหนังของผมก็เสือกมาตรงกันอีก แล้วไอ้พี่บังเกิดเกล้าก็ยังไปเข้าข้างมันอีก นี้ขนาดมันรู้ง่าผมงอนมัน มันยังไม่ขึ้นมาง้อเลย ค่อยดูนะมึงอย่าให้ถึงตากูมั้ง

“ตุ๊ด!ทำไรวะ พี่ฟาวให้มาเรียกลงไปกินข้าว” ผมนี้ปิดหน้าต่างเอ็มแทบไม่ทัน กำลังคุยกับกิ๊กเพลินๆเลยครับดีนะที่มันไม่เห็น ไม่งั้นกูอดเล่นคอมตลอดชีพแน่

“เออ เดี๋ยวลงไปเสร็จธุระแล้วกรุณาเชิญออกจากห้องด้วย” ยังไม่ลืมเรื่องบอลกว่าจะมาง้อ กูรอประมาณสองชั่วโมงได้แล้วมั้งเนี้ย คิดว่ากูจะลืมหรือไง

“ทำมาเป็นโกรธกลบเกลื่อน กูรู้นะว่าที่มึงไล้ให้กูออกไปเร็วๆเนี้ยจะคุยกับชู้ต่อใช่ไหม” ผมยังนิ่งครับ แต่ในใจนี้กลัวไปกว่าครึ่งแล้ว มันเดินมาที่ผมแล้วแย่งเมาส์ไปเปิดหน้าต่างเอ็มทันที มีการอ่านสนทนาด้วยนะ มันอ่านไปแล้วก็มองหน้าผมไป

“ผมไม่ได้โง่นะครับไอ้ที่รัก ลงไปกินข้าวได้แล้ว”มันจัดการออกเอ็มผมทันทีแต่ก่อนออกมันไปมันเปลี่ยน sayเอ็มผมด้วย แต่ไม่รู้ว่ามันเปลี่ยนเป็นอะไรมันไม่ยอมให้ดู

“เป็นไงวะกิ๊บ จับชู้ได้ไหม” ไอ้พี่ผมครับ ที่แท้ก็มันนี้เองที่บอกไอ้กิ๊บมันน่าให้พี่กี้มีชู้มั้งจัง

“ได้ดิพี่ เยอะกว่าที่คิดไว้วะแมร่งสงสัยจะปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว แต่นี้ขนาดไม่ปล่อยแล้วนะ” มันบอกตอบไอ้ฟาวแล้วหันมามองหน้าผม ผมไม่สนใจยังแค้นเรื่องบอลอยู่เลยนั่งกินข้าวเงียบๆ

“อ๊ากกเผ็ด!!! กิ๊บน้ำๆๆ เร็วๆ ฮือๆๆ ซีดด พี่ใส่พริกลงไปทำไม!!” ผมกัดโดนพริกเต็มๆเลย มันใส่ลงไปในไข่เจียว ทุกครั้งมันไม่ใส่นี้หว่า

“555 ค่อยๆ อย่ารีบเดี๋ยวสำลัก!!” ไอ้กิ๊บมันหัวเราะน้ำตาไหลเลย

“เผ็ดๆๆ มึงหยุดหัวเราะกูเดี๋ยวนี้เลยนะ!!” มันให้ผมพูดมึงกูกับมันได้แล้ว แต่ห้ามด่าแบบเมื่อก่อนคือบางคำที่แรงเกินไป มันบอกว่าสงสารที่ผมต้องพูดเพราะๆกับมัน อีกอย่างมันบอกว่าดูไม่เหมือนตัวผมจริงๆ

“ก็ตลกนี้หว่า เขากินกันไปตั้งหลายคำไม่โดนพริกมึงกินคำเดียวโดนเลย 55” ยังครับ มันยังหัวเราะอยู่เลย ไอ้พี่ผมนี้แทบจะลงไปนอนกับพื้นเลยมั้ง

“งั้นมึงหัวเราะไปนะ อย่าหยุดหยุดเมื่อไรกูซัดมึงแน่ พี่กินไรให้หายเผ็ดเนี้ย!!” พริกทั้งเม็ดเลยมั้ง น้ำตาซึมเลย

“กินนมครับ ฟาร์ลองไปกินนมดูนะครับนมแก้เผ็ดได้ครับ” พี่กี้บอกมา ไอ้พี่ผมมันยังหัวเราะไม่เลิก

“นี้แหละ ผลของการที่มึงนอกใจกูพระเจ้าลงโทษเลย นมอยู่ไหนเดี๋ยวไปเอาให้” ผมนี้ชี้ไปมั่วๆเลย มันก็ลุกไปเอานมมาให้

“อะ ค่อยๆกิน หรือถ้ากินนมแล้วยังไม่หายเผ็ด ก็บอกเดี๋ยวกูใช่จูบช่วยรักษารับรองหายเผ็ดแน่ จะเอาเลยไหม” มันเข้ามาล็อกที่คอผมแล้วก้มหน้ามันลงจนชิดกับหน้าผม

“มึงอย่ามา ทะ อุ๊บ!” พูดยังไม่จบมันก็จูบผมทันทีไอ้นมที่อยู่ในปากผม ไอ้กิ๊บมันใช่ลิ้นกวาดให้เข้าไปในปากมันหมดแล้ว

“ไงมึงหายเผ็ดยัง” มันเอานิ้วมันมาเช็ดนมเลอะออกมาจากผม

“โหยกิ๊บ!มึงทำต่อหน้ากูเลยนะ นั่นน้องกูนะ ถึงจะแรดไปหน่อยแต่กูก็หวงนะ 555” นี้มันห่วงหรือจะด่ากูกันแน่วะ

“เหอะๆ ก็อดใจไม่ไหวนี้หว่า ปากน้องพี่อยากหวานเองทำไม โอ๊ย!ตุ๊ด”พอมันพูดแบบนั้นผมก็ซัดไปกลางหลังมันทันที

“แล้วนี้ไอ้มี้กับพี่วีไปไหนแล้วอะ” เมื่อคืนเห็นมาด้วยนี้หว่า แต่ตื่นมาไม่อยู่แล้ว

“ออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว” ไอ้กิ๊บบอก

“นี้แสดงว่ามึงตื่นตั้งแต่เช้าแล้วใช่ไหม ทำไมไม่ปลุก เรียนมหาลัยหรอมึงถึงมีเรียนบ่ายอะ”วันนี้ผมไม่ได้โรงเรียนเพราะเมื่อเช้าตื่นสายมาก ผมโทรไปถามไอ้นัทแล้ววันนี้ไม่ค่อยมีอะไรแต่อย่างน้อยผมก็อยากไปโรงเรียน เพราะพวกมอยู่ม.6 แล้วนี้ก็เรียนปีสุดท้ายแล้วด้วย เดี๋ยวก็จะไม่ได้เรียนโรงเรียนนี้แล้ว อีกอย่างจะมีงานวิชาการด้วยต้องไปจัดงานอีก

“ก็กูไม่อยากไปอะ งานกูยังไม่เสร็จเลยมึงช่วยกูหน่อยดิ นะนะ” ไอ้ควายทำไมมันควายแบบนี้วะ ถ้าไอ้กิ๊บมันฉลาดนะหรือถ้าผมเป็นมันนะ ผมจะเอางานที่อาจารย์ไม่ค่อยเรื่องมากไปให้รุ่นน้องทำให้แปบเดียวเสร็จ ยิ่งระดับไอ้กิ๊บแล้วด้วยแค่เห็นหน้าก็ไม่ปฏิเสธกันอยู่แล้ว

“น้องจูน หรือรุ่นน้องบรรดาแฟนคลับมึงอะ เอาไปให้มันทำให้ดิเดี๋ยวก็เสร็จ”

“กูไม่เอาแฟนคลับจะเอาแฟนจริงๆ ซึ่งมันก็คือมึงหรือมึงจะบอกว่าไม่ใช่” อ้าวๆหาเรื่องชกต่อยนี้หว่า

“มวยไหมกิ๊บ! ปากดี”

“55 ไอ้ขี้หวงเอ้ยแต่ก็จริงของไอ้ฟาร์นะ เพราะตอนที่กูอยู่ม.6ก็แบบนี้เหมือนกันไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้นมีหน้าที่แค่ทำหน้าหล่อๆปนหน้าสงสารนิดๆแค่นั้นเอง” ไอ้ฟาวพูดอย่างภาคภูมิใจมาก อันนี้เรื่องจริงเพราะขนาดผมเป็นน้องมันยังโดนเลย จะว่าไปก็ผู้หญิงเกือบทั้งห้องผมนั้นแหละที่ทำงานให้พวกมัน แล้วนิสัยเพื่อนมันตอนอยู่ม.6 นะเหมือนกันทุกตัว ไม่ชอบส่งงานเพราะไม่มีงานให้ส่ง พอจะใกล้สอบเลยต้องลำบากรุ่นน้องไง อาจารย์นี้ไม่ไหวด่าแต่ก็ทำไงได้ อยากให้นักเรียนจบพร้อมรุ่นทุกคนเลยหยวนๆไป

“นิสัยวะคนเรา”เสียงพี่กี้ดังมาแว่วๆ พี่ฟาวมันยักไหล่ไม่แคร์ มีการหันไปยักคิ้วให้ด้วยนะ

“กูขี้เกียจมีปัญหาตามหลังวะ เดี๋ยวมึงก็มาเรื่องกูอีก”

“หาเรื่องอะไร กูเคยหาเรื่องมึงก่อนหรือไง น้องๆแฟนคลับมึงมาหาเรื่องก่อนทั้งนั้น อย่ามาๆ”

“เหรออ นั้นแหละไม่ต้องพูดมากยังไงมึงก็ต้องมาช่วยก็อยู่ดีบ่นไปก็เท่านั้นแหละครับไอ้ที่รัก จุ๊บ”น่านๆมีแอบจุ๊บแก้มกูด้วยนะมึง เดี๋ยวกูหันไปจูบปากเลยแมร่ง 555 หลังจากนั้นก็กินข้าวกันต่อ กินเสร็จผมก็ขึ้นมาช่วยไอ้กิ๊บทำงาน ดีนะที่งานมันส่วนใหญ่ผมเคยทำมาแล้วเพราะเรียนเหมือนกัน แค่บางวิชาเท่านั้นที่อาจารย์ผู้สอนคนละท่านกัน แต่ก็นั้นแหละกว่าจะเสร็จไอ้กิ๊บมันกวนตลอดเวลาทั้งที่งานนี่ของมันทั้งนั่น

“กิ๊บกูง่วงแล้ว มึงทำเสร็จเมื่อไรเรียกแล้วกันนะ” มันกำลังทำรายงานสังคมอยู่ ไอ้ผมที่เพิ่งทำแบบฝึกหัดฟิสิกส์เสร็จเล่นเอาเหนื่อย เพราะต้องมาคำนวณเองล้วนๆ

“ไงมึงไอ้ฟาร์เมื่อวานหายหัวไปไหนมาครับ พวกกูนี้คิดงานกันหัวหมุนเลยแมร่ง” ไอ้หมูกลับหลังหันมาด่าผมทันทีที่อาจารย์เดินออกจาห้อง

“เหอะๆ โทษทีวะเมื่อวานกูตื่นสายมากไปหน่อย” ผมก็ยิ้มแห้งๆให้มันกลับไป

“แมร่งเป็นเหี้ยไรวะ กูโทรไปไม่รับโทรศัพท์เนี้ย!!!!” เสียงไอ้มี้ดังลั่นห้องเลยครับ ผมยังตกใจเลยไอ้แป้งที่นอนอยู่สะดุ้งตื่นเลยเหมือนกัน

“มี้มึงเป็นไรมึงอะ!” ไอ้กระผมเองครับที่เข้าไปถาม มันหันมามองตาขวางเลย อย่าทำกูนะกูฟ้องไอ้กิ๊บแน่

“ฟาร์เวลาไอ้กิ๊บมันพูดอะไร หรือบอกอะไรมึงเชื่อมันไหม”

“มึงหมายถึงเรื่องแบบไหนอะ เพราะบางครั้งไอ้กิ๊บมันกวนตีนจนกูไม่รู้เรื่องไหนคือเรื่องจริงหรือหลอกกันแน่”

“ก็ที่สำคัญมากๆจนถึงขั้นกระทบความสัมพันธ์ของมึงสองคนอะ”

“กูเชื่อนะ เพราะเรื่องแบบนี้ไอ้กิ๊บไม่เคยเอามาล้อเล่น และมันก็ไม่ชอบให้กูเอาไปล้อเล่นเหมือนกัน”

“แล้วมึงอะไอ้นัท ถ้าไอ้ดีนบอกเรื่องสำคัญมากๆแบบนั้นมึงจะเชื่อไหม” มันหันไปถามไอ้นัทอีกคน

“มันก็แล้วแต่คนอีกนะเว้ย แต่ส่วนมากเรื่องสำคัญขนาดกระทบความสัมพันธ์เขาคงไม่เอามาล้อเล่นกันหรอก”

“มึงถามทำไมอะ” ผมถามเพราะคิดว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ

“กูอยากแงะสมองคนชิบหายเลยแมร่ง ทำไมมันไม่คิดได้เหมือนพวกมึงบ้างวะ!!”

“มึงหมายถึงใคร”

“ก็จะใครอีกอะ ตั้งแต่พวกมึงรู้จักกูมาพวกมึงเห็นกูหัวเสียเรื่องใครหละ มีคนเดียวนั้นแหละเข้าใจไรอยากชิบ”ท่าทางพี่วีจะเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี้ย เล่นไอ้มี้หัวเสียขนาดนี้เลย

“เอาน่ามึงพวกกูก็ไม่ได้ดีไปกว่าพี่เข้าหรอก เพียงแต่ว่าคนของกูเขาทำให้กูมั่นใจในสิ่งที่เขาพูดแค่นั้นเอง” มันนิ่งเหมือนเพิ่งคิดได้

“จริงนะมี้ ถึงมึงจะรักพี่เข้าขนาดไหนแต่ถ้าการกระทำของมึงยังตรงข้ามกันแบบนี้ มึงบอกรักให้ตายพี่เข้าก็ยังไม่มั่นใจ”ไอ้นัทช่วยพูดอีกคน อารมณ์มันค่อยๆลงบ้างแล้ว

“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง กูแสดงออกไม่เก่ง พอกูพูดดีด้วยแมร่งก็กวนตีนจนกูโมโห”

“ไม่ใช่มึงแสดงออกไม่เก่ง แต่แค่มึงไม่เคยจึงทำให้มึงอาย มึงลองพูดกับพี่เข้าดีๆดิ เชื่อกูพี่เข้าจะค่อยๆเชื่อในสิ่งที่มึงบอก กูเชื่อว่าพี่เขาก็รักมึงเหมือนกัน เพราะถ้าไม่รักจริงพี่เขาไม่ยอมให้ทำขนาดนี้แน่” ผมสังเกตุเห็นทุกครั้งเวลาที่ไอ้มี้คุยกับพี่วีมันจะคุยดีๆไม่เกินสองประโยค แต่หลังจากนั้นมันก็จะพูดจาห้วนๆใส่ จึงทำให้พี่เขาน้อยใจได้ แต่แววตาเวลาที่ไอ้มี้มองพี่วีมันดูอบอุ่น คือมันดูห่วงใยตลอดเวลา เหมือนตอนที่พี่วีไม่สบายต้องนอนโรงพยาบาล มันเป็นห่วงพี่เขามากเลยนะ แต่พอเจอหน้ากลับถามเหมือนไม่สนใจ พี่เขาก็น้อยใจดิ จากแววตาที่ดีใจที่เห็นไอ้มี้มาเยี่ยมเปลี่ยนเป็นขอบตาเริ่มแดงๆเพราะคงนึกว่าไอ้มี้ไม่สนใจ

“แต่ก็นั่นแหละ แล้วมันใช่เรื่องไหมเนี้ยที่กูโทรไปแล้วไม่รับสาย กูจะบ้าแล้วนะ!!” คือตลอดเวลาที่มันคุยพวกผมมือมันก็กดโทรศัพท์ตลอด แต่ดูเหมือนฝ่ายโน้นก็จะตัดสายทิ้งตลอดเหมือนกัน

“บ้าไรมึงอะ” เสียงไอ้กิ๊บนี้หว่า มันเดินเข้ามาในห้องผมมาพร้อมกับคู่หูมันนั้นแหละ

“เพื่อนตัวดีของพี่เขยมึงไง ทำกูจะเป็นบ้าแล้วนะ”มันจะเขวี้ยงโทรศัพท์อยู่หลายรอบแล้ว

“มาทำไม ไม่เรียนหรือไง ”ไอ้นัทครับ ไอ้นี้ก็ปากแข็งพอๆกับไอ้มี้แหละ ดูดิขนาดแฟนมาหายังทำเย็นชาใส่เลย แต่แอบมีจับมือด้วยนะไอ้ดีนมันคว้าไปเป็นอันดับแรกที่เจอ

“โหย ถามแบบนี้น้อยใจนะเนี้ย คนเขามาหาช่วยพูดอะไรให้สบายหูหน่อยดิ”

“พูดดีได้แค่นี้แหละ จะหาดีกว่านี้ก็คนอื่นหละกันนะ!!” ไม่บอกก็รู้ว่าไอ้นัทมันเคือง

“ไม่เอา จะเอาคนนี้คนเดียว ไม่แล้วไม่น้อยใจแล้ว หายแล้ว”มันจับมือไอ้นัทขึ้นไปหอม ไอ้นัทนี้หน้าแดงแปร๊ดไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรืออายกันแน่

“กรุณาอย่ามาหวานแถวนี้ กูยิ่งเซ็งคนอยู่เดี๋ยวกูฆ่า”ผมกับไอ้กิ๊บนี้หัวเราะเลย เริ่มรู้ว่าสึกเดี๋ยวนี้ไอ้กิ๊บมันชอบล็อกคอผมเป็นประจำเลย ครั้งนี้ก็เหมือนกัน

“อ้าวๆ อย่ามาพาลนะมึงอิจฉาก็บอกมาตรงๆ มึงมันปากหนักเป็นห่วงเขาแต่ตีหน้ายักษ์ใส่แล้วเขาจะรู้ไหมว่ามึงอะเป็นห่วง”ไอ้ดีนพูดถูกใจครับ งานนี้พวกผมรุมไอ้มี้เละต้องทำให้มันอ่อนลงกับพี่วีให้ได้

“พวกมึงเพื่อนใครวะ” ไอ้มี้เริ่มสู้ไม่ได้แล้ว

“เพื่อนมึงไง แต่ที่มึงทำอะไม่ถูกจริงๆพวกกูถึงมาถล่มมึงแบบนี้ไงเข้าใจ๋” ไอ้ดีนพูดถูกใจอีกแล้ว

“โธ่เว้ย!! กูก็ไม่ได้อยากโหดใส่แต่พวกมึงเข้าใจไหม มันยากนะมึงจะเปลี่ยนสันดารกูเนี้ย”ไอ้มี้มันทำหน้าเหมือนจะร้องเลย

“ไม่ได้ให้เปลี่ยน แค่ปรับ” อันนี้ที่รักโผมมมมมมม ^^

“ระวังไว้เหอะมึง พูดจาหมาๆใส่พี่เขามากๆเดี๋ยวมีหนุ่มพูดจาดีมาจีบนะ มึงตายแน่”ไอ้นัทครับ

“ก็ลองดูจะได้รู้ว่าใครมันจะตายก่อน” พวกผมเลยประทานฝ่ามือลงไปที่กะโหลกหนาๆมันคนละที ท่าทางคงต้องช่วยกันอีกนานไอ้มี้เล่นเข้าใจไรอยากขนาดนี้เนี้ย พี่วีครับทนหน่อยนะ

“ตุ๊ด! คาบเก้าเขานัดกันที่ห้องไหน”หลังจากที่เหนื่อยกับการพูดกับไอ้มี้ผมกับไอ้กิ๊บก็มานั่งคุยกันที่หลังห้องต่อ ตอนนี้ไม่มีคนเพราะคนลงไปกินข้าวเที่ยง พวกผมกินกันตั้งแต่พัก 25 นาทีแล้วเลยไม่อยากลงไป ถ้าเป็นปกติไอ้กิ๊บกับไอ้ดีนมันจะลงไปเล่นบอลแต่วันนี้พวกมันไม่ไป

“ห้องนี้มั้งไม่รู้เหมือนกัน ทำไมอะ” ผมก้มหน้าลงไปถามเพราะตอนนี้มันนอนบนตักผมอยู่ อย่างที่บอกไม่มีคนอยู่จะทำอะไรก็ได้ จูบโชว์กลางสนามก็ทำมาแล้วแค่นี้ไอ้กิ๊บมันไม่อายแล้ว

“เปล่าแค่ตอนเย็นต้องไปซ้อมบอลเลยคิดว่าจะไม่เข้าจะไปซ้อมบอลเลย จุ๊บ”มันยกหน้าขึ้นมาจุ๊บที่ปากผม

“อือ คงไม่มีไรมากหรอกมั้งวันนี้ก็คงต้องเริ่มทำแล้วหละ อาจจะแค่แบ่งงานมึงให้เพื่อนฟังให้ก็ได้ แล้วก็ค่อยมาถามเพื่อนเอาว่ามึงต้องทำอะไร”ผมนั่งเล่นหัวมันไปมา หัวทรงสกินเฮดของมันตอนนี้ผมเริ่มยาวแล้ว

“งั้นมึงให้เพื่อนมึงฟังให้นะ” ผมก็ยังพยักหน้าไปผ่านๆ “เฮ้ย!ไม่ได้ๆทำแบบนั่นไอ้หมูเอากูตายแน่แค่เมื่อวานไม่มามันก็บ่นแล้ว”

“เดี๋ยวกูไปเคลียร์ให้เอง มึงไปดูกูซ้อมบอลนะ”อะไรของมันก็ไม่รู้ร้อยวันพันปีไม่เห็นเคยชวนไป

“ไม่ได้จริงๆ จะต้องไปดูทำไมวะยังไงมึงก็ซ้อมที่โรงเรียนเหมือนกัน ยังไงก็ต้องเจอ”ผมพยายามหาเหตุให้ได้มากที่สุด มิฉะนั้นเดี๋ยวพ่อเจ้าประคุณจะพาลงอนเอาได้

“งั้นก็ได้ ถ้ามีผู้หญิงมาขอเบอร์กูมึงอย่ามาว่ากูทีหลังนะ”

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูเขียนใส่กระดาษว่ามึงมีเจ้าของแล้ว แล้วแปะที่เสื้อบอลมึงแค่นี้ผู้หญิงก็ไม่มาขอเบอร์แล้ว”มันนี้หัวเราะแล้วก็ลากผมลงไปจูบอีกรอบ

“ฮ่าๆ ล้อเล่นถึงมีมาขอจริงก็ไม่ให้อยู่แล้วแฟนหวง เนาะ” ผมนี้ยิ้มแก้มแทบแตกมันชอบหาเรื่องให้ผมอายอยู่เรื่อย

แล้วคาบเก้าของเย็นวันนั่นไอ้กิ๊บกับไอ้ดีนมันก็ไม่เข้าจริงๆ ส่วนผมกับไอ้นัทต้องเข้าเพราะถ้าไม่เข้าไอ้หมูตามผมยันบ้านแน่ และงานที่ผมต้องทำก็คือเขียนป้ายโฟมส่วนหน้าที่ระบายสีเป็นของอีกคนเพราะฉะนั้นคืนนี้ผมจะต้องเขียนให้เสร็จ เพราะพรุ่งนี้ต้องเอามาให้เพื่อนผมอีกคนลงสี ส่วนของไอ้นัทมันได้คิดเกมส์เพราะแต่ละซุ้มจะต้องมีเกมส์เวลาคนเข้ามาก็เล่นเกมส์รับของรางวัลไปทำงานร่วมกับไอ้แป้ง ผมว่าพวกมันจะตีกันตายซะก่อนอะดิ ส่วนห้องไอ้กิ๊บมันรับหน้าที่เกี่ยวกับการแสดงบนเวทีมีอะไรบ้างนั่นพวกมันไม่ยอมบอก

“แมร่งขายแพง!! ถามแค่นี้ทำหยิ่งอยากรู้ตายแหละ”ไอ้แป้งครับ มันหัวเสียเพราะมันไม่รู้ว่าห้องไอ้กิ๊บทำอะไร

“จะบ่นทำไม เดี๋ยววันจริงก็ได้เห็น” หลังจากที่แต่ละคนฟังหน้าที่ของตัวเองก็เริ่มคิดว่า จะเริ่มจากตรงไหนก่อน แต่ของผมนี้ไม่ต้องยุ่งกับใคร เพราะเขียนแผ่นโฟมขอย่างเดียวอย่ามีคนมาโดนตอนผมเขียนเป็นพอไม่งั้นมีด่าแน่ ผมเลยนั่งรอไอ้กิ๊บที่ตรงนี้ ระหว่างนั่นก็ช่วยไอ้นัทคิดเกมส์ คิดไปคิดมาก็ทุ่มนึงแล้วทำไมไอ้กิ๊บยังไม่มาอีกวะ เพื่อนๆผมนี้ยังไม่กลับกันหรอก เดี๋ยวนี้พวกผมชอบอยู่ที่โรงเรียนถึงเย็นๆเลยเอาแบบให้ยามมาไล้อะไรแบบเนี้ยแค่คิดว่าจะม.6 แล้วจะไม่ได้เรียนที่นี้ต่อมันก็ใจหายเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ก็ผมเรียนที่นี้มาตั้งแต่ม.1ยันม.6 มันก็ต้องผูกพันกันเป็นธรรมดาอยู่แล้ว

“ตุ๊ด!รอนานป่ะ ไปกลับบ้านดีกว่าหิวข้าวแล้วด้วย” มันมาถึงก็ลากผมกลับบ้านเลย ไอ้ผมยังไม่ทันได้ถามเลยว่า

ไปมายังไง ไอ้ดีนก็เหมือนกันมาถึงก็ลากไอ้นัทไป

“เจอกันพรุ่งนี้เช้านะมึง อย่าลืมละ!!” ไอ้ดีนหันมาย้ำกับไอ้กิ๊บอีกรอบเรื่องอะไรนั่นผมไม่รู้

หลังจากที่มันลากผมมาจากโรงเรียน มันก็กินข้าวที่บ้านผมกินเสร็จมันก็กลับบ้านคืนนี้นอนบ้านใครบ้านมัน ต่างคนต่างมีงานที่ต้องรับผิดชอบไอ้ผมหลังจากส่งไอ้กิ๊บกลับบ้านก็ขึ้นมาอาบน้ำแล้วก็นั่งเขียนแผ่นโฟมทันที งานเหมือนจะง่ายนะแต่มันไม่ง่ายเลย ผมเริ่มทำตั้งแต่สามทุ่มเสร็จนี้เกือบจะตีหนึ่งระหว่างที่ทำก็คุยโทรศัพท์กับไอ้กิ๊บไปด้วย ส่วนมันทำอะไรได้ยินเหมือนเสียงกีต้าร์เสียงเพลงนี้ดังออกมาเลย แต่พอผมถามมันก็ไม่ยอมบอก ไอ้เราก็ขี้เกียจซักไซ้มัน ในเมื่อเขาไม่บอกก็ไม่ถามแล้ว

“กิ๊บง่วงแล้ว ค่อยคุยพรุ่งนี้ต่อนะ” งานเสร็จผมก็เริ่มง่วงแล้วเหนื่อย

“[ครับๆงั้นพรุ่งนี้เจอกันตอนเช้านะ ฝันดีครับไอ้ที่รัก จุ๊บ]”ผมกับมันนี้ติดจุ๊บแล้ว ก่อนวางโทรศัพท์ต้องจุ๊บกันทุกครั้ง บางครั้งยังรู้สึกว่าบ้าเลย ส่วนเรื่องจูบนี้ไอ้กิ๊บมันล็อกคอผมไปจูบทุกครั้งที่มีโอกาส เวรจริงๆ ต้องแล้วแต่อารมณ์มันด้วยนะ ถ้ามันอยากจูบมันก็ลากไปจูบ แต่พอผมจะจูบมันมั้งถ้ามันไม่มีอารมณ์ก็อดอะ ไอ้กิ๊บจะไม่อารมณ์ทำอะไรผมก็ต่อเมื่อไอ้กิ๊บดูบอล มันไม่สนใจอะไรเลยนะ ขนาดผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆมันตอนดูบอลมันพลักออกมาเลย ถ้าลองเป็นตอนที่มันไม่ดูบอลดิ ผมโดนมันมากกว่าจูบแน่

“ไอ้ฟาร์ไหนโฟมที่กูให้ไปเขียนอะ” ไอ้หมูมันเจอหน้าผมตอนเช้าก็ทวงทันที โฟมที่ผมเขียนนี้เกือบหักแล้วเพราะไอ้หมากิ๊บนั่นแหละบิดมอไซค์โคตรแรงเลย ทั้งทีผมบอกแล้วว่าให้ขับช้าๆ ดีนะที่ยังรักษาโฟมไว้ได้

“เอานี้ครับคุณชาย เป็นไงสวยไหม” มันเอามือมาลูบหัวผมแล้วพูดว่าดีมากๆเดี๋ยวเปลี่ยนอาหารให้ ผมก็ยืนโง่ให้มันด่ามารู้สึกอีกทีก็ตอนโดนไอ้มี้มันแซว เสียศูนย์เลยกู วันนั่นตอนบ่ายเขาไม่เรียนกัน เพราะต้องมาจัดซุ้มวันวิชาการ แล้วครั้งนี้มีเด็กนนอกเขามาดูด้วยต้องเริ่ดกว่าทุกปี ศิษย์เก่าอะไรมาหมด พี่ผมมันยังจะมาด้วยเลย อาจจะเป็นเพราะวันนี้วุ่นกันด้วยมั้ง ผมกับไอ้กิ๊บก็เลยไม่ได้คุยกัน ขนาดหน้าก็ยังไม่เห็นเลย เห็นตอนสุดท้ายก็ตอนที่วิ่งไปเอาของในห้องทะเบียน มันยังทันที่จะเอื้อมมือมาตีก้นผมแรงๆทีนึง แล้วมันก็วิ่งไปเลย

“ฟาร์พรุ่งนี้มึงต้องทำอะไรหรือเปล่า” ไอ้นัทมันถามผม ตอนนี้พวกผมนั่งประกอบฉากเวทีเล็กของที่อยู่ในซุ้มอยุ่

“ก็ไม่มีไรนี้หว่า ก็นั่งรับเซ็นชื่อหน้าซุ้มแล้ว ก็เฝ้าที่ซุ้มเกมส์แค่นี้ มึงมีไร”

“งั้นมึงมาเป็นเจ้าหญิงให้กูหน่อยดิ” คัตเตอร์แทบบาดมือ

“ไรมึงอะ มึงก็ให้พวกผู้หญิงดิวะเจ้าหญิงนะมึง เจ้าชายพอว่ากูเป็นให้ได้หน่อย”ผมส่ายหัวปฏิเสธหัวชนฝา

“ไม่ได้ มึงนั้นแหละเหมาะสมที่สุด กูจะให้มึงมาเป็นเจ้าหญิง ส่วนเจ้าชายกูให้แป้งเป็น”ผมกับไอ้แป้งมองหน้าทันที ไอ้แป้งโบกมือไม่เอาทันที

“เกี่ยวไรกับกู อย่านะไอ้นัทกูไม่เอากูจะเก็บไว้ให้แฟนกูคนเดียว!!” ไอ้ผมก็ยิ่ง งง เกมไรของพวกมันเนี้ย

“ไม่ต้อง ไม่โดนจริงๆซะหน่อย เกมส์นี้มึงคิดมึงต้องเล่นเอง”

“อย่าๆ เกมไรของพวกมึงเนี้ยโดนไม่โดนอะไรด้วย” ผมหันไปถามไอ้แป้ง ส่วนไอ้มี้นี้หัวเราะท้องแข็งไปแล้ว

“หัวเราะหาญาติมึงหรอมี้ ไอ้นัทมึงให้ไอ้มี้เป็นลูซิเฟอร์ดิ!!”ไอ้แป้งมันชี้มือไปทางที่ไอ้มี้นั่งอยู่ แล้วยักคิ้วให้ด้วย

“เกี่ยวไรกับกู อย่ามายุ่งไม่เอาเว้ย!!” ไอ้มี้เริ่มหัวเราะไม่ออกแล้ว

“ไม่มีการต่อรองอะไรทั้งสิ้น ไอ้ฟาร์มึงป็นเจ้าหญิง ไอ้แป้งเป็นเจ้าชาย ส่วนไอ้มี้มึงเป็นลูซิเฟอร์” พอพวกผมสามคนจะอ้าปากจะค้าน แต่ไอ้นัทหันมามองแบบจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วพูดประชดแรงๆแบบว่าซึ่งๆเจ็บๆ พวกผมก็ต้องก้มหน้ารับกรรม แต่นั่งด่ากันอยู่ในใจมันน่าตีหัวคนคิดเกมเหลือเกิน

“พอๆ หยุดเดี๋ยวนี้เลยไอ้นัท กูเป็นให้ก็ได้แต่มึงช่วยบอกก่อนได้ไหมว่าเกมเป็นแบบไหน” ไอ้นัทก็เริ่มอธิบาย พอผมรู้ว่าเป็นแบบไหนก็ยิ่งตกใจกูตายแน่ๆถ้าไอ้กิ๊บมันรู้

เกมส์ก็คือคนที่เข้ามาเล่นเนี้ยจะได้สมุดคนละเล่มแล้วในนั้นก็จะเป็นประวัติความเป็นมา หรืออะไรหลายๆอย่างที่เกี่ยวกับโรงเรียนผม แล้วก็จะมีกระดาษคำถามแนบมาด้วย พออ่านหนังสือที่ให้มามาตามเวลาที่กำหนด แล้วจะต้องมาตอบให้ถูกโดยสมุดที่ให้ไปตอนแรกจะถูกเก็บคืน คล้ายๆเกมแฟนพันแท้หน่อยๆ แต่ก็จะมีโจทย์หลอกไว้ด้วยเหมือนกัน แล้วคนที่ชนะ 5 คนขึ้นมาเล่นบนเวทีในซุ้ม  รอบสองนี้ไอ้นัทไม่บอกว่ามันจะทำอะไร แต่คนที่ชนะสามจะได้เลือกคนที่จะมาจูบ ซึ่งก็คือพวกผมสามคน แต่คนที่เลือกไม่รู้ว่าพวกผมเป็นตัวอะไรกันเพราะมีผ้าม่านบังไว้ถ้าโชคดีก็ได้หญิงได้จูบชาย ถ้าโชคร้ายก็ชายกับชายอะ ปัญหามันอยู่ที่จูบนี้แหละถึงจะมีกระดาษมากั้นปากไว้ก็จริง แต่มันก็สัมผัสกันอยู่ดี ไอ้แป้งไม่เท่าไรแฟนมันไม่มี แต่ของผมนี้ทั้งมีแฟนและเสือกอยู่ซุ้มเดียวกันด้วยถ้ามันมาเห็นนะตายสถานเดียว ส่วนของไอ้มี้นี้ลุ้นว่าพี่วีจะมาหรือเปล่าเพราะพี่วีก็ศิษย์เก่าโรงเรียนผมเหมือนกัน ถ้ามาก็เป็นเรื่อง ไอ้เรื่องที่จะบอกปัดนี้ตัดไปได้เลยไอ้นัทไม่ยอมแล้ว

“แล้วมึงอะนัท เป็นตัวอะไร” ไอ้แป้งถามอย่างอารมณ์เสีย มึงนั่นแหละคนคิดนะได้ข่าว

“กูไม่เกี่ยวกูเป็นกรรมการ ไม่ต้องเล่น 555”มันหัวเราะเยาะบนหน้าไอ้แป้งแบบว่าสะใจมาก

“ไม่เกี่ยวใช่ไหมงั้นกูทำให้เกี่ยวเอง ไอ้หมูพรุ่งนี้มึงมาเป็นมิคาเอล ส่วนไอ้นัทมึงมาเป็นนางฟ้าแทน แค่นี้เกี่ยวไหม!!” ไอ้นัทหน้าเอ๋อเลย ผมกับไอ้มี้สะใจ

“อย่ามานะมึง เปลี่ยนไม่ได้แล้ว!!”

“ไอ้โจ้กูจะเปลี่ยนแปลงเกมนิดหน่อยได้ไหมวะ!!” ผมกับไอ้มี้หันไปจ้องตาไอ้โจ้ให้ตกลงทันที ไอ้โจ้ก็ฉลาดครับพยักหน้าบอกว่าได้

“แล้วมึงอะไอ้หมู มีปัญหาไหม”

“ไม่ต้องห่วงหมู เรื่องแบบนี้หมูชอบ 555” มันหัวเราะด้วยความสะใจส่วนไอ้นัทหน้าแห้งเลย ทั้งห้องนี้โห่ลั่น

เลย

“ฮ่าๆนัทเพื่อนรักเป็นไงหละมึง ฮ่าๆๆ นี้แหละเพื่อนกันจริงมันต้องแบบนี้สุขก็สุขด้วย แต่ทุกข์ก็ทุกข์ด้วยกัน”ผมเดินไปเยาะเย้ยไอ้นัทแล้วตบไหล่มันเบาๆ มันก็วิ่งไล่ผมทั่วห้องเลยผมก็หนีซิ มีเสียงไอ้แป้งด่าตามหลังเพราะวิ่งไปชนงานที่พวกมันตั้งไว้

ตุ๊บ!

“เฮ้ย!ตุ๊ด วิ่งหนีไรมา” ผมชนไอ้กิ๊บเต็มๆเลย ส่วนไอ้นัทตามหลังมาก็หอบแฮ่กๆเหมือนเกิน ร้อนถึงไอ้ดีนต้องเข้าไปดู

“ไอ้นัท กิ๊บ ไอ้นัทมันจะเตะกู” ผมวิ่งไปแอบด้านหลังไอ้กิ๊บทันทีแล้วแลบลิ้นไปให้ไอ้นัท ไอ้นัทมันจะวิ่งเข้ามาที่ผมแต่ไอ้ดีนจับไว้ก่อน

“มึงปล่อยกูดิวะไอ้ดีน วันนี้กูขอเตะไอ้ฟาร์เพื่อนเลิฟหน่อยปล่อยดิๆ” ทั้งดิ้นทั้งกระชากก็ไม่หลุด

“หยุด!! ยืนนิ่งๆ!!!” ไอ้ดีนตะคอกครับไอ้นัทหยุดนิ่ง จนได้ยินเสียงหอบเลย

“มีเรื่องไรกัน!! วิ่งมาจากไหนเนี้ย!!” ไอ้ดีนมันยังตีหน้าเข้ม ไอ้กิ๊บนี้อมยิ้มผมยังยืนนิ่งเลย

“จากซุ้ม มาขว้างทำไมหละ” ไอ้นัทรักษาระดับน้ำเสียงให้เป็นปกติ ไอ้ดีนจะได้ไม่รู้ว่าไอ้นัทมันกลัว

“แล้วมันเรื่องอะไรกันถึงต้องไว้ไล้แตะกันมาแบบนี้”คราวนี้เป็นไอ้กิ๊บที่ถาม มันดึงผมที่ยืนหลบหลังมันอยู่ให้ออกมายืนข้างมันๆ

“เกม!!” ผมกับไอ้นัทตอบพร้อมกันอย่างลืมตัว ไม่ได้เรื่องเกมไอ้กิ๊บรู้เรื่องไม่ได้

“เกมไร”

“ไม่รู้!!” พร้อมกันอีกแล้ว คราวนี้ไอ้กิ๊บกับไอ้ดีนก็ยิ่งสงสัย

“ไม่รู้แล้ววิ่งไล้กันมาขนาดนี้เนี้ยนะ” ทำไมไอ้ดีนมันต้องทำเสียงโหดด้วยวะ ตอนนี้ผมกับไอ้นัทยืนเบียดกันเหมือนจะเข้าท้องกันอยู่แล้ว ทั้งที่เมื่อกี้จะตีกันตาย

“เออน่าไม่ต้องรู้หรอก ไม่มีไรแล้วไปแล้วนะจะต้องไปเอาของหน้าโรงเรียน”ไอ้นัทตอบแล้วดึงผมให้เดิน แต่ไอ้กิ๊บมาขว้ามือผมไว้

“แน่ใจนะ รู้ใช่ไหมว่าถ้ากูมารู้เรื่องเอง เดือดร้อนนะ” มันขู่ผมอีกแล้ว ผมก้มหน้าไม่ยอมสบตา

“เออ ไม่เชื่อกันหรือไง” ต้องหงุดหงิดกลบเกลื่อน

“เออๆ ไหล่ได้ไหล่ไปตุ๊ด! ไหล่ไม่ออกขึ้นมามึงโดนกูเล่นแน่ จำไว้นะครับไอ้ที่รัก จุ๊บ” มันพูดแล้วจับผมไปจูบที่ปากแล้วกัดปากผมเต็มๆ ปากแตกหรือเปล่าก็ไม่รู้แต่ไม่กล้าโวยวาย

“ไปเว้ยไอ้ดีน ป่านนี้ไอ้ฝ้ายด่ายับแล้ว” เหมือนไอ้ดีนเพิ่งนึกได้ หน้าคนละแบบกับเมื่อกี้ไอ้กิ๊บก็เหมือน ตอนนี้กลายเป็นผมกับไอ้นัทที่ยืนหน้าบึ้งด้วยความอยากรู้

“เออๆวะ แมร่งลืมได้ไงวะ นัทดีนไปแล้วนะ ฟอด”มันก้มมาหอมแก้มไอ้นัท แต่ตอนนั้นมันยังไม่รู้สึกตัวมารู้อีกทีไอ้กิ๊บกับไอ้ดีนวิ่งไปไกลแล้ว

“ฟาร์มึงว่าพวกมันสองตัว ต้องมีเรื่องอะไรที่พวกเรายังไม่รู้ใช่ไหม” ไอ้นัทคิดเหมือนผม

“กูก็ว่างั้นแหละ” คิดไม่ออกว่าเรื่องอะไร

“มึงว่าเราตามไปดีไหม” ไอ้นัทนี้แรงกว่าผมอีก

“อย่าเพิ่งเลยมึง อย่าลืมนะมึงว่าตอนนี้เราก็มีเรื่องปิดบังพวกมันเหมือนกัน” ไอ้นัทมองผมแบบขัดใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะที่ผมพูดมันคือเรื่องจริง ผมกับไอ้นัทเลยเดินไปซื้อขนมมากินแทน

                                                                    TBC.