Forever&Always {Yaoi}[Rewrite]

ลำดับตอนที่ #28 : สุขสันต์วันเกิด

                                                                       ตอนที่ 28

หลังจากเกิดเรื่องผมก็กลับบ้านไปเล่าเรื่องให้ไอ้ฟาวฟัง มันนี้ให้ผมพาไปดูหน้าเลย แต่ผมจะพาไปดูหน้ายังไงหละพวกมันอยู่โรงเรียนไหนผมยังไม่รู้เลย เรียนหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่หน้าพวกมันนี้โคตรโหดเลย ตัวก็ดำปี๋เลย ไม่ไหวนะ

“แล้วไอ้ปังเป็นไงบ้างวะ โดนอะไรหรือเปล่า”

“ยังไม่โดนเหมือนผมนี้แหละ แต่หลังจากไอ้รัฟฟินมา มันกระหน่ำซัดไอ้หอกนั่นหน้าตาดูไม่ได้ ไอ้ของเดิมที่ว่าแย่อยู่แล้ว โดนไอ้ปังเล่นไปอีก”

“ขนาดนั่นเลย บู๊เก่งเหมือนไอ้แป้งเลยเว้ย มึงไม่ทำแบบไอ้ปังบ้างวะ”

“นั่นดิ โหยพี่ไม่ใช่ว่าไม่อยาก แต่แค่นี้มันก็กินข้าวไม่ได้ไปหลายวันแน่ พี่เห็นแหวนที่ไอ้กิ๊บใส่ป่ะ หัวแหวนอะ นั้นแหละมันโดนตบด้วยหัวแหวนสามทีอะ เลือดออกเลย”ไอ้ฟาวมันทำหน้าคิดแล้วก็ทำตาโตเลย หัวแหวนใหญ่นะ ขนาดผมเวลาหลังมือไอ้กิ๊บโดนหัวผม ผมยังเจ็บเลย

“กูต้องไปหาซื้อมาใส่บ้างแล้ว”

“ทำไมจะเอาตบใคร มีใครมายุ่งกับพี่กี้หรือไง”มันทำหน้าบึ้ง แต่พยักหน้า

“ก็เออดิ เดี๋ยวนี้ไอ้กี้มันเซอร์ยิ่งกว่าเดิมอีก สาวๆในคณะนะมึงมองเหมือนแทบจะกินเข้าไปทั้งตัว คณะอื่นไม่ต้องพูดถึง รู้จักมันทุกคนเรียกพี่กี้ ทันตะ ๆแบบเนี้ย”พี่กี้เรียนหมอฟันครับ แต่แกอยู่โคตรเซอร์เลย

“ฮาๆ บ้าแล้วพี่ผู้หญิงนะ ไปตบได้ไงหน้าเกลียด”

“ก็นั่นไงที่กูโมโหอยู่เนี้ย เดี๋ยวกูต้องหาคนมารับงานแทนแล้ว”หน้ามันจิงจังมาก สงสัยจะเจ็บใจมากจริงๆ เพราะขนาดผมเรื่องที่สาดน้ำใส่หน้าอีน้องจูนวันนั่นแค้นไม่หายเลย ถ้าไม่คิดว่าเป็นผู้หญิงนะโดนมือผมไปนานแล้ว

“ไอ้แป้งดิ รายนั่นชอบอยู่แล้ว”

“เออใช่ๆ แต่กูกลัวโดนพี่มันด่าซะก่อนดิเอาน้องมันมาเจ็บตัว”

“ฮาๆ เออใช่พี่ผมลืมบอก ผมเจอเด็กผู้หญิงคนนึงเหมือนไอ้แป้งเลย ไม่ใช้หน้าตานะแต่นิสัย เหมือนกันมากอะ”ผมหมายถึงไอ้บัวนั่นแหละ หลังจากที่ไปกินข้าวด้วยกันวันนั่นผมกับไอ้บัวโทรคุยกันบ่อยเลย บางครั้งก็เอ็มบ้าง วันนั้นผมคุยกับไอ้บัวนานไปหน่อยจนถึงเวลาที่คุยโทรศัพท์ไอ้กิ๊บ ไอ้กิ๊บโทรมาขึ้นรอสาย พอผมคุยกับไอ้บัวเสร็จไอ้กิ๊บโทรมาอีก แค่ผมฮัลโหลนะ มันด่าแหลกเลย กว่ามันจะหยุดให้ผมบอกว่าคุยกับใคร เล่นเอาผมเหนื่อยแทนเลย

“ไปเจอ แล้วรู้จักได้ไงวะ”

“มันรู้จักกับไอ้กิ๊บ คนนี้แหละที่ผมเคยว่าเป็นกิ๊กกับไอ้กิ๊บอะ แต่จริงๆแล้วไม่ใช่น้องเค้ามีแฟนแล้ว”

“อ้าวจริง!คราวหลังพามาบ้างดิ ถูกใจกูจะให้มันกับไอ้แป้งไปตบเด็กผู้หญิงมายุ่งกับไอ้กี้ให้หมดเลย”หน้ามันนี้เอาจริงไม่พูดเล่นนะเนี้ย

“บ้าแล้วพี่ หึงแรงไปหน่อยแล้วนะ”ไอ้ผมนี้หัวเราะมันเลย  มันเป็นคนที่หึงน่ากลัวนะ แต่บางครั้งกลับไม่หึงอะไรเลย จนพี่กี้แอบหมั่นไส้บ่อยๆ

“ทำพูดไปมึง มึงลองเจอแบบกูเจอนะ มึงไม่รู้สึกกูให้เหยียบหน้าเลย”

“ขนาดนั้นเลย ผมว่าที่ผมเจอก็แรงจนปวดหัวแล้วนะ”

“เด็กๆเลยมึง ถ้าเป็นมึงอะ ตอนเช้ามาม.เองได้ แต่พอตอนเย็นต้องให้ไอ้กี้ไปส่งเพราะว่ามันดึกแล้ว ทั้งที่ตอนนั่นเพิ่งจะทุ่มนึงเอง เพื่อนมันก็รู้เห็นเป็นใจยัดเยียดให้ไอ้กี้ไปส่ง ไอ้กี้ก็คนดีไปส่ง แต่ยังดีที่มันเอากูไปด้วย แต่ก็นั่นแหละ อีบ้านั่นเสือกหิวข้าวอีก อ้อนๆจนไอ้กี้พาไปกิน กูนี้เหมือนไม่มีตัวตนเลย คิดแล้วแค้น”เจ็บใจมากนะนั่นะ น้ำตาคลอเลย

“เรื่องไรหละ ไอ้กิ๊บพามอไซค์มันจะไปส่งใครอีกคนไม่ได้ เพราะถ้ามันทำแบบนั่น ก็ต้องซ้อนสามซึ่งไอ้กิ๊บไม่มีทางยอมแน่นอน รถมันห้ามซ้อนสาม แต่พี่กี้เอารถยนต์ไปที่ก็ว่างดิ”

“แล้วมึงจะให้กูบอกมันว่าให้พามอไซค์ไปหรือไง”

“ไม่ถึงขนาดนั่น พี่ก็บอกพี่กี้ไปดิว่าพี่ไม่ชอบนะ ไม่พอใจมากๆด้วย”

“ไม่เอาเดี๋ยวมันจะหาว่ากูงี่เง่า ไม่มีเหตุผล”ผมว่าเรื่องนี้มันต้องเพิ่งเกิดขึ้นแน่นอนเลย เพราะไอ้ฟาวเหมือนยังเจ็บใจอยู่ มันนั่งก้มหน้าเขี่ยๆข้าวๆไม่ยอมกิน

“อ้าว! ถ้าพี่ไม่พูดแล้วพี่กี้จะรู้ไหม”

“โง่ไปแล้วมั้ง ลองให้กูทำแบบนั่นมั้งมันเล่นกูตายแน่”

“แล้วพี่รู้ได้ไง เคยโดนมาแล้วหรือไง”

“ก็เออดิ มันขู่กูทุกวันตอนไปส่งกูที่คณะ เดี๋ยวนี้นะมึงเพื่อนคณะกูสนิทกับมันเกือบหมด”

“ก็นั่นไง เห็นไหมเวลาพี่กี้ไม่ชอบ หรือไม่พอใจอะไร พี่กี้พูดออกมาเลย พี่คิดว่ามันงี่เง่าหรือเปล่าหละ”ไอ้ฟาวมันส่ายหัว

“ก็เออแล้วคิดมากทำไม ทำไมเวลาพี่หึงพี่กี้แล้วพี่โวยวาย พี่กี้ด่าว่างี่เง่าหรือไง”มันส่ายหัวดิกๆ ผมนี้งงกับไอ้ฟาวจริงๆเลย บางครั้งมันดูฉลาดจนหน้ากลัว แต่บางครั้งเหมือนครั้งนี้อะมันกลับโง่

“พอเลยมึง ยิ่งพูดมึงก็ยิ่งเข้าข้างมัน”มันว่าแล้วก็เดินไปเก็บจานข้าวในครัว

“เข้าข้างตรงไหน พี่นั่นแหละเป็นไรมากปะเนี้ย งอนพี่กี้แล้วมาว่าผม”ผมเดินไปเก็บขวดน้ำ แล้วมาจัดเก็บโต๊ะกินข้าว

“ไม่ได้งอนมึงหนิ เดี๋ยวไอ้กิ๊บทำมั้งรู้สึกแหละมึง”มันเดินเอาจานมาเคาะหัวผม

“ไม่มีทางไอ้กิ๊บรักผมคนเดียว พี่นั่นแหละพี่กี้ไม่รักแล้ว พูดไม่รู้เรื่องเกิน”พูดเองอายเอง ไอ้ฟาวที่ล้างจานอยู่หันมาแบนใส่

“ไอ้ควายปากหมา มึงก็เหมือนว่าแต่กู ไอ้กี้รักกูคนเดียวเหอะ”

“ฮาๆๆ นี้พวกเราพูดไรกันเนี้ย พวกมันไม่รู้เรื่องเลยนะ”ทั้งผมและหัวเราะลั่นเลย ผมเดินไปหยิบขนมในตู้เย็นแล้วไปนั่งดูโทรทัศน์ที่โซฟา ป็อกกี้ผมหมดแล้ว ต้องไปซื้อมาใส่เพิ่มแล้ว

“พี่ป็อกกี้หมด ขนมหมีก็หมด โอริโอ้ก็ไม่มี!!”ไอ้ฟาวมันเปิดดูตู้เย็น จะหาเลย์ของมัน

“เออๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปซื้อมาให้ ของในห้องน้ำยังมีหรือเปล่า”พรุ่งนี้กลางเดือนไอ้ฟาวมันจะต้องไปซื้อของกินของใช้ในบ้านทุกอย่าง เพราะแม่จะโอนตังค์ทั้งค่ากิน ค่านู้น ค่านี้ ทุกอย่างเข้ามาตอนกลางเดือน แต่ใช้ไม่หมดนะขนาดจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟแล้ว แม่ผมชอบโอนมาเผื่อกลัวไม่พอ ถึงตังค์จะมีในธนาคารก็จริงแต่ไอ้ฟาวไม่ให้ผมกดเอาออกมาใช่เล่น เพราะมันให้ผมใช้เงินเดือนละ 6000 แค่นั่น ไม่พอก็อดอะ จะซื้ออะไรก็เอาตังนั่นแหละจ่าย แต่ถ้าเดือนไหนต้องเสียค่าโน้น ค่านี้เยอะหน่อย มันก็ให้ ยิ่งตอนนี้ผมอยู่ม.6 จ่ายตังค์บ่อยมาก

“ตุ๊ด!วันนี้ตอนเย็นไปซื้อของกับกูด้วย”มันพูดตอนที่เดินมาส่งผมเข้า วันนี้วันที่22ธันว่าแล้ว พรุ่งนี้วันเกิดไอ้กิ๊บผมยังไม่รู้เลยว่าจะให้ของขวัญมันแบบไหน และที่ยิ่งกลัวกว่าก็คือมันจะใส่ไอ้ที่ผมให้มันหรือเปล่าเพราะมันมีอยู่แล้ว เห็นว่าใส่ว่ามาตั้งนานแล้วด้วย ไม่เคยถอด

“ฟาร์มึงเหมอไรเนี้ย อาจารย์เรียกส่งสมุด”ไอ้นัทเดินมาตบที่หัวผม แล้วหยิบสมุดผมที่ตั้งอยู่ที่ปลายโต๊ะเดินเอาไปส่งให้

“มึงพรุ่งนี้วันเกิดไอ้กิ๊บแล้ว กูจะให้ของขวัญมันยังไงดีวะ”

“ก็ให้ไงมึง มึงยื่นให้เฉยๆ หรือว่าจะไปใส่กล่องแล้วไปที่รถมัน ก็แล้วแต่กูไม่รู้เหมือนกันวันเกิดไอ้ดีนผ่านมาแล้ว กูไม่ได้ให้ เลยไม่รู้ว่าเค้าต้องให้แบบไหน”

“ก็นั่นนะดิ กูยังไม่เคยให้ของขวัญแฟนสักคน” ผมนั่งคิดว่าจะให้ของขวัญไอ้กิ๊บแบบไหนทั่งวันเลย คิดไม่ออกจริงๆ

“กิ๊บทำไมต้องใส่แหวนนี้ตลอดด้วยอะ ไม่คิดจะเปลี่ยนแหงะ”ผมถามมันระหว่างรอมันกินข้าว ผมไม่กินเพราะกินตั้งแต่ตอนพัก25นาทีแล้ว ไอ้นัทกับไอ้ดีนไปห้องทะเบียน

“ไม่วะ ไม่รู้จะเปลี่ยนทำไม”มันเงยหน้าจากชามก๋วยเตี๋ยวขึ้นมาตอบ แล้วก็ก้มลงไปกินต่อ คำตอบของมันทำเอาผมประหม่าไม่กล้าให้แล้ว

“ทำไมอะ มันมีความสำคัญกับมึงมากเลยหรอ”

“อืม สำคัญมากเพราะมันเป็นของที่กูรักมากที่สุด คนสำคัญให้กูมา”ผมอึ้งเหมือนมีก้อนอะไรมาติดที่คอ พูดไม่ออกเลยนะ เลยนั่งเงียบรอจนมันกินข้าวเสร็จแล้วก็ขึ้นห้องไปเรียนต่อ พอตอนเย็นผมก็ต้องไปซื้อกับมัน

“กิ๊บจะไปซื้อที่ไหน”

“เซนทรัล”ท่าทางจะซื้อของแพงให้ มันเอาไปให้ใครผมไม่รู้

“อืมๆ มึงซื้อไปให้ใครหละ ถามได้ไหม”มันเหล่มามองผมด้วยหางตา แล้วก็จูงมือผมไปที่โซนขายนาฬิกาสตรี

“ถามได้แต่ไม่บอก ช่วยเลือกหน่อยดิ”มันบอกแค่นั่นแล้วก็เดินไป ปล่อยให้ผมเลือก ส่วนมันก็ไปเลือกอีกยี่ห้อนึง ตอนนั่นผมคิดว่ามันต้องไปซื้อไปให้ผู้หญิงชัวร์ แค่คิดก็น้ำตาคลอแล้ว ผมยืนเลือกให้เป็นสายหนังสีแดงเลือดหมู หน้าปัตรสีทอง ผมว่าถ้าผู้หญิงใส่แบบนี้สวย มันเรียบแต่ดูดีผมไม่ชอบแบบมีเพชร

“เลือกได้ยัง”มันเดินมาถาม ในมือมันมีนาฬิกาอยู่สองเรือนเป็นสีดำทองเรือนนึง กับอีกเรียนสีเงินตรงหน้าปัตรมีคริสตัลเล็กๆ สวยดี

“เลือกได้อันนี้ไม่รู้ว่าจะชอบหรือเปล่า”ผมยื่นให้มันดู ผมไม่เคยเห็นมันจริงจังเวลาซื้อของให้คนอื่นมากขนาดนี้เลย บอกตามตรงถ้าตรงนั่นคนไม่เยอะผมเดินน้ำตาคลอแน่ ขนาดมีคนยังคลอหน่อยๆเลย

“อืม สวยดีวะเก๋ดี งั้นเอาอันที่มึงเลือกให้นี้แหละ ไปจ่ายตังค์”มันเดินไปจ่ายตังค์ที่เคาร์เตอร์ส่วนผมเดินมาดูอัลบั้มรูป กะ
ว่าจะซื้อไปแปะรูปผมกับเพื่อนๆหน่อย

“จะซื้อหรอ ค่อยมาพรุ่งนี้ได้ไหม วันนี้กูรีบ”พอมันพูดแบบนั่นผมก็เดินนำออกมาเลยโกรธจริงๆแล้ว ส่งสัยนัดกันไว้ซินะ พอถึงรถผมก็ใส่หมวกเองมันก็ไม่ได้ว่าอะไร บิดเร็วเหมือนบ้าเลย พอมาถึงบ้านผมมันไม่บอกลาอะไรสักคำผมลงจากรถปุบมันก็บิดรถออกไปปทันที เดินใจเสียเข้าบ้านเลย ไอ้ฟาวถามอะไรก็ไม่พูดอืมๆอย่างเดียว 

ผมขึ้นมาบนห้องเห็นกล่องของขวัญที่ผมเตีรยมไว้ให้มัน น้ำตามันก็ไหล่ มันคงไม่อยากแล้วมั้ง ก็มันมีอยู่แล้วหนิ คนสำคัญของมันให้ซะด้วย แล้วผมเป็นใครสำคัญมากขนาดไหนที่มันจะต้องมาใส่แหวนที่ผมให้ แล้วไหนจะรื่องของวันนี้อีก วันนี้ซื้อนาฬิกาเรือนนั่นไปให้ใครทำไมต้องเลือกขนาดนั่น รีบมากขนาดไหนกัน จะบอกลาสักคำก็ไม่มี ไม่สนใจกันแล้วใช่ไหม ผมขึ้นไปนั่งร้องเจ็บใจอยู่บนห้องตั้งแต่สองทุ่มถึงสี่ทุ่มร้องมากที่สุดในประวัติการณ์เลย จริงๆก็ยังไม่เลิกร้องหรอก แต่ไอ้บัวมันโทรมาผมเลยคุยกับมันทั้งร้องเลย ฟ้องมันหมดทุกอย่าง นั่งคุยกับไอ้บัวถึงห้าทุ่มครึ่งแล้วก็วางเพราะแฟนมันโทรมา ส่วนผมพอวางสายก็เข้าไปล้างหน้าล้างตานอนดีกว่าไม่อยากสนใจแล้ว ผมเก็บกล่องของขวัญใส่ลิ้นชักเหมือนเดิม

ตื้ด ตื้ดด

[อย่าเพิ่งนอน ลงมาข้างหน่อย !!] เป็นข้อความจากไอ้กิ๊บเที่ยงคืนพอดีเลย ตอนแรกผมว่าจะไม่ลงแต่มันยืนรออยู่ที่หน้าบ้าน มันยังอยู่ชุดนักเรียนเหมือนเดิม

“มีอะไรเรียกลงมาทำไม”ผมถามมันที่หน้าประตูบ้าน ไม่ยอมเดินเข้าไปใกล้ตัวไอ้กิ๊บ

“ดูถามดิ ไม่มีอะไรมาไม่ได้หรือไง ยืนไรตรงนั้นเดินมาหาดิ”มันยืนกวักมือเรียกให้ผมเดินไปหามันที่รถ แต่ผมไม่เดินไป

“ไม่เอาขี้เกียจเดิน มีไรก็ว่า ถ้าไม่มีจะขึ้นไปนอน”ผมพูดแล้วกลับหันจะเดินขึ้นบ้านเพราะตอนนี้น้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว แต่มีเสียงไอ้กิ๊บขัดขึ้นมาซะก่อน

“ไม่สำคัญขนาดนั่นเลยใช่ไหมถึงไม่สนใจกันแบบนี้ มาหาเพราะอยากได้คำอวยพรจากมึงคนแรก แต่กลับได้คำพูดที่ขับใสไล้ส่งกัน ดีจริงๆ ขอโทษหละกันนะที่มารบกวน”พอมันพูดแบบนั่นผมก็หันหน้ามาด่า

“ใครกันแน่ที่ไม่สนใจ จะกลับบ้านบอกลาสักคำก็ไม่มี ส่วนเรื่องคำอวยพรคงไม่อยากได้หรอกมั้ง คงมีคนอวยพรให้ก่อนกูอยู่แล้วแหละ!!”

“ใคร!!ที่มึงบอกว่ากูมีคนอวยพรให้นะใคร!!”มันย่างสามขุมมาหาผมทันที

“ก็เจ้าของนาฬิกาที่มึงซื้อให้ไงหละ หรือว่าเจ้าของแหวนที่มึงใส่อยู่ดี”

“อย่ามาหาเรื่องรู้หรือไงว่าซื้อไปให้ใคร รู้หรอว่าใครให้แหวนกู”

“ไม่รู้!! แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย มึงจะไปมีใครกูไม่สนแล้ว ฮึก นี้!!ของขวัญกูตั้งใจซื้อมาให้มึง แต่ตอนนี้กูว่ามึงคงไม่ต้องการมันแล้วมั้ง แต่ก็รับไว้หน่อยละกันเพราะกูคงทนเก็บมันไว้ไม่ได้เหมือนกัน ฮือๆ”ผมโยนของขวัญใส่หน้ามันแล้วก็นั่งลงกับพื้นปล่อยโฮต่อหน้ามัน ไอ้กิ๊บพอได้ยินแบบนั่นก็เดินเข้ามากอดผมแล้วก็อุ้มเข้ามาในบ้าน

“ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด นาฬิกาซื้อไปให้แม่ไม่ได้ซื้อไปให้สาวที่ไหน”ผมหน้าเอ๋อเลยนี้กูหึงแม่มันหรือไงวะ แต่ผมยัง ยังติดใจเรื่องแหวนอยู่

“แล้วแหวนหละ ใครให้ทำไมต้องสำคัญขนาดนั่นด้วย ฮึก ฮึก”ผมนั่งบนตักมันแล้วหันหน้าเข้าหากัน มันยิ้มแล้วเอาหน้าผากมาผมชนกัน

“แหวนวงนี้เป็นของชิ้นเดียวที่กูได้จากพ่อ แม่บอกว่าพ่อให้แม่เก็บแหวนนี้ไว้ แล้วให้แม่เอามาให้กูใส่ตอนกูขึ้นม.4 เพราะอะไรกูไม่รู้ หลักจากที่กูได้แหวนวงนี้จากแม่กูเลยไม่คิดที่จะถอดมัน เพราะแหวนวงนี้มันทำให้กูรู้สึกว่าพ่ออยู่กับกูตลอดเวลา”มันพูดแล้วจูบที่จมูกผมเบาๆ ผมจับมือข้างที่มันใส่แหวนขึ้นมาดู แล้วลูบตรงแหวนไปมา

“แต่ว่า…..”พอผมจะบอกว่าผมให้อะไร มันก็พูดขัดขึ้นมา

“มึงให้แหวนกูเป็นของขวัญใช่ไหม มึงกลัวว่ากูจะไม่ใส่แหวนที่มึงให้ใช่ไหม มึงถึงได้เสียใจแบบนี้”ผมพยักหน้าเป็นคำตอบ ไอ้กิ๊บเลยหยิบแหวนที่ผมขึ้นมาใส่ที่นิ้วกลางข้างซ้าย ผมตกใจเพราะไอ้กิ๊บมันไม่ใส่แหวนข้างซ้ายที่สำคัญมันเคยบอกว่ามันไม่ชอบใสแหวนนิ้วนางเลย วงที่มันใส่ตลอดมันใส่นิ้วกลางข้างขวา

“แต่มึงไม่ชอบ ฮึก ไม่ต้องใส่ก็ได้”ผมจะแกะแหวนผมออกจากนิ้วของมันแต่มันดึงหนี

“เฮ้ยๆ อะไรเนี้ยมึงให้กูแล้วนะ มันเป็นสิทธิ์ของกูดิว่าจะใส่หรือไม่ใส่”

“แต่มึงบอกกูเองว่าจะไม่ใส่นิ้วนางข้างซ้ายนี้ ฮึก” มันจับหน้าผมขึ้นไปจ้องตากลับมัน

“นี้ขนาดกูใส่มึงยังร้องไห้ขนาดนี้เลย ถ้ากูไม่ใส่แล้วจะเป็นยังไง มึงฟังนะ ของที่มึงให้กูทุกอย่างก็ไม่เคยไม่ชอบเลย ทุกอย่างกูเก็บไว้ในที่มีเฉพาะกูกับมึง เรื่องแหวนนี้ก็เหมือนกูใส่เพราะกูอยากจะใส่ เพราะมันคือสิ่งที่มึงให้กูมา ฉะนั่นเลิกร้องไห้และก็เลิกคิดมากได้แล้ว”มันประทับริมฝีปากของมันกับปากของผม แต่เราไม่ได้จูบกัน แค่ให้ปากชนกันเฉยๆแล้วแช่ค้างไว้

“ฟาร์รักกิ๊บมากนะ สุขสันต์วันเกิดนะครับไอ้ที่รัก มีความสุขมากๆนะ สมหวังในทุกๆด้าน เอนท์ติดแล้วมีเรียนไวนะๆที่สำคัญ รักกูให้นานๆนะ มึงอย่าทำกูร้องไห้บ่อยนักดิ เหนื่อยนะ จุ๊บ”ผมยื่นหน้าไปจูบปากมันหลังจากที่อวยพรเสร็จ จากจูบที่ธรรมดา กลายเป็นจูบที่โหยหาและร้อนแรงในเวลาต่อมา จากมือไอ้กิ๊บที่กอดเอวผมไว้เปลี่ยนเป็นลูบไปตามลำตัวของผมแทน มือของผมก็เปลี่ยนไปโอบลำคอมันไว้

“ฉลองวันเกิดกับกู ให้ของขวัญที่กูอยากได้ที่สุดด้วยนะ”มันพูดแค่นั่นก็ก้มลงปิดปากผมทันที มันอุ้มผมแบบหันหน้าชนกัน มันเดินจูบกับผมไปถึงห้องนอน มันถอดเสื้อของมันออกอย่างรวดเร็ว แล้วมาจัดการกับเสื้อผ้าของผมที่รอมันถอดออกให้

“ว๊า!! รอยเดิมยังไม่หายเลย”มันลากลิ้นของมันไปหยอกล้อกับติ่งหูไล้ลงมาจนถึงปลายคาง ลำคอ แล้วก็มาหยุดตรงที่มันชอบเป็นอันดับต้นๆในตัวผมก็คือ ยอดอกสีชมพูที่ตั้งตรง มันทั้งเสีย ขบ กัดขนหน่ำใจ แล้วสลับข้างไปมา ส่วนมือของมันก็เลือนลงไปจัดการกับน้องชายของผม

“อะส์ อือ กิ๊บ อย่า แกล้ง อะส์”พอผมยิ่งพูดแบบนั่นมันยิ่งแกล้งโดยการลากผ่านเบาๆให้ผมเสียวเล่น โดยที่ไม่ยอมจัดการให้ผมได้ปลดปล่อย มันแกล้งผมจนมันพอใจแล้วก้มลงไปจัดการกับน้องชายผมด้วยปากของมัน

คืนนั่นผมฉลองวันเกิดกับมันจนถึงตีสาม มันเอาไปได้แบบเต็มๆเลย หลังจากที่ฉลองกันเสร็จไอ้กิ๊บก็ต้องไปอาบน้ำก่อนเพราะมันยังไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียน ส่วนผมที่รอมันอาบน้ำเสร็จก็เปลี่ยนผ้าปูที่นอน แล้วหาชุดนอนมาให้มันใส่

“ฟาร์!เอาผ้าเช็ดตัวมาให้หน่อย”หลังจากมีอะไรกันเสร็จมันจะเรียกชื่อเล่นผมจริงๆ แต่พอตอนเช้ามันก็กลับมาคุยแบบปกติกันเหมือนเดิม เพื่ออะไรก็ไม่รู้ ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวประจำตำแหน่งของไอ้กิ๊บที่เพิ่งซักเสร็จยังมีกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มติดอยู่เลย

“ลืมหรือตั้งใจวะ ทุกครั้งเลยนะ เปิดประตู”ผมยืนด่ารอมันที่ประตูห้องน้ำ มันเปิดประตูออกมาเอาผ้าเช็ดตัวแล้วลากผมเข้าจูบทันที

“บ่นอยู่นั่นแหละ ก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งยังไม่ชินอีกหรือไง”มันเอาหัวที่เปียกๆมาเช็ดที่ตัวผม

“อะ อือ เล่นอยู่นั่นแหละ ฮา ๆปล่อยเลย จะไปอาบน้ำ”ผมของมันทิ่มๆที่หน้าท้องผมจักจี้ดิ ก่อนผมเดินเข้าห้องน้ำไอ้กิ๊บมันเดินมาดึงผ้าเช็ดตัว ดีนะที่ผมใส่ขาสั้นด้านใน

“โหยแมร่ง!ใส่ขาสั้นทำไมวะ!!”ผมหันไปยกนิ้วกลางให้มันแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำทันที

“อยากได้หรืออีกหรือไง เมื่อกี้ยังไม่พออีกหรอครับไอ้ที่รัก ฮาๆๆ”เสียงมันหัวเราะลั่นห้องเลย ผมเลยตะโกนออกไป

“เออ อยากได้แต่ไม่เอาของมึงแล้วนะ กูเบื่อแล้ว”มันเดินมาเคาะประตู ปัง ปังเลย

“มึงพูดว่าไรนะ หาเรื่องนะมึง ออกมาเดี๋ยวนี้เลย!!!”มันโวยวายใหญ่เลย แต่ผมไม่สนใจอาบน้ำต่อไป จนเสร็จมันก็ยังเคาะประตู ผมเลยประตูออกไปทันที มือมันค้างกลางอากาศเลย หน้ามันหาเรื่องมาก ผมไม่สนเดินหนี ไปแต่งตัวแต่มันเดินมาแย่งเสื้อผมไปถือ

“กิ๊บอย่ากวนตีนเอาเสื้อมา กูง่วงแล้วนะ!”ผมจะแย่งคืนแต่มันไม่ให้ชูขึ้นสูงเลย ผมนี้จะหลุดหัวเราะหน้ามันจริงๆ มันคงคิดว่าผมพูดจริงใช่ไหมนั่น

“ที่มึงพูดเมื่อกี้หมายความว่าไง”เสียงมันไม่ค่อยดังแล้ว เพราะผมจ้องหน้าหาเรื่องมันอยู่ พอมันทำหน้าหมาถูกเจ้าของทิ้ง ผมเลยเขย่งเท้าแล้วไปกระซิบ แล้วจุ๊บที่แก้มมันทีนึง

“ถ้าเบื่อแล้วจะยอมให้ทำอีกหรือไงหละ อย่าโง่ดิไอ้ที่รัก จุ๊บ” มันจัดการลากผมลงไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงบนเตียงอีกครั้ง แต่ไม่ได้มีอะไรผมคงไม่ไหวแล้ว มันแค่หอม จูบ จุ๊บ จนผมมึนมันถึงจะพอใจที่นอนที่อุตสาห์จัดอย่างดีตอนนี้ทั้งยับและเยิน หลังจากฟัดกันเสร็จมันก็ลากผมไปทำหมอนกอดของมันเหมือนเดิม เดี๋ยวนี้เท้าก่ายด้วยนะ ผมก็หันไปซุกที่อกมันตามหน้าที่ ที่ประจำ

                                                                                    TBC.