คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : งอน
ตอนที่ 30
“พี่!! วันเสาร์นี้วันเกิดไอ้ปัง ทำไงอะ”ไอ้รัฟฟินมันกำลังนั่งคิดว่ามันจะทำอะไรให้ไอ้ปังดี เพราะวันเสาร์นี้ซึ่งก็คือวันมะรืนที่จะถึงนี้วันเกิดสุดที่รักมัน แต่มันยังคิดวิธีเซอร์ไพร์ไม่ออก เลยมาปรึกษาพวกผม อยากจะบอกเหลือเกินว่ามาปรึกษาคนได้ถูกมาก ขนาดวันเกิดไอ้กิ๊บที่ผ่านมาผมยังร้องฉลองวันเกิดให้มันเลย
“มึงจะให้ทำไง วันเกิดก็วันเกิดดิ ให้ของขวัญไง”ไอ้กิ๊บบอกแล้วทำหน้าตายประสามัน ไอ้รัฟฟินมองหางตาเลย
“โหยพี่พูดง่ายวะ เคยให้ของขวัญใครบ้างปะเนี้ย”
“มึงถามไอ้ฟาร์ดิ เวลากูให้ของมัน กูให้แบบไหน”ไอ้รัฟฟินมันหันมามองหน้าผม หน้ามันดูยุ่งๆไงก็ไม่รู้ท่าทางจะเอาจริง
“เวลาไอ้กิ๊บไอ้ของนะหรอ โยน หรือไม่ก็บังคับ แค่นั่นแหละ”
“แมร่งเถื่อนชิบ ถ้าเป็นผม ผมไม่เอานะเนี้ย!!” มันพูดแล้วก็หันไปส่ายหัวให้ไอ้กิ๊บ โดนไอ้กิ๊บตบไปเต็มๆ
“ไม่เอาก็ทิ้ง คนซื้อมาให้เสือกอยากไม่เอาเอง จะให้แบบไหนมันก็ให้เหมือนกันแหละ”ไอ้กิ๊บมันทิ้งจริง
เหมือนของฝากที่กลับมาจากระนองอะ มันเพิ่งให้เมื่อไม่นานมานี้เองต้องรอให้ผมทวงก่อนมันถึงจะให้ แต่ผมไม่ชอบอะ มันเป็นตุ๊กตาไม้รูปควายนหน้าตาหน้าเกลียดมาก เห็นครั้งแรกหัวเราะลั่นเลย ผมไม่เอาจริงๆเลยนะ คือเห็นแล้วรับไม่ได้มึงซื้อของแบบนี้ให้แฟนมึงเนี้ยนะ ส่วนของฝากที่มันซื้อให้คนอื่นนี้สวยๆน่ารักๆ ตอนนั่นไม่รู้ว่ามันซื้อแหวนมาให้ผมด้วยแต่มันจะให้ไอ้ตุ๊กตาควายนี้ก่อน แรกๆก็หัวเราะ หลังๆมันเริ่มถามว่าจะเอาไหม ผมบอกว่าไม่เอา เชื่อไหมมันเขวี้ยงทิ้งทางหน้าต่างทันทีเลย ผมอึ้งดิรีบวิ่งลงไปเก็บทันที พอเก็บเสร็จก็ขึ้นมาด่ามันบนห้อง แต่ยังไม่ทันจะด่า มันเขวี้ยงกล่องใส่แหวนมาให้ซะก่อน ยิ้มเลย แต่มันเดินชนผมออกไปเลย ต้องง้ออยู่นาน กว่าจะยอมคืนดีด้วย ตอนนี้ไอ้ตุ๊กตาควาย ตั้งอยู่หัวเตียงเห็นทีไรก็หัวเราะทุกที
“ ถ้าลองผมโยนของให้ไอ้ปังบ้างนะ มันโยนกลับมาดิ ไอ้ห่านั่นอะนะฤทธิ์เยอะจะตาย”
“มึงอย่าทำเหมือนไม่เป็นดิไอ้น้อง ไอ้ปังก็ไม่ได้โง่ซะหน่อย”
“อย่าดูถูกความโง่ของมัน โง่แต่ละเรื่องของมันนะ ผมนี้แทบบ้าเลย”
“ก็ทำให้มันหมดฤทธิ์ก่อนดิ แล้วค่อยให้ก็ได้”มันหันหน้ามามองผม แล้วก็ยิ้มแบบมีเลศนัย ดูก็รู้หมายความว่าไง และเหมือนไอ้รัฟฟินมันก็รู้ แต่มันส่ายหัว
“ไม่เอา เรื่องนั้นมันแน่อยู่แล้ว แต่แบบว่าอยากให้มันแบบ แบบ โอ๊ยคิดไม่ออกเว้ย!!”มันสบถอย่างหัวเสีย คนที่นั่งโต๊ะข้างๆหันมามองเลย เพราะบางห้องเค้าลงมาเรียนกันที่นี้
โป๊ก!!!!! กล่องดินสอมาจากไหนก็ไม่รู้ โดนหัวไอ้รัฟฟินเต็มๆ
“เหี้ย!! ของใครวะ ออกเดี๋ยวนี้มาเลยนะ”ไอ้รัฟฟินยืนขึ้นทันที ผมเลยหันไปมองทางที่เค้าเรียนกันอยู่รู้แล้วว่าใครโยน เมียมันนั่นแหละ ท่าทางจะสอบอยู่นะนั่น นั่งหน้าบึ้งเลย รู้สึกว่าจะสอบคณิตนะดูจากอาจารย์ที่มาคุมสอบ
“กูบอกให้คนที่ปาเดินออกมา!! ปามาได้นะไอ้เวร”ผมนี้นั่งขำแล้ว ไอ้รัฟฟินด่าใหญ่ ส่วนไอ้ปังหน้าทำบ้าแล้ว ทำไมไอ้รัฟฟินมันมองไม่เห็นเมียมันหรอวะ
“นายชยานนท์มีอะไร เสียงดังเชียวเพื่อนสอบอยู่นะ”อาจารย์เดินเข้ามาถาม
“เหอะๆ คือไม่รู้ว่าใครปากล่องดินสอนะครับ โดนหัวน้องเค้าเต็มๆเลย”ผมรีบดึงให้มันนั่งลง แล้วเป็นตอบอาจารย์เอง
“ไหนกล่องดินสอเอามานี้ซิ”ผมหยิบกล่องดินสอส่งให้อาจารย์
“รอแปบนึงนะ เดี๋ยวเพื่อนจะสอบเสร็จแล้ว เดี๋ยวอาจารย์จัดการให้”ผมพยักหน้ารับ อาจารย์แกเลยเดินไปคุมสอบนักเรียนต่อ
“ไงละมึง อาจารย์มาเองเลย”
“ก็มันเจ็บใจนี้หว่า แมร่งใครวะอย่าให้กูรู้นะ!!”
“ทำไมถ้ามึงรู้ว่าใคร แล้วมึงจะทำไง”ไอ้กิ๊บถาม ผมบอกไอ้กิ๊บแล้วว่าใครเป็นปา
“ก็จะซัดให้หน้าหงายเลยไง แมร่งเล่นไม่รู้เรื่อง”
“กล้าเหรอออออออออ”ไอ้กิ๊บถามเสียงสูง
“ทำไมจะไม่กล้า ใหญ่มาจากไหนพี่รอดูนะ เล่นให้ได้เลือดเลย”ผมกับไอ้กิ๊บหันมามองหน้า แล้วไม่สนใจปล่อยให้มันโวยวายไปก่อน เดี๋ยวก็รู้ว่าใครจะโดน
“นักเรียนค่ะ เดี๋ยวก่อนค่ะ ไม่ทราบว่าอันนี้ของใครค่ะ”อาจารย์เรียกถามทุกคนแล้วชูกล่องดินสอให้ดู
“ของผมเองครับ”ไอ้ปังเดินไปอาจารย์แล้วเอากล่องดินสอ แต่ส่งสัยโดนอาจารย์ว่าหน่อยด้วยมั้ง เห็นมองมาทางไอ้รัฟฟินแบบเคือง แต่ไอ้รัฟฟินมันยังไม่รู้ว่าใครเพราะมันนั่งหันหลังให้
“ไอ้น้องมึงหันไปดูดิ คนที่ปากล่องดินสอใส่หัวมึง”มันหันหลังไปดู พอรู้ว่าไอ้ปังหน้าบึ้งทันที ไอ้ปังก็บึ้งพอๆกัน
“มึงมายืนแหกปากโวยวายไรตรงนี้ ไม่เห็นว่ากูสอบอยู่”
“มึงนั่นแหละ เรื่องไรมาปากล่องดินสอใส่หัวกู”มันดึงไอ้ปังเข้ามาถามใกล้ๆ
“ก็กูรำคาญมึงแหกปากเสียงดัง กูทำข้อสอบไม่ได้เลย หึ!!”มันกระแทกหนังสือใส่ไอ้รัฟฟินอย่างแรง ไอ้รัฟฟินรับไปถืออย่างง่ายดาย
“ก็บอกตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าให้อ่านหนังสือ สมน้ำหน้าอยากเล่นเกมส์เองช่วยไม่ได้”ไอ้ปังก็ยิ่งหน้าบึ้งกว่าเดิม มันเดินมานั่งตรงข้ามผมแล้วฟุบหน้าลงบนโต๊ะ
“ฮึก ฮือๆ มันยากจริงๆนะมึง กูทำไม่ได้เลย”ไอ้ปังมันร้องเสียงดังเลย ผมกับไอ้กิ๊บที่นั่งดูงงเลย แต่มันยังฟุบหน้าอยู่ ไอ้รัฟฟินเลยเดินมานั่งใกล้ๆแล้วลากไปกอดเอว
“แล้วจะให้กูทำไง เอาน่ามันผ่านมาแล้ว คราวหลังมึงก็อย่าเล่นเกมส์เพลินดิ อย่าร้อง เงียบ” ไอ้ปังมันไม่ร้องแล้ว แต่นั่งเงียบจนผมรู้สึกไม่ค่อยดี
“กินขนมไหมมึง”ผมชวนมันกินขนม ไอ้ปังนั่งเท้าคางมองผมกับไอ้กิ๊บสลับไปมา ตาแป๋วเลย
“พี่กิ๊บรักพี่ฟาร์มากไหม”อยู่ๆไอ้ปังก็ถามขึ้นมา ผมทำหน้าเอ๋อ ส่วนไอ้กิ๊บมันยิ้ม
“มากดิ เมียกูทั้งคน มึงถามทำไม ฮืม”
“แล้วพี่ฟาร์หละ รักพี่กิ๊บมากไหม” ผมก็อายเป็นนะ อยู่ดีๆจะให้มาบอกรักพร่ำเพรือ แต่พอเห็นหน้าไอ้ปังแล้วสงสาร มันทำหน้าหงอยๆชอบกล
“มากดิ มึงเป็นไรมากป่ะเนี้ย ไอ้น้องดูเมียมึงหน่อยดิ”ไอ้รัฟฟินมันเดินไปซื้อน้ำมาให้พวกผม มันทำหน้า งง ผมเลยชี้ที่ไอ้ปัง
“แบบนั่นแหละ เวลาทำข้อสอบไม่ได้แมร่งเพ้อตลอด”ไอ้รัฟฟินมันจะลูบหัว แต่ไอ้ปังเอาหัวหนี แถมยังขยับออกห่างด้วยนะ
“แล้วถ้ามีใครก็ไม่รู้เดินมาบอกให้พี่เลิกกับพี่ฟาร์ แล้วบอกว่าเพราะพี่ทำให้พี่ฟาร์ตกต่ำ พี่จะทำยังไง”เสียงไอ้ปังเริ่มสั่น ตามันแดงๆแปลก
“กูก็จะถามจากไอ้ฟาร์ทันที ว่ามีกูอยู่แล้วมันตกต่ำจริงหรือเปล่า”ไอ้กิ๊บมันตอบเสียงเครียดเลย ส่วนไอ้รัฟฟินมองไอ้ปังแบบแปลกๆแล้ว เพราะไอ้รัฟฟินขยับเข้าใกล้ไอ้ปังจะขยับหนีตลอด
“อืมๆ เข้าใจแล้ว พี่สองคนรักกันนานๆนะ ดูแลกันดีๆด้วย ฮึก อย่าทะเลาะกันบ่อยๆนะ ฮึก”อยู่ดีๆไอ้ปังก็พูดแบบนั่นแล้วก็ร้องไห้ออกมา ผมตกใจจริงๆนะ
“มึงเป็นอะไรกันแน่เนี้ย ทำไมต้องร้องไห้ด้วย ไหนว่าเครียดที่สอบไม่ได้ไง”ไอ้รัฟฟินมันจับไอ้ปังให้หันมาหามันทันที แต่ไอ้ปังไม่ยอมหันมามันส่ายหัวอย่างเดียวเลย
“ไม่ได้เป็นไรซะหน่อย อยากร้องก็เลยร้องไม่ต้องมาสนหรอกหน่า จะไปเรียนแล้ว”
“ไม่สนแน่ถ้ามึงไม่ใช่เมียกูเนี้ย ไม่ต้องไปเรียนเลยคุยให้รู้เรื่อง!!”ไอ้รัฟฟินมันเริ่มพูดเสียงดัง ไอ้ปังไม่พูดนอกจากส่ายหัวแล้วก็ร้องไห้
“มึงหยุดร้องเดี๋ยวนี้เลยนะ มีอะไรก็พูดมาดิวะ อย่าร้องแบบนี้เลยนะ ขอร้อง”ไอ้ปังก็ยิ่งร้องหนักขึ้น ไอ้รัฟฟินไม่รู้จะทำอย่างไรได้แต่กอดอย่างเดียว เพราะไอ้ปังมันไม่ยอมพูดหรือบอกอะไรเลย
“ไอ้น้องมึงไม่ได้ไปทำไว้แน่นะ”ไอ้กิ๊บถาม ไอ้รัฟฟินส่ายหัวบอกว่าเปล่าไม่มีเลย เพราะเดี๋ยวนี้พวกมันอยู่ด้วยกันตลอดทั้งที่โรงเรียนและที่บ้าน เพราะไอ้รัฟฟินมันจะพาไปนั่งเล่นคาร์แคร์มันก่อนค่อยไปส่งที่บ้าน
“ปังมึงร้องทำไม บอกพี่ดิ”ผมเดินเข้าไปถามไอ้ปัง แล้วดึงออกมาถาม
“ฮึก ปังไม่รู้ ฮึก ปังไม่รู้จริงๆ”ผมเลยเข้าไปกอดมัน ไอ้รัฟฟินเต้นเหมือนเจ้าเลย ผมว่าไอ้ปังมันต้องมีอะไรในใจแล้วไม่กล้าพูดออกมา
“ไอ้แป้ง กับ พี่เป้รู้เรื่องนี้หรือยัง”ไอ้ปังส่ายหัว
“ฮึก ไม่เอา พี่ฟาร์อย่าบอกพี่แป้งกับพี่เป้นะ ฮึก เรื่องที่ปังร้อง ฮึก”
“ทำไมจะบอกพี่แป้งกับพี่เป้ไม่ได้ ทำไม มึงเป็นอะไรไหนลองว่ามาดิ อย่างร้อง เงียบ!!” ไอ้รัฟฟินมันตวาดลั่นเลย มันจะเข้ามาคว้าไอ้ปังไปหลายครั้งแล้ว แต่ไอ้กิ๊บดึงไว้เพราะมันกลัวไอ้รัฟฟินเล่นไอ้ปังซะก่อนที่จะรู้เรื่อง
“ปังหยุดร้อง แล้วบอกพี่มาว่าเป็นอะไร ใครมาว่าอะไรหรือพูดอะไร ทำไมถึงพูดกับพี่แบบนั่น”ไอ้ปังมันเงยหน้ามองหน้าผม แล้วหันไปมองหน้าไอ้รัฟฟิน ไอ้ปังค่อยๆหยุดร้องเหลือเพียงแค่เสียงสะอื้น
“ไอ้ดิวมันให้ปังเลิกยุ่งกับรัฟฟิน”ไอ้ปังพูดแค่นั่นรัฟฟินมันแทบเข้ามาเลย แต่ไอ้กิ๊บจับไว้ ไอ้ปังหันไปมองหน้ารัฟฟินแล้วเล่าต่อ น้ำตามันยังคลอๆอยู่
“ฮึก มันบอกว่าตั้งแต่ที่รัฟฟินมายุ่งกับปัง รัฟฟินมันไม่ค่อยตั้งใจเรียน วันๆอยู่กับปังอย่างเดียว ฮึก มันบอกว่าเป็นเพราะปัง ทำให้รัฟฟินโดนเพื่อนทั้งห้องด่า ฮึก เพราะปังทำให้รัฟฟินเปลี่ยนไป ฮึก มันบอกว่าให้ปังเลิกคบกับรัฟฟิน มันบอกว่าเดี๋ยวมันจะดูแลรัฟฟินเอง ฮึก”ผมนั่งฟังที่ไอ้ปังเล่าเงียบเลย ผมคิดเลยว่าถ้ามีคนมาพูดแบบนั่นผมจะทำอย่าไง
“แล้วมึงบอกมันไปว่าอย่างไง!!”ไอ้รัฟฟินมันเดินเข้ามาประชิดตัวไอ้ทันที ตอนนี้มันหน้ากลัวจริงๆ ไอ้ปังส่ายหัวไม่พูดอะไร
“กูถามว่ามึงบอกมันไปว่ายังไง!! ร้องทำไม!!”
“กู ฮึก ฮือๆ ไม่รู้ กูขอโทษ ฮือๆ”ไอ้รัฟฟินปล่อยมือจากไอ้ปังแล้วหันหน้าหนีทันที น้ำตามันไหลเลยส่วนไอปังลงไปนั่งร้องกับพื้นเรียบร้อยแล้ว
“ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้ ทำไม ทำไม มึงไม่อยากดูแลกูแล้วหรือไง ถึงต้องให้คนอื่นมาดูแลกู ฮะ”รัฟฟินพูดเหมือนคนไม่มีแรง เสียงมันเบาจนผมเกือบไม่ได้ยิน
“ฮือๆ ไม่ใช่แบบนั่น ฮือๆ มึงมองหน้ากูก่อนนะ ฮึก ฮือ”ไอ้ปังมันยืนแล้วค่อยๆเอื้อมมือไปหันหน้าไอ้รัฟฟินให้มามองหน้า แต่ไอ้รัฟฟินไม่หัน
“กูอยากดูแลมึงที่สุด อยากดูแลมึงคนเดียว แต่ แต่ ฮือๆ กูกลัวทุกคนเกลียดมึงที่ต้องมาคบกับกู หันหน้ามาหน่อยนะ ขอร้อง ฮือๆ” ไอ้รัฟฟินหันกลับมากอดไอ้ปังแน่นเลย
“มึงเป็นคนดีตั้งแต่เมื่อไร”
“……...”
“ใครบอกมึงว่าทุกคนจะเกลียดกูถ้ามาคบกับมึง”
“………”
“มึงฟังกูนะ กูไม่เคยเปลี่ยน ใครจะคิดยังไงกูไม่สน คนที่กูสนคือมึงคนเดียว มึงรักกูไหม”
“รักดิ ถามมาได้นะ” ไอ้ปังเริ่มหยุดร้องแล้ว พวกมันยืนเอาหน้าชนกัน
“รักบ้านมึงซินะถึงจะยกกูให้คนอื่นอะ คราวหลังห้ามเลยนะมึง”
“ไม่ได้ยกให้ซะหน่อย เขาเดินเข้ามาขอเองเหอะ!!”ไอ้รัฟฟินเลยจัดการดีดหน้าผากมันไปเต็มๆ ส่วนไอ้กิ๊บที่ยืนดูอยู่ก็โล่งใจ นึกว่าจะเป็นเรื่องอีกแล้ว ไอ้สองตัวมีเรื่องกันทีไรเดือนคนรอบข้างตลอด
“ถ้ามีคนมาบอกมึงเหมือนที่บอกไอ้ปังมึงจะทำไง”ไอ้กิ๊บมันถามผมขึ้นมา ผมเลยหันไปมองหน้ามัน
“ให้ทำไงอะ ผัวของกู กูดูแลเองได้ คนอื่นไม่ต้องมายุ่ง นอกจากมึงจะสมัครใจไปเอง”ไอ้กิ๊บหัวเราะร่าเลย มันจับผมหันหน้าชนกัน
“ผัวเลยนะไม่อายแล้วหรือไง กูไม่สมัครใจกับใครอยู่แล้วนอกมึงคนเดียว จุ๊บ”
“ให้มันแน่ เดี่ยวนี้เห็นกูไม่พูดเอาใหญ่เลยนะ ระวังนะมึง”ช่วงนี้มันทำให้ผมสติแตกอยู่บ่อยๆ เพราะน้องแฟนคลับมันทั้งหลายที่มาคอยเชียร์มันแข่งบอลประเพณีนั่นแหละ มาเชียร์อย่างเดียวไม่ว่า แต่นี้มีถึงเนื้อถึงตัวให้น้ำเช็ดหน้า ทำเอาผมที่เป็นแฟนจริงๆไม่ต้องทำอะไร จะเข้าถึงตัวมันยังยากเลยล้อมหน้าล้อมหลังขนาดนั่นนะ
“พี่ฟาร์พี่กิ๊บผมกับไอ้นรกไปเรียนก่อนนะ โอ๊ย กูเจ็บนะ!!”ไอ้ปังมันโดนไอ้รัฟฟินเขกหัว เพราะมันเรียกไอ้รัฟฟินว่าไอ้นรก
“กูมีชื่อเรียกให้มันดีๆ พี่พวกผมไปก่อนนะ เฮ้ย! เดี๋ยวดิ ไปแล้วๆ อย่าดึงๆ” ไอ้ปังมันรีบไอ้รัฟฟินไปทันที ตลอดทางผมเห็นต่อยกันไปตลอดทางเลย ทั้งเตะ มีหมดตอนนี้ผมพวกผมกำลังเลือกซื้อของขวัญให้ไอ้ปังอยู่ เพราะพรุ่งนี้แล้วจะถึงวันเกิด ส่วนไอ้รัฟฟินมันก็ไม่ได้บอกว่ามันจะทำอะไรให้แฟนมัน เลือกกันมานานแล้วคิดไม่ออกจริงๆว่าจะเอาอะไรให้
“กิ๊บซื้อไรดีวะ เลือกนานแล้วนะ” ผมกับไอ้กิ๊บเดินดูทั่วแล้ว จนมาถึงร้านขายแผ่นนี้แหละ มีทั้งแผ่นเกมส์ หนัง เพลง มีหมด แต่ดูเหมือนว่าไอ้กิ๊บจะไม่ได้ยินที่ผมถามเพราะมันไม่ตอบ เลยหันไปดูที่ไหนได้เลือกแผ่นวินนิ่งอยู่
“มึงห้ามซื้อเลยนะ มึงเล่นเกมส์ทีไรลืมโทรหากูตลอด”ผมแย่งแผ่นเกมส์จากมือเอาไปวางไว้ที่เดิม บางวันมันเล่นวิ่นนิ่งจนลืมโทรหาผม ไม่โทรมาก็ว่าน่าโมโหแล้วนะ ปล่อยให้รออีก โทรมาหรือข้อความมาหน่อยก็ได้ว่าไม่โทรหานะคืนนี้ ไม่มี มันน่าจริงๆ
“ไม่ได้ลืม แค่เพลินไปหน่อย น้อยใจไปได้ ว่าแต่เลือกได้ยังว่าจะซื้ออะไรให้ไอ้ปัง”
“ไม่รู้วะ คิดไม่ออก”ผมลองมองไปรอบๆแล้วก็ไม่มีอะไรที่น่าสนใจ จนมาเห็นสเก็ตบอลอันเล็กที่เขาเล่นกับนิ้วอะ(เรียกไม่ถูกเหมือนกัน) เดินตรงไปทันทีไอ้กิ๊บงงดิ อยู่ดีๆผมก็ลากมันเดินดุ่มๆมาทันที ผมว่าอันนี้แหละไอ้ปังต้องชอบแน่ ไอ้ปังเป็นเด็กผู้ชายที่มีเกมส์เยอะมากจริงๆ เล่นเป็นทุกเกมส์ด้วยนะ เห็นไอ้แป้งบอกว่ามันสัญญากับพี่เป้ว่าถ้าตั้งใจเรียนแล้วผลออกมาเกรดดีๆ พี่เป้จะซื้อ PSP รุ่นล่าสุดที่มันอยากได้ให้
“จะเอาอันนี้หรอ มึงจะซื้อให้ไอ้ปัง เล่นเป็นยังเหอะ”
“ยากไรวะ ก็เหมือนเล่นบอร์ดนั่นแหละ แต่เปลี่ยนจากเท้ามาเป็นนิ้วมือแทน”ผมลองเล่นแต่ปรากฏว่าฟลาวเล่นไม่เป็น เหมือนจะไม่อยากแต่มันไม่ง่ายจริงๆ
“หึหึ ขี้โม้ตลอดมึงนะมึงเนี้ย แฟนใครวะ มาเดี๋ยวเล่นให้ดู”ไอ้กิ๊บมันโชว์เล่นทันที มันไปแอบเล่นมาตอนไหนวะไม่เห็นสอนกูมั้งเลย เล่นเก่งอะบอร์ดติดนิ้ว แต่ทำไมตอนผมเล่นไม่เห็นติดเลยวะ
“กิ๊บ ซื้อสองอันดิ ให้ไอ้ปังอันนึง แล้วก็ให้กูอันนึง นะนะ”ผมหันไปส่งสายตาอ้อนๆไปให้ เล่นๆไปแล้วมันเพลินอยากเล่นต่อ แต่จะให้ยืนเล่นที่ห้างก็ไม่ไหวนะ
“ซื้อเองดิ อยากได้เรื่องไรมาให้กูซื้อให้หละ มั่วแล้วมึง”ผมหน้าบึ้งเลย อยากได้แต่วันนี้ตังค์ไม่พอ บัตรเอทีเอ็มก็ไม่พามา ไอ้กิ๊บไม่สนใจผมที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ เดินไปจ่ายตังค์อันเดียว ผมแกล้งงอนไม่เดินไปด้วยยืนรอมันที่บันไดเลื่อน เพื่อว่ามันจะได้ซื้อให้แต่ที่ไหนได้มันไม่สนใจซักนิด
“ฟาร์จะเอาอะไรอีกไหม”มันถามผม แต่ผมไม่สนใจเดินนำออกมาที่รถจอด พอมันถึงรถผมก็ใส่หมวกเอง มันเริ่มมองผมด้วยหางตาแล้ว แต่ผมไม่สนใจ
“กินข้าวก่อนไหน หรือ กลับบ้านเลย”
“……………………” ไม่สนใจที่มันถาม นั่งเงียบไปตลอดทาง ต่างคนต่างเงียบ จนถึงหน้าบ้านผม พอถึงหน้าบ้านผมก็รีบถอดหมวกส่งคืนให้มัน แล้วก็เดินเข้าบ้านทันที ไม่ลาแมร่งแล้ว มันก็ไม่ได้เรียกพอเห็นผมเดินหันหลังให้มันก็ขับรถออกไปเหมือนกัน จากตอนแรกแค่ว่าจะแกล้งงอนเฉยๆเดี๋ยวมันก็แกล้งง้อจนผมหายงอน แต่ครั้งนี้ มันไม่ง้อ ไม่สนใจด้วยซ้ำ
“ฟาร์มึงเป็นไรเนี้ย หน้าบึ้งมาเลย”ไอ้ฟาวมันทักผม ผมเลยหันไปมองหน้า หน้ามันกับหน้าผมตอนนี้ไม่ต่างไรกันเลย บึ้งเหมือนกัน
“ถามผม ไม่ดูหน้าพี่เลยเนาะ ไม่ทะเลาะกับหมาที่ไหนมา”
“ไม่ได้ทะเลาะ กูไปตีกับหมามาวันนี้ แล้วมึงอะ”ผมเดินไปล้างมือ แล้วมานั่งกินข้าว
“ยังไม่ได้ตี แต่เดี๋ยวอีกไม่นานแหละได้ตีแน่”คิดแล้วแค้น ไม่โทรมาง้อกูซักทีวะ นานแล้วนะ ต่างคนต่างเงียบพี่ผมก็ไม่ได้พูดอะไร นอกจากมองโทรศัพท์อย่างเดียวสงสัยรอพี่กี้โทรมา เหมือนผมแหละรอให้ไอ้กิ๊บโทรมา แต่ไม่ได้แม้แต่เสียงตื๊ด จนอารมณ์ผมจะระเบิดแล้วนะ
“แมร่ง!! เหี้ยเมื่อไรจะโทรมาสักทีวะ!!!”เสียงผมกับไอ้ฟาวดังขึ้นพร้อมกันเลย มองหน้ากันนิดหน่อยแล้วก็เดินไปนั่งที่โซฟาแต่คนละมุม รอ ผมนั่งรอโทรศัพท์ไอ้กิ๊บจนถึงเที่ยงคืนมันก็ยังไม่โทรมา ออนเอ็มทันที ถ้าเห็นว่ามันออนนะ กูจะโทรไปด่าเลยไม่โทรหากูมานั่งเล่นเอ็ม รออย่างลุ้นว่ามันจะออนเอ็มไหม ปรากฏว่ามันออนเอ็ม แจ็คพอตไอ้กิ๊บมึงโดนกูด่าแน่ >< ผมกดโทรออกหามันทันที โทรศัพท์มีตังค์แล้วไอ้กิ๊บมันเพิ่งออนไลน์ยังเหลืออยู่
“………………...”มันกดรับสายแต่ เงียบไม่ยอมฮัลโหล ผมก็เงียบ จนเป็นเป็นผมที่ทนไม่ไหวเอง
“ทำไมไม่โทรมา นั่งเล่นเอ็มกับใคร”ผมนึกหน้าไอ้กิ๊บตอนนี้ออกเลย ถ้าอยู่ตรงหน้าแมร่งดึงผมให้หน้าหงายเลย
“[ไม่ได้เล่นกับใคร ออนเฉยๆ]”
“แล้วทำไมไม่โทรมาซะที ไม่อยากคุยหรือไง”
“[ถามกูหรือถามมึง]”เสียงไอ้กิ๊บเริ่มหน่อยๆแล้ว เหมือนจะงอนๆนิด
“ก็ถามมึงนั่นแหละ เป็นไรมากป่ะเนี้ย!”ตอนนั่นยังไม่สำนึกในความผิดของตัวเอง ยังปากดีได้อยู่
"[ ถามตัวมึงดีกว่านะว่าอยากคุยกับกูหรือเปล่า ตอนเย็นกูถามมึงดีๆแต่มึงเงียบเหมือนไม่อยากคุย แล้วจะให้กูไปทำซากอะไร]”เสียงไอ้กิ๊บเริ่มน้ำโหหน่อยๆแล้ว ไอ้ผมจากที่กล้าตอนนี้ไม่กล้าจะพูดแล้ว
“ก็….กูเจ็บใจมึงอยู่”เสียงนี้โคตรเบาๆเลย
“[เจ็บใจกูเรื่องอะไร ไหนลองว่ามาดิ กูทำอะไรให้มึงเจ็บใจ!]”มาแล้วเสียงมันเริ่มดังแล้ว แต่ผมเงียบจะให้บอกว่างอนที่ไม่ซื้อเกมส์ให้เนี้ยนะ หน้าอายชิบหายเลยกู ทำไมเป็นคนแบบนี้วะ
“……………………….”ต่างคนต่างเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร
“[เงียบทำไม ก็บอกมาดิว่าเจ็บใจกูเรื่องอะไร!!]”
“แล้วทำไมต้องตะคอกด้วยหละ!! เออ ! กูงอนที่มึงไม่ซื้อเกมส์ให้กู แต่แค่จะแกล้งงอนเฉยๆ”
“[มันไม่ใช่เรื่องนะฟาร์ ที่มึงจะมางอนเรื่องที่กูไม่ซื้อเกมส์ให้ เป็นเด็กหรือไง อยากได้ก็ต้องได้ใช่ไหม ฮะ!!]”ผมเงียบเลย ไม่เถียงแล้วอารมณ์ไอ้กิ๊บตอนนี้น่ากลัว
“…………………..”
“[มึงคิดว่ากูใจดีมากใช่ไหม ถึงคิดจะงอนก็งอน เวลามึงอยากคุยมึงก็คุยหรือเวลามึงไม่อยากคุยมึงก็ไม่คุย คิดแบบนั่นหรือไง ฮืม]”ผมอึ้งเลยนะ ไอ้กิ๊บไม่เคยว่าแรงขนาดนี้เลย
“ไม่ใช่แบบนั่นซะหน่อย ไม่ได้คิดแบบนั่นซะหน่อย”เสียงสั่นๆแล้ว บอกแล้วว่าทุกคำพูดของไอ้กิ๊บมีอิทธิพลกับผมมาก คนอื่นว่าแรงขนาดไหนยังพอทน แต่ถ้าไอ้กิ๊บว่าแค่คำสองคำก็ร้องแล้ว
“[ไม่คิดแล้วทำไมมึงชอบทำแบบนั่นบ่อยๆ สนุกหรือไง]”
“ไม่ได้สนุกหนิ ก็แค่อยากให้สนใจ ตามใจเฉยๆแค่นั่นเอง” อีกนิด ให้ไอ้กิ๊บด่าอีกนิดร้องแน่
“[แล้วที่เป็นอยู่ ไม่สนใจ ไม่ตามใจเลยใช่ไหม ฮะ!!]” ผมเงียบแล้วก็ร้องไห้ทันที ได้ยินมันถอนหายใจก็ยิ่งร้อง มันต้องรำคาญที่ผมเป็นแบบนี้มากแน่ๆเลย แต่อยากจะบอกผมเป็นแบบนี้แค่กับมันคนเดียวจริงๆ
“[ก็รู้ว่ากูเป็นคนยังไง ทำไมชอบให้โมโหวะ เงียบเดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวไปหา]”แล้วมันก็กดตัดสายทันที ผมนอนร้องทันที ยิ่งนับวันก็ยิ่งทำตัวงี่เง่า ก็รู้อยู่ว่าไอ้กิ๊บไม่เหมือนคนอื่นที่เคยเจอ แล้วยังจะทำอีก รอสักแปบก็ได้ยินเสียงประตูเปิดห้องเปิดออก เตียงก็ยวบลง
“บอกให้เงียบ ทำไมไม่เงียบ ฮึ!”มันตรงเข้ามาอุ้มผมไปนั่งบนตัก ผมเลยหันเข้ากับอกมันแล้วก็กอดคอแน่นเลย พยายามไม่ร้องมากที่สุด เดี๋ยวมันตะคอกอีก
“ไหนลองเงียบ แล้วเงยหน้ามาบอกดิว่างอนกูเรื่องที่กูไม่ตามใจ ไม่สนใจ จริงๆใช่ไหม”มันจับให้ปล่อยจากคอมัน แล้วจับผมเงยหน้ามันจ้องตาผมนิ่งมาก นิ้วมันค่อยๆเช็ดคราบน้ำให้
“ไม่ได้หมายความแบบนั่นซะหน่อย รู้แหละหน่าว่าเป็นคนแบบไหน แต่ก็อดไม่ได้อยู่ดี ฮึก”มันเงียบไม่พูดอะไร แค่ถอนหายใจออกมาเฉยๆ
“ทำไมต้องถอนหายใจขนาดนั่นด้วยหละ เหนื่อยกับกูมากใช่ไหม ฮึก”มันลากผมเข้าไปกอดแทน ผมเลยกอดคอมันแล้วขย้ำเสื้อมันแน่นเลย
“ไม่ได้เหนื่อย แต่แค่ไม่เข้าใจว่าที่กูทำให้ขนาดนี้มึงยังไม่พอใจหรือไง แค่นั่นเอง”
“กูคงทำให้มึงปวดหัวมากจริงๆใช่ไหม กูคงเป็นแฟนที่แย่ที่สุดที่มึงเคยมีมาเลยใช่ไหม ฮึก ถ้ามึงมีคนอื่นเป็นแฟน ฮือ คงไม่ปวดหัวแบบนี้ใช่ไหม ฮือๆ”ผมพูดอย่างน้อยใจที่สุด พอเวลาอยู่กับไอ้กิ๊บชอบงี่เง่าเตลอดเวลา
“ถ้ามึงพูดแบบนี้อีกครั้งกูจะไม่สนใจมึงจริงๆแล้วนะ บอกกี่ครั้งแล้วว่าเรื่องแบบนี้มันติดมากับตัวมึงตั้งแต่เกิด”มันดุผมอีกครั้ง มันจับผมให้จ้องตากับมัน
“มึงฟังนะ มึงจะเป็นแบบไหนกูรับได้หมด ไม่ต้องคิดที่จะพูดหรือทำให้อะไรที่ทำให้มึงรู้สึกแย่เป็นอันขาด ส่วนเรื่องวันนี้กูแค่ดัดนิสัยมึงแค่นั่นเอง เพราะอนาคตถ้ากูกับมึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน แล้วมึงต้องไปอยู่กับคนอื่นมึงลำบากแน่ เข้าใจไหม”
“ไม่เอา ฮึก ฮือ ทำไมหละ กูจะอยู่กับมึงคนเดียว ฮึก มึงจะทิ้งกูใช่ไหมถึงพูดแบบนี้ ฮะ!! ฮือๆ”ผมทั่งทุบ ทั่งชก จนเหนื่อยถึงจะหยุด
“ทำไมเป็นคนแบบนี้วะ ที่พูดไม่ใช่ว่ากูจะทิ้งมึงเข้าใจไหม รักจะตายอยู่แล้วเนี้ย ทิ้งมึงไปกูได้ตายก่อนมึงแน่”มันกอดผมแน่น แล้วลูบหัวไปมา
“แล้วพูดแบบนั่นทำไมละ ยังไงกูก็อยู่กับมึงคนเดียว นิสัยจะเสียก็เสียกับมึงคนเดียว”ผมพูดอย่างเอาแต่ใจ แล้วกอดคอมันแน่นขึ้นกว่าเดิม มันนี้หัวเราะในคอเลย
“ครับๆ ตามสบายเลย จะเอายังไงไม่ว่าอยู่แล้ว เงียบซะนะไม่ต้องร้อง เงียบ กึบ เลย”ไอ้กิ๊บพูดให้ผมเงียบ เหมือนเวลาผู้ใหญ่จะใช่เด็กหยุดร้องไห้เลย ลอกล่อทุกอย่าง กว่าจะเงียบ เสื้อมันตรงบ่าเปียกไปด้วยน้ำตาผมทั้งนั่น
“กิ๊บเสื้อเปียกหมดแล้ว คืนนี้นอนนี้นะ” มันเห็นว่าผมหยุดร้อง ก็เลยจูบรับขวัญผมซะเลย จูบไปจูบมากระดุมเสื้อหลุดออกมาจนเหลือนจนเหลือเม็ดสุดท้าย ดีนะที่ตั้งสติไว้ทันไม่งั้นหลุดหมดแล้วผมจะแย่ เพราะเพิ่งผ่านมาเองไม่ไหวนะ มันทำท่าขัดใจแต่ก็ยอมเดินไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ แต่สงสัยมันต้องทำอะไรแน่เลยนานมาก ผมที่รออยู่ด้านนอกก็หาชุดนอน แล้วก็จัดที่นอนรอ จัดไปจัดมาเจอของดี
ปัง ปัง ปัง
“กิ๊บ ออกมาเดี๋ยวนี้เลย เร็วๆๆเลย”ผมรั่วทุบประตูห้องน้ำให้มันเปิด
“อะไรเคาะทำไมเนี้ย ขัดจังหวะ”พอมันพูดแบบนั่นหน้าแดงเพราะอาย แล้วก็รุ้สึกผิดทันที ก็มันไม่ไหวจริงๆนี้หว่า มีอะไรกันอีกคราวนี้ผมเดี้ยงแน่
“นี้อะไร ทำไมมันมาอยู่ในห้องกู บอกมาๆๆ”ผมชูสิ่งที่ทำให้ผมกับไอ้กิ๊บงอนกันทันที เกมส์ครับไอ้กิ๊บมันซื้อมาตอนไหน ทำไมผมไม่รู้
“ก็ซื้อมาดิ แปลกใจ”มันเดินไปล้มลงนอนที่เตียงนุ่มๆของผม โดยที่ไม่ลืมลากผมลงไปเป็นหมอนกอดเหมือนเคย
“ซื้อมาตอนไหน”มันจัดการจัดวางตำแหน่งตัวผมให้เข้าที ตอนนี้หน้าผมชนหน้าอกมันเต็มๆ แต่ผมยังเงยหน้าถามมันอยู่
“ก็ซื้อมาตั้งแต่ตอนนั่นแหละ มึงงอนกูอยู่สังเกตอะไรที่ไหนหละ นอน ๆ”มันพยายามกดหัวผมให้ไปซุกที่หน้าอก แต่ยังขืนเงยหน้า จนมันต้องลืมมามองหน้าผมเลยก้มหน้าลงได้
“ขอบคุณนะครับ ไอ้ที่รัก จุ๊บ”ผมจุ๊บที่ปากมัน
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเปลี่ยนเป็น กูขอรอบนึงดิ”พอมันพูดแบบนั่นผมก็ยิ่งสงสาร ลุกขึ้นนั่งทันที
“อยากขนาดนั่นเลยหรอ แต่… รอบนึงก็ได้”พอผมเห็นหน้ามันแล้วอดสงสารไม่ได้จริงๆอีกอย่างมันก็ซื้อเกมส์ให้ด้วย เลยคิดว่าน่าจะไม่เป็นอะไร ไม่ใช่ไม่เคยโดนซะหน่อย
“ฮาๆๆ ดูทำหน้าดิ นอนๆไปเลย พูดเล่นเฉยๆ รู้แหละหน่าว่าครั้งที่แล้วยังเจ็บอยู่”
“แต่ว่า….”มันลืมตามามองหน้าผมอีกครั้ง ผมรีบหลับตาทันที
“ถ้ายังไม่หยุดพูดกูทำจริงแน่ ฝันครับไอ้ที่รัก จุ๊บ”มันก้มลงมาจูบผมก่อนนอน แล้วก็กอดผมให้แน่นกว่าเดิม ส่วนผมก็เอื้อมไปกอดตอบเหมือนกัน
TBC.
ความคิดเห็น