คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : งานเข้า
ตอนที่ 35
“ฟาร์ฮัท ครับ”ผมที่นั่งเล่นเกมส์กับไอ้ปังอยู่สะดุ้งเลย ไอ้กิ๊บเรียกชื่อเต็มๆผมแบบนี้ทีไรเป็นเรื่องทุกที แล้วน้ำเสียงก็แบบเรียบโคตรๆ กูทำไรผิดวะ
“ครับ กิ๊บเรียกทำไมครับ”ผมค่อยๆคลานจากหน้าโทรทัศน์มานั่งจุมปลุ๊กอยู่ตรงหน้ามันแทน
“เมื่อวานฟาร์ฮัทไปคุยกับดาเนียลมาใช่ไหมครับ”ใจผมร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที มันเห็นได้ไงวะ ผมว่าผมดูทางดีแล้วนะ ก็หลังจากที่ไปท่องสูตรฟิสิกส์นั่นแหละ แล้วตอนนั่นไอ้กิ๊บก็เข้าห้องเรียนแล้วด้วย
“กิ๊บ ฟาร์ขอโทษ เจอกันโดยบังเอิญ” ผมเอื้อมมือไปจะไปจับมือไอ้กิ๊บ แต่มันกำมือแน่นเลยไม่ยอมให้ผมจับ
“ครับ งั้นตั้งแต่พรุ่งนี้ฟาร์ให้ดาเนียลมารับไปโรงเรียนหละกันนะ”ผมนี้หน้าชา ขอบตาเริ่มร้อนๆ
“อือ ไม่เอา ฟาร์ไม่ได้นัดจริงๆ กิ๊บเชื่อใจฟาร์นะ”ผมพยายามจะจับมือมัน แต่มันไม่ยอมจริงๆ
“………………………..”
“กิ๊บอย่าเงียบดิ พูดอะไรออกมาก็ได้ จะด่า จะว่า จะตบก็ได้”ไอ้กิ๊บมันหันหน้าหนีไม่ยอมมองหน้ามองผม
“……………………….”
“กิ๊บอย่าเป็นแบบนี้ดิ หันหน้ามามองหน่อยนะ”มันหันหน้ามามองหน้าผม แล้วก็เดินออกจากบ้านทันที ผมนี้ยืนอึ้งสักแปบก็วิ่งตามมันออกไปทันที ตอนนี้เวลาประมาณหกโมงครึ่งแล้ว เริ่มหิวหน่อยๆแล้ว คราวนี้ไอ้กิ๊บมันโกรธผมจริงๆ มันไม่สนผมซักนิดเลยนะ ไม่ถาม ไม่อะไร ขนาดตอนกินข้าวก็นั่งกินเงียบๆ จนแม่รับรู้ถึงความผิดปกติ ผมนี้นั่งหน้าแห้งแล้ว
“แม่ กิ๊บอิ่มแล้วไปนอนแล้วนะ”มันเงยหน้าขึ้นมา แล้วก็เดินขึ้นห้องไปทันที ผมหันไปขอความช่วยเหลือจากแม่ทันที แม่บอกว่าคราวนี้คงยากหน่อยเพราะดูท่าไอ้กิ๊บมันคงงอนมากแน่ๆ ผมเดินตามมันขึ้นมาบนห้อง สงสัยไอ้กิ๊บมันคงอาบน้ำอยู่ ผมไปนั่งที่ปลายเตียงเงียบๆ รอสักแปบมันก็เดินออกมา
“นั่งอยู่ทำไม ไปอาบน้ำดิ เสื้อผ้าหาเองหละกัน”มันบอกแค่นั่นแล้วก็เดินไปนั่งเล่นคอมทันที ผมก็ยิ่งใจเสียยิ่งกว่าเดิม น้ำตาคลอแล้ว ผมใช้เวลาในห้องน้ำไม่นานครับเพราะจะต้องรีบออกมาง้อไอ้กิ๊บ แต่พอออกมามันก็นอนเรียบร้อยแล้ว น้ำตาไหลเลยนะ ตื้อไปหมดแล้วคำพูดที่คิดจะมาง้อไอ้กิ๊บเมื่อกี้หายไปเลย ผมเดินไปหยิบเสื้อยืดตัวใหญ่ๆของไอ้กิ๊บแล้วก็บ็อกเซอร์มันมาใส่ แล้วก็เดินไปที่เตียง มันนอนกอดหมอนข้างหลับตาพริ้มเลย ผมเลยเกิดอาการอิจฉาหมอนกอดขึ้นมาทันที บังอาจมาแย่งหน้าที่นะ ไอ้กิ๊บต้องกอดกูคนเดียว ผมเดินเข้าไปดึงหมอนกอดออกมาทันที แล้วเอาตัวเข้าไปให้ไอ้กิ๊บกอดแทน มันคงรู้ถึงความผิดปรกติแหละ แต่ดีนะที่มันยอมกอดผมอยู่ นี้ถ้าไอ้กิ๊บไม่กอดนะ กูร้องแน่
“กิ๊บโกรธฟาร์ใช่ไหมครับ”ผมรู้ว่ามันยังไม่หลับแน่นอน ตอนนั้นแค่กี่ทุ่มเอง แต่มันไม่ยอมลืมตามามองหน้าผม ผมก็เลยยิ่งซุกเข้าไปในอกมัน
“……………………” มันเงียบไม่พูดอะไร แถมยังจะหันหนีด้วยแต่ผมไวกว่าคว้าไว้ทัน
“กิ๊บอย่าเงียบดิ ฟาร์กับดาเนียลไม่ได้นัดกันจริงๆนะ บางเอิญเจอกันจริงๆ”
“……………………”
“กิ๊บครับ พูดกับฟาร์หน่อยนะ ฟาร์ขอโทษ หายโกรษนะ”ผมพูดแล้วก็ยิ่งซุกลงไปที่อก
“แล้วถ้ากิ๊บแอบไปคุยกับน้องจูนแบบนั่นบ้างฟาร์รู้สึกยังไง”มันพูดขึ้นมาผมหน้าชาเลย เงยหน้าขึ้นมามองทันที ไม่เอานะ ไม่ให้ ไม่ยอม หวง!!
“โกรธ งอน ฟาร์ไม่ให้คุยนะ!”ผมเสียงแข็งเลย ผมเลื่อนหน้าตัวเองมาวางไว้ที่ซอกคอไอ้กิ๊บแทน
“งั้นก็เหมือนกัน”
“ไม่เหมือนซะหน่อย ฟาร์บริสุทธ์ใจที่จะคุยกับดาเนียล”
“กิ๊บก็บริสุทธิ์ที่จะคุยกับน้องจูนเหมือนกัน”น้ำเสียงที่ไอ้กิ๊บพูดเย็นชามาก ขอบตาผมเริ่มร้อนทันที
“แต่น้องจูนไม่บริสุทธ์ใจที่จะคุยกับกิ๊บ กิ๊บก็รู้ว่าน้องจูนชอบกิ๊บ!”
“แล้วทำไมฟาร์ไม่คิดว่าดาเนียลก็ไม่บริสุทธ์ที่จะคุยกับฟาร์เหมือนกัน ไม่รู้หรือไงว่าดาเนียลมันชอบ”
“…………………..”พอได้ยินไอ้กิ๊บพูดแบบนั่น ผมก็นิ่งเงียบทันที ทำไมผมจะไม่รู้ว่าดาเนียลมันชอบผม แต่ผมไม่เคยคิดกับดาเนียลเกินคำว่าน้องชายจริงๆ ส่วนเรื่องวันนี้มันเป็นเรื่องบังเอิญ
“ หรือว่าฟาร์ไม่แคร์กิ๊บแล้ว ไม่สนว่ากิ๊บจะรู้สึกยังไง”ผมได้ยินมันพูดแบบนั่น ก็ยิ่งรู้สึกแย่ ผมเลยผลิกตัวขึ้นมาบนตัวไอ้กิ๊บแทน
“ไม่ใช่นะ ฟาร์แคร์กิ๊บนะ แคร์มากด้วย กิ๊บอย่าคิดแบบนี้ดิ”ผมก้มหน้าลงซบกับอกไอ้กิ๊บทันที
“แคร์แล้วทำไมกันแบบนี้หละ ทำไมยังไปคุยกับดาเนียลอีก ชอบมันมากหรือไง”
“ไม่ได้ชอบเลย น้องเค้าเดินเข้ามาทักเฉยๆ ฟาร์ไม่ชอบดาเนียลนะ”น้ำตาผมเริ่มไหลทันที
“แล้วทำไมยังไปคุยกันอีก กิ๊บบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ชอบ!”
“ฮึก ก็น้องเขาเดินเข้ามาทัก ฮึก กิ๊บจะให้ฟาร์ทำยังไงละ ฮือๆ”
“จะร้องทำไม ทำผิดไม่ต้องร้อง ตอนทำ ทำไมไม่คิด ที่ไม่พูดไม่ใช่ว่าไม่รู้นะ หลายครั้งแล้วนะ”เสียงมันเริ่มดัง มันจับผมให้ลุกขึ้นนั่งแทน
“ฮึก ทำไมต้องว่าแรงขนาดนี้ด้วยหละ ไม่อยากให้ร้องแล้วตะคอกทำไมละ ฮือ”
“เงียบเดี๋ยวนี้เลยนะ พูดไปร้องไปแบบนี้ฟังไม่รู้เรื่อง!”ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเข้ามาทันที คราวนี้มันไม่แม้จะเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ผมเลย
“ฮึก กิ๊บนิสัยเสีย กิ๊บไม่รักฟาร์แล้วใช่ไหม ถึงพูดแบบนี้” ผมมองหน้ามันด้วยแววตาตัดพ้อสุดๆ
“บอกตอนไหนว่าไม่รัก แค่บอกว่าให้เงียบเนี้ยนะ คิดว่าไม่รักแล้วใช่ไหม!”
“คำว่าไม่รักกัน กิ๊บว่าน่าจะเหมาะกับฟาร์มากกว่านะ เพราะถ้ารักกันจริงคงไม่ทำให้เจ็บแบบนี้หรอก”ตาไอ้กิ๊บเริ่มแดงๆ แต่มันไม่ร้องไห้ออกมาให้เห็น แต่ของผมนี้อาบแก้มไปหมดแล้ว
“ใครบอกว่าฟาร์ไม่รักกิ๊บ!”
“งั้นก็คงรักมากซินะ ถึงชอบทำให้เจ็บซ้ำซากแบบนี้!การกระทำสวนกับพูดตลอดเลยนะ”มันหันมามองหน้าด้วยแววตาที่น้อยใจสุดๆ แต่ตอนนั่นผมก็น้อยใจเหมือนกัน คิดได้นะว่าไม่รักอะ
“สวนทางยังไง ฟาร์เป็นยังไงไหนลองว่ามาดิ แล้วทีกิ๊บหละ เวลาน้องจูนเดินเข้ามาคุยกิ๊บยังคุยเลย ฟาร์ยังไม่เห็นว่าซะหน่อย!”
“แล้วตอนที่กูคุยกับมัน มึงอยู่ไหม มึงก็อยู่!! กูไม่มีลับลมเหมือนมึงซะหน่อย!”ผมนี้น้อยใจมากไปอีก ทำไมต้องขึ้นมึง ขึ้นกูด้วย
“แล้วทำไมมึงต้องขึ้นมึง กู ด้วยหละ ฮึก นิสัยเสีย!!”มันหน้าเหว๋อหน่อยๆ เหมือนจะเพิ่งรู้ตัว แต่หน้ายังนิ่งอยู่
“ขอโทษไม่ได้ตั้งใจ พอเหอะไม่อยากคุยแล้ว จะนอน” มันพูดแล้วก็นอนลงไปทันที แต่ผมดึงมือมันไว้ไม่ให้นอน ผมไม่ชอบทะเลาะกับไอ้กิ๊บนานๆ เดี๋ยวมันจะค้างๆอยู่ในใจ
“ไม่ให้นอน กิ๊บยังไม่หายโกรธฟาร์เลย คุยกันรู้เรื่องก่อน”น้อยใจก็น้อยใจนะ แต่ผมผิดมากกว่าฉะนั่นต้องยอม
“รู้เรื่องแล้ว ไม่มีอะไรจะคุยแล้ว อย่างที่บอกหลังจากพรุ่งนี้ก็ให้คนของฟาร์มารับหละกัน!”
“คนของฟาร์ก็คือกิ๊บ ไม่ใช่ใคร หรือกิ๊บไม่อยากได้ฟาร์แล้วถึงจะยกให้คนอื่น”
“ฟาร์ยังรักกิ๊บอยู่ไหม”มันถามด้วยน้ำเสียงทีเบาๆมาก แทบกระซิบด้วยซ้ำ อาจเพราะตอนนี้น้ำตามันไหลออกมาแล้ว
“รักซิ ฟาร์ยังกิ๊บอยู่แล้วก็จะรักตลอดไปด้วย กิ๊บอย่าไล้ฟาร์เลยนะ”ผมลุกขึ้นไปกอดคอมันไว้แล้วร้องไห้ออกมาอย่างสุดเสียง
“แล้วทำไมฟาร์ทำเหมือนไม่รักกิ๊บเลยหละ กิ๊บขอแค่เรื่องดาเนียลเรื่องเดียว ฟาร์ทำให้กิ๊บได้ไหม”
“ใครบอกว่าฟาร์ไม่รัก ฟาร์รักกิ๊บมาก มากจนกลัวว่า ถ้าวันใดวันนึงกิ๊บไม่รักฟาร์แล้ว ฟาร์จะอยู่ได้ไหม ฟาร์จะทำยังไงถ้าเจอหน้ากันแล้วฟาร์ไม่สามมารถกอดกิ๊บได้ ส่วนเรื่องดาเนียลฟาร์ไม่คิดอะไรจริงๆ ฮือ”ผมพูดเสร็จแล้วก็ปล่อยโฮออกมาดังๆ มันเจ็บนะ ที่เราต้องมาทะเลาะกันแบบนี้
“แล้วทำไมฟาร์ไม่คิดว่ากิ๊บจะคิดแบบนั่นบ้าง อย่าพูดว่ากิ๊บไม่รักฟาร์เลยนะ เพราะมันไม่มีวัน”มันจับมือผมให้ไปทาบที่หน้าอกด้ายซ้ายของมัน
“ที่ตรงนี้เป็นของฟาร์คนเดียว และจะเป็นตลอดไป รวมไปถึงตัวกิ๊บด้วย คนๆนี้มีฟาร์ฮัทเป็นเจ้าของเพียงคนเดียว”มันพูดจบมันก็ดึงผมเข้าไปกอดแน่นมาก ส่วนผมน้ำตาไหลมาอย่างไม่ขาดสาย
“ฮือๆๆ ขอบคุณครับ ฟาร์รักกิ๊บมากนะ อย่าพูดเหมือนฟาร์ไม่รักกิ๊บเลยนะ อย่าบอกฟาร์ชอบคนอื่นนอกจากกิ๊บเลยนะ เพราะไม่ใช้ ฟาร์อยากเป็นของกิ๊บแค่คนเดียวเพราะหัวใจของฟาร์ทั้งหมด ฟาร์ยกให้กิ๊บไปหมดแล้ว”
“ครับๆ ไม่ต้องร้องนะ ไม่ได้ชอบก็ไม่ชอบครับ เงียบนะ”พอไอ้กิ๊บมันยิ่งปลอบผม ผมก็ยิ่งร้องหนักเข้าไปอีก
“ฮึก จริงๆนะ ฟาร์ไม่ชอบดาเนียลจริงๆนะ ฟาร์รักกิ๊บคนเดียว กิ๊บเชื่อฟาร์นะ ฮึก ฮือ”
“ครับๆ เชื่อแล้วครับ เงียบเร็ว กิ๊บก็รักฟาร์เหมือนกัน ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะหึงฟาร์นั่นแหละ ไม่โกรธแล้วนะ”มันจูบที่หน้าผากผมทีนึง แล้วไล้ลงมาที่แก้มอีกสองที ส่วนผมนี้อายหน้าแดงเลย
“จริงๆนะ คราวหลังฟาร์ไม่คุยกับดาเนียลแล้วก็ได้ กิ๊บจะได้ไม่โกรธฟาร์อีก”มันนี้ยิ้มทันทีเลย
“ครับๆ กิ๊บไม่ห้ามถ้าฟาร์จะคุยกับดาเนียล แต่ทุกครั้งที่คุยต้องมีกิ๊บอยู่ด้วย ตกลงไหม”อารมณ์ตอนนั่นพูดอะไรมาก็ฟังหมดแหละ ขออย่างเดียวให้ไอ้กิ๊บหายโกรธผมเป็นพอ
“กิ๊บหายโกรธฟาร์แล้วใช่ไหม”ผมเอื้อมมือไปกอดคอไอ้กิ๊บ แล้วก็เอาหน้าเข้าที่ประจำเวลาอ้อน เสียงผมนี้ติดอ้อนมากๆ
“ยัง ใครบอก”ผมเงยหน้ามองหน้าไอ้กิ๊บทันที น้ำตาก็กลับมาประจำตำแหน่ง
“………………….”ตัวผมนี้สั่นด้วยแรงสะอื้น ว่าจะไม่ร้องแล้วแต่มันอดไม่ได้ เห็นหน้าไอ้กิ๊บเวลาเย็นชาทีไร เสียวแปล๊บๆที่ใจตลอดเลย เหมือนโดนลดความสำคัญยังไงก็ไม่รู้
“กิ๊บจะหายโกรธก็ต่อเมื่อ ฟาร์ต้องยอมให้กิ๊บลงโทษโดยไม่มีข้ออ้างใดๆทั้งสิ้นตกลงไหม ฟอด”ผมแล้วอึ้งทันที จากเสียวที่ใจ ตอนนี้เปลี่ยนมาเสี่ยวที่ก้นแทน แต่ก็เอาวะถ้าไม่ยอมไอ้กิ๊บไม่หายงอนแน่ ตกลงคืนนั่นผมก็โดนมันสำเร็จโทษแบบหนักมาก มันเล่นผมตั้งแต่สามทุ่มถึงตีห้าเลยอะ นอนหมดแรงไปตามๆกัน รู้สึกตัวอีกทีประมาณบ่ายสามได้ ที่ตื่นไม่ใช่อะไรแสบท้องหิวข้าว เพราะเมื่อคืนก็ได้กินนิดเดียวเอง แถมยังต้องมาเสียพลังไปอีก
“กิ๊บ ตื่นฟาร์หิวข้าว จุ๊บๆ”ผมก็จุ๊บเข้าที่ประจำตำแหน่งเวลาอ้อนทันที มันนี้ส่งเสียงอือ อึง แล้วก็ลากผมไปจูบรับแสงอาทิตย์ก่อนหนึ่งดอก
“งั้นก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวนะครับ เดี๋ยวพาไปกินข้าว”มันลุกขึ้นไปหยิบบ็อกเซอร์ที่อยู่ข้างเตียงมาใส่ เพราะเรานอนแบบเนื้อแนบเนื้อกันเลย ก็มันเหนื่อยแรงจะหยิบเสื้อผ้ายังไม่มีเลย
“กิ๊บ อุ้ม! ฟาร์ลุกไม่ไหว”ผมพูดแล้วส่งสายแบบที่ไอ้กิ๊บเห็นแล้วยอมทำตามทุกอย่างเลย แล้วมันก็จริงพอมันเห็นผมจ้องด้วยสายตาแบบนั่น หน้ามันก็แดงขึ้นมาทันที เพราะมันจะทำอะไรไม่ค่อยถูก มันเดินเข้าอุ้มผม
“ว้าว โป๊ซะด้วย อีกสักรอบหน่อยมั้ย”ก็ทั้งเนื้อผมไม่มีอะไรปกปิดสักชิ้น พอมันพูดแบบนั่นผมนี้รีบสั่นหัวเลย ไม่เอาแล้วนะ แค่ที่โดนไปนี้ก็โคตรแย่แล้ว
“โอ๊ะฟาร์! ตัวไปโดนไรมาเนี้ย”มันแหย่ผมระหว่างที่กำลังถู่สบู่ให้ผมอยู่ ก็รอยแดงบนตัวนะซิ เยอะไปไหนครับพี่น้อง ต่างจากไอ้กิ๊บโดยสิ้นเชิง ของมันผมทำรอยตรงคอสาม และที่หน้าอกอีกนิดหน่อยเอง
“ไม่รู้โดนไรกัดเหมือนกัน แดงไปหมดเลย”มันยิ้มมุมปาก แล้วก็เอื้อมมือมาบีบจมูกผม ระหว่างที่อาบน้ำมันก็หาช่องทางลวนลามผมตลอด จนผมต้องบอกว่าถ้าทำอีก งดเดือนนึงมันนี้โวยวายลั่น แต่ก็ยอมเพราะครั้งนี้ผมเอาจริงแน่ เพราะจากสภาพผมวันนี้แล้วเยินมาก เดินไม่ค่อยคล่องเท่าไร
“ฟาร์ตัวร้อนๆ กินข้าวเสร็จเดี๋ยวกินยาด้วย”มันบอกผมตอนที่เรากำลังนั่งกินข้าวอยู่ แม่มันทำกับข้าวไว้ให้แล้ว แค่เอามาอุ่นอย่างเดียว
“ไหนๆ ตัวไม่เห็นร้อน อย่ามามั่ว”ผมเอามือตัวเองมาอังที่หน้าผากดู ก็ไม่เห็นมันจะร้อนอะไรนี้หว่า แต่ก็รู้สึกมึนหน่อยๆ แต่คนมันไม่อยากกินยานี้หว่า
“ไม่ต้องหาทางบ่ายเบี่ยงเลย ยังไงก็ต้องกิน เดี๋ยวไม่สบายขึ้นมาจะลำบาก”มันพูดอย่างรู้ทัน แล้วเดินไปหยิบยาแก้หวัดจากตู้ยาสามัญประจำบ้านมาให้ ผมนี้แอบแลบลิ้นไล้หลังมันไป
“ไม่ได้เป็นไรมากซะหน่อย ไม่ต้องกินยาก็ได้นอนพักเดี๋ยวก็หาย”ผมเลื่อนยาคืนกลับไปให้ไอ้กิ๊บ พร้อมกับส่งสายตาแบบน่าสงสารไปให้ หวังว่ามันคงเห็นใจ
“อยากนอนโรงบาลก็ตามใจ ไม่สนใจแล้วนะ”มันพูดแค่นั่นแล้วก็เอายาไปเก็บทันที ผมนี้อึ้งแดรกเพราะเคืองคำที่ไอ้กิ๊บพูดเมื่อกี้ ไม่สนงั้นหรอ ไอ้กิ๊บมันรู้ว่าผมไม่ชอบให้มันพูดว่ามันจะไม่สนใจผมแล้ว ผมจะรู้สึกเหมือนโดนลดความสำคัญทุกที อย่างที่บอกไอ้กิ๊บมันมีตาเป็นอาวุธสำคัญรู้สึกยังไงแสดงออกมาทางสายตา
“ถ้ากูไปนอนโรงบาล มึงก็ต้องไปเฝ้า!” เคืองจริงๆนะ เลยพูดแบบปกติ
“เรื่องไรต้องไป ไม่ไป ไม่ว่างจะไปซ้อมบอล”มันหันมาบอกแล้วก็เดินไปหยิบโค้กในตู้เย็นออกมาซด แล้วเดินมานั่งลอยหน้าลอยตาให้ผมหมั่นไส้อยู่เนี้ย ผมเห็นและได้ฟังมันพูดแบบนั่นก็ขึ้นทันที เห็นบอลสำคัญกว่ากูใช่ไหม
“งั้นกูจะเดินไปบอกโค้ชให้คัดมึงออกจากนักกีฬา”
“ทำได้ก็ทำ เพราะกูเป็นคนสำคัญของทีมซะด้วยซิ เพราะถ้าขาดกูไปกองเชียร์สาวๆก็จะไม่มี”
“งั้นถ้ากูไม่สบายต้องนอนโรงบาลขึ้นมาจริงๆ แล้วมึงอยากอะ มึงก็เอากับกองเชียร์ผู้หญิงของมึงแล้วกันนะ!”
“มึงพูดเองนะ กูไม่ได้ขอ”มันพูดแล้วยักคิ้วให้ผม ผมนี้ปรี๊ดแตกทันที กูประชดดดดดดดด ผมคว้าหมับเข้าที่คอเสื้อมันทันที
“อยากมีเรื่องก็ลองดู!!”ผมจ้องตามันนิ่งเลย มันก็จ้องตาผมกลับมาเหมือนกัน แต่ผมสู้สายตามันไม่ได้เป็นฝ่ายหลบสายตามันก่อน
“เดินมานี้ดิ!”มันกวักมือเรียกผมที่นั่งฝั่งตรงข้ามให้เดินไปหามัน ตอนแรกผมไม่ไปแต่เจอสายตามันเข้าให้เลยต้องเดินไปหามัน มันก็ลากผมไปนั่งตักมันที พอนั่งปุบมันก็จัดการหอมแก้มผมทันที
“อะ อือ ไม่ต้องมาหอมเลย”ผมหันหน้าหนีจากรุกรานของไอ้กิ๊บ
“อย่างอนเลยหน่า กูไม่เอาใครทั้งนั่นแหละ มีอะไรกับเมียกูมันส์กว่าผู้หญิงพวกนั่นเยอะ มึงว่าไหม ฮืม”ผมนี้อายแดงทันที แมร่งหลอกให้แสดงอาการนะมึง ไอ้หมากิ๊บ!!
“ให้มันจริงเหอะ ทำให้ได้อย่างที่ปากพูดแล้วกัน”
“มึงก็รู้หนิ ว่ากูพูดคำไหนคำนั่น แต่ตอนนี้มึงต้องกินยาก่อน”พูดเสร็จมันก็ล็อกคอผมแล้วก็ส่งยาเข้ามาในปากผมทันที แล้วน้ำก็ตามมาติดๆเกือบสำลัก จะคายทิ้งออกมาก็ไม่ได้ เพราะถ้าทำแบบนั่นโดนไอ้กิ๊บตะวาดแน่รับรอง
“กิ๊บเบื่อหาไรทำกัน ไม่อยากอยู่บ้าน”ผมเงยหน้าไปบอกมัน ตอนนี้ผมนอนตักไอ้กิ๊บอยู่ เล่นเกมส์กันจนเบื่อแล้วเนี้ยไม่รู้จะไปไหนกันจริงๆ อากาศร้อนๆ
“แล้วจะให้ทำไรอะ ร้อนๆๆ”
“ก็ไม่รู้ดิโทรตามไอ้พวกนั้นมาดิ มานั่งเล่นที่นี้ก็ได้”
“จะเล่นไร ไม่มีไรให้เล่น กูว่ามึงจะไม่สบายแน่เลยเนี้ย ตัวยังร้อนอยู่เลย”มันเอามือมาวัดไข้ที่หน้าผาก แล้วจับผมไปนั่งตักทันที
“ไม่เป็นหรอกหน่า ตัวก็ร้อนปกติ อากาศมันร้อนหนิ!”จริงๆผมก็รู้ตัวเองแหละว่าเหมือนจะไม่สบาย แต่ไม่อยากกินยา
“ไม่ต้องมามั่วเลย ไม่อยากกินยาใช่ไหม กิ๊บขอโทษนะ”มันพูดแล้วก้มลงมาหอมแก้มผม
“ขอโทษทำไม ขอโทษเรื่องอะไร”ผมหันกลับไปมองหน้ามัน แล้วเอามือไปประคองหน้ามันไว้ เห็นปากมันแล้วอยากจูบเลยจุ๊บเบาไปหนึ่งที ไอ้กิ๊บหน้าแดงแปร๊ดเลย
“ก็เรื่องที่ทำให้ไม่สบายไง ถ้าเมื่อคืนกิ๊บไม่ทำแบบนั่นกับฟาร์ ฟาร์ก็คงไม่เป็นไร”มันทำหน้าได้น่าสงสารที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาเลยนะ
“คิดมากหน่า ฟาร์เต็มใจไม่โดนบังคับซะหน่อย กิ๊บอย่าทำหน้าแบบนี้ดิ”ผมดึงแก้มมันไปมาทั้งสองข้าง
“กิ๊บรักฟาร์มากนะ ที่ทำไปเพราะรักทั่งนั่นเลยนะ”
“ครับๆ รู้แล้วครับ ฟาร์ก็รักกิ๊บมากเหมือนกัน กิ๊บไรมากปะเนี้ย”ผมเอามือไปอังที่หน้าผากไอ้กิ๊บ ท่าทางจะอาการหนักนะนั่น ร้อยวันพันปีเพิ่งจะมาเป็นแบบนี้
“งั้นฟาร์ก็ห้ามดื้อกับกิ๊บนะครับ”
“ใครดื้อ ฟาร์เคยดื้อกับกิ๊บที่ไหนนนนนน”ผมลากเสียงยานๆแล้วกอดคอมันไว้
“ดี! งั้นกิ๊บอุ้มฟาร์ขึ้นไปกินยาแล้วก็นอนนะ”
“ไม่เอาๆ เพิ่งกินเมื่อกี้เอง ไม่กินแล้ว”ผมพูดทั้งที่หน้ายังซุกอยู่ที่คอไอ้กิ๊บ แล้วก็สั่นหัวปฏิเสธ
“เมื่อกี้ก็ของเมื่อกี้ ฟาร์อย่าดื้อดดิ! เดี๋ยวเป็นไข้แล้วจะลำบาก”เสียงเริ่มแข็งแล้ว เมื่อมันเห็นว่าผมเริ่มไม่รู้เรื่อง
“ไม่เป็นหรอกหน่า ถึงเป็นก็ไม่ต้องลำบากกิ๊บหรอก!”แล้วผมก็งอนมันจนได้
“อย่ามาทำแบบนี้นะ คนเค้าเป็นห่วงยังจะมาเป็นแบบนี้อีก”
“เออ! ฟาร์มันไม่น่ารักเหมือนน้องจูนของกิ๊บนี้!”แค่งอแงเนี้ย ทำไมทำเสียงเหมือนเหนื่อยหรือรำคาญด้วยหละ พูดเสร็จผมก็เดินขึ้นห้องมันทันที
“ฟาร์ฮัท!!!”เสียงมันตะวาดลั่นเลย แต่ผมไม่สนใจอยากจะร้องมากกว่า ไอ้เราก็นิ่งว่ามันจะมาง้อที่ไหนได้ รอแล้วรอเล่าก็ไม่เห็นแม้แต่เงา ไม่สนใจกันแล้วหนิ ได้กูแล้วทิ้ง ชิชิชิส์ ผมนั่งร้องจนเหนื่อยเลยพักแปบ เพราะรู้สึกมึนหัวจะอ้วกจริงๆแล้ว โลกหมุนติ้วๆอยู่บนหัว ส่วนหัวนี้ก็ยิ่งปวดขึ้นเรื่อยๆหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็รู้สึกกลิ่นยาโรงพยาบาลมาเป็นอันดับแรก สมองสั่งการว่ากูมานอนโรงบาลชัวร์ คืออยากจะลืมตานะ แต่หนังตามันหนัดแปลกๆกว่าจะปรับแสงได้
“ว่าไงไอ้น้องรัก ไปไงมาไงเป็นไข้ได้เนี้ย”เสียงฟาวคนแรกเลย
“พี่ฟาร์เป็นไงมั้ง ปวดหัวไหม!”เสียงไอ้ปังตามมาติด
“ไอ้ฟาร์มึงเป็นไงบ้าง ทำไมไม่สบายวะ”เสียงไอ้แป้ง
“กูบอกว่าแล้วว่าทำกันบ่อยเกิน เป็นไงหละ”ไอ้นัทกวนตีนมาเลย ผมไม่รู้ตอบคำถามใครก่อนดี ทุกๆสายตาจ้องมาที่ผมเป็นตาเดียวกันหมด
“ไอ้กิ๊บไปไหน”นี้คือสิ่งแรกที่ผมอยากรู้ เพราะตั้งแต่ลืมตามายังไม่เห็นหน้ามันเลยเนี้ย น้ำตาแห่งความน้อยใจเริ่มมาคลอที่เบ้าตาแล้ว
“แหม!ถามหาผัวเป็นคนแรกเลยนะ!”ไอ้ฟาวแหวใส่ผมเต็ม จนพี่กี้ต้องไปดุ มันน่าให้พี่กี้ตบปากมันมากกว่า
“มันไปคุยกับหมอ เดี๋ยวมันก็มา”ไอ้นัทบอก แต่ผมก็ยังไม่หายน้อยใจอยู่ ทำไมไม่อยู่ให้ผมเห็นก่อนหละ ค่อยไปคุยกับหมอก็ได้ นี้ผมไม่สบายอยู่นะ
“อย่าเพิ่งงอนเลยมึง เดี๋ยวมันก็มาน้ำตาอะ เช็ดซะบ้างนะจะไหลออกมาแล้ว”ไอ้ฟาวมันยังไม่เลิกแขวะ ส่วนไอ้ปังก็เอ๋อหรือกวนตีนก็ไม่รู้ ส่งกระดาษทิชชู่มาให้ผม เล่นเอาคนมองหัวเราะกันใหญ่เลย
TBC.
ความคิดเห็น