คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : ร้านพิซซ่า
ตอนที่ 42
ตอนนี้ผมกับไอ้กิ๊บมานั่งกันอยู่ที่ร้านพิซซ่าที่ลีแล้ว เมื่อกี้ไอ้นัทโทรมาบอกว่าจะมาหาที่ลี เพราะมันก็อยากกินพิซซ่า อย่างที่รู้กันว่าอาทิตย์นี้ผมมานั่งร้านพิซซ่าสองรอบแล้ว ไอ้ดีนก็เริ่มบ่นๆไอ้นัทเหมือนกันแต่ทำอะไรไม่ได้
“กิ๊บทำหน้าให้มันดีๆหน่อยดิ เมื่อเช้าไม่ได้เข้าห้องน้ำพิซซ่ามารับออร์เดอร์มันยังมองเขาตาขวางเลย ส่วนไอ้พนักงานก็ไม่รู้ชะตาตัวเอง ส่งยิ้มมาอยู่นั่นแหละจะโดนไอ้กิ๊บแดรกหัวอยู่แล้วนั่นหรือไง”ผมถามไอ้คนตรงหน้า เพราะตั้งแต่เดินเข้าร้านมาไอ้กิ๊บก็ตีหน้ายักษ์ใส่ทุกคนเลย ขนาดเมื่อกี้พนักงาน
“ปากดี นั่งเงียบๆไปเลย”
“ชิส์ โมโหไรเนี้ยพาลเป็นหมาบ้าเลย”ผมพูดแล้วก็เตะไปที่ขาไอ้กิ๊บใต้โต๊ะ มันเลยเหยีบเท้าผมคืนมา เลวจริงๆ
“เมื่อกี้บอกว่าอะไร นั่งเงียบๆดิอย่ายั่ว ไม่ต้องยิ้มด้วย!”ผมเริ่มเซ็งๆแล้วนะ บ้า!!มาสั่งไม่ให้คนอื่นยิ้ม ผมไม่สนใจมันแต่ก็พยายามไม่แจกยิ้มให้มากที่สุด เดี๋ยวไอ้กิ๊บอาละวาดกลางร้านมากูอายคน >0<
“มานานยังมึง”เสียงไอ้ดีนนี้หว่า ผมเลยหันไปดูมันมากันแล้ว ไอ้ดีนเดินไปนั่งฝั่งเดียวกับไอ้กิ๊บ ส่วนผมกับไอ้นัทนั่งด้วยกัน
“อืม สักพักมึงมาทำไรเนี้ย”ไอ้กิ๊บถามแล้วหันมามองหางตาใส่ผม ผมนี้งงเลย เคืองไรกูแว๊!!!
“เมียกูอยากแดกพิซซ่าอีกแล้ว กูว่าแม่งใส่ม้าด้วยแน่เลยติดชิบ!”ไอ้ดีนบ่นแบบเซ็งๆ แต่ไอ้นัทมีรึจะสนเพื่อนกันหนิครับ ผมกับไอ้นัทไม่สนใจพวกมันสองตัวปล่อยให้พวกมันนั่งบ้ากันต่อไป ส่วนผมกับไอ้นัทก็เดินไปตักสลัด รอกินอย่างเดียว พอพิซซ่ามาก็กินเหมือนไม่ได้กินมานาน ทั่งทีกินบ่อยมากกกกกกก
“มึงไม่กินดีน!”ไอ้นัทหันไปถามผัวมัน
“เลี่ยน เอียน เบื่อ!!”
“งั้นก็ไปโรงพยาบาลได้แล้วนะ ท่าทางจะเป็นโรคเบื่ออาหาร ฉีดยาหรือยัง”
“นัทอะนั่งกินไปเลย”ไอ้นัทไม่สนใจ นั่งกินกันอย่างอร่อย ส่วนไอ้ดีนกับไอ้กิ๊บกินแต่แป๊บซี่ พวกมันสองตัวมองดูผมสองคนกินแล้วหน้าแบบแหยะใส่ ประมาณมึงกินกันไม่เบื่อเลยหรอ
“ฟาร์เอาโทรศัพท์มานี้ดิ!”อยู่ดีๆไอ้กิ๊บก็ขอโทรศัพท์มือถือผม ยังไม่ทันที่ผมจะหยิบให้มันก็เอื้อมมามือมายิ้มไปก่อน คราวหลังมึงไม่ต้องขอกูให้เปลืองน้ำลายดีกว่า
“เบอร์ใคร”มันถามผมพร้อมกับชูโทรศัพท์ให้ผม เป็นข้อความจากรุ่นน้องที่โรงเรียนที่คุยในเอ็ม มันชอบส่งข้อความหวานๆมาให้ แต่ทุกครั้งที่ส่งผมก็ลบออกทุกครั้ง ไม่ได้เซฟเบอร์ด้วย แล้วทำไมวันนี้ถึงมีเหลืออีกได้วะ ไอ้กิ๊บมันไม่ใช่คนจุกจิก นานๆมันถึงจะยุ่งกับโทรศัพท์ผมซักครั้ง เดือนนึงครั้งนึงได้มั้ง
“รุ่นน้อง”ผมบอกเสียงเบา แล้วหันไปเอาความช่วยเหลือจากไอ้สองตัวที่นั่งข้าง ไอ้ดีนทำหน้าแบบปลงส่วนไอ้นัทมันหัวเราะคิกคัก หมั่นไส้!!
“เอาดีๆดิ รุ่นน้องคนไหนทำไมต้องส่งข้อความมาแบบนี้มาด้วย”คิ้วไอ้กิ๊บเริ่มติดเป็นโบว์
“รุ่นน้องม.4 ไม่มีไรหรอกหน่ากูไม่ได้สนใจ มึงก็ลบออกดิ”
“หักซิม!”ผมมองหน้าแล้วสั่นหัวทันที
“บ้าดิกิ๊บ! ไม่เอาไม่อยากเปลี่ยนแล้ว”ผมพยายามพูดแล้วทำหน้าอ้อนๆ แต่มันไม่ผลกับไอ้กิ๊บในตอนนี้เลย
“งั้นสลับกัน กูเอาของมึงไปใช้ถ้าอาทิตย์นี้มีข้อความแบบนี้ส่งมาหามึงเกินสามฉบับ มึงเตรียมซื้อซิมใหม่ได้เลย”มันพูดคำขาดมาเลย จะค้านก็ไม่ทันแล้วมันโยนโทรศัพท์มันมาให้ผมแล้ว ไอ้นัทยังหัวเราะอยู่ อย่าให้ถึงที่มึงบ้านนะ กูจะหัวเราะให้ดังกว่ามึงเลย ผมนี้นั่งเซ็งแล้วครับแต่ยังกินได้อยู่
“ขอโทษนะค่ะ นี้ใช่นักบอลโรงเรียน…ที่ไปแข่งที่ระนองวันนั่นใช่ป่ะ”ผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ครับ อยู่ดีๆก็เดินมาทักไอ้กิ๊บกับไอ้ดีน พวกมันสองตัวมองหน้ากันพรึบเลย มีพิรุธที่สำคัญผู้หญิงที่เข้ามาทักพวกมันสองคนก็น่ารักด้วย มากันประมาณห้าคนได้ มองกันตาเยิ้มเลย ผมกับไอ้นัทมองหน้ากันทันที
“เอ่อใช่ครับ ไม่ทราบว่า”
“ใช่จริงๆด้วย นี้กิ๊บจำจ๋าไม่ได้หรอเนี้ย”ไอ้ดีนงงเป็นไก่ตาแตก ส่วนไอ้กิ๊บหันไปมองหน้างงๆ แล้วหันมาสั่นหันให้ผม
“ผมชื่อดีนครับ ไม่ใช่กิ๊บ กิ๊บคนนี้ครับ”ไอ้ดีนพูดแล้วชีมาทางไอ้กิ๊บ มันก็พยักหัวไปให้ ไม่พูดมากครับเพราะผมเหยียบเท้ามันอยู่
“อ้าว!มึงหน้าแตก ทักคนผิดอายไหมนั่น”เพื่อนของจ๋าแซวขึ้นมา แต่ผมไม่มีอารมณ์ขำตอนนี้อยากรู้อย่างเดียวว่าไปรู้จักมักจี๋กันได้ไง ฮึ่ม!!!!
“พูดมากดิมึง ก็นั่นแหละแต่ยังไงก็ใช่ กิ๊บจำจ๋าได้ป่ะเนี้ย”
“จ๋า จ๋าไหนวะ อ่อ!! จ๋าไกด์สาวคนสวยของเรานั่นเอง จำไม่ได้พอแต่งตัวแล้วขึ้นนะเนี้ย”อีจ๋าหน้าแดงเลยครับ ผมก็แดงครับ ผมโกรธแล้ว มากด้วย
“นั่นดิ ดีนก็จำไม่ได้เลยนะเนี้ย มาหาดใหญ่ตั้งแต่วันไหนเนี้ย”ไอ้ดีนถาม ไอ้นัทหันไปจิกตาใส่ทันทีเหมือนกัน
“ก็มาตั้งแต่เมื่อวาน ว่าจะมาเที่ยวหน่อย พอดีเลยเจ้าถิ่นพาเที่ยวหน่อยดิ นะนะ”
“เที่ยวอะไร หาดใหญ่ไม่มีไรเที่ยว ติดมอปะเนี้ย”ไอ้กิ๊บถาม ท่าทางจะสนิทกันมาก เพราะไอ้กิ๊บมันไม่คุยกับเพื่อนผู้หญิงเท่าไร แต่ท่ารุ่นน้องบ่อย เพื่อนผู้หญิงที่มันสนิทๆนี้นับคนได้เลย
“ติดดิ กิ๊บละติดปะ”เพื่อนจ๋าเริ่มไปนั่งที่ละคนแล้ว ส่วนพี่แกยังยืนคุยอยู่
“จะคุยอีกนานป่ะ นั่งก่อนก็ได้”ไอ้นัทเชิญชวน แต่แอบกัดเล็กๆไอ้ดีนหลุดหัวเราะเลย
“เหอะๆ ไม่ต้องก็ได้คะ เดี๋ยวก็จะไปนั่งกับเพื่อนเหมือนกัน งั้นจ๋าไปก่อนนะ เดี๋ยวโทรหา”อ๊ากกกกกกก เดี๋ยวโทรหา โทรมาทำไม ไม่ให้โทร!! ผมได้แต่ร่ำร้องในใจ
“ครับๆ ไงก็โทรมาหละกัน”จ๋ายิ้มเลยครับ แล้วก็เดินไปนั่งกับเพื่อน ผมรอให้จ๋าไปถึงโต๊ะก่อน
“โหยแม่ง พอแต่งตัวแล้วกูจำไม่ได้เลยอะ วันนั่นไม่ขนาดนี้นี่หว่า”ไอ้ดีนพูดหลังจากที่จ๋าเดินออกไป
“ทำไม ขนาดไหน”ไอ้นัทถาม
“ก็ไม่ขนาดไหน ก็แค่พอที่จะทำให้บางคนแถวนี้หึงได้เลย”ผมสะอึกครับ ใช่ หึง เมื่อกี้กูหึง และตอนนี้ก็ยัง หึงมากด้วย
“ใครหึง มึงพูดให้ดีดิดีน กวนตีนนะเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ใครก็ไม่รู้นั่งจิกใส่เราอยู่นั่นแหละ ตอนนี้ยังไม่เลิกทำเลย”
“ควาย ประสาท!! หลงตัวเอง”
“ฮ่าๆ มีความสุขวะ ว่าแต่ไอ้กิ๊บมึง น้องจ๋ามีเบอร์มึงได้ไงวะ วันนั่นมึงให้กับเขาด้วยหรอ”
“ก็ยังงงอยู่เลยเนี้ย วันนั่นกูไม่ได้เบอร์ใครซักคน งงเลยกู”ไอ้กิ๊บพูดหน้ามันดู งงๆจริง แต่ผมก็ยังไม่หายข้องใจ และมั่นใจมาก
ด้วยว่าเธอคนนั่น ต้องชอบเขาคนนี้แน่นอน ซึ้งเขาคนนี้ก็คือแฟนโผมมมมมม
“ท่าทางจะให้หลายคนเลยจำไม่ได้!”ผมพูด ไอ้กิ๊บหันมามองหน้าผมทันที นี้ขนาดมันผิดนะมันยังมองหน้าเหมือนผมเป็นฝ่ายมีชู้ยังงั่นแหละ ชิชิ
“ใคร!กูไม่ใช่มึง ที่จะให้เบอร์มั่วๆ”ผมขึ้นเลยครับ โมโหๆๆ อยู่ดีๆมาว่า มาพูดจาแบบนี้ใส่
“กูให้เบอร์ใคร มึงพูดให้ดีนะกิ๊บ!!”
“เฮ้ย! ฟาร์ใจเย็นๆ เก็บตังค์ครับ”ไอ้นัทจับมือผมทันที แต่ผมไม่สนแล้วครับ โกรธไอ้กิ๊บมาก เลยเดินออกมาก่อนไม่สน ไม่รอใครทั้งนั่น
“อ้าว!กิ๊บจะกลับแล้วหรอค่ะ”ผมได้ยินก่อนพ้นออกจากร้าน เพราะโต๊ะที่พวกผมนั่งอยู่ด้านในเกือบสุดของร้าน
“ครับ! พอดีว่าเมียผมเริ่มงี่เง่าอีกแล้ว”ผมเกือบสะดุดขาตัวเองล้ม แอบดีใจครับแต่อารมณ์มาเหนือเหตุผลเลยเดินออกจากร้านมาจนได้ แต่ต้องผ่านโต๊ะเพื่อนๆจ๋า แต่ละคนมองหน้าผมแล้วยิ้มแปลกๆ
“จะไปไหน เดินมาซะเร็วเดี๋ยวก็ล้มหรอก”ไอ้กิ๊บมันเดินมากระชากแขนผมให้หยุดเดิน ต้องใช้คำว่ากระชากจริงๆ แขนแทบหลุด ผมไม่สนดึงมือมันออก
“อย่าเสือกดิ!!”
“แม่งเอ้ย!ปากดี!!”มันพูดแค่นั่น แล้วก็เดินมาลากผมไปตามแรงของมันทันที คนก็มองๆแต่ก็ไม่สนใจคงนึกว่าเพื่อนแกล้งๆกันมากกว่า มันลากผมมาที่ลานจอดรถ มืดๆไม่มีคนเดินผ่านไปมา เหมาะแกการฆาตกรรม ฮ่าๆๆ
“สัสเอ้ย! กูเจ็บนะลากมาได้!!”ผมด่ามันทันทีที่มันหยุดลากผม
“แสดงว่าเดี๋ยวนี้กูคงใจดีกับมึงมากไปหน่อย ถึงด่ากูถ่อยๆแบบนี้อะฮะ!!”เสียงดังลั่น ผมสะดุ้งทันที จริงๆไม่ได้ตั้งใจจะพูดจาหยาบคายกับมันแบบนี้หรอก เพราะรู้ว่ามันไม่ชอบแต่อารมณ์มันพา ปากผมก็เลยไวไปหน่อย
“แล้วไงละ ไม่พอใจก็ตบดิ!!”
“กูตบจริงมึงร้องฟาร์ ฉะนั่นอย่าท้า!!”หน้ามันตอนนี้น่ากลัวจริงๆ ตาคมๆของไอ้กิ๊บจ้องหน้าผมนิ่งมาก
“ไม่ได้ท้า!! กล้าก็เอาถ้าคิดว่าทำแล้วกูไม่สวนคืนก็ทำ!”ผมเถียงกลับไปอย่างไม่กลัว ทั่งที่คิดในใจแล้วว่าถ้าไอ้กิ๊บตบผมจริงๆ ผมร้องแน่ไม่กล้าตบมันคืนหรอก เดี๋ยวมันซ้อมผมตายแน่ >_<
“ฟาร์ฮัท!!! แม่งยั่วอารมณ์กูเก่งชิบ!มานี้เลย”แล้วมันก็ลากผมอีกครั้ง คราวนี้มันลากผมมาขึ้นมอไซค์แล้วขับออกไปอย่างเร็วเลย เร็วมาก เร็วจริงๆ ผมภาวนาขอให้กูได้เรียนมหาลัยก่อนนะ กูยังไม่อยากตาย แต่ก็ได้แค่คิดเพราะไอ้หมาบ้าด้านหน้า มันไม่สนใจผมซักนิด มันขับรถเร็วๆเหมือนจรวดนี้ประมาณครึ่งชั่วโมงได้ แล้วมันก็ลากผมกลับมาที่บ้าน
“มานี้!! ลงมา!!”มันตะวาดแล้วก็จับที่ข้อมือ แต่ผมสะบัดออกมันเลยออกแรงลากผมอีกครั้งจนมาหยุดที่หน้าโซฟา ผมนี้ปล่อยโฮออกมาแล้วก็นั่งลงกับพื้นทันที น้ำตามาจากไหนไม่รู้ครับ ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ผมกลัว กลัวจริงๆ กลัวตัวสั่นไปหมด ทำไมไอ้กิ๊บต้องขับรถขนาดนี้ ถ้าเป็นอะไรกันขึ้นมาผมจะทำยังไง พ่อแม่พวกเราจะทำไง
“ฮือๆ ฮือ ไม่ต้องมาจับเลย ฮือๆ ฮือ”
“อย่าร้องดิวะ เงียบเร็วๆ”มันค่อยๆเอื้อมมือมาจับมือผมอีกครั้ง ผมขยับตัวหนีทันที ทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจ ทั้งกลัว
“ฮือ เพราะใครละ ฮึก มึงมันบ้า ฮึก ฮือๆ ขับเร็วแบบนั้น อยาก ฮึก ตายหรือไง!”
“ขอโทษ ก็มันโมโหนี้หว่า!”มันจับผมเข้าไปกอดจนได้ ผมขย้ำเสื้อไอ้กิ๊บแน่นมาก
“โมโหอะไรละ ใครกันแน่ที่ต้องโมโห ฮึก”
“ก็มึงนั่นแหละ ไม่ฟังอะไรเลย แถมยังมาหาเรื่องกูอีก”พอมันพูดแบบนั่น ผมก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“ฮือๆ กูไม่ได้หาเรื่องมึงซะหน่อย ฮือ ฮึก ชอบว่า ฮือๆ”พูดไปผมก็ทุบไปที่หลังไอ้กิ๊บพลาง ทุบแรงเลยครับ
“ไม่ได้ว่า พูดเรื่องจริง กูกับจ๋าไม่ได้มีอะไรกันเลย เบอร์กูก็ไม่เคยให้!”
“ฮึก แล้วทำไมถึงดูสนิทสนมกันมากขนาดนั่นด้วย มึงไม่ให้เบอร์แล้วเค้ามีเบอร์มึงได้ยังไง ฮึก”
“ไม่เลย ไม่เคยให้ และไม่คิดที่จะให้ด้วย ไม่ใช่มึงซะหน่อย”มันด้วยน้ำเสียงเคืองๆ
“ฮึก กูก็ไม่เคยให้เบอร์มั่วเหมือนกัน ฮึก มึงมาว่ากูก่อนทำไมละ ฮือๆ”ร้องคับ ต้องร้องอย่างเดียวแล้ว เอาให้กิ๊บทำไรไม่ถูกเลย แต่ผมน้อยใจมันจริงๆ พูดเหมือนผมใจง่ายให้เบอร์คนง่ายๆอย่างงั้นแหละ ทั้งที่ผมไม่เคยจะให้คิดเลย
“ว่าไม่ได้ว่างั้น แล้วทีมึงหละด่ากูแต่ละคำ ฟังไม่ได้เลย!”
“ฮือๆ กิ๊บ ฮือๆ ก็มึงนั่นแหละ ชอบทำให้กูเจ็บใจก่อน ฮึก ฮือ กูแค่ว่า แต่มึงจะตบกูอะ ฮึก”ตอนแรกผมร้องจนเริ่มจะปวดหัว คราวนี้ทั้งร้องทั้งพูดเหนื่อยครับ แต่ก็ต้องร้องเพราะถ้าไม่ร้องไอ้กิ๊บมันด่าผมกระเจิงแน่
“แล้วมันน่าตบไหมละ ปากอะ ระวังๆ”ดูมันดิขนาดผมร้องไห้จะตายอยู่แล้ว ยังขู่เลย
“ฮึก ใจร้าย อึก กิ๊บจะตบฟาร์อะ ฮึก กิ๊บไม่รักฟาร์แล้วใช่ไหม ฮือ”
“ฟาร์เอ้ย!ทำไมเป็นแบบนี้วะ ดูคิดแต่ละอย่างนะ อย่าร้องดิ เงียบเร็ว เดี๋ยวปวดหัว”มันพูดแล้วก็เอื้อมมือมาเช็ดคราบน้ำตาให้ผม หอมแก้มผมทั้งสอง
“กิ๊บ ฮึก ฟาร์ไม่ให้นะ อึก ฟาร์ไม่ให้กิ๊บพาจ๋าไปเที่ยว หรือรับโทรศัพท์จ๋านะ ฮีก ไม่ให้จริงๆนะ”ผมพูดแล้วซุกหน้าไปที่ซอกคอไอ้กิ๊บ น้ำตายังคลอๆอยู่ มันจูบเข้ามาที่ขมับผม
“ครับๆ กิ๊บไม่รับโทรศัพท์หรือพาจ๋าไปเที่ยวครับ ฟาร์เงียบนะ เดี๋ยวไม่สบายนะ นิ่งนะ”มันลูบหัวพร้อมกับโยกตัวผมไปมา ผมร้องจนเพลียเหนื่อยแล้วก็หลับคาบ่าไอ้กิ๊บ ตื่นมาก็ทุ่มนึงพอดี มองซ้ายมองขวาไอ้กิ๊บไม่อยู่ ไม่รู้ไปไหน ผมค่อยๆลุกขึ้นเดินลงไปดูมันในครัว ปวดหัวหน่อยๆครับ สงสัยจะร้องหนักไปหน่อย ไอ้กิ๊บกำลังทำกับข้าวอยู่ ผมเดินเข้าไปหามันในครัวมันไม่รู้สึกตัวว่าผมเดินเข้าไป ผมเลยเดินเข้าไปแทรกตรงกลางตัวไอ้กิ๊บพอดีมันกำลังทำต้มจืดปลาหมึกยัดไส้ ของโปรดผมเลย
“ตื่นแล้วหรอครับ ฟอด”มันก้มลงมาจูบที่ผากผม พร้อมกับดึงตัวผมให้ออกมายืนข้างๆแทน
“อือ ไม่ดึง ไม่ไป”ผมขืนตัวไม่ยอมไปตามแรงดึงของไอ้กิ๊บ มันหันมาหน้าย่นใส่ผม ผมก็หน้าบึ้งใส่เหมือนกัน น้ำตาคลอหน่อยๆ รู้สึกว่าจะไม่สบายอีกแล้ว เลยงอแงแบบนี้
“ฟาร์อย่าขว้าง จะเสร็จแล้วไปนั่งรอที่โต๊ะ”ผมสั่นหัวไม่ยอมท่าเดียว พร้อมกับเอื้อมมือมาโอบคอไอ้กิ๊บไว้ มันรีบหันไปปิดแก๊สทันที
“กิ๊บ อุ้มๆ อุ้มเร็ว กิ๊บ อุ้มๆๆ”ผมพูดแล้วก็ซุกหน้าไปที่หน้าอกไอ้กิ๊บ คลอเคลียไปมา จนไอ้กิ๊บทนไม่ไหวอุ้มผมจริงๆ ผมเลยเอาขาไปรัดเอวไอ้กิ๊บไว้ ส่วนหน้าก็ยังซุกที่ซอกคอ ตามองออกไปด้านนอก
“จะไม่สบายอีกแล้วนะ ตัวร้อนๆเนี้ย”มันพร้อมกับเอามือมาจับตามลำตัวของผม เนื้อโดนเนื้อเลยครับ
“กิ๊บหิวข้าว ปวดหัว ปวดตา”
“หึ! ไม่หิวข้าว ไม่ปวดหัว ไม่ปวดตาก็แปลกแล้ว เล่นร้องขนาดนั่นอะ งั้นฟาร์ลงกิ๊บจะได้จัดโต๊ะให้ไง”
“ไม่เอา! ไม่ลง กิ๊บอุ้มฟาร์แบบนี้แหละ นะนะ”
“ครับๆ งั้นฟาร์เกี่ยวเอวกิ๊บดีๆนะ กิ๊บต้องยกจานไม่มีมือจับหลังให้”ผมก็พยักหน้าตอบมันไป สงสารมันเหมือนกันแหละ เพราะมันคงทุลักทุเลน่าดู ขนาดผมคนที่โดนอุ้มยังเงอะๆงะๆเลย แต่ทำไงได้หละก็ผมอยากอยู่แบบนี้อะ ใครจะทำไมแฟนผม ผมจะอ้อน ทำไม???
“กิ๊บเอาอีก”ผมส่งจานไปให้มันเติมข้าวให้ เหนื่อยจากร้องทำให้เสียพลังงานไปเยอะ อีกอย่างวันนี้ก็มีแต่ของโปรดผมทั้งนั่น ต้องกินเยอะๆ เพราะเดี๋ยวยังไงคืนนี้ผมลุกขึ้นมาอ้วกกลางดึกแน่ รับรองได้ความรู้สึกบอกมาอย่างนั่น ลำบากไอ้กิ๊บอีกตามเคย หุหุ
“เช็ดตัวนะ ไม่ต้องอาบน้ำเดี๋ยวกิ๊บเช็ดให้”หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็ช่วยมันล้างจาน แล้วมันก็อุ้มผมขึ้นมาบ่นห้อง
“ฟาร์อยากสระผมด้วย หัวเหม็น!”
“สระไม่ได้ ไม่เหม็นหรอกหน่าดมแล้ว ค่อยสระพรุ่งนี้นะ”ไอ้กิ๊บเดินมาถอดเสื้อ กางเกง เหลือแต่กางในอย่างเดียว ผมก็อายนะถึงจะมีอะไรกันมาแล้วก็เหอะ เลยเอื้อมไปหยิบผ้านวมมาปิดช่วงล่างไว้ มันก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ฟาร์เปิดผ้าห่มก่อนเร็ว จะเช็ดช่วงล่างให้!”มันพยายามดึง แต่ผมจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“อือ ไม่เอาเดี๋ยวฟาร์เช็ดเอง กิ๊บไปอาบน้ำเหอะ!”
“ไม่ต้องเลยเร็ว! เอาผ้าห่มออก”แล้วไอ้กิ๊บก็ออกแรงดึงจนผ้าห่มหลุดออกจากตัวผมจนได้ ผมนั่งหน้าแดงเลย ส่วนมันยืนยิ้มกรุมกริ่มให้ผม มันค่อยๆเช็ดไปเรื่อยๆโดนบ้างเฉียดบ้างชนบ้างแล้วแต่มันเลยครับ จนสุดท้ายมันก็เช็ดตัวให้ผมเสร็จจนได้ ทำเอาผมเกือบตายกลั้นหายใจนานมาก มันเดินไปหยิบกระป๋องแป้งมาทาตัวให้ผม แล้วก็จัดการใส่ชุดนอนให้ผมเรียบร้อย มันถึงจะเข้าไปอาบน้ำได้
“อะ อือ กิ๊บปวดหัว”เสียงผมงัวเงีย เพราะเมื่อคืนผมอ้วกทั้งคืนไข้ก็ขึ้นสูงมาก จริงๆไอ้กิ๊บมันจะลากผมไปโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่ผมไม่ยอมไป ไอ้กิ๊บเลยต้องดูแลผมทั่งคืน
“ปวดมากไหม จะอ้วกหรือเปล่า”มันเอามือมาลูบหน้าผม พร้อมกับวัดไข้ที่หน้าผากผม
“ไม่อ้วกแล้ว แต่ปวดหัว ฮือๆ กิ๊บปวดหัวๆ”ผมร้องไห้ทันที ไอ้กิ๊บเลยเข้ามาอุ้มผมไปนั่งบนตักผมเลยหันไปกอดคอมันไว้ ไอ้กิ๊บลูบหัวผมพร้อมกับจูบขมับ
“อย่าร้องนะ เงียบเร็วยิ่งร้องยิ่งปวด เงียบนะๆๆ”ไอ้กิ๊บกระชัดออมกอดให้แน่นขึ้น ส่วนผมก็ร้องไห้อย่างเดียวเสื้อมันที่หัวไหล่เปียกไปน้ำตาของผม
“ฮึก ฮึก อือ ฮึก กิ๊บ”สะอึกเลยผม กว่าจะเงียบได้มันต้องปลอมผมอยู่นาน ก็มันปวดหัวไม่ยอมหายนี้หว่า ผมเป็นประเภทว่าร้อนมากก็ไม่ได้ ฝุ่นมากก็ไม่ได้ แต่ตัวผมเองอะอยู่ไม่ค่อยดูแลเรื่องพวกนี้เท่าไร ส่วนมากก็เฮไหนเฮนั่นตลอด ก็ไม่แปลกหรอกเพราะอากาศเดี๋ยวนี้ ตอนเช้าแดดจ้าแต่พอตอนเย็นฝนเสือกตก ใครมันจะไปปรับสภาพร่างกายได้ทัน
“ครับๆ ไม่ร้องแล้วนะ นอนนะเดี๋ยวกิ๊บเช็ดตัวให้”มันจับผมนอนลง แล้วก็ค่อยเช็ดตัวให้ผมอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมไม่มีแรงยื้อกับมันแล้ว อายมากหน่อยก็เอาหมอนมาปิดหน้าแค่นั่น ไอ้กิ๊บก็แม่งกวนตีนก็รู้อยู่ว่าผมอายแต่แม่งเช็ดไอ้ตรงนั้นแม่งนานชิบหาย ซ้ำไปมาอยู่นั่นแหละ สงสัยจะคิดถึง
หลังจากเมื่อวานผมนอนให้ไข้มันกินทั้งวัน วันนี้เลยค่อยสบายตัวมาหน่อย แต่ก็ยังมีไข้อยู่แต่ไม่มากขนาดเมื่อวาน จริงๆวันนี้ไอ้กิ๊บไม่ยอมให้ผมมาโรงเรียนก่อน เพราะผมยังไม่ค่อยหายดี แต่วันนี้ผมมีสอบขาดไม่ได้ด้วย เพราะเหตุนี้แหละที่ทำให้ผมกับไอ้กิ๊บงองแง๊งใส่กันเมื่อเช้า
“ไงมึงหายดียังเนี้ย เป็นไงมั้ง”ไอ้แป้งเดินออกมาถามที่หน้าห้อง มันเพิ่งสอบเสร็จ ผมเสร็จนานแล้วอาจารย์เลยให้ออกมารอหน้าห้อง
“แบบนั่นแหละ ปวดหัวหน่อยๆ”ผมพูดแล้วซบไปที่หัวไหล่ไอ้แป้ง ไอ้แป้งแม่งก็เสือกลูบหัวผมเล่นแล้วก็โอ๋ๆเหมือนผมเป็นหมามัน
“ไอ้ปังเหมือนมึงเลย มาโรงเรียนหน้าแดงมาเลย”ไอ้แป้งบ่นน้องชายมัน เมื่อเช้าผมเห็นไอ้ปังแล้วแหละหน้าแดงกว่าผมอีกอย่างที่บอกอากาศเดี๋ยวนี้เดาไม่ถูกจริงๆ
“เออกูเห็นแล้ว ไอ้น้องแม่งหน้าเหมือนตูดเลย”
“ไม่ให้เหมือนตูดได้ไงหละ ก็ไอ้ปังดื้อจะมาโรงเรียนให้ได้ ทั้งทีตัวเองยังเป็นไข้อยู่”ไอ้แป้งพูดอย่างหงุดหงิด รู้สึกเหมือนไอ้แป้งกำลังด่าผมอยู่เลย
“มันอาจจะมีสอบเหมือนกูก็ได้มั้ง”
“ไม่มีสอบ แต่วันนี้กลุ่มไอ้ปังต้องออกไปรายงานวิชาชีวะ ไอ้ปังมันเป็นคนรายงานเลยต้องมา ทั้งที่ไอ้น้องมันโทรไปบอกเพื่อนมันให้แล้ว แต่ไอ้ปังไม่ยอมจะมาเอง”เหมือนผมอีกแล้ว ก็เมื่อเช้าไอ้กิ๊บมันโทรไปบอกไอ้นัทแล้วว่าให้ทำข้อสอบให้ผมด้วย เพราะผมไม่สบาย แต่ผมดื้อเองจะมา มันเลยเหวี่ยงผมซะแรง นี้ยังไม่หายเคืองผมเลยมั้งเห็นยังไม่โผล่หน้ามาอีก
“อะนะ แล้วมึงอะทำข้อสอบได้ปะเนี้ย”ผมถาม ไอ้แป้งดึงแก้มผมอย่างแรง
“นี้กูเห็นว่ามึงไม่สบายนะ ไม่งั้นกูตบปากมึงไปนานแล้ว ถามมาได้นะมึงโจทย์มานิดเดียว แต่คำตอบเสือกอยากเป็นหน้า เท่าที่ได้กูก็ว่าบุญแล้ว!!”เมื่อกี้ผมเพิ่งสอบฟิสิกส์เสร็จ ไอ้ผมก็ไม่ค่อยเท่าไรหรอกยังรู้เรื่องบ้าง แต่ไอ้แป้งนี้ดิ กับตัวเลขไอ้แป้งไม่เอาเลยจริงๆ แล้วมันจะไปเรียนพยาบาลได้ไงวะเนี้ย><
“ว่าไงไอ้คนไข้มึง ไหนไอ้กิ๊บบอกว่ามึงไม่มาไง”ไอ้นัทกับไอ้มี้เพิ่งสอบเสร็จ ไอ้นัทเดินมาวัดไข้ผม ส่วนไอ้มี้เดินมานั่งข้างๆผม
“บ้าแล้วมึง!ไอ้กิ๊บมันบ้า ไม่มากูต้องไปสอบในห้องวิทย์คนเดียวไม่เอาเหอะ”
“งั้นถ้าคืนนี้ไข้ขึ้นก็ไม่ต้องมาร้องนะ!!”เสียงแข็งมาเลยไม่ต้องหันก็รู้ว่าใคร แต่ถ้าไม่หันเดี๋ยวก็หาว่าเมินอีก ไอ้กิ๊บมากับไอ้ดีน แล้วก็ไอ้สองตัวด้านหลังที่กำลังตีกันอยู่ ภาพที่เห็นคือไอ้ปังจิกหัวไอ้รัฟฟินเต็มๆมือเลย
“กิ๊บอะ!ก็กูมีสอบถ้าไม่มีก็ไม่มาอยู่แล้ว ครั้งเดียวเอง”ผมลุกขึ้นเดินไปจับมือมัน ต้องอ้อนๆเข้าไว้เป็นไข้แบบนี้ไอ้กิ๊บไม่กล้าตะวาดอยู่แล้ว แค่พูดเสียงห้วนๆหน่อยผมก็น้ำตาคลอแล้ว มารยาทั้งนั่นแหละไอ้ฟาวบอกมา --*
“ไม่ต้องมาอ้อน พูดเรื่องจริงร้องไห้ขึ้นมา จะปล่อยให้ร้องไปเลยไม่โอ๋แล้ว!”ถึงปากมันบอกว่าไม่สนใจ แต่มือมันกำลังลูบหน้าผมอยู่ อยากหอมแก้มมันจัง แต่ไอ้พวกนี้อยู่เยอะเกิ๊นอายนะ!! >0< หุหุ
“จริงหรอ กิ๊บใจร้ายวะ”ผมเลยแกล้งพูดแบบน้อยใจๆทำหน้าหงอยๆนิด ไอ้แป้งกับไอ้นัทเบือนหน้าหนี ไม่อยากดู
“โอ๊ย!!พี่ช่วยผมด้วย ปังกูเจ็บ!ปังปล่อยก่อน!!”เสียงไอ้รัฟฟินมันร้องโวยวาย พวกผมเลยหันไปสนใจ ไอ้ปังยังจิกหัวไอ้รัฟฟินอยู่ หน้าแดงหมดแล้วท่าทางจะโกรธมาก ไม่รู้เพราะว่าไม่สบายด้วยหรือเปล่า
“เฮ้ย!ไอ้ปังมึงทำไรน้องเขยกูเนี้ย!ปล่อยผมมันก่อน! ไอ้นัทมาดึงมือไอ้ปังดิ”ไอ้แป้งเดินเข้าช่วยไอ้น้อง ไอ้ปังจิกแน่นเลย ไอ้นัทเลยต้องเดินไปดึงมืออก ไอ้ปังร้องไห้โฮเลยทีนี้
“ฮึก ฮือๆๆ พี่นัท ไอ้นรกมันมีชู้ ฮือๆ มันไม่รักปัง ฮึก ฮือๆ”ไอ้ปังกอดไอ้นัทแล้วร้องไห้โฮเลย ไอ้นัทหันมามองหน้าผมแบบงง
“ไม่ได้มีชู้ มึงอย่ามั่วดิ ไม่เชื่อใจกูหรือไง”ไอ้น้องจะเดินเข้ามาหาไอ้ปัง แต่ไอ้ปังหลบหลังไอ้นัทไม่ยอมให้ไอ้น้องโดนตัว แถมยังชูนิ้วโป้งให้ไอ้น้องด้วย พวกผมนี้แทบปล่อยกร๊าก ขนาดโกรธมึงยังฮาเลย
“มึงไปทำไรมันไอ้น้อง!”ไอ้กิ๊บหันไปถามไอ้รัฟฟิน ไอ้รัฟฟินทำหน้าเหมือนลำบากใจที่จะเล่า แต่ก็ต้องยอมเล่าเพราะไอ้มี้กับไอ้ดีนขู่ด้วยสายตา มันบอกไอ้ปังไปเห็นไอ้รัฟฟินยืนกอดกับรุ่นน้องม.4 มันก็เลยคิดว่าไอ้รัฟฟินมีคนอื่น ทั่งที่น้องคนนั่นไอ้รัฟฟินนับถือแค่น้องสาว เพราะว่าช่วงที่ไอ้ปังไม่ค่อยสบายแล้วไอ้น้องมันต้องดูแลหรือเวลามันทำงานไม่ทันก็ได้น้องคนนี้แหละที่มาช่วยมัน คือตอนแรกน้องเค้าก็ชอบไอ้รัฟฟินแบบชู้สาว แต่ไอ้รัฟฟินมันบอกว่ามันมีแฟนแล้ว น้องเค้าก็เข้าใจ แต่วันนี้ที่ไอ้ปังเห็นอะคือน้องเค้าขอกอดไอ้รัฟฟินเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไรนอกเหนื่อยจากนั้นเลย อีกอย่างไอ้น้องมันก็ไม่ได้กอดตอบด้วยแค่ยืนนิ่งให้น้องเค้ากอด แต่ไอ้ปังมันยังไม่รู้เรื่องเพราะไอ้น้องยังไม่ได้บอก มันเลยเข้าใจผิดแบบนี้ไง
“ฮึก ไม่เชื่อ ถ้าน้องสาวกันจริงทำไม่ต้องกอด!”ไอ้ปังเงยหน้ามาเถียงแล้วก็ก้มลงไปร้องไห้ต่อ เหมือนเด็กจริงๆเลยแม่ง
“ก็มันขอกอด ปังมึงเข้าใจไหม กูไม่ได้คิดไรกับน้องเค้า มึงก็รู้กูรักมึงคนเดียว”
“ไม่รู้แหละ ก็กูไม่ชอบอะ งั้นถ้ากูไปกอดคนอื่นมั้งมึงรู้สึกไงหละ!!”
“อย่าประชด!! กูคิดกับมายด์แค่น้อง มึงเข้าใจคำว่าน้องไหม!”ไอ้รัฟฟินเริ่มกระชากเสียงหน่อยๆ แล้วมันก็เดินไปลากตัวไอ้ปังออกจากไอ้นัทจนได้ พวกผมไม่มีใครห้าม ยิ่งไอ้กิ๊บยิ่งแล้วใหญ่ มันบอกว่าเรื่องของคนสามคน คนที่สี่ที่ห้ามีหน้าที่แค่ดูอยู่ห่างๆ คอยช่วยตอนเดือดร้อนจริงๆ เย็นชาชิบหายเลยแฟนกู ดีนะมันไม่เย็นชาแบบนี้กับผม ไม่งั้นผมคงอกแตกตาย หรือไม่ก็งอนมันวันละหลายๆรอบ นี้ขนาดไอ้กิ๊บ(เหมือน)ใจดีกับผม ผมบ่อยๆเลยยังงี่เง่า
TBC.
หายไปนานหน่อยนะค่ะ พอดีช่วงนี้ไม่ค่อยว่างแล้ว อีกอย่างเพิ่งกลับมาจากตะลอนเที่ยวด้วย ตัวดำหมดแล้วเนี้ย >0<
เอาตอนนี้ไปอ่านให้หายคิดถึงก่อนนะ ^^ อาจจะไม่ค่อยไหล่ลื้นเท่าไร เพราะสมองคนแต่งยังไม่เข้าที่ต้องพักเอาแรงอีกหลายวัน
ไปแล้วนะค่ะๆๆๆ เดี๋ยวจะรีบเอาตอนหน้ามาลงก่อนม.เปิดให้ได้หละกัน
ปล.ตอนนี้ยังไม่มีการตรวจคำผิดแต่อย่างใด ยังไม่ได้อ่านก่อนเอามาลง รีบเกิ๊นนน
ความคิดเห็น