คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : [[ It's over ]]: C T 27 // Up
เช็ดตัว
นี่คือทางเลือกที่ดีที่สุด ไม่ต้องอาบน้ำ แต่ก็ไม่ปล่อยให้คริสตัลร้อน แต่รู้มั้ยว่าอะไรที่แปลกออกไป หึๆ คิดแล้วก็สมเพชตัวเองเพราะตอนนี้ผมมองอะไรไม่เห็นเลยนอกจากความมืด และเรือนร่างเพรียวลมที่นอนสะลืมสะลืออยู่บนเตียง
ปิดไฟ...เพราะไม่ไว้ใจตัวเอง
แค่เมื่อกี้ตอนถอดเสื้อผ้าให้ผมยังต้องระวังไม่ให้มือไปปัดโดนเนื้อตัวเธอเลย ยิ่งไปไฟยิ่งลำบาก แต่จะให้เปิดไฟแล้วเกิดอารมณ์อยากทำอะไรขึ้นมา ผมกลัวว่าคริสตัลจะซวยเอาน่ะสิ ผมถอดแค่ชุดเดรสออกจึงทำให้ร่างบางมีชุดชั้นในชิ้นน้อยปกปิดอยู่ทั้งบนและล่าง
“เอาวะ” เรียกกำลังใจให้ตัวเองก่อนจะค่อยๆ ใช้ผ้าที่ชุบน้ำไว้หมาดๆ อยู่ก่อนแล้วเช็ดไปตามใบหน้าเรียวช้าๆ คริสตัลยังไม่ได้หลับสนิท เธอยังคงบ่นพึมพำไม่ได้ศัพท์อยู่ตลอดเวลาที่ผมเช็ดตัวให้ เลื่อนจากใบหน้าลงมายังลำคอระหง...กระดูกไหปลาร้า...เนินไหล่เนียนและแขนขาวๆ ทั้งสองข้าง เอิ่ม อะไรต่อดีล่ะ หน้าอก ?
ผมหลับตาปี๋ทั้งที่ในห้องก็มืดจนมองอะไรไม่เห็น ก็คนมันกลัวว่าจะอดใจไม่ไหวนี่น่า ผมไม่อยากได้ชื่อว่าข่มขืนใครหรอกนะ วางมือลงไปตรงตำแหน่งที่คาดว่าน่าจะเป็นเนินอกแต่...หน่มน๊มเต็มมือเลยครับ
เอ่อ...เกิดข้อผิดพลาดเล็กน้อยครับนักอ่านทุกคน
ใหญ่จัง
เฮ้ย! นี่ผมคิดอะไรอยู่ ไม่ๆ ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับทุกคน มือมันวางไปเอง ผมมองอะไรไม่เห็นนี่น่า
“อื้อ”
คริสตัลก็จริงๆ เลยจะมาครางอื้อๆ ทำไมตอนนี้เนี่ย รู้มั้ยว่ามันยั่วอารมณ์ผมมากแค่ไหน...เดี๋ยวก็จับกินซะเลย
พอๆ เลิกๆ ไม่ต้องชงต้องเช็ดไม่แล้ว ปล่อยให้เธอนอนไปอย่างนี้เนี่ยแหละ เพราะถ้าต้องไปต่ออีกผมคงหัวใจวายตายก่อนพอดี นี่ขนาดด้านบนผมยังจับผิดจับถูกขนาดนี้ ถ้าเป็นครึ่งตัวล่างผมคงบ้าไปเลยหากมือเผลอไปจับผิดที่ขึ้นมา
ผมลุกขึ้นชันเข่าทำให้ฟูกที่นอนยวบลงไปจนกะละมังที่บรรจุน้ำอุ่นๆ ไว้พลิกคว่ำใส่เตียงจนแฉะไปหมด ยิ่งไปกว่านั้นคนที่กำลังนอนไม่รู้เรื่องก็เปียกไปด้วย
คริสตัลขยับตัวไปมาคงเพราะรู้สึกถึงน้ำที่หกเลอะตัวตัวเอง ผมเอามือตบหน้าผากอย่างนึกเจ็บใจว่าตัวเองน่าจะระวังให้มากกว่านี้
เอาล่ะครับ ทีนี้ผมจะทำยังไงล่ะเนี่ย ที่แน่ๆ คือคริสตัลนอนที่ห้องนี้ไม่ได้แล้วเพราเตียงเปียก ยิ่งไปกว่านั้นจะนอนทั้งที่ใส่ชุดชั้นในเปียกๆ ก็อาจจะปอดบวมได้ เพราะเท่าที่มีก็ค่อนข้างบวมพอสวมควร เฮ้ย อย่างหลังไม่ใช่ล่ะ ผิดๆ
“ไค...” ปากเรียวพึมพำเบาๆ “ทำไมเปียกหมดเลย”
“ขอโทษนะ ผมเผลอทำน้ำหก”
“ฉันอยากอาบน้ำ” คริสตัลบอกแล้วพยายามชันตัวเองขึ้นนั่ง ดูเหมือนคราวนี้เธอจะได้สติเร็วกว่าครั้งก่อน
ผมพยักหน้ารับรู้ รู้สึกโล่งใจที่ตัวเองไม่ต้องเป็นคนอาบน้ำให้เธอแล้ว พูดรู้เรื่องอย่างนี้คงจัดการเองได้
“พาฉันไปห้องน้ำที ฉันไม่ไหวแล้ว” คริสตัลเอามือจับหัวตัวเองคล้ายกับว่ากำลังถูกฤทธิ์แอลกอฮอล์เล่นงาน เธอคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ทั้งตัวใส่แค่ชุดชั้นใน ถ้ารู้มีหวังด่าผมยับแน่
ผมจับไหล่ทั้งสองข้างแล้วพยุงให้เธอลุก คริสตัลเหมือนตุ๊กตาล้มลุกที่ไม่มีแรงจะพยุงตัวเองไว้ ผมเลยเปลี่ยนจากพยุงเป็นช้อนแขนอุ้มร่างบางเข้าห้องน้ำไป
“นายหอมจัง” ลูกแมวน้อยที่คิดว่าจะไม่ปรากฏฤทธิ์เดทกำลังใช้จมูกเล็กๆ คลอเคลียไปกับซอกคอของผม ฮึ่ย อย่าทำแบบนี้สิคริสตัล!
“อยู่เฉยๆ น่า” ผมพูดเสียงต่ำแล้วพยายามไม่ก้มลงมองคนในอ้อมแขน แค่หน้าอกนิ่มๆ บดเบียดแผ่นอกผมอยู่ตอนนี้ก็ว่าแย่แล้ว ยิ่งคนตัวเล็กมาพูดอะไรแบบนี้ สติที่คิดว่าควบคุมได้ก็เริ่มเลือนราง
“หอมอ่ะหอม...เพิ่งรู้นะว่านายหอมขนาดนี้”
พระเจ้าครับ...ได้โปรดบอกให้เธอหยุดเถอะครับ ผมไม่อยากได้ชื่อว่าข่มขืนคนเมา
“อ่ะ” ผมร้องเสียงร้องแล้วหยุดเดินทันที รู้สึกเข่าอ่อนขึ้นมากะทันหันเมื่อคริสตัลแผลงฤทธิ์โดยการกดเม้มริมฝีปากเข้าที่ซอกคอกอย่างแรงเหมือนที่ผมเคยทำกับเธอเมื่อนานมาแล้ว
หยุดยั่วกันสักที จะไม่ไหวแล้วนะเว้ยยยยยยยยยยย~
“คิๆ ชอบมั้ย”
ยัง...ยังมีหน้ามาถามอีก แล้วดูหน้าเธอตอนนี้สิ แม้ว่ามันจะมืด แต่เพราะอยู่ใกล้กันมากเลยทำให้มองเห็นว่าปากเล็กๆ กำลังหัวเราะคิกคัก แขนทั้งสองข้างโอบรอบคอผมแน่นแล้วซุกใบหน้าเขาที่หน้าอกผม นั่นทำให้หน้าอกเธอบดเบียดเข้ามาใกล้จนผมต้องกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ
“อาบน้ำๆ” เสียงเล็กๆ บอกแต่ริมฝีปากจูบแผ่วเบาที่หน้าอกผมผ่านเสื้อไปมา
โอ้ย~ ผู้หญิงยั่วผมขนาดนี้ให้ผมทน...ผมจะบ้าตาย
“คริสตัลอย่า...ถ้าอยากอาบน้ำห้ามทำแบบนี้อีกนะ”
“หมายถึงอะไรเหรอคะ” เธอผละออกมาสบตาผมแล้วถามเสียงใส แต่สายตาไม่ใส...จงใจยั่วกันชัดๆ
“หมายถึงห้ามจูบ อยู่นิ่งๆ ดีที่สุด เมื่องั้นจะไม่ได้อาบน้ำนะ”
“ถ้าไม่ได้อาบจะทำอะไรเหรอคะ ?”
“!!!”
“ทำอะไรเหรอคะ ?”
เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าประตูห้องน้ำช่างอยู่ไกลเหลือเกิน ผมเลี่ยงที่จะตอบคำถามแล้วรีบเปิดไฟห้องน้ำก่อนจะพาเธอไปนั่งที่ขอบอ่างล้างหน้าที่ทำจากหินอ่อนช้าๆ
แสงไฟสีส้มอ่อนๆ ทำให้คริสตัลในตอนนี้ดูเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก เสื้อในเข้าชุดสีเนื้อทั้งชิ้นบนและชิ้นล่างแทบปกปิดความสวยงามที่ซ่อนอยู่ภายใต้เนื้อผ้าไว้ไม่มิด ผมพยายามสั่งให้ตัวเองไม่มองต่ำไปกว่าใบหน้าคนตรงหน้า แต่ก็ทำได้ยากเหลือเกิน
คริสตัลเหมือนเค้กวนิลาที่กำลังรอให้ผมตักชิม...ใช่ เค้กวนิลาที่หอมหวาน กลิ่นมันช่างยั่วยวนเหลือเกิน ยิ่งใบหน้าที่แดงก่ำและผมเผ้าที่กระเซอะกระเซิงมันกำลังทำลายสามัญสำนึกผมเรื่อยๆ
“อาบเองนะ ผมจะไปเอาชุดมาให้” ผมบอกแล้วปล่อยมือที่ประคองเอวเธออยู่ออก แต่คริสตัลกลับทรงตัวไว้ไม่ได้ เธอเกือบหงายหลังชนกับกระจก โชคดีที่ผมคว้าแผ่นหลังไว้ได้ทัน
“ฉันไม่มีแรงเลย ทำไมเป็นแบบนี้” คริสตัลพยายามลืมตาให้เต็มตา แต่ก็ทำไม่ได้ สองมือบางเกาะไหล่ผมไว้
“คุณเมาและคุณกำลัง...ยั่วผม”
เธอไม่ได้ทำอะไร...แต่เพราะการที่ใบหน้าเราอยู่ใกล้กันมากๆ จนลมหายใจร้อนๆ ผสมกลิ่นแอลกอฮอล์ทำเอาสติผมเริ่มพร่าเลือน
คริสตัลขมวดคิ้วแล้วมองผมอย่างไม่พอใจ
“ฉันไม่ได้ยั่ว นายต่างหากที่หอม”
“นี่ไง กำลังยั่ว” รู้สึกเหมือนตัวเองบ้าเลย เถียงกับคนเมาเนี่ย
“ยั่วตรงไหน อย่ามาเถียงนะ นายต่างหากที่หอมจนฉันอยากกิน อยากกัด...อยากกอด...อยาก...”
จัดการปิดปากคนช่างพูดด้วยริมฝีปากอย่างรวดเร็ว คนที่กำลังพูดอยู่ถึงกลับสะดุ้งแต่ก็ไม่ได้ผลักไส คริสตัลนิ่งให้ผมแทะเล็มริมฝีปากเธออยู่เกือบนาทีถึงจะใช้มือดันหน้าอกผมเบาๆ เราผละออกจากกัน...สบตากัน...เธอคงเห็นว่าตอนนี้แววตาผมกำลังปรากฏความต้องการมากแค่ไหน ช่างเถอะ ผมไม่คิดจะปิดบังอยู่แล้ว
ผมอยากได้เธอ...อยากครอบครอง...อยากรัก
ทนไม่ไหวแล้วเว้ยยยย! จะหาว่าผมเลว ชั่ว โรคจิตอะไรยังไงก็ได้ วินาทีนี้ผมทนไม่ไหวอีกต่อไป คริสตัลยั่วผมมากเกินไป ถ้าผมทนได้คงไม่ใช่ผู้ชายแล้วล่ะ ปีศาจในตัวผมมันมีมากเกินกว่าที่จะตัวเป็นคนดีได้
“คริสตัล...”
“...”
“ผมรู้ว่าตอนนี้คุณเมา นี่ไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของคุณ”
“...”
“ห้ามผม...ถ้าคุณไม่ต้องการมัน”
“นาย...”
“เพราะตอนนี้ผมไม่สามารถหยุดตัวเองได้”
“นาย...”
“...”
“นาย...”
“...”
“ทำไม...หล่อจัง จูบเก่งด้วย ใครสอนเหรอ”
“!!!”
“ฉันอยากจูบเก่งบ้าง สอนกันบ้างสิ”
“!!!!!!!”
“นะคะๆ”
คริสตัลพนมมือขึ้นแนบอกแล้วช้อนสายตามองผมอย่างอ้อนวอน
คะ...คะ...ใครมันจะไปทนไหววววววว~
“ผมจะสอนยิ่งกว่าจูบให้คุณอีกที่รัก”
CUT ฉากรถไฟเหาะ
ไม่แจกแล้วนะคะ ^^
-------------------------------------
Suzy’s part
“ป้าคะ ถืออะไรเยอะแยะคะนั่น คุณแม่สั่งของมาเหรอคะ” ฉันถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นคุณป้าแม่บ้านหิ้วถุงแบรนด์เนมหลายสิบถุงจนเต็มสองมือ ซึ่งทั้งบ้านนี้ถ้าไม่ใช่เธอซื้อแล้วก็คงเป็นคุณแม่นั่นแหละ
“เอ่อ...”
“หรือว่าคุณแม่สั่งมาให้ฉันคะ ?”
ฉันถามอย่างตื่นเต้น ปิดนิตยสารในมือแล้วลุกขึ้นหมายจะไปรับถุงพวกนั้นมาดู แต่เมื่อได้ยินประโยคถัดมาฉันถึงกลับหยุดชะงักฝีเท้าทันที
“ไม่ใช่ค่ะ คุณแอลฝากมาให้คุณหนู” คุณป้าพูดอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะรู้ว่าฉันสั่งเอาไว้ว่าถ้ามีคนชื่อแอลมาที่นี่ให้ไล่ออกไป
ให้ตายสิ เมื่อวันนั้นไปหลอกหลอนฉันที่โรงพยาบาลยังไม่พอใช่มั้ย ถึงต้องตามถึงที่บ้านด้วย!
“เอาไปคืนเขาเถอะค่ะ”
“แต่นี้มันแพงมากเลยนะคะคุณหนู”
“งั้นก็เอาไปทิ้งก็ได้ค่ะ ของพวกนั้นไม่มีราคาเลยสักนิด หากคนที่ซื้อเป็นพวกจิตใจต่ำทราม” ฉันพูดอย่างเย็นชา ไร้ซึ้งความล้อเล่นในประโยค
ไม่มีใครรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันในช่วงที่ผ่านมา รู้แต่ว่าฉันสั่งห้ามให้ผู้ชายชื่อแอลเข้าบ้าน แน่แหละ ฉันไม่มีทางบอกคุณพ่อกับคุณแม่แน่นอน พวกท่านจะกังวลเสียเปล่า อีกอย่างฉันกลัวพวกท่านผิดหวังในตัวลูกสาวคนเดียวด้วย
“คุณหนู...” คุณป้ามองฉันด้วยสายตาไม่อยากเชื่อว่าฉันจะพูดจาร้ายกาจขนาดนี้ ท่านต้องตกใจอยู่แล้วเพราะท่านรู้ว่าฉันกับแอลไปไหนมาไหนด้วยกันร่วมเดือน เวลาฉันกลับบ้านดึกๆ แล้วแอลมาส่งก็มีแต่ท่านที่อยู่รอต้อนรับ ส่วนคุณพ่อคุณแม่ก็เข้านอนกันหมด
“งั้นเอามาค่ะ ฉันจะไปทิ้งเอง”
ฉันคว้าทุกถุงที่อยู่ในมือคุณป้ามาถือไว้แล้วเดินไปยังหน้าบ้าน เมื่อออกมาก็ถึงกลับตกใจที่เห็นร่างสูงคุ้นตายืนกอดอกพิงรถยุโรปของตัวเองด้วยใบหน้าครุ่นคิด
“นาย”
ฉันยังจำได้ถึงใบหน้าหล่อเหลาที่ร้องไห้เมื่อวันก่อนที่โรงพยาบาล ตั้งแต่เขามาเยี่ยมฉันก็รีบทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลทันทีเพราะต้องการหลบหน้า ไม่คิดว่าแอลยังจะกล้ามาหาฉันถึงที่บ้าน
“หนีผมทำไม”
“กลับไปซะ” ฉันไม่ตอบคำถามแถมยังไล่เขาให้กลับไป เพราะบ้านฉันยกระดับให้อยู่สูงกว่าพื้นด้านล่างประมานห้าเมตรทำให้แอลต้องเงยหน้ามองฉันนิดหน่อย
“ผมขอโทษ”
“กลับไป!”
ฉันตวาดอย่างหมดความอดทน ยิ่งเห็นหน้าเขาฉันยิ่งรู้สึกเกลียดตัวเองที่กลายเป็นผู้หญิงโง่เขลาเพียงเพราะความรักที่มีต่อเขา เพราะรักเขา...ฉันจึงกลายเป็นผู้หญิงไร้ค่า เพราะเขาคนเดียว!
ฟุบ
ฉันคว้ากล่องรองเท้าจากถุงของ Alexander McQueen หยิบรองเท้าส้นสูงประดับกากเพชรที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าราคาเป็นล้านวอนก่อนจะปาใส่หน้าคนเบื้องล่างอย่างไม่นึกเสียดาย แอลหลบได้ทันท่วงที รองเท้าราคาแพงทั้งสองข้างจึงกระแทกเข้ากับรถคันสวยของเขาแทน เหอะ...แต่รถยุโรปราคาแพงมันจะมีรอยได้เพราะรองเท้าแค่นั้นได้ยังไงล่ะ
ยิ่งเห็นแอลมองมานิ่งๆ ฉันก็ยิ่งโมโห...โมโหจนโยนทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาซื้อมาให้ไม่ว่าจะเป็น กระเป๋าคอลเลคชั่นใหม่จาก Louis Vuitton สร้อยและกำไรจาก Lanvin เสื้อผ้าทุกชิ้นจาก Channel ที่ฉันเพิ่งอยากได้หลังจากอ่านนิตยสารเล่มเมื่อกี้ แต่ในตอนนี้ฉันกลับโยนมันใส่แอลไม่ยั้ง และเขาก็ไม่หลบเลยเมื่อมีของกระทบกับใบหน้าหรือร่างกาย แอลเพียงหลับตาเหมือนยอมรับทุกสิ่งทุกอย่าง...และมันทำให้ฉันยิ่งโกรธ!
“ไปตายซะ ฉันเกลียดนาย!”
แม้ว่าฉันจะยังรักเขา...แต่มันเจ็บปวดเกินกว่าที่จะทนเห็นหน้าคนที่ทำร้ายตัวเองต่อไปได้ ยิ่งเห็นเขาฉันก็ยิ่งสมเพชตัวเอง...ยิ่งเกลียดตัวเอง
มันทรมานเหมือนจะขาดใจตาย...
เมื่อแอลเห็นว่าในมือฉันไม่มีของอะไรให้ปาใส่เขาแล้ว แอลก็เดินขึ้นบันไดหน้าบ้านมาเรื่อยๆ และฉันก็ไม่ได้ถอยไปไหน แววตาเจ็บปวดของเขาทำเอาฉันขยับไปไหนไม่ได้ แต่เชื่อสิ ความเจ็บปวดของเขามันไม่ได้ครึ่งกับที่ฉันรู้สึกหรอก...
แอลยื่นมือมาข้างหน้าหมายจะสัมผัสใบหน้าฉัน แต่...
เพี้ยะ
ฉันปัดมือนั่นอย่างแรง
“อย่ามาแตะตัวฉันอีก”
“...”
“ฉันมันสกปรก”
“!!!”
“เพราะ-นาย” ฉันพูดช้าๆ เน้นๆ ให้เขารู้สึกเจ็บ ให้เขารู้สึกนิดว่าสิ่งที่เขาทำมันทำร้ายชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งขนาดไหน
เขาจะรู้มั้ยว่าเวลาฉันมองหน้าคริสตัล...ฉันรู้สึกยังไง...
เขาจะรู้มั้ยว่าฉันมองหน้าไคไม่ติด...
เขาจะรู้มั้ยว่าต่อไปจะมีผู้ชายคนไหนยอมรับผู้หญิงสกปรกแบบเธอได้...
เขาจะรู้มั้ยว่าฉันฝันร้ายจนนอนไม่หลับทุกคืน...
“ซูจี...ขอโทษ”
“...”
“ขอโทษ แต่ฉันระ...”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!!!” ฉันไม่อยากได้ยินคำว่ารักของเขา “ฉันเกลียดนาย เกลียดๆๆๆๆๆ”
“ฉันรักเธอ!!!!!” แอลตะโกนกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าเดิมหลายเท่า ดังจนฉันสะดุ้งและมั่นใจว่าคนที่อยู่ในบ้านก็ต้องได้ยิน “ฉันรักเธอ รักเธอๆๆ”
“...”
ฉันถอยหลังไปสองก้าว
แอลขยับมาอีกก้าว
ฉันถอยหลังไปสามก้าว และก่อนที่แอลจะได้ขยับมาอีกก้าว ฉันก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาไม่ต่างกับแววตาที่มองไปยังเขาเข้าซะก่อน
“กองไว้กับของพวกนั้นแหละ”
ปัง!!
หลังจากปิดประตูบ้านใส่หน้าแอล ฉันก็ถึงกับทรุดตัวลงนั่งหลังพิงประตูทันที
!!!
คุณป้า และคุณแม่!!
“ซูจี เกิดอะไรขึ้นลูก”
คุณแม่ทำหน้าตกใจแบบนั้นแสดงว่าท่านต้องเห็นหมดแล้วแน่ๆ ฉันหลบสายตาที่มองมาอย่างเป็นห่วงด้วยความละอายใจ เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นทำให้รู้ว่าคุณแม่เดินเข้ามาหา ท่านทรุดตัวลงนั่งในระดับสายตาเดียวกับฉัน และเมื่อฉันหันไปสบตาคุณแม่อีกครั้ง ความเข้มแข็งที่เคยมีก็หายไปทันที
“ฮึก คะ คุณแม่ ฮือ”
“ซูจีอ่า~”
-------------------------------------
ชายหนุ่มที่ยืนอยู่อีกฝั่งของประตูนั่งยองๆ หน้าบานประตูบ้านของหญิงสาวที่เขารักด้วยหัวใจเจ็บช้ำ เขาได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอลอดผ่านช่องว่าง และมันทำให้เขาปวดหัวใจเหลือเกิน
อยากจะดึงเธอเข้ามากอดแต่ไม่มีสิทธิ์
เท่าไหร่กันที่ซูจีเจ็บปวด...ต้องทำยังไงเขาถึงจะช่วยแบ่งเบาความรู้สึกนั้นมาได้บ้าง
ให้เขาเจ็บยังดีเสียกว่าเห็นเธอเจ็บปวดแบบนี้
แอลปาดน้ำตาที่เอ่อล้นรอบดวงตาอย่างลวกๆ ช่วงนี้เขารู้สึกว่าตัวเองช่างอ่อนแอ เพียงแค่นึกถึงอดีตระหว่างเขากับเธอน้ำตามันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
…
หลังจากเสียงร้องไห้จากอีกฝั่งเงียบไปได้สักพัก แอลถึงได้ลุกขึ้นยืนช้าๆ แล้วเก็บของที่เขาตั้งใจซื้อมาง้อเธอเข้ากล่องเหมือนเดิม ถ้าเป็นเสื้อผ้าเข้าก็จะปัดฝุ่นแล้วพับให้เหมือนของใหม่ก่อนที่จะเก็บไว้ในที่เดิม แอลวางถุงทุกใบไว้หน้าบ้านก่อนที่จะถอยออกมาแล้วขับรถออกไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวด
ท่ามกลางเหตุการณ์ทั้งหมด ยังมีสายตาอีกสองคู่ในรถสีดำที่จอดอยู่ใกล้ๆ กับรถคันเมื่อกี้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ชายรูปร่างภูมิฐาน อายุ 55 ปี ขยับแว่นใบบนหน้าตัวเองเล็กน้อย ดวงตาฉายแววสงสัยระคนตกใจ
“ผู้ชายคนเมื่อกี้...” ชายสูงวัยเอ่ยเสียงเบาอย่างไม่อยากเชื่อ เพราะเขาได้ยินสิ่งที่ลูกสาวตัวเองพูดและเด็กหนุ่มคนนั้นพูดเลยทำให้เขามีอาการตกใจเช่นนี้
“ผมว่า...” เลขาที่ทำหน้าที่ขับรถสบตาผู้เป็นนายผ่านกระจกมองหลัง
“ใช่คนเดียวกันใช่มั้ย นั่นลูกชายของ...”
“ครับ ไม่ผิดแน่ คนๆ เดียวกันแน่นอน”
ผู้สูงวัยกระตุกยิ้มเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับลูกสาว เธอถึงได้มีทีท่าต่อต้านชายหนุ่มอีกคน แต่เขาจะถือว่าเหตุการณ์ทั้งหมดเป็น...พรหมลิขิตแล้วกัน
------------------------------------
มันใกล้จะจบแล้ว แต่ว่าพอเอาเข้าจริงๆ มันยาวมากเลยต้องยกไปไว้ตอนอื่นแทน
ตอนนี้มี NC ไม่ได้บอกล่วงหน้า ฮ่าๆ ไม่ได้อาบน้ำ แต่ทำอย่างอื่นแทน อิอิ
เดี๋ยวสักพักเราจะลงรายละเอียดการจองหนังสือนะคะ TT ตัดสินใจทำแบบงงๆ
NC ไม่ลื่นขอโทษด้วยนะคะ ไม่ถนัดเลย~
ใครที่มีปัญหาเกี่ยวกับไฟล์ ยังไม่ได้ เปิดไม่ได้ยังไง บอกหน้าบทความเลยนะคะ
ปล. ตอนนี้สอนให้รู้ว่า เมาเมื่อไหร่เสร็จไคเมื่อนั้น
ขอบคุณนักอ่านและทุกเม้นต์ค่ะ
ความคิดเห็น