ผู้รับใช้ของพญายม

โลกแฟนตาซีที่ไม่แฟนตาซีเอาซะเลย 
 ผู้รับใช้ของพญายม (ตอนที่1-115)   

ลูกของพญายม (ตอนที่ 116 ขึ้นไป) 

“ที่นี่ที่ไหนกัน ทำไมมันมืดแบบนี้”ผมมองรอบๆตัวผมที่มืดสนิท ไม่มีแสงอะไรเลย ผมก้มมองมือตัวเองดู

            “แปลกจัง มืดขนาดนี้ทำไมถึงเห็นร่างกายของตัวเองได้ละ”ผมมองสำรวจร่างกายดู

            “ก็เพราะนายเป็นวิญญาณไงละ”มีเสียงผู้หญิงดังมาจากความมืดใกล้ๆ ผมลองหันไปดูต้นเสียงก็พบกับผู้หญิง  สวมชุดเหมือนพนักงานออฟฟิศ มัดผมหางม้า เธอเดินเข้ามาแล้วขยับแว่นใสๆที่เธอใส่อยู่

            “เอ่อคือ...ที่นี้ที่ไหนครับ แล้วที่บอกว่าผมเป็นวิญญาณเนี้ย หมายความว่าไงครับ?”ผมงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าในขณะนี้มากว่ามันเกิดอะไรขึ้น

            “นี้นี้เป็นทางเชื่อมต่อไปยังนรกไงละ และถ้าอยู่ในสภาพวิญญาณแบบนี้ก็หมายความว่านายตายมาแล้วไง”

            “ผมตายแล้ว!?”ผมยืนนิ่งไปสักพักก่อนที่จะเรียบเรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ไม่ไหว จำอะไรไม่ได้เลย ผมยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมหัวแล้วพยายามคิด

            “มาแบบความจำเสื่อมสินะ”มันก็คงจะจริงแหะ

            “ก็คงงั้นละครับ ผมจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่ชื่อของตัวเอง”ผู้หญิงวัยกลางคนมองมาที่ผมแล้วทำท่าทางเหมือนนึกอะไรบางอย่างอยู่

            “เธอเป็นผู้รับชะตากรรมใหม่สินะ งั้นเธอชื่อ นิว ละกัน นิวที่แปลว่าใหม่หนะ”ไม่ค่อยชอบชื่อนี้เลยแหะ แต่เราเองก็ทำอะไรไม่ได้ซะด้วย

            “ตามมาสิ”ผู้หญิงวัยกลางคนเดินนำหน้าผมไปก่อน ผมลังเลสักพักก็ตัดสินใจเดินตาม ช่วยไม่ได้ มืดขนาดนี้เราก็คงไปไหนไม่ถูกอยู่แล้ว

            “เอ่อ...คือ คุณเป็นใครหรอครับถึงได้รู้ว่าผมตายแล้ว?”ผมเดินตามหลังมาติดๆก็พึ่งมาสงสัยเรื่องตัวตนของผู้หญิงคนนั้น

        “อื่ม....นั้นสินะ ขอโทษที่ที่บอกช้า ฉันเป็นพญายม”

            “พญายม?”ถึงผมจะความจำเสื่อมแต่ทำไม่ถึงรู้จักคำนี้ได้นะ

            “ใช่ พญายม”

            “ไม่เหมือนกับในความทรงจำที่ผมหลงเหลืออยู่เลยนะครับ”

            “ในความทรงจำเป็นแบบไหนละ”

            “ก็ เป็นผู้ชายลำบึก ตัวใหญ่ๆ มีเขา มีเขี้ยว แล้วก็ดูดิบเถื่อน”ผมทำท่าทางประกอบคำอธิบายเป็นอย่างๆไป

            “นั้นสินะ หลายๆคนก็คงจะคิดแบบนั้นรวมถึงตัวฉันเอง ยังไงก็เป็นความคิดของมนุษย์ทั่วไปละนะ พญายมที่เป็นผู้หญิงเองก็มีหลายรุ่นแล้ว รวมถึงตัวฉันด้วย”เกินคาดได้ขนาดนั้นเชียว ผมกับพญายมเดินมาเรื่อยๆสักพักก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูบานใหญ่หลายเมตร

            “ผมมีคำถามอีกเรื่องครับ”

            “ว่ามาสิ”

            “คุณอายุเท่าไหร่ครับ?”

            “ฉันพึ่งจะ 20 เองนะ”พญายมกระพริบตาข้างซ้ายหนึ่งครั้งก่อนที่ประตูบานใหญ่จะค่อยๆเปิดออก