คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : #พอร์ชตัส EP. 10 [ 120% ]
ผมเลื่อนสายาไปมอแม่และ็ไม่พบว่าแม่ยืนอยู่หน้าบ้านแล้ว ผมถึับโล่ใ เพราะท่าทาอผมับหมอพอร์อนนี้มัน...ไม่่อยีเท่าไหร่
“ทะ...ทำไมผม้อไปนอนบ้านพี่หมอ้วย พี่หมอ็นอนไปนเียวิ ไม่เอาหรอ”
“หมอิถึน้อัสนี่รับ ไม่ไ้เหรอ?” ไม่้อมาทำหน้าอออ้อนแล้วใล้นานี้เว้ย ผมเลียสายาเื่อมๆ อหมอที่สุ เพราะมันทำให้ผมหวั่นไหวหนัึ้นไป หมอแม่ทำให้ผมมาอบ...ผู้าย
ผม้อมาใสั่น หวั่นไหว ประหม่า ทำอะไรไม่ถูเมื่ออยู่ับเา ผม้อมาเอ๋อๆ อ๋าๆ เพราะเาเลยนะ ละถ้าหมอไุ้๋ยผมแล้วหมอะเบื่อมั้ยอ่ะ ถ้าไ้ผมแล้วหมอเบื่อึ้นมา ทิ้ผม ผมะทำไวะเนี่ย ไอ้พี่หมอพอร์แมู่ท่าทาน่าะร้ายใ่เล่น้วย ไม่ั้นไม่ทำให้ผมเป็นบ้าเพราะเาไ้ภายในไม่ี่วันไม่ไ้หรอ “น้อัสรับ”
“นะ...นี่” เอาวะ ลอุยรๆ ู “พี่หมอ”
“รับน้อัส?”
“เอาหน้าพี่หมอออไป่อนไ้มั้ยรับ ใล้แบบนี้...อึอั”
“หมอะถอยออไป่อเมื่อน้อัสยอมลไปนอนับหมอนะรับ”
“แบบนี้มันบัับผมอ่ะ”
“็บัับไรับ ิถึน้อัสมาๆ เลยนะรับ ถึหมอบัับ”
“นี่”
“รับ?”
“พี่หมอะเอาผมเหรอ?”
“หืม?”
“ะ...็...ผมไม่มีอะไรให้พี่หมออบเลยอ่ะ ถามริ หมอ...อยาเอ่อ...นั่นแหละ ผมเหรอ?” ถามเอระาอายเอ เี่ย ูะมาเินับีนีเรียสทำไมวะ ยิ่้อ้อาับหมอพอร์ใล้ๆ แบบนี้อี ฮือออ ะายอยู่แล้วนะ เอาหน้าออไป๊ เอาออปายยย (วิบัิเพื่ออรรถรส)
“ทำไมถึิว่าหมออยาทำน้อัสล่ะรับ?”
“็หมอฟันอ่ะ”
“หมอฟัน?”
“หมอฟันอบฟันปะล่ะ ล่าแ้มี้?”
“ฮ่าๆๆ” อยู่ๆ พี่แ็หลุหัวเราะออมานาหยี ยิ่ยิ้ม็ยิู่ีมาึ้นไปอี ผมเห็นฟันเรียัวสวยอหมอพอร์ัเน มันมีเียวที่มุมปา้วย พอเห็นแบบนี้พลอยนึไปว่าถ้าหมอพอร์ูบมันไม่บาปาผมเหรอวะ?
ผมไม่เยูบ้วยิ แ่ไอ้มาินเยเล่าว่าถ้ามีเี้ยวที่ปาเวลาูบเี้ยวะบาปา... เี้ยวนั่นทำให้หน้าหมอพอร์ูีะมั “น้อัสรับเราไปเอามาาไหน?”
“...” ทำไมเาูีมานานี้วะ
“น้อัส ิอะไรอยู่รับ เหม่อ?”
“...”
“สเัส พี่หมอเรียอยู่นะรับ”
“ูบ!”
เฮือ!!! นะ...นีู่...ูพูอะไร!!!
“อุ๊บ” ผมรีบเอามือปิปาัวเอทันทีเมื่อพบว่าัวเอในภวั์เพราะเสียหัวเราะหมอพอร์แล้วเสือเผลอพูำนั้นออมาเพราะใเมื่อพี่หมอยับใบหน้าเ้ามาใล้นปลายมูเราิันมา มะ...มันอยู่ในระยะที่ใล้เินะปลอภัยแล้ว และหัวใผมมันเ้นแรมา ...มานน่าลัวเลยว่ะ
นะ...นี่ผมะอบหมอพอร์แล้วริๆ ใ่มั้ย?
“อยาูบเหรอรับ?”
ไม่ โน โน โนววววววววววววว ฮืออออ ไม่ไ้ะอยาพูำนั้นเล้ย ไอ้บ้าเอ้ย
“มะ...ไม่ใ่” ผมพูเสียอู้อี้ทั้ที่ยัเอามือปิปาอยู่ “พี่หมอไม่รีบไปเหรอรับ เพื่อนพี่หมอไม่รออยู่เหรอ!” โีมาืที่ผมเอามือมาปิปามันเลยั่นหน้าหมอพอร์ออไประยะหนึ่... ถ้าใล้มาว่านี้ ผม้อายแน่ๆ ายับหมอพอร์แอทแท ระเบิัวระุยระายมลายสิ้นีวีวา
“รับๆ แ่เรานี่...”
“...” ผม้อหมอพอร์าแป๋วรอูว่าเาะพูอะไร่อ
“น่ารัริๆ เลยนะ...ทำไม้อน่ารันานี้รับ?”
ูมมมม... ายห่าริๆ ละ บายยย!
@ห้าMB Mall
หมอพอร์พาผมมาที่ห้าเอ็มบี ห้าาประำ และไม่ว่าหมอพอร์ะวนุยอะไรผมะแล้ทำเป็นไม่ไ้ยินไม่ยอมุย้วย...
ะที่ไหน ูแล้ายแม่เลย่าหา หลับมาลอทาอ่ะ แล้ว็อแหลื่นอนถึพอี อีนไม่ไ้พูหรือเรียอะไร เาแ่มอมาทาผม้วยสายาเหมือนพ่อแม่อบมอผมอ่ะ มันเรียว่าสายาอะไรนะ... เอ็นูป่ะ? ห่า ทำไม้อมาอบอุ่นแบบนั้น้วย ไม่ไหวแล้วนะ
“หมอับมือน้อัสเนอะ เี๋ยวหลJ” หมอพอร์บอแ่นั้น และไม่รอให้ผมไ้อนุาันิเียว เาแม่ยื่นมือมาประสานฝ่ามือผมุมระับแน่นและพาเินเ้าไปภายในห้า ไม่ปล่อยให้ผมไ้ทัท้วใๆ ทั้สิ้น อะ...ไอ้พี่หมอเผ็าร!
“พี่หมอือ...”
“เพื่อนหมอรออยู่ที่ร้านU ึ้นบันไเลื่อนอีั้น็ถึแล้วรับ” นัวสูพาผมเินึ้นบันไเลื่อน เราทั้สอเป็นเป้าสายาอสาวๆ ลุ่มหนึ่ที่เินึ้นบันไมา้วย ละูิ พวเธอแม่มอมอแรมา
ไม่ใ่มอแรแบบนั้นะ แ่มอแ่หมอพอร์อ่ะ ทั้ๆ ที่เาูมือผมอยู่้วยนะ! เฮ้ย อะไรวะ? “น้อัสรับ”
“ะ...รับ?”
“มัวแ่มออะไรอยู่รับ ะถึแล้วนะ เี๋ยวหล้มนะรับ”
“รับๆ” ผมพนัหน้าๆ แล้ว้าวพ้นไเลื่อน สาวๆ พวนั้นรี๊ร๊าหมอเบาๆ ่อนะส่สายาหวานหยาเยิ้มเมื่อทำเสียัให้หมอมอไปไ้ ส่สายาปิ๊ปั๊ๆ ใส่ ผมนี่ัฟันแน่นเลย ไม่รู้ว่าัวเอเป็นอะไร แ่เาับมือูอยู่นะเว้ย หุหิ!
“ทำหน้าแบบนั้นน้อัสหุหิอะไรหรือเปล่ารับ ิ้วมวเลยนะ”
“หุหิอะไร เปล่าัหน่อย” ผมอบปัๆ
อนนี้ยัยผู้หิพวนั้นไปหมแล้วแหละ “รับๆ ไม่หุหิ็ไม่หุหิ ไปันเถอะ”
@ร้านU
ร้านยู เป็นร้านอาหารี่ปุ่นแท้ๆ ราาอาหารบอเลยว่า... แพน้อถอนนหน้าแ้ทิ้แม่ให้หม ืออทั้หมมันเป็นอนำเ้าไ ราาสู แ่็ไม่ไ้สูเินเอื้อมเท่าไหร่อะไรแบบนี้
แ่เป็นร้านที่ผมไม่ิะเ้าอ่ะ ไม่มีเิน ถ้าเ้าปุ๊ปเินที่แม่ให้ินอาทิย์ละสามพันหมไม่เหลือแม้แ่ี้แน่นอน ที่นี่เป็นร้านอาหารแบบไพรเวท อารม์นั่ินอาหารในห้อแ่สไล์ี่ปุ่นแท้ มีห้อ มีประูแบบในโเรมอนอ่ะ ประมานั้น หรูหราอลัารไปอี
“มาสอท่านนะะ” พนัานสวมยูาะ้อนรับพวเรา หมอพอร์ียิ้ม่อนะบอว่านัเพื่อนมา เธอึแ้เลที่ห้อและเินนำไป เสียนรีี่ปุ่นัลอเบาๆ ลอทา นเินมาถึห้อนั้น พนัานโ้ให้เล็น้อย่อนะึบานประูเปิออ
รื...
“อบุรับ มารับ น้อัส” หมอพอร์ึผมให้เินเ้าไป มันเป็นห้อนาไม่ว้ามานั มีโ๊ะอะอาหารี่ปุ่นวาเ็มไปหม ในนั้นมีผู้ายสอน หนึ่นหน้าาี๋ๆ ออแนวหล่อวนประสาท
สัเุสายาวนีนๆ อพี่แที่มอมาอ่ะ ส่วนอีนือผู้ายสวมแว่นท่าทาเย็นา ผมสีำสนิทยาวลไปน้อรวบมัหลวมๆ ูแล้วแอบูลเบาๆ แ่เย็นานานี้...น่าลัวเินไป
เอา่ายๆ ผมว่าหมอพอร์แม่าแร็เอร์เ้าหา่ายสุละ
“นี่ น้อัส น้อัสรับส่วนนี่ อัพเป็นสัวแพทย์ แล้ว็แล” นที่ื่อแลไม่ไ้รับารแนะนำว่าเป็นอะไร... แู่าสีาฟ้ารามรับใบหน้าเอเียูเวรีู่ลนั่นแล้ว แปลว่า รวยนไม่้อทำมาหาแ าสภาพารแ่ัว แบรน์หัวรเท้าอ่ะ เหี้ย หมออัพนี่็ใ่เล่น แมู่แ่ละน ทำเอาผมั้ำถามับัวเอว่าูมาทำอะไรที่นี่ในนรวยแบบนี้!
“ไ แฟนไอ้พอร์” หมออัพทัทายผมนแร และ...ทัทายไ้สมับหน้าาหล่อบรรลัยแ่็วนีนสุะทนอพี่แ
“เอ่อ ผมไม่ใ่แฟนพี่หมอพอร์รับ” ผมอบเสียเบาๆ ิะเรใแลเล็ๆ เพราะเาใ้วาสีฟ้ารามมอมาแล้วมันูมีอำนามน์ำลัะูพลัผม อะเฮื่อ ฝาลูเมีย้า้วย แบบนี้ เอ่อ แม่วามริ็ไม่นานั้นหรอ แ่เาูน่ายำเรอ่ะ ่าาหมอพอร์ ับหมออัพมา
“ฮ่าๆ อืม ยัไม่ใ่แฟน” หมอพอร์ำเสียใสและทิ้ัวนั่ลเบาะ้าๆ ผม “อีหน่อย...ะมีโอาสมั้ยรับ?”
“อะ...อะไรรับ ละ...แล้วนี่พาผมมาเอเพื่อนพี่หมอทำไม?”
“แนะนำอย่าเป็นทาารไรับ”
“ทาารอะไรรับ”
“ว่าหมอะีบน้อัสไJ”
อะ..อะไรวะ! แ้มร้อนอีแล้ว ฮืออ ะบ้าาย ูะบ้าายแล้ว แ่ีบถึับ้อพามาแนะนำัวับเพื่อนเลยมะ ูแบบ... อยาะเอาหน้าุ่มุปมิโะายแม่เลยเนี่ย เามาพู่อหน้าเพื่อนๆ ัวเอหน้าาเยไ้ยัไ
“ถุยเหอะ นัูมาเสียเวลาิบหาย มึ หมาแมวูรอารรัษาอยู่นะรับไอ้พอร์” หมออัพโวยวาย ท่าทีไม่ไ้ริันั ิลมาว่า หมอพอร์หัวเราะเสียเบาและเริ่มทานอาหาร...
เาเทแร์ผมีมา ันั่นให้ันี่ให้ ถามว่าอยาินอะไรเพิ่มไหม
“นี่ถ้าะูแลนานั้น ูนึว่าว่าที่ภรรเมียมึำลัท้อนะไอ้พอร์”
หมออัพแะึ้นมาอี ภรรเมียอะไรอพี่แอีวะ
แม่เอ้ย ปาหมาริๆ อยาัให้เ่อเลยแม่
“น่า นาย็ินอนายไปสิ ว่าเราทำไม” สรรพนามอบลับะมุ๊ะมิสมับ ‘วามหมอพอร์’ มา รออะไรรับ ิแฮแท็สิ! าที่ผมูนะท่าทาหมอพอร์ะเป็นสุภาพบุรุษสุภาพนมาอ่ะ
เาไม่เยพูำหยาบเลยนะั้แ่รู้ัับหมอมา แถมเวลาุยับเพื่อน็เรานาย ผิาหมออัพัเนมา แสวามถ่อยออมาลบหน้าาหล่อๆ นั่นมิิ้ายมิทรายถล่มอูันาเลย สสารว่าที่ภรรเมียพี่แในอนาริๆ ววยิบหายที่มาเอผู้ายประเภทนี้
“นี่ะ่าผม็่ามาเลยสิรับุน้อัส”
เี่ย รู้ไ้ไวะ มีาทิพย์เรอะ “ผะ...ผมไม่ไ้่าพี่หมออัพเลยนะรับ” แ่อแหลไป่อน ะเลยว่า่า หน้าูอาะยุบเพราะหมัพี่แเนี่ยแหละ
“นี่อัพอย่าหาเรื่อน้อัสสิ ินๆ ไปเลย”
“หวเมีย ปป้อเมีย ไอ้สมถุย ถุยๆๆๆ”
ถ่อยไ้ใูมา หมอเหี้ยอะไรวะเนี่ย ไม่ันแทนสัว์ที่รัษาเหรอวะเนี่ย
“พอร์” อยู่ๆ แล็พูึ้นมาและมอมายัผม “How Beautiful! J” (เาูสวยอะไรแบบนี้นะ)
“หืม ฮ่าๆ ...อืมแล สวย”
สวย... สวยอะไรวะ แล้วทำไม้อพูุยภาษาอัฤษ แล้วหมอพอร์อบภาษาไทย นี่แลพูภาษาไทยไม่ไ้เหรอ? แ่ท่าทา็นะะอยู่หรอ เพราะว่าเามีวาสีฟ้ารามึ่ไม่มีนเอเียนไหนะมีาแบบนี้ไ้หาไม่ไ้เป็นลูรึ่อะไรเทือนั้น แ่หน้าอแลโรเอเียเลยนะ
อารม์อปป้าแนิมิอ่ะ บอเลยาสีฟ้ารามสใสและสวยมาๆ นั่นเ้าับใบหน้าหล่อแพๆ อเามา ผมยัอิาเลยอ่ะ ฮืออ ทำไมหล่อนานี้ อยาหล่อบ้า ใร็ไ้พาูไปศัลยรรมที
“มอแลนานั้นหมอหึนะรับ”
“หะ...หา”
“มอหมอแทนเนอะ”
“แม่ะพาันมาสวีท่อหน้าูทำไม เนอะไอ้แล”
“Whatever”
“สัสแล” ...ูล่ะเื่อหมออัพเลย =___=
ความคิดเห็น