คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : #พอร์ชตัส EP. 11 [ 170%]
เวลาล่วเลยมาสอั่วโม ผมินอิ่มนอนหลับ... อิ่มมาริๆ อร่อยมาๆ ้วย อิ่มนเินไม่ไหวอ่ะ หมออัพอัวลับ่อนเพราะิเสสำั มีนโทรหาเาเมื่อี้ ส่วนแลเพิ่อัวไปเมื่อะี้เพราะว่าอะไรัอย่า เาไม่ยอมพูไทยอ่ะ ละพอไม่พูไทย พ่นแ่ภาษาอัฤามาผม็ฟัไม่ออไ
“ทำไมพี่แลเาไม่พูภาษาไทยล่ะรับ?” ผมถามึ้นอย่าสสัย อนนี้เราเินออมาาร้านอาหารนั่นแล้ว
“แลอยู่่าประเทศมาั้แ่เล็ๆ รับ เพิ่ลับมาไทยเมื่อเือนที่แล้วเอ”
“อ๋อ แล้วพี่หมอรู้ัเาไ้ไอ่ะ”
“หมอับอัพเยไปเรียนที่่าประเทศอนมัธยมรับ เลยเป็นไ้เพื่อนับแล แม่เาเป็นนไทยส่วนพ่อเป็นนฝั่ยุโรป แลฟัไทยไ้แ่พูไม่ไ้รับ ...ทำไมน้อัสูสนใแลั หมอน้อยในะรับ น้อัสไม่อยารู้เรื่ออหมอบ้าเหรอ?” พู้วยประโยัพ้อแ่ริมฝีปาียิ้มนี่ืออะไร ไอ้พี่หมอมันิแผนั่วร้ายอีแล้วใ่ไหมเนี่ย หือ
“ะ...็พอรู้อยู่แล้วนี่รับ” พอเอ หมอพอร์แอทแททีไรหัวใูระุยระายทุทีสิ ฮึ่ย!
“แ่หมอยัไม่่อยรู้ัอะไรเี่ยวับน้อัสเลยรับ” หมอพอร์บอเสียหวาน เาเินใล้ผมมา ารเินเราไม่ว่าใรมอ็ะเหมือนู่รัเิน้วยันมาว่า... ะ...ู่รั! ิบ้าอะไรอมึวะไอ้ัส ปัาอ่อนแล้ว ับหมอพอร์ เนี่ยนะ ู่รั? มันบ้าบอสิ้นีเลยนะเว้ย
นแบบผม เ๋อๆ ๋าๆ ับหมอพอร์ทีู่แล้วน่าะรวยิบหาย ีวิี๊ี สัเุาที่เาเล่าให้ฟัือเรียนเมือนอมา่อน้วย ่าเล่าเรียนเมือนอนี่มันไม่ใ่ถูๆ เลยนะ แปลว่าบ้าน้อรวยมหาศาลมาแน่ๆ
บ้านผมนี่ือธรรมามา ที่บ้านหมอพอร์ะยอมรับไ้ไหมเหอะ แ่ิ็เหนื่อยแล้ว เพราะผมินับที่บ้านเลี้ยลูแบบเพื่อน พี่น้อ ุยันเออพ่อแม่ ถ้าเอพวนรวยแบบนั้น...ะทำัวยัไีอ่ะ
“เรา...ะลับันหรือยัรับ” ผมเปลี่ยนเรื่อ่อนพี่หมอแม่ะอยาทำวามรู้ัับผมมาว่านี้
ำพูแม่วาบหวามแปลๆ
“ยัรับ วันนี้หมอว่า อยาพาน้อัสไปเที่ยว”
“เที่ยว?”
“มาเถอะรับน้อัส” หมอพอร์บอเสียนุ่ม และึมือผมึ้นไปบนรถ เราไม่ไุ้ยันลอเวลาที่หมอพอร์ับรถ ยิ่ไ้อยู่ใล้ ลิ่นหอมๆ อหมอมันทำให้ผมประหม่า แถมยัอบหันมามอยิ้มๆ เป็นระยะๆ อี ฮืออ นี่หมอพอร์ะเอาริๆ ใ่มะ แ่ีบผมนี่้อพามาแนะนำับเพื่อนไหม แล้วถ้าบันไม่้อเอพ่อแม่แ่านแล้วเลยเรอะ
ะ...แ่าน?
อ๊า ไอ้บ้าสเัสมึบ้าเหรอ!
“ทำหน้าแบบนั้นน้อัสเป็นอะไรหรือเปล่ารับ?” หมอถามะที่หัเลี้ยวพวมาลัยไปยั... เอ่อ... สวนสาธาระ เาพาผมมาเที่ยวที่นี่เนี่ยนะ อนแริว่าะเป็นห้าอีที่หรืออะไรอย่าอื่นะอี สุท้าย็เป็นสถานที่เรียบ่ายอย่าสวนสาธาระ
อืม ถ้าลอเทียบู หมอพอร์ะเหมือนนมหวานๆ ละมุนปา ส่วนหมออัพเหมือนพวโาและแสบท้อ แลเหรอ... แม่เหมือนาแฟมๆ มั้
“ิอะไรอยู่รับ น้อัส?”
“หือ อ่อ เปล่ารับ พี่หมอพาผมมาเที่ยวสวนสาธาระเนี่ยนะ”
“ใ่รับ... หมอมีอะไระให้น้อัส้วย” หมอพอร์บอและเียบไป ผมมวิ้วยุ่นำอบมาเลย็เมื่อหมอพอร์อรถและเินไปยัหลัรถเปิหลัรถหยิบเอา สเ็บอร์ออมา
ผมเยหน้ามอหมอพอร์้วยวามสสัยเพราะนแบบหมอพอร์เนี่ยนะะเล่นอะไรที่มันสรีทเวอร์ ในวามิผมแม่้อมาแบบเอร์ๆ ป่ะ? หรือว่าผมะมอนเล่นอะไรแบบนี้ผิไป
“พี่หมอเล่นอันนี้เป็น้วยเหรอรับ?”
“หมอเอามาให้น้อัส่าหารับ”
“ผะ...ผมเล่นอันนี้ไม่เป็นหรอ”
“มาเถอะรับ เี๋ยวหมอสอน”
“...เอ่อ”
“อนอยู่เมือนอสมัยเรียนมัธยมหมอเล่นับอัพ แลลอ สนุีนะรับ” หมอพอร์ยื่นมือมาโอบรอบเอวผมและพาเินไปยัลานโล่ มันเียบๆ มาอนนี้ แู่เหมือนะใ้สำหรับเล่นสเ็บอร์โยเพาะนะ หมอพอร์วามันลพื้นและปลระุมแนเสื้อ ่อนะพับมันึ้นระับศอ และ้วยวามที่พี่แสู หุ่นีมา แถมยัาวั๊วอี ารทำอะไรแบบนี้แม่ทำให้หมอพอร์ูีมา... นผมละสายาไม่ไ้ เาใ้เท้าแะและึ้นไปอยู่บนสเ็บอร์่อนะไถลไป้าหน้า้วยท่าทาสบายๆ
เาูีมา ใบหน้าหล่อเหลาสะท้อนแสแอ่อนๆ เส้นผมพริ้วไหวามแรลมอ่อนๆ รอยยิ้มประายบนริมฝีปาหยัลึเหมือนำลัสนุับสิ่ที่ทำอยู่มา
ท่าทาแบบนั้นทำให้ผมรู้สึว่าัวเอใสั่นอย่าห้ามไม่ไ้
รื... ร่าสูไถลสเ็บอร์มารหน้าผมที่ยืนนิ่้าอยู่ เาหยุมันรหน้าผม านั้น็ใ้ปลายเท้าไถลสเ็บอร์นมันมานับเท้าผมเบาๆ
“ลอูสิรับ สนุนะ”
“ผม...ผมเล่นไม่เป็นหรอ”
“หมอสอนเนอะ”
“ไม่ อ๊ะ” อยู่ๆ หมอพอร์็โอบรอบเอวผมพยุเหมือนอุ้มให้ผมไปยืนบนนั้น และแน่นอนว่ามันเือบไถลไป้านหน้าีที่หมอับัวผมอยู่ และ้วยวามทีู่ลั๊วววผมยมือโอบรอบอหมอพอร์ไว้แน่น ม่ายยย เพิ่ัฟันมาถ้าไถลไปล้มหน้าแห ฟันไม่ระเทาะพื้นแหลละเอียเป็นเม็ทรายึ้นมาะทำยัไวะเฮ้ยยย ะ่าันทาอ้อมเรอะ! “หมอ พี่หมอผมลัว! ไม่เอาเว้ย ไม่เล่น”
“ลอูสิน้อัสรับ ลายแรอ่อนนะรับนี”
“ไม่ๆๆ ไม่หมอ พี่หม๊อออ อย่าปล่อยูนะเว้ยยย” หลุูมึเลยทีเียว ผมลัวเว้ย
“ใเย็นๆ ่อนน้อัส”
“มะ...”
“ใเย็นๆ เนอะ...”
“พี่หมอ ผมลัว ไม่เอาหรอ พี่หมอเล่นเถอะ เี๋ยวผมนัู่”
“หมอให้น้อัสนะ ื้อมาาอเมริาเลยนะ”
“แ่...”
“ั้ใฝาแลื้อมาให้น้อัสเลยนะรับ” หมอพอร์พูเสียนุ่ม ผมเลยพยายามที่ะใเย็นล เออ...ลอู็ไ้วะ น่าสนุีมั้ น่าสนุ โอเ
“ถ้าผมล้มหน้าแหพี่หมอรับผิอบ้วยรู้ป่ะ”
“ะให้ทำอะไร็ยอมทุอย่าเลยรับ”
“...”
“รับผิอบทุอย่าเลยรับJ”
ผมรีบผละมือออาลำอแ็แร่อหมอพอร์ทันที เมื่อถูเามอ้วยสายาหวานๆ ละมุนละไมแบบนั้นใล้ๆ และเมื่อผมผละออ สเ็บอร์มันไถลไป “น้อัส...”
“หือ...”
“เอาเท้าล้านึรับ!”
“เห...”
รื... อ๊า มันไถลเว้ยยยยย!!!
“เหวอออ อ๊า พี่หมอ พี่หม๊อออออ”
ไม่...ไม่ มันไถล...ไปไลเิ๊นนน ไม่...ไม่... ้วยวามลัวแ่ผมทำอะไรไม่ไ้เพราะมันันไถลไม่ยอมหยุ ประสาทรับรู้ผมมันพัทลายล
ไม่ เฮ้ย ไอ้เป็ปัิ่ลิ่ัน! ไม่ ไม่ ไอ้สันวาน ไอ้สเลเป็ ผมระโสุแร ไม่สนละถ้าไถลไปอี ทาสโลปไป้านหน้าอี แม่ะหัวทิ่มแน่ๆ
พลั!!! ุบ!!!
“อะเฮือ!!!”
“ไม่ระวัเลยนะรับ น้อัสอพี่หมอ” สะ...เสียนี้!
“ถ้าหมอรับไม่ไ้นี่แย่เลยเนอะ” หมอพอร์พู้ำ และผม็รู้สึัวไ้เมื่อพบว่าล้มแล้วไม่เ็บ ไม่หัวแ หน้าแห ัวแเป็นเสษแัน พอพินิพิาราีๆ พบว่าัวเอล้มลไป แ่มีเบาะรอที่ื่อว่าพอร์... หมอพอร์โอบผมเอาไว้หลวมๆ “...เ็บัเลยรับ”
“พี่...พี่หมอ”
“เ็บรไหนไหมรับ” นัวสู่อยๆ ยับัวและพยุให้ผมลุนั่ แ่็อๆ ัวาๆ เพราะวามระหน ส่วนหมอพอร์ผมเห็นรอยแผลถลอที่้อศอเ้า้วยอ่ะ! “ไม่เ็บเนอะ”
“พี่หมอมีแผล! ไปทำแผลเหอะ เี๋ยวผมไปเ็บสเ็บอร์” ผมรีบลุึ้นนไม่ทันมอว่ามืออหมอพอร์ับแนผมอยู่ นั่นเลยทำให้...
ุบ!
“อะ...”
“พี่หมอ”
“ห่วหมอเหรอรับ?” นัวสูถาม และยื่นหน้าเ้ามาใล้ สภาพอนนี้ือผมนั่เหมือนร่อมบนัวหมอพอร์ ่วแนผมถูเาับ้าหนึ่ ส่วนอี้า็ยันพื้นเอาไว้ อนนี้มันปลอนมา ...อย่าเรียปลอ เรียร้าเลยเหอะ แ่็ไม่แปลอ่ะ เพราะอนแรมีแ แ่อนนี้แม่ฟ้ารึ้ม... เอ่อ พูามรในวามรู้สึนะ อยู่ับหมอพอร์ทีไร... ฝนแม่ อบทุที “น้อัส”
“ะ...็พี่หมอเลือออนี่เว้ย ปล่อย่อนสิ เี๋ยวผมไปเอาสเ็บอร์ ฝนะแล้ว้วย เมื่อี้ยัมีแอยู่เลย”
“รับ ไปันเถอะ ร้อัสไปรอหมอที่รถนะรับ เี๋ยวหมอเ็บเอ”
“...”
“เอาไว้เรามาเล่นันใหม่...เนอะ”
ยัะเล่นอีเหรอวะ? ผมถอนหายใหนัๆ แ่็ัใพี่แไม่ไ้เพราะไอ้ำว่า ‘เนอะ’ ไ เอาไว้...ลอเล่นูัรั้็ไ้มั้ วันนี้แม่อินับวามลัวนเินไป ผมพยัหน้า หมอเลยยอมปล่อยให้ผมลุึ้นยืน ผมเินไปที่รอที่รถะที่หมอพอร์ลุึ้นเินอือาไปหยิบสเ็บอร์มาถือและเินยิ้มๆ มาที่ผม “ลับันเถอะรับ”
“อื้อ พี่หมอไม่ทำแผล่อนเหรอรับ?”
“เอาไว้เราไปทำที่บ้านน้อัสเนอะ”
“ทะ...ทำแผลนะรับ” ย้ำ่อน
สายาแม่เหมือนไม่ไ้ะวนไปทำแผลเท่าไหร่เลย
“ทำแผลสิรับ หรือเราะทำอะไรันี?”
“ไม่รับ ไม่ทำอย่าอื่น ทำแผลๆ”
“หึๆ” ...หะ...หัวเราะ้วยเสียั่วร้ายแบบนั้น!
#บ้านผมเอ
“เอ้า พอร์ เป็นอะไรไปลู เลือออ” แม่ผมวี๊ว๊ายทันทีเมื่อลับบ้านไปแล้วเห็นว่าแนหมอพอร์เปื้อนเลือ อนลารถผมเพิ่เห็นว่าเลือมันไหลหยลไปถึนิ้วแล้ว ทำไมหมอเาไมู่เลยเนี่ย! “ทำแผลลูทำแผล เี๋ยวแม่เอาล่อยาให้” ว่าแล้ว็วิ่ไปห้อเ็บอเอาล่อทำแผลมาให้พวเรา “...ัสทำแผลให้พอร์เ้าหน่อย”
“ะ...รับแม่” ผมรับล่อยามาาแม่และพาหมอไปที่โฟา เาถือสเ็บอร์มา้วยอ่ะ
“พอร์ัส วันนี้แม่อโทษริๆ นะ ทำอาหารไว้ให้แล้ว แ่ว่าลุไม่สบายะทันหันเพิ่แอมิเ้าโรพยาบาล ้อไปูแลเ้าน่ะ” ว่าละ ทำไมแม่ถึแ่ัวแล้วถือระเป๋าเหมือนำลัะออไป้านอ “เี๋ยวแม่ลับ...”
“ุแม่รับ” หมอพอร์เรียแม่ผมเอาไว้้วยน้ำเสียนุ่มๆ
“๋า”
“วันนี้ผมอพาน้อัสไปนอนที่บ้านไ้ไหมรับ?”
เฮือ!!! ผมถลึามอหมอพอร์ทันที เอาริิ! เอาริเรอะ ไม่นะ ไม่ๆๆ ไม่ไปนอนบ้านหมอพอร์
“อ่า ั้น็ีเลยลู วันนี้แม่ับพ่ออยาเฝ้าลุ พอีป้าเ้าไป่าัหวัยัไม่ลับ”
“มะ...แม่...”
“ไม่้อัวลรับ ผมรู้ัน้อัสมาระยะหนึ่แล้ว รับประันวามปลอภัยรับ ุแม่เอาื่อริผมไปเสริในแพทย์สภาฯ หรือเอาบัรประานผมประันไ้เลยรับ” ...นะ...นี่หมอพอร์ัทุทาเลยเว้ยย แล้วไอ้ระยะหนึ่อพี่แมันืออะไร นับๆ ูมันราวๆ อาทิย์ว่าๆ หรือไม่ถึ้วย้ำ!
“อ่อะ...้า แม่ไม่ไ้ัวลเพราะ...”
“ศิา าอรร์สุล รับุแม่” นะ...นามสุลนี้มัน... อ๊า ัมาเลยนะ
“ไม่เป็นไร้า แม่ไว้ใๆ ยัไ็โทรหาแม่้วยนะน้อัส แม่ไป่อน มีอะไร็โทรมานะ”
“แม่...ือ...”
Ringtone… “พ่อโทรมาเร่แล้ว แม่ไป่อนนะ อโทษสำหรับมื้อนี้ริๆ ไว้รอบหน้านะพอร์ ัส”
“รับ ามสบายเลยรับ” หมอพอร์อบแทนผม้วยรอยยิ้มสบายๆ ...ผมเลยไ้แ่ถอนหายใเฮือให่ออมา้วยวามหน่ายใ สุท้าย็เถียไม่ออ เสียใที่สุ แม่ไม่ฟัหนูเลยย
ฮืออ สุท้ายแม่็ับรถออไป ผมเลยทำแผลให้ับหมอพอร์ เาย้อศอึ้น มันมีแผลถลอที่่อน้าให่ ผมเปิล่อและหยิบเอาสำลีเทนอร์มอลาไลน์ใส่านั้น็่อยๆ แะลบนแผลอย่าเบามือ “มือเบาัเลยนะรับ”
“อื้อ” ทำัวไม่ถู... ไม่ถูเลยริๆ
“น้อัสนายาวั”
“ไ้...ไ้แม่มารับ”
“แ้ม็ใสเหมือนแ้มเ็...สีแเหมือนมะเือเทศเลย”
“...” ฮืออ อย่ามา้อมอแบบนั้นไ้ไหม
“น่ารัเนอะ” ผมเม้มริมฝีปาเ้าหาันแน่นและหลัาที่่าเื้อเสร็แล้ว ไม่ ผม้อไม่สะเทือนับำมหลอล่ออหมอพอร์ รีบๆ ทำแผลให้เสร็แล้ว่อยุยับเา็ไ้ว่าผมะไม่ไปนอนบ้านหมอพอร์เ็า เพราะิว่าหมอพอร์หลัๆ รุหนัเินไปแล้ว
ถ้าผมไปนอนบ้านหมอพอร์ มีหวั... ิูเละเทะแน่ๆ ไม่ใ่แ่เพราะแบบนั้นหรอ แ่เพราะว่าหมอพอร์รุหนั แ่เพราะผมเนี่ยแม่ัะหวั่นไหวมาเินไปแล้ว “ำลัิหาทาไม่ไปับหมออยู่เหรอรับ”
“เอ่อ...ือวามริ็...ใ่รับ” ผมพยัหน้าบอ่อนะแปะผ้า็อแ่หมอพอร์ึแนลับ่อน
“ไม่้อปิหรอรับ แผลหาย้า เี๋ยวที่เหลือหมอูแลเอ อบุที่ทำแผลให้นะรับ”
“รับ” ผมพยัหน้าแล้วหอบสำลีที่ใ้แล้วทิ้ลถัยะ ่อนะเ็บอุปร์ทำแผล
“น้อัส...ไม่อบอยู่ับหมอเหรอรับ?”
“หือ อ๊ะ” พอ...พอหันไปแล้ว มูผม็นับหมอพอร์ และเมื่อผมะถอยห่าหมอพอร์็ใ้มือรั้ร่าายอผมเอาไว้ไม่ให้ถอยหนี แบบนี้มัน็ยิ่ใล้ึ้นไปอี ึ่ผมทนาเมรุนแรนี้ไม่ไหวหรอ ฮืออ “พี่หมอ ปะ...ปล่อยผมเถอะ”
“หมออบน้อัสนะ”
ความคิดเห็น